ĺbkŃÉ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙őđGî’ŕGđ@îŕ@>ŕBđEîoŕEńŮő>ŕB>RŕG>˙ęÁńŮ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĂUÎíffĚ sƒ ˆ‰ÜĚnćÝÝٙťťgcněĚÝܙŸťš3>CLAS BIB09-18 €003xŽt˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Copyright (C)2000-2001 Pat Crowe. This Book Reader was distributed solely for the reading of classic books which are out of copyright. Program extends to address 3fffh. No responsibilty can be accepted for any breach of copyright nor for any other matter involved with material above this address. This material will have been added by a user of this program and not the author of this program. Please address any enquiries concerning breach of copyright or any other concerns, to that third party. óÍĆ>˙ęŔúPę ŔúQęŔ1ţ˙Íb͛ >ęa>ŕ&>ę Ŕ>˙ę ŔÍđ͜Í:Í\ÍćÍóÍ ÍBÍS ú‚˙§(Ţú ŔOÍŕ>ęŔͧ ÍÓ ÍŽ Íż ÍÓ ÍŽ ÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔÍ|ÍĹÍr>ęÁ>xŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÍ ÍvúÁˇ(ńŻęÁ́Ë VËw cËoÂÄËgÂŐË_ 9ËW -ËO ËG Ăú Ŕ<ţ >OÍŕĂú Ŕ<ţ >OÍłĂÍ ĂÍS ĚĹĂú Ŕţ(ţ(ţ(#ú Ŕţ("ţ(*ţ( *Í/ĂÍĹĂÍËĂ͘ĂÍ^ĂÍ÷ĂÍĂÍ#Ăú Ŕ=ţ˙ >OÍ|Ăú Ŕ<ţ >OÍ|Ă!>w# űÉ!6# ú6˙#6# öÉ! 6˙#6# ö6# úÉÍB͜ÍĹÉú ŔţČÍw Í ÍÓ úÁO> ‘O͜úÁOÍŽ úÁ<ţ 8>ęÁÉú Ŕţ ú ŔGÍ3 8 ř Í3 8 řÍ#@Íw  Í  úÍÓ úÁţ(=> ęÁúÁO> ‘ţ >O͜úÁOÍŽ ú Ŕţ 0<ę ŔÉú ŔţČŐĹúÁO ú Ŕţ ͟ Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  Ü{ę ŔÁŃÉĹú Ŕţ ú ŔĆ GÍ3  úÍ3  úúÁO Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  é> ę ŔÁÉ>ę Ŕ>ęÁ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍŃ!ĐŔ*§ úaŔ*§ úúŔOúŔG>š >¸ >>ęŔÉ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍ- űÍŃúŔ=ęŔ Í3  úÍĹÉÍ-(ÍŃ>ęŔúŔć€(ěÍĹÉÍŃ>ęŔúŔć€Ę˜ÍĹÉ Í3  úÍuĘ,ÍŃúŔţÂúŔţĘ#>ę Ŕ>ęŔúŔć€(ÖÍĹÉĺŐĹúŔoúŔg #F+NxĄ<(,xą úŔęŔ͡ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔ$úŔţ(>ęŔÍŻ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔÁŃáÉĺŐĹú Ŕţ˙(!В@§(=ůÍ3 yę Ŕ!В@y§( řÍ3 ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕ>ęŔÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔú ŔO>˙ę ŔÍ|ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕţ(ţ(ţ(ţ( ţ($ţ((!pÍ(!€Í !Í! Í!°Í!ŔÍÁŃáÉÍćĺĹ~î˙" ů ôÁáÉĺŐĹú Ŕ!ů ţ(q! ţ(j!H ţ(c!p ţ(\!˜ ţ(U!Á ţ(N!Ň ţ(G!ę ţ(@! ţ (9!: ţ (2!b ţ (+!Ň &ĺŐĹ!ˆ ĺŐĹ!ŔĺŐĹ!Ú ĺŐĹ!ą ĺŐĹ!aŔ˛Ŕ*§ úÁŃáÉ Przewiń Wers Str. Roz. Wsz Liiku: Rivi Sivu Kapp LopBlättern: Zeil Seit Kapt AlleDéfiler: Ligne Page Chap ToutScrolla: Rad Sida Kap Hela Lista: Linea Pagina Cap. Tutto Blader: Lijn Blad Hfdst Alles Bla: Linje Side Kap Alle Despl.: Línea Página Cap. Todo Mudar: Linha Pagina Cap. Tudo Despl.: Línia Plana Cap. Tot ĺŐĹúŔGúŔ<¸8Í-(ÍŃ>>ę Ŕ7 ęŔ>ę Ŕ§ÁŃá§ÉĺŐĹúŔţÂO úŔţÂO úŔţ(úŔţ ÍuÍŃúŔ>ę Ŕ7 =ęŔ>ę Ŕ§ÁŃáÉĺŐĹúŔG!Đx§(~#§ ÷ô˛Ŕ*§ úÁŃá§ÉĺĹ!€6# xą řÁáÉĺŐĹy!ţ(#!@‘ţ(!€’ţ(!Ŕ“ţ(!€@y§(=ů]T! ÁÍćP* úÍćP* úÍćP* úÍćP* úÁŃáÉ> ę>ęA!  y§( ĺ>""Ŕ " úáúN"úO">ęúŔćęAÉ> ę>ęA!  y§( *GúN¸ 6*GúO¸ .Ŕ * ú>ęúŔę!úŔćęAÍŃ Í3  úÉ> ę>ęA!    ž # ÷őúŔćęAńÉĺŐĹ! Á@6# xą ř!˛Ŕ~#§(Í÷ öÁŃáÉĺĹÖ o&MD)))  0úŔţ( 8 V#F#Í' yţ őzƒ_ÁáÉĺŐĹk&)}ćđo Á ÁĹË!Ë ÁĹ{ć§(Ë8Ë=öxśw#wyśw#wÁŃáÉđ˙ˇŕ˙Íćđ@ćŕ@É>‘ŕ@É>äŕGŕHŕIÉĺŐÍć!`˜Ŕ>đ" üÍćŔ" üŃáÉĺŐ!`˜ y§(=ů> ‘W>ÍćÍ'(Í'(Í'(éőy§ ńń!`˜QÍćÍ'(Í'(Í'(éŃáÉĺĹú‚˙§(,>˙ŕO!˜`>" xą ř€>" xą ř`>" xą ř>ţŕOÁáÉĹw#< ú 6# úÁÉ!˜>"< ű! ˜"< ű!@˜6ń# úÉ!ŕ™ 6ň# ú!š>("< ű! š "< űÉ́Ĺ> ŕđđđđ/ćË7G>ŕđđđđđđđđđđ/ć°Gú€˙¨ ę˙xę€˙>0ŕú˙ÁÉţ(Ż>˙ę‚˙ÉĹ>˙ŕ$ˆ xą ű>ŕ$ÁÉőđ@ć€(đDţ‘ ôńɇ‡‡Ć€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙@ióúA˙ć ů*âű ňɇ‡‡Ć€ęj˙kóúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęj˙k@óúA˙ć ů*âű ňÉ˙ď=ď=|˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=ŕ˙ď=˙ď=ď=˙ď=ď=ď=ď=<ď=ď˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙MBFONTMonospaced @@@@@@   ŕ ŕ @ŔŔŕ``@€ @€ @ @@  `@@ @@@@@ @ @@ŕ@ @ŕ@ @`@ @@@€€ŕ     ŕ@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ@@ @ @€@ ŕŕ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕ ŕ     ŕ      @     @ŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ     @@     ŕ    @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕ`@@@@@`€€@@@ ` `@ ŕ@ ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    @@@@@@ @€€  Ŕ  @@@@@@  ŕ   Ŕ    ŕ   ŕŕ  ŕ€€ŕ  ŕ Ŕ €€€ŕ€ŕ ŕ@`@@@     ŕ    @   ŕ   @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ @@@@@@@€@@ @@€`€ŕŕŕŕŕŕŕ@ €`€ @ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ   @ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€  @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ @€@    ŔŔŕŕ`@ŕ@@ @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ@@@@@@@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕ @ ŕ  ŕ   0@@@@@@ŕ€ŕ ŕ ŕ ŕ€ŕŕ ŕ ŕ @€@ ŕ Ŕŕ€€@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`@Ŕ@@@€ŔŔŔŕ€€       @€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕ€@ @€@@@€ ŕ @@@ŕ @ŕŕ`ŕ€ ŕ @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ  @ŕ ŕ @ ŕ ŕ `€ŕ ŕ  ŕ ŕ @ŕ ŕ @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕ @ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@ŕŔ  ŕ  Ŕ @ ŕŕ  €@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ  ŕ @ ŕ  ŕ  ŕ€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€ŔŔ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€@@@@@ €€€€ @@@@@ @  ŕ ŕ @ŕ   €@ŕ ŕ @ŕ  ŕ@ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ŕ ŕ ŕ€@  ŕ @  ŕ@   ŕ   ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ ŕ€€   ŕ ŕMBFONTVariable pitch €€€€€€  PPřPřPP x ř(đ ŔČ @˜ŕ  @° Đ€€@€€€€€@€@@@@@€@ŕ@ @ŕ@@€Ŕ€ @@@€€@     @@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ€€@@€ @€@ ŔŔ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕˆŘ¨ˆˆˆˆˆˆČ¨˜ˆˆŕ     ŕŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ      @ˆˆˆ¨¨¨P   @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕŔ€€€€€Ŕ€€@@@ Ŕ@@@@@Ŕ@ ŕ€@ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    €€€€€€@@@@@@€€€  Ŕ  €€€€€€€ř¨¨¨¨ŕ    @   @ŕ   Ŕ€ŕ   ` ࠀ€€ŕ€ŕ ŕ€Ŕ€€€Ŕ    ŕ    @ˆ¨¨¨P  @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ €€€€€€€€@@ @@€P ŕŕŕŕŕŕŕ`€€`€€`ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ  ¨@ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€P @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ@€€@HHŔŔđřP ü\T @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ€€€€€€@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕˆpPpˆŕ  ŕ  °€€€€€€ŕ€ŕ ŕ ŕ x„´¤´„xŕ ŕ ŕ$HH$ŕ Ŕx„´¤„x@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`Ŕ@@@@€   ŕ€€ĐĐPPPPP€€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕH$H€€€  (8€€€°ˆ 8ŕ ŕ(č @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ   @ŕ ŕ  @ ŕ ŕ P ŕ ŕ  ŕ ŕ  @ŕ ŕ  @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ ŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@@ŕpHHčHHp¨ˆČ¨˜ˆ€@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕPpˆˆˆp @ řˆ˜¨Čˆř€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€Ŕ@ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€€€€€@ @@@@ @@@@@ @ p` @ŕ    €@ŕ  ŕ @ŕ   ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ř¨¨ř@€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ  ŕ€€   ŕ ŕP„c€ÔĘ cžĘ ch*ć cN81U?* " BIBLIA TYSIĽCLECIA " KSIĘGI: IX-XVIII 9.Księga 1 Samuela *01 01,01 Był pewien człowiek w Ramataim, Sufita z górskiej okolicy Efraima, imieniem Elkana, syn Jerochama, syna Elihu, syna Tochu, syna Sufa Efratyty.01,02 Miał on dwie żony: jednej było na imię Anna, a drugiej Peninna. Peninna miała dzieci, natomiast Anna ich nie miała. 01,03 Corocznie człowiek ten udawał się z miasta swego do Szilo, aby oddać pokłon i złożyć ofiarę dla Pana Zastępów. Byli tam dwaj synowie Helego: Chofni i Pinchas - kapłani Pana. 01,04 Pewnego dnia Elkana składał ofiarę. Dał wtedy żonie swej Peninnie, wszystkim jej synom i córkom po częœci ze składanej ofiary. 01,05 Również Annie dał częœć, lecz podwójnš, gdyż Annę bardzo miłował, mimoże Pan zamknšł jej łono. 01,06 Jej współzawodniczka przymnażała jej smutku, aby jš rozjštrzyć z tego powodu, że Pan zamknšł jej łono. 01,07 I tak się działo przez wiele lat. Ile razy szła do œwištyni Pana, [tamta] dokuczała jej w ten sposób. Anna więc płakała i nie jadła. 01,08 I rzekł do niej jej mšż, Elkana: Anno,czemu płaczesz? Dlaczego nie jesz? Czemu się twoje serce smuci? Czyż ja nie znaczę dla ciebie więcej niż dziesięciu synów? 01,09 Gdy w Szilo skończono jeœć i pić, Anna wstała. A kapłan Heli siedział na krzeœle przed bramš przybytku Pańskiego. 01,10 Ona zaœ smutna na duszy zanosiła do Pana modlitwy i płakała nieutulona. 01,11 Uczyniła również obietnicę, mówišc: Panie Zastępów! Jeżeli łaskawie wejrzysz na poniżenie służebnicy twojej i wspomniszna mnie, i nie zapomnisz służebnicy twojej,i dasz mi potomka płci męskiej, wtedy oddam go Panu po wszystkie dni jego życia,a brzytwa nie dotknie jego głowy. 01,12 Gdy tak żarliwie się modliła przed obliczem Pana, Heli przyglšdał się jej ustom. 01,13 Anna zaœ mówiła tylko w głębi swegoserca, poruszała wargami, lecz głosu nie było słychać. Heli sšdził, że była pijana. 01,14 Heli odezwał się do niej: Dokšd będziesz pijana? WytrzeŸwiej od wina! 01,15 Anna odrzekła: Nie, panie mój. Jestem nieszczęœliwš kobietš, a nie upiłam się winem ani sycerš. Wylałam tylko duszę mojš przed Panem. 01,16 Nie uważaj swej służebnicy za córkęBeliala, gdyż z nadmiaru zmartwienia i boleœci duszy mówiłam cały czas. 01,17 Heli odpowiedział: IdŸ w pokoju, a Bóg Izraela niech spełni proœbę, jakš do Niego zaniosłaœ. 01,18 Odpowiedziała: Obyœ darzył życzliwoœciš twojš służebnicę! I poszła sobie ta kobieta: jadła i nie miała już twarzy tak [smutnej] jak przedtem. 01,19 Wstali o zaraniu i oddawszy pokłon Panu, wrócili i udali się do domu swego w Rama. Elkana zbliżył się do swojej żony, Anny, a Pan wspomniał na niš. 01,20 Anna poczęła i po upływie dni urodziła syna i nazwała go imieniem Samuel, ponieważ [powiedziała]: Uprosiłam go u Pana. 01,21 Gdy ów mšż, Elkana, udał się z całš rodzinš, by złożyć Panu dorocznš ofiarę i wypełnić œlub, 01,22 Anna nie poszła, lecz oœwiadczyła swemu mężowi: Gdy chłopiec będzie odstawiony od piersi, zaprowadzę go, żeby ukazał się przed Panem i aby tam pozostał na zawsze. 01,23 Odpowiedział jej Elkana, mšż jej: Czyń, co ci się wydaje słuszne. Pozostań, dopóki go nie odstawisz od piersi. Oby tylko Pan ziœcił swe słowo. Pozostała więc kobieta w domu i karmiła syna swojego aż do odstawienia go od piersi. 01,24 Gdy go odstawiła, wzięła go z sobš w drogę, zabierajšc również trzyletniego cielca, jednš efę mški i bukłak wina. Przyprowadziła go do domu Pana, do Szilo. Chłopiec był jeszcze mały. 01,25 Zabili cielca i poprowadzili chłopca przed Helego. 01,26 Powiedziała ona wówczas: Pozwól, panie mój! Na twoje życie! To ja jestem owš kobietš, która stała tu przed tobš i modliła się do Pana. 01,27 O tego chłopca się modliłam, i spełnił Pan proœbę, którš do Niego zanosiłam. 01,28 Oto ja oddaję go Panu. Po wszystkie dni, jak długo będzie żył, zostaje oddany na własnoœć Panu. I oddali tam pokłon Panu. *02 02,01 Anna modliła się mówišc: Raduje się me serce w Panu, moc moja wzrasta dziękiPanu, rozwarły się me usta na wrogów moich, gdyż cieszyć się mogę Twojš pomocš. 02,02 Nikt tak œwięty jak Pan, prócz Ciebie nie ma nikogo, nikt takš Skałš jak Bóg nasz.02,03 Nie mówcie więcej słów pełnych pychy, z ust waszych niech nie wychodzš słowa wyniosłe, bo Pan jest Bogiem wszechwiedzšcym: On waży uczynki. 02,04 Łuk mocarzy się łamie, a słabi przepasujš się mocš, 02,05 za chleb najmujš się syci, a głodni [już] odpoczywajš, niepłodna rodzi siedmioro, a wielodzietna więdnie. 02,06 To Pan daje œmierć i życie, wtršca doSzeolu i zeń wyprowadza. 02,07 Pan uboży i wzbogaca, poniża i wywyższa. 02,08 Z pyłu podnosi biedaka, z barłogu dŸwiga nędzarza, by go wœród możnych posadzić, by dać mu tron zaszczytny. Do Pana należš filary ziemi: na nich œwiat położył. 02,09 On ochrania stopy pobożnych. Występni zginš w ciemnoœciach, bo nie [swojš] siłš człowiek zwycięża. 02,10 Pan wniwecz obraca opornych: przeciw nim grzmi na niebiosach. Pan osšdza krańce ziemi, On daje potęgę królowi, wywyższa moc swego pomazańca. 02,11 Elkana udał się do Rama - do swego domu. Chołpiec pozostał, by służyć Panu przy kapłanie Helim. 02,12 Synowie Helego, istni synowie Beliala, nie zważali na Pana 02,13 ani na prawa kapłańskie wobec ludu. Jeżeli kto składał krwawš ofiarę, gdy gotowało się mięso, zjawiał się sługa kapłana z trójzębnymi widełkami w ręku. 02,14 Wkładał je do kotła albo do garnka, do rondla albo do misy, i co wydobył widełkami - zabierał kapłan. Tak postępowali ze wszystkimi Izraelitami, którzy przychodzili tam, do Szilo. 02,15 Co więcej, jeszcze nie spalono tłuszczu, a już przychodził sługa kapłana i mówił temu, kto składał ofiarę: Daj mięso na pieczeń dla kapłana. Nie weŸmie on od ciebie mięsa gotowanego, tylko surowe. 02,16 A gdy mówił do niego ów człowiek: Niech najpierw całkowicie spalę tłuszcz, awtedy weŸmiesz sobie, co dusza twoja pragnie, odpowiadał mu: Nie! Daj zaraz, a jeœli nie - zabiorę przemocš. 02,17 Grzech owych młodzieńców był wielki względem Pana, bo lekceważyli ofiary dla Pana. 02,18 Samuel pełnił posługi wobec Pana jako chłopiec, ubrany w lniany efod. 02,19 Matka robiła mu mały płaszcz, któryprzynosiła co roku, gdy przychodziła wrazz mężem złożyć dorocznš ofiarę. 02,20 Heli błogosławił Elkanie i jego żonie, mówišc: Niech Pan da ci potomstwo z tej żony w zamian za uproszonego, którego oddała Panu. I wracali do siebie do domu. 02,21 Pan wejrzał na Annę: poczęła i urodziła trzech synów i dwie córki. Samuel natomiast wzrastał przy Panu. 02,22 Heli był już bardzo stary. Słyszał on, jak postępowali jego synowie wobec wszystkich Izraelitów . 02,23 Mówił więc do nich: Czemu dopuszczacie się tych czynów, wszak od całego ludu słyszę o waszym niewłaœciwym postępowaniu. 02,24 Nie, synowie moi, niedobre wieœci ja słyszę, mianowicie że doprowadzacie do przestępstwa lud Pański. 02,25 Jeœli człowiek zawini przeciw człowiekowi, sprawę rozsšdzi Bóg, lecz gdy człowiek zawini wobec Pana - któż się za nim będzie wstawiał? Nie posłuchali jednak napomnienia swego ojca, bo Pan chciał, aby pomarli. 02,26 Młody zaœ Samuel rósł i coraz bardziej podobał się tak Panu, jak i ludziom. 02,27 Do Helego przybył mšż Boży i powiedział mu: Tak mówi Pan: WyraŸnie objawiłem się domowi twojego praojca, gdyjeszcze byli w Egipcie i należeli do [sług] domu faraona. 02,28 Spoœród wszystkich pokoleń izraelskich wybrałem ich sobie na kapłanów, aby przychodzili do ołtarza mojego celem składania ofiary kadzidła, aby wobec Mnie przywdziewali efod, a Ja dałem domowi ojca twojego wszystkie ofiary spalane domu Izraela. 02,29 Czemu depczecie po moich ofiarach krwawych i pokarmowych, jakie zarzšdziłem ? Dlaczego szanujesz bardziej synów swoich niŸli Mnie,iż tuczycie się na najwyborniejszych z wszystkich darów Izraela - ludu mojego? 02,30 Dlatego [taka] wyrocznia Pana, Boga Izraela: WyraŸnie powiedziałem domowi twojemu i domowi ojca twego, że będš zawsze chodzić przede Mnš, lecz teraz - wyrocznia Pana - dalekie to ode Mnie. Tych bowiem, którzy Mnie szanujš, szanuję i Ja,a tych, którzy Mnie znieważajš - czeka hańba. 02,31 Właœnie nadchodzš dni, w których odetnę ramię twoje i ramię domu twojego ojca, aby już nie było starca w twoim domu. 02,32 Będziesz widział , podczas gdy Bóg udzieli Izraelowi wszelkiego dobra; w twoim domu nie będziestarca po wszystkie czasy. 02,33 Nie wytracę jednak u ciebie doszczętnie człowieka składajšcego dla Mnie ofiarę, tak by się zużyły twoje oczy, a dusza się wyniszczyła ze strapienia, podczas gdy ogół twego domu zabity zostanie [mieczem] ludzi. 02,34 Znakiem, że to się spełni, będzie to, co się zdarzy twoim dwom synom, Chofniemu i Pinchasowi: obydwaj zginš tego samego dnia. 02,35 Ustanowię sobie kapłana wiernego, który będzie postępował według mego serca i pragnienia. Zbuduję mu dom trwały,a on będzie chodził przed obliczem mego pomazańca na zawsze. 02,36 Kto jeszcze zostanie w domu twoim, ten przyjdzie i upokorzy się przed nim, abymieć srebrnš monetę lub bochenek chleba. Będzie wołał: Powierz mi, proszę, jakš czynnoœć kapłańskš, abym mógł zjeœć kęs chleba. *03 03,01 Młody Samuel usługiwał Panu pod okiem Helego. W owym czasie rzadko odzywał się Pan, a widzenia nie były częste. 03,02 Pewnego dnia Heli spał w zwykłym miejscu. Oczy jego zaczęły już słabnšć i nie mógł widzieć. 03,03 A œwiatło Boże jeszcze nie zagasło. Samuel zaœ spał w przybytku Pańskim, gdzie znajdowała się Arka Przymierza. 03,04 Wtedy Pan zawołał Samuela, a ten odpowiedział: Oto jestem. 03,05 Potem pobiegł do Helego mówišc mu: Oto jestem: przecież mię wołałeœ. Heli odrzekł: Nie wołałem cię, wróć i połóż sięspać. Położył się zatem spać. 03,06 Lecz Pan powtórzył wołanie: Samuelu! Wstał Samuel i poszedł do Helego mówišc: Oto jestem: przecież mię wołałeœ. Odrzekł mu: Nie wołałem cię, synu. Wróć ipołóż się spać. 03,07 Samuel bowiem jeszcze nie znał Pana, a słowo Pańskie nie było mu jeszczeobjawione. 03,08 I znów Pan powtórzył po raz trzeci swe wołanie: Samuelu! Wstał więc i poszedł do Helego, mówišc: Oto jestem: przecież mię wołałeœ. Heli spostrzegł się, że to Pan woła chłopca. 03,09 Rzekł więc Heli do Samuela: IdŸ spać!Gdyby jednak kto cię wołał, odpowiedz: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha. OdszedłSamuel, położył się spać na swoim miejscu.03,10 Przybył Pan i stanšwszy zawołał jakpoprzednim razem: Samuelu, Samuelu! Samuel odpowiedział: Mów, bo sługa Twój słucha. 03,11 Powiedział Pan do Samuela: Oto Ja uczynię takš rzecz Izraelowi, że wszystkim, którzy o niej usłyszš, zadzwoniw obydwu uszach. 03,12 W dniu tym dokonam na Helim wszystkiego, co mówiłem o jego domu, od poczštku do końca. 03,13 Dałem mu poznać, że ukarzę dom jego na wieki za grzech, o którym wiedział:synowie jego bowiem œcišgajš na siebie przekleństwo, a on ich nie skarcił. 03,14 Dlatego przysišgłem domowi Helego: Wina domu Helego nie będzie nigdy odpuszczona ani przez ofiarę krwawš, ani przez pokarmowš. 03,15 Samuel leżał do rana, potem otworzył bramę przybytku Pańskiego. Obawiał się jednak Samuel oznajmić Helemu o widzeniu. 03,16 Lecz Heli zawołał Samuela i rzekł: Samuelu, synu mój! On odpowiedział i rzekł:Oto jestem. 03,17 [Heli] zagadnšł: Co to za słowa, które [Bóg] wyrzekł do ciebie? Niczego przede mnš nie ukrywaj! Niechaj ci Bóg to uczyni i tamto dorzuci, gdybyœ ukrył coœ przede mnš ze słów, które do ciebie powiedział. 03,18 Samuel opowiedział więc wszystkie tesłowa i nic przed nim nie zamilczał. A [Heli]rzekł: On jest Panem! Niech czyni, co uznaje za dobre. 03,19 Samuel dorastał, a Pan był z nim. Nie pozwolił upaœć żadnemu jego słowu na ziemię. 03,20 Wszyscy Izraelici od Dan aż do Beer-Szeby poznali, że Samuel stał się rzeczywiœcie prorokiem Pańskim. 03,21 I w dalszym cišgu Pan objawiał się wSzilo, albowiem ukazywał się Samuelowi w Szilo. Heli był bardzo stary, tymczasem jego synowie trwali w złym postępowaniu wobec Pana. *04 04,01 Słowo Samuela docierało do wszystkich Izraelitów . . Izraelici wyruszyli do walki z Filistynami. Rozbili oni obóz koło Eben-Haezer, natomiast Filistyni rozbili obózw Afek. 04,02 Filistyni przygotowali szyki bojowe przeciw Izraelitom i rozgorzała walka. Izraelici zostali pokonani przez Filistynów, tak że poległo na pobojowisku, na równinie,około czterech tysięcy ludzi. 04,03 Po powrocie ludzi do obozu starsi Izraela stawiali sobie pytanie: Dlaczego Pan dotknšł nas klęskš z ręki Filistynów? SprowadŸmy sobie tutaj Arkę Przymierza Pańskiego z Szilo, ażeby znajdujšc się wœród nas wyzwoliła nas z ręki naszych wrogów. 04,04 Lud posłał więc do Szilo i przywieziono stamtšd Arkę Przymierza PanaZastępów, który zasiada na cherubach. PrzyArce Przymierza Bożego byli tam dwaj synowie Helego: Chofni i Pinchas. 04,05 Gdy Arka Przymierza Pańskiego dotarła do obozu, wszyscy Izraelici podnieœli głos w radosnym uniesieniu, że ażziemia drżała. 04,06 Kiedy Filistyni usłyszeli głos okrzyków, mówili: Co znaczy ów głos tak gromkich okrzyków w obozie izraelskim? Gdy dowiedzieli się, że Arka Pańska przybyła do obozu, 04,07 Filistyni przelękli się. Mówili: Bóg przybył do obozu. Wołali: Biada nam! Nigdy dawniej czegoœ podobnego nie było. 04,08 Biada nam! Kto nas wybawi z mocy tych potężnych bogów? Przecież to ci sami bogowie, którzy zesłali na Egipt wszelakie plagi . 04,09 Trzymajcie się dzielnie i bšdŸcie mężni, o Filistyni, żebyœcie się nie stali niewolnikami Hebrajczyków, podobnie jak oni byli niewolnikami waszymi. BšdŸcie więc mężni i walczcie! 04,10 Filistyni stoczyli bitwę i zwyciężyli Izraelitów, tak że uciekł każdy do swego namiotu. Klęska to była bardzo wielka. Zginęło bowiem trzydzieœci tysięcy piechotyizraelskiej. 04,11 Arka Boża została zabrana, a dwaj synowie Helego, Chofni i Pinchas, polegli. 04,12 Pewien człowiek - Beniaminita - uciekł z pola walki i dotarł jeszcze w tym samym dniu do Szilo. Ubranie miał podarte, a głowę pokrytš ziemiš. 04,13 Kiedy nadszedł, Heli siedział na swymkrzeœle obok drogi. Wyczekiwał. Niepokoił się przecież z powodu Arki Bożej. Gdy człowiek ten przyszedł, aby donieœć miastuo nowinach, całe miasto podniosło krzyk. 04,14 Heli posłyszawszy echo tego krzyku, zapytał: Co oznacza ten tak wielki hałas? Człowiek ów poœpieszył i przybywszy opowiedział Helemu. 04,15 Heli miał [wtedy] dziewięćdziesišt osiem lat. Był ociemniały: nie mógł nic widzieć. 04,16 Człowiek ów rzekł do Helego: Ja jestem tym, który przybył z obozu, z pola walki dziœ uciekłem. Heli zaœ zapytał: Cóż się stało, mój synu? 04,17 Zwiastun odpowiedział: Izraelici uciekli przed Filistynami, naród zaœ poniósł ogromnš klęskę. Zginęli dwaj twoi synowie, Chofni i Pinchas, Arka Boża została zabrana. 04,18 Na wzmiankę o Arce Bożej Heli upadł z krzesła do tyłu, na krawędŸ bramy, złamał sobie kark i umarł. Był to bowiem człowiek stary i ociężały. Sprawował on sšdy nad Izraelem przez czterdzieœci lat. 04,19 Jego synowa, a żona Pinchasa, będšc brzemiennš i bliskš porodu, gdy tylko dowiedziała się, że Arka Boża została zabrana, że jej teœć i mšż umarli, skuliła się i porodziła, bo przyszły na niš bóle porodowe. 04,20 Gdy konała, mówiły do niej kobiety, które jš otaczały: Nie obawiaj się! Przecieżurodziłaœ syna. Nie odpowiedziała jednak, nie zwróciła nawet na to uwagi. 04,21 Chłopca nazwała Ikabod, mówišc: Odstšpiła sława od Izraela z powodu zabrania Arki Bożej oraz [œmierci] jej teœcia i męża. 04,22 Powtórzyła: Odstšpiła sława od Izraela, gdyż Arka Boża została zabrana. *05 05,01 Tymczasem Filistyni zabrawszy Arkę Bożš zanieœli jš z Eben-Haezer do Aszdodu. 05,02 Wzięli następnie Filistyni Arkę Bożš i wnieœli do œwištyni Dagona i ustawili przed Dagonem. 05,03 Gdy wczesnym rankiem mieszkańcy Aszdodu wstali oto Dagon leżał 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒˆiC ř }x}`X¸ŠjP!cq;c Źc Ź*^c 9G+ Q?-twarzš do ziemi przed Arkš Pańskš. Podniósłszy Dagona znów ustawili go na jego miejscu. 05,04 Ale gdy następnego dnia wstali wczesnym rankiem, zauważyli, że Dagon znów leży twarzš do ziemi przed Arkš Pańskš, a głowa Dagona i dwie dłonie ršk sš odcięte na progu, na swoim miejscu pozostał jedynie tułów Dagona. 05,05 Dlatego właœnie kapłani Dagona i wszyscy wstępujšcy do domu Dagona nie depczš progu Dagona w Aszdodzie do dnia dzisiejszego. 05,06 Ręka Pańska zacišżyła nad mieszkańcami Aszdodu i przeraziła ich. Ukarał On guzami tak mieszkańców Aszdodu, jak i jego okolic. 05,07 Mieszkańcy Aszdodu widzšc, co się dzieje, oœwiadczyli: Nie może zostać Arka Boga izraelskiego wœród nas, gdyż twardš się okazała ręka Jego nad nami i nad bogiem naszym Dagonem. 05,08 Zwołali więc do siebie zebranie wszystkich władców filistyńskich pytajšc: Co mamy uczynić z Arkš Boga izraelskiego? Odpowiedzieli: Arkę Boga izraelskiego trzebaprzenieœć do Gat. I przeniesiono tam Arkę Boga izraelskiego. 05,09 Gdy tylko jš przenieœli, ręka Pana dotknęła miasto wielkim uciskiem, zsyłajšcpopłoch na mieszkańców miasta, tak na małych, jak i wielkich: wystšpiły na nich guzy. 05,10 Wysłali więc Arkę Bożš do Ekronu. Gdy Arka Boża miała przybyć do Ekronu, zawołali jego mieszkańcy: Przynieœli mi Arkę Boga izraelskiego, aby mnie i lud mój oddać na zatracenie. 05,11 Przez posłańców zwołali wszystkich władców filistyńskich. Powiedzieli do nich: Odeœlijcie Arkę Boga izraelskiego i niech wróci na swoje miejsce, i nie naraża na œmierć mnie i mego ludu. Popłoch bowiem ogarnšł całe miasto: bardzo tam zacišżyła ręka Boga. 05,12 Ci, którzy nie umarli, byli dotknięci guzami, błagalne więc głosy wznosiły się zmiasta ku niebu. *06 06,01 Przez siedem miesięcy Arka Pańska znajdowała się w ziemi filistyńskiej. 06,02 Potem zwołali Filistyni kapłanów i wieszczbiarzy mówišc im: Co robić z Arkš Pańskš? Wskażcie nam, w jaki sposób odeœlemy jš na miejsce? 06,03 Odpowiedzieli: Jeœli macie odesłać Arkę Boga izraelskiego, nie odsyłajcie jej zniczym. Koniecznie trzeba dołšczyć do niej dar pokutny. Wtedy wyzdrowiejecie i dowiecie się, dlaczego nie odstępuje od wasJego ręka. 06,04 Zapytali się: Jakiż dar mamy złożyć? Odpowiedzieli: Według liczby władców filistyńskich pięć guzów złotych i pięć myszy złotych, ta sama bowiem plaga dotknęła was, jak i waszych władców. 06,05 SporzšdŸcie podobizny guzów i podobizny myszy, które niszczš kraj, a oddajcie czeœć Bogu Izraela; może odejmie rękę swš od was, od bogów waszych i od waszego kraju. 06,06 Dlaczego upieracie się w sercach waszych tak, jak upierali się Egipcjanie i faraon? Czy nie pozwolili im odejœć dopiero wtedy, gdy ich [Pan] ukarał? 06,07 Teraz więc weŸcie i przygotujcie nowy wóz i dwie mleczne krowy, które nie miały na sobie jarzma, zaprzęgnijcie krowydo wozów, cielęta od nich odprowadzicie doobory. 06,08 WeŸmiecie potem Arkę Pańskš i umieœcicie jš na wozie, a wyroby ze złota, które oddać macie jako dar pokutny, umieœcicie w skrzynce obok niej i tak poœlecie jš w drogę. 06,09 Zwrócicie jednak uwagę na to: jeżeli skieruje się ona do swego kraju, to jest doBet-Szemesz, wiedzcie, że to On sprowadziłna nas nieszczęœcie, a jeœli nie, to będziemy wiedzieli, że nie Jego ręka nas dotknęła, a to, co się stało, było przypadkiem. 06,10 Ludzie uczynili w ten sposób: wzięli dwie mleczne krowy i zaprzęgli je do wozu.Cielęta od nich zatrzymali w oborze. 06,11 Arkę Pańskš umieœcili na wozie, a także skrzynkę ze złotymi myszami i z podobiznami swoich guzów. 06,12 Krowy poszły prostš drogš w kierunku Bet-Szemesz, a idšc tš samš drogši ryczšc nie zbaczały ani w prawo, ani w lewo. Filistyńscy władcy zaœ szli za nimi ażdo granic Bet-Szemesz. 06,13 W Bet-Szemesz na równinie odbywałysię żniwa pszenicy. Podniósłszy oczy żniwiarze dostrzegli Arkę i uradowali się jej widokiem. 06,14 Wóz dotarł na pole Jozuego z Bet-Szemesz i tam się zatrzymał. Leżał tam wielki kamień. Wóz drewniany poršbano, a krowy złożono Panu na ofiarę całopalnš. 06,15 Lewici zdjęli z wozu Arkę Pańskš i znajdujcš się razem skrzynkę, w której ułożone były złote przedmioty: ułożyli je na wielkim kamieniu. Ludzie z Bet-Szemesz dokonali całopalenia i złożyli w tym dniu ofiary Panu. 06,16 Pięciu władców filistyńskich zobaczywszy to wszystko, jeszcze tego samego dnia powróciło do Ekronu. 06,17 Guzy złożone przez Filistynów, jako dar pokutny dla Pana, sš następujšce: jedenza Aszdod, jeden za Gazę, jeden za Aszkelon, jeden za Gat, jeden za Ekron. 06,18 Prócz tego były złote myszy według liczby miejscowoœci filistyńskich, podlegajšcych pięciu władcom, tak z miast umocnionych, jak i z miejscowoœci otwartych. Œwiadectwem na to [wszystko] jest wielki kamień, na którym postawiono Arkę Pańskš. Istnieje on aż do dnia dzisiejszego na polu Jozuego z Bet-Szemesz.06,19 Synowie Jechoniasza nie uczestniczylijednak w radoœci, jaka była udziałem ludzi z Bet-Szemesz, gdy przyszli zobaczyć Arkę Pańskš. Dlatego zabił On siedemdziesięciu ludzi spoœród nich. Lud zasmucił się, ponieważ Pan dotknšł ich wielkš plagš. 06,20 Mówili więc mieszkańcy Bet-Szemesz:Któż zdoła stanšć przed obliczem Pana, przed tym Bogiem œwiętym? Do kogo uda sięOn od nas? 06,21 Wysłali więc posłów do Kiriat-Jearimz zawiadomieniem: Filistyni oddali Arkę Pańskš. Przybywajcie i weŸcie jš do siebie. *07 07,01 Przybyli mieszkańcy Kiriat-Jearim, zabrali Arkę Pańskš i wprowadzili jš do domu Abinadaba na wzgórzu, Eleazara zaœ, syna jego, poœwięcili, aby strzegł Arki Pańskiej. 07,02 Od chwili przybycia arki do Kiriat-Jearim upłynšł długi okres lat dwudziestu. Cały dom Izraela zatęsknił za Panem. 07,03 Wtedy Samuel tak powiedział do całego domu Izraela: Jeœli chcecie się nawrócić do Pana z całego serca, usuńcie spoœród siebie wszystkich bogów obcych i Asztarty, a skierujcie wasze serca ku Panu, służcie więc tylko Jemu, a wybawi was z ršk Filistynów. 07,04 Synowie Izraela usunęli Baalów i Asztarty i służyli tylko samemu Panu. 07,05 Wtedy zarzšdził Samuel: ZgromadŸciewszystkich Izraelitów w Mispa: będę się modlił za wami do Pana. 07,06 Zgromadzili się w Mispa i czerpali wodę, którš rozlewali przed Panem. Poœcili również w tym dniu, tam też wołali: Zgrzeszyliœmy przeciw Panu. Samuel sprawował sšdy nad Izraelitami w Mispa. 07,07 Skoro Filistyni posłyszeli, że Izraelicizebrali się w Mispa, władcy Filistynów wyruszyli przeciw Izraelitom. Kiedy usłyszeli o tym Izraelici, zlękli się Filistynów. 07,08 Wtedy Izraelici prosili Samuela: Nie przestawaj modlić się za nami do Pana, Boga naszego, aby nas wybawił z ršk Filistynów. 07,09 Samuel wzišł jedno jagnię ssšce i złożył ja na całopalenie Panu; wołał do Pana w sprawie Izraela, a Pan go wysłuchał. 07,10 W czasie gdy Samuel składał całopalnš ofiarę, Filistyni przystšpili do walki z Izraelitami. W tym dniu zagrzmiał Pan potężnym gromem przeciw Filistynom, wywołujšc popłoch, tak iż ponieœli klęskę przed Izraelitami. 07,11 Mężowie izraelscy wyruszyli z Mispa i puœcili się w pogoń za Filistynami. Bili ich aż do Bet-Kar. 07,12 Potem Samuel wzišł jeden kamień i ustawił między [miastami] Mispa a Jeszana,nazywajšc go Eben-Haezer, mówišc: Aż dotšd wspierał nas Pan. 07,13 Filistyni zostali pokonani tak, że nie wkraczali już odtšd do krainy izraelskiej. Ręka Pańska zawisła nad Filistynami po wszystkie dni życia Samuela. 07,14 Powróciły do Izraela miasta, które zabrali im Filistyni od Ekronu aż do Gat; Izraelici zabrali z ręki Filistynów również te ziemie, które do nich należały. Nastał też okres pokoju między Izraelem i Amorytami. 07,15 Samuel sprawował sšdy nad Izraelemprzez cały cišg swego życia. 07,16 Corocznie odbywał podróż do Betel, Gilgal i Mispa, sprawujšc sšdy nad Izraelemwe wszystkich tych miejscowoœciach. 07,17 Potem wracał do Rama, tam bowiem był jego dom, tam także sšdził Izraela, tam również zbudował ołtarz Panu. *08 08,01 Kiedy jednak Samuel się postarzał, sędziami nad Izraelem ustanowił swoich synów. 08,02 Pierworodny syn jego nazywał się Joel, drugiemu było na imię Abiasz: sšdzili oni w Beer-Szebie. 08,03 Jednak synowie jego nie chodzili jego drogš: szukali własnych korzyœci, przyjmowali podarunki, wypaczali prawo. 08,04 Zebrała się więc cała starszyzna izraelska i udała się do Samuela do Rama. 08,05 Odezwali się do niego: Oto ty się zestarzałeœ, a synowie twoi nie postępujš twoimi drogami: ustanów raczej nad nami króla, aby nami rzšdził, tak jak to jest u innych narodów. 08,06 Nie podobało się Samuelowi to, że mówili: Daj nam króla, aby nami rzšdził. Modlił się więc Samuel do Pana. 08,07 A Pan rzekł do Samuela: Wysłuchaj głosu ludu we wszystkim, co mówi do ciebie, bo nie ciebie odrzucajš, lecz Mnie odrzucajš jako króla nad sobš. 08,08 Podobnie jak postępowali od dnia, w którym ich wyprowadziłem z Egiptu, aż do dnia dzisiejszego, porzucajšc Mnie i służšcinnym bogom, tak postępujš i z tobš. 08,09 Teraz jednak wysłuchaj ich głosu, tylko wyraŸnie ich ostrzeż i oznajmij im prawo króla, który ma nad nimi panować. 08,10 I powtórzył Samuel wszystkie słowaPana ludowi, który od niego zażšdał króla. 08,11 Mówił: Oto jest prawo króla majšcego nad wami panować: Synów waszych będzie on brał do swego rydwanu i swych koni, aby biegali przed jego rydwanem. 08,12 I uczyni ich tysišcznikami, pięćdziesištnikami, robotnikami na roli swojej i żniwiarzami. Przygotowywać też będš broń wojennš i zaprzęgi do rydwanów.08,13 Córki wasze zabierze do przyrzšdzania wonnoœci oraz na kucharki i piekarki. 08,14 Zabierze również najlepsze wasze ziemie uprawne, winnice i sady oliwkowe, apodaruje je swoim sługom. 08,15 Zasiewy wasze i winnice obcišży dziesięcinš i odda jš swoim dworzanom i sługom. 08,16 WeŸmie wam również waszych niewolników, niewolnice, waszych najlepszych młodzieńców i osły wasze i zatrudni pracš dla siebie. 08,17 Nałoży dziesięcinę na trzodę waszš, wy zaœ będziecie jego sługami. 08,18 Będziecie sami narzekali na króla, którego sobie wybierzecie, ale Pan was wtedy nie wysłucha. 08,19 Odrzucił lud radę Samuela i wołał: Nie, lecz król będzie nad nami, 08,20 abyœmy byli jak wszystkie narody, aby nas sšdził nasz król, aby nam przewodził i prowadził nasze wojny! 08,21 Samuel wysłuchał wszystkich słów ludu i powtórzył je uszom Pana. 08,22 A Pan rzekł do Samuela: Wysłuchaj ich żšdania i ustanów im króla! Wtedy rzekłSamuel do mężów izraelskich: Niech każdy wróci do swego miasta. *09 09,01 Był pewien dzielny wojownik z rodu Beniamina - a na imię mu było Kisz, syn Abiela, syna Serora, syna Bekorata, syna Afijacha, syna Beniamina. 09,02 Miał on syna imieniem Saul, wysokiego i dorodnego, a nie było od niego piękniejszego człowieka wœród synów izraelskich. Wzrostem o głowę przewyższał cały lud. 09,03 Gdy zaginęły oœlice Kisza, ojca Saula,rzekł Kisz do swego syna, Saula: WeŸ z sobš jednego z chłopców i udaj się na poszukiwanie oœlic. 09,04 Przeszli więc przez górę Efraima, przeszli przez ziemię Szalisza, lecz ich nie znaleŸli. Powędrowali przez krainę Szaalim: [tam] ich nie było. Poszli do ziemi Jemini i również nie znaleŸli. 09,05 Gdy dotarli do ziemi Suf, rzekł Saul do swego chłopca, który mu towarzyszył: Powracajmy, by czasem mój ojciec, zaniechawszy troski o oœlice, nie trapił się o nas. 09,06 Ten mu odpowiedział: Oto w mieœcie tym żyje mšż Boży, człowiek poważny: co powie, wszystko się staje; chodŸmy tam teraz, aby udzielił nam pouczenia w tej sprawie, dla której jesteœmy w drodze. 09,07 Rzekł Saul do chłopca: Dobrze, pójdziemy, lecz co zaniesiemy temu człowiekowi? Chleb bowiem wyczerpał się w naszych workach, żadnego zaœ daru nie mamy, który moglibyœmy zanieœć mężowi Bożemu. Co mamy z sobš? 09,08 Chłopiec znów odpowiedział Saulowi: Znalazłem u siebie czwartš częœć sykla srebrnego, oddam jš mężowi Bożemu, możewskaże nam drogę. 09,09 Ktokolwiek dawniej w Izraelu szedł ocoœ pytać Boga, mówił: ChodŸmy do Widzšcego. Proroka bowiem dzisiejszego w owym czasie nazywano "Widzšcym". 09,10 Rzekł Saul do swego chłopca: Słusznie mówisz. ChodŸmy. Udali się do miasta, w którym przebywał mšż Boży. 09,11 Kiedy szli pod górę drogš do miasta, spotkali dziewczęta, które wyszły naczerpać wody. Zapytali je: Czy tu mieszkaWidzšcy? 09,12 Odpowiedziały: Tak, oto jest przed tobš, pospiesz się, gdyż dziœ przyszedł do miasta. Dziœ bowiem lud składa ofiarę na wyżynie. 09,13 Gdy wejdziecie do miasta, spotkacie go tam, zanim wyjdzie ucztować na wyżynę; lud nie je nic, dopóki on nie przybędzie. On bowiem błogosławi ofiarę, awtedy dopiero jedzš zaproszeni. A teraz idŸcie, to go zaraz znajdziecie. 09,14 Ruszyli więc ku miastu. Kiedy weszli do bramy miasta, Samuel właœnie szedł naprzeciw nich, udajšc się na wyżynę. 09,15 Pan zaœ objawił Samuelowi na dzień przed przybyciem do niego Saula, mówišc mu: 09,16 W dniu jutrzejszym o tym czasie poœlę do ciebie człowieka z ziemi Beniamina.Jego namaœcisz na wodza ludu mego izraelskiego. On wybawi mój lud z ręki Filistynów, wejrzałem bowiem na mój lud, gdyż do mnie dotarło jego wołanie. 09,17 Kiedy Samuel spostrzegł Saula, odezwał się do niego Pan: Oto ten człowiek,o którym ci mówiłem, ten, który ma rzšdzić moim ludem. 09,18 Saul podszedł tymczasem do Samuela w bramie i rzekł: Wskaż mi, proszę, gdzie jest dom Widzšcego. 09,19 Samuel odparł Saulowi: To ja jestem Widzšcy. ChodŸ ze mnš na wyżynę! Dziœ jeœćbędziecie ze mnš, a jutro pozwolę ci odejœć, powiem ci też wszystko, co jest w twym sercu. 09,20 A co do oœlic, które ci zginęły przed trzema dniami, nie trap się, bo się znalazły. Czyje jest zresztš wszystko to, co Izrael ma wartoœciowego? Czyż nie twoje i całego domu twojego ojca? 09,21 Odpowiedział mu Saul: Czyż ja nie jestem Beniaminitš - z jednego z najmniejszych pokoleń izraelskich, a ród mój czyż nie jest najniższy ze wszystkich rodów pokolenia Beniamina? Czemuż więc odzywasz się do mnie tymi słowami? 09,22 Samuel zabrał z sobš Saula i jego chłopca, zaprowadził do sali i dał mu miejsce naczelne wœród zaproszonych, a było ich około trzydziestu ludzi. 09,23 Odezwał się Samuel do kucharza: Podaj tę częœć, którš ci przekazałem, o której też powiedziałem ci: Zatrzymaj jš u siebie. 09,24 Kucharz podniósł łopatkę i to, co było przy niej, i położył przed Saulem. I odezwał się Samuel: Oto, co pozostało, leżyprzed tobš: jedz! Zostało to bowiem zachowane dla ciebie umyœlnie, gdy postanowiłem zwołać lud. I tak Saul jadł tego dnia z Samuelem. 09,25 Gdy zeszli z wyżyny do miasta, zrobiono Saulowi posłanie na tarasie, 09,26 a on położył się spać. Gdy wschodziła zorza, Samuel obudził Saula na tarasie, mówišc: Wstań, abym cię w drogę wyprawił. Saul więc wstał i wyszli z domu obaj, on i Samuel. 09,27 Gdy schodzili ku granicy miasta, Samuel odezwał się do Saula: Powiedz chłopcu, aby poszedł przed nami. A gdy tenposzedł, [powiedział]: Zatrzymaj się teraz,bym ci oznajmił słowo Boże. *10 10,01 Samuel wzišł wtedy naczyńko z olejem i wylał na jego głowę, ucałował goirzekł: Czyż nie namaœcił cię Pan Pan cię namaœcił na wodza nad swoim dziedzictwem: 10,02 Gdy dziœ ode mnie odejdziesz, napotkasz w Selsach, przy grobie Racheli, niedaleko od granicy Beniaminina, dwóch mężczyzn. Oni ci powiedzš: Znalazły się oœlice, których poszedłeœ szukać. Tymczasem ojciec twój nie myœli o oœlicach,lecz trapi się o was mówišc: Co mam uczynić dla mego syna? 10,03 Gdy przejdziesz stamtšd dalej i dotrzesz do dębu Tabor, spotkajš cię tam trzej mężczyŸni, udajšcy się do Boga w Betel: jeden będzie niósł troje koŸlšt, drugibędzie niósł trzy okršgłe chleby, a trzeci będzie niósł bukłak wina. 10,04 Pozdrowiš cię i dadzš ci dwa bochenkichleba, i weŸmiesz je z ich ršk. 10,05 PóŸniej dotrzesz do Gibea Bożego, gdzie się znajduje załoga filistyńska. Gdy zajdziesz do miasta, napotkasz gromadę proroków zstępujšcych z wyżyny. Będš mieli z sobš harfy, flety, bębny i cytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż PŽ cţ |cz-c§*)cĐ8–/sami będš w prorockim uniesieniu. 10,06 Ciebie też opanuje duch Pański i będziesz prorokował wraz z nimi, i staniesz się innym człowiekiem. 10,07 Gdy ci się spełniš te znaki, uczyń, cozdoła twa ręka, gdyż Bóg będzie z tobš. 10,08 Pójdziesz przede mnš do Gilgal, a ja póŸniej przyjdę do ciebie, aby złożyć całopalenia i ofiary biesiadne. Czekaj na mnie przez siedem dni, aż przyjdę do ciebie, aby cię pouczyć, co masz czynić. 10,09 Gdy tylko [Saul] odwrócił się i miał odejœć od Samuela, Bóg zmienił jego serce na inne i w tym dniu spełniły się wszystkieowe znaki. 10,10 Skoro przybyli stamtšd do Gibea, spotkał się z gromadš proroków i opanował go duch Boży. Prorokował też wœród nich. 10,11 A kiedy wszyscy, którzy go znali przedtem, spostrzegli, że on prorokuje razem z prorokami, pytali się nawzajem: Cosię stało z synem Kisza? Czy i Saul między prorokami? 10,12 Na to odezwał się pewien człowiek spoœród nich: Któż jest ich ojcem? Dlatego też powstało przysłowie: Czy i Saul międzyprorokami? 10,13 Kiedy przestał prorokować, udał się na wyżynę. 10,14 Stryj Saula zapytał go i jego chłopca:Gdzie chodziliœcie? Odpowiedział: Aby poszukać oœlic. Widzšc, że ich nie ma, udaliœmy się do Samuela. 10,15 Stryj znów postawił Saulowi pytanie: Opowiedz mi - proszę - to, co wam mówił Samuel. 10,16 Na to Saul odpowiedział stryjowi: Zapewnił nas, że oœlice zostały odnalezione. Sprawy jednak władzy królewskiej, o której mówił Samuel, nie wyjawił mu. 10,17 Tymczasem Samuel zwołał lud do Mispa. 10,18 Odezwał się wtedy do Izraelitów: To mówi Pan, Bóg Izraela: Wyprowadziłem Izraelitów z Egiptu i wyzwoliłem was z ręki Egiptu i z ręki wszystkich królestw, które was ciemiężyły. 10,19 Lecz wy teraz odrzuciliœcie Boga waszego, który uwolnił was od wszystkich nieszczęœć i ucisków i rzekliœcie Mu: Ustanów króla nad nami. Ustawcie się więc przed Panem według pokoleń i według rodów. 10,20 Samuel kazał wystšpić wszystkim pokoleniom Izraela i padł los na pokolenie Beniamina. 10,21 Nakazał potem, by wystšpiło pokolenie Beniamina według swoich rodów, ipadł los na ród Matriego. , a los padł na Saula, syna Kisza. Szukano go, lecz nie znaleziono. 10,22 Jeszcze pytali się Pana: Czy ten człowiek tu przybył? Odrzekł Pan: Oto tam ukrył się w taborze. 10,23 Pobiegli więc i przyprowadzili go stamtšd. Gdy stanšł w œrodku ludu, wzrostem przewyższał cały lud o głowę. 10,24 Rzekł wtedy Samuel do całego narodu: Czy widzicie, że temu, którego wybrał Pan, nikt z całego ludu nie dorówna? A wszyscy ludzie wydali okrzyk wołajšc: Niech żyje król! 10,25 Wtedy Samuel ogłosił ludowi prawa władzy królewskiej, zapisał je w księdze i złożył jš przed Panem. Następnie odprawiłSamuel wszystkich ludzi do domów. 10,26 Również i Saul udał się do swego domu w Gibea, a towarzyszyli mu wojownicy, których serca Bóg poruszył. 10,27 Tymczasem synowie Beliala mówili: W czym ten może nam pomóc? I wzgardzili nim, nie złożyli mu też daru, ale on nie zwracał na to uwagi. *11 11,01 Nadcišgnšł Nachasz Ammonita i oblegał miasto Jabesz w Gileadzie. OznajmiliNachaszowi wszyscy mieszkańcy Jabesz: Zawrzyj z nami przymierze, a będziemy ci służyć. 11,02 Odrzekł im Nachasz Ammonita: Zawręz wami przymierze pod warunkiem, że każdemu z was wyłupię prawe oko: tak okryję hańbš całego Izraela. 11,03 Na to starsi z Jabesz dali takš odpowiedŸ: Zostaw nam siedem dni na rozesłanie posłów po całym kraju izraelskim. Jeœli nie znajdzie się nikt, kto nam pomoże, poddamy się tobie. 11,04 Kiedy przybyli posłowie do Gibea, miasta Saula, i przedstawili te sprawy ludziom, podnieœli wszyscy głos i płakali. 11,05 Ale właœnie Saul wracał za wołami zpola i pytał się: Co się stało ludziom, że płaczš? Opowiedziano mu sprawy mieszkańców Jabesz. 11,06 Opanował wtedy Saula Duch Boży, gdysłuchał tych słów, i wpadł w wielki gniew.11,07 Wzišł parę wołów, poršbał je i przez posłańców rozesłał po całej krainieIzraela z wyzwaniem: Tak się postšpi z wołami każdego, kto nie wyruszy za Saulemi za Samuelem. Na cały lud padła bojaŸń Pańska i wyruszyli jak jeden mšż. 11,08 [Saul] dokonał ich przeglšdu w Bezek i było trzysta tysięcy z Izraela i trzydzieœci tysięcy z Judy. 11,09 Powiedzieli więc do przybyłych posłańców: Donieœcie mężom z Jabesz w Gileadzie: Jutro, gdy słońce będzie goršce, nadcišgnie wam pomoc. Posłowie wrócili, a gdy oznajmili to mieszkańcom Jabesz, ci ucieszyli się. 11,10 Mieszkańcy Jabesz powiedzieli: Jutro zejdziemy do was i uczynicie z nami wszystko, co wam się wyda słuszne. 11,11 Nazajutrz Saul podzielił lud na trzy oddziały, które w czasie porannej straży wdarły się w œrodek obozu. I zabijali Ammonitów aż do dziennej spiekoty; pozostali rozpierzchli się tak, że dwóch razem nie zostało. 11,12 I mówił lud do Samuela: Kto to mówił: Czy Saul może nad nami królować? Oddajcie nam tych mężów, abyœmy im œmierć zadali. 11,13 Saul na to odrzekł: W tym dniu nikt nie umrze, gdyż dzisiaj sprawił Pan, że Izraelici zwyciężyli. 11,14 Samuel odezwał się do ludu: ChodŸcie,udamy się do Gilgal, tam na nowo ustalona będzie władza królewska. 11,15 Wszyscy wyruszyli do Gilgal i obwołali tam królem Saula, przed obliczem Pana w Gilgal. Tam też przed Panem złożyli ofiary biesiadne. Saul radował się bardzo wraz z całym ludem izraelskim. *12 12,01 Przemówił Samuel do wszystkich Izraelitów: Oto posłuchałem waszego głosuwe wszystkim, coœcie do mnie mówili, i ustanowiłem króla nad wami. 12,02 Dlatego też jest to król, który przewodzić wam będzie, ja tymczasem zestarzałem się i osiwiałem, a synowie moi: oto sš z wami. Ja przewodziłem wam od młodoœci aż do dziœ. 12,03 Oto jestem. Oskarżajcie mnie przed Panem i przed Jego pomazańcem. Czy wzišłem komu wołu, czy zabrałem czyjegoosła, czy komu wyrzšdziłem krzywdę lub gnębiłem, albo z czyjej ręki przyjšłem dar, aby zakryć oczy na jego sprawę? Zwrócę wam wszystko. 12,04 Odpowiedzieli na to: Nie byliœmy krzywdzeni ani gnębieni, nie wzišłeœ też niczego z niczyjej ręki. 12,05 Rzekł więc znowu: Pan mi œwiadkiem idzisiejszy Jego pomazaniec wobec was, że nic nie znaleŸliœcie w moim ręku. Odpowiedzieli: On œwiadkiem. 12,06 Odezwał się znów Samuel do ludu: <Œwiadkiem jest> Pan, który ustanowił Mojżesza i Aarona i który przodków waszych wyprowadził z ziemi egipskiej. 12,07 PodejdŸcie więc teraz, a będę wiódł z wami spór w obecnoœci Pana w sprawie dobrodziejstw Pana, jakie œwiadczył wam i waszym przodkom. 12,08 Gdy Jakub przybył do Egiptu, , przodkowie wasiwołali do Pana. Pan posłał Mojżesza i Aarona, którzy wyprowadzili ich z Egiptu i osiedlili ich na tym miejscu. 12,09 Potem zapomnieli o Panu, Bogu swoim.Wtedy oddadł ich w ręce Sisery, dowódcy wojsk Chasoru, i w ręce Filistynów, i w ręce króla Moabu i prowadzili z nim wojnę. 12,10 Wołali wtedy do Pana: Zgrzeszyliœmy,bo opuœciliœmy Pana, służšc Baalom i Asztartom. Teraz jednak wybaw nas z ręki naszych wrogów, a będziemy Tobie służyli. 12,11 Pan wysłał wtedy Jerubbaala, Bedana, Jeftego i Samuela. Uwolnił was z ręki wrogów okolicznych, tak iż mieszkaliœcie bezpieczni. 12,12 Gdy spostrzegliœcie, że Nachasz, królAmmonitów, nadcišga przeciw wam, powiedzieliœcie mi: Nie! Król będzie nad namipanował! Tymczasem Pan, wasz Bóg, jest królem waszym. 12,13 Teraz więc oto jest król, którego wybraliœcie, ten, o którego prosiliœcie. Oto Pan ustanowił nad wami króla. 12,14 Jeœli będziecie się bali Pana, służyli Mu i słuchali Jego głosu, nie sprzeciwiali się nakazom Pana, jeœli będziecie tak wy, jak i wasz król, który nad wami panuje, szli za Panem, Bogiem waszym [wtedy Pan będzie z wami]. 12,15 Ale jeżeli nie będziecie słuchać głosuPana i sprzeciwiać się będziecie Jego nakazom, ręka Pana będzie przeciw wam, podobnie jak była przeciw waszym przodkom. 12,16 Przystšpcie teraz, a zobaczycie wielkie wydarzenie, którego Pan dokona na waszych oczach. 12,17 Czy to nie teraz sš żniwa pszeniczne?Zawołam do Pana, a zeœle grzmoty i deszcz, abyœcie poznali i zobaczyli, że wielkie jest wasze wykroczenie, którego dopuœciliœcie się wobec Pana domagajšc się króla dla siebie. 12,18 Samuel wołał więc do Pana, a Pan zesłał grzmoty i deszcz w tym samym dniu. Cały naród bardzo się przelškł tak Pana, jak i Samuela. 12,19 Mówił cały naród do Samuela: Módl się do Pana, Boga twego, za swymi sługami, abyœmy nie zginęli. Dodaliœmy bowiem do wszystkich naszych win to, że żšdaliœmy dla siebie króla. 12,20 Na to Samuel dał ludowi odpowiedŸ: Nie bójcie się! Wprawdzie dopuœciliœcie się wielkiego grzechu, nie opuszczajcie jednak Pana, lecz służcie Mu z całego serca! 12,21 Nie odstępujcie od Niego, idšc za marnoœciš, za tym, co nie pomoże i nie ocali, dlatego że jest marnoœciš. 12,22 Nie porzuci bowiem Pan ludu swojego, postanowił was bowiem uczynić ludem swoim przez wzglšd na swe wielkie imię. 12,23 Jeœli o mnie chodzi, niech to będzie ode mnie dalekie, bym zgrzeszył przeciw Panu, przestajšc się za was modlić: bšdę wam pokazywał drogę dobrš i prostš. 12,24 Bójcie się jedynie Pana, służcie Mu wprawdzie z całego serca: spójrzcie, jak wiele wam wyœwiadczył. 12,25 Lecz gdybyœcie trwali w przewrotnoœci, zginiecie tak wy, jak i waszkról. *13 13,01 Saul miał... lat, gdy został królem, a dwa lata panował nad Izraelem. 13,02 Saul wybrał sobie trzy tysišce ludzi zIzraelitów. Dwa tysišce pozostało przy Saulu w Mikmas i na wzgórzu Betel, tysišc zaœ przy Jonatanie w Gibea Beniamina, a resztę wojska rozpuœcił do domów. 13,03 Jonatan pobił załogę filistyńskš, która była w Geba. Usłyszeli to Filistyni. Saul oznajmił o tym głosem tršby w całymkraju, mówišc: Niech usłyszš o tym Hebrajczycy! 13,04 Wszyscy Izraelici usłyszeli to, co mówiono: Saul pobił załogę filistyńskš, a Izrael z tego powodu znienawidzony został przez Filistynów. Zwołano lud, aby wyruszył za Saulem do Gilgal. 13,05 Również i Filistyni zgromadzili się do walki przeciw Izraelowi: trzy tysišce rydwanów i szeœć tysięcy konnicy, piechotyzaœ było tak wiele, jak piasku nad brzegiemmorza. Przybywszy rozłożyli obóz w Mikmas, po wschodniej stronie Bet-Awen. 13,06 Kiedy Izraelici spostrzegli, że sš w niebezpieczeństwie, jako że gromada podeszła już blisko, pochowali się w jaskiniach, rozpadlinach, skałach, dołach i cysternach. 13,07 Hebrajczycy tymczasem przeprawili się przez Jordan do ziemi Gada i Gileadu. Ponieważ Saul był w Gilgal, odchodził od niego cały naród strwożony. 13,08 Siedem dni czekał, stosownie do terminu podanego przez Samuela. Samuel nieprzychodził jednak do Gilgal, dlatego odchodził lud od Saula. 13,09 Wtedy Saul rzekł: Przygotujcie mi całopalenie i ofiarę biesiadnš. I złożył całopalenie. 13,10 Zaledwie skończył składać całopalenie, przybył właœnie Samuel. Saul wyszedł naprzeciw niego, aby go pozdrowić. 13,11 Rzekł Samuel: Cóż uczyniłeœ? Odpowiedział Saul: Ponieważ widziałem, że lud ode mnie odchodzi, a ty nie przybywasz w oznaczonym czasie, gdy tymczasem Filistyni gromadzš się w Mikmas, 13,12 wtedy sobie powiedziałem: Filistyni zstšpiš do mnie do Gilgal, a ja nie zjednałem sobie Pana! Przezwyciężyłem sięwięc i złożyłem całopalenie. 13,13 I rzekł Samuel do Saula: Popełniłeœ błšd. Gdybyœ zachował przykazanie Pana, Boga twego, które ci nałożył, niechybnie umocniłby Pan twoje panowanie nad Izraelem na wieki. 13,14 A teraz panowanie twoje nie ostoi się.Pan wyszukał sobie człowieka według swego serca: ustanowił go Pan wodzem swego ludu, nie zachowałeœ bowiem tego, co ci Pan polecił. 13,15 Samuel wstał i wyszedł z Gilgal, do Gibea Beniamina. Saul dokonał przeglšdu ludu, znajdujšcego się przy nim w liczbie około szeœciuset ludzi. 13,16 Saul, syn jego Jonatan i lud, który sięprzy nim znajdował, zostali w Gibea Beniamina, Filistyni zaœ obozowali w Mikmas. 13,17 Z obozu filistyńskiego wyruszył oddział niszczycielski w liczbie trzech hufców. Jeden hufiec udał się w drogę do Ofra, do ziemi Szual. 13,18 Inny zaœ hufiec skierował się w drogę do Bet-Choron, jeszcze inny hufiec poszedł drogš ku granicy biegnšcej nad dolinš Seboim w kierunku pustyni. 13,19 W całej ziemi izraelskiej nie było wtedy żadnego kowala, dlatego że mówili Filistyni: Niech Hebrajczycy nie sporzšdzajšsobie mieczów i włóczni! 13,20 Wszyscy Izraelici chodzili do Filistynów ostrzyć swój lemiesz, topór, siekierę lub motykę. 13,21 Potem płacili za ostrzenie lemiesza i topora dwie trzecie sykla, a jednš trzeciš sykla za siekierę lub motykę. 13,22 Tak się więc stało, że w czasie wojny nikt z ludzi, którzy byli z Saulem i Jonatanem, nie miał ani miecza, ani włóczni; mieli je tylko Saul i syn jego, Jonatan. 13,23 Straże filistyńskie wyruszyły ku wšwozowi koło Mikmas. *14 14,01 Pewnego dnia odezwał się syn Saula, Jonatan, do swego giermka: ChodŸ, podejdziemy do straży filistyńskiej, znajdujšcej się po stronie przeciwległej. Ojcu swemu nic o tym nie wspomniał. 14,02 Saul tymczasem siedział koło granicyGibea pod drzewem granatu rosnšcym obok Migron. Około szeœciuset mężów znajdowało się przy nim. 14,03 Achiasz syn Achituba, brata Ikaboda, syna Pinchasa, syna Helego, kapłana Pańskiego w Szilo, nosił wtedy efod. Lud nie wiedział, że odszedł Jonatan. 14,04 Między wšwozami, które chciał przejœć Jonatan, aby dostać się do straży filistyńskiej, po jednej i drugiej stronie były urwiska, jedno nazywało się Boses, a drugie Senne. 14,05 Pierwsze urwisko wznosi się stromo,naprzeciw Mikmas, drugie zaœ po stronie południowej naprzeciw Geba. 14,06 Jonatan powiedział do swego giermka: ChodŸ, podejdziemy do straży tychnieobrzezańców. Może Pan uczyni coœ dla nas, gdyż dla Pana nie stanowi różnicy ocalić przy pomocy wielu czy niewielu. 14,07 Rzekł na to giermek: Czyń wszystko, do czego serce cię skłoni. Oto jestem z tobš do twego rozporzšdzenia. 14,08 Jonatan rzekł: Teraz obydwaj podejdziemy ku tym mężom i pokażemy się im. 14,09 Gdy odezwš się do nas w ten sposób: Zatrzymajcie się, aż my do was przejdziemy, zatrzymamy się na swoim miejscu i do nich nie pójdziemy. 14,10 Jeżeli zawołajš: PodejdŸcie do nas, pójdziemy wtedy, gdyż Pan oddał ich w nasze ręce. To dla nas znak. 14,11 Ukazali się więc obaj filistyńskiej straży. Filistyni powiedzieli: Oto Hebrajczycywychodzšcy z kryjówek, w których się pochowali. 14,12 Ludzie ze straży odezwali się do Jonatana i do jego giermka: PodejdŸcie, coœwam powiemy. Na to rzekł Jonatan do swego giermka: PójdŸ za mnš, gdyż Pan oddał ich w ręce Izraela. 14,13 Jonatan wspinał się na rękach i nogach, a giermek szedł za nim. I padali [wrogowie] przed Jonatanem, a giermek idšcy za nim dobijał ich. 14,14 Była to pierwsza klęska, jakš zadał Jonatan i jego giermek: około dwudziestu żołnierzy poległych, na długoœci około połowy bruzdy morgi pola. 14,15 Padł wtedy strach na obóz w polu i na wszystkich ludzi: załoga i oddziały niszczycielskie były również przerażone. Zadrżała ziemia, wywołujšc strach największy. 14,16 Wywiadowcy Saula w Gibea Beniamina spostrzegli, że tłum się rozpierzchnšł, uciekajšc na wszystkie strony. 14,17 Wtedy Saul odezwał się do ludu, który był przy nim: Przyjrzyjcie się uważnie, kto od nas odszedł. Dokonali przeglšdu i brakowało Jonatana i jego giermka. 14,18 Saul powiedział do Achiasza: Przynieœefod! Efod był bowiem w tym czasie u synów Izraela. 14,19 Kiedy Saul mówił jeszcze do kapłana,wrzawa wzmogła się w obozie filistyńskim.Saul odezwał się wtedy do kapłana: Cofnij rękę! 14,20 Saul i wszyscy ludzie, którzy byli przy nim, zebrali się i udali na pole bitwy, aoto [tam] jeden skierował miecz przeciw drugiemu. Popłoch był bardzo wielki. 14,21 Także Hebrajczycy, którzy przebywalijuż dawno wœród Filistynów i przyszli z nimi do obozu, przeszli również do Izraelitów, którzy byli z Saulem i Jonatanem. 14,22 Wszyscy też mężowie Izraela, którzyskryli się na górze Efraima, słyszšc, że Filistyni uciekajš, również przyłšczyli się lety, bębny i cytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPŻc˙ŕ cßcď*kcZ9ý)do swoich w walce. 14,23 Tak to Pan w tym dniu wybawił Izraelitów. Bitwa przeniosła się do Bet-Awen. 14,24 Izraelici utrudzeni byli w tym dniu, tymczasem Saul zaprzysišgł lud, mówišc: Przeklęty ten człowiek, który by spożył posiłek przed wieczorem, zanim dokonam pomsty nad mymi wrogami. I żaden z ludzi nie skosztował posiłku. 14,25 Tymczasem wszyscy ludzie udali się do lasu. Był zaœ miód w tej okolicy. 14,26 Ludzie weszli do lasu. Miód spływał, nikt jednak nie podniósł ręki swej do ust, gdyż bali się ludzie złożonej przysięgi. 14,27 Jonatan jednak nie słyszał, jak jego ojciec zobowišzywał lud przysięgš. Sięgnšł końcem laski, którš miał w ręku, zanurzyłjš w miodowym plastrze i podniósł do ust rękę, a oczy jego nabrały blasku. 14,28 Odezwał się wtedy pewien człowiek zludu: Ojciec twój zwišzał lud przysięgš w słowach: Kto by spożył dziœ posiłek, niech będzie przeklęty! A lud był wyczerpany. 14,29 Jonatan odrzekł: Ojciec mój wtršca kraj w nieszczęœcie. Popatrzcie, jak rozjaœniły się moje oczy, dlatego że skosztowałem trochę tego miodu. 14,30 Och! Gdyby się dzisiaj lud dobrze pożywił łupem, który zdobył na swoich wrogach, z pewnoœciš większa byłaby wtedy klęska Filistynów. 14,31 W owym dniu pobili Filistynów od Mikmas do Ajjalonu, chociaż lud był bardzo wyczerpany. 14,32 Potem lud rzucił się na zdobycz, nabrał owiec, wołów i cielęta, zarzynał jena ziemi i zjadał razem z krwiš. 14,33 Kiedy zawiadomiono o tym Saula, że lud grzeszy przeciw Panu, że je razem z krwiš, ten zawołał: Dopuszczacie się niewiernoœci. Zatoczcie mi tu zaraz wielki kamień! 14,34 Saul powiedział jeszcze: IdŸcie między ludzi, powiedzcie im, aby do mnie każdy przyprowadzał swojego wołu i każdyswego barana: będziecie je zabijać tutaj i będziecie jeœć, abyœcie nie grzeszyli przeciw Panu, jedzšc razem z krwiš. Spoœród całego ludu każdy własnoręcznie przyprowadzał swego wołu, które 14,35 Saul też zbudował ołtarz Panu. Był to pierwszy ołtarz, który zbudował Panu. 14,36 I rzekł Saul: Puœćmy się w pogoń za Filistynami nocnš porš i nękajmy ich aż do białego rana, nie oszczędzajšc z nich nikogo. Odpowiedzieli: Uczyń wszystko, co cisię wydaje słuszne. Kapłan zaœ mówił: Przystšpmy tu do Boga! 14,37 Saul pytał się Boga: Czy mam uderzyćna Filistynów? Czy oddasz ich w ręce Izraela? Ale On nie dał mu w tym dniu odpowiedzi. 14,38 I rzekł Saul: Wszyscy wodzowie ludu,podejdŸcie bliżej, zbadajcie i zobaczcie, na czym polega ten dzisiejszy grzech. 14,39 Gdyż, na życie Pana, który wybawia naród izraelski [nawet] gdyby się to stało przez Jonatana, mojego syna, to i on musiałby umrzeć. Nikt z ludu na to nie odpowiedział. 14,40 Odezwał się jeszcze Saul do wszystkich Izraelitów: Wy ustawcie się po jednej stronie, a ja i syn mój po drugiej stronie. Odrzekł na to lud Saulowi: Uczyń, co ci się wydaje słuszne. 14,41 Następnie Saul mówił do Pana: Boże Izraela, okaż prawdę! Wylosowani zostali Jonatan i Saul, naród zaœ - uwolniony. 14,42 I rzekł Saul: Rzucajcie losy między mnš i synem moim, Jonatanem. I wylosowany został Jonatan. 14,43 Wtedy odezwał się Saul do Jonatana: Powiedz mi, co uczyniłeœ? Odparł Jonatan: To prawda, że skosztowałem trochę miodu przy pomocy końca laski, którš miałem w ręce. Oto jestem gotów umrzeć. 14,44 Odpowiedział Saul: Niech Bóg mi to uczyni i tamto dorzuci, jeżeli nie umrzesz, Jonatanie. 14,45 Jednak lud odezwał się do Saula: Czy ma umrzeć Jonatan, który był sprawcš tego wielkiego izraelskiego zwycięstwa? Nigdy! Na życie Pana! Ani włos z głowy jego na ziemię nie spadnie. Z Bożš pomocš uczynił to dzisiaj. W ten sposób wyzwolił lud Jonatana, i on nie umarł. 14,46 Saul wstrzymał się od poœcigu za Filistynami. Filistyni zaœ usunęli się do swych siedzib. 14,47 Skoro Saul objšł panowanie nad Izraelem, walczył wokół z wszystkimi swymi wrogami: z Moabitami, z Ammonitami, z Edomitami, z królem Soby i zFilistynami. W którškolwiek stronę się zwrócił, zwyciężał, 14,48 dajšc dowody męstwa. Zwalczył Amalekitów, wyzwalajšc Izraela z mocy tych, którzy go nękali. 14,49 Synami Saula byli: Jonatan, Jiszwi i Malkiszua. Miał też dwie córki, starsza nazywała się Merab, a młodsza Mikal. 14,50 Żona Saula miała na imię Achinoam, a była córkš Achimaasa. Wódz jego wojska nosił imię Abner; był synem Nera, stryja Saula. 14,51 Kisz, ojciec Saula, i Ner, ojciec Abnera, byli synami Abiela. 14,52 Przez całe życie Saula trwała zacięta wojna z Filistynami. Gdy tylko spostrzegł Saul jakiegoœ dzielnego mężczyznę, zabierał go do siebie. *15 15,01 Potem rzekł Samuel do Saula: To mnieposłał Pan, aby cię namaœcić na króla nad swoim ludem, nad Izraelem. Posłuchaj więcteraz słów Pana. 15,02 Tak mówi Pan Zastępów: Ukarzę Amaleka za to, co uczynił Izraelitom, jak stanšł przeciw nim na drodze, gdy szli z Egiptu. 15,03 Dlatego teraz idŸ, pobijesz Amaleka i obłożysz klštwš wszystko, co jest jego własnoœciš; nie lituj się nad nim, lecz zabijaj tak mężczyzn, jak i kobiety, młodzież i dzieci, woły i owce, wielbłšdy i osły. 15,04 Saul zwołał wtedy lud i dokonał jegoprzeglšdu w Telam, dwustu tysięcy piechotyoraz dziesięciu tysięcy . 15,05 Saul dotarł do stolicy Amalekitów i zastawił zasadzkę w dolinie. 15,06 Zawiadomił tymczasem Kenitów: WyjdŸcie, oddalcie się i wycofajcie spoœródAmalekitów, abym was nie wytracił razem z nimi. Okazaliœcie bowiem życzliwoœć wszystkim Izraelitom, gdy wychodzili z Egiptu. W ten sposób Kenici opuœcili Amalekitów. 15,07 Saul pobił Amalekitów od Chawila w stronę Szur, leżšcego naprzeciw Egiptu. 15,08 Pochwycił też żywcem Agaga. króla Amalekitów, i obłożył klštwš cały lud, [wytępiwszy go] ostrzem miecza. 15,09 Saul i lud ulitował się jednak nad Agagiem i nad dobytkiem trzody i bydła, nadzwierzętami dwurocznymi, nad odchowanymi barankami i nad wszystkim, co było lepszego, nie chciano tego wytępić przez klštwę, cały zaœ dobytek, nie posiadajšcy żadnej wartoœci poddał klštwie.15,10 Pan tymczasem skierował do Samuelatakie słowa: 15,11 Żałuję tego, że Saula ustanowiłem królem, gdyż ode mnie odstšpił i nie wypełniał moich przykazań. Smuciło to Samuela, dlatego całš noc modlił się do Pana. 15,12 I wstał Samuel, aby rano spotkać sięz Saulem. Zawiadomiono jednak Samuela: Saul przybył do Karmelu i tam właœnie postawił sobie pomnik [zwycięstwa], a udajšc się z powrotem, wstšpił do Gilgal. 15,13 Samuel udał się do Saula. I rzekł do niego Saul: Niech cię Pan błogosławi! Rozkaz Pana wykonałem. 15,14 A Samuel powiedział: Co to za beczenie owiec [dochodzi] mych uszu i co za ryk większego bydła słyszę? 15,15 Odpowiedział Saul: Przygnano je od Amalekitów. Lud bowiem zlitował się nad najlepszymi owcami i większym bydłem w celu złożenia z nich ofiary Panu, Bogu twemu, a to, co pozostało, wytępiliœmy. 15,16 Samuel odpowiedział Saulowi: Dosyć! Powiem ci, co rzekł do mnie Pan tej nocy. Odrzekł: Mów! 15,17 I mówił Samuel: Czy to nie prawda, że choć byłeœ mały we własnych oczach, to jednak ty właœnie stałeœ się głowš pokoleń izraelskich? Pan bowiem namaœcił cię na króla izraelskiego. 15,18 Pan wysłał cię w drogę i nakazał: Obłożysz klštwš tych występnych Amalekitów, będziesz z nimi walczył, aż ichzniszczysz. 15,19 Czemu więc nie posłuchałeœ głosu Pana? Rzuciłeœ się na łup, popełniłeœ więc to, co złe w oczach Pana. 15,20 Saul odpowiedział Samuelowi: Posłuchałem głosu Pana: szedłem drogš, którš mię posłał Pan. Przyprowadziłem Agaga, króla Amalekitów, a Amalekitów obłożyłem klštwš. 15,21 Lud zaœ zabrał ze zdobyczy mniejszeiwiększe bydło, aby je w Gilgal ofiarować Panu, Bogu twemu, jako pierwociny rzeczy obłożonych klštwš. 15,22 Samuel odrzekł: Czyż milsze sš dla Pana całopalenia i ofiary krwawe od posłuszeństwa głosowi Pana? Właœnie, lepsze jest posłuszeństwo od ofiary, uległoœć - od tłuszczu baranów. 15,23 Bo opór jest jak grzech wróżbiarstwa, a krnšbrnoœć jak złoœć bałwochwalstwa. Ponieważ wzgardziłeœ nakazem Pana, odrzucił cię On jako króla. 15,24 Saul odrzekł na to Samuelowi: Popełniłem grzech: Przekroczyłem nakaz Pana i twoje wskazania, bałem się bowiem ludu i usłuchałem jego głosu. 15,25 Ty jednak daruj mojš winę i chodŸ zemnš, ażebym oddał pokłon Panu. 15,26 Na to Samuel odrzekł Saulowi: Nie pójdę z tobš, gdyż odrzuciłeœ słowo Pana idlatego odrzucił cię Pan. Nie będziesz już królem nad Izraelem. 15,27 Kiedy Samuel odwrócił się, by odejœć,[Saul] chwycił kraj jego płaszcza, tak że go rozdarł. 15,28 Wtedy rzekł do niego Samuel: Pan odebrał ci dziœ królestwo izraelskie, a powierzył je komu innemu, lepszemu od ciebie. 15,29 Chwała Izraela nie kłamie i nie żałuje, gdyż to nie człowiek, aby żałował.15,30 Odpowiedział Saul: Zgrzeszyłem. BšdŸjednak łaskaw teraz uszanować mię wobec starszyzny mego ludu i wobec Izraela, wróć ze mnš, abym oddał pokłon Panu, Bogu twemu. 15,31 Wrócił Samuel i szedł za Saulem. Sauloddał pokłon Panu. 15,32 Samuel dał potem rozkaz: PrzyprowadŸcie do mnie króla Amalekitów - Agaga! Agag zbliżył się do niego chwiejnym krokiem i rzekł: Naprawdę znikła u mnie gorycz œmierci. 15,33 Samuel jednak powiedział: Jak mieczem swym czyniłeœ bezdzietnymi kobiety, tak też niech będzie bezdzietna wœród kobiet twoja matka! I Samuel kazał stracić Agaga przed Panem w Gilgal. 15,34 Następnie udał się Samuel do Rama, aSaul wrócił do swej posiadłoœci w Gibea Saulowym. 15,35 Odtšd już Samuel nie zobaczył Saula aż do chwili swej œmierci. Smucił się jednak, iż Pan pożałował tego, że Saula uczynił królem nad Izraelem. *16 16,01 Rzekł Pan do Samuela: Dokšd będzieszsię smucił z powodu Saula? Uznałem go przecież za niegodnego, by panował nad Izraelem. Napełnij oliwš twój róg i idŸ: Posyłam cię do Jessego Betlejemity, gdyż między jego synami upatrzyłem sobie króla.16,02 Samuel odrzekł: Jakże pójdę? Usłyszy o tym Saul i zabije mnie. Pan odpowiedział: WeŸmiesz ze sobš jałowicę i będziesz mówił: Przybywam złożyć ofiarę Panu. 16,03 Zaprosisz więc Jessego na ucztę ofiarnš, a Ja wtedy powiem ci, co masz robić: wtedy namaœcisz tego, którego ci wskażę. 16,04 Samuel uczynił tak, jak polecił mu Pan, i udał się do Betlejem. Naprzeciw niego wyszła przelękniona starszyzna miasta. [Jeden z nich] zapytał: Czy twe przybycie oznacza pokój? 16,05 Odpowiedział: Pokój. Przybyłem złożyć ofiarę Panu. Oczyœćcie się i chodŸciezłożyć ze mnš ofiarę! Oczyœcił też Jessegoi jego synów i zaprosił ich na ofiarę. 16,06 Kiedy przybyli, spostrzegł Eliaba i mówił: Z pewnoœciš przed Panem jest jego pomazaniec. 16,07 Pan jednak rzekł do Samuela: Nie zważaj ani na jego wyglšd, ani na wysoki wzrost, gdyż nie wybrałem go, nie tak bowiem człowiek widzi , bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce. 16,08 Następnie Jesse przywołał Abinadabai przedstawił go Samuelowi, ale ten rzekł: Ten też nie został wybrany przez Pana. 16,09 Potem Jesse przedstawił Szammę. Samuel jednak oœwiadczył: Ten też nie został wybrany przez Pana. 16,10 I Jesse przedstawił Samuelowi siedmiu swoich synów, lecz Samuel oœwiadczył Jessemu: Nie ich wybrał Pan. 16,11 Samuel więc zapytał Jessego: Czy to już wszyscy młodzieńcy? Odrzekł: Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasieowce. Samuel powiedział do Jessego: Poœlij po niego i sprowadŸ tutaj, gdyż nie rozpoczniemy uczty, dopóki on nie przyjdzie. 16,12 Posłał więc i przyprowadzono go: był on rudy, miał piękne oczy i pocišgajšcywyglšd. - Pan rzekł: Wstań i namaœć go, to ten. 16,13 Wzišł więc Samuel róg z oliwš i namaœcił go poœrodku jego braci. Poczšwszy od tego dnia duch Pański opanował Dawida. Samuel zaœ udał się z powrotem do Rama. 16,14 Saula natomiast opuœcił duch Pański, a opętał go duch zły, zesłany przez Pana. 16,15 Odezwali się do Saula jego słudzy: Otodręczy cię duch zły, [zesłany przez] Boga. 16,16 Daj więc polecenie, panie nasz, aby słudzy twoi, który sš przy tobie, poszukali człowieka dobrze grajšcego na cytrze. Gdy będzie cię męczył zły duch zesłany przez Boga, zagra ci i będzie ci lepiej. 16,17 Saul odrzekł sługom: Dobrze, wyszukajcie mi człowieka, który by dobrzegrał, i przyprowadŸcie go do mnie! 16,18 Na to odezwał się jeden z dworzan: Właœnie widziałem syna Jessego Betlejemity, który dobrze gra. Jest to dzielny wojownik, wyćwiczony w walce, wyrażajšcy się mšdrze, mężczyzna piękny, a Pan jest z nim. 16,19 Saul wyprawił posłańców do Jessego, by powiedzieli: Przyœlij mi twego syna, Dawida, który jest przy owcach. 16,20 Jesse wzišł pięć chlebów, bukłak wina oraz jednego koziołka i przez swego syna Dawida posłał to Saulowi. 16,21 Dawid przybył do Saula i przebywał znim. Saul pokochał go bardzo. Dawid stał się jego giermkiem. 16,22 Kazał więc Saul powiedzieć przez posłańców Jessemu: Chciałbym zatrzymać u siebie Dawida, gdyż mi się spodobał. 16,23 A kiedy zły duch zesłany przez Boga napadał na Saula, brał Dawid cytrę i grał. Wtedy Saul doznawał ulgi, czuł się lepiej, azły duch odstępował od niego. *17 17,01 Filistyni zgromadzili swe wojska na wojnę: zebrali się w Soko, leżšcym w ziemi Judy, a obóz rozbili między Soko i Azeka niedaleko od Efes-Dammim. 17,02 Natomiast Saul i Izraelici zgromadzilisię i rozłożyli obozem w Dolinie Terebintu, przygotowujšc się do walki z Filistynami. 17,03 Filistyni stali u zbocza jednej góry, po jednej stronie, Izraelici zaœ na zboczu innej góry, po drugiej stronie, a oddzielała ich dolina. 17,04 Wtedy wystšpił z obozu filistyńskiegopewien harcownik imieniem Goliat, pochodzšcy z Gat. Był wysoki na szeœć łokci i jednš piędŸ. 17,05 Na głowie miał hełm z bršzu, ubrany zaœ był w łuskowy pancerz z bršzuo wadze pięciu tysięcy syklów. 17,06 Miał również na nogach nagolenice z bršzu oraz bršzowy, zakrzywiony nóż w ręku. 17,07 Drzewce włóczni jego było jak wał tkacki, a jej grot ważył szeœćset syklów żelaza. Poprzedzał go też [giermek] niosšcytarczę. 17,08 Stanšwszy naprzeciw, krzyknšł w kierunku wojsk izraelskich te słowa: Po co się ustawiacie w szyku bojowym? Czyż ja nie jestem Filistynem, a wy sługami Saula? Wybierzcie spoœród siebie człowieka, któryby przeciwko mnie wystšpił. 17,09 Jeżeli zdoła ze mnš walczyć i pokonamnie, staniemy się waszymi niewolnikami, jeżeli zaœ ja zdołam go zwyciężyć, wy będziecie naszymi niewolnikami i służyć nam będziecie. 17,10 Potem dodał Filistyn: Oto uršgałem dzisiaj wojsku izraelskiemu. Dajcie mi człowieka, będziemy z sobš walczyć. 17,11 Gdy Saul i wszyscy Izraelici usłyszelisłowa Filistyna, przelękli się i przestraszylibardzo. 17,12 Dawid był synem Efratejczyka, tego, który pochodził z Betlejem judzkiego, a nazywał się Jesse i miał oœmiu synów. W czasach Saula był on stary i podeszły [w latach] . 17,13 Trzej starsi synowie Jessego wyruszyli, udajšc się za Saulem na wojnę. Ci trzej synowie, którzy wyruszyli na wojnę, nosili imiona: najstarszy Eliab, drugiAbinadab, a trzeci Szamma. 17,14 Dawid był najmłodszy, trzej starsi wyruszyli za Saulem. 17,15 [Dawid] często odchodził od Saula, aby pasać owce swojego ojca w Betlejem. 17,16 Tymczasem Filistyn cišgle wychodził z rana i wieczorem i stawał tak przez czterdzieœci dni. 17,17 Raz rzekł Jesse do swego syna Dawida: WeŸ dla swych braci efę prażonychziaren, dziesięć chlebów i zanieœ prędko braciom do obozu! 17,18 Zaniesiesz też dziesięć kršżków sera dowódcy oddziału, zapytasz się swych braci o powodzenie i odbierzesz ich żołd. 17,19 Saul jest z nimi i wszyscy Izraelici wDolinie Terebintu i walczš z Filistynami. 17,20 Wstał więc Dawid wczeœnie rano, powierzajšc owce stróżowi, i zabrawszy [zapasy], poszedł według polecenia Jessego. Kiedy zbliżył się do obozowiska, wojsko wyruszyło na pole walki i wznosiło wojenny okrzyk. 17,21 Izraelici ustawili swe szyki bojowe, tak samo i Filistyni: szyk naprzeciw szyku. 17,22 Dawid zrzuciwszy z siebie niesiony ciężar i oddawszy go w opiekę strażnikowi taboru, pobiegł na pole walki. Gdy przybył, pozdrowił swoich braci. 17,23 Podczas tej rozmowy z nimi wystšpiłz szyków filistyńskich właœnie ów zyłšczyli się lety, bębny i cytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP2c‚Č cJů cC*]c 8ś/harcownik imieniem Goliat, Filistyn z Gat, i wygłaszał owe słowa. Usłyszał je Dawid. 17,24 Wszyscy natomiast ludzie Izraela, zobaczywszy tego człowieka, uciekali przednim i bali się go bardzo. 17,25 Zawołał jeden z Izraelitów: Czy widzieliœcie tego człowieka, który występuje? Występuje on po to, by uršgać Izraelowi. Tego jednak, kto go pokona, królobsypie bogactwem, a córkę swš odda mu za żonę, rodzinę zaœ jego uczyni wolnš od danin w Izraelu. 17,26 Odezwał się Dawid do stojšcych obok niego ludzi: Co uczyniš takiemu, który pokona tego Filistyna i odejmie hańbę od Izraela? Kto to jest ten nieobrzezany Filistyn, który uršga wojsku Boga żywego? 17,27 Lud powtórzył mu te słowa na potwierdzenie, co uczyniš człowiekowi, który go pokona. 17,28 Gdy starszy jego brat, Eliab, usłyszał, że Dawid rozmawiał z ludŸmi, uniósł się gniewem na Dawida i zawołał: Poco tu przyszedłeœ? Komu zostawiłeœ owš małš trzodę na pustyni? Znam ja pychę i złoœć twojego serca: przybyłeœ tu, aby tylko przypatrzyć się walce. 17,29 Dawid odrzekł: Cóż teraz uczyniłem? Wszak to było tylko słowo. 17,30 Oddaliwszy się od niego, skierował się gdzie indziej i wypytywał się podobnymisłowami. Odpowiedzieli mu ludzie jak poprzednio. 17,31 Słyszano te słowa, które wypowiedział Dawid; doniesiono Saulowi, kazał go więc przyprowadzić. 17,32 Rzekł Dawid do Saula: Niech pan mój się nie trapi! Twój sługa pójdzie stoczyć walkę z tym Filistynem. 17,33 Saul odpowiedział Dawidowi: To niemożliwe, byœ stawił czoło temu Filistynowi i walczył z nim. Ty jesteœ jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodoœci. 17,34 Odrzekł Dawid Saulowi: Kiedy sługa twój pasał owce u swojego ojca, a przyszedł lew lub niedŸwiedŸ i porwał owcę ze stada, 17,35 wtedy biegłem za nim, uderzałem na niego i wyrywałem mu jš z paszczęki, a kiedy on na mnie napadał, chwytałem go zaszczękę, biłem i uœmiercałem. 17,36 Sługa twój kładł trupem lwy i niedŸwiedzie, nieobrzezany Filistyn będzie jak jeden z nich, gdyż uršgał wojskom Boga żywego. 17,37 Powiedział jeszcze Dawid: Pan, który wyrwał mnie z łap lwów i niedŸwiedzi, wybawi mnie również z ręki tego Filistyna. Rzekł więc Saul do Dawida: IdŸ, niech Pan będzie z tobš! 17,38 Saul ubrał Dawida w swojš zbroję: włożył na jego głowę hełm z bršzu i opišłgo pancerzem. 17,39 Przypišł też Dawid miecz na swš szatę i próbował chodzić, gdyż jeszcze nie nabrał wprawy. Po czym oœwiadczył Dawid Saulowi: Nie potrafię się w tym poruszać, gdyż nie nabrałem wprawy. I zdjšł to Dawid z siebie. 17,40 Wzišł w ręce swój kij, wybrał sobie pięć gładkich kamieni ze strumienia, włożył je do torby pasterskiej, którš miałzamiast kieszeni, i z procš w ręce skierował się ku Filistynowi. 17,41 Filistyn przybliżał się coraz bardziej do Dawida, a giermek jego szedł przed nim.17,42 Gdy Filistyn popatrzył i przyjrzał sięDawidowi, wzgardził nim dlatego, że był młodzieńcem, i to rudym, o pięknym wyglšdzie. 17,43 I rzekł Filistyn do Dawida: Czyż jestem psem, że przychodzisz do mnie z kijem? Złorzeczył Filistyn Dawidowi [przyzywajšc na pomoc] swoich bogów. 17,44 Filistyn zawołał do Dawida: Zbliż się tylko do mnie, a ciało twoje oddam ptakom powietrznym i dzikim zwierzętom. 17,45 Dawid odrzekł Filistynowi: Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidš i zakrzywionym nożem, ja zaœ idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym uršgałeœ. 17,46 Dziœ właœnie odda cię Pan w mojš rękę, pokonam cię i utnę ci głowę. Dziœ oddam trupy wojsk filistyńskich na żer ptactwu powietrznemu i dzikim zwierzętom:niech się przekona cały œwiat, że Bóg jest w Izraelu. 17,47 Niech wiedzš wszyscy zebrani, że niemieczem ani dzidš Pan ocala. Ponieważ jest to wojna Pana, On więc odda was w nasze ręce. 17,48 I oto, gdy wstał Filistyn, szedł i zbliżał się coraz bardziej ku Dawidowi, Dawid również pobiegł szybko na pole walkinaprzeciw Filistyna. 17,49 Potem sięgnšł Dawid do torby pasterskiej i wyjšwszy z niej kamień, wypuœcił go z procy, trafiajšc Filistyna w czoło, tak że kamień utkwił w czole i Filistyn upadł twarzš na ziemię. 17,50 Tak to Dawid odniósł zwycięstwo nad Filistynem procš i kamieniem; trafił Filistyna i zabił go, nie majšc w ręku miecza. 17,51 Dawid podbiegł i stanšł nad Filistynem, chwycił jego miecz, i dobywszy z pochwy, dobił go; odršbał mu głowę. Gdyspostrzegli Filistyni, że ich wojownik zginšł, rzucili się do ucieczki. 17,52 Powstali mężowie Izraela i Judy, wydali okrzyk wojenny i œcigali Filistynów aż do Gat i bram Ekronu; a trupy filistyńskie leżały na drodze z Szaaraim ażdo Gat i Ekronu. 17,53 Izraelici wracajšc potem z poœcigu za Filistynami, złupili ich obóz. 17,54 Dawid zaœ zabrał głowę Filistyna i przeniósł jš do Jerozolimy, a zbroję umieœcił w przybytku. 17,55 Gdy Saul zauważył Dawida wychodzšcego do walki z Filistynem, zapytał Abnera, dowódcy wojska: Czyim synem jest ten chłopiec, Abnerze? Abner odrzekł: Na życie twej duszy, królu, nie wiem. 17,56 Król dał rozkaz: Masz się dowiedzieć,czyim synem jest ten młodzieniec. 17,57 Kiedy Dawid wrócił po zabiciu Filistyna, wzišł go Abner i przedstawił Saulowi. W ręce niósł on głowę Filistyna. 17,58 I zapytał go Saul: Czyim jesteœ synem, młodzieńcze? Dawid odrzekł: Jestem synem sługi twego, Jessego z Betlejem. *18 18,01 Kiedy właœnie przestał przemawiać do Saula, dusza Jonatana przylgnęła całkowicie do duszy Dawida. Pokochał go Jonatan tak jak samego siebie. 18,02 Od tego również dnia Saul zabrał go do siebie i nie pozwolił mu już wrócić do domu ojcowskiego. 18,03 Jonatan zaœ zawarł z Dawidem zwišzek przyjaŸni, umiłował go bowiem jaksamego siebie. 18,04 Jonatan zdjšł płaszcz, który miał nasobie, i oddał go Dawidowi, jak i resztę swojego stroju - aż do swego miecza, łukuipasa. 18,05 A Dawid wyprawiał się i wiodło mu się dobrze, dokšdkolwiek go Saul posyłał. Saul więc ustanowił go dowódcš wojska. [Dawid] był lubiany nie tylko przez cały naród, ale też przez dworzan Saula. 18,06 Gdy przybyli oni i wracał Dawid po zabiciu Filistyna, kobiety ze wszystkich miast wyszły ze œpiewem i tańcami naprzeciw króla Saula, przy wtórze bębnów, okrzyków i cymbałów. 18,07 I zaœpiewały kobiety wœród grania i tańców: Pobił Saul tysišce, a Dawid dziesištki tysięcy. 18,08 A Saul bardzo się rozgniewał, bo nie podobały mu się te słowa. Mówił: Dawidowiprzyznały dziesištki tysięcy, a mnie tylko tysišce. Brak mu tylko królowania. 18,09 I od tego dnia patrzył Saul na Dawidazazdrosnym okiem. 18,10 A oto nazajutrz duch, zesłany przez Boga, opanował Saula, który popadł w szałwewnštrz swojego domu. Dawid tymczasem grał na cytrze, tak jak każdego dnia. Saul trzymał w ręku dzidę. 18,11 I rzucił Saul dzidš, bo myœlał: Przybiję Dawida do œciany. Lecz Dawid dwukrotnie tego uniknšł. 18,12 Saul bardzo się bał Dawida: bo Pan był z nim, a od Saula odstšpił. 18,13 I dlatego Saul odsunšł go od siebie, austanowił wodzem nad tysišcem żołnierzy: i tak odbywał wyprawy na oczach ludu. 18,14 Dawid we wszystkich przedsięwzięciach miał powodzenie: Pan byłz nim. 18,15 Saul widzšc, że mu się dobrze powodzi, drżał przed nim. 18,16 Przeciwnie, cały Izrael i Juda miłowali Dawida, wyprawiał się bowiem i powracał na ich oczach. 18,17 Saul rzekł do Dawida: Oto najstarsza moja córka, Merab. Oddam ci jš za żonę, ale bšdŸ dla mnie dzielnym wojownikiem i prowadŸ walki Pańskie. Saul bowiem mówił sobie: Jeżeli ja go nie dosięgnšłem, niech go dosięgnie ręka Filistynów. 18,18 Dawid odpowiedział na to Saulowi: Kimże ja jestem i czym jest ród mego ojca w Izraelu, abym mógł być zięciem królewskim? 18,19 Gdy jednak zbliżała się chwila oddaniaMerab, córki Saula, Dawidowi, oddano jš zażonę Adrielowi z Mecholi. 18,20 Ale Mikal, córka Saula, pokochała Dawida. Doniesiono o tym Saulowi. Sprawa tawydała mu się dobrš. 18,21 Saul bowiem mówił sobie: Oddam mu jš, aby była dla niego sidłem: niech będzie nad nim ręka Filistynów. Oœwiadczył więc Saul Dawidowi po raz drugi: Dziœ możesz sięstać moim zięciem. 18,22 Sługom zaœ Saul polecił: Porozmawiajcie potajemnie z Dawidem i donieœcie mu: Król jest dla ciebie życzliwy, słudzy jego cię kochajš. Zostań więc zięciem króla! 18,23 Słudzy powtórzyli Dawidowi słowa Saula, on zaœ odrzekł: Czy wam wydaje się rzeczš błahš być zięciem króla? Ja jestem przecież człowiekiem biednym i mało znaczšcym. 18,24 I słudzy zawiadomili Saula, mówišc: Tak się wyraził Dawid. 18,25 Saul odrzekł: Powiedzcie Dawidowi, że król nie żšda innej zapłaty, jak stu napletków Filistynów, aby pomœcić się na wrogach królewskich. Saul liczył na to, że Dawid dostanie się w ręce Filistynów. 18,26 Gdy słudzy zawiadomili o tym Dawida,wydało mu się dobrym to, że może zostać zięciem króla. Zanim upłynęły wyznaczone dni, 18,27 powstał Dawid i wyruszył ze swym wojskiem, i zabił dwustu mężczyzn spoœródFilistynów. Dawid przyniósł z nich potem napletki w dokładnej liczbie królowi, aby stać się zięciem króla. Wtedy Saul oddał mucórkę swš Mikal za żonę. 18,28 Przekonał się też Saul naocznie, że Pan jest z Dawidem. Mikal, córka Saula, kochała go. 18,29 Coraz bardziej zatem obawiał się Saul Dawida i stał się jego wrogiem na zawsze. 18,30 Wodzowie filistyńscy robili wypady. Za każdym ich wypadem Dawid odnosił większe zwycięstwa niż wszyscy słudzy Saula. Imię jego stawało się coraz sławniejsze. *19 19,01 Saul namawiał syna swego Jonatana iwszystkie sługi swoje, by zabili Dawida. Jonatan jednak bardzo upodobał sobie Dawida. 19,02 Uprzedził więc Jonatan Dawida, mówišc: Ojciec mój, Saul, pragnie cię zabić.Od rana miej się na bacznoœci; udaj się do jakiejœ kryjówki i pozostań w ukryciu. 19,03 Tymczasem ja pójdę, by stanšć przy mym ojcu na polu, gdzie ty się będziesz znajdował. Ja sam porozmawiam o tobie z ojcem. Zobaczę, co będzie, i o tym cię zawiadomię. 19,04 Jonatan mówił życzliwie o Dawidzie ze swym ojcem Saulem; powiedział mu: Niechaj nie zgrzeszy król przeciw swojemusłudze Dawidowi! Nie zawinił on przeciw tobie, a czyny jego dla ciebie bardzo pożyteczne. 19,05 On przecież swoje życie narażał, on zabił Filistyna, dzięki niemu Pan dał całemuIzraelowi wielkie zwycięstwo. Patrzyłeœ nato i cieszyłeœ się. Dlaczego więc masz zamiar zgrzeszyć przeciw niewinnej krwi, bez przyczyny zabijajšc Dawida? 19,06 Posłuchał Saul Jonatana i złożył przysięgę: Na życie Pana, nie będzie zabity!19,07 Zawołał Jonatan Dawida i powtórzył mu całš rozmowę. Potem zaprowadził Dawida do Saula i [Dawid] został u niego jakpoprzednio. 19,08 Znów wybuchła wojna. Wyruszył więc Dawid i walczył z Filistynami, i zadał im wielkš klęskę, tak że musieli przed nim uciekać. 19,09 Zły zaœ duch, zesłany przez Pana, opanował Saula, kiedy przebywał on w domu, trzymajšc dzidę w ręku, a Dawid [tymczasem] grał na cytrze. 19,10 I Saul usiłował dzidš przybić Dawida do œciany. Uniknšł on jednak [ciosu] Saula, a dzida utkwiła w œcianie. Tej też nocy Dawid ratował się ucieczkš. 19,11 Tymczasem Saul wysłał posłańców do domu Dawidowego, aby go pilnowali i zaraz z rana zabili. Jednak Mikal, żona Dawida, przestrzegła go, mówišc: Jeżeli tejnocy nie ujdziesz z życiem, jutro będziesz zabity. 19,12 Mikal spuœciła przeto Dawida przez okno, a on uszedł, zbiegł i ocalał. 19,13 Wzięła potem posšżek i ułożyła w łożu, umieœciła poduszkę z koziej sierœci ujego wezgłowia i przykryła płaszczem. 19,14 Gdy więc Saul przysłał posłańców, aby przyprowadzili Dawida, powiedziała, żejest chory. 19,15 Wysłał więc Saul posłańców, aby go odwiedzili, mówišc: Przynieœcie go wraz z łożem do mnie, aby go zabić. 19,16 Kiedy jednak posłańcy przyszli, zobaczyli w łożu posšżek, a u wezgłowia poduszkę z koziej sierœci. 19,17 Powiedział Saul do Mikal: Czemu mnie oszukałaœ, pozwalajšc, by mój wróg uratował się ucieczkš? Mikal odpowiedziałaSaulowi: Sam mi powiedział: Wypuœć mnie, bo inaczej cię zabiję. 19,18 Ratujšc się ucieczkš Dawid przybył do Samuela w Rama i opowiedział mu wszystko, co mu uczynił Saul; następnie udał się z Samuelem do Najot, gdzie zamieszkali. 19,19 Doniesiono o tym Saulowi słowami: Dawid przebywa w Najot koło Rama. 19,20 Saul wysłał więc posłańców, aby schwytali Dawida. Ci spostrzegli gromadę proroków, którzy prorokowali, i Samuela, który był ich przywódcš. Także posłańcamiowładnšł duch Boży i oni też prorokowali. 19,21 Kiedy doniesiono o tym Saulowi, wysłał trzecich posłańców, ale i oni zaczęli prorokować. 19,22 Saul udał się osobiœcie do Rama i zbliżywszy się do wielkiej studni w Seku, wywiadywał się: Gdzie jest Samuel i Dawid?Odpowiedziano mu: Właœnie jest w Najot koło Rama. 19,23 Udał się więc do Najot koło Rama, ale duch Boży owładnšł także i nim, i idšc cišgle prorokował, aż dotarł do Najot kołoRama. 19,24 Wtedy zdjšł swe szaty i prorokował w obecnoœci Samuela, i upadł, [i leżał] nagiprzez cały dzień i całš noc. Stšd powiedzenie: Czyż i Saul między prorokami? *20 20,01 Tymczasem Dawid uciekł z Najot koło Rama i udał się do Jonatana mówišc: Cóż ja zrobiłem, czym zawiniłem, czym zgrzeszyłem wobec twojego ojca, że czyhana moje życie? 20,02 Odpowiedział: Żadnš miarš! Nie umrzesz: mój ojciec nie podejmuje niczego ani wielkiego, ani małego, nie zawiadamiajšc mnie o tym. Dlaczego więc ojciec ukrywałby to przede mnš? Tak nie jest. 20,03 Odpowiedział jeszcze Dawid, mówišc: Na pewno wie twój ojciec, że darzysz mnieżyczliwoœciš, i powie sobie: Nie dowie się otym Jonatan, aby się nie zasmucił. Ale na życie Pana i na twoje życie, krok mię tylko dzieli od œmierci. 20,04 Jonatan odpowiedział Dawidowi: Cokolwiek byœ zechciał, to zrobię dla ciebie.20,05 I odrzekł Dawid Jonatanowi: Właœnie jutro jest nów księżyca, a ja winienem zasiadać wtedy obok króla na uczcie. Pozwól, że odejdę i skryję się w polu aż dotrzeciego wieczora. 20,06 Gdyby ojciec twój spostrzegł się co do mnie, odpowiesz: Bardzo mię prosił Dawid, aby mógł pospieszyć do swojego miasta, Betlejem, gdyż cała rodzina w tychdniach składa ofiarę dorocznš. 20,07 Jeżeli odpowie: Dobrze, wtedy sługa twój będzie spokojny, jeżeli się rozgniewa, wiedz, że postanowił sobie coœ złego. 20,08 Ale ty bšdŸ łaskaw dla sługi swojego.Wszak ty doprowadziłeœ sługę swego do przymierza ze sobš w imię Pańskie. Jeœli jazawiniłem, to mnie zabij, a do ojca twego po cóż mnie masz prowadzić? 20,09 I odrzekł Jonatan: Żadnš miarš! Gdybym się rzeczywiœcie dowiedział, że mój ojciec postanowił wyrzšdzić co krzywdę, czyżbym cię o tym nie powiadomił? 20,10 I rzekł Dawid do Jonatana: Kto mi da znać o tym, że ojciec dał ci surowš odpowiedŸ? 20,11 Odrzekł Jonatan Dawidowi: ChodŸ, wyjdziemy w pole. Kiedy obaj wyszli w pole,20,12 rzekł Jonatan do Dawida: Pan, Bóg Izraela, jest œwiadkiem, że wybadam ojca mego jutro albo pojutrze o tym czasie, czy jest dobrze usposobiony do Dawida, czy nie.Wtedy poœlę do ciebie, by bezpoœrednio cię zawiadomić. 20,13 Niech Pan to uczyni Jonatanowi i tamto dorzuci, jeœli w wypadku, gdy mojemu ojcu spodoba się wyrzšdzić ci krzywdę, nie zawiadomię cię bezpoœrednio inie odprawię tak, abyœ mógł odejœć spokojnie. A Pan niech będzie z tobš, tak jak był przedtem z moim ojcem. 20,14 A jeżeli jeszcze będę żył, chyba okażesz mi miłosierdzie w imię Pańskie? A gdy umrę, 20,15 nie odbieraj życzliwoœci twojej mojemu domowi na wieki, nawet wtedy, gdyPan usunie wszystkich wrogów Dawida z powierzchni ziemi. 20,16 I zawarł Jonatan przymierze z domem Dawida, by Pan dokonał odwetu na wrogach Dawida. 20,17 Jeszcze raz zaprzysišgł Jonatan Dawida w imię wielkiej miłoœci ku niemu, kochał go bowiem jak samego siebie. 20,18 Jonatan rzekł do niego: Jutro nów księżyca. Zwrócisz na siebie uwagę, bo miejsce po tobie będzie puste. 20,19 Do trzeciego dnia odejdziesz daleko. Udasz się na miejsce, gdzie się ukrywałeœ w dniu podobnej sprawy i zatrzymasz się koło kamienia wskazujšcego drogę. 20,20 Ja wypuszczę w jego stronę trzy strzały, jakbym celował w tym kierunku. 20,21 Potem poœlę chłopca, dajšc mu rozkaz: IdŸ, znajdŸ strzały! Gdy powiem chłopcu: Oto strzały sš bliżej niż stoisz, zyłšczyli się lety, bębny i cytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP c[=c˜%c˝*wc 49#+zabierz je - wracaj, wiedz, że możesz być spokojny, nic się nie dzieje złego, na życie Pana! 20,22 Gdybym jednak powiedział do młodzieńca: Oto strzały sš trochę dalej niżstoisz - uchodŸ, gdyż sam Pan cię dalej posyła. 20,23 Przyrzeczenie zaœ, które złożyliœmy ja i ty, jest takie: Oto Pan między mnš a tobš na wieki. 20,24 I ukrył się Dawid na polu. Kiedy nastał nów księżyca, zasiadł król do uczty,by się posilić. 20,25 Król zasiadł na swym zwykłym miejscu na krzeœle pod œcianš, Jonatan zajšł miejsce naprzeciwko, Abner usiadł z boku Saula, miejsce zaœ Dawida było puste. 20,26 Saul nic o nim nie wspominał w tym dniu. Myœlał: To przypadek; pewnie jest nieczysty i nie poddał się jeszcze oczyszczeniu. 20,27 Lecz nazajutrz, po nowiu, gdy miejsce Dawida znów było puste, odezwał się Saul do syna swego, Jonatana: Dlaczego syn Jessego nie przyszedł na ucztę ani wczoraj, ani dziœ? 20,28 Jonatan odpowiedział Saulowi: Bardzomię Dawid prosił, by mógł iœć do Betlejem. 20,29 Mówił: Pozwól mi iœć, proszę cię, gdyż urzšdzamy ofiarę rodzinnš w tym mieœcie - zawiadomił mię o tym mój brat. Jeœli darzysz mnie życzliwoœciš, zwolnij mię, bym mógł odwiedzić swych braci. Dlatego nie przyszedł do stołu królewskiego. 20,30 Saul rozgniewał się bardzo na Jonatana i rzekł mu: O, synu kobiety przewrotnej! Alboż to ja nie wiem, że wybrałeœ sobie syna Jessego na hańbę swojš i na hańbę łona swej matki? 20,31 Jak długo bowiem będzie żył na ziemisyn Jessego, nie ostoisz się ani ty, ani twoje królowanie. Zaraz więc poœlij i przyprowadŸ go do mnie, gdyż musi umrzeć. 20,32 Odpowiedział Jonatan ojcu swemu, Saulowi, pytaniem: Dlaczego ma umierać? Cóż uczynił? 20,33 Wtedy Saul rzucił za nim dzidš, aby go przebić. W ten sposób poznał Jonatan, że taki jest zamiar ojca, by Dawida uœmiercić. 20,34 Jonatan podniósł się od stołu pełen gniewu. W tym drugim dniu miesišca nie tknšł posiłku, gdyż bardzo się zmartwił o Dawida, że ojciec jego tak go zelżył. 20,35 Rankiem wyszedł Jonatan na pole do miejsca umówionego z Dawidem, a z nim był mały chłopiec. 20,36 I rzekł do chłopca: Pobiegnij i poszukaj strzał, które wypuszczę. Chłopiecpobiegł, on tymczasem wypuœcił strzałę tak, aby go minęła. 20,37 Chłopiec pobiegł do miejsca strzały, którš wypuœcił Jonatan, wtedy Jonatan za nim krzyknšł: Czy strzała nie jest jeszcze dalej, niż stoisz? 20,38 I jeszcze wołał Jonatan za chłopcem: Pospiesz się, nie zatrzymuj się! Chłopiec pozbierał strzały i przybiegł do swego pana. 20,39 Chłopiec nie pojšł niczego, tylko Jonatan i Dawid wiedzieli, o co chodziło. 20,40 Jonatan oddał swojš broń chłopcu, dajšc mu rozkaz: IdŸ, odnieœ to do miasta. 20,41 Gdy odszedł chłopiec, podniósł się Dawid od strony kopca, padł twarzš na ziemię i trzykroć oddał głęboki pokłon. Nawzajem się ucałowali i płakali nad sobš. Dawid nawet głoœno szlochał. 20,42 Wreszcie Jonatan rzekł do Dawida: IdŸ w pokoju! Niech się stanie to, co przysięgaliœmy w imię Pana, mówišc: Pan będzie między mnš a tobš, między rodem moim a rodem twoim na wieki. *21 21,01 Podniósłszy się Dawid odszedł, a Jonatan powrócił do miasta. 21,02 Dawid udał się do Nob, do kapłana Achimeleka. Achimelek wyszedł przelęknionyna spotkanie Dawida i zapytał: Czemu przybywasz sam bez żadnego towarzysza? 21,03 Dawid odrzekł Achimelekowi: Król polecił mi pewnš sprawę nakazujšc: Niech nikt nie wie o tym, po co cię posyłam i co ci powierzam. Dlatego umówiłem się z młodymi ludŸmi na oznaczone miejsce. 21,04 A teraz jeœli masz pod rękš pięć chlebów, podaruj mi je lub cokolwiek się znajdzie! 21,05 Kapłan odrzekł Dawidowi: Zwykłego chleba pod rękš nie mam: jest tylko chleb œwięty. Czy jednak młodzieńcy powstrzymali się chociaż od współżycia z kobietš? 21,06 Dawid odrzekł kapłanowi: Tak jest, zabronione nam jest współżycie z kobietš jak zawsze, gdy wyruszam w drogę. Tak więc ciała tych młodzieńców sš czyste, choć to wyprawa zwyczajna. Tym bardziej czyste sš ich ciała dzisiaj. 21,07 Dał więc kapłan ów œwięty chleb, gdyż nie było innego chleba prócz pokładnego, usuwanego sprzed oblicza Panaw tym celu, by w dzień usunięcia położyć chleb œwieży. 21,08 Był tam także pewien sługa Saula, który w tym dniu zatrzymał się również przed obliczem Pana, a nazywał się Doeg, Edomita, przełożony pasterzy Saula. 21,09 I odezwał się Dawid do Achimeleka: Amoże masz pod rękš dzidę albo miecz? Nie wzišłem bowiem ani miecza, ani mojej broni, gdyż polecenie króla było pilne. 21,10 Kapłan odpowiedział: Jest miecz Goliata, Filistyna, którego zabiłeœ w Dolinie Terebintu; zawinięty w płaszcz, leży za efodem. Jeœli masz zamiar go wzišć, bierz,bo nic poza tym nie ma z tych rzeczy. Dawid odrzekł: Nie ma od niego lepszego, podaj mi go! 21,11 Powstawszy więc Dawid, jeszcze tegodnia uciekł przed Saulem: i udał się do Akisza, króla Gat. 21,12 Słudzy Akisza mówili: Czy to nie Dawid, król ziemi? Czy to nie ten, któremu œpiewano wœród plšsów: Pobił Saul tysišce, a Dawid dziesištki tysięcy? 21,13 Dawid przejšł się tymi słowami, a żeobawiał się bardzo Akisza, króla Gat, 21,14 zaczšł udawać wobec nich szalonego,dokonywać wœród nich nierozumnych czynnoœci: tłukł rękami w skrzydła bramy i pozwalał œlinie spływać na brodę. 21,15 I rzekł Akisz do swych poddanych: Widzicie człowieka szalonego. Po co sprowadziliœcie mi go tutaj? Czy brakuje miszaleńców, że sprowadziliœcie jeszcze tego, by szalał przede mnš? I ten ma wejœć do mojego domu? *22 22,01 Dawid uciekł stamtšd i schronił się wjaskini Adullam. Kiedy dowiedzieli się o tym jego bracia i cała rodzina jego ojca, udali się do niego. 22,02 Zgromadzili się też wokół niego wszelkiego rodzaju uciœnieni i ci, którzy œcigani byli przez wierzycieli, i ci, którym było ciężko na duszy, a on stał się dla nichprzywódcš. Tak przyłšczyło się do niego około czterystu ludzi. 22,03 Stšd udał się Dawid do Mispe moabskiego i zapytał króla Moabu: Czy ojciec i matka moja nie mogliby przebywać u was do czasu, aż się wyjaœni, co zechce Bóg ze mnš uczynić? 22,04 Sprowadził ich przed króla moabskiego i zamieszkali przy nim przez cały czas pobytu Dawida w miejscu niedostępnym. 22,05 A prorok Gad doradzał Dawidowi: Nie pozostawaj w tym miejscu niedostępnym, lecz udaj się do ziemi judzkiej! Dawid więc poszedł i przybył do lasu Cheret. 22,06 Tymczasem Saul posłyszał, że wykryto Dawida razem z towarzyszšcymi mu ludŸmi. Saul siedział wtedy w Gibea pod tamaryszkiem na wzgórzu z dzidš w ręku, a otaczali go jego słudzy. 22,07 Rzekł Saul do sług swoich, którzy gootaczali: Słuchajcie, Beniaminici! Czy syn Jessego da wam wszystkim pola i winnice, czy ustanowi was tysišcznikami i setnikami,22,08 dlatego że sprzysięgliœcie się przeciwko mnie? Nikt mnie nie ostrzegł, gdy syn mój zawierał przymierze z synem Jessego, nikt nie okazywał mi współczucia ani nie przestrzegał, gdy mój syn wystawiłprzeciw mnie mojego poddanego, aby na mnie zastawiał zasadzki, jak się to obecniedzieje. 22,09 Na to odrzekł Doeg Edomita, przełożony sług Saula: Widziałem syna Jessego, gdy przybył do Achimeleka, syna Achituba: 22,10 ten zaœ radził się Pana o niego, obdarzył go żywnoœciš, dał mu też miecz Filistyna Goliata. 22,11 Wtedy Saul kazał wezwać kapłana Achimeleka, syna Achituba, z całym rodem jego ojca, to jest kapłanów z Nob: wszyscy oni przybyli do króla. 22,12 I rzekł Saul: Słuchaj no synu Achituba! Odpowiedział: Jestem, Panie mój. 22,13 Spytał się go Saul: Czemu spiskujecie przeciwko mnie, ty i syn Jessego? Dałeœ mu przecież chleb i miecz, radziłeœ się Boga o niego po to, by mógł powstać przeciw mnie i zastawiać zasadzki, jak się to dzieje obecnie. 22,14 Achimelek dał królowi takš odpowiedŸ: Któż spoœród sług twoich jest tak wierny jak Dawid, zięć królewski, którystoi na czele twojej straży przybocznej i poważany jest w twym domu? 22,15 Czy to dziœ dopiero zaczšłem radzić się Boga w jego sprawie? Dalekie to ode mnie! Niech król nie posšdza o nic takiego swojego sługi ani całego rodu jego ojca, gdyż sługa twój nie miał o tym najmniejszego pojęcia! 22,16 Król jednak zawyrokował: Musisz umrzeć, Achimeleku, wraz z całym rodem twego ojca. 22,17 I dał rozkaz ludziom ze straży przybocznej, którzy go otaczali: Otoczcie i zabijcie kapłanów Pańskich, wspomagali bowiem Dawida, a choć wiedzieli, że uciekł,nie powiadomili mnie. Jednakże słudzy królewscy nie chcieli podnieœć ręki na kapłanów Pańskich. 22,18 Król zwrócił się więc do Doega: Przystšp ty i powal kapłanów. Przystšpił Doeg Edomita i powalił kapłanów, zadajšc œmierć w tym dniu osiemdziesięciu pięciu mężom noszšcym lniany efod. 22,19 Uderzył też Saul ostrzem miecza na miasto kapłańskie Nob: pozabijał ostrzem miecza mężczyzn i kobiety, dzieci i niemowlęta, woły, osły i owce. 22,20 Uszedł cało jeden tylko syn Achimeleka, syna Achituba, imieniem Abiatar, który schronił się u Dawida. 22,21 Abiatar zawiadomił Dawida, że Saul wymordował kapłanów Pańskich. 22,22 Dawid powiedział wtedy do Abiatara: Wiedziałem to już wtedy, gdy był tam DoegEdomita, że z pewnoœciš doniesie o tym Saulowi. To ja stałem się winien zagłady wszystkich osób z rodu twego ojca. 22,23 Pozostań przy mnie bez obawy; ten, kto czyha na moje życie, czyha też na twoje, bo jesteœ u mnie osobš strzeżonš. *23 23,01 Tymczasem zawiadomiono Dawida: OtoFilistyni oblegajš Keilę i grabiš zboże na klepiskach. 23,02 I radził się Dawid Pana: Czy mam wyruszyć i czy pokonam tych Filistynów? Pan odrzekł Dawidowi: Wyruszaj, a pokonasz Filistynów i oswobodzisz Keilę. 23,03 Ludzie Dawida mówili jednak: Przecieżmy tutaj w Judzie żyjemy w lęku, a pójdziemy do Keili na szyki filistyńskie? 23,04 I znów radził się Dawid Pana. A Pan dał mu odpowiedŸ: Wstań, idŸ do Keili, gdyżoddam Filistynów w twoje ręce. 23,05 Dawid wyruszył więc ze swymi ludŸmi w kierunku Keili, uderzył na Filistynów, uprowadzajšc ich trzody i zadajšc im wielkš klęskę. Tak wyzwolił Dawid mieszkańców Keili. 23,06 Kiedy Abiatar, syn Achimeleka, schronił się u Dawida i kiedy razem z Dawidem udał się do Keili, nosił ze sobš efod. 23,07 Tymczasem zawiadomiono Saula o tym, że Dawid przybył do Keili. I rzekł Saul: Bóg oddaje go w moje ręce, gdyż wchodzšc do miasta majšcego bramy i zamki, sam się zamknšł. 23,08 Zwołał więc Saul cały lud na wojnę, by wyruszyć do Keili i oblegać Dawida i jegoludzi. 23,09 Kiedy się Dawid dowiedział o tym, że Saul knuje przeciw niemu złe zamiary, rozkazał kapłanowi Abiatarowi: Przynieœ tuefod! 23,10 I rzekł Dawid: Panie, Boże Izraela! Sługa twój usłyszał, że Saul ma zamiar wkroczyć do Keili, aby zburzyć miasto z mego powodu. 23,11 Czy Saul wyruszy, jak o tym słyszał sługa twój? Panie, Boże Izraela, daj znać otym słudze twemu! Pan odpowiedział: Wyruszy. 23,12 Dawid pytał jeszcze: Czy mieszkańcy Keili wydadzš mnie i moich ludzi w ręce Saula? Pan odrzekł: Wydadzš. 23,13 Powstał więc Dawid wraz ze swoimi ludŸmi, których było około szeœciuset, uszedł z Keili, kršżšc na los szczęœcia. Kiedy doniesiono Saulowi, że Dawid uciekł z Keili, zaniechał wyprawy. 23,14 Tymczasem Dawid przebywał na pustyni, w miejscach niedostępnych, póŸniejzamieszkał w górach i na pustyni Zif. Saul zaœ szukał go przez cały ten czas, lecz Bóg nie oddał Dawida w jego ręce. 23,15 Dawid przelškł się, gdy Saul wyruszył, aby czyhać na jego życie. Dawid przebywał na pustyni Zif w Chorsza. 23,16 Powstał Jonatan, syn Saula, i udał się do Dawida do Chorsza, umacniajšc go w Bogu. 23,17 Mówił do niego: Nie obawiaj się, bo nie wytropi cię ręka mojego ojca, Saula. Ty będziesz panował nad Izraelem, ja zaœ będę drugim po tobie. Mój ojciec, Saul wie, że tak będzie. 23,18 Obydwaj zwišzali się przymierzem wobec Pana. Dawid pozostał potem w Chorsza, a Jonatan udał się do domu. 23,19 Tymczasem mieszkańcy Zif udali się do Saula do Gibea z zawiadomieniem: Dawid ukrywa się koło nas w niedostępnych miejscach w Chorsza, na wzgórzu Chakila, w południowej stronie stepu. 23,20 Ty zaœ, o królu, jeżeli masz chęć udać się tam, udaj się, my natomiast wydamy go w ręce króla. 23,21 Saul odrzekł: Niech was Pan błogosławi, okazaliœcie mi współczucie. 23,22 IdŸcie więc i sprawdŸcie ponownie, wypatrujcie, gdzie przebywa, kto go tam widział, mówiono mi bowiem, że postępuje przebiegle. 23,23 IdŸcie i wywiadujcie się o wszystkichjego kryjówkach, w których się tam chowa.Gdy wrócicie do mnie z wiadomoœciš pewnš,wtedy ja pójdę z wami. Jeżeli jest w kraju,będę go szukał wœród wszystkich pokoleń judzkich. 23,24 Powstawszy wyruszyli przed Saulem do Zif. A Dawid znalazł się na pustyni Maon,na równinie południowej częœci stepu. 23,25 Kiedy Saul wyruszył ze swoimi ludŸmi, aby go szukać, dano znać o tym Dawidowi. Udał się więc w kierunku skalnej grani, która jest na pustyni Maon. Saul dowiedziawszy się o tym rozpoczšł poœcig za Dawidem w pustyni Maon. 23,26 Gdy Saul przechodził po jednej stronie góry, Dawid ze swoimi ludŸmi szedłpo drugiej stronie. Dawid uciekał pospiesznie przed Saulem, ten zaœ wraz ze swymi ludŸmi starał się otoczyć Dawida i jego towarzyszy, aby ich schwytać. 23,27 Tymczasem przybiegł do Saula posłaniec, donoszšc: Spiesz się bardzo i przybywaj, bo Filistyni wdarli się do kraju. 23,28 Saul zaprzestał poœcigu za Dawidem iruszył przeciw Filistynom. Dlatego tę miejscowoœć nazwano "Skałš Rozłšczeń". *24 24,01 Dawid odszedł stamtšd i zamieszkał w miejscach niedostępnych Engaddi. 24,02 Ale gdy Saul wrócił z wyprawy przeciw Filistynom, doniesiono mu: Oto Dawid przebywa na pustyni Engaddi. 24,03 Zabrał więc Saul trzy tysišce wyborowych mężczyzn z całego Izraela i wyruszył na poszukiwanie Dawida i jego ludzi po wschodniej stronie Skał Dzikich Kóz. 24,04 I przybył Saul do pewnych zagród owczych przy drodze. Była tam jaskinia, doktórej wszedł, by okryć sobie nogi, Dawid zaœ znajdował się wraz ze swymi ludŸmi wgłębi jaskini. 24,05 Ludzie Dawida rzekli do niego: Właœnie to jest dzień, o którym powiedziałci Pan: Oto Ja wydaję w twe ręce twojego wroga, abyœ z nim uczynił, co ci się wydaje słuszne. Dawid powstał i odcišł po kryjomu połę płaszcza Saula. 24,06 Potem jednak zadrżało serce Dawida z powodu odcięcia poły należšcej do Saula. 24,07 Odezwał się też do swych ludzi: Niech mię broni Pan przed dokonaniem takiego czynu przeciw mojemu panu i pomazańcowi Pańskiemu, bym miał podnieœć rękę na niego, bo jest pomazańcem Pańskim. 24,08 Tak Dawid skarcił swych ludzi i nie pozwolił im rzucić się na Saula. TymczasemSaul wstał, wyszedł z jaskini i udał się w drogę. 24,09 Powstał też i Dawid i wyszedłszy z jaskini zawołał za Saulem: Panie mój, królu! Saul obejrzał się, a Dawid rzucił się twarzš ku ziemi oddajšc mu pokłon. 24,10 Dawid odezwał się do Saula: Dlaczego dajesz posłuch ludzkim plotkom, głoszšcym, że Dawid szuka twej zguby? 24,11 Dzisiaj na własne oczy mogłeœ zobaczyć, że Pan wydał cię w jaskini w moje ręce. Namawiano mnie, abym cię zabił, a jednak oszczędziłem cię, mówišc: Nie podniosę ręki na mego pana, bo jest pomazańcem Pańskim. 24,12 Zresztš zobacz, mój ojcze, połę twego płaszcza, którš mam w ręku. Przetoże ucišłem połę twego płaszcza, a ciebie nie zabiłem, wiedz i przekonaj się, że we mnie nie ma żadnej złoœci ani zdrady, ani też nie popełniłem przeciw tobie przestępstwa. A ty czyhasz na życie moje i chcesz mi je odebrać. 24,13 Niechaj Pan dokona sšdu między mnš a tobš, niechaj Pan na tobie się pomœci za mnie, ale moja ręka nie zwróci się przeciw tobie. 24,14 Według tego, jak głosi starożytne przysłowie: Od złych zło pochodzi, ręka moja nie zwróci się przeciw tobie. 24,15 Za kim to wyruszył król izraelski? Zakim ty gonisz? Za zdechłym psem, za jednšpchłš? 24,16 Pan więc niech będzie rozjemcš, niech rozsšdzi między mnš i tobš, niech wejrzy i poprowadzi mojš sprawę, niech obroni mnie przed twojš rękš! 24,17 Kiedy Dawid przestał tak mówić do Saula, Saul zawołał: Czy to twój głos, synumój, Dawidzie? I zaczšł Saul głoœno płakać. 24,18 Mówił do Dawida: Tyœ sprawiedliwszyode mnie, gdyż odpłaciłeœ mi dobrem, zyłšczyli się lety, bębny i cytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż!Pô c"Dfc#ިc$R+"c%t9ţ)podczas gdy ja odpłaciłem ci złem. 24,19 Dziœ dałeœ mi dowód, że mi dobro œwiadczyłeœ, kiedy bowiem Pan wydał mię w twoje ręce, ty mnie nie zabiłeœ. 24,20 Przecież jeżeli kto spotka swego wroga, czy pozwoli na to, by spokojnie dalej szedł drogš? Niech cię Pan nagrodzi szczęœciem za to, coœ mi dziœ uczynił. 24,21 Teraz już wiem, że na pewno będziesz królem i że w twojej ręce utrwali się królowanie nad Izraelem. 24,22 Przysięgnij mi więc wobec Pana, że nie wyniszczysz mego potomstwa po mnie, że nie wytracisz też mego imienia z rodu mego ojca. 24,23 I Dawid złożył przysięgę Saulowi. Saul powrócił do swego domu, a Dawid i jego ludzie weszli na górę na miejsce niedostępne. *25 25,01 Tymczasem umarł Samuel. Wszyscy Izralici zebrali się, by go opłakiwać, i pochowali go w jego posiadłoœci w Rama. Dawid zaœ wyruszył i udał się na pustynię Paran. 25,02 Żył w Maon pewien człowiek, który miał posiadłoœć w Karmelu. Był to człowiek bardzo bogaty: miał trzy tysišce owiec i tysišc kóz. Zajęty był właœnie strzyżeniem owiec w Karmelu. 25,03 Człowiek ten nazywał się Nabal, a jego żona Abigail. Była to kobieta mšdra i piękna, mšż natomiast był okrutny i występny; był Kalebitš. 25,04 Kiedy Dawid posłyszał na pustyni, że Nabal strzyże swe owce, 25,05 wysłał do niego dziesięciu młodzieńców, mówišc im: IdŸcie do Karmelu, udajšc się do Nabala; pozdrowiciego ode mnie. 25,06 Powiedzcie memu bratu: Pokój niech będzie z tobš, pokój w twym domu i we wszystkim, co do ciebie należy! 25,07 Słyszałem właœnie, że u ciebie jest pora strzyży. Gdy twoi pasterze przebywaliwœród nas, my nie sprawiliœmy im żadnej przykroœci, nic im też nie zginęło, jak długo przebywali w Karmelu. 25,08 Pytaj zresztš sług twoich, to ci powiedzš. Darz więc życzliwoœciš młodzieńców: przybyliœmy tu bowiem w dzień uroczysty. Zechciej użyczyć, co maszpod rękš, sługom twoim i synowi twemu Dawidowi. 25,09 Młodzieńcy Dawida przyszli i powtórzyli Nabalowi wszystkie te słowa w imieniu Dawida i w milczeniu oczekiwali odpowiedzi. 25,10 Nabal tymczasem dał sługom Dawida takš odpowiedŸ: Któż to jest Dawid? Któż tojest syn Jessego? Teraz jest dużo sług takich, którzy porzucajš swego pana. 25,11 A więc mam wzišć mój chleb, wodę, mięso nagotowane dla strzygšcych i dać je ludziom, o których nie wiem nawet, skšd sš? 25,12 Młodzieńcy Dawida udali się w drogę powrotnš. Przyszedłszy powiadomili go o całej rozmowie. 25,13 Dawid wtedy dał rozkaz swym ludziom: Niech każdy przypasze miecz! I wszyscy przypasali sobie miecze. Dawid również przypasał sobie miecz. Potem około czterystu ludzi wyruszyło z Dawidemna czele, dwustu zostało przy taborze. 25,14 Tymczasem jeden ze sług zawiadomiłAbigail, żonę Nabala: Dawid przysłał posłańców z pustyni, aby pozdrowili naszego pana, a on rzucił się na nich. 25,15 A przecież ci ludzie byli dla nas bardzo dobrzy, a jak długo z nimi kršżyliœmy przebywajšc na polu, nie doznaliœmy żadnej przykroœci i nic nam nie zginęło. 25,16 Byli nam murem ochronnym tak w nocy, jak i w dzień przez cały czas wspólnego pobytu, gdyœmy paœli trzodę. 25,17 Musisz więc rozważyć i rozejrzeć się, co poczšć, gdyż postanowiono zagładę dla naszego pana i dla całego jego domu. Tymczasem on jest zbyt zły na to, by z nimpomówić. 25,18 Abigail wzięła więc szybko dwieœcie chlebów, dwa bukłaki wina, pięć przyrzšdzonych owiec, pięć sea prażonych ziaren, sto gron rodzynków i dwieœcie ciastek figowych. Objuczyła tym osły 25,19 i powiedziała swym sługom: Wy idŸcie przede mnš, a ja podšżę za wami. Przed swym mężem Nabalem nie przyznała się do tego. 25,20 Gdy siedzšc na oœle zjeżdżała niewidocznš stronš góry, właœnie Dawid i jego ludzie zstępowali ku niej. I spotkała ich. 25,21 Tymczasem Dawid mówił sobie: Na darmo strzegłem na pustkowiu całego dobytku jego, tak że nic nie zginęło, co posiadał, bo odpłacił mi złym za dobre. 25,22 Niech to uczyni Bóg Dawidowi i tamto dorzuci, jeœli do rana zostawię cokolwiek z jego własnoœci, choćby jednego chłopca. 25,23 Kiedy Abigail spostrzegła Dawida, szybko zsiadła z osła i upadłszy na twarz przed Dawidem, oddała mu pokłon aż do ziemi. 25,24 Rzuciwszy się do jego stóp rzekła: Panie mój! Niech na mnie spadnie wina! Pozwól jednak służebnicy twej przemówić do ciebie, wysłuchaj słów twej służebnicy!25,25 Niech pan mój nie zwraca uwagi na tego nicponia Nabala, bo on jest jak jego imię "Nabal" ozacza, że w nim jest wiele głupoty, ja zaœ, twoja służebnica, nie widziałam sług mojego pana, których przysłałeœ. 25,26 A teraz, panie mój, na życie Pana i twojej duszy, skoro powstrzymał cię Pan od rozlewu krwi i pomsty dokonanej na własnš rękę, tak oby twoi wrogowie i wszyscy, którzy życzš mojemu panu nieszczęœcia, podobni się stali do Nabala. 25,27 A oto upominek, który przyniosła twoja służebnica panu swemu. Niech go podadzš sługom chodzšcym za moim panem!25,28 Daruj łaskawie winę twej służebnicy;z pewnoœciš Pan zbuduje panu mojemu dom,który będzie trwały, gdyż pan mój toczy boje Pańskie. Dlatego nie spotka cię nieszczęœcie przez całe życie. 25,29 Jeœli natomiast ktoœ powstanie, aby cię przeœladować i czyhać na twe życie, niech dusza pana mojego będzie dobrze zamknięta w woreczku życia u Pana, Boga twojego, życie zaœ wrogów niech wyrzuci przy pomocy wydršżenia procy. 25,30 A kiedy Pan spełni panu mojemu wszystko dobre, co przyobiecał, i ustanowicię władcš Izraela, 25,31 niech nie będzie wtedy dla ciebie skrupułem i wyrzutem sumienia u pana mego to, żeœ rozlał krew niewinnš i że wymierzyłeœ sobie sprawiedliwoœć na własnš rękę. A kiedy Pan łaskawy będzie dla mego pana, przypomnisz sobie swojš służebnicę. 25,32 Na to rzekł Dawid do Abigail: Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, za to, że cię wysłał dziœ na spotkanie ze mnš. 25,33 Niech będzie błogosławiony twój rozsšdek, błogosławiona bšdŸ i ty za to, żeœ powstrzymała mnie dzisiaj od rozlewu krwi, i że nie wymierzyłem sobie sprawiedliwoœci na własnš rękę. 25,34 Lecz na życie Pana, Boga Izraela, który mnie powstrzymał od wyrzšdzenia ci krzywdy: gdybyœ szybko nie przybyła mi naspotkanie, wtedy Nabalowi nie pozostałby do rana ani jeden chłopiec. 25,35 Dawid przyjšł od niej to, co przyniosła, i rzekł jej: Wracaj spokojnie do domu! Patrz, wysłuchałem twej proœby iprzyjšłem cię życzliwie. 25,36 Abigail wróciła do Nabala. Wyprawił on właœnie ucztę w domu, na wzór uczty królewskiej. Serce Nabala pełne było radoœci, był jednak bardzo pijany, więc niewspominała mu o niczym aż do rannego brzasku. 25,37 Ale kiedy do rana Nabal wytrzeŸwiał od wina, oznajmiła mu o tym jego żona; serce jego zamarło, a on stał się jak kamień. 25,38 Po upływie około dni dziesięciu Pan poraził Nabala tak, że umarł. 25,39 Gdy się Dawid dowiedział, że Nabal umarł, zawołał: Błogosławiony niech będzie Pan, który stał się moim obrońcš przeciw Nabalowi w zwišzku z doznanš obelgš, a sługę swego powstrzymał od zła.Nieprawoœć Nabala skierował Pan na jego głowę. Posłał też Dawid poœredników celemrozmówienia się z Abigail, chcšc wzi 25,40 Słudzy Dawida udali się więc do Abigail do Karmelu i odezwali się do niej w ten sposób: Dawid wysłał nas do ciebie, aby cię wzišć za swojš żonę. 25,41 Ona wstała, oddała pokłon twarzš doziemi i rzekła: Oto służebnica twoja jest niewolnicš gotowš umyć nogi sług mojego pana. 25,42 Podniósłszy się Abigail spiesznie wsiadła na osła i z pięcioma dziewczętami,które stanowiły jej orszak, udała się za wysłańcami do Dawida i została jego żonš. 25,43 Wzišł też Dawid Achinoam z Jizreel, itak obie one zostały jego żonami. 25,44 Tymczasem Saul oddał Mikal, swojš córkę, a żonę Dawida, Paltiemu, synowi Lajisza, pochodzšcemu z Gallim. *26 26,01 Zifejczycy przybyli do Saula w Gibea z doniesieniem: Dawid ukrywa się na wzgórzu Chakila, leżšcym na krańcu stepu. 26,02 Niezwłocznie wyruszył więc Saul ku pustyni Zif, a wraz z nim trzy tysišce doborowych Izraelitów, aby wpaœć na trop Dawida na pustyni Zif. 26,03 Saul rozbił obóz na wzgórzu Chakila, na krańcu stepu obok drogi, Dawid zaœ przebywał na pustkowiu. Kiedy zauważył, że Saul przybył za nim na pustkowie, 26,04 posłał wywiadowców i przekonał się, że Saul na pewno przybył. 26,05 Dawid więc niezwłocznie udał się na miejsce, gdzie obozował Saul. Dawid spostrzegł miejsce, gdzie Saul spoczywał wraz z dowódcš wojsk Abnerem, synem Nera: Saul leżał w œrodku obozowiska, a ludzie pokładli się wokół niego. 26,06 Zwrócił się Dawid do Achimeleka Chetyty i do Abiszaja, syna Serui, a brata Joaba, z pytaniem: Kto podejdzie ze mnš do obozu Saulowego? Abiszaj odparł: Ja z tobšpójdę. 26,07 Dawid wraz z Abiszajem zakradli się w nocy do obozu; Saul właœnie spał w œrodku obozowiska, a jego dzida była wbitaw ziemię obok głowy. Abner i ludzie leżeli uœpieni dokoła niego. 26,08 Rzekł więc Abiszaj do Dawida: Dziœ Bóg oddaje wroga twojego w twš rękę. Teraz pozwól, że przybiję go dzidš do ziemi, jednym pchnięciem, drugiego nie będzie trzeba. 26,09 Dawid odparł Abiszajowi: Nie zabijaj go! Któż bowiem podniósłby rękę na pomazańca Pańskiego, a nie doznał kary? 26,10 Dawid dodał: Na życie Pana: On na pewno go ukarze, albo nadejdzie jego dzieńiumrze, albo zginie wyruszywszy na wojnę. 26,11 Niech mię Pan broni przed podniesieniem ręki na pomazańca Pańskiego!Zabierz tylko dzidę, która jest koło jego wezgłowia, manierkę na wodę i pójdziemy. 26,12 Zabrał więc Dawid dzidę i manierkę na wodę od wezgłowia Saula i poszli sobie. Nikt ich nie spostrzegł, nikt o nich nie wiedział, nikt się nie obudził. Wszyscy spali, gdyż Pan zesłał na nich twardy sen. 26,13 Dawid oddalił się na przeciwległš stronę i stanšł na wierzchołku góry z daleka, a dzieliła go od nich spora odległoœć. 26,14 Wtedy zawołał na ludzi i Abnera, syna Nera: Abnerze! Czemu nie dajesz odpowiedzi? Abner rzekł: Kim jesteœ, że wołasz na króla? 26,15 Dawid znów wołał w stronę Abnera: Czyż nie jesteœ mężczyznš? Któż ci dorówna w Izraelu? A dlaczego nie czuwałeœ przy panu, twoim królu? Zakradł się przecież ktoœ z ludu, aby zamordować króla, twojego pana. 26,16 Niedobrze postšpiłeœ. Na życie Pana! Zasługujecie na œmierć: nie strzegliœcie bowiem waszego pana, pomazańca Pańskiego. A teraz patrzcie, gdzie jest dzida królewska i manierka na wodę, które były u jego wezgłowia? 26,17 Saul rozpoznał głos Dawida. Rzekł: To twój głos, synu mój, Dawidzie? Dawid odrzekł: Tak, panie mój, królu to mój głos.26,18 I dodał: Czemu pan mój œciga swego sługę? Cóż uczyniłem? Czy popełniłem coœ złego? 26,19 Niech teraz pan mój, król, posłucha słów swego sługi. Jeœli Pan pobudził cię przeciwko mnie, niech rozkoszuje się wonišofiarnš, a jeœli ludzie - niech będš przeklęciprzed Panem, gdyż wypędzajš mnie dziœ, abym nie miał udziału w Jego dziedzictwie mówiš niejako: IdŸ służyć obcym bogom! 26,20 Niechże teraz krew moja nie będzie wylana na ziemię z dala od Pana. Król bowiem Izraela wyruszył, aby czyhać na moje życie, jak się poluje na kuropatwę po górach. 26,21 Odrzekł Saul: Zgrzeszyłem. Wróć, synu mój, Dawidzie, już nigdy nie zrobię ci krzywdy, gdyż dzisiaj cenne było w twych oczach moje życie. Postępowałem nierozsšdnie i błšdziłem bardzo. 26,22 Dawid zaœ odpowiedział: Oto dzida królewska, niech przyjdzie który z pachołków i weŸmie jš. 26,23 Pan nagradza człowieka za sprawiedliwoœć i wiernoœć: Pan dał mi ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu. 26,24 Dlatego, jak cenne mi było twoje życie, tak niech będzie cenne u Pana moje życie, niechaj On mię uwalnia od wszelkiegonieszczęœcia. 26,25 I mówił Saul do Dawida: BšdŸ błogosławiony, synu mój, Dawidzie: na pewno to, co czynisz, wykonasz z powodzeniem. I udał się Dawid w swojš drogę, a Saul powrócił do siebie. *27 27,01 Dawid rozważał w swym sercu: Mogęwpaœć któregoœ dnia w ręce Saula. Lepiej będzie dla mnie, gdy się schronię do ziemi Filistynów. Wtedy Saul zaprzestanie œciganiamnie po całym kraju izraelskim, i w ten sposób ujdę z jego ršk. 27,02 Powstał więc Dawid i wraz z szeœciuset ludŸmi, którzy mu towarzyszyli, udał się do Akisza, syna Maoka, króla Gat. 27,03 Dawid przebywał przy Akiszu ze swymi ludŸmi oraz ich rodzinami: Dawid z dwiema żonami, Achinoam z Jizreel i Abigail,dawnš żonš Nabala z Karmelu. 27,04 Kiedy doniesiono Saulowi, że Dawid schronił się w Gat, przestał go œcigać. 27,05 Dawid poprosił Akisza: Jeżeli darzyszmnie życzliwoœciš, wyznacz mi miejsce w jednym z miast kraju, abym się tam osiedlił. Na cóż bowiem sługa twój będzie pozostawał przy tobie w stolicy królestwa?27,06 Akisz więc oddał mu w tym dniu Siklag. Dlatego właœnie Siklag należy do królów judzkich aż do dnia dzisiejszego. 27,07 Okres czasu, który spędził Dawid w kraju filistyńskim, wynosił rok i cztery miesišce. 27,08 Dawid i jego ludzie wdzierali się do Geszurytów, Girzytów i Amalekitów; zamieszkiwali oni ten kraj od Telam w stronę Szur, aż do ziemi egipskiej. 27,09 Dawid uderzajšc na jakšœ krainę, nie pozostawiał przy życiu ani mężczyzny, ani kobiety, zabierał trzodę, bydło, osły, wielbłšdy, odzież, a potem dopiero wracał do Akisza. 27,10 Akisz mówił: Gdzie byliœcie dzisiaj na wyprawie wojennej? Dawid mówił: W Negebie judzkim. W Negebie jerachmeelickim. W Negebie kenickim. 27,11 Dawid nie zostawiał przy życiu ani mężczyzny, ani kobiety, aby ich przyprowadzić do Gat. Twierdził: Aby nie wydali nas i nie mówili: Dawid w ten sposób postępował, tak łupił nas przez cały czas pobytu w kraju filistyńskim. 27,12 Akisz wierzył Dawidowi, mówišc: Został znienawidzony przez swych rodaków; pozostanie więc moim sługš na zawsze. *28 28,01 W tym czasie Filistyni zgromadzili swe wojska do walki, chcšc uderzyć na Izraelitów. Rzekł więc Akisz do Dawida: Wiedz dobrze, że razem ze mnš udasz się do obozu wraz z twymi ludŸmi. 28,02 Dawid odrzekł Akiszowi: Oczywiœcie, sam się przekonasz, co uczyni twój sługa. Akisz odpowiedział Dawidowi: Ustanawiam więc ciebie na stałe strażnikiem mojej osoby. 28,03 Samuel umarł, a wszyscy Izraelici obchodzili po nim żałobę. Pochowany on został w swym mieœcie Rama. A Saul usunšłwróżbitów i czarnoksiężników z kraju. 28,04 Tymczasem Filistyni zgromadziwszy się, wkroczyli i rozbili obóz w Szunem. Saulteż zebrał wszystkich Izraelitów i rozbił obóz w Gilboa. 28,05 Saul jednak na widok obozu filistyńskiego przestraszył się: serce jego mocno zadrżało. 28,06 Radził się Saul Pana, lecz Pan mu nie odpowiadał ani przez sny, ani przez urim, ani przez proroków. 28,07 Zwrócił się więc Saul do swych sług:Poszukajcie mi kobiety wywołujšcej duchy, chciałbym pójœć i jej się poradzić. Odpowiedzieli mu jego słudzy: Jest w Endorkobieta, która wywołuje duchy. 28,08 Dla niepoznaki Saul przebrał się w inne szaty i poszedł w towarzystwie dwóchludzi. Przybywajšc do tej kobiety w nocy, rzekł: Proszę cię, powróż mi przez ducha ispraw, niech przyjdzie ten, którego ci wymienię. 28,09 Odpowiedziała mu kobieta: Wiesz chyba, co uczynił Saul: wyniszczył wróżbitów i czarnoksiężników w kraju. Czemu czyhasz na moje życie, chcšc mnie narazić na œmierć. 28,10 Saul przysišgł jej na Pana mówišc: Na życie Pana! Nie będziesz ukarana z tegopowodu. 28,11 Spytała się więc kobieta: Kogo mam wywołać? Odrzekł: Wywołaj mi Samuela. 28,12 Gdy zobaczyła kobieta Samuela, zawołała głoœno do Saula: Czemu mnie oszukałeœ? Tyœ jest Saul! 28,13 Odezwał się do niej król: Nie obawiajsię! Co widzisz? Kobieta odpowiedziała Saulowi: Widzę istotę pozaziemskš, wyłaniajšcš się z ziemi. 28,14 Zapytał się: Jak wyglšda? Odpowiedziała: Wychodzi starzec, a jest on okryty płaszczem. Saul poznał, że to Samuel, i upadł przed nim twarzš na ziemię, i oddał mu pokłon. 28,15 Samuel rzekł do Saula: Dlaczego nie dajesz mi spokoju i wywołujesz mnie? Saul odrzekł: Znajduję się w wielkim ucisku, bo Filistyni walczš ze mnš, a Bóg mię opuœcił inie daje mi odpowiedzi ani przez proroków,ani przez sen; dlatego ciebie wezwałem, abyœ mi wskazał, jak mam postšpić. 28,16 Samuel odrzekł: Dlaczego więc pytaszmnie, skoro Pan odstšpił cię i stał się i cytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż&PXc'¨uc(ę@)&Ç c€*Î3§ Ntwoim wrogiem? 28,17 Pan czyni to, co przeze mnie zapowiedział: odebrał Pan królestwo z twejręki, a oddał je innemu - Dawidowi. 28,18 Dlatego Pan postępuje z tobš w ten sposób, ponieważ nie usłuchałeœ Jego głosu, nie dopełniłeœ płomiennego gniewu Jego nad Amalekiem. 28,19 Dlatego Pan oddał Izraelitów razem ztobš w ręce Filistynów, jutro ty i twoi synowie będziecie razem ze mnš, całe też wojsko izraelskie odda w ręce Filistynów. 28,20 W tej chwili upadł Saul na ziemię jak długi, przeraził się bowiem słowami Samuela, brakowało mu też sił, gdyż nie jadł przez cały dzień i całš noc. 28,21 Tymczasem wyszła do Saula owa kobieta i spostrzegłszy, że jest bardzo przerażony, rzekła do niego: Oto służebnica twoja posłuchała twojego rozkazu; naraziłam swe życie, będšc posłusznš twym słowom, które do mnie wyrzekłeœ. 28,22 Posłuchaj więc - proszę - i ty głosu twej służebnicy! Położę przed tobš kęs chleba: posil się wzmocnij, aby wyruszyć wdrogę. 28,23 Wzbraniał się mówišc: Nie będę jadł.Gdy namawiali go słudzy wraz z tš kobietš,posłuchał ich głosu, podniósł się z ziemi i usiadł na łóżku. 28,24 Kobieta miała tuczne cielę w swym domu, pospiesznie je zabiła, a potem wzišwszy mškę, rozczyniła jš i upiekła przaœne chleby. 28,25 Położyła potem to wszystko przed Saulem i jego sługami. Posilili się i powstawszy odeszli jeszcze tej samej nocy.*29 29,01 Filistyni zgromadzili swe oddziały koło Afek, Izraelici zaœ rozłożyli obóz u Ÿródła, które jest na nizinie Jizreel. 29,02 Władcy filistyńscy szli na czele seteki tysięcy. Dawid ze swymi ludŸmi szedł na końcu przy Akiszu. 29,03 Ksišżęta filistyńscy mówili: Po co tutaj ci Hebrajczycy? Akisz odrzekł ksišżętom filistyńskim: To jest Dawid, sługa Saula, króla izraelskiego, który u mnie przebywa rok albo dwa. Nie znalazłemu niego nic od dnia, w którym przyszedł domnie, aż do dziœ. 29,04 Ale ksišżęta filistyńscy rozgniewali się na niego i powiedzieli: Odpraw tego człowieka: niech wróci na miejsce, które mu wyznaczyłeœ. Niech nie bierze z nami udziału w bitwie, gdyż mógłby się stać w walce naszym przeciwnikiem. W jakiż sposób mógłby odzyskać łaskawoœć swego pana, jak nie głowami tych ludzi? 29,05 Czy to nie ten sam Dawid, któremu œpiewano wœród plšsów: Pobił Saul tysišce, a Dawid dziesištki tysięcy? 29,06 Akisz wezwał Dawida i rzekł do niego: Na życie Pana: jesteœ uczciwy i byłbym rad, gdybyœ występował i zbrojnie wyruszył ze mnš w pole. Przecież nie zauważyłem w tobie nic złego od chwili twego przybycia do mnie aż do dziœ. Nie podobasz się jednak władcom. 29,07 Wróć się, odchodŸ w pokoju, byœ nie czynił nic, co się wydaje złym w oczach władców filistyńskich. 29,08 A Dawid rzekł do Akisza: Co zrobiłem? Cóż znalazłeœ u sługi twojego oddnia, w którym zaczšłem być u ciebie, do dziœ, że nawet nie mogę wyruszyć do walki z wrogami pana mojego, króla? 29,09 Akisz odrzekł Dawidowi: Wiem, że byłeœ dla mnie dobry jak anioł Boży, jednakksišżęta filistyńscy twierdzš: Niech z nami nie idzie do walki. 29,10 Wstań więc rano wraz ze sługami swego pana, którzy przyszli z tobš. Wstańcie o zaraniu i gdy dzień nastanie - odejdŸcie! 29,11 Dawid wstał więc wraz ze swymi ludŸmi wczeœnie rano, aby wyruszyć od rana i wrócić do ziemi filistyńskiej. Filistynitymczasem wyruszyli do Jizreel. *30 30,01 Kiedy Dawid wracał razem ze swymi ludŸmi do Siklag w trzecim dniu, Amalekici tymczasem najechali na Negeb i na Siklag. Siklag zdobyli i strawili ogniem. 30,02 Zabrali do niewoli kobiety, które w nim były, i wszystko od najmniejszego do największego, nie zabili jednak nikogo, lecz uprowadzili ze sobš, i odeszli z powrotem. 30,03 Kiedy więc Dawid ze swymi ludŸmi powrócił do miasta, było ono już spalone, a żony ich, synów i córki uprowadzono. 30,04 Dawid i lud, który był przy nim, podnieœli głos i płakali tak długo, aż im brakło sił do płaczu. 30,05 Zabrano do niewoli także obydwie żony Dawida: Achinoam z Jizreel i Abigail, dawnš żonę Nabala z Karmelu. 30,06 Dawid więc znalazł się w wielkim utrapieniu, gdyż lud chciał go nawet ukamienować. Wszyscy bowiem popadli w smutek z powodu utraty synów i córek. Dawid zaœ doznał umocnienia od Pana, Boga swego. 30,07 Odezwał się Dawid do Abiatara, kapłana, syna Achimeleka: Przynieœ mi - proszę - efod. I Abiatar przyniósł efod Dawidowi. 30,08 Dawid radził się Pana, pytajšc: Czy mam œcigać tę zgraję? Czy jš dosięgnę? I dał mu odpowiedŸ: œcigaj, gdyż na pewno dogonisz i łup odbierzesz. 30,09 Wyruszył więc Dawid i szeœciuset ludzi, którzy mu towarzyszyli, i dotarli do potoku Besor, a reszta pozostała na miejscu. 30,10 Wówczas Dawid wraz z czterystu ludŸmi urzšdził poœcig, dwustu zaœ ludzi, którzy byli zbyt zmęczeni, by przejœć potokBesor, zatrzymało się. 30,11 W polu spotkali pewnego Egipcjanina i sprowadziwszy go do Dawida dali mu chlebado jedzenia i wody do picia. 30,12 Dali mu też kawałek placka figowego i dwa grona rodzynków. Gdy to zjadł, ożywił się: przez trzy doby bowiem nic nie jadł ani nie pił. 30,13 Dawid odezwał się do niego: Do kogo należysz i skšd jesteœ? On odrzekł: Jestem młodym Egipcjaninem, niewolnikiem Amalekity. Pan mój pozostawił mnie losowi, gdyż rozchorowałem się przed trzema dniami. 30,14 Wdarliœmy się do Negebu Keretytów, do Negebu należšcego do Judy i do Negebu Kaleba i podpaliliœmy Siklag. 30,15 Zapytał go Dawid: Czy mógłbyœ nas zaprowadzić do tej zgrai? Odrzekł: Przysięgnij mi na Boga, że mnie nie zabijeszi nie oddasz mię w ręce mojego pana, a wtedy zaprowadzę cię do tej zgrai. 30,16 I poprowadził go. Tamci rozeszli się po całej krainie, jedli i pili, i œwiętowali z powodu całego wielkiego łupu, który zabrali z krainy filistyńskiej i z krainy judzkiej. 30,17 I bił ich Dawid od wieczora aż do zmierzchu dnia następnego. Nikt z nich nie ocalał prócz czterystu młodych ludzi, którzy, dosiadłszy wielbłšdów, uciekli. 30,18 Dawid odzyskał wszystko, co zabrali Amalekici. Dawid wyzwolił też dwie swoje żony. 30,19 Nikt nie zginšł, od najmniejszego do największego, ani synowie, ani córki, ani nic z łupu, z tych wszystkich rzeczy, którezabrali. Wszystko Dawid wzišł z powrotem. 30,20 Dawid wzišł nawet wszystkie owce i bydło. Pędzono je przed nim wołajšc: Oto zdobycz Dawidowa. 30,21 Dawid przybył do dwustu owych mężów, którzy byli zbyt zmęczeni, by iœć za Dawidem, i dlatego pozostali koło potokuBesor. Wyszli oni naprzeciw Dawida i towarzyszšcych mu ludzi. Zbliżywszy się Dawid z żołnierzami pozdrowił ich. 30,22 Jednak różni Ÿli ludzie i niegodziwcy, którzy poszli przedtem za Dawidem, odezwali się i powiedzieli: Ponieważ ci z nami nie poszli, więc nie podzielimy się z nimi łupem, któryœmy ocalili. Zabrać sobie mogš tylko swoje żony i dzieci, i odejœć. 30,23 Odpowiedział Dawid: Nie tak postšpicie, bracia moi, z tym, co nam darował Pan. Przecież to On nas ochronił. On oddał w nasze ręce tę zgraję, która na nas napadła. 30,24 Kto was posłucha w tej sprawie? Jednakowy udział mieć będš ci, którzy uczestniczyli w walce, i ci, którzy pozostaliprzy taborze: jednakowo się podzielš. 30,25 Tak zostało od tego dnia na przyszłoœć: ustalono to jako prawo i zwyczaj dla Izraelitów, trwajšce aż do dnia dzisiejszego. 30,26 Gdy Dawid powrócił do Siklag, posłałczęœć zdobyczy starszym Judy i przyjaciołom ze słowami: Oto jest dla was dar ze zdobyczy na wrogach Pańskich. 30,27 Posłał też do tych, którzy byli w Betuel, do tych, co byli w Rama, w Negebie i Jattir, 30,28 i którzy byli w Arara, do tych, co w Sifemot, i tych, co w Esztemoa, 30,29 i do tych, co mieszkali w Karmelu i wmiastach Jerachmeelitów i w miastach Kenitów, 30,30 również do mieszkajšcych w Chorma iw Bor-Aszan, w Eter 30,31 i w Hebronie, do wszystkich miejscowoœci, po których kršżył Dawid wraz ze swymi ludŸmi. *31 31,01 Filistyni tymczasem walczyli z Izraelem; a mężowie izraelscy uciekli przedFilistynami i padli pobici na wzgórzu Gilboa. 31,02 Filistyni, rozpoczęli natarcie na Saula i na jego synów, zabijajšc Jonatana, Abinadaba i Malkiszuę - synów Saula. 31,03 W końcu walka srożyła się tylko wokół Saula. Wytropili go łucznicy, a on zadrżał na widok łuczników. 31,04 I odezwał się Saul do swego giermka:DobšdŸ swego miecza i przebij mnie nim, ażeby nie przyszli ci nieobrzezańcy i nie przebili mnie sami, i nie naigrawali się ze mnie. Lecz giermek nie chciał tego uczynić,gdyż bardzo się bał. Saul więc dobył miecza i sam rzucił się na niego. 31,05 Gdy giermek zobaczył, że Saul umarł, sam też rzucił się na swój miecz i umarł razem z nim. 31,06 Umarli więc razem tego dnia Saul i trzej jego synowie, i giermek, i wszyscy jego towarzysze. 31,07 A gdy Izraelici zamieszkujšcy tak drugš stronę równiny, jak i Zajordanie, zobaczyli, że wojsko izraelskie uciekło i żepolegli Saul i jego synowie, opuœcili swoje miasta i pouciekali. Przyszli więc Filistyni i zamieszkali w nich. 31,08 Nazajutrz przyszli Filistyni obdzieraćzabitych i znaleŸli Saula i trzech jego synówleżšcych na wzgórzu Gilboa. 31,09 Odcięli mu głowę i zdarli zbroję. Po całej ziemi filistyńskiej rozesłali polecenie, aby obwieœcić tę radosnš nowinę swym bogom i ludowi. 31,10 Zbroję jego złożyli w œwištyni Asztarty, a ciało powiesili na murze Bet-Szean. 31,11 Gdy usłyszeli mieszkańcy Jabesz w Gileadzie o tym, jak Filistyni postšpili z Saulem, 31,12 powstali wszyscy dzielni ludzie i szli przez całš noc, po czym zdjęli ciało Saula iciała jego synów z muru Bet-Szean. Przenieœli je do Jabesz i tu spalili. 31,13 Wzięli potem ich koœci i pogrzebali pod tamaryszkiem w Jabesz. Poœcili potem przez siedem dni. 10.Księga 2 Samuela *01 01,01 Po œmierci Saula, po zwycięstwie nad Amalekitami, wrócił Dawid i zatrzymał się przez dwa dni w Siklag. 01,02 Na trzeci dzień przybył jakiœ człowiek z obozu, z otoczenia Saula. Odzienie miał podarte, a głowę posypanš ziemiš. Podszedłszy do Dawida, padł na ziemię i oddał mu pokłon. 01,03 Dawid zapytał go: Skšd przybywasz? Odpowiedział mu: Ocalałem z izraelskiego obozu. 01,04 Rzekł do niego Dawid: Opowiedz mi, proszę, co się tam stało? Opowiedział więc, że ludzie uciekli z pola walki, wielu z ludzi zginęło, i że również ponieœli œmierć Saul i jego syn Jonatan. 01,05 Dawid wypytywał młodzieńca, który mu przyniósł te wieœci: Skšd ty wiesz, że umarł Saul i jego syn Jonatan? 01,06 Młodzieniec, który przyniósł te wieœci, odparł: Przypadek zrzšdził, że znalazłem się na górze Gilboa i właœnie Saul tkwił oparty na swej włóczni, gdy tymczasem dosięgały go rydwany i jeŸdŸcy.01,07 Rozejrzał się i spostrzegłszy mnie, przywołał do siebie. Odpowiedziałem: Jestem. 01,08 Zapytał mnie: Kim jesteœ? Odrzekłem:Jestem Amalekitš. 01,09 Rzekł mi: PodejdŸ, proszę cię, i dobijmię, gdyż czuję zawroty głowy, chociaż jeszcze jest we mnie całe życie. 01,10 Podszedłem więc i dobiłem go, bo wiedziałem, że nie będzie żył po swoim upadku. Potem zabrałem jego diadem, którymiał na głowie, i naramiennik. Przynoszę tomemu panu. 01,11 Dawid schwyciwszy swe szaty, rozdarł je. Tak też uczynili wszyscy mężowie, którzy z nim byli. 01,12 Potem lamentowali i płakali, i poœcili aż do wieczora, z tego powodu, że padli od miecza Saul i syn jego Jonatan, i z powodu ludu Pańskiego i domu Izraela. 01,13 Odezwał się Dawid do młodzieńca, który mu przyniósł te wieœci: Skšd ty jesteœ? Odparł: Jestem synem osadnika amalekickiego. 01,14 Powiedział do niego Dawid: Jak to? Nie bałeœ się podnieœć ręki, by zabić pomazańca Pańskiego? 01,15 Wezwał więc Dawid jednego z młodzieńców i dał rozkaz: PodejdŸ i przebij go! Ten zadał mu cios taki, że umarł. 01,16 Dawid zaœ wołał w jego stronę: Odpowiedzialnoœć za twojš krew [zrzucam] na twojš głowę! Usta twe wydały o tobie œwiadectwo, gdy mówiły: Ja zabiłem pomazańca Pańskiego. 01,17 Dawid zaœpiewał potem żałobnš pieœńna czeœć Saula i jego syna Jonatana, 01,18 i polecił, aby się uczyli [jej] potomkowie Judy. Właœnie ona została zapisana w "Księdze Sprawiedliwego": 01,19 O Izraelu, twa chwała na wyżynach zabita. Jakże padli bohaterowie? 01,20 W Gat tego nie ogłaszajcie! Nie podawajcie na ulicach Aszkelonu, aby się niecieszyły córki filistyńskie ani radowały córki nieobrzezanych. 01,21 Góry Gilboa! Ani rosy, ani deszczu niech na was nie będzie, ani pól żyznych! Tubowiem została skalana tarcza mocarzy. Nie, tarcza Saula nie była namaszczona oliwš, 01,22 lecz krwiš poległych, tłuszczem mocarzy. Łuk Jonatana nigdy się nie cofał, i miecz Saula nie wracał daremnie. 01,23 Saul i Jonatan, kochajšcy się i mili przyjaciele, za życia i w œmierci nie sš rozdzieleni. Byli oni bystrzejsi od orłów, dzielniejsi od lwów. 01,24 O, płaczcie nad Saulem, córki izraelskie: On was ubierał w przeœliczne szkarłaty, złotymi ozdobami upiększał stroje. 01,25 Jakże zginšć mogli waleczni, wœród boju Jonatan przebity œmiertelnie? 01,26 Żal mi ciebie, mój bracie, Jonatanie. Tak bardzo byłeœ mi drogi! Więcej ceniłem twš miłoœć niżeli miłoœć kobiet. 01,27 Jakże padli bohaterowie? Jakże przepadły wojenne oręże? *02 02,01 Po tych wydarzeniach radził się Dawid Pana, pytajšc Go: Czy mogę się udać do którego z miast judzkich? Pan odrzekł: Możesz iœć. Pytał znów Dawid: Dokšd mam iœć? Odpowiedział: Do Hebronu. 02,02 Dawid wyruszył tam razem ze swymidwiema żonami: z Achinoam z Jizreel i z Abigail, [dawnš] żonš Nabala z Karmelu. 02,03 Zabrał także swych ludzi z ich rodzinami. Zamieszkali w miastach Hebronu. 02,04 Przybyli ludzie z Judy i namaœcili Dawida na króla nad domem Judy. Kiedy powiadomiono Dawida, że to mieszkańcy Jabesz w Gileadzie pochowali Saula, 02,05 skierował do mieszkańców Jabesz w Gileadzie wysłańców, oœwiadczajšc im: BšdŸcie błogosławieni przez Pana, okazaliœcie bowiem życzliwoœć dla waszego pana, Saula, sprawiajšc mu pogrzeb. 02,06 Teraz zaœ niech Pan wam okaże miłosierdzie i wiernoœć! Ja też pragnę się wam odwdzięczyć za to, że dokonaliœcie tego dzieła. 02,07 Niech więc będš mocne wasze ręce i bšdŸcie dzielni, Saul bowiem, wasz pan, umarł, mnie zaœ dom Judy namaœcił sobie na króla. 02,08 Abner zaœ, syn Nera, dowódca wojskSaula, zabrał Iszbaala, syna Saula, i zaprowadził go do Machanaim. 02,09 Obwołał go królem nad Gileadem, nadAserytami, nad Jizreelem, Efraimem, Beniaminem, czyli nad całym Izraelem. 02,10 Iszbaal, syn Saula, liczył lat czterdzieœci, gdy zaczšł panować nad Izraelem, a rzšdził dwa lata. Tylko dom Judy został przy Dawidzie. 02,11 Okres, w którym Dawid panował nad domem Judy w Hebronie, wynosił siedem lati szeœć miesięcy. 02,12 Abner, syn Nera, i słudzy Iszbaala, syna Saula udali się z Machanaim do Gibeonu. 02,13 Wyruszył również Joab, syn Serui, ze sługami Dawida. Spotkali się u stawu gibeońskiego. Ci rozmieœcili się po jednej stronie, a tamci po drugiej stronie stawu. 02,14 Abner zawołał do Joaba: A może wystšpiš młodzieńcy i dadzš nam pokaz walki? Joab rzekł: Niech występujš! 02,15 Powstali więc i cišgnęli w ustalonej liczbie: dwunastu Beniaminitów ze strony Iszbaala, syna Saula, i dwunastu ze zwolenników Dawida. 02,16 Każdy pochwycił swego przeciwnika za głowę i [utopił] miecz w jego boku, tak że zginęli razem. Miejsce to nazwano "Polem Boków". Znajduje się ono w Gibeonie.02,17 Rozpoczęła się więc w tym dniu zacięta walka, w której Abner i mężowie z Izraela zostali pokonani przez sługi Dawida.02,18 Byli wœród nich również trzej synowie Serui: Joab, Abiszaj i Asahel. Asahelbył szybki jak dzika gazela. 02,19 Asahel biegł za Abnerem nie zbaczajšc ani w prawo, ani w lewo. 02,20 Odwrócił się Abner i zawołał: Czy to ty jesteœ, Asahelu? Odrzekł: Ja. 02,21 Rzekł do niego Abner: Zwróć się w prawo lub w lewo i schwyć sobie kogoœ z młodzieńców i zabierz sobie łup po nim. Asahel nie chciał jednak od niego odstšpić. 02,22 Jeszcze raz zwrócił się Abner do Asahela: Odstšp ode mnie! Czy mam cię na ziemię powalić? Jak wówczas będę mógł spojrzeć w twarz twemu bratu Joabowi? 02,23 Kiedy jednak [Asahel] nie zgodził się odstšpić, Abner ugodził go w podbrzusze odwrotnym końcem dzidy, tak że dzida przeszła na wylot: padł więc i zmarł na ytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż+P“c,ăô c-×ű c.Ň*Ľ c/w8Ü00S?miejscu. A każdy kto przybywał na to miejsce, gdzie padł i umarł Asahel, zatrzymywał się. 02,24 Jednakże Joab i Abiszaj w dalszym cišgu gonili Abnera, aż o zachodzie słońca dotarli do wzgórza Amma, położonego obok Giach, przy drodze na pustkowiu Gibeonu. 02,25 Tymczasem Beniaminici zebrali się wokół Abnera i tworzšc jednš gromadę, zatrzymali się na szczycie pewnego wzgórza. 02,26 Stšd wołał Abner do Joaba, tłumaczšc mu: Czy miecz będzie nieustanniepożerał? Czy nie zdajesz sobie sprawy, że gorzkie będš tego skutki? Kiedyż wreszcie powiesz ludowi, że winni odstšpić od œcigania swych braci? 02,27 Joab odrzekł: Na życie Boga! Gdybyœ nie przemówił, lud nie odstšpiłby od œcigania braci wczeœniej niż o œwicie. 02,28 Joab więc kazał zatršbić na rogu. Zatrzymał się cały lud i nie œcigał już Izraelitów: zaprzestano walki. 02,29 Abner i jego ludzie szli całš noc przez Arabę, aż przeprawili się przez Jordan, a idšc jeszcze całe przedpołudnie dotarli do Machanaim. 02,30 Joab zaœ zaprzestawszy poœcigu za Abnerem, zgromadził wszystkich swych ludzi: ze sług Dawida brakowało dziewiętnastu ludzi i Asahela, 02,31 natomiast słudzy Dawida zabili trzystu szeœćdziesięciu spoœród Beniaminitów i ludzi Abnera. Tylu zmarło. 02,32 Asahela zabrano i pochowano w grobie jego ojca, znajdujšcym się w Betlejem. Potem Joab i jego towarzysze szlicałš noc; gdy œwitało, dotarli do Hebronu. *03 03,01 Wojna między domem Saula a domem Dawida przedłużała się. Dawid jednak stawał się mocniejszy, natomiast dom Saulabył coraz słabszy. 03,02 Synowie, którzy urodzili się Dawidowiw Hebronie: pierworodnym był Amnon z Achinoam pochodzšcej z Jizreel, 03,03 drugim był Kileab z Abigail, dawnej żony Nabala z Karmelu, a trzecim Absalom z Maaki, córki Talmaja, króla Geszur, 03,04 czwartym był Adoniasz, syn Chaggity,pištym zaœ Szefatiasz, syn Abitali, 03,05 szóstym był Jitream z Egli, żony Dawida. Ci urodzili się Dawidowi w Hebronie.03,06 W czasie trwania wojny między domem Saula a domem Dawida Abner zyskiwał na znaczeniu w domu Saula. 03,07 Otóż Saul miał nałożnicę, której na imię było Rispa, córkę Ajji. Rzekł Iszbaal do Abnera: Czemu to zbliżyłeœ się do nałożnicy mego ojca? 03,08 Te słowa Iszbaala wywołały wielki gniew Abnera. Zawołał: Czyż to ja jestem przywódcš judzkich psów? Właœnie teraz, gdy okazuję przywišzanie domowi Saula, twego ojca, jego krewnym i przyjaciołom, inie dopuszczam, byœ wpadł w ręce Dawida,ty doszukujesz się przestępstwa w sprawietej kobiety. 03,09 Niechaj to Bóg uczyni z Abnerem i tamto mu dorzuci, jeżeli nie dokonam tego, co Pan przyrzekł Dawidowi: 03,10 Odbiorę królestwo domowi Saula, umocnię natomiast władzę Dawida nad Izraelem i Judš od Dan do Beer-Szeby. 03,11 Iszbaal nie mógł na to odpowiedzieć Abnerowi ani słowa, gdyż się go obawiał. 03,12 Abner wysłał posłów do Dawida, do Hebronu, aby mu oœwiadczyli: Czyj to kraj?,chcšc powiedzieć: Zechciej zawrzeć ze mnšprzymierze, a wtedy pomogę ci w tym, by cały Izrael ku tobie się zwrócił. 03,13 Odpowiedział: Dobrze. Zawrę z tobš przymierze, lecz stawiam ci jeden warunek, którego od ciebie żšdam, mianowicie: Nie będziesz widział mojej twarzy, jeżeli nie sprowadzisz mi Mikal, córki Saula, gdy przyjdziesz mnie zobaczyć.03,14 Dawid wysłał też posłów do Iszbaala, syna Saula, żšdajšc: Zwróć mojš żonę, Mikal, którš nabyłem za sto napletków filistyńskich. 03,15 Iszbaal kazał jš więc zabrać od męża jej Paltiela, syna Lajisza. 03,16 Mšż szedł za niš, a towarzyszšc jej płakał aż do Bachurim. Abner rzekł jednak do niego: Wróć się! I wrócił się. 03,17 Przeprowadził też Abner rozmowy zestarszyznš Izraela oznajmiajšc im: Już dawno okazywaliœcie pragnienie, aby mieć nad sobš Dawida królem. 03,18 Dokonajcie tego teraz, gdyż Pan dał Dawidowi takš obietnicę: Oto za poœrednictwem mojego sługi Dawida uwolnięlud mój izraelski z ršk filistyńskich i z ršk wszystkich wrogów. 03,19 Podobnie też tłumaczył Abner Beniaminitom. Potem udał się Abner, by donieœć Dawidowi w Hebronie o wszystkim tym, co wydało się słuszne Izraelitom i całemu domowi Beniamina. 03,20 Abner w towarzystwie dwudziestu mężczyzn udał się do Dawida do Hebronu. A Dawid wyprawił ucztę Abnerowi i jego towarzyszom. 03,21 Wtedy Abner oœwiadczył Dawidowi: Zobowišzuję się, że pójdę, zgromadzę wszystkich Izraelitów wokół pana mojego, króla. Oni zawrš z tobš przymierze i będziesz sprawował nad nimi rzšdy wedługswego upodobania. Potem Dawid odprawił Abnera, który poszedł w pokoju. 03,22 Tymczasem gdy słudzy Dawida wraz z Joabem wracali z wyprawy, przynoszšc bogatš zdobycz, Abnera już nie było u Dawida w Hebronie, gdyż go odprawił, i tamten poszedł w pokoju. 03,23 Po powrocie Joaba i całego wojska, które mu towarzyszyło, doniesiono Joabowi, że Abner, syn Nera, przybył do króla, a ten go odprawił, tak że odszedł wpokoju. 03,24 Udał się więc Joab do króla i rzekł: Coœ ty uczynił? Przecież przyszedł do ciebie Abner. Dlaczego go odprawiłeœ, że odszedł w pokoju? 03,25 Czyż nie znasz Abnera, syna Nera? Toż on przyszedł cię oszukać i wywiedzieć się o twych zamiarach i o twych wszystkichprzedsięwzięciach. 03,26 Skoro tylko Joab wyszedł od Dawida, wysłał za Abnerem gońców, którzy zawrócili go od cysterny Sira. A Dawid o tym nie wiedział. 03,27 Kiedy Abner wrócił do Hebronu, Joab odprowadził go do œrodka bramy pod pozorem, że chce z nim poufnie porozmawiać. Tam zadał mu œmiertelny ciosw podbrzusze za krew swego brata Asahela. 03,28 Gdy Dawid otrzymał o tym wiadomoœć, powiedział: Ani ja, ani moje królestwo nie ma winy przed Panem za krew Abnera, syna Nera. 03,29 Niech odpowiedzialnoœć za niš spadniena głowę Joaba i na cały jego ród. Oby nigdy nie ustały w domu Joaba wycieki, tršd, podpieranie się laskš, œmierć od miecza i głód chleba! 03,30 A Joab i jego brat Abiszaj zamordowali Abnera, gdyż przez niego umarł ich brat Asahel w bitwie koło Gibeonu. 03,31 Rzekł więc Dawid do Joaba i do wszystkich towarzyszšcych mu ludzi: Porozdzierajcie swe szaty, nałóżcie wory ipodnieœcie lament wobec zwłok Abnera. KrólDawid postępował za marami. 03,32 Kiedy Abnera grzebano w Hebronie, król głoœno płakał nad grobem Abnera, płakali też wszyscy ludzie. 03,33 Król ułożył pieœń żałobnš i zaœpiewał jš: Czemuż to umarł Abner, tak jak ginie nikczemnik? 03,34 Wszak ręce twoje nie były spętane ani nogi twoje nie skute łańcuchem. Jak napadnięty przez złoczyńców umarłeœ. Znów wzmogło się zawodzenie ludu. 03,35 Gdy zaœ zebrał się lud, usiłował wymusić na Dawidzie, by jeszcze za dnia spożył posiłek, Dawid jednak postanowił: Niech mi to Bóg uczyni i tamto dorzuci, jeœlibym przed zachodem słońca skosztował chleba lub czegokolwiek. 03,36 Kiedy doszło to do wiadomoœci ludu, uznał on to za słuszne; wszystko zresztš, co uczynił król, uważał za słuszne. 03,37 Wszyscy zebrani i cały Izrael przekonali się, że œmierć Abnera, syna Nera, nie została spowodowana przez króla. 03,38 Król powiedział również do sług swoich: Czy wy nie wiecie, że zginšł dzisiajwódz, i to znaczny w Izraelu? 03,39 Tymczasem ja czuję się jeszcze słaby, mimo że namaszczony zostałem na króla. Ci zaœ mężowie, synowie Serui, sš dla mnie zbyt potężni. Niechże Pan odpłaci złoczyńcom według ich niegodziwoœci! *04 04,01 Gdy syn Saula, Iszbaal, otrzymał wiadomoœć o œmierci Abnera w Hebronie, opadły mu ręce, a wszyscy Izraelici przerazili się. 04,02 Syn Saula miał dwóch dowódców wojska: jednemu na imię było Baana a drugiemu Rekab. Byli synami Rimmona z Beerot, z pokolenia Beniamina, bo i Beerot zaliczano do Beniamina. 04,03 Mieszkańcy Beerot uciekli do Gittaim izostali tam osadnikami aż po dzień dzisiejszy. 04,04 Jonatan, syn Saula, miał syna chromego; kiedy bowiem liczył lat pięć, nadeszła wiadomoœć o Saulu i Jonatanie z Jizreel, a jego własna piastunka wzišwszy go uciekła. Wœród poœpiechu ucieczki on upadł i pozostał chromy. Nazywał się Meribbaal. 04,05 Rekab i Baana, synowie Rimmona z Beerot, wybrali się w drogę i podczas dziennej spiekoty weszli do domu Iszbaala, który położył się właœnie, by po południu odpoczšć. 04,06 OdŸwierna domu zmęczona czyszczeniem zboża zasnęła. Rekab więc i jego brat Baana mogli wejœć. 04,07 Wkradli się do domu. Iszbaal leżał w łożu swej sypialni. Ugodzili go i zamordowawszy ucięli mu głowę. Głowę tę zabrali i szli całš noc drogš Araby. 04,08 Gdy przynieœli głowę Dawidowi, którybył w Hebronie, oœwiadczyli królowi: Oto jest głowa Iszbaala, syna Saula, twojego wroga, który czatował na twe życie. Dzisiaj Pan zapewnił pomstę nad Saulem i jego rodem panu naszemu, królowi. 04,09 Tymczasem Dawid odrzekł Rekabowi ijego bratu Baanie, synom Rimmona z Beerot, oœwiadczajšc im: Na życie Pana, który wybawił moje życie z każdego niebezpieczeńatwa! 04,10 Tego, kto mi doniósł: Oto umarł Saul,myœlšc, że przekazuje wieœć radosnš, kazałem pochwycić i stracić w Siklag. Tak nagrodziłem go za dobrš wieœć. 04,11 Cóż dopiero gdy złoczyńcy zamordowali sprawiedliwego człowieka w jego domu, na jego łożu. Czy teraz nie zażšdam od was odpowiedzialnoœci za jego krew i nie zgładzę was z ziemi? 04,12 Dawid więc dał rozkaz młodzieńcom,a ci ich stracili. Odršbali im ręce i nogi i powiesili w okolicy stawu w Hebronie, a głowę Iszbaala zabrali i pochowali w Hebronie, w grobie Abnera. *05 05,01 Wszystkie pokolenia izraelskie zeszłysię u Dawida w Hebronie i oœwiadczyły mu: Oto myœmy koœci twoje i ciało. 05,02 Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyœ odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud - Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem. 05,03 Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaœcili więc Dawida na króla nad Izraelem. 05,04 W chwili objęcia rzšdów Dawid miał lat trzydzieœci, a rzšdził lat czterdzieœci. 05,05 Judš rzšdził w Hebronie lat siedem i szeœć miesięcy, w Jerozolimie zaœ całym Izraelem i Judš rzšdził lat trzydzieœci trzy. 05,06 Razem ze swoimi ludŸmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkujšcym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchnš cię œlepi i kulawi. Oznaczało to: Dawid tu nie wejdzie. 05,07 Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. 05,08 Dawid w tym dniu powiedział: Ktokolwiek pokona Jebusytów, zdobywajšc przejœcie podziemne, oraz œlepych i kulawych nienawistnych dla duszy Dawida... ten będzie wodzem. Stšd pochodzi powiedzenie: œlepiec i kulawy nie wejdš do wnętrza domu. 05,09 Dawid zamieszkał w twierdzy, którš nazwał Miastem Dawidowym. Zbudował potem mur dokoła: od Millo do wnętrza. 05,10 Dawid stawał się coraz potężniejszy,bo Pan, Bóg Zastępów, był z nim. 05,11 Hiram, król Tyru, wysłał posłów do Dawida z drzewem cedrowym, cieœlami i murarzami, aby zbudowali Dawidowi pałac. 05,12 Wtedy Dawid uznał, że Pan potwierdził go królem nad Izraelem i że jego władzę królewskš wywyższył ze względu na lud swój - Izraela. 05,13 Po przybyciu z Hebronu Dawid wzišł sobie jeszcze nałożnicę i żony z Jerozolimy. Urodzili się Dawidowi jeszcze synowie i córki. 05,14 Oto imiona tych, którzy urodzili się wJerozolimie: Szammua, Szobab, Natan, Salomon, 05,15 Jibchar, Eliszua, Nefeg, Jafija, 05,16 Eliszama, Eliada i Elifelet. 05,17 Filistyni usłyszawszy, że Dawid został namaszczony na króla nad Izraelem,wyruszyli wszyscy, aby pochwycić Dawida. Gdy się Dawid o tym dowiedział, schronił się do twierdzy. 05,18 Filistyni przybywszy rozcišgnęli się wdolinie Refaim. 05,19 Wtedy Dawid radził się Pana: Czy mam pójœć na Filistynów i czy oddasz ich wmoje ręce? A Pan odrzekł Dawidowi: IdŸ! Z pewnoœciš oddam Filistynów w twoje ręce. 05,20 Dawid wyruszył do Baal-Perasim i tam ich pokonał. Wtedy rzekł Dawid: Jak rwšca woda Pan rozbił wrogów mych przede mnš. Dlatego nazwano to miejsce Baal-Perasim. 05,21 Filistyni pozostawili tam nawet swoje bożki, a Dawid i jego ludzie zabrali je. 05,22 I znowu wyruszyli Filistyni i rozcišgnęli się na dolinie Refaim. 05,23 Dawid radził się Pana, a On mu odpowiedział: Nie dokonuj natarcia czołowego, lecz obejdŸ ich z tyłu i dokonasz natarcia od strony drzew balsamowych. 05,24 Kiedy zaœ posłyszysz odgłosy krokówwœród wierzchołków drzew balsamowych, wtedy się poœpiesz; wtedy bowiem Pan wyjdzie przed tobš, by rozbić wojsko Filistynów. 05,25 Dawid postšpił tak, jak mu polecił Pan, i pokonał Filistynów od Gibeonu aż do Gezer. *06 06,01 Znów Dawid zgromadził wszystkich doborowych wojowników Izraela w liczbie trzydziestu tysięcy. 06,02 Dawid i wszyscy ludzie towarzyszšcy mu, powstawszy, udali się w kierunku judzkiej Baali, aby sprowadzić stamtšd ArkęBoga, który nosi imię: Pan Zastępów spoczywajšcy na cherubach. 06,03 Umieszczono Arkę Bożš na nowym wozie i wywieziono jš z domu Abinadaba, położonego na wzgórzu. Uzza i Achio, synowie Abinadaba, prowadzili wóz, 06,04 z Arkš Bożš. Achio wyprzedzał Arkę. 06,05 Tak Dawid, jak i cały dom Izraela tańczyli przed Panem z całej siły przy dŸwiękach pieœni i gry na cytrach, harfach,bębnach, grzechotkach i cymbałach. 06,06 Gdy przybyli na klepisko Nakona, Uzzawycišgnšł rękę w stronę Arki Bożej i podtrzymał jš, gdyż woły szarpnęły. 06,07 I zapłonšł gniew Pana przeciwko Uzzie i poraził go tam Bóg za ten postępek,tak że umarł przy Arce Bożej. 06,08 A Dawid strapił się, dlatego że Pan dotknšł takim ciosem Uzzę, i nazwał to miejsce Peres-Uzza. Tak jest po dzień dzisiejszy. 06,09 I Dawid ulškł się Pana w owym dniu, mówišc: Jakże przyjdzie do mnie Arka Pańska? 06,10 Nie chciał więc Dawid kierować Arki Pańskiej do siebie, do Miasta Dawidowego. Sprowadził więc jš do domu Obed-Edoma z Gat. 06,11 I Arka Pańska pozostawała w domu Obed-Edoma z Gat przez trzy miesišce. A Pan pobłogosławił Obed-Edomowi i całej jego rodzinie. 06,12 Doniesiono królowi Dawidowi: Pan obdarzył błogosławieństwem rodzinę Obed-Edoma i całe jego mienie z powodu Arki Bożej. Poszedł więc Dawid i sprowadził z wielkš radoœciš Arkę Bożš z domu Obed-Edoma do Miasta Dawidowego. 06,13 Ilekroć niosšcy Arkę Pańskš postšpiliszeœć kroków, składał w ofierze wołu i tuczne cielę. 06,14 Dawid wtedy tańczył z całym zapałem w obecnoœci Pana, a ubrany był wlniany efod. 06,15 Dawid wraz z całym domem izraelskim prowadził Arkę Pańskš, wœród radosnych okrzyków i grania na rogach. 06,16 Kiedy Arka Pańska przybyła do Miasta Dawidowego, Mikal, córka Saula, wyglšdała przez okno i ujrzała króla Dawida, jak podskakiwał i tańczył przed Panem: wtedy wzgardziła nim w sercu. 06,17 Przyniesionš więc Arkę Pańskš ustawiono na przeznaczonym na to miejscu w œrodku Namiotu, który rozpišł dla niej Dawid, po czym Dawid złożył przed Panem całopalenia i ofiary biesiadne. 06,18 Kiedy Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar biesiadnych, pobłogosławił lud w imieniu Pana Zastępów.06,19 Dokonał potem podziału między cały naród, między cały tłum Izraela, między mężczyzn i kobiety: dla każdego po jednym bochenku chleba, po kawałku mięsa i plackuz rodzynkami. Potem wszyscy ludzie udali się do swych domów. 06,20 Wrócił Dawid, aby wnieœć błogosławieństwo do swego domu. Wyszła ku niemu Mikal, córka Saula, i powiedziała: O, jak to wsławił się dzisiaj król izraelski,który się obnażył na oczach niewolnic sług swoich, tak jak się pokazać może ktoœ niepoważny. 06,21 Dawid odpowiedział Mikal: Przed Panem, który wybrał mnie zamiast ojca twego i całej twej rodziny i ustanowił mniewodzem ludu Pańskiego, Izraela, przed Panem będę tańczył. 06,22 I upokorzyłbym się jeszcze bardziej.Choćbym miał się poniżyć w twoich oczach,to u niewolnic, o których mówisz, sławę bym jeszcze zyskał. 06,23 Mikal, córka Saula, była bezdzietna aż do czasu swej œmierci. *07 07,01 Gdy król zamieszkał w swoim domu, a Pan poskromił wokoło wszystkich jego wrogów, 07,02 rzekł król do proroka Natana: Spójrz, ja mieszkam w pałacu cedrowym, aArka Boża mieszka w namiocie. 07,03 Natan powiedział do króla: Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Pan jest z tobš. ięc i zmarł na ytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż1Pac2ą× c3ˆ˙ c4‡*9c5Ŕ8˛.07,04 Lecz tej samej nocy Pan skierował do Natana następujšce słowa: 07,05 IdŸ i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: Czy ty zbudujesz Midom na mieszkanie? 07,06 Nie mieszkałem bowiem w domu od dnia, w którym wywiodłem z Egiptu synów Izraela, aż do dziœ dnia. Przebywałem w namiocie albo przybytku. 07,07 Przez czas, gdy wędrowałem z całym Izraelem, czy choćby do jednego z sędziów izraelskich, którym nakazałem paœć mój lud, Izraela, przemówiłem kiedykolwiek słowami: Dlaczego nie zbudowaliœcie Mi domu cedrowego? 07,08 A teraz przemówisz do sługi mojego,Dawida: To mówi Pan Zastępów: Zabrałem cię z pastwiska spoœród owiec, abyœ był władcš nad ludem moim, nad Izraelem. 07,09 I byłem z tobš wszędzie, dokšd się udałeœ, wytraciłem przed tobš wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. 07,10 Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej, a ludzie nikczemni nie będš go już uciskać jak dawniej. 07,11 Od czasu kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem ciępokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że ci zbuduje dom. 07,12 Kiedy wypełniš się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrznoœci, i utwierdzę jego królestwo. 07,13 On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. 07,14 Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgš ludzi i ciosami synów ludzkich. 07,15 Lecz nie cofnę od niego mojej życzliwoœci, jak jš cofnšłem od Saula, twego poprzednika, tórego opuœciłem. 07,16 Przede Mnš dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tronbędzie utwierdzony na wieki. 07,17 Zgodnie z tymi wszystkimi słowami i zgodnie z tym całym widzeniem przemówił Natan do Dawida. 07,18 Poszedł więc król Dawid i usiadłszy przed Panem mówił: Kimże ja jestem, Paniemój, Boże, i czym jest mój ród, że doprowadziłeœ mię aż dotšd? 07,19 Ale to było jeszcze za mało w Twoich oczach, Panie mój, Boże, bo dałeœ zapowiedŸ tyczšcš domu sługi swego na dalekš przyszłoœć, do końca ludzkich pokoleń, Panie mój, Boże. 07,20 Cóż więcej może powiedzieć do CiebieDawid? Ty sam znasz swego sługę, Panie mój, Boże. 07,21 Przez wzglšd na Twoje słowo i życzenie Twego serca uczyniłeœ całe to wielkie dzieło, aby pouczyć swego sługę. 07,22 Przeto wielki jesteœ, o Panie, Boże, nie ma nikogo podobnego Tobie, i nie ma Boga oprócz Ciebie, według tego wszystkiego, co usłyszeliœmy na własne uszy. 07,23 I kto jest jak lud Twój, jak Izrael? Czyż jest choć jeden naród na ziemi, którego bóg poszedłby go wybawić jako swój lud aby zapewnić mu sławę, dla którego dokonywałby wielkich i straszliwych dzieł, wypędzajšc przed swym ludem narody i bóstwa? 07,24 Ustaliłeœ dla siebie swój lud izraelski,aby był dla Ciebie ludem na wieki, a Ty, o Panie, stałeœ się dla niego Bogiem. 07,25 Teraz więc, o Panie, Boże, niech trwana wieki słowo, któreœ wyrzekł o słudze swoim i jego domu, i czyń, jak powiedziałeœ, 07,26 ażeby na wieki wielbione było imię Twe słowami: Pan Zastępów jest Bogiem Izraela. A dom twego sługi, Dawida, niech będzie trwały przed Tobš. 07,27 Tyœ bowiem, o Panie Zastępów, Boże Izraela, objawił swemu słudze, mówišc: Zbuduję ci dom. Stšd to sługa Twój oœmiela się zwrócić do Ciebie z tš modlitwš. 07,28 Teraz Ty, o Panie mój, Boże, Tyœ Bogiem, Twoje słowa sš prawdš. Skoro obiecałeœ swojemu słudze to szczęœcie, 07,29 racz teraz pobłogosławić dom swojego sługi, aby trwał przed Tobš na wieki, boœ Ty, mój Panie, Boże, to powiedział, a dzięki Twojemu błogosławieństwu dom Twojego sługi będzie błogosławiony na wieki. *08 08,01 Po tych wydarzeniach Dawid pobił Filistynów i zmusił ich do uległoœci. Odebrał też z ršk Filistynów Gat. 08,02 Potem pobił Moabitów i zmierzył ich sznurem, rozkazawszy im położyć się na ziemi. Wymierzył dwa sznury tych, co mielibyć zabici, a długoœć jednego sznura dla tych, którzy mieli pozostać przy życiu. Tak Moabici stali się niewolnikami Dawida płacšcymi daninę. 08,03 Dawid pobił też Hadazera, syna Rechoba, króla Soby, kiedy ten wyprawił się, aby przywrócić swš władzę nad Rzekš.08,04 Wzišł mu też Dawid tysišc siedemset konnicy i dwadzieœcia tysięcy piechoty. Poprzecinał œcięgna skokowe wszystkich koni zaprzęgowych, zostawiajšc z nich tylko sto zaprzęgów. 08,05 Kiedy Aramejczycy z Damaszku przybyli na odsiecz królowi Soby, Hadadezerowi, Dawid pobił dwadzieœcia dwatysišce ludzi spoœród Aramejczyków. 08,06 Potem umieœcił Dawid załogi w Aramie damasceńskim, Aramejczycy zaœ stali się niewolnikami Dawida, płacšcymi daninę. Tak Pan udzielał Dawidowi pomocy we wszystkim, co ten zamierzył. 08,07 Dawid zabrał też złote uzbrojenie, jakie mieli słudzy Hadadezera, i przeniósł je do Jerozolimy. 08,08 A z miast Hadadezera, Tebach i Berotaj, zabrał król Dawid również wielkš iloœć bršzu. 08,09 Gdy usłyszał Tou, król Chamat, że Dawid rozbił całe wojsko Hadadezera, 08,10 posłał syna swego Hadorama do króla Dawida, aby go pozdrowić i powinszować mu, że walczšc z Hadadezerem, pokonał go, bo Hadadezer był w wojnie z Tou. Hadoram przywiózł teżprzedmioty ze srebra, ze złota i bršzu. 08,11 Król Dawid poœwięcił je również Panuwraz ze srebrem i złotem, które pobrał zewszystkich podbitych narodów: 08,12 z Edomu, Moabu, od Ammonitów, Filistynów, Amalekitów, wraz z łupami pochodzšcymi od Hadadezera, syna Rechoba,króla Soby. 08,13 Imię Dawida stało się sławne. Powracajšc zaœ pobił osiemnaœcie tysięcy Edomitów w Dolinie Soli. 08,14 I w Edomie pozostawił załogi. Wszyscy więc Edomici stali się niewolnikamiDawida: Pan udzielał Dawidowi pomocy we wszystkim, co ten zamierzył. 08,15 Dawid panował nad całym Izraelem, wykonujšc sšd i sprawiedliwoœć nad całym swoim ludem. 08,16 Joab, syn Serui, był dowódcš wojska, Joszafat zaœ, syn Achiluda, był pełnomocnikiem, 08,17 Sadok, syn Achituba, i Abiatar, syn Achimeleka, byli kapłanami, Serejasz zaœ był pisarzem. 08,18 Benajasz, syn Jojady, sprawował dowództwo nad Keretytami i Peletytami, a synowie Dawida byli kapłanami. *09 09,01 Dawid zapytał: Czy jeszcze ktoœ pozostał z rodu Saula, gdyż pragnšłbym muokazać miłosierdzie ze względu na Jonatana. 09,02 Z domu Saula pozostał sługa, któremu było na imię Siba. Został on wezwany do Dawida: Zapytał go król: Ty jesteœ Siba? Odrzekł: Sługa twój. 09,03 Zapytał król: Czy nikogo więcej nie ma z rodu Saula, abym mu okazał miłosierdzie Boże? Siba odrzekł królowi: Jest jeszcze chromy na obydwie nogi syn Jonatana. 09,04 Rzekł do niego król: Gdzie on jest? Siba odpowiedział królowi: Przebywa on w domu Makira, syna Ammiela, w Lo-Debar. 09,05 Król Dawid posłał więc, by go wezwano z domu Makira, syna Ammiela, z Lo-Debar. 09,06 Meribbaal, syn Jonatana, syna Saula, przybył do Dawida. Padł na twarz oddajšc mu pokłon. Rzekł Dawid: Meribbaalu! Odpowiedział: Oto jestem, sługa twój. 09,07 Powiedział mu Dawid: Nie lękaj się, bo goršco pragnę okazać ci miłosierdzie zewzględu na twojego ojca, Jonatana. Każę ci zwrócić wszystkie dobra twojego przodka Saula, sam zaœ zawsze będziesz miał u mnie utrzymanie. 09,08 On zaœ oddajšc mu pokłon, rzekł: Czym jest sługa twój, że byłeœ łaskaw spojrzeć na zdechłego psa, jakim ja jestem? 09,09 Król zawołał potem Sibę, sługę Saula, i rzekł mu: Wszystko to, co należałodo Saula i jego rodziny, przekazuję synowi twojego pana. 09,10 Na jego polu będziesz pracował ty sam, twoi synowie i słudzy. Ty będziesz zbierał plony, będš one na chleb dla domowników twojego pana. Oni będš to jedli, a gdy chodzi o Meribbaala - syna twojego pana - on będzie zawsze jadał przy moim stole. Siba miał piętnastu synów i dwudziestu niewolników. 09,11 Siba odrzekł królowi: Sługa twój spełni wszystko, co pan mój król rozkaże swojemu słudze. Meribbaal więc jadał przystole Dawida, podobnie jak każdy syn królewski. 09,12 Meribbaal miał małego syna, któremubyło na imię Mika. Wszyscy, którzy mieszkali u Siby, byli niewolnikami Meribbaala. 09,13 Meribbaal przebywał w Jerozolimie, gdyż jadał przy stole królewskim. A był on chromy na obydwie nogi. *10 10,01 Potem umarł król Ammonitów, a syn jego Chanun został w jego miejsce królem. 10,02 Wtedy Dawid pomyœlał sobie: Okażę życzliwoœć Chanunowi, synowi Nachasza, tak jak jego ojciec okazywał mi życzliwoœć.Dawid wysłał więc za poœrednictwem sług słowa pociechy z powodu œmierci ojca. Gdy słudzy Dawida przybyli do ziemi Ammonitów, 10,03 ksišżęta ammoniccy odezwali się do Chanuna swojego pana: Może sšdzisz, że Dawid przez czeœć dla twojego ojca przysłał do ciebie pocieszycieli? A może raczej Dawid wysłał sługi swoje do ciebie po to, aby miasto dokładnie poznać i aby jepotem zburzyć? 10,04 Chanun więc, pochwyciwszy sługi Dawida, ogolił im połowę brody, obcišł im szaty do połowy, aż do poœladków i odesłał ich. 10,05 Oznajmiono o tym Dawidowi, a on wyprawił na ich spotkanie posłów, bo ci ludzie zostali bardzo znieważeni. Polecił im król: Zostańcie w Jerychu, aż wam brody odrosnš, a potem wrócicie. 10,06 Gdy Ammonici spostrzegli, że Dawid ich znienawidził, skierowali posłów, by najęli Aramejczyków z Bet-Rechobot i Aramejczyków z Soby: dwadzieœcia tysięcy piechoty i około tysišca ludzi od króla Maaki, ze szczepu zaœ Tob dwanaœcie tysięcy ludzi. 10,07 Usłyszawszy o tym Dawid wyprawił Joaba wraz z całym wojskiem, ludŸmi walecznymi. 10,08 Ammonici wystšpili i uszykowali się dobitwy u wejœcia do bramy miasta, natomiastAramejczycy z Soby i z Rechobot oraz ludzie z Tob i Maaki stanęli osobno, w polu. 10,09 Gdy Joab spostrzegł, że walka zagraża mu z przodu i od tyłu, dobrał sobie ludzi spoœród wszystkich najdzielniejszych w Izraelu i ustawił w szyku naprzeciw Aramejczyków. 10,10 Pozostałych zaœ ludzi powierzył w ręce swego brata Abiszaja, aby ich ustawiłnaprzeciw Ammonitów. 10,11 I rzekł: Jeœli Aramejczycy będš mieliprzewagę nade mnš, ty przyjdziesz mi na pomoc, jeœli zaœ Ammonici będš mieli przewagę nad tobš, ja ci przyjdę na pomoc.10,12 Odwagi! Okażmy męstwo w walce za nasz naród i za miasta Boga naszego! A niech Pan uczyni to, co uzna za słuszne! 10,13 Zbliżył się Joab i lud, który był z nim, aby walczyć z Aramejczykami: lecz oniuciekli przed nim. 10,14 Ammonici widzšc, że Aramejczycy uciekli, również i sami uciekli przed Abiszajem i wycofali się do miasta. A Joab odstšpił od Ammonitów i wrócił do Jerozolimy. 10,15 Aramejczycy widzšc, że zostali pobiciprzez Izraelitów, skupili swe siły. 10,16 Hadadezer przez posłów zarzšdził sprowadzenie Aramejczyków, będšcych po drugiej stronie rzeki. Ci nadcišgnęli do Chelam na czele z dowódcš wojsk Hadadezera, Szobakiem. 10,17 Dawid, gdy go o tym zawiadomiono, zebrał wszystkich Izraelitów, a przeprawiwszy się przez Jordan przybył do Chelam. Aramejczycy ustawili szyki przeciw Dawidowi i walczyli z nim. 10,18 Lecz Aramejczycy uciekli przed Izraelitami, a Dawid zabił im siedemset zaprzęgowych koni i czterdzieœci tysięcy jeŸdŸców. Zadał też rany Szobakowi, dowódcy jego wojska, tak iż tam zmarł. 10,19 Wszyscy królowie zależni od Hadadezera, widzšc, że zostali pokonani przez Izraelitów, zawarli z nimi pokój i stali się ich poddanymi. Aramejczycy już bali się odtšd iœć na pomoc Ammonitom. *11 11,01 Na poczštku roku, gdy królowie zwykli wychodzić na wojnę, Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi wraz z całym Izraelem. Spustoszyli oni ziemię Ammonitów i oblegali Rabba. Dawid natomiastpozostał w Jerozolimie. 11,02 Pewnego wieczora Dawid, podniósłszysię z posłania i chodzšc po tarasie swego królewskiego pałacu, zobaczył z tarasu kšpišcš się kobietę. Kobieta była bardzo piękna. 11,03 Dawid zasięgnšł wiadomoœci o tej kobiecie. Powiedziano mu: To jest Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Chetyty. 11,04 Wysłał więc Dawid posłańców, by jšsprowadzili. A gdy przyszła do niego, spał z niš. A ona oczyœciła się od swej nieczystoœci i wróciła do domu. 11,05 Kobieta ta poczęła, posłała więc, by dać znać Dawidowi: Jestem brzemienna. 11,06 Wtedy Dawid wyprawił posłańca do Joaba: Przyœlij do mnie Uriasza Chetytę. Joab posłał więc Uriasza do Dawida. 11,07 Kiedy Uriasz do niego przyszedł, Dawid wypytywał się o powodzenie Joaba, ludu i walki. 11,08 Następnie rzekł Dawid Uriaszowi: Wstšp do swojego domu i umyj sobie nogi! Uriasz opuœcił pałac królewski, a za nim niesiono dar ze stołu króla. 11,09 Uriasz położył się jednak u bramy pałacu królewskiego wraz ze wszystkimi sługami swojego pana, a nie poszedł do własnego domu. 11,10 Przekazano wiadomoœć Dawidowi: Uriasz nie wstšpił do swego domu. Pytał więc Dawid Uriasza: Czyż nie wracasz z drogi? Dlaczego nie wstępujesz do własnego domu? 11,11 Uriasz odpowiedział Dawidowi: Arka, Izrael i Juda przebywajš w namiotach, podobnie też i pan mój, Joab, wraz ze sługami mego pana obozujš w otwartym polu, a ja miałbym pójœć do swojego domu,aby jeœć, pić i spać ze swojš żonš? Na życie Pana i na twoje, czegoœ podobnego nieuczynię. 11,12 Dawid więc rzekł do Uriasza: Pozostań tu jeszcze dziœ, a jutro cię odeœlę. Uriasz został więc w Jerozolimie w tym dniu. Nazajutrz 11,13 Dawid zaprosił go, aby jadł i pił w jego obecnoœci, aż go upoił. Wieczorem poszedł Uriasz, położył się na swym posłaniu między sługami swojego pana, a do domu swojego nie wstšpił. 11,14 Następnego ranka napisał Dawid list do Joaba i posłał go za poœrednictwem Uriasza. 11,15 W liœcie napisał: Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstšpicie go, aby został ugodzony i zginšł. 11,16 Joab obejrzawszy miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że walczyli tam najsilniejsi wojownicy. 11,17 Ludzie z miasta wypadli i natarli na Joaba. Byli zabici wœród ludu i sług Dawida;zginšł też Uriasz Chetyta. 11,18 Joab przez wysłańców zawiadomił Dawida o całym przebiegu walki. 11,19 Posłańcowi dał następujšce wyjaœnienie: Jeœliby po opowiedzeniu królowi całego przebiegu walki do końca 11,20 król wpadł w gniew i zapytywał cię: Dlaczego zbliżyliœcie się tak do miasta, by toczyć walkę? Czyż nie wiedzieliœcie, że strzelajš z muru? 11,21 Kto zabił Abimeleka, syna Jerubbaala?Czyż nie kobieta, która zrzuciła na niego z muru kamień młyński, tak iż umarł w Tebes? Czemuż podchodziliœcie aż pod mury? - powiesz: Sługa twój, Uriasz Chetyta, zginšł również. 11,22 Posłaniec poszedł. Po przybyciu oznajmił Dawidowi wszystko, z czym go Joab posłał. Dawid się uniósł gniewem i rzekł do posłańca: Dlaczego tak zbliżyliœciesię do miasta, by toczyć walkę? Czy nie wiedzieliœcie, że będziecie rażeni z murów?Kto zabił Abimeleka, syna Jerubbaala? Czyż nie kobieta, 11,23 Posłaniec odpowiedział Dawidowi: Udało im się przemóc nas i wyjœć przeciw nam w pole; odparliœmy ich aż do bramy. 11,24 Tymczasem łucznicy zaczęli strzelać z muru do twych sług. Dlatego to zginęło kilku ze sług królewskich. Zginšł też sługa twój, Uriasz Chetyta. 11,25 Dawid oznajmił posłańcowi: Tak powiesz Joabowi: Nie trap się tym, co się stało. Miecz dosięga raz tego, raz innego. BšdŸ wytrwały w walce przeciwko miastu izniszcz je! Ty sam dodaj mu odwagi! 11,26 Żona Uriasza dowiedziawszy się, że Uriasz, jej mšż, umarł, opłakiwała swego pana. 11,27 Gdy czas żałoby przeminšł, posłał po niš Dawid i sprowadził do swego pałacu.Została jego żonš i urodziła mu syna. Postępek jednak, jakiego dopuœcił się Dawid, nie podobał się Panu. *12 12,01 Pan posłał do Dawida proroka Natana. Ten przybył do niego i powiedział: W pewnym mieœcie było dwóch ludzi, jeden był bogaczem, a drugi biedakiem. 12,02 Bogacz miał owce i wielkš liczbę bydła, 12,03 biedak nie miał nic, prócz jednej małej owieczki, którš nabył. On jš karmił iwyrosła przy nim wraz z jego dziećmi, jadła jego chleb i piła z jego kubka, spała u jego boku i była dla niego jak córka. 12,04 Raz przyszedł goœć do bogacza, lecz jemu żal było brać coœ z owiec i własnego bydła, czym mógłby posłużyć podróżnemu,który do niego zawitał. Więc zabrał a ytry, a 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż6P7c7‡Ő c8\,c9ˆ*Zc:â8s.;U?+owieczkę owemu biednemu mężowi i tę przygotował człowiekowi, co przybył do niego. 12,05 Dawid oburzył się bardzo na tego człowieka i powiedział do Natana: Na życiePana, człowiek, który tego dokonał, jest winien œmierci. 12,06 Nagrodzi on za owieczkę w czwórnasób, gdyż dopuœcił się czynu bez miłosierdzia. 12,07 Natan oœwiadczył Dawidowi: Ty jesteœ tym człowiekiem. To mówi Pan, Bóg Izraela: Ja namaœciłem cię na króla nad Izraelem. Ja uwolniłem cię z ršk Saula. 12,08 Dałem ci dom twojego pana, a żony twego pana na twoje łono, oddałem ci dom Izraela i Judy, a gdyby i tego było za mało, dodałbym ci jeszcze więcej. 12,09 Czemu zlekceważyłeœ słowo Pana, popełniajšc to, co złe w Jego oczach? Zabiłeœ mieczem Chetytę Uriasza, a jego żonę wzišłeœ sobie za małżonkę. Zamordowałeœ go mieczem Ammonitów. 12,10 Dlatego właœnie miecz nie oddali się od domu twojego na wieki, albowiem Mnie zlekceważyłeœ, a żonę Uriasza Chetyty wzišłeœ sobie za małżonkę. 12,11 To mówi Pan: Oto Ja wywiodę przeciwko tobie nieszczęœcie z własnego twego domu, żony zaœ twoje zabiorę sprzedoczu twoich, a oddam je twojemu współzawodnikowi, który będzie obcował ztwoimi żonami - wobec tego słońca. 12,12 Uczyniłeœ to wprawdzie w ukryciu, jednak Ja obwieszczę tę rzecz wobec całego Izraela i wobec słońca. 12,13 Dawid rzekł do Natana: Zgrzeszyłem wobec Pana. Natan odrzekł Dawidowi: Pan odpuszcza ci też twój grzech - nie umrzesz, 12,14 lecz dlatego, że przez ten czyn odważyłeœ się wzgardzić Panem, syn, któryci się urodzi, na pewno umrze. 12,15 Natan udał się potem do swego domu.Pan dotknšł dziecko, które urodziła Dawidowi żona Uriasza, tak iż ciężko zachorowało. 12,16 Dawid błagał Boga za chłopcem i zachowywał surowy post, a wróciwszy do siebie, całš noc leżał na ziemi. 12,17 Dostojnicy jego domu, podszedłszy doniego, chcieli podŸwignšć go z ziemi: bronił się jednak; w ogóle z nimi nie jadał. 12,18 W siódmym dniu dziecko zmarło. Słudzy Dawida obawiali się powiadomić go, że dziecko umarło. Twierdzili: Jeżeli, gdy dziecko jeszcze żyło, przemawialiœmy do niego, a głosu naszego nie usłuchał, to jakmożemy mu powiedzieć, że chłopiec umarł?Może uczynić sobie coœ złego. 12,19 Gdy jednak Dawid zauważył, że słudzy jego rozmawiajš szeptem, zrozumiał, że dziecko zmarło. Pytał więc sługi swoje: Czy dziecko umarło? Odpowiedzieli: Umarło. 12,20 Dawid podniósł się z ziemi, umył się inamaœcił, zmienił swe ubranie i wszedłszydo domu Pańskiego oddał pokłon. Powróciwszy do domu zażšdał, by mu podano posiłek, którym się pożywił. 12,21 Słudzy na to mu powiedzieli: Co ma znaczyć twój sposób postępowania? Gdy dziecko żyło - płakałeœ, lecz gdy zmarło -powstałeœ i posiliłeœ się. 12,22 Odrzekł: Dopóki dziecko żyło, poœciłem i płakałem, gdyż mówiłem sobie: Kto wie, może Pan nade mnš się ulituje i dziecko będzie żyło? 12,23 Tymczasem umarło. Po cóż mam poœcić? Czyż zdołam je wskrzesić? Ja pójdę do niego, ale ono do mnie nie wróci. 12,24 Dawid okazywał współczucie dla swej żony Batszeby. Poszedł do niej i spał z niš. Urodził się jej syn, któremu dała imię Salomon. A Pan umiłował go 12,25 i posłał o tym wiadomoœć, i za poœrednictwem Natana nazwał go Jedidiasz- ze względu na Pana. 12,26 A Joab staczał walki w ammonickim Rabba i zdobył stolicę królestwa. 12,27 Wysyłajšc posłów do Dawida donosił:Natarłem na Rabba i zdobyłem już Miasto Wód. 12,28 A teraz zbierz pozostałe wojsko i prowadŸ dalej walkę przeciw miastu. Podbijje, ażebym nie ja był jego zdobywcš i nie nadano mu mego imienia. 12,29 Dawid zebrał więc całe wojsko i udał się do Rabba, natarł na miasto i zdobył je. 12,30 Z głowy Milkoma zdjšł koronę, któraważyła talent złota. Miała ona drogocenny kamień, który posłużył za ozdobę głowy Dawida. Zabrał też z miasta niezliczonš iloœć łupów. 12,31 Ludnoœć zaœ, która w nim była, uprowadził i przeznaczył do obsługi pił, kilofów i żelaznych siekier oraz kazał jej przejœć do wyrobu cegły. W ten sposób postšpił z wszystkimi miastami ammonickimi. Potem wrócił Dawid z całym wojskiem do Jerozolimy. *13 13,01 Oto co się potem wydarzyło: Absalom,syn Dawida, miał pięknš siostrę, której było na imię Tamar. W niej zakochał się Amnon, również syn Dawida. 13,02 Dręczył się tym Amnon, tak że zachorował z powodu swej siostry Tamar. Ponieważ była dziewicš, Amnon nie widział możliwoœci uczynienia jej czegokolwiek. 13,03 Amnon miał jednak przyjaciela imieniem Jonadab, syna Szimei, brata Dawida. Jonadab był człowiekiem bardzo przebiegłym. 13,04 Ten go zapytał: Co się z tobš dzieje, synu królewski, że tak mizerniejesz z dnia na dzień? Nie chcesz mi tego wyjaœnić? Amnon odpowiedział mu: Kocham Tamar, siostrę mojego brata Absaloma. 13,05 Jonadab mu odpowiedział: Połóż się do łóżka i udaj chorego. Gdy przyjdzie twójojciec, by cię odwiedzić, powiesz mu: Pozwól, by przyszła moja siostra Tamar i podała mi jeœć, niechby przygotowała na moich oczach coœ do zjedzenia tak, bym to widział. Wtedy przyjšłbym posiłek z jej ręki. 13,06 Amnon położył się więc i udawał chorego. Kiedy przyszedł król, aby go odwiedzić, odezwał się Amnon do króla: Niech przyjdzie, proszę, moja siostra Tamar i przyrzšdzi mi dwa placki w mojej obecnoœci, abym mógł przyjšć posiłek z jejręki. 13,07 Dawid posłał więc zawiadomienie do pałacu do Tamar: PójdŸ, proszę, do domu twojego brata, Amnona, i przygotuj mu coœ do zjedzenia! 13,08 Tamar poszła do domu swego brata, Amnona, a on leżał. Wzięła ciasto, zagniotła, zrobiła placki na jego oczach i upiekła je. 13,09 Wzišwszy patelnię wypróżniła jš przed nim, ale on wstrzymał się od jedzenia. Amnon powiedział: Niech ode mniewszyscy wyjdš! A gdy wszyscy od niego wyszli, 13,10 Amnon rzekł do Tamar: Przynieœ posiłek do sypialni, abym przyjšł go z twojej ręki. Tamar wzięła placki, które przygotowała, i zaniosła bratu swojemu, Amnonowi, do sypialni. 13,11 Gdy je przed nim położyła, aby jadł,schwycił jš i rzekł: ChodŸ, połóż się ze mnš, siostro moja! 13,12 Odpowiedziała mu: Nie, mój bracie! Nie gwałć mię, bo tak się w Izraelu nie postępuje. Zaniechaj tego bezeceństwa! 13,13 Dokšd się udam z mojš zniewagš? A ty, ty stałbyœ się jednym z największych przestępców w Izraelu! Porozmawiaj raczej z królem, on ci mnie nie odmówi. 13,14 On jednak nie posłuchał jej głosu, lecz zadał jej gwałt, zbezczeœcił i obcował z niš. 13,15 Potem Amnon poczuł do niej bardzo wielkš nienawiœć. Nienawiœć ta była większa niż miłoœć, którš ku niej odczuwał. Rzekł do niej Amnon: Wstań i odejdŸ stšd! 13,16 Odpowiedziała mu: Nie czyń mi, wypędzajšc mnie od siebie, jeszcze większej krzywdy od tej, jakš mi wyrzšdziłeœ. On jednak nie chciał jej posłuchać. 13,17 Zawołał swego pachołka, który mu usługiwał, i rzekł: WypędŸ tę ode mnie na ulicę i zamknij za niš drzwi! 13,18 - Była odziana w szatę z rękawami, gdyż tak ubierały się córki królewskie, dziewice. - Sługa wyprowadził jš na ulicę i zamknšł za niš drzwi. 13,19 Wtedy Tamar posypała sobie głowę prochem, rozdarła szatę z rękawami, którš miała na sobie, położyła rękę na głowę i odeszła głoœno się żalšc. 13,20 Absalom, jej brat, odezwał się do niej: Prawda, że Amnon, twój brat, był z tobš? Teraz jednak, moja siostro, uspokój się! To twój brat. Nie bierz do serca tego wypadku! Tamar pozostała zbolała w domu swojego brata Absaloma. 13,21 Król Dawid posłyszawszy o tym wydarzeniu wpadł w wielki gniew. Nie chciał on jednak uczynić Amnonowi, swemu synowi, nic złego, gdyż go miłował. Był toprzecież jego pierworodny. 13,22 Absalom natomiast nie mówił do Amnona nic dobrego ani złego, bo go znienawidził za to, że zgwałcił jego siostrę, Tamar. 13,23 W dwa lata póŸniej, gdy Absalom urzšdził strzyżę owiec w Baal-Chasor w bliskiej odległoœci od Efraima, zaprosił wszystkich synów królewskich. 13,24 Absalom udał się również do króla i rzekł: Właœnie odbywa się u twojego sługi strzyża owiec, niech raczy król przyjœć do swojego sługi z całym orszakiem. 13,25 Król rzekł Absalomowi: Nie, mój synu! Raczej nie pójdziemy wszyscy, abyœmy ci nie sprawili kłopotu. Nalegał na niego Absalom, lecz on nie chciał iœć, ale gopobłogosławił. 13,26 Absalom powiedział: Jeœli nie, to może by z nami poszedł mój brat, Amnon. Król mu odpowiedział: Po cóż miałby iœć z tobš? 13,27 Nalegał na niego Absalom, więc posłał z nim Amnona i wszystkich synów królewskich. Absalom przygotował ucztę nawzór uczty królewskiej. 13,28 Dał zaœ Absalom swoim sługom takie polecenie: Uważajcie! Gdy Amnon rozweseli serce winem, a ja powiem wam: Uderzcie na Amnona!, wtedy zabijecie go. Nie bójcie się, gdyż ja wam to rozkazuję. BšdŸcie mężni i sprawcie się dzielnie! 13,29 Słudzy Absaloma uczynili z Amnonem tak, jak im kazał Absalom. Wtedy wszyscy królewscy synowie poderwali się z miejsc i dosiadłszy swych mułów uciekli. 13,30 Gdy byli jeszcze w drodze, dotarła do Dawida pogłoska: Absalom zamordował wszystkich synów królewskich. Nie został z nich ani jeden. 13,31 Powstał król, rozdarł szaty i rzucił się na ziemię. Wszyscy też jego słudzy, którzy stali przy nim, rozdarli szaty. 13,32 Lecz Jonadab, syn Szimei, brata Dawidowego, powiedział: Niech Pan mój nie mówi, że wszyscy młodzi synowie królewscy zostali zabici. Raczej zginšł sam Amnon, do niego bowiem Absalom czuł nienawiœć od czasu zgwałcenia przez niego jego siostry Tamar. 13,33 Niech więc nie bierze sobie pan mój, król, tej pogłoski do serca, że zginęli wszyscy synowie królewscy. Zginšł sam Amnon. 13,34 Absalom zaœ uciekł. Pachołek pełnišcy straż, podniósłszy oczy, zauważył mnóstwo ludzi zstępujšcych ze zbocza góry drogš od Choronaim. 13,35 Rzekł więc Jonadab do króla: O, właœnie nadchodzš synowie królewscy. Tak się stało, jak sługa twój mówił. 13,36 Zaledwie przestał mówić, nadeszli synowie królewscy. I podniósłszy głos, płakali. Również król i cały jego orszak głoœno płakali. 13,37 Absalom zaœ uciekł udajšc się do Talmaja, syna Ammichuda, króla Geszur, 13,38 i przebywał tam przez trzy lata, a król opłakiwał swego syna przez cały ten czas. 13,39 Z czasem przestał król Dawid nastawać na Absaloma. Pocieszył się już bowiem po œmierci Amnona. *14 14,01 Joab, syn Serui, zauważył, że serce króla zwróciło się do Absaloma, 14,02 posłał więc do Tekoa i sprowadził stamtšd pewnš mšdrš kobietę i rzekł jej: Proszę cię, udaj, że jesteœ w żałobie, ubierz szaty żałobne i nie namaszczaj się oliwš, a okazuj, że jesteœ kobietš, która oddłuższego czasu opłakuje zmarłego. 14,03 Udasz się do króla i powiesz mu te słowa. I pouczył jš Joab, co ma mówić. 14,04 Kobieta z Tekoa poszła więc do króla,upadła na ziemię, oddała pokłon i zawołała: Królu - pomocy! 14,05 Król jš zapytał: Co ci jest? Odpowiedziała: Ach! Jestem wdowš. Mšż mój umarł, 14,06 a twoja służebnica miała dwóch synów. Pokłócili się oni nawzajem na polu, a że nie było nikogo, kto by ich rozdzielił, jeden z nich uderzył swojego brata tak, żeten umarł. 14,07 I oto cała rodzina wystšpiła do służebnicy twojej z żšdaniem: Oddaj bratobójcę! Zabijemy go za życie jego brata, którego zamordował, i zgładzimy dziedzica! Tak usiłujš zagasić węgiel, którymi pozostał, ażeby nie zostawić po mężu moim imienia ani potomstwa na powierzchni ziemi. 14,08 Król odpowiedział kobiecie: IdŸ do domu, sam wydam polecenie w tej sprawie. 14,09 Wtedy kobieta z Tekoa rzekła do króla: Panie mój, królu! Ta wina spadnie na mnie i na mojš rodzinę, król i jego tron będzie niewinny. 14,10 Rzekł król: Gdyby ktoœ mówił co przeciwko tobie, przyprowadŸ go do mnie, odtšd już nie będzie ci szkodził. 14,11 Odpowiedziała: Wspomnij, proszę, królu, na Pana, twojego Boga, by mœciciel krwi nie powiększył nieszczęœcia i nie został syn mój zgładzony. Odrzekł: Na życie Pana: nie spadnie z głowy twojego syna ani jeden włos na ziemię. 14,12 Rzekła kobieta: Czy mogłaby twoja służebnica rzec jedno słowo do pana mojego, króla? Odpowiedział: Mów! 14,13 Rzekła kobieta: Czemuż masz taki zamiar względem ludu Bożego? Wypowiadajšc taki wyrok sam król okazał się winny, skoro król nie zezwala na powrót swego wygnańca. 14,14 Wszyscy bowiem umrzemy z pewnoœciš, i jesteœmy jak woda rozlana po ziemi, której już zebrać niepodobna, Bóg jednak nie zabiera życia w ten sposób. Obmyœl więc sposoby, aby wygnaniec dłużejnie pozostawał na wygnaniu. 14,15 A jeœli teraz przybyłam, by mówić o tym panu memu, królowi, to dlatego, że nastraszyli mię ludzie. Twoja służebnica powiedziała sobie: Przemówię do króla, może król uczyni, co mu powie jego służebnica. 14,16 Chyba król wysłucha i wybawi swojš niewolnicę z mocy tego człowieka, który chce mnie i mojego syna pozbawić Bożego dziedzictwa. 14,17 Tak sobie mówiła twoja służebnica: Słowo mojego pana, króla, będzie może dla mnie uspokojeniem, wszak pan mój, król, jest jak anioł Boży, który wysłucha tego, co dobre, i tego, co złe. Pan, Bóg twój, niech będzie z tobš! 14,18 W odpowiedzi król rzekł do kobiety: Nie ukrywaj, proszę, przede mnš tego, o co chcę cię zapytać. Odpowiedziała kobieta: BšdŸ łaskaw mówić, panie mój, królu. 14,19 I rzekł król: Czy nie ma w tym wszystkim ręki Joaba? Odpowiedziała kobieta mówišc: Na twoje życie, panie mój,królu! Niemożliwe to, by zboczyć w prawo czy w lewo od tego wszystkiego, co mówi pan mój, król. To prawda, że sługa twój Joab mi to polecił, on też włożył w usta służebnicy twojej wszys 14,20 Ażeby sprawie nadać inny wyglšd, sługa twój, Joab, w ten sposób postšpił. Pan mój jest jednak bardzo mšdry: jak anioł Boży, wie wszystko, co się dzieje na ziemi. 14,21 Zwrócił się król do Joaba: Dobrze więc, uczynię tę rzecz. IdŸ i przyprowadŸ młodego Absaloma! 14,22 Joab padł twarzš na ziemię i oddał pokłon, błogsławišc króla. Joab zawołał: Dziœ poznaje sługa twój, że darzysz mnie życzliwoœciš, o panie mój, królu! Król bowiem wykonał to, co jego sługa powiedział. 14,23 Joab powstał i udał się do Geszur, i sprowadził Absaloma do Jerozolimy. 14,24 Król jednak oœwiadczył: Niech wróci do swojego domu, ale twarzy mojej nie będzie widział. Absalom wrócił do swojego domu, ale twarzy króla nie widział. 14,25 W całym Izraelu nie było człowieka tak pięknego jak Absalom. O nim wygłaszanopochwały: Od stóp do głowy nie było na nim skazy. 14,26 Kiedy strzygł swojš głowę - a strzygł jš zwykle co roku, bo było mu zbytciężko i musiał się strzyc - włosy jego głowy ważyły dwieœcie syklów według królewskiej wagi. 14,27 Absalomowi urodziło się trzech synów i jedna córka. Nazywała się Tamar. Była to kobieta o pięknym wyglšdzie. 14,28 Absalom przebywał przez dwa lata wJerozolimie, lecz króla osobiœcie nie oglšdał. 14,29 Absalom posłał do Joaba, ażeby go wysłać do króla. On jednak nie chciał przyjœć do niego. I posłał po niego po raz drugi, ale nie chciał przyjœć. 14,30 Rzekł wtedy do swoich poddanych: Spójrzcie na to pole, które ma Joab obok mojego: roœnie na nim jęczmień. IdŸcie, spalcie go ogniem! I słudzy Absaloma spalilipole ogniem. 14,31 Powstał Joab i przyszedłszy do domuAbsaloma zapytał: Czemu twoi słudzy spaliliogniem pole, które do mnie należy? 14,32 Odpowiedział Absalom Joabowi: Posyłałem przecież do ciebie wezwanie: PrzyjdŸ tutaj, poœlę cię do króla z poselstwem. Po co przybyłem z Geszur? Lepiej by było, gdybym tam pozostał. Terazchcę zobaczyć twarz króla. Jeœli jestem winny, niech mnie zabije! 14,33 Joab udał się więc do króla i przekazał mu wiadomoœć. On zaœ przywołał Absaloma. Ten przybył do króla ioddał pokłon królowi aż do ziemi. A król ucałował Absaloma. *15 15,01 Potem Absalom sprawił sobie rydwan i konie, pięćdziesięciu zaœ ludzi biegało przed nim. 15,02 Absalom rano zwykł zasiadać obok drogi wiodšcej do bramy. Każdego, kto z jakšœ sprawš udawał się do króla, by jš rozsšdził, wołał Absalom do siebie i pytał:Z którego jesteœ miasta? Ten odpowiadał: Sługa twój jest z takiego a takiego pokolenia izraelskiego. 15,03 Wtedy Absalom mówił mu: Patrz, sprawa twoja jest jasna i słuszna, ale u króla nie znajdziesz nikogo, kto by cię wysłuchał. 15,04 Potem mówił Absalom: O, któż mię ustanowi sędziš nad krajem? Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż<P?c=?c>Î\c?*+Ec@o9ë+do mnie wszyscy, którzy majš sprawy sporne i sšdowe, a ja wydawałbym sprawiedliwe wyroki. 15,05 A gdy ktoœ się zbliżał, aby mu oddać pokłon, podawał mu rękę, œciskał i całował. 15,06 Absalom postępował w ten sposób wobec każdego Izraelity, który przychodziłpo sprawiedliwoœć do króla. Tak Absalom zjednywał sobie serca ludu izraelskiego. 15,07 Po upływie czterech lat rzekł Absalom do króla: Pozwól mi pójœć wypełnićw Hebronie œlub, jaki złożyłem Panu. 15,08 Przebywajšc w Geszur w Syrii złożyłsługa twój obietnicę: Jeżeli Pan sprawi, że powrócę do Jerozolimy, wtedy oddam hołd Panu. 15,09 Król odpowiedział mu: IdŸ w pokoju! On zaœ powstawszy, udał się do Hebronu. 15,10 Absalom skierował tajnych posłańców do pokoleń izraelskich, żeby mówili: Gdy tylko posłyszycie dŸwięk tršby,wołajcie: Absalom został królem w Hebronie. 15,11 Z Absalomem na jego wezwanie wyruszyło z Jerozolimy dwustu ludzi, nie wiedzšc w prostocie swej o niczym. 15,12 Kiedy Absalom składał ofiarę, posłałrównież, by wezwano z rodzinnego miasta Gilo Achitofela Gilonitę, doradcę Dawida. W ten sposób wzmagało się sprzysiężenie, a otoczenie Absaloma się powiększało. 15,13 Wtedy doszła wieœć do Dawida: Sercaludzi z Izraela zwróciły się do Absaloma. 15,14 Wtedy Dawid dał rozkaz wszystkim swym sługom przebywajšcym wraz z nim w Jerozolimie: Wstańcie! UchodŸmy, gdyż nie znajdziemy ocalenia przed Absalomem. Spiesznie uciekajcie, ażeby nas nie napadł znienacka, nie sprowadził na nas niedoli i ostrzem miecza nie wygładził mieszkańcówmiasta. 15,15 Słudzy królewscy odpowiedzieli królowi: We wszystkim, co rozkaże pan nasz, król, słudzy twoi będš z tobš. 15,16 I wyruszył król pieszo, a za nim cały jego dom. Pozostawił jednak król dziesięć nałożnic, aby pilnowały pałacu. 15,17 Wyruszył więc król pieszo, a wszyscy ludzie w œlad za nim. Przy ostatnim domu zatrzymali się. 15,18 Przechodzili obok niego wszyscy słudzy: wszyscy Keretyci, wszyscy Peletyci, wszyscy Gittyci, którzy przybyli z Gat w liczbie szeœciuset ludzi, przeszli przed królem. 15,19 I zapytał król Ittaja Gittytę: Czemuż i ty idziesz razem z nami? Wróć i pozostań przy nowym królu, przecież jesteœ cudzoziemcem, a nawet jesteœ wygnańcem ze swojej ojczyzny. 15,20 Wczoraj przyszedłeœ, a dziœ miałbyœiœć, aby tułać się z nami, gdy ja sam idę bez celu? Raczej wróć, zabierajšc z sobš braci. Niechaj Pan okazuje ci miłoœć i wiernoœć! 15,21 Ittaj jednak odpowiedział królowi: Nażycie Pana, na życie pana mego, króla: w miejscu, gdzie znajdzie się pan mój, król, czy to na œmierć, czy życie, tam będzie sługa twój. 15,22 Odrzekł Dawid Ittajowi: A więc idŸ naprzód! Ittaj Gittyta poszedł więc dalej zewszystkimi swoimi ludŸmi i dziećmi, które były przy nim. 15,23 Cała okolica głoœno płakała, gdy lud przecišgał. Król przeprawił się przez potokCedron, a cały lud przechodził obok niego w kierunku pustyni. 15,24 Był tam i Sadok, a razem z nim wszyscy lewici, którzy nieœli Arkę Przymierza Bożego. I postawili Arkę Bożš obok Abiatara, aż cały lud wyszedł z miasta. 15,25 Król powiedział Sadokowi: Zanieœ z powrotem Arkę Bożš do miasta! Jeżeli Pan będzie mnie darzył życzliwoœciš, to przywróci mię, tak że znów będę mógł jš zobaczyć razem z przybytkiem, 15,26 jeżeli jednak powie: Nie znajduję w tobie upodobania - oto jestem - niech czyni ze mnš co uzna za słuszne! 15,27 Rzekł jeszcze król do kapłana Sadoka: Patrz! Wróć w pokoju do miasta wraz z synem swym Achimaasem i z Jonatanem, synem Abiatara - obydwaj wasi synowie niech wrócš z wami. 15,28 Patrzcie jednak: czekam na pustynnych równinach, dopóki nie nadejdzie od was dla mnie słowo z wiadomoœciami. 15,29 Sadok i Abiatar zabrali Arkę Bożš do Jerozolimy i tam pozostali. 15,30 Dawid tymczasem wstępował na GóręOliwnš. Wchodził na niš płaczšc i majšc głowę zasłoniętš. Szedł boso. Również wszyscy ludzie, którzy mu towarzyszyli, zasłonili swe głowy i wstępujšc na górę płakali. 15,31 Tymczasem dotarła do Dawida wiadomoœć: Achitofel jest wraz ze spiskowcami przy Absalomie. Dawid wołał: O Panie! Racz udaremnić rady Achitofela! 15,32 I oto gdy Dawid dotarł do szczytu góry, gdzie oddawano pokłon Bogu, wyszedł naprzeciw niego Chuszaj Arkijczyk, majšcy na sobie podarte odzienie, a głowę posypanš ziemiš. 15,33 Dawid rzekł do niego: Jeżeli ze mnš pójdziesz dalej, będziesz mi tylko ciężarem,15,34 jeœli natomiast wrócisz do miasta i powiesz Absalomowi: Sługš twym jestem - królu! Jak byłem sługš twego ojca, tak teraz pragnę być twoim sługš - możesz wtedy na mojš korzyœć zniweczyć radę Achitofela. 15,35 Przecież tam będš z tobš Sadok i Abiatar - kapłani. O każdej sprawie, którš usłyszysz z domu królewskiego, doniesiesz kapłanom Sadokowi i Abiatarowi. 15,36 Tam przebywajš dwaj synowie: Achimaas Sadoka i Jonatan Abiatara: za ich poœrednictwem możecie mi przekazać każdšnowinę, którš usłyszycie. 15,37 Chuszaj, przyjaciel Dawida, przybył do miasta równoczeœnie z wejœciem Absaloma do Jerozolimy. *16 16,01 Kiedy Dawid zszedł trochę niżej szczytu, wyszedł naprzeciw niego Siba, sługa Meribbaala, a za nim para objuczonych osłów. Było na nich dwieœcie chlebów, sto gron rodzynek, sto placków figowych i bukłak wina. 16,02 Król zapytał Sibę: Po co to? Siba odpowiedział: Osły niech służš do noszenia królewskiej rodziny, chleb i placki figowe na posiłek dla służby, wino zaœ za napój dla odczuwajšcych znużenie na pustyni. 16,03 Zapytał król: A gdzie syn twojego pana? Siba odrzekł królowi: Pozostał w Jerozolimie, gdyż twierdził: Dziœ zwróci mi dom Izraela królestwo mojego ojca. 16,04 Król powiedział do Siby: Oto twoje jest wszystko, co należało do Meribbaala. Odrzekł Siba: Oddaję ci pokłon, obyœ darzyłmnie życzliwoœciš, panie mój, królu! 16,05 Król Dawid przybył do Bachurim. A oto wyszedł stamtšd pewien człowiek. Był on z rodziny należšcej do domu Saula. Nazywał się Szimei, syn Gery. Posuwajšc się naprzód, przeklinał 16,06 i obrzucał kamieniami Dawida oraz wszystkie sługi króla Dawida, chociaż był znim po prawej i po lewej stronie cały lud i wszyscy bohaterowie. 16,07 Szimei przeklinajšc wołał w ten sposób: Precz, precz, krwawy człowieku i niegodziwcze! 16,08 Na ciebie Pan zrzucił odpowiedzialnoœć za krew rodziny Saula, w miejsce którego zostałeœ królem. Królestwotwoje oddał Pan w ręce Absaloma, twojego syna. Teraz ty sam jesteœ w utrapieniu, bo jesteœ człowiekiem krwawym. 16,09 Odezwał się do króla Abiszaj, syn Serui: Dlaczego ten zdechły pies przeklina pana mego, króla? Pozwól, że podejdę i utnę mu głowę. 16,10 Król odpowiedział: Co ja mam z wami zrobić, synowie Serui? Jeżeli on przeklina, to dlatego, że Pan mu powiedział: PrzeklinajDawida! Któż w takim razie może mówić: Czemu to robisz? 16,11 Potem zwrócił się Dawid do Abiszaja ido wszystkich swoich sług: Mój własny syn, który wyszedł z wnętrznoœci moich, nastaje na moje życie. Cóż dopiero ten Beniaminita? Pozostawcie go w spokoju, niech przeklina, gdyż Pan mu na to pozwolił. 16,12 Może wejrzy Pan na moje utrapienie iodpłaci mi dobrem za to dzisiejsze przekleństwo. 16,13 I tak Dawid posuwał się naprzód wraz ze swymi ludŸmi. Szimei natomiast szedł zboczem wzniesienia obok i przeklinał, ciskajšc kamieniami i rzucajšc ziemiš. 16,14 Król i cały lud przy nim będšcy przybył wreszcie znużony... i tam odpoczšł.16,15 Absalom i cały lud, mężowie z Izraela - weszli do Jerozolimy. Achitofel był razem z nim. 16,16 Gdy Chuszaj Arkijczyk, przyjaciel Dawida, przyszedł do Absaloma, wołał do niego: Niech żyje król! Niech żyje król! 16,17 Absalom pytał Chuszaja: Taka twoja miłoœć do przyjaciela? Dlaczego nie poszedłeœ za swym przyjacielem? 16,18 Chuszaj dał odpowiedŸ Absalomowi: Nie. Kogo bowiem wybrał Pan i lud wraz z całym Izraelem, przy nim i ja jestem, przynim pozostanę. 16,19 Po drugie: Komuż będę służyć? Czy nie jego synowi? Jak służyłem twemu ojcu,tak będę służył tobie. 16,20 Potem Absalom rzekł do Achitofela: Dajcie swojš radę, co mamy czynić? 16,21 Achitofel odpowiedział Absalomowi: WejdŸ do nałożnic swojego ojca, które pozostawił, by pilnowały domu. Gdy posłyszy cały Izrael, że zostałeœ znienawidzony przez ojca, umocniš się wtedy ręce wszystkich twoich zwolenników.16,22 Rozpięto więc Absalomowi namiot na tarasie. Absalom wszedł do nałożnic swegoojca na oczach całego Izraela. 16,23 Rada Achitofela, której on udzielał, wtym czasie znaczyła tyle, co słowo Boże. Tyle znaczyła każda rada Achitofela zarówno dla Dawida, jak i dla Absaloma. *17 17,01 Achitofel rzekł do Absaloma: Pozwól, że dobiorę sobie dwanaœcie tysięcy ludzi i dokonam tej nocy wyprawy na Dawida. 17,02 Napadnę na niego, gdy jeszcze jest zmęczony i ręce mu opadły. Tak go przerażę, że ucieknie cały lud, który jest przy nim. Wtedy uderzę na osamotnionego króla, 17,03 a wszystkich ludzi przyprowadzę do ciebie, jak wraca oblubienica do swego męża. ty nastajesz tylko na życie tego jednego człowieka. Cały naród się uspokoi. 17,04 Rzecz ta podobała się Absalomowi i całej izraelskiej starszyŸnie. 17,05 Absalom oznajmił: Proszę zawołać Chuszaja Arkijczyka, abyœmy wysłuchali, coma do powiedzenia. 17,06 Gdy Chuszaj przybył do Absaloma, Absalom mu powiedział: Takš a takš radę dał Achitofel. Czy mamy zrobić to, co on mówi? Jeżeli nie - powiedz! 17,07 Chuszaj dał Absalomowi takš odpowiedŸ: Rada, jakš tym razem dał Achitofel, nie jest dobra. 17,08 Potem Chuszaj dodał: Znasz swojego ojca i jego ludzi. Oni sš dzielni, nadto sš rozgoryczeni jak niedŸdwiedzica na polu, której zabrano młode. Ojciec twój to człowiek znajšcy się na wojnie i nie spędzanocy razem z ludŸmi. 17,09 Ukrywa się zapewne w grocie lub w jakim innym miejscu. A jeœliby się zdarzyło,że ktoœ z naszych zostanie zabity, na pewno się to rozniesie i będzie się mówić: Lud, który idzie za Absalomem, został pobity. 17,10 Wtedy przelęknie się nawet najmocniejszy, który ma serce lwa. Wszyscy bowiem Izraelici wiedzš o tym, żeojciec twój jest mężny, a ci, którzy sš z nim - mocni. 17,11 Radzę raczej zgromadzić przy sobie wszystkich Izraelitów od Dan do Beer-Szebyw takiej liczbie, jak piasek na brzegu morza. Ty osobiœcie dowodziłbyœ nimi w walce. 17,12 Napadniemy na niego w tym miejscu, gdzie go napotkamy, i spadniemy na niego jak rosa, która spada na ziemię. Nie zostawimy przy życiu ani jego, ani kogokolwiek z tych ludzi, którzy sš razem znim. 17,13 Gdyby ukrył się w mieœcie, wtedy wszyscy Izraelici pod to miasto przyniosš powrozy: œcišgniemy je w dolinę, tak że niepozostanie po nim nawet kamień. 17,14 Absalom i wszyscy mężowie izraelscyorzekli: Rada Chuszaja Arkijczyka jest lepsza od rady Achitofela. To Pan tak zrzšdził, by udaremnić radę Achitofela, która była lepsza, gdyż Pan chciał przywieœć nieszczęœcie na Absaloma. 17,15 Chuszaj rzekł kapłanom Sadokowi i Abiatarowi: Takš a takš radę Absalomowi i starszym Izraela dał Achitofel, takš a takšradę dałem ja. 17,16 Teraz więc szybko wyœlijcie do Dawida wiadomoœć: Nie zatrzymuj się tej nocy przy przejœciach na pustyni, idŸ dalej natychmiast, inaczej bowiem królowi i całemu jego otoczeniu mogłaby zagrażać zguba. 17,17 Tymczasem Jonatan i Achimaas stali uŸródła Rogel, czekajšc, by przyszła służšca i przekazała wieœci, które oni mielizanieœć do króla Dawida: nie mogli się bowiem pokazywać, przychodzšc do miasta.17,18 Ujrzał ich jednak pewien chłopiec. Zawiadomił o tym Absaloma. Obaj więc poszli dalej w poœpiechu. Przybyli do domu pewnego człowieka w Bachurim, który miałstudnię na swoim podwórzu. Weszli do niej. 17,19 Potem kobieta wzięła przykrywę, ułożyła jš nad otworem studni, rozsypała na niej ziarno, tak że nic nie zauważono. 17,20 Słudzy Absaloma przybyli do tej kobiety, do jej domu, pytajšc: Gdzie jest Achimaas i Jonatan? Odpowiedziała im kobieta: Poszli dalej za zbiornik wody. Szukali ich, lecz nie znaleŸli. Powrócili więc do Jerozolimy. 17,21 Po ich odejœciu tamci wyszli ze studnii udali się w drogę, i zanieœli królowi Dawidowi wiadomoœć. Mówili Dawidowi: Ruszajcie! Przeprawcie się szybko przez wodę, bo takš a takš radę podał co do wasAchitofel. 17,22 Dawid więc wraz z całym swym otoczeniem wstał i przeprawił się przez Jordan. Do rana nie brakowało już ani jednego, kto by się nie przeprawił przez Jordan. 17,23 Achitofel widzšc, że jego rada nie została spełniona, osiodłał swojego osła iwrócił do domu, do swego miasta. Wydawszy zarzšdzenia odnoszšce się do swego domu, powiesił się i umarł. Pochowano go w grobie jego ojca. 17,24 Dawid tymczasem przybył do Machanaim, Absalom natomiast wraz ze wszystkimi Izraelitami przeprawił się przez Jordan. 17,25 Dowódcš wojsk został Amasa, ustanowiony przez Absaloma w miejsce Joaba. Amasa był synem pewnego Izmaelity, któremu było na imię Jitra. Zbliżył się on do Abigail, córki Nachasza, siostry Serui, matki Joaba. 17,26 Izrael z Absalomem rozbili obóz w krainie Gilead. 17,27 Kiedy Dawid przybył do Machanaim, Szobi, syn Nachasza z ammonickiego Rabba,Makir, syn Ammiela z Lo-Debar, i Barzillaj, Gileadczyk z Rogelim, 17,28 dostarczyli łóżek, okryć poœcielowych, naczyń, garnków glinianych, pszenicy, jęczmienia, mški, ziarna prażonego, fasoli, soczewicy, 17,29 miodu, masła, sera owczego i krowiego. Dostarczyli tego Dawidowi i jego otoczeniu, aby się posilili. Mówili bowiem: Lud na pustyni jest głodny, zmęczony i spragniony. *18 18,01 Dawid dokonał przeglšdu wojska, które z nim było. Zamianował nad nimi tysišczników i setników. 18,02 Potem Dawid podzielił wojsko na trzyczęœci: jednš częœć oddał pod władzę Joaba, drugš częœć pod władzę Abiszaja, syna Serui, trzeciš pod władzę Ittaja z Gat. I przemówił król do ludu: Powzišłem zamiar pójœcia wraz z wami. 18,03 Wojsko jednak odpowiedziało: Nie pójdziesz. Gdybyœmy zostali pobici - nie zwrócš na nas uwagi, i choćby zginęła połowa z nas, nie liczono by się z tym, ty zaœ jesteœ dla nas jak dziesięć tysięcy. Lepiej więc będzie, gdy ty będziesz gotów przyjœć nam z pomocš z miasta. 18,04 Rzekł do nich król: To uczynię, co wam się wydaje słuszne. Stanšł więc król obok bramy, a wszyscy ludzie przechodzili setkami i tysišcami. 18,05 Król wydał polecenie Joabowi, Abiszajowi i Ittajowi: Ze względu na mnie z młodym Absalomem postępujcie łagodnie! Słyszało całe wojsko, jaki rozkaz wydał król przywódcom co do Absaloma. 18,06 Wojsko wyruszyło w pole przeciw Izraelowi. Doszło do bitwy w lesie Efraima.18,07 W walce ze sługami Dawida wojsko izraelskie zostało pobite. Była to wielka klęska w tym dniu: poległo dwadzieœcia tysięcy. 18,08 Stšd walka przeniosła się na całš okolicę, a las w tym dniu pochłonšł więcej wojska niż miecz. 18,09 Absalom natknšł się na sługi Dawida. Jechał na mule. Muł zapuœcił się pod konary wielkiego terebintu. Absalom zaczepił głowš o dšb i zawisł między niebem a ziemiš - muł natomiast dalej popędził. 18,10 Dostrzegł to pewien człowiek i zawiadomił Joaba: Widziałem Absaloma wiszšcego na terebincie. 18,11 Człowiekowi, który przyniósł nowinę,Joab odpowiedział: Jeżeli go widziałeœ, to czemu go nie zabiłeœ zaraz na miejscu? Dałbym ci dziesięć sztuk srebra i jeden pas. 18,12 Człowiek ten odpowiedział Joabowi: Choćbym na ręce swe otrzymał tysišc srebrnych syklów, nie podniósłbym ręki na królewskiego syna. Przecież słyszeliœmy, jak król rozkazywał tobie, Abiszajowi i Ittajowi: Ze względu na mnie zachowajcie młodego Absaloma. 18,13 Gdybym wobec niego postšpił zdradliwie - a żadna sprawa nie ukryje się przed królem - czy ty sam nie stanšłbyœ wtedy z dala ode mnie? 18,14 Joab odrzekł: Nie chcę z tobš tracić czasu. Wzišł do ręki trzy oszczepy i utopił je w sercu Absaloma. A że żył jeszcze w gšszczu terebintu, 18,15 podbiegło dziesięciu młodych ludzi, giermków Joaba, i rzuciwszy się na Absaloma, dobiło go. 18,16 Joab zagrał na rogu, wojsko się wstrzymało od poœcigu za Izraelem, bo Joab je powstrzymał. 18,17 Wzięto Absaloma i wrzucono do głębokiego dołu w lesie. Narzucono na niego wielki stos kamieni. Wszyscy natomiast Izraelici uciekli, każdy do swego owi sędziš nad krajem? Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żAP cB\ecCÁĄcDb+cE}9ć(namiotu. 18,18 Absalom jeszcze za swego życia zbudował sobie stelę w Dolinie Królewskiej. Tłumaczył sobie: Nie mam syna, który by upamiętnił moje imię. Pomnik nazwał swoimimieniem. Jeszcze do dziœ nazywa się go "Rękš Absaloma". 18,19 Achimaas, syn Sadoka, oœwiadczył: Niech mi będzie wolno pobiec i zanieœć królowi dobrš nowinę, że Pan wymierzył mu sprawiedliwoœć uwalniajšc go z ręki jego wrogów. 18,20 Powiedział mu Joab: Nie byłbyœ dziœ zwiastunem dobrej wiadomoœci. Dobrš nowinę zaniesiesz mu innego dnia. Dziœ nie zaniósłbyœ dobrej nowiny, bo zginšł syn królewski. 18,21 I rzekł Joab do pewnego Kuszyty: IdŸ, opowiedz królowi, co widziałeœ. Kuszyta oddawszy pokłon Joabowi, pobiegł.18,22 Achimaas, syn Sadoka, dopraszał się jeszcze, mówišc do Joaba: Niech się dzieje,co chce, pozwól, bym i ja pobiegł za Kuszytš. Joab odpowiedział: Dlaczego chcesz biec, mój synu? Nie ma dla ciebie nagrody za dobrš wieœć. 18,23 Odpowiedział: Niech się co chce dzieje! Pobiegnę. Joab odrzekł: Biegnij więc!Achimaas pobiegł drogš przez okręg Jordanu, wyprzedzajšc Kuszytę. 18,24 Dawid siedział między dwiema bramami. Strażnik, który chodził po tarasiebramy nad murem, podniósłszy oczy zauważył, że jakiœ mężczyzna biegnie samotnie. 18,25 Strażnik wołajšc przekazał królowi tę wiadomoœć. Król powiedział: Jeżeli jest sam, to przynosi dobrš nowinę! Gdy ten zbliżał się coraz bardziej 18,26 strażnik zauważył drugiego biegnšcego człowieka. Krzyknšł w stronę odŸwiernego: Jakiœ człowiek biegnie samotnie. Powiedział król: Ten również z dobrš nowinš. 18,27 Strażnik oznajmił: Poznaję po biegu, że pierwszy biegnie Achimaas, syn Sadoka. Król zauważył: To dobry człowiek. Przychodzi z dobrš nowinš. 18,28 Achimaas zawołał do króla: BšdŸ pozdrowiony! Oddawszy pokłon królowi do ziemi, powiedział: Niech Pan, Bóg twój, będzie błogosławiony! Ludzi, którzy podnieœli rękę przeciw panu memu, królowi,wydał On w niewolę. 18,29 Król zapytał: Czy dobrze z młodym Absalomem?, a Achimaas odpowiedział: Widziałem wielki tłum wtedy, gdy sługa króla Joab posyłał twojego sługę. Nie dowiedziałem się jednak, co zaszło. 18,30 Król rozkazał: Usuń się, lecz pozostań tu! Usunšł się i pozostał. 18,31 Właœnie przybył Kuszyta. Kuszyta powiedział: Niech się raduje pan mój, król,dobrš nowinš. Właœnie dziœ Pan wymierzył ci sprawiedliwoœć uwalniajšc cię z ręki wszystkich, którzy powstali przeciw tobie. 18,32 Król zapytał Kuszytę: Czy dobrze z młodym Absalomem? Odpowiedział Kuszyta: Niech się tak wiedzie wszystkim wrogom pana mojego, króla, którzy przeciw tobie złoœliwie powstali, jak powiodło się temu młodzieńcowi. *19 19,01 Król zadrżał. Udał się do górnego pomieszczenia bramy i płakał. Chodzšc tak mówił: Synu mój, Absalomie! Absalomie, synu mój, synu mój! Kto by dał, bym ja umarł zamiast ciebie? Absalomie, mój synu,mój synu! 19,02 Joabowi zaœ doniesiono: Król płacze. Rozpacza z powodu Absaloma. 19,03 Tak więc zwycięstwo zmieniło się w tym dniu w żałobę dla całego ludu. Posłyszał bowiem lud w tym dniu wiadomoœć: Król martwi się z powodu swego syna. 19,04 Tego dnia lud zbrojny zbliżał się niepostrzeżenie do miasta usiłujšc ukradkiem wejœć do niego, tak jak ukradkiem wchodzi wojsko hańbš okryte, dlatego że uciekło z placu boju. 19,05 Król zakrył swš twarz i wołał głoœno: Synu mój, Absalomie, Absalomie, synu mój, mój synu!... 19,06 Joab udał się do króla, do jego domu,i rzekł: Okryłeœ wstydem twarze wszystkich swoich sług, którzy ochronili dzisiaj życie twoje i życie twych synów i córek, życie żon i twoich nałożnic. 19,07 Darzysz miłoœciš tych, którzy cię majš w nienawiœci, a nienawidzisz tych, którzy cię kochajš. Dzisiaj pokazałeœ, że dowódcy i słudzy sš dla ciebie niczym. Przekonałem się dzisiaj, że gdyby Absalom pozostał przy życiu, a my wszyscy gdybyœmy dzisiaj pomarli, wydałoby ci się to słusznym. 19,08 Teraz jednak podnieœ się, wejdŸ i przemów serdecznie do swoich sług. Przysięgam bowiem na Pana, że jeœli nie wyjdziesz, nikt nie pozostanie przy tobie tej nocy. Byłoby to nieszczęœcie większe odnieszczęœć, jakie spotkały cię od młodoœci twojej aż dotšd. 19,09 Podniósł się król i zasiadł w bramie. Całemu ludowi podano wiadomoœć: Oto król siedzi w bramie. Wszyscy ludzie przyszli dokróla. Tymczasem Izraelici uciekli do swychnamiotów. 19,10 Cały naród ze wszystkich izraelskich pokoleń rozprawiał: Król ten uwolnił nas z ręki naszych wrogów, on wybawił nas z ręki filistyńskiej, a teraz uciekł z kraju z powodu Absaloma. 19,11 Ale Absalom, którego namaœciliœmy, by panował nad nami, poległ w walce. Dlaczego więc teraz zwlekać z przywróceniem króla? 19,12 To, co mówiono w całym Izraelu, dotarło do króla. Wtedy król Dawid posłał polecenie kapłanom Sadokowi i Abiatarowi: Powiedzcie starszyŸnie z Judy: Dlaczego jesteœcie ostatni w przywróceniu króla do jego siedziby? 19,13 Jesteœcie braćmi moimi, koœćmi i ciałem moim. Dlaczego więc ostatni jesteœcie w przywróceniu króla? 19,14 Powiedzcie też do Amasy: Czyż nie jesteœ koœciš i ciałem moim? Niech mi Bóg to uczyni i tamto dorzuci, jeżeli ty nie będziesz u mnie na zawsze wodzem zamiastJoaba. 19,15 W ten sposób ujšł serca wszystkich ludzi z Judy jakby jednego człowieka, tak że wysłali do króla proœbę: Wróć jak najszybciej wraz ze wszystkimi twymi sługami! 19,16 Wrócił więc król i przybył nad Jordan. Ludzie z Judy natomiast przybyli z Gilgal, chcšc królowi wyjœć naprzeciw i przeprowadzić go przez Jordan. 19,17 Również Szimei, syn Gery, Beniaminita, pochodzšcy z Bachurim, spieszył razem z Judš na spotkanie króla Dawida. 19,18 Było przy nim tysišc Beniaminitów. Także Siba, sługa rodziny Saula, wraz z piętnastoma swymi synami i dwudziestoma swymi sługami przeprawił się przez Jordan przed królem. 19,19 Popłynęła tratwa dla przywiezienia królewskiej rodziny, aby ta mogła uczynić to, co uzna za słuszne. Tymczasem Szimei, syn Gery, upadł na twarz przed królem, gdy miał przeprawiać się przez Jordan 19,20 i odezwał się do króla: Niech pan mójnie uważa za wykroczenie ani nie wspominana to, co zawinił sługa twój wtedy, gdy pan mój, król, wychodził z Jerozolimy. Niech tego nie bierze król do serca. 19,21 Ja, sługa twój, zdaję sobie sprawę z tego,że zawiniłem; dziœ więc przychodzę pierwszy z całej rodziny Józefa; wychodzęnaprzeciw mego pana i króla. 19,22 Do rozmowy wtršcił się Abiszaj, syn Serui: Czy nie powinien umrzeć Szimei, dlatego że pomazańca Pańskiego obrzucił przekleństwami? 19,23 Dawid odrzekł: Co jest między mnš a wami, synowie Serui, że stajecie się dzisiajdla mnie jak przeciwnicy? Czy dziœ powinienktokolwiek umierać w Izraelu? Dziœ właœniewiem na pewno, że teraz jestem królem nad Izraelem. 19,24 Król oœwiaczył Szimejemu: Nie umrzesz. I potwierdził to król przysięgš. 19,25 Meribbaal, syn Saula, również wyszedł na spotkanie króla. Nie mył on aninóg, ani ršk, nie strzygł brody, nie prał swych szat od dnia, w którym król wyjechał, aż do dnia, gdy spokojnie powrócił. 19,26 Kiedy przybył na spotkanie króla do Jerozolimy, rzekł do niego król: Meribbaalu, czemu ze mnš nie poszedłeœ? 19,27 Odpowiedział: Panie mój, królu! Sługamój wprowadził mnie w błšd. Sługa twój postanowił: Dam rozkaz osiodłania oœlicy, wsišdę na niš i pójdę wraz z królem: chromy jest bowiem twój sługa. 19,28 Tymczasem na sługę twego rzucono oszczerstwo przed moim panem i królem. Ale pan mój, król, jest jak anioł Boży. Postšp więc, jak ci się wyda słuszne. 19,29 Cały dom mego ojca zasługiwał jedynie na œmierć ze strony pana mego, króla, mimo to ty przyjšłeœ swego sługę między tych, którzy jedzš u twego stołu. Jakież mi pozostaje prawo skarżenia się jeszcze przed królem? 19,30 Król odpowiedział: Na co przedłużaszrozmowę? Postanawiam, że ty i Siba podzielicie pola między siebie. 19,31 Meribbaal powiedział do króla: Niechby nawet wszystko zabrał! Dobrze, żepan mój, król, powrócił szczęœliwie do swego domu. 19,32 Również Barzillaj Gileadczyk przybył z Rogelim i towarzyszył królowi, by pożegnać się z nim nad Jordanem. 19,33 Barzillaj był bardzo stary: liczył osiemdziesišt lat. To on otoczył króla opiekš podczas jego pobytu w Machanaim, był to bowiem człowiek bardzo bogaty. 19,34 Powiedział król do Barzillaja: ChodŸ ze mnš, bym cię mógł otoczyć opiekš u siebie w Jerozolimie. 19,35 Barzillaj odpowiedział królowi: Ileż lat życia pozostaje mi jeszcze, abym szedł z królem do Jerozolimy? 19,36 Liczę obecnie osiemdziesišt lat. Czy potrafię rozróżnić między tym, co dobre, atym, co liche? Czy sługa twój potrafi zasmakować w tym, co zje lub wypije? Czy potrafi wsłuchiwać się w głos œpiewaków iœpiewaczek? Po cóż sługa twój ma być jeszcze ciężarem dla pana mego, króla? 19,37 Sługa twój przejdzie najwyżej z królem przez Jordan, ale po cóż król miałby mi dawać aż takš odpłatę? 19,38 Pozwól słudze swojemu powrócić. Umrę w swoim mieœcie obok grobu mojego ojca i matki. Natomiast twój sługa Kimham będzie towarzyszyć panu mojemu, królowi. Jemu uczyń to, co ci się wyda słuszne. 19,39 Król oœwiadczył: Niech idzie za mnš Kimham! Uczynię mu, co ci się wydaje słuszne. Uczynię ci wszystko, czegokolwiekode mnie zapragniesz. 19,40 Wszyscy ludzie przeprawili się przez Jordan. Przeprawił się też król. Król ucałował Barzillaja i pobłogosławił. Powrócił on potem do siebie. 19,41 Król udał się do Gilgal. Szedł z nim Kimham. Cały lud z Judy oraz połowa wojska izraelskiego towarzyszyli królowi. 19,42 Lecz oto wszyscy ludzie z Izraela przybyli przed króla i postawili królowi pytanie: Dlaczego nasi bracia, ludzie z Judy prowadzili cię i przeprawili przez Jordan, tak króla, jego rodzinę, jak i wszystkich ludzi Dawida wraz z nim? 19,43 Wszyscy ludzie z Judy odpowiedzieli Izraelitom: Dlatego że król jest dla mnie bliższy. Czemu popadasz w gniew z tego powodu? Czy zabraliœmy co z króla? Czy przyniósł nam jaki dar? 19,44 Izraelici odpowiedzieli ludziom Judy: Dziesięciokrotnie większe mam prawo do króla, a i co do Dawida mam nad tobš pierwszeństwo. Więc dlaczego mnie lekceważyłeœ? Czy nie z mojej strony powstał najpierw wniosek, aby króla przywrócić? Ale słowa ludzi z Judy były twardsze niż ludzi z Izraela. *20 20,01 Znalazł się tam przypadkiem pewien niegodziwiec, któremu było na imię Szeba, syn Bikriego, Beniaminita. Zatršbił on w rógi krzyknšł: Nie mamy działu wspólnego z Dawidem ani dziedzictwa z synem Jessego. O, Izraelu: Niech każdy idzie do swego namiotu! 20,02 Wtedy wszyscy ludzie z Izraela odstšpili Dawida i poszli za Szebš, synem Bikriego. Ludzie jednak z Judy od Jordanu aż do Jerozolimy stali wiernie przy swoim królu. 20,03 Dawid przybył do domu w Jerozolimie. Dziesięć swych nałożnic, którezostawił celem pilnowania pałacu, kazał niezwłocznie przeprowadzić do domu będšcego pod strażš. Tam otoczył je opiekš, lecz więcej się do nich nie zbliżał. Żyły tak oddzielone aż do dnia swej œmierci- jakby wdowy za życia. 20,04 Pewnego razu odezwał się król do Amasy: Zwołaj do mnie ludzi z Judy w cišgutrzech dni, a potem stawisz się tutaj. 20,05 Amasa udał się w celu zwołania pokolenia Judy, przedłużał jednak swój pobyt poza czas wyznaczony. 20,06 Dawid powiedział Abiszajowi: Szeba, syn Bikriego, będzie dla nas o wiele gorszy niż Absalom. Zbierz zaraz sługi swojego panai puœć się za nim w pogoń, aby nie znalazł sobiejakich miast warownych i nie zniknšł nam z oczu. 20,07 Ludzie Joaba wyruszyli więc za nim wraz z Keretytami, Peletytami i wszystkimi bohaterami. Cišgnęli z Jerozolimy, by œcigaćSzebę, syna Bikriego. 20,08 Znajdowali się właœnie obok wielkiegokamienia, który jest w Gibeonie, gdy spotkał ich Amasa. Joab ubrany był w zbroję, na którš przepasał miecz, przypięty w swojej pochwiedo bioder; wysunšł się on i wypadł. 20,09 Joab przemówił do Amasy: Jak zdrowie, mój bracie? Joab ujšł przy tym Amasę prawš rękš za brodę, aby go ucałować. 20,10 Amasa nie zwrócił jednak uwagi na miecz w drugiej ręce Joaba. Ten pchnšł go nim w podbrzusze tak, że wnętrznoœci wylały się na ziemię. Drugiego ciosu nie potrzeba było zadawać, bo [ Amasa ] umarł. Joab i Abiszaj, brat jego, puœcili sięw pogoń za Szebš, synem Bikriego. 20,11 Jeden z młodych ludzi Joaba zatrzymał się nad ciałemi wołał: Kto miłuje Joaba i kto jest za Dawidem, niech idzie za Joabem. 20,12 Amasa leżał zbroczony krwiš poœrodku ruchliwej drogi. Człowiek ów zauważył, że przystaje cały lud. Odrzucił więc Amasę z drogi na pole i przykrył go płaszczem: zauważył bowiem, że każdy z przechodniów zatrzymywał się. 20,13 Po usunięciu go z drogi, wszyscy szli za Joabem, aby œcigać Szebę, syna Bikriego.20,14 Joab przeszedł przez ziemie wszystkich pokoleń izraelskichdo Abel-Bet-Maaka. Zebrali się też wszyscy sprzymierzeńcy i poszli za nim. 20,15 Przyszedłszy, oblegli Szebę w Abe-Bet-Maaka. Dokoła miasta zbudowali nasyp, wznoszšcy się na wysokoœć murów. Całe wojsko, które miał Joab przy sobie, przyłożyło się do prac, zmierzajšcych do zniszczenia murów. 20,16 Z miasta zawołała wtedy pewna mšdra kobieta: Słuchajcie! Słuchajcie! Powiedzcie, proszę, Joabowi: Zbliż się tutaj, bo chcę z tobš pomówić. 20,17 Kiedy przybliżył się Joab, kobieta spytała: Ty jesteœ Joab? Odpowiedział: Tak,ja. Powiedziała wtedy do niego: Posłuchaj słów służebnicy swojej. Odrzekł: Słucham.20,18 I mówiła dalej, co następuje: Od najdawniejszych czasówzwykło się mówić w ten sposób: Należy zapytać w Abel i tak niech załatwiš! 20,19 Należę do najspokojniejszych i najwierniejszych w Izraelu. Ty chcesz zburzyć główne miasto izraelskie. Dlaczego zamierzasz zniszczyć dziedzictwo Pana? 20,20 Joab odrzekł: O, dalekie, dalekie to ode mnie. Nie zamierzam ani burzyć, ani niszczyć. 20,21 Nie tak sprawa wyglšda. Jednak człowiek pewien z góry Efraima, któremu na imię Szeba, syn Bikriego, podniósł rękę na króla Dawida. Oddajcie więc jego samego, a odstšpię od miasta. Kobieta odpowiedziała Joabowi: Zaraz głowę jego wyrzucę ci przez mur. 20,22 Udała się więc mšdra kobieta do całego ludu. Œcięto głowę Szeby, syna Bikriego, i rzucono jš Joabowi. On zaœ kazał zagrać na rogu i odstšpiono od miasta. Każdy udał się do swego namiotu. Joab tymczasem wrócił do króla w Jerozolimie. 20,23 Joab zamianowany został dowódcš całego wojska izraelskiego, Benajasz zaœ, syn Jojady - dowódcš Keretytów i Peletytów. 20,24 Adoram został przełożonym robotników pracujšcych przymusowo, Jozafat, syn Achiluda, został pełnomocnikiem, 20,25 Szeja pisarzem, a Sadok i Abiatar - kapłanami. 20,26 Również Ira, pochodzšcy od Jaira, został kapłanem Dawida. *21 21,01 W czasach Dawida nastał głód, trwajšcy przez trzy lata z rzędu. Dawid więc radził się Pana. A Pan dał mu takš odpowiedŸ: Krew pozostaje na Saului jego domu: bo wymordował Gibeonitów. 21,02 Król wezwał do siebie Gibeonitów i rozmawiał z nimi. Giebeonici nie wywodzili się z Izraelitów, lecz z resztek Amorytów. Chociaż Izraelici przysięgali im, jednak Saulstarał się ich wyniszczyć z powodu gorliwoœci o Izraela i Judę. 21,03 Dawid zapytał Gibeonitów: Co wam winienem uczynić i czym was ułagodzić, abyœcie błogosławili dziedzictwo Pańskie? 21,04 Oœwiadczyli mu Gibeonici: Z Saulem i jego domem, nie chodzi nam o srebro ani złoto. Nie chcemy równie spowodować œmierci żadnego człowieka w Izraelu. Zapytał: Co powiecie, to wam uczynię. 21,05 Odpowiedzieli królowi: [Z powodu] człowieka, który nas niszczył i zamierzał naszš zgubę, żebyœmy przestali istnieć na całym obszarze Izraela, 21,06 niech wydadzš nam siedmiu mężczyznz jego potomków. Powiesimy ich wobec Panana wzgórzu Saula, który był wybrańcem Pańskim. Król odpowiedział: Wydam ich wam. 21,07 Król oszczędził jednak Meribbaala, syna Jonatana, syna Saula, z powodu przysięgi złożonej wobec Pana, wišżšcej Dawida i Jonatana, syna Saula. 21,08 Król wzišł dwóch synów Rispy, córki Ajji, których zrodziła dla Saula: Armoniego,Meribbaala, pięciu synów Merab, córki Saula, których zrodziła dla Adriela, syna Barzillaja z Mecholi. 21,09 Oddał ich w ręce Gibeonitów. Powiesiliich oni na wzgórzu wobec Pana. Razem š nad krajem? Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żFP cGpŻ cHę cI *VcJ_8ŃK0:!%€zginęło ich siedmiu. Zostali straceni w pierwsze dni żniw: był to poczštek żniw jęczmienia. 21,10 Rispa, córka Ajji, wzięła worek i rozłożywszy go na kamieniu, od poczštku żniw aż do zroszenia ich deszczem z nieba,nie dozwalała, by ptactwo z powietrza rzucało się na nich w cišgu dnia, a dzikie zwierzęta w nocy. 21,11 Zawiadomiono Dawida o tym, co zrobiła Rispa, córka Ajji, nałożnica Saula. 21,12 Dawid podšżył, aby od obywateli Jabesz w Gileadzie zabrać koœci Saula i koœci Jonatana - jego syna, które wzięli po kryjomu z placu w Bet-Szean, gdzie zostali powieszeni przez Filistynów, wtedy gdy Filistyni zadali klęskę Saulowi na wzgórzu Gilboa. 21,13 Zabrał stšd koœci Saula i koœci jego syna Jonatana, pozbierano również koœci powieszonych. 21,14 Pogrzebano koœci Saula i jego syna Jonatan< jak również koœci powieszonych> w krainie Beniamina w Selam, w grobie jegoojca - Kisza. Zrobiono wszystko tak, jak król zarzšdził. Potem dopiero Bóg okazał się dla kraju łaskawy. 21,15 Znowu doszło do wojny między Filistynami a Izraelem. Wyruszył Dawid ze swymi sługami, i walczyli z Filistynami. Dawid poczuł zmęczenie. 21,16 Tymczasem niejaki Iszbo-be-Nob, pochodzšcy od Rafy, którego włócznia ważyła trzysta syklów bršzu, przypasawszy [nowy] miecz mówił, że chcezabić Dawida. 21,17 Ale Abiszaj, syn Serui, przyszedł mu z pomocš. Uderzył Filistyna i zabił go. Wtedy ludzie Dawida zaklinali go, mówišc: Nie pójdziesz z nami dalej do walki, abyœ nie zagasił œwiatła Izraela. 21,18 Jeszcze raz doszło do wojny z Filistynami w Gob. Sibbekaj Chuszatyta zabiłwtedy Safa, pochodzšcego od Rafy. 21,19 Kiedy doszło do nowej walki z Filistynami w Gob, Elchanan z Betlejem, syn Jaira, zabił Goliata z Gat, którego drzewce dzidy wyglšdało jak wał tkacki. 21,20 I jedna jeszcze odbyła się walka w Gat. Pokazał się tam człowiek wielkiego wzrostu, który miał u każdej ręki po szeœćpalców i po szeœć palców u każdej nogi - razem dwadzieœcia cztery palce. Pochodził on również od Rafy. 21,21 Kiedy uršgał Izraelitom, zabił go Jonatan, syn Szimei, brata Dawida. 21,22 Ci czterej pochodzili od Rafy z Gat. Polegli oni z ręki Dawida i jego sług. *22 22,01 Dawid wygłosił na czeœć Pana słowa pieœni. Było to wtedy, gdy Pan wyzwolił go z ręki wszystkich wrogów i z ręki Saula. 22,02 Mówił: Panie, ostojo moja i twierdzo,mój wybawicielu! 22,03 Boże mój, skało moja, na którš się chronię, tarczo moja, mocy zbawienia megoi moja obrono! Ty mnie wyzwalasz od wszelkiej przemocy. 22,04 Wzywam Pana, godnego chwały, a będę wolny od moich nieprzyjaciół. 22,05 Ogarnęły mnie fale œmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosšce zagładę. 22,06 Oplštały mnie pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła œmierci. 22,07 W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga. Usłyszał On głos mój ze swojej œwištyni, a krzyk mój dotarłdo Jego uszu. 22,08 Zatrzęsła się i zadrżała ziemia. Posady niebios się poruszyły, zatrzęsły się, bo On zapłonšł gniewem. 22,09 Uniósł się dym z Jego nozdrzy, a z Jego ust - pochłaniajšcy ogień: . 22,10 Nagišł niebiosa i zstšpił, a czarna chmura była pod Jego stopami. 22,11 Lecšc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru Go niosły. 22,12 Otoczył się mrokiem niby namiotem, ciemnš wodš, gęstymi chmurami. 22,13 Od blasku Jego obecnoœci rozżarzyły się węgle ogniste. 22,14 Pan odezwał się z nieba grzmotem: togłos swój dał słyszeć Najwyższy. 22,15 Wypuœcił strzały i rozproszył [wrogów], błyskawice - i zamęt wœród nichwprowadził. 22,16 Aż ukazało się łożysko morza i obnażyły się posady lšdu od groŸnej naganyPana, od tchnienia wichru Jego nozdrzy. 22,17 Wycišga rękę z wysoka i chwyta mnie, wydobywa mnie z toni ogromnej. 22,18 Wyrywa mnie od przemożnego nieprzyjaciela, od mocniejszych ode mnie, co mnie nienawidzš. 22,19 Napadajš na mnie w dzień dla mnie złowrogi, lecz Pan jest dla mnie obronš. 22,20 Wyprowadza mnie na miejsce przestronne, ocala, bo mnie miłuje. 22,21 Pan nagradza mojš sprawiedliwoœć, odpłaca mi według czystoœci ršk moich. 22,22 Strzegłem bowiem dróg Pana i nie odszedłem przez grzech od mojego Boga, 22,23 bo mam wszystkie Jego przykazania przed sobš i nie odrzucam od siebie Jego poleceń, 22,24 lecz jestem wobec Niego bez skazy i wystrzegam się winy. 22,25 Pan mnie nagradza za mojš sprawiedliwoœć, za czystoœć przed Jego oczyma. 22,26 Jesteœ miłoœciwy dla miłujšcego i względem nienagannego działasz nienagannie, 22,27 względem czystego okazujesz się czysty, względem przewrotnego jesteœ przebiegły. 22,28 Albowiem Ty wybawiasz naród uniżony, a oczy wyniosłe pognębiasz. 22,29 Bo Ty, o Panie, jesteœ moim œwiatłem: Pan rozjaœnia moje ciemnoœci. 22,30 Bo z Tobš zdobywam wały, mur przeskakuję dzięki mojemu Bogu. 22,31 Bóg - Jego droga nieskalana, słowo Pana w ogniu wypróbowane, On tarczš dla wszystkich, którzy doń się chroniš. 22,32 Bo któż jest bogiem, prócz Pana lub któż jest skałš, prócz Boga naszego? 22,33 Bóg, co mocš mnie przepasuje i nienagannš czyni mojš drogę, 22,34 On daje moim nogom ršczoœć nóg łanii stawia mnie na wyżynach. 22,35 On ćwiczy moje ręce do bitwy, a ramiona - do napinania spiżowego łuku. 22,36 Dajesz mi tarczę Twš dla ocalenia i Twoja troskliwoœć czyni mnie wielkim. 22,37 Wydłużasz mi kroki na drodze i stopymoje się nie chwiejš. 22,38 Œcigam mych wrogów i niszczę, a nie wracam, póki nie zginęli. 22,39 Pobiłem ich - nie mogli się podnieœć: upadli pod moje stopy. 22,40 Mocš mnie przepasałeœ do bitwy, sprawiasz, że przeciwnicy gnš się pode mnš, 22,41 zmuszasz do ucieczki moich wrogów, a wytracasz tych, co mnie nienawidzš. 22,42 Wołajš - lecz nie ma wybawcy - do Pana - lecz im nie odpowiada. 22,43 Jak proch na wietrze ich rozrzucę, zdepczę jak błoto uliczne. 22,44 Ty mnie ocalasz od buntów ludu, ustanawiasz mnie głowš narodów. 22,45 Cudzoziemcy mi schlebiajš, sš mi posłuszni na pierwsze wezwanie. 22,46 Cudzoziemcy blednš, z drżeniem wychodzš ze swoich warowni. 22,47 Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona! Niech będzie wywyższony Bóg mojego zbawienia,22,48 Bóg, który zapewnia mi pomstę i poddaje mi narody, 22,49 wybawia mnie od nieprzyjaciół, wynosi nad wrogów i uwalnia od gwałtowników. 22,50 Przeto będę Cię, Panie, chwalił wœródnarodów i będę wysławiał Twoje imię. 22,51 Tyœ zwycięstwa wielkie dał królowi i Twemu pomazańcowi okazałeœ łaskę, Dawidowi i jego potomstwu na wieki. *23 23,01 Oto ostatnie słowa Dawida. WyroczniaDawida, syna Jessego, wyrocznia człowiekawyniesionego wysoko, pomazańca Boga Jakubowego, œpiewaka psalmów Izraela: 23,02 Duch Pański mówi przez mnie i Jego słowo jest na moim języku. 23,03 Bóg Jakuba przemówił, mówił do mnie On - Skała Izraela. Kto sprawiedliwie rzšdzi człowiekiem, kto rzšdzi w Bożej bojaŸni, 23,04 jest jak œwiatło poranka, kiedy wschodzi słońce, bezchmurnego poranka, co uperla po deszczu ruń ziemi. 23,05 Czy nie podobnie postępuje Bóg z moim domem? Albowiem przymierze wiecznezawarł ze mnš, we wszystkim ustalone i zabezpieczone. Czyż nie da rozwoju temu, co mi do zbawienia służy, i każdemu pragnieniu? 23,06 Ludzie Ÿli sš jak ciernie precz wyrzucane, których się rękš nie bierze. 23,07 Kto zaœ je musi dotknšć, chwyta za żelazo lub drzewce dzidy. I w ogniu doszczętnie się spalajš... 23,08 Oto sš imiona bohaterów Dawidowych:Iszbaal Chakmonita, przywódca trzech, ten właœnie, który wymachiwał włóczniš nad oœmiuset w jednym spotkaniu. 23,09 Po nim jest Eleazar, syn Dodo, Achochita - jeden z trzech bohaterów. Był on z Dawidem w Pas-Dammim, gdy Filistyni uršgali zgromadzeni do bitwy. Kiedy Izraelici zaczęli się cofać, 23,10 on wtedy powstał i bił się z Filistynami, dopóki nie omdlała mu ręka i przywarła do miecza. W tym dniu właœnie Pan sprawił wielkie zwycięstwo. Wojsko wróciło tylko po to, by zabrać łupy. 23,11 Po nim jest Szamma, syn Agego z Hararu. Pewnego razu zebrali się Filistyni wLechi. Była tam działka pola pełna soczewicy. Kiedy wojsko uciekało przed Filistynami, 23,12 on pozostał na œrodku działki, oswobodził jš i pobił Filistynów. Pan sprawił wtedy wielkie zwycięstwo. 23,13 Owi trzej spoœród trzydziestu zeszli po skale i przybyli do Dawida do jaskini Adullam, podczas gdy oddział Filistynów rozbił obóz w dolinie Refaim. 23,14 Dawid był wtedy w twierdzy, a załoga filistyńska była wtedy w Betlejem. 23,15 Dawid poczuł pragnienie i rzekł: Kto mi da się napić wody z betlejemskiej studni,która jest przy bramie? 23,16 Przedarli się wtedy ci trzej bohaterowie przez obóz filistyński i zaczerpnęli wody ze studni betlejemskiej, która jest przy bramie. Zabrali jš z sobš i przynieœli Dawidowi. On jednak pić jej nie chciał, lecz wylał jš w ofierze dla Pana. 23,17 Powiedział: Niech mnie Pan strzeże od uczynienia tej rzeczy! Czyż mam pić krew ludzi, którzy z narażeniem życia podjęli tę wyprawę? I nie chciał jej pić. Tego dokonali ci trzej bohaterowie. 23,18 Abiszaj, brat Joaba, syn Serui, był przywódcš trzydziestu. Wymachiwał on włóczniš nad trzystu zabitymi i zażywał sławy u trzydziestu. 23,19 Bardziej od trzydziestu był poważanyi był ich dowódcš, lecz nie dorównywał owym trzem. 23,20 Benajasz, syn Jojady z Kabseel, był mężem walecznym, wielkim w czynach. Pobił on [dwóch synów] Ariela z Moabu. On też zszedł do cysterny i zabił w niej lwa wdzień, gdy była œnieżyca. 23,21 Zabił on także Egipcjanina ogromnegowzrostu. Egipcjanin trzymał w ręku dzidę, podczas gdy on poszedł na niego z kijem. Wyrwawszy dzidę z ręki Egipcjanina, zabił go jego własnš dzidš. 23,22 Tego dokonał Benajasz, syn Jojady. Miał on sławę wœród trzydziestu bohaterów. 23,23 Był on bardziej poważany niż trzydziestu, lecz nie dorównywał owym trzem. Dawid postawił go na czele swojej straży przybocznej. 23,24 Do tych trzydziestu należał również Asahel, brat Joaba Elchanan, syn Dodo z Betlejem, 23,25 Szamma z Charod, Elika z Charod, 23,26 Cheles Peletyta, Ira, syn Ikkesza z Tekoa, 23,27 Abiezer z Anatot, Sibbekaj z Chuszy, 23,28 Salmon z Achoach, Maheraj z Netofy,23,29 Cheleb, syn Baany z Netofy, Ittaj, syn Ribaja z Gibea, z potomków Beniamina, 23,30 Benajasz z Pireatonu, Hiddaj z Potoków Gaasz, 23,31 Abi-Albon z Araby, Azmawet z Bachurim, 23,32 Eliachba z Szaalbim, Jaszen, syn Jonatana, 23,33 Szamma z Hararu, Achiam, syn Szarara z Araru, 23,34 Elifelet, syn Achasbaja z Bet-Maaka, Eliam, syn Achitofela z Gilo, 23,35 Chesrau z Karmelu, Paaraj z Arabu, 23,36 Jigeal, syn Natana z Soby, Bani z Gad, 23,37 Selek Ammonita, Nachraj z Beerot, obaj giermkowie Joaba, syna Serui, 23,38 Ira z Jattir, Gereb z Jattir, 23,39 Uriasz Chetyta. Razem trzydziestu siedmiu. *24 24,01 Jeszcze raz Pan zapłonšł gniewem przeciw Izraelitom. Pobudził przeciw nim Dawida słowami: IdŸ i policz Izraela i Judę.24,02 Rzekł więc król do Joaba, dowódcy wojsk, który był z nim: Przebiegnij wszystkie pokolenia Izraela od Dan do Beer-Szeby i policzcie ludzi, abym się dowiedział, jaka jest liczba narodu. 24,03 Lecz Joab odpowiedział królowi: Oby Pan, Bóg twój, dołożył jeszcze sto razy tyle do ludu, do tej liczby, która jest obecnie i którš widzš oczy mojego pana, króla. Dlaczego pan mój, król, tej rzeczy wymaga? 24,04 Rozkaz królewski przemógł Joaba i przywódców wojska. Joab oddalił się wraz z dowódcami od króla, aby zliczyć ludnoœć Izraela. 24,05 Przeprawili się przez Jordan i zatrzymali się chwilowo w Aroerze, na południu od miasta, znajdujšcego się w œrodku doliny Gad w stronę Jazer, 24,06 następnie przybyli do Gileadu, do krainy Chetytów do Kadesz, aż dotarli do Dan. I kršżyli w okolicach Sydonu. 24,07 Udali się potem do twierdzy Tyru, a póŸniej do wszystkich miast Chiwwitów i Kananejczyków. Potem skierowali się się do Negebu judzkiego i do Beer-Szeby. 24,08 Przebiegli w ten sposób cały kraj. Podziewięciu miesišcach i dwudziestu dniach powrócili do Jerozolimy. 24,09 Joab przekazał królowi liczbę spisanej ludnoœci. Izrael liczył osiemset tysięcy wojowników dobywajšcych miecza, Juda zaœ - pięćset tysięcy ludzi. 24,10 Serce Dawida zadrżało, dlatego że zliczył lud. Dawid zwrócił się do Pana: Bardzo zgrzeszyłem tym, czego dokonałem, lecz teraz, o Panie, daruj łaskawie winę swego sługi, bo postšpiłem bardzo nierozsšdnie. 24,11 Gdy Dawid wstał nazajutrz rano, słowo Pańskie następujšcej treœci zostało skierowane do proroka Gada, "Widzšcego" Dawidowego: IdŸ i oœwiadcz Dawidowi To mówi Pan: 24,12 Przedstawiam ci trzy możliwoœci. Wybierz sobie jednš z nich, a Ja ci to uczynię. 24,13 Gad udał się do Dawida i przekazał mu następujšce oœwiadczenie: Czy chcesz, by w tej ziemi nastało siedem lat głodu, czy wolisz przez trzy miesišce uciekać przed wrogiem, który cię będzie œcigał, czy też przyjœć ma na twój kraj zaraza trwajšc trzy dni? Pomyœl i rozpatrz, co mam odpowiedzieć Temu 24,14 Dawid odpowiedział Gadowi: Jestem wwielkiej rozterce. Wpadnijmy raczej w ręcePana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, alew ręce człowieka niech nie wpadnę! 24,15 Zesłał więc Pan na Izraela zarazę odrana do ustalonego czasu. Umarło wtedy z narodu od Dan do Beer-Szeby siedemdziesišttysięcy ludzi. 24,16 Anioł wycišgnšł już rękę nad Jerozolimš, by jš wyniszczyć; wtedy Pan ulitował się nad nieszczęœciem i rzekł do Anioła, niszczyciela ludnoœci: Wystarczy! Cofnij rękę! Anioł Pański znajdował się obok klepiska Arauny Jebusyty. 24,17 Dawid widzšc, że Anioł zabija lud, wołał do Pana: To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca! 24,18 Gad przybył w tym dniu do Dawida i powiedział do niego: WyjdŸ, wznieœ ołtarz Panu na klepisku Arauny Jebusyty! 24,19 Dawid więc wyszedł na słowo Gada, jak nakazał Pan. 24,20 Arauna spojrzał i zobaczył króla i jego sługi, jak się zbliżali ku niemu. Araunawyszedł naprzeciw i oddał pokłon twarzš do ziemi przed królem. 24,21 Arauna rzekł: Po co przychodzi pan mój, król, do swego sługi? Dawid odpowiedział: Nabyć od ciebie klepisko, zbudować ołtarz Panu, aby powstrzymać zarazę grasujšcš wœród ludu. 24,22 Arauna odpowiedział Dawidowi: Pan mój, król, może wzišć je i złożyć ofiarę zewszystkiego, co wyda mu się słuszne: oto woły na całopalenie, sanie młockarskie i jarzmo z wołów jako drwa. 24,23 Wszystko to, o królu, Arauna oddaje królowi. Arauna, powiedział jeszcze do króla: Pan, Bóg twój, niechaj ma w tobie upodobanie. 24,24 Król odpowiedział Araunie: Nie złożę Panu, Bogu mojemu, całopaleń, które otrzymam za darmo. Kupił więc Dawid klepisko i woły za pięćdziesišt syklów srebra; 24,25 Następnie zbudował tam ołtarz Panu i złożył całopalenia i ofiary biesiadne. Pan okazał miłosierdzie krajowi i plaga przestała się srożyć w Izraelu. 11.Księga 1 Królewska *01 01,01 Z biegiem czasu sędziwy król Dawid tak się posunšł w latach, że nie mógł się rozgrzać, choć okrywano go kocami. 01,02 Wówczas powiedzieli mu jego słudzy: Trzeba, aby wyszukano panu memu, królowi, młodš dziewicę, a ona będzie przykrólu czuwać i mieć o niego staranie. I będzie spała na twym łonie, a przez to ogrzewała pana mego, króla. 01,03 Szukano więc pięknej dziewczyny w całym kraju izraelskim, aż wreszcie znaleziono Szunemitkę Abiszag i przyprowadzono jš do króla. 01,04 Dziewczyna ta była nadzwyczaj piękna. Choć miała staranie o króla i obsługiwała go, król się do niej nie zbliżył.01,05 Wtedy Adoniasz, syn Chaggity, zaczšłsię wynosić, mówišc: Ja będę królować. - Dlatego zaopatrzył się w rydwan, jezdnych i pięćdziesięciu gońców, którzy go poprzedzali. 01,06 Ojciec zaœ jego nigdy go nie karcił, mówišc: Czemużeœ tak uczynił?, gdyż był on nadzwyczajnej urody, a matka urodziła go po Absalomie. 01,07 Adoniasz namówił Joaba, syna Serui, i kapłana Abiatara, aby mu pomagali. 01,08 Ale kapłan Sadok i Benajasz, syn Jojady, prorok Natan oraz Szimei i Rei, jakteż bohaterowie Dawida, nie sprzyjali Adoniaszowi. 01,09 Potem Adoniasz zabił na ofiarę owce,woły i tuczne cielce przy kamieniu Zocheletu Ÿródła Rogel i zaprosił wszystkich swychobec Pana. Razem š nad krajem? Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żLPcM^cNpÉ cO9*cP;8"0braci, synów królewskich, oraz wszystkich ludzi z Judy, sługi króla. 01,10 Lecz nie zaprosił proroka Natana i Benajasza oraz bohaterów i swego brata Salomona. 01,11 Wtedy Natan zapytał Batszebę, matkęSalomona: Czyœ nie słyszała, że zaczšł królować Adoniasz, syn Chaggity? A pan nasz, Dawid, o tym nie wie! 01,12 Wobec tego działaj! Chcę ci dać radę,abyœ ocaliła swoje życie i życie twego syna, Salomona: 01,13 IdŸ i wejdŸ do króla Dawida i powieszmu: Czyœ ty, panie mój, królu, nie przysišgłswej służebnicy mówišc: Twój syn, Salomon, będzie po mnie królował i on będzie zasiadał na moim tronie? Dlaczego więc króluje Adoniasz? 01,14 Kiedy zaœ jeszcze będziesz tam mówić z królem, ja z tobš wejdę i słowa twoje uzupełnię. 01,15 Weszła więc Batszeba do sypialni bardzo już podeszłego w latach króla, w obecnoœci Szunemitki Abiszag, posługujšcej królowi. 01,16 Następnie Batszeba uklękła i oddał pokłon królowi, a król jš zapytał: Czego chcesz? 01,17 Wtedy odrzekła mu: Panie mój! Tyœ poprzysišgł twojej służebnicy na Pana, Boga twego: Salomon, twój syn, będzie królował po mnie i on będzie zasiadał na moim tronie. 01,18 A oto teraz Adoniasz stał się królem! A ty, panie mój, królu, nic o tym nie wiesz. 01,19 Zabił on na ofiarę woły, tuczne cielce i mnóstwo owiec oraz zaprosił wszystkich synów królewskich, kapłana Abiatara i wodza wojska, Joaba. Salomona zaœ, sługi twego, nie zaprosił. 01,20 A tyœ, panie mój, królem! Na ciebie zwrócone sš oczy całego Izraela, abyœ im oznajmił, kto będzie zasiadać na tronie pana mego, króla po nim. 01,21 Kiedy przyjdzie czas, że król, mój pan, spocznie ze swymi przodkami, wtedy ja i mój syn Salomon będziemy uchodzili za winowajców. 01,22 A oto, gdy jeszcze mówiła z królem, przyszedł prorok Natan. 01,23 Natychmiast oznajmiono królowi, mówišc: Oto prorok Natan. I przyszedł on przed oblicze króla i oddał pokłon królowi aż do ziemi. 01,24 Po czym Natan przemówił: Panie mój,królu! Ty zapewne rozkazałeœ: Adoniasz będzie królował po mnie i on będzie zasiadał na moim tronie? 01,25 Gdyż dziœ poszedł i zabił na ofiarę woły, tuczne cielce i mnóstwo owiec oraz zaprosił wszystkich synów królewskich, dowódców wojska i kapłana Abiatara i oto oni jedzš i pijš razem z nim oraz mówiš: Niech żyje król Adoniasz! 01,26 A mnie, twego sługi, i kapłana Sadoka, i Benajasza, syna Jojady, i Salomona, twego sługi, nie zaprosił. 01,27 Czy z woli króla, mego pana, to się stało, a nie zawiadomiłeœ twego sługi, kto będzie zasiadał na tronie pana mego, króla po nim? - 01,28 Wówczas odezwał się król Dawid i rzekł: Zawołajcie mi Batszebę! A kiedy weszła do króla i stanęła przed nim, 01,29 przysišgł król tymi słowami: Na życie Pana, który wyratował mnie z wszelkiego utrapienia! 01,30 Jak przysišgłem ci na Pana, Boga Izraela, mówišc, że Salomon, twój syn, będzie królował po mnie i on będzie zasiadał na moim tronie po mnie, tak właœnie dziœ uczynię. - 01,31 Wtedy Batszeba, upadłszy twarzš do ziemi, oddała pokłon królowi oraz powiedziała: Niech żyje mój pan, król Dawid, na wieki! 01,32 Potem król Dawid rozkazał: Przywołajcie do mnie kapłana Sadoka, proroka Natana i Benajasza, syna Jojady. Kiedy zaœ weszli przed oblicze króla, 01,33 wydał im król rozkaz: WeŸcie ze sobšsługi waszego pana, a następnie posadŸcie Salomona, mego syna, na mojš własnš mulicę i prowadŸcie go do Gichonu. 01,34 Potem niech go tam namaszczš kapłan Sadok i prorok Natan na króla nad Izraelem. Następnie zadmijcie w róg i wołajcie: Niech żyje król Salomon! 01,35 Potem pójdziecie za nim. On zaœ przyszedłszy, zasišdzie na moim tronie i onbędzie królował po mnie, bo ja rozkazałem, aby był wodzem nad Izraeleminad Judš. - 01,36 Na to Benajasz, syn Jojady, odrzekł królowi: Amen. Bodaj by Pan Bóg to sprawił!01,37 Jak był Jahwe z panem moim, królem, tak niech będzie z Salomonem i niech wywyższy jego tron ponad tron króla Dawida, mego pana! 01,38 Poszedł więc kapłan Sadok i prorok Natan oraz Benajasz, syn Jojady, oraz Keretyci i Peletyci i wsadziwszy Salomona na mulicę króla Dawida, zaprowadzili go do Gichonu. 01,39 Tam kapłan Sadok wzišł róg oliwy z Namiotu i namaœcił Salomona. Wtedy zagrano na rogu, a cały lud zawołał: Niechżyje król Salomon! 01,40 Potem cały lud wszedł za nim na górę, przy dŸwięku fletów okazywał radoœć tak wielkš, że aż ziemia drżała od ich okrzyków. 01,41 Usłyszał to Adoniasz oraz wszyscy zaproszeni, którzy z nim byli i właœnie przestali ucztować. Usłyszał też Joab dŸwięk rogu i rzekł: Co znaczy ten zgiełk poruszonego miasta? 01,42 Gdy on jeszcze mówił, oto przyszedłJonatan, syn kapłana Abiatara. Wtedy rzekłAdoniasz: WejdŸ, boœ człowiek dzielny i dobrš wieœć oznajmisz. 01,43 Jonatan zaœ odrzekł Adoniaszowi: Raczej nie! Nasz pan, król Dawid, ogłosił królem Salomona 01,44 oraz posłał z nim król kapłana Sadoka, proroka Natana i Benajasza, syna Jojady, oraz Keretytów i Peletytów, i wsadzili go na mulicę królewskš. 01,45 Potem kapłan Sadok i prorok Natan namaœcili go na króla w Gichonie. A póŸniej wstępowali stamtšd radujšc się i dlatego poruszyło się miasto, czego odgłos usłyszeliœcie. 01,46 A także Salomon zasiadł już na troniekrólestwa. 01,47 Ponadto przyszli słudzy króla, aby błogosławić naszego pana, króla Dawida, mówišc: Niech twój Bóg imię Salomona uczyni sławniejszym niż imię twoje i wywyższy jego tron ponad twój tron! Po czym król oddał pokłon na swoim łożu 01,48 i również król tak rzekł: Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, który dał dziœ moim oczom oglšdać następcę , zasiadajšcego na moim tronie. 01,49 Zadrżeli więc ze strachu wszyscy zaproszeni przez Adoniasza. Wstali i każdy poszedł swojš drogš. 01,50 Adoniasz też zlškł się Salomona, powstał i poszedł, a następnie uchwycił zarogi ołtarza. 01,51 Niebawem oznajmiono Salomonowi: Oto Adoniasz zlškł się króla Salomona i dlatego uchwycił za rogi ołtarza, mówišc: Niech mi teraz król Salomon przysięgnie, żeswego sługi nie każe zabić mieczem. 01,52 Wówczas Salomon rzekł: Jeœli będzie uczciwy, nie spadnie mu włos z głowy, ale jeœli znajdzie się w nim wina, to zginie. 01,53 Następnie król Salomon posłał, aby go sprowadzono od ołtarza. Kiedy zaœ przyszedł i oddał pokłon królowi Salomonowi, rzekł do niego Salomon: IdŸ doswego domu! *02 02,01 Kiedy zbliżył się czas œmierci Dawida,wtedy rozkazał swemu synowi, Salomonowi, mówišc: 02,02 Ja wyruszam w drogę [przeznaczonš ludziom na] całej ziemi. Ty zaœ bšdŸ mocny i okaż się mężem! 02,03 Będziesz strzegł zarzšdzeń Pana, Boga twego, aby iœć za Jego wskazaniami, przestrzegać Jego praw, poleceń i nakazów, jak napisano w Prawie Mojżesza, aby ci się powiodło wszystko, co zamierzysz, i wszystko, czym się zajmiesz,02,04 ażeby też Pan spełnił swš obietnicę, którš mi dał, mówišc: Jeœli twoi synowie będš strzec swej drogi, postępujšc wobec Mnie szczerze z całego serca i z całej duszy, to wtedy nie będzie ci odjęty potomek na tronie Izraela. 02,05 Poza tym ty wiesz, co uczynił mi Joab, syn Serui; co uczynił dwom dowódcom wojska izraelskiego - Abnerowi, synowi Nera, i Amasie, synowi Jetera, kiedy ich zabił i przelał krew w czasie pokoju, jak na wojnie, i zbroczył tš krwiš wojny swój pas na biodrach i sandały na nogach. 02,06 Uczynisz więc według twojej roztropnoœci i nie dozwolisz, aby w sędziwym wieku spokojnie zstšpił do Szeolu. 02,07 Synom zaœ Barzillaja Gileadczyka okażesz łaskę, aby byli wœród twoich stołowników, gdyż przyszli mi z pomocš w mojej ucieczce przed twym bratem Absalomem. 02,08 Jest też przy tobie Szimei, syn Gery, Beniaminita z Bachurim. To on przeklinał mnie gwałtownie, gdy szedłem do Machanaim, ale potem zeszedł na spotkanieze mnš nad Jordanem. Dlatego przysišgłem jemu na Pana, mówišc: Nie zabiję cię mieczem. 02,09 Ale ty nie darujesz mu, bo jesteœ człowiekiem roztropnym i będziesz wiedział, jak z nim postšpić, abyœ go posłał w sędziwym wieku krwawo do Szeolu. 02,10 Potem Dawid spoczšł ze swymi przodkami i został pochowany w Mieœcie Dawidowym. 02,11 A czas panowania Dawida nad Izraelem wynosił czterdzieœci lat. W Hebronie panował siedem lat, a w Jerozolimie panował trzydzieœci trzy lata. 02,12 Zasiadł więc Salomon na tronie Dawida, swego ojca, a jego władza królewska została utwierdzona. 02,13 Lecz Adoniasz, syn Chaggity, przyszedł do Batszeby, matki Salomona. Ta zaœ spytała: Czy w dobrych zamiarach przychodzisz? A on odrzekł: W dobrych. 02,14 Następnie rzekł: Chciałbym pomówić z tobš. Ona zaœ mu powiedziała: Mów! 02,15 Wtedy rzekł: Ty wiesz, że dla mnie była władza królewska i cały Izrael oczekiwał na to, żebym panował. Ale na kogo innego przeszła władza królewska i dostała się memu bratu, gdyż z woli Pana mu przypadła. 02,16 Teraz więc zwracam się do ciebie z jednš proœbš. Nie odmawiaj mi! Ona zaœ mu odrzekła: Mów! 02,17 Wówczas rzekł: Powiedz, proszę cię,królowi Salomonowi, bo on niczego tobie nieodmówi, aby mi dał za żonę Abiszag Szunemitkę. 02,18 Na to odpowiedziała Batszeba: Dobrze, ja powiem o tobie królowi. 02,19 Batszeba więc weszła do króla Salomona, aby przemówić do niego w sprawie Adoniasza. Wtedy król wstał na jejspotkanie, oddał jej pokłon, a potem usiadłna swym tronie. A wtedy postawiono tron dla matki króla, aby usiadła po jego prawejręce. 02,20 Ona wtedy powiedziała mu: Mam do ciebie jednš małš proœbę. Nie odmawiaj mi!A król jej odrzekł: Proœ, moja matko, bo tobie nie będę odmawiał. 02,21 Wtedy przemówiła: Niech Abiszag Szunemitka będzie dana za żonę twemu bratu Adoniaszowi! 02,22 Odpowiadajšc na to, król Salomon rzekł swojej matce: A dlaczego prosisz dla Adoniasza o Abiszag Szunemitkę? Proœ raczej dla niego o władzę królewskš, bo onjest moim starszym bratem i ma za sobš kapłana Abiatara i Joaba, syna Serui! 02,23 Następnie król Salomon przysišgł na Pana, mówišc: Niech mi Bóg to uczyni i tamto dorzuci, jeœli Adoniasz nie na swš zgubę poruszył tę sprawę. 02,24 Teraz więc, na życie Pana, który mnie ustanowił i osadził na tronie Dawida, mego ojca, i który, jak zapowiedział, zbuduje mi dom, na pewno dziœ Adoniasz zostanie zabity! 02,25 Wtedy król Salomon przekazał to synowi Jojady, Benajaszowi, który zadał tamtemu cios, tak że umarł. 02,26 Kapłanowi zaœ Abiatarowi król rozkazał: IdŸ do Anatot, do posiadłoœci twojej, gdyż zasługujesz na karę œmierci, ale dziœ ciebie nie zabiję, bo niosłeœ Arkę Przymierza Pańskiego wobec mego ojca Dawida i dotknęło cię to całe cierpienie, które dotknęło mego ojca. 02,27 Tak więc Salomon odsunšł Abiatara, by nie był kapłanem Pańskim, i aby wypełnić, co Pan zapowiedział rodowi Helego w Szilo. 02,28 Gdy wieœć o tym doszła do Joaba, syna Serui, wtedy Joab umknšł do Namiotu Pańskiego i uchwycił się rogów ołtarza, gdyż Joab popierał Adoniasza, a nie popierał Absaloma. 02,29 Gdy doniesiono królowi Salomonowi, że Joab umknšł do Namiotu Pańskiego i tamjest przy ołtarzu, wtedy Salomon posłał Benajasza, syna Jojady, do Namiotu Pańskiego, rozkazujšc: IdŸ, zabij go! 02,30 Wszedł więc Benajasz do Namiotu Pańskiego i rzekł do niego: Z rozkazu króla, wyjdŸ! On zaœ odpowiedział: Nie, bo tu chcę umierać! Wtedy Benajasz zdał sprawę królowi, mówišc: To rzekł Joab i tomi odpowiedział. 02,31 Na to odparł mu król: Uczyń, jak powiedział. Zabij go i pochowaj, aby zmazać ze mnie i z rodu mojego ojca niewinnš krew, rozlanš przez Joaba. 02,32 A Pan zrzuci na niego odpowiedzialnoœć za to, że zamordował dwóch ludzi zacnych i lepszych od niego, bez wiedzy mego ojca, Dawida; zabił mieczem Abnera, syna Nera, wodza wojskaizraelskiego, i Amasę, syna Jetera, wodza wojska judzkiego. 02,33 Odpowiedzialnoœć za ich krew spadniewięc na Joaba i na jego potomstwo na wieki, a dla Dawida i jego potomstwa oraz jego domu i jego tronu niech będzie pokój na wieki od Pana! 02,34 Wobec tego Benajasz, syn Jojady, poszedł i zadał mu cios œmiertelny. Potem pochowano go w jego domu na pustyni. 02,35 Na jego miejsce król postawił na czele wojska Benajasza, syna Jojady, a kapłana Sadoka ustanowił arcykapłanem namiejsce Abiatara. 02,36 Następnie król kazał wezwać Szimejego i rzekł mu: Zbuduj sobie dom w Jerozolimie. Będziesz tam mieszkał i nigdziez niego nie będziesz wychodził. 02,37 Dobrze wiedz o tym, że w dniu, w którym wyjdziesz i przekroczysz potok Cedron, na pewno umrzesz, i to z własnej winy. 02,38 A wtedy Szimei rzekł: Dobre słowo! Twój sługa uczyni tak, jak powiedział pan mój, król. Rzeczywiœcie Szimei długi czas mieszkał w Jerozolimie. 02,39 Jednak po upływie trzech lat dwaj słudzy Szimejego uciekli do Akisza, syna Maaki, króla Gat. Dano więc znać Szimejemu, mówišc: Oto twoi słudzy sš w Gat. 02,40 Wtedy Szimei osiodłał swego osła i wyruszył do Gat, do Akisza, aby szukać swoich sług. Potem powrócił i przyprowadził z Gat swoje sługi. 02,41 Doniesiono Salomonowi, że Szimei poszedł z Jerozolimy do Gat i wrócił. 02,42 Wtedy król kazał wezwać Szimejego irzekł do niego: Czyż nie zaprzysišgłem cię na Pana i nie przestrzegłem cię wyraŸnie, mówišc: Dobrze wiedz o tym, że w dniu, w którym wyjdziesz i gdziekolwiek pójdziesz, na pewno umrzesz? A tyœ mi odrzekł: Dobresłowo usłyszałem. 02,43 Więc dlaczego nie zachowałeœ przysięgi na Pana i nakazu, który ci dałem?02,44 Następnie król rzekł Szimejemu: Ty wiesz o wszystkim złu, którego œwiadome jest serce twoje, a które wyrzšdziłeœ mojemu ojcu, Dawidowi. Za to Pan obróci twojš złoœć na twojš głowę. 02,45 A król Salomon będzie błogosławiony i tron Dawida będzie wobec Pana utwierdzony na wieki. 02,46 Potem król wydał rozkaz Benajaszowi, synowi Jojady; ten wyszedł i zadał tamtemu cios tak, że umarł. Wzmocniła się więc władza królewska w ręku Salomona. *03 03,01 Salomon spowinowacił się z faraonem, królem egipskim, gdyż wzišł za żonę córkę faraona i sprowadził jš do Miasta Dawidowego, zanim dokończył budowy swego pałacu oraz œwištyni Pańskiej jako też murów okalajšcych Jerozolimę. 03,02 Lud jednak składał ofiary na wyżynach, gdyż do tego czasu jeszcze nie została zbudowana œwištynia ku czci Pana. 03,03 Chociaż Salomon umiłował Pana, naœladujšc obyczaje ojca swego Dawida, jednak i on składał ofiary i palił kadzidło na wyżynach. 03,04 Król udał się do Gibeonu, aby tam złożyć ofiarę, bo tam była wielka wyżyna. Salomon złożył na owym ołtarzu tysišc ofiar całopalnych. 03,05 W Gibeonie Pan ukazał się Salomonowiw nocy, we œnie. Wtedy rzekł Bóg: Proœ o to, co mam ci dać. 03,06 A Salomon odrzekł: Tyœ okazywał Twemu słudze Dawidowi, memu ojcu, wielkšłaskę, bo postępował wobec Ciebie szczerze, sprawiedliwie i w prostocie serca. Ponadto zachowałeœ dla niego tę wielkš łaskę, że dałeœ mu syna, zasiadajšcego na jego tronie po dziœ dzień. 03,07 Teraz więc, o Panie, Boże mój, Tyœ ustanowił królem Twego sługę w miejsce Dawida, mego ojca, a ja jestem bardzo młody. Brak mi doœwiadczenia! 03,08 Ponadto Twój sługa jest poœród Twego ludu, któryœ wybrał, ludu mnogiego, którego nie da się zliczyć ani też spisać, z powodu jego mnóstwa. 03,09 Racz więc dać Twemu słudze serce pełne rozsšdku do sšdzenia Twego ludu i rozróżniania dobra od zła, bo któż zdoła sšdzić ten lud Twój tak liczny? 03,10 Spodobało się Panu, że właœnie o to Salomon poprosił. 03,11 Bóg więc mu powiedział: Ponieważ poprosiłeœ o to, a nie poprosiłeœ dla siebie o długie życie ani też o bogactwa, i nie poprosiłeœ o zgubę twoich nieprzyjaciół, ale poprosiłeœ dla siebie o umiejętnoœć rozstrzygania spraw sšdowych, 03,12 więc spełniam twoje pragnienie i dajęci serce mšdre i rozsšdne, takie, że podobnego tobie przed tobš nie było i po tobie nie będzie. 03,13 I choć nie prosiłeœ, daję ci ponadto bogactwo i sławę, tak iż podobnego tobie nie będzie wœród królów. 03,14 Jeœli zaœ będziesz postępować moimi drogami, zachowujšc moje prawa i polecenia za przykładem twego ojca, Dawida, to przedłużę twoje życie. 03,15 Gdy Salomon obudził się, uœwiadomił sobie, że był to sen. Udał się do Jerozolimyi stanšwszy przed Arkš Przymierza Pańskiego, ofiarował całopalenia i złożył azem š nad krajem? Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żQPŒ cRÜ œ cSxť cT3)Ŕ cUó6c<ofiary pojednania oraz wyprawił ucztę wszystkim swoim sługom. 03,16 Potem dwie nierzšdnice przyszły do króla i stanęły przed nim. 03,17 Jedna z kobiet powiedziała: Litoœci, panie mój! Ja i ta kobieta mieszkamy w jednym domu. Ja porodziłam, kiedy ona była w domu. 03,18 A trzeciego dnia po moim porodzie ta kobieta również porodziła. Byłyœmy razem. Nikogo innego z nami w domu nie było, tylko my obydwie. 03,19 Syn tej kobiety zmarł w nocy, bo położyła się na nim. 03,20 Wtedy poœród nocy wstała i zabrała mojego syna od mego boku, kiedy twoja służebnica spała, i przyłożyła go do swoich piersi, położywszy przy mnie swegosyna zmarłego. 03,21 Kiedy rano wstałam, aby nakarmić mojego syna, patrzę, a oto on martwy! Gdy mu się przyjrzałam przy œwietle, rozpoznałam, że to nie był mój syn, którego urodziłam. 03,22 Na to odparła druga kobieta: Wcale nie, bo mój syn żyje, a twój syn zmarł. Tamta zaœ mówi: Właœnie że nie, bo twój syn zmarł, a mój syn żyje. I tak wykrzykiwały wobec króla. 03,23 Wówczas król powiedział: Ta mówi: To mój syn żyje, a twój syn zmarł; tamta zaœ mówi: Nie, bo twój syn zmarł, a mój syn żyje. 03,24 Następnie król rzekł: Przynieœcie mi miecz! Niebawem przyniesiono miecz królowi. 03,25 A wtedy król rozkazał: Rozetnijcie to żywe dziecko na dwoje i dajcie połowę jednej i połowę drugiej! 03,26 Wówczas kobietę, której syn był żywy, zdjęła litoœć nad swoim synem i zawołała: Litoœci, panie mój! Niech dadzš jej dziecko żywe, abyœcie tylko go nie zabijali! Tamta zaœ mówiła: Niech nie będzieani moje, ani twoje! Rozetnijcie! 03,27 Na to król zabrał głos i powiedział: Dajcie tamtej to żywe dziecko i nie zabijajcie go! Ona jest jego matkš. 03,28 Kiedy o tym wyroku sšdowym króla dowiedział się cały Izrael, czcił króla, bo przekonał się, że jest obdarzony mšdroœcišBożš do sprawowania sšdów. *04 04,01 Król Salomon był królem nad całym Izraelem. 04,02 A oto jego dostojnicy na najwyższychurzędach: Azariasz, syn Sadoka, kapłan. 04,03 Elichoref i Achiasz, synowie Sziszy, pisarze; Joszafat, syn Achiluda, pełnomocnik. 04,04 Benajasz, syn Jojady, wódz wojska; Sadok oraz Abiatar, kapłani. 04,05 Azariasz, syn Natana, przełożony nadzorców, i Zabud, syn kapłana Natana, zaufany króla. 04,06 Achiszar, zarzšdca pałacu, i Adoniram, syn Abdy, przełożony robotnikówpracujšcych przymusowo. 04,07 Ponadto Salomon miał nad całym Izraelem dwunastu nadzorców do zaopatrywania w żywnoœć króla i jego dworu. Każdy z nich miał dostarczać żywnoœć przez miesišc w roku. 04,08 A oto ich imiona: Ben-Chur na górze Efraima. 04,09 Ben-Deker w Makas, Szaalbim, Bet-Szemesz, Elon, Bet-Chanan. 04,10 Ben-Chesed w Arubot, do którego należało Soko i cała ziemia Chefer. 04,11 Ben-Abinadab miał wszystkie wzgórzakoło Dor, a za żonę miał Tafat, córkę Salomona. 04,12 Baana, syn Achiluda - Tanak, Megiddo aż poza Jokmeam i całe Bet-Szean za Jizreel aż do Abel-Mechola koło Sartany. 04,13 Be-Geber w Ramot w Gileadzie miał Osiedla Jaira, syna Manassesa. W Gileadzie miał również obszar Argob w Baszanie, obejmujšcy szeœćdziesišt dużych osiedli obmurowanych, o bršzowych zaworach u bram. 04,14 Achinadab, syn Iddo - Machanaim. 04,15 Achimaas - u Neftalego; on również wzišł za żonę córkę Salomona Basmat. 04,16 Baana, syn Chuszaja u Asera, łšcznieze wzgórzami. 04,17 Joszafat, syn Paruacha, u Issachara.04,18 Szimei, syn Eli, u Beniamina. 04,19 Geber, syn Uriego, w kraju Gilead - ziemię Sichona, króla amoryckiego, i Oga, króla Baszanu. I był jeden nadzorcš w kraju... 04,20 Juda oraz Izrael byli liczni jak piaseknadmorski. Jedli, pili i weselili się. *05 05,01 Salomon panował od Rzeki do kraju Filistynów i do granicy Egiptu nad wszystkimi królestwami. Składały one daninę i były poddane Salomonowi przez całe jego życie. 05,02 Codziennš dostawę żywnoœci dla Salomona stanowiło: trzydzieœci kor najczystszej mški i szeœćdziesišt kor zwykłej mški, 05,03 dziesięć tucznych wołów i dziesięć wołów pastwiskowych oraz sto owiec oprócz jeleni, gazeli, danieli i tucznego ptactwa. 05,04 Panował on też w całym Zarzeczu odTifsach do Gazy i nad wszystkimi królami Zarzecza, i miał pokój ze wszystkich strondokoła. 05,05 Dlatego też przez wszystkie dni Salomona Juda i Izrael mieszkali bezpiecznie, każdy pod swojš winoroœlš i pod swoim drzewem figowym, od Dan do Beer-Szeby. 05,06 Salomon miał też cztery tysišce stajni dla koni do swoich powozów i dwanaœcie tysięcy wierzchowców. 05,07 Nadzorcy ci zaopatrywali króla Salomona i wszystkich zaproszonych do stołu królewskiego; każdy w swoim miesišcu, tak iż niczego nie brakowało. 05,08 Również jęczmień i słomę dla koni [pocišgowych] i rumaków sprowadzano na to miejsce, które każdemu było wyznaczone. 05,09 Bóg dał Salomonowi mšdroœć i rozsšdek nadzwyczajny oraz rozum nieogarniony jak piasek na brzegu morza. 05,10 Toteż mšdroœć Salomona przewyższała mšdroœć wszystkich ludzi Wschodu i mšdroœć Egipcjan. 05,11 Górował on mšdroœciš nad wszystkimi ludŸmi, nawet nad Etanem Ezrachitš i Hemanem, jako też Kalkolem i Dardš, synami Machola. A imię jego stało się sławne wœród wszystkich narodów okolicznych. 05,12 Wypowiedział bowiem trzy tysišce przysłów, a pieœni jego było tysišc pięć. 05,13 Rozprawiał też o drzewach: od cedrów na Libanie aż do hizopu rosnšcego na murze. Mówił także o zwierzętach czworonożnych, o ptactwie, o tym, co pełza po ziemi, i o rybach. 05,14 Przychodzili więc ze wszystkich narodów i spoœród wszystkich królów ci, którzy dowiedzieli się o mšdroœci Salomona,aby przysłuchiwać się jego mšdroœci. 05,15 Hiram, król Tyru, posłał do Salomonaswoje sługi, bo dowiedział się, że namaszczono go na króla w miejsce jego ojca, a Hiram był stale w przyjaŸni z Dawidem. 05,16 Wtedy Salomon przesłał Hiramowi takie słowa: 05,17 Wiesz, że Dawid, mój ojciec, nie mógł budować œwištyni Imieniu Pana, Boga swego, z powodu wojen, jakimi go dokoła otoczyli [wrogowie], dopóki Pan nie położyłich pod jego stopy. 05,18 A teraz Pan, Bóg mój, obdarzył mnie zewszšd pokojem. Nie ma przeciwnika ani też złego wydarzenia. 05,19 Wobec tego zamierzam budować œwištynię Imieniu Pana, Boga mego, stosownie do tego, co Pan rzekł Dawidowi, memu ojcu: Twój syn, którego ci dam jako następcę na twoim tronie, on właœnie będzie budował œwištynię dla mego Imienia.05,20 Teraz więc każ naœcinać mi cedrów zLibanu. A moi słudzy niech będš razem z twoimi sługami. Dam ci zapłatę dla twoich sług, jakiej tylko zażšdasz, bo wiesz, że nie mamy ludzi tak umiejšcych cišć drzewa jak Sydończycy. 05,21 Gdy Hiram usłyszał słowa Salomona, ucieszył się bardzo i rzekł: Niech będzie dziœ błogosławiony Pan, który Dawidowi dał mšdrego syna, [by władał] tym wielkimludem. 05,22 Następnie Hiram przesłał Salomonowite słowa: Wysłuchałem tego, co mi przesłałeœ. Ja spełnię wszystkie twoje życzenia co do drzewa cedrowego i co do drzewa cyprysowego. 05,23 Słudzy moi sprowadzš je z Libanu do morza, a ja zestawię je na morzu w tratwyi przecišgnę je na to miejsce, które mi wskażesz. Tam każę je rozłšczyć, a ty je weŸmiesz i spełnisz moje życzenie, aby mój dwór zaopatrzyć w żywnoœć. 05,24 Tak Hiram dostarczał Salomonowi drzewa cedrowego i drzewa cyprysowego, ile tylko ten potrzebował. 05,25 Salomon zaœ dawał Hiramowi na wyżywienie jego dworu dwadzieœcia tysięcykor pszenicy i dwadzieœcia tysięcy bat tłoczonej oliwy. Co roku Salomon dawał to Hiramowi. 05,26 Pan bowiem obdarzył Salomona mšdroœciš tak, jak mu przyrzekł. Utrwaliłasię zatem przyjaŸń między Hiramem a Salomonem, gdyż zawarli ze sobš przymierze. 05,27 Król Salomon powołał robotników, pracujšcych przymusowo, z całego Izraela.Było takich robotników trzydzieœci tysięcy. 05,28 Wysyłał ich od Libanu co miesišc po dziesięć tysięcy na zmiany: miesišc byli w Libanie, a dwa miesišce w domu. Przełożonym robotników, pracujšcych przymusowo, był Adoniram. 05,29 Salomon miał też siedemdziesišt tysięcy tragarzy i osiemdziesišt tysięcy rozłupujšcych skały. 05,30 Ponadto Salomon miał, prócz wyższych urzędników zarzšdzajšcych pracami, trzy tysišce trzystu nadzorujšcych lud wykonujšcy pracę. 05,31 Król polecił im, aby kazali wyłamywać kamienie wielkie, wyborowe i ciosane na założenie fundamentów budowli. 05,32 Murarze więc Salomona i murarze Hirama wraz z Giblitami ciosali i przygotowywali drewno i kamienie na budowę œwištyni. *06 06,01 W roku czterysta osiemdziesištym po wyjœciu Izraelitów z ziemi egipskiej, w miesišcu Ziw, to jest drugim, czwartego roku panowania nad Izraelem Salomona rozpoczšł on budowę domu dla Pana. 06,02 Dom, który Salomon zbudował dla Pana, miał szeœćdziesišt łokci długoœci, dwadzieœcia szerokoœci i trzydzieœci wysokoœci. 06,03 Sień zaœ przed głównš budowlš œwištyni miała dwadzieœcia łokci długoœci, stosownie do szerokoœci œwištyni, i dziesięćłokci szerokoœci, w kierunku długoœci œwištyni. 06,04 œwištynię zaopatrzył w okna o zakratowanych wnękach. 06,05 Na murze œwištyni dokoła poprowadził nadbubowę z pięter wokół głównej budowli i sanktuarium oraz zrobił dokoła boczne pomieszczenia. 06,06 Piętro dolne szerokoœci pięciu łokci, œrednie szerokoœci szeœciu łokci, a trzecie szerokoœci siedmiu łokci, gdyż zaopatrzył dom na zewnštrz w skarpy dokoła, aby pomieszczeń bocznych nie trzymały mury œwištyni. 06,07 Dom zaœ przy wznoszeniu go został zbudowany z kamieni, których od czasu wydobycia już nie obrabiano. Dlatego nie słyszano w domu, przy jego budowie, ani młota, ani siekiery, ani jakiegokolwiek narzędzia żelaznego. 06,08 Drzwi do œredniego pomieszczenia bocznego były przy prawym skrzydle domu,przez które po krętych schodach wstępowano do œredniego, a ze œredniego do trzeciego. 06,09 Tak więc zbudował tę œwištynię i wykańczajšc, opatrzył jš cedrowym. 06,10 Nadbubowę wzniósł nad całš œwištyniš na pięć łokci wysoko i połšczył ze œwištyniš drewnem cedrowym. 06,11 Potem Pan skierował do Salomona te słowa: 06,12 Jeżeli będziesz postępował według moich praw i wypełniał moje nakazy oraz przestrzegał wszystkich moich poleceń, postępujšc według nich, to wypełnię na tobie mojš obietnicę danš Dawidowi, twemu ojcu, i w œwištyni tej, którš Mi budujesz, 06,13 zamieszkam poœród Izraelitów i nie opuszczę mego ludu izraelskiego. 06,14 A oto tak zbudował Salomon i wykończył tę œwištynię. 06,15 Mury domu obłożył wewnštrz deskami cedrowymi od podłogi domu aż do belek sufitu, , apodłogę œwištyni wyłożył deskami cyprysowymi. 06,16 Ponadto od tylnej strony œwištyni zbudował z desek cedrowych od podłogi ażdo belek [œcianę na] dwadzieœcia łokci, aby oddzielić od œwištyni sanktuarium, to jest Miejsce Najœwiętsze. 06,17 Czterdzieœci łokci długoœci miała œwištynia przed [sanktuarium]. 06,18 Cedrowe wnętrze œwištyni zdobiły rzeŸby rozchylonych kielichów kwiatowych igirlandy kwiecia. Wszystko było cedrowe. Kamienia nie było widać. 06,19 Sanktuarium urzšdził wewnštrz, w œrodku budowli, by tam umieœcić Arkę Przymierza Pańskiego. 06,20 Sanktuarium było dwadzieœcia łokci długie, dwadzieœcia łokci szerokie i dwadzieœcia łokci wysokie. Wyłożył je szczerym złotem. Wyłożył też ołtarz cedrowy. 06,21 Wnętrze œwištyni Salomon wyłożył również szczerym złotem i założył złote łańcuchy przed sanktuarium, które wyłożył złotem. 06,22 Tak więc wyłożył złotem zupełnie całš œwištynię i również pokrył złotem cały ołtarz, który był przed sanktuarium. 06,23 W sanktuarium sporzšdził dwa cheruby dziesięciołokciowej wysokoœci z drzewa oliwkowego. 06,24 Jedno skrzydło cheruba miało pięć łokci i drugie skrzydło cheruba miało też pięć łokci. Więc od końca do końca jego skrzydeł było dziesięć łokci. 06,25 Drugi cherub miał ten sam rozmiar dziesięciu łokci, i obydwa cheruby miały takie same kształty. 06,26 Wysokoœć jednego i drugiego cheruba wynosiła dziesięć łokci. 06,27 Gdy umieœcił te cheruby w głębi wnętrza œwištyni, to rozpoœcierały swe skrzydła tak, że skrzydło jednego dotykało jednej œciany, a skrzydło drugiego cheruba dotykało drugiej œciany. Skrzydła zaœ ich skierowane do œrodka œwištyni dotykały się wzajemnie. 06,28 Cheruby te pokrył złotem. 06,29 Ponadto na wszystkich œcianach œwištyni wokoło wyrył jako płaskorzeŸby podobizny cherubów i palm oraz girlandy kwiatów wewnštrz i na zewnštrz. 06,30 Podłogę œwištyni również pokrył złotem, wewnštrz i na zewnštrz. 06,31 Wejœcie zaœ do sanktuarium zaopatrzył w podwoje z drzewa oliwkowego. A filary były pięciokštne. 06,32 Na tych zaœ podwojach z drzewa oliwkowego też wyrzeŸbił podobizny cherubów, palm i girlandy kwiatów oraz pokrył złotem i obił nim owe cheruby i palmy. 06,33 Również wejœcie do œwištyni zaopatrzył w czworokštne odrzwia z drzewa oliwkowego 06,34 i podwójne drzwi z drzewa cyprysowego. Dwie obracajšce się deski tworzyły jedno skrzydło, i dwie obracajšce się deski - drugie. 06,35 Na nich wyrzeŸbił cheruby, palmy, girlandy kwiatów oraz pokrył te płaskorzeŸby cienkim złotem. 06,36 Ponadto obudował dziedziniec wewnętrzny trzema rzędami ciosowych kamieni i rzędem ociosanych belek cedrowych. 06,37 Fundament domu Pana został założony w miesišcu Ziw roku czwartego. 06,38 W roku zaœ jedenastym, w miesišcu Bul, , ukończył œwištynięwe wszystkich szczegółach i z całym jej urzšdzeniem. A więc budował jš siedem lat.*07 07,01 Salomon zbudował też i sobie pałac. Trzynaœcie lat upłynęło, zanim wykończył cały swój pałac. 07,02 Zbudował również Dom Lasu Libanu, sto łokci długi, pięćdziesišt łokci szeroki i trzydzieœci łokci wysoki, na trzech rzędachsłupów cedrowych z ociosanymi belkami cedrowymi na tych słupach 07,03 i nakryty też drzewem cedrowym ponad bocznymi pomieszczeniami, które były na tych czterdziestu pięciu słupach, po piętnaœcie w każdym rzędzie. 07,04 Wnęki okienne także były w trzy rzędy: okno nad oknem, o trzy kroki. 07,05 Wszystkie otwory i okna były czworokštne: otwór od otworu o trzy kroki.07,06 Uczynił też sień ze słupami, długš na pięćdziesišt łokci i na trzydzieœci łokci szerokš. Była ona przed nimi, a słupy byłyz okapem. 07,07 Ponadto urzšdził salę tronowš, w której sšdził, salę sšdowš, obłożonš drzewem cedrowym od podłogi aż do sufitu. 07,08 A jego pałac, w którym mieszkał, tak samo wykonany, był za domem z salš na dziedzińcu. Wybudował też pałac, podobny do tej sali, dla córki faraona, którš poœlubił. 07,09 Wszystko to od wewnštrz i od zewnštrz, od fundamentu do wsparcia pułapu, łšcznie z wielkim dziedzińcem, było z kamieni wyborowych, ciosanych według miary i rżniętych piłš. 07,10 Podmurówka była z kamieni wyborowych, kamieni wielkich na dziesięć i osiem łokci. 07,11 A nad niš kamienie wyborowe, wedługmiary ciosane, i budulec cedrowy. 07,12 Również wielki dziedziniec miał dokoła trzy rzędy kamieni ciosanych i rzšd ciosanych belek cedrowych, tak samo jak wewnętrzny dziedziniec œwištyni Pana oraz sień œwištyni. 07,13 Król Salomon polecił sprowadzić z Tyru Hirama. 07,14 Był on synem wdowy z pokolenia Neftalego. Ojciec zaœ jego był bršzownikiem, pochodzšcym z Tyru. Był on pełen mšdroœci, rozsšdku i umiejętnoœci w wykonywaniu wszelkich wyrobów z bršzu. Przybył więc do króla Salomona i wykonał zlecone przez niego prace. 07,15 A zatem odlał dwie kolumny bršzowe.Jedna kolumna miała osiemnaœcie łokci wysokoœci, a dwanaœcie łokci obwodu, [tyleż] i druga kolumna. 07,16 Następnie wykonał dwie głowice na szczyty tych kolumn, ulane z bršzu. Pięć łokci wynosiła wysokoœć głowicy jednej i pięć łokci wysokoœć głowicy drugiej. 07,17 Na głowicach, które były na szczycie kolumn, były sploty na wzór sieci lub też misternie wykonane ogniwa roboty łańcuchowej: sploty na jednej i na drugiej głowicy. 07,18 Wykonał też jabłka granatu: dwa rzędy dokoła każdego splotu, aby okrywałyte głowice umieszczone na szczycie. Tak samo zrobił na drugiej głowicy. 07,19 Głowice, będšce na szczycie tych kolumn w sieni, miały kształt lilii wielkoœci czterech łokci. 07,20 Ponadto głowice na obydwu łożył azem š nad krajem? Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żVP cW[Đ cX+…cY°*YcZ 9h-kolumnach, zarówno ponad spojeniami na tlesplotów, jak i blisko przy nich miały dokoładwieœcie jabłek granatu na jednej głowicy itak samo na drugiej głowicy. 07,21 Kolumny te postawił przy sieni głównej budowli. Kolumnie postawionej po prawej stronie nadał imię Jakin, a kolumniepostawionej po lewej stronie nadał imię Boaz. 07,22 A na wierzchu tych kolumn był kształt lilii. Tak została wykończona robotatych kolumn. 07,23 Następnie sporzšdził odlew morza o œrednicy dziesięciu łokci, okršgłego, o wysokoœci pięciu łokci i o obwodzie trzydziestu łokci. 07,24 Poniżej jego krawędzi opasywały je dokoła rozchylone kielichy kwiatowe. Na trzydzieœci łokci otaczały morze w kršg. Wjego odlewie były razem odlane dwa rzędy rozchylonych kielichów kwiatowych. 07,25 Stało ono na dwunastu wołach. Trzy zwracały się ku północy, trzy na zachód, trzy na południe i trzy na wschód. Morze to znajdowało się nad nimi u góry, a wszystkie ich zady [zwracały się] do wewnštrz. 07,26 Gruboœć jego była na [szerokoœć] dłoni, a brzeg był wykonany jak brzeg kielicha kwiatu lilii. Jego pojemnoœć wynosiła dwa tysišce bat. 07,27 Zrobił ponadto dziesięć bršzowych podstaw. Długoœć jednej podstawy wynosiłacztery łokcie, szerokoœć też cztery łokcie,a wysokoœć trzy łokcie. 07,28 Podstawy te były zrobione tak: miałyone ramy i pręty między ramami. 07,29 A na tych prętach między ramami - lwy, woły i cheruby. Poza tym na ramach, zarówno nad, jak i pod lwami i wołami, zwisajšce girlandy. 07,30 Każda podstawa miała cztery koła bršzowe na bršzowych osiach. Ponadto ich cztery nogi miały ramiona pod kadziš. Ramiona te odlane były od drugiej strony girland. 07,31 Poœród ramion miała ona otwór na wysokoœci łokcia. Okršgły jej otwór był nakształt podstawy . Dokoła jej otworu też były płaskorzeŸby. Jednakże jej pręty były nie okršgłe, ale czworokštne. 07,32 Cztery koła były pod prętami. Osie kół były [umocowane] przy podstawach. Wysokoœć koła wynosiła półtora łokcia. 07,33 Koła były tak zrobione, jak robi się koło do wozu, ale ich osie, dzwona, szprychy oraz piasty były wszystkie odlewane. 07,34 Na czterech rogach każdej podstawy były cztery jej ramiona. Ramiona z podstawš tworzyły całoœć. 07,35 Na wierzchu podstawy było dokoła na pół łokcia wysokoœci zaokršglenie. U wierzchu podstawy czopy i pręty tworzyły z niš całoœć. 07,36 Na wszystkich blachach i prętach wyrył dokoła cheruby, lwy i palmy . 07,37 W taki oto sposób wykonał dziesięć bršzowych podstaw: jednakowy odlew, jednakowy rozmiar i jednakowy kształt wszystkich. 07,38 Zrobił też dziesięć kadzi bršzowych. Jedna kadŸ miała pojemnoœć czterdziestu bat. Każda kadŸ miała cztery łokcie i każdaz nich była w jednej z dziesięciu podstaw. 07,39 Pięć podstaw umieœcił przy skrzydle œwištyni po prawej i pięć przy skrzydle œwištyni po lewej jej stronie. Morze zaœ umieœcił na południowy wschód od prawegoskrzydła œwištyni. 07,40 Hiram zrobił ponadto kadzie, łopatki ikropielnice. Tak Hiram skończył wykonywanie wszystkich prac, jakie miał do wykonania dla króla Salomona w domu Pańskim: 07,41 dwie kolumny z owalnymi głowicami na szczycie tych dwóch kolumn, następnie dwie siatki do pokrycia dwóch owalnych głowic na szczycie tych kolumn; 07,42 dalej, czterysta jabłek granatu na obydwu siatkach, po dwa rzędy jabłek granatu na każdej siatce; 07,43 następnie dziesięć podstaw i tyleż kadzi na tych podstawach; 07,44 również jedno morze z dwunastoma pod nim wołami, 07,45 a także kotły, łopatki i kropielnice. Wszystkie sprzęty, które Hiram zrobił królowi Salomonowi do œwištyni Pańskiej, były z bršzu polerowanego. 07,46 Odlewy te wykonywał w glinie nad Jordanem, między Sukkot i Sartan. 07,47 , bardzo liczne, tak iż wagi bršzu nie można było obliczyć. 07,48 Ponadto Salomon sporzšdził wszystkie sprzęty do œwištyni Pana. A mianowicie: złoty ołtarz, złoty stół na chleby pokładne, 07,49 pięć œwieczników ze szczerego złota przed sanktuarium po prawej i pięć po lewej stronie, kwiaty, lampy, szczypce ze złota, 07,50 czarki, nożyce do oczyszczania lamp,kropielnice, czasze i popielnice ze szczerego złota, a także złote zawiasy przy drzwiach do wewnętrznej komnaty sanktuarium i przy drzwiach głównej budowli. 07,51 Tak ukończono całš robotę, której król Salomon dokonał w œwištyni Pana. Salomon wniósł i umieœcił w skarbcu œwištyni Pańskiej œwięte dary ofiarowane przez swego ojca, Dawida: srebro, złoto i sprzęty. *08 08,01 Wtedy też Salomon zwołał starszyznę Izraela, wszystkich naczelnikówpokoleń, przywódców rodów Izraelitów, aby zgromadzili się przy królu Salomonie w Jerozolimie na przeniesienie Arki Przymierza Pańskiego z Miasta Dawidowego, czyli z Syjonu. 08,02 Zebrali się więc u króla Salomona wszyscy Izraelici w miesišcu Etanim, na œwięto [Namiotów] przypadajšce w siódmym miesišcu. 08,03 Kiedy przyszła cała starszyzna Izraela, kapłani wzięli Arkę 08,04 i przenieœli Arkę Pańskš, Namiot Spotkania i wszystkie œwięte sprzęty, jakie były w Namiocie. Przenieœli je kapłani orazlewici. 08,05 A król Salomon i cała społecznoœć Izraela, zgromadzona przy nim, przed Arkšskładali wraz z nim na ofiarę owce i woły,których nie rachowano i nie obliczano z powodu wielkiej ich liczby. 08,06 Następnie kapłani wprowadzili Arkę Przymierza Pańskiego na jej miejsce do sanktuarium œwištyni, do Miejsca Najœwiętszego, pod skrzydła cherubów, 08,07 gdyż cheruby miały tak rozpostarte skrzydła nad miejsce Arki, że okrywały Arkę i jej dršżki z wierzchu. 08,08 Dršżki te były tak długie, że ich końce, [poprzednio] widoczne były z Miejsca œwiętego przed sanktuarium: z zewnštrz jednak [teraz] nie były widoczne.Pozostajš one tam do dnia dzisiejszego. 08,09 W Arce nie było nic, oprócz dwóch kamiennych tablic, które Mojżesz tam złożył pod Horebem, , gdy Pan zawarł przymierze z Izraelitami wczasie ich wyjœcia z ziemi egipskiej. 08,10 A kiedy kapłani wyszli z Miejsca œwiętego, obłok wypełnił dom Pański. 08,11 Kapłani nie mogli pozostać i pełnić swej służby z powodu tego obłoku, bo chwała Pańska napełniła dom Pański. 08,12 Wtedy przemówił Salomon: Pan powiedział, że będzie mieszkać w czarnej chmurze. 08,13 Już zbudowałem Ci dom na mieszkanie, miejsce przebywania Twego na wieki. 08,14 Potem król się odwrócił i pobłogosławił całe zgromadzenie Izraela. Całe zaœ zgromadzenie Izraela stało. 08,15 Potem rzekł: Błogosławiony Pan, BógIzraela, który to, co zapowiedział swymi ustami memu ojcu Dawidowi, to też rękš wypełnił, mówišc: 08,16 Od tego dnia, w którym wyprowadziłem mój lud, Izraela z Egiptu, nie wybrałem ze wszystkich pokoleń izraelskich miasta do wybudowania œwištyni, by Imię moje w niej przebywało. Ale wybrałem sobie Dawida aby był nad moim ludem, Izraelem. 08,17 Dawid zaœ, mój ojciec, powzišł zamiar zbudowania domu dla Imienia Pana, Boga Izraela. 08,18 Wówczas Pan rzekł memu ojcu, Dawidowi: Dobrze postšpiłeœ, że powzišłeœ zamiar zbudowania domu dla mego Imienia, bo wypłynęło to z twego serca. 08,19 Jednak nie ty będziesz budować tę œwištynię, ale twój rodzony syn. On zbudujedom dla mego Imienia. 08,20 Wypełnił Pan właœnie to, co obiecał,bo nastałem po moim ojcu, Dawidzie, i zasiadłem na tronie izraelskim, jak zapowiedział Pan, oraz zbudowałem dom dla Imienia Pana, Boga Izraela. 08,21 A w nim urzšdziłem miejsce dla Arki,w której jest Przymierze Pana, zawarte z naszymi przodkami, gdy ich wyprowadził z ziemi egipskiej. 08,22 Następnie Salomon stanšł przed ołtarzem Pańskim wobec całego zgromadzenia izraelskiego i wycišgnšwszy ręce do nieba, rzekł: 08,23 O Panie, Boże Izraela! Nie ma takiegoBoga jak Ty, ani w górze na niebie, ani w dole na ziemi, tak zachowujšcego przymierze i łaskę względem Twoich sług, którzy czczš Cię z całego swego serca, 08,24 bo dotrzymałeœ słowa Twemu słudze, Dawidowi, memu ojcu, w tym, coœ mu przyrzekł i powiedział swymi ustami, aco dziœ wypełniłeœ rękš. 08,25 Więc i teraz, o Panie, Boże Izraela, dotrzymaj słowa Twemu słudze, memu ojcu, Dawidowi, jak mu przyrzekłeœ, mówišc: Nie będzie ci odjęty wobec Mnie potomek na tronie Izraela, jeœli tylko twoi synowie strzec będš swej drogi postępujšc wobec Mnie tak, jak ty wobec Mnie postępowałeœ. 08,26 Więc i teraz niech się sprawdzi, proszę Cię, , Boże Izraela, Twoje słowo, które dałeœ Twemu słudze, ojcu memu, Dawidowi. 08,27 Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogš Cię objšć, a tym mniej ta œwištynia, którš zbudowałem. 08,28 Zważ więc na modlitwę Twego sługi i jego błaganie, o Panie, Boże mój, i wysłuchaj to wołanie i tę modlitwę, w której dziœ Twój sługa stara się ubłagać Cię o to, 08,29 aby w nocy i w dzień Twoje oczy patrzyły na tę œwištynię. Jest to miejsce, októrym powiedziałeœ: Tam będzie moje Imię- tak, aby wysłuchać modlitwę, którš zanosi Twój sługa na tym miejscu. 08,30 Dlatego wysłuchaj błaganie Twego sługi i Twego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu. Ty zaœ wysłuchaj w miejscu Twego przebywania - w niebie. Nie tylko wysłuchaj, ale też i przebacz! 08,31 Kiedy kto zgrzeszy przeciw swemu bliŸniemu, a póŸniej wezwie go do przysięgi, a on przyjdzie do przysięgi wobec Twego ołtarza w tej œwištyni, 08,32 wtedy Ty wysłuchaj w niebiosach i racz działać - rozsšdŸ między Twoimi sługami, złego skazujšc na karę, aby na jego głowę spadła [odpowiedzialnoœć za] jego postępowanie, a sprawiedliwego uznajšc niewinnym za jego uczciwoœć. 08,33 Kiedy Twój lud spotka klęska od nieprzyjaciela za to, że zgrzeszył przeciw Tobie, a oni się nawrócš do Ciebie i będš wzywać Twego imienia, modlić się do Ciebie i błagać w tej œwištyni, 08,34 wtedy Ty wysłuchaj w niebiosach i przebacz grzech Twego ludu, Izraela, i przyprowadŸ ich z powrotem do kraju, który dałeœ ich przodkom. 08,35 Kiedy niebo zostanie zamknięte i nie będzie deszczu, dlatego że zgrzeszyli przeciw Tobie, ale potem będš się modlić natym miejscu i sławić Twe Imię oraz odwrócš się od swoich grzechów, bo ich upokorzyłeœ, 08,36 wtedy Ty wysłuchaj w niebiosach i przebacz grzech Twoich sług i Twego ludu, Izraela. Ty wskażesz im dobrš drogę, któršiœć majš, i zeœlesz deszcz na Twojš ziemię,którš dałeœ Twemu ludowi jako dziedzictwo.08,37 Gdy w kraju będzie głód lub zaraza, gdy będzie spiekota, œnieć, szarańcza lub chasil, gdy wróg jego natrze na jednš z jego bram, albo wszelka klęska lub jakakolwiek choroba - 08,38 wszelkš modlitwę, każde błaganie poszczególnego człowieka czy też całego Twego ludu, Izraela, skoro przejęty klęskš,wycišgnie ręce do tej œwištyni, 08,39 Ty usłysz w niebie, miejscu Twego przebywania. Racz się zmiłować i działać: Oddaj każdemu według jego postępowania, bo Ty znasz jego serce, bo jedynie Ty znasz serce każdego człowieka. 08,40 Niech zachowajš bojaŸń wobec Ciebiepo wszystkie dni swego życia na powierzchni ziemi, którš dałeœ naszym przodkom. 08,41 Również i cudzoziemca, który nie jestz Twego ludu, Izraela, a jednak przyjdzie zdalekiego kraju przez wzglšd na Twe Imię -08,42 bo będzie słychać o Twoim wielkim Imieniu i o Twej mocnej ręce i wycišgniętym ramieniu - gdy przyjdzie i będzie się modlić w tej œwištyni, 08,43 Ty w niebie, miejscu Twego przebywania, wysłuchaj i uczyń to wszystko, o co ten cudzoziemiec będzie do Ciebie wołać. Niech wszystkie narody ziemipoznajš Twe Imię dla nabrania bojaŸni przed Tobš za przykładem Twego ludu, Izraela. Niech też wiedzš, że Twoje Imię zostało wezwane nad tš œwištyniš, którš zbudowałem. 08,44 Kiedy Twój lud wyruszy do walki z nieprzyjacielem swoim w drogę, którš go poœlesz, i będzie się modlić do Ciebie, [zwracajšc się] ku wybranemu przez Ciebiemiastu i domowi, który zbudowałem dla Twego Imienia, 08,45 wówczas wysłuchaj w niebie ich modlitwę oraz błaganie i wymierz im sprawiedliwoœć. 08,46 Jeœliby grzeszyli przeciw Tobie - bo nie ma człowieka, który by nie grzeszył - a Ty za to będziesz na nich zagniewany i dlatego oddasz ich w moc wroga, wskutek czego zaborcy uprowadzš ich do ziemi nieprzyjaciół dalekiej czy bliskiej, 08,47 oni zaœ w kraju, do którego zostali uprowadzeni, będš żałować, nawrócš się wkraju zaborców i będš Cię błagać o litoœć, wołajšc: Zgrzeszyliœmy, zbłšdziliœmy, bezbożnie postšpiliœmy: 08,48 jeœli więc nawrócš się do Ciebie z całego swego serca, z całej swej duszy wkraju ich nieprzyjaciół, którzy ich uprowadzili, i będš się modlić do Ciebie, [zwracajšc się] ku krajowi, który dałeœ ichprzodkom i miastu, któreœ wybrał, i domowi, który zbudowałem dla Twego Imienia, 08,49 to wtedy racz wysłuchać w niebie, miejscu Twego przebywania, ich modlitwę oraz błagania i wymierz im sprawiedliwoœć.08,50 Przebacz łaskawie ludowi Twojemu to, czym zgrzeszył przeciw Tobie, oraz wszystkie jego występki, przez które odstšpił od Ciebie, i skłoń ich zaborców domiłosierdzia, aby zmiłowali się nad nimi. 08,51 Wszak Twoim ludem i Twoim dziedzictwem sš ci, których wyprowadziłeœz Egiptu, spoœród tego pieca do topienia żelaza. 08,52 Niech więc Twoje oczy będš otwarte na błaganie Twego sługi i błaganie Twego ludu, Izraela, ku wysłuchaniu ich, ilekroć będš wołać do Ciebie. 08,53 Wszak Ty wybrałeœ sobie ich ze wszystkich ludów œwiata na dziedzictwo, jak powiedziałeœ, o Panie Boże, przez Twego sługę, Mojżesza, kiedy wyprowadziłeœ naszych przodków z Egiptu. 08,54 Potem, kiedy Salomon skończył zanosić do Pana te wszystkie modły i błagania, podniósł się sprzed ołtarza Pańskiego, z miejsca, gdzie klęczał, i ręce wycišgał do nieba, 08,55 i stanšwszy, błogosławił całe zgromadzenie izraelskie, wołajšc donoœnymgłosem: 08,56 Niech będzie błogosławiony Pan, który dał pokój swemu ludowi, Izraelowi, według tego wszystkiego, co zapowiedział;za to, że nie uchybił ani jednemu wypowiedzianemu słowu z wszelkiej obietnicy pomyœlnoœci, danej przez swego sługę Mojżesza. 08,57 Niech będzie z nami Pan, nasz Bóg, jak był z naszymi przodkami! Niech nas nieopuszcza i nie odrzuca nas, 08,58 ale nakłoni do siebie nasze serca, abyœmy chodzili Jego drogami, strzegšc Jego poleceń, praw i nakazów, do których zobowišzał naszych przodków. 08,59 Niech te moje słowa, w których błagałem Pana o zmiłowanie, docierajš do Pana, Boga naszego, czy to w dzień, czy tow nocy, aby wymierzał sprawiedliwoœć swemu słudze i swemu ludowi, Izraelowi, według potrzeby każdego dnia. 08,60 Niech wszystkie ludy œwiata dowiedzšsię, że jedynie Pan jest Bogiem, a innego nie ma. 08,61 Niech więc serce wasze będzie szczere wobec Pana, Boga naszego, abyœciepostępowali według Jego praw i przestrzegali Jego nakazów, jak jest w dniu dzisiejszym. 08,62 Następnie król, a z nim cały Izrael składali ofiary przed Panem. 08,63 Wtedy Salomon złożył ofiarę biesiadnš, w której ofiarował ku czci Pana dwadzieœcia dwa tysišce wołów i sto dwadzieœcia tysięcy owiec. Tym samym króliwszyscy Izraelici poœwięcili dom Panu. 08,64 Tegoż dnia król poœwięcił œrodkowš częœć dziedzińca przed domem Pańskim, bodokonał tam ofiary całopalnej, ofiary z pokarmów i tłuszczu ofiar biesiadnych, gdyż bršzowy ołtarz, który był przed Panem, okazał się za mały, by pomieœcić ofiary całopalne oraz ofiary z pokarmów i tłuszczu ofiar biesiadnych. 08,65 Wtedy Salomon, a z nim wielkie zgromadzenie całego Izraela od Wejœcia doChamat aż do Potoku Egipskiego, obchodził uroczyste œwięto przed Panem, Bogiem naszym, przez siedem . 08,66 Dnia zaœ ósmego odprawił lud, który błogosławišc królowi, rozszedł się do swoich namiotów radoœnie i z wdzięcznym sercem za te wszystkie dobrodziejstwa, które Pan wyœwiadczył swemu słudze, Dawidowi, oraz swemu ludowi, Izraelowi. *09 09,01 Kiedy Salomon ukończył budowę œwištyni Pańskiej i pałacu królewskiego oraz wszystkiego, co chciał i pragnšł wykonać, 09,02 Pan ukazał się Salomonowi po raz drugi, odkšd dał się mu widzieć w Gibeonie.09,03 Pan tak przemówił do niego: Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż[PMc\Ą c]>§ c^ĺ)ď c_Ô7ˆ5Wysłuchałem twojš modlitwę i twoje błaganie, które zanosiłeœ przede Mnš. Uœwięciłem tę œwištynię, którš zbudowałeœdla umieszczenia w niej na wieki mego Imienia. Po wszystkie dni będš na niš skierowane moje oczy i moje serce. 09,04 Ty zaœ, jeżeli będziesz postępował wobec Mnie, jak postępował twój ojciec, Dawid, w szczeroœci serca i uczciwoœci wypełniajšc wszystko, do czego cię zobowišzałem, jeżeli będziesz strzegł moich praw i nakazów, 09,05 to na wieki utrwalę tron twego królowania nad Izraelem, jak przyrzekłem niegdyœ twemu ojcu, Dawidowi, mówišc: Niebędzie ci odjęty potomek na tronie Izraela. 09,06 Ale jeżeli zupełnie odwrócicie się odeMnie wy i wasi synowie i nie będziecie przestrzegali moich poleceń i praw, które wam dałem, oraz zechcecie pójœć i służyć obcym bogom i będziecie im oddawać pokłon, 09,07 to wytępię Izraela z powierzchni ziemi, którš im dałem, a œwištynię, którš poœwięciłem memu Imieniu, odtršcę od mego oblicza. Izrael zaœ będzie przedmiotem przypowieœci i poœmiewiska u wszystkich narodów, 09,08 a œwištynia ta będzie zrujnowana. Każdy przechodzšcy koło niej będzie zgrozšprzejęty i zagwiżdże szyderczo. Gdy będš pytać: Dlaczego Pan tak uczynił temu krajowi i tej œwištyni?, 09,09 odpowiedzš: Dlatego że opuœcili Jahwe, Boga swego, który wyprowadził ichprzodków z ziemi egipskiej, a upodobali sobie innych bogów oraz im oddawali pokłoni służyli; dlatego Pan sprowadził na nich całe to nieszczęœcie. 09,10 Po upływie dwudziestu lat, w cišgu których Salomon zbudował obydwa gmachy,to jest œwištynię Pańskš i pałac królewski,09,11 a Hiram, król Tyru, dostarczał Salomonowi drzewa cedrowego i drzewa cyprysowego, i złota, stosownie do wszelkiego jego zapotrzebowania, król Salomon dał Hiramowi za to dwadzieœcia miast w ziemi galilejskiej. 09,12 Kiedy Hiram wyjechał z Tyru, aby obejrzeć miasta, które mu dał Salomon, te mu się nie spodobały. 09,13 Powiedział więc: Cóż to sš za miasta te, które mi dałeœ, mój bracie? Dlatego nazwał je Ziemiš Kabul po dziœ dzień. 09,14 Jednak Hiram dostarczył królowi sto dwadzieœcia talentów złota. 09,15 To było funduszem robót przymusowych, które król Salomon podjšł celem budowy œwištyni Pańskiej, swego pałacu Millo, murów jerozolimskich, Chasor, Megiddo i Gezer. 09,16 Faraon, król egipski, niegdyœ nadcišgnšł i zdobywszy Gezer spalił je, a Kananejczyków zamieszkujšcych to miasto wytępił. PóŸniej dał je w posagu swej córce, żonie Salomona. 09,17 Salomon zaœ zbudował Gezer i dolne Bet-Choron, 09,18 a także Baalat i Tamar w okolicy pustyni; 09,19 ponadto wszystkie miasta-spichlerze, które należały do Salomona, miasta dla rydwanów i miasta dla konnicy oraz wszystko, co spodobało się Salomonowi wybudować w Jerozolimie, na Libanie i w każdym kraju będšcym pod jego władzš. 09,20 Całš ludnoœć, pozostałš z Amorytów,Chetytów, Peryzzytów, Chiwwitów oraz Jebusytów, która nie była izraelska, 09,21 stanowišc potomstwo pozostałe w kraju po tych, których Izraelici nie zdołali poddać klštwie, Salomon zacišgnšł do robótniewolniczych po dziœ dzień. 09,22 Z Izraelitów zaœ nikogo nie skazał naniewolę, gdyż byli oni wojownikami i jego podwładnymi, jak również wodzami przybocznymi, dowódcami jego rydwanów oraz konnicy. 09,23 Salomon miał pięciuset pięćdziesięciu wyższych urzędników zarzšdzajšcych pracami. Oni to nadzorowali lud wykonujšcy pracę. 09,24 Skoro tylko córka faraona wyprowadziła się z Miasta Dawidowego do własnego domu, który wzniósł dla niej - Salomon zbudował Millo. 09,25 Trzy razy w roku Salomon składał ofiary całopalne i ofiary biesiadne na ołtarzu, który zbudował Panu, oraz składał przed Panem , odkšd wykończył œwištynię. 09,26 Król Salomon zbudował flotę w Esjon-Geber koło Elat nad brzegiem Morza Czerwonego w kraju Edomu. 09,27 Hiram zaœ posyłał do tej floty swojesługi, żeglarzy znajšcych morze, [aby byli]razem ze sługami Salomona. 09,28 Po pewnym czasie wyruszyli do Ofiru i wzięli stamtšd czterysta dwadzieœcia talentów złota i przywieŸli królowi Salomonowi. *10 10,01 Również i królowa Saby, usłyszawszyrozgłos mšdroœci Salomona, przybyła, aby przez rozstrzšsanie trudnych zagadnień osobiœcie się o niej przekonać. 10,02 Przyjechała więc do Jerozolimy ze œwietnym orszakiem i wielbłšdami, dŸwigajšcymi wonnoœci i bardzo dużo złota oraz drogocennych kamieni. Następnie przyszła do Salomona i odbyła z nim rozmowę o wszystkim, co jš nurtowało. 10,03 Salomon zaœ udzielił jej wyjaœnień we wszystkich zagadnieniach przez niš poruszonych. Nie było zagadnienia, nieznanego królowi, którego by jej nie wyjaœnił. 10,04 Gdy królowa Saby ujrzała całš mšdroœć Salomona oraz pałac, który zbudował, 10,05 jak również zaopatrzenie jego stołu w potrawy i napoje, i mieszkanie jego dworu, stanowiska usługujšcych jemu, jegoszaty, jego podczaszych, jego całopalenia, które składał w œwištyni Pańskiej, wówczas wpadła w zachwyt. 10,06 Dlatego przemówiła do króla: Prawdziwa była wieœć, którš usłyszałam w moim kraju o twoich dziełach i o twej mšdroœci. 10,07 Jednak nie dowierzałam tym wieœciom, dopóki sama nie przyjechałam i nie zobaczyłam na własne oczy, że nawet połowy mi nie powiedziano. Przewyższyłeœ mšdroœciš i powodzeniem wszelkie pogłoski, które usłyszałam. 10,08 Szczęœliwe twoje żony, szczęœliwi twoi słudzy! Oni stale znajdujš się przed twoim obliczem i wsłuchujš się w twojš mšdroœć! 10,09 Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg twój, za to, że ciebie upodobał sobie, aby cię osadzić na tronie Izraela; z miłoœci, jakš żywi Pan względem Izraela, ustanowiłciebie królem dla wykonywania prawa i sprawiedliwoœci. 10,10 Następnie dała królowi sto dwadzieœcia talentów złota i bardzo dużo wonnoœci oraz drogocennych kamieni. Nigdynie przyniesiono więcej wonnoœci od tych, które królowa Saby dała królowi Salomonowi. 10,11 Flota Hirama, która dostarczyła złoto z Ofiru, przywiozła również drewno sandałowe i wielkš iloœć drogocennych kamieni. 10,12 Z drzewa sandałowego król zrobił chodnik do œwištyni Pańskiej i do pałacu królewskiego oraz cytry i harfy dla œpiewaków. Tyle drzewa sandałowego nie sprowadzono i nie widziano aż do dnia dzisiejszego. 10,13 Król Salomon zaœ podarował królowejSaby wszystko, w czym okazała swe upodobanie i czego pragnęła, prócz tego, czym jš Salomon obdarzył z królewskš hojnoœciš. Niebawem wyruszyła w drogę powrotnš do swego kraju wraz ze swymi sługami. 10,14 Waga złota, które co rok dostarczano Salomonowi, wynosiła szeœćsetszeœćdziesišt szeœć talentów złota, 10,15 oprócz tego, co pochodziło od handlarzy i zysków od kupców jako też wszystkich królów arabskich oraz namiestników krajowych. 10,16 Sporzšdził zatem król Salomon dwieœcie tarcz z kutego złota. Na każdš tarczę wychodziło szeœćset syklów złota. 10,17 Ponadto trzysta puklerzy z kutego złota. Na każdy puklerz wychodziło po trzyminy złota. Umieœcił je król w "Domu Lasu Libanu". 10,18 Następnie król sporzšdził wielki tronz koœci słoniowej, który wyłożył szczerymzłotem. 10,19 Tron miał szeœć stopni i owalny szczyt z tyłu oraz poręcze po obu stronachsiedzenia, a przy poręczach stały dwa lwy.10,20 Na szeœciu stopniach stało tam po obu stronach dwanaœcie lwów. Czegoœ takiego nie uczyniono w żadnym z królestw.10,21 Wszystkie też naczynia, z których piłkról Salomon, były złote. Również szczerozłote były wszelkie naczynia "DomuLasu Libanu". Nie było srebra: nie ceniono go w czasach Salomona. 10,22 Albowiem dalekomorska flota królewska razem z flotš Hirama przybywała co trzy lata przywożšc z Tarszisz złoto i srebro, koœć słoniowš oraz małpy i pawie. 10,23 Dzięki temu król Salomon bogactwem imšdroœciš przewyższył wszystkich królów ziemi. 10,24 Wszyscy więc udawali się do Salomona, aby posłuchać jego mšdroœci, jakš Bóg obdarzył jego serce. 10,25 Każdy zaœ z nich składał corocznie swoje dary: naczynia srebrne i złote, szatyczy też zbroje lub wonnoœci, konie albo muły. 10,26 Salomon powiększył liczbę rydwanów oraz jezdnych tak, że miał tysišc czterystarydwanów dwanaœcie tysięcy jezdnych. Rozmieœcił ich w miastach rydwanów i przykrólu w Jerozolimie. 10,27 Srebra zaœ król złożył w Jerozolimietyle, ile kamieni, a cedrów - ile sykomor naSzefeli. 10,28 Sprowadzono też Salomonowi konie z Musri i z Kue. Kupcy królewscy brali je z Kue za ustalonš cenę. 10,29 Wywożono i sprowadzano z Musri rydwan za szeœćset srebrników, a konia zasto pięćdziesišt. Tak samo za ich poœrednictwem sprowadzano je dla wszystkich królów chetyckich i aramejskich. *11 11,01 Król Salomon pokochał też wiele kobiet obcej narodowoœci, a mianowicie: córkę faraona, Moabitki, Ammonitki, Edomitki, Sydonitki i Chetytki, 11,02 z narodów, co do których Pan nakazał Izraelitom: Nie łšczcie się z nimi, i one niech nie łšczš się z wami, bo na pewno zwrócš wasze serca ku swoim bogom. Jednak Salomon z miłoœci złšczył się z nimi, 11,03 tak że miał siedemset żon-księżniczek i trzysta żon drugorzędnych. Jego żony uwiodły więc jego serce. 11,04 Kiedy Salomon zestarzał się, żony zwróciły jego serce ku bogom obcym i wskutek tego serce jego nie pozostało tak szczere wobec Pana, Boga jego, jak serce jego ojca, Dawida. 11,05 Zaczšł bowiem czcić Asztartę, boginię Sydończyków, oraz Milkoma, ohydę Ammonitów. 11,06 Salomon dopuœcił się więc tego, co jest złe w oczach Pana, i nie okazał pełnego posłuszeństwa Panu, jak Dawid, jego ojciec. 11,07 Salomon zbudował również posšg Kemoszowi, bożkowi moabskiemu, na górze na wschód od Jerozolimy, oraz Milkomowi, ohydzie Ammonitów. 11,08 Tak samo uczynił wszystkim swoim żonom obcej narodowoœci, palšcym kadzidłai składajšcym ofiary swoim bogom. 11,09 Pan rozgniewał się więc na Salomona za to, że jego serce odwróciło się od Pana,Boga izraelskiego. Dwukrotnie mu się ukazał11,10 i zabraniał mu czcić obcych bogów, ale on nie zachował tego, co Pan mu nakazał. 11,11 Wtedy Pan rzekł Salomonowi: Wobec tego, że tak postšpiłeœ i nie zachowałeœ mego przymierza oraz moich praw, które cidałem, nieodwołalnie wyrwę ci królestwo i dam twojemu słudze. 11,12 Choć nie uczynię tego za twego życia ze względu na twego ojca, Dawida, to wyrwę je z ręki twego syna. 11,13 Jednak nie wyrwę całego królestwa. Dam twojemu synowi jedno pokolenie ze względu na Dawida, mego sługę, i ze względu na Jeruzalem, które wybrałem. 11,14 Wzbudził więc Pan Salomonowi przeciwnika w osobie Hadada, Edomity, z potomstwa królewskiego, w Edomie. 11,15 Albowiem kiedy Dawid był w Edomie, wtedy dowódca wojska, Joab, udał się tam dla pogrzebania zabitych, gdyż wybił wszystkich mężczyzn w Edomie. 11,16 Joab bowiem szeœć miesięcy przebywał tam z całym Izraelem, aż do wytępienia wszystkich mężczyzn w Edomie. 11,17 Wówczas ów Hadad uciekł razem z ludŸmi edomskimi spoœród sług swego ojca,aby dostać się do Egiptu. Hadad był wtedy małym chłopcem. 11,18 Wydostawszy się z kraju Midian, przybyli do Paran i zabrawszy ze sobš ludziz Paran, przybyli do Egiptu, do faraona, króla egipskiego, który dał mu mieszkanie oraz wyznaczył mu wyżywienie, a także dał mu ziemię. 11,19 Ponieważ Hadad pozyskał wielkie łaski u faraona, tan dał mu za żonę siostrę swej żony, siostrę królowej Tachpnes. 11,20 Kiedy siostra Tachpnes urodziła mu jego syna Genubata, wtedy Tachpnes wychowała go w domu faraona i Genubat został razem z synami faraona na jego dworze. 11,21 Gdy Hadad dowiedział się w Egipcie, że Dawid spoczšł przy swoich przodkach i że zmarł wódz wojska, Joab, wtedy Hadad rzekł faraonowi: Poœlij mnie, abym udał siędo mego kraju. 11,22 Na to faraon odrzekł mu: Czy ci czego brakuje przy mnie i dlatego pragniesziœć do twego kraju? A on rzekł: Nie, ale zechciej mnie wysłać! 11,23 Wzbudził też Bóg Salomonowi przeciwnika w osobie Rezona, syna Eliady, który uciekł od swego pana Hadadezera, króla Soby. 11,24 Zgromadził on przy sobie ludzi i został przywódcš zgrai. Kiedy Dawid ich tępił, wtedy uszedł do Damaszku, zdobył go i przebywał w nim, rzšdzšc Damaszkiem. 11,25 Został więc przeciwnikiem Izraela zaczasów Salomona oraz wrogiem, jak i Hadad, gdyż znienawidziwszy Izraela, królował w Aramie. 11,26 Ponadto Jeroboam, syn Nebata Efratejczyka ze Seredy - matka jego nazywała się Serua, a była wdowš - niegdyœ sługa Salomona, zbuntował się przeciw królowi. 11,27 A oto sprawa, z powodu której zbuntował się przeciw królowi. Salomon zbudował Millo, a przez to zamurował wyłom w murze Miasta Dawida, swego ojca. 11,28 Jeroboam zaœ był człowiekiem uzdolnionym. Więc Salomon zobaczywszy, żemłodzieniec był sprawnym pracownikiem, mianował go dozorcš wszystkich robotników rodu Józefa. 11,29 Gdy pewnego razu Jeroboam wyszedłz Jerozolimy, spotkał go na drodze prorok Achiasz z Szilo, odziany w nowy płaszcz. Sami tylko obydwaj byli na polu. 11,30 Wtedy Achiasz zdjšł nowy płaszcz, który miał na sobie, porozdzierał go na dwanaœcie częœci 11,31 i powiedział Jeroboamowi: WeŸ sobie dziesięć częœci, bo tak rzekł Pan, Bóg Izraela: Oto wyrwę królestwo z ręki Salomona, a tobie dam dziesięć pokoleń. 11,32 Jedno tylko pokolenie będzie miał ze względu na Dawida, mego sługę, i ze względu na miasto Jeruzalem, które wybrałem ze wszystkich pokoleń Izraela. 11,33 A to dlatego, że Mnie opuœcił i oddawał pokłon Asztarcie, bogini sydońskiej, Kemoszowi, bogu moabskiemu i Milkomowi, bogu Ammonitów, a nie poszedł moimi drogami, aby wykonywać, co uznaję za sprawiedliwe, oraz moje polecenia i prawa tak, jak jego ojciec, Dawid. 11,34 Ale nie zabiorę z jego ręki całego królestwa. Choć zostawię go władcš do końca jego życia ze względu na mego sługę, Dawida, którego wybrałem za to, żezachowywał moje polecenia i prawa, 11,35 to jednak zabiorę królestwo z ręki jego syna i tobie dam te dziesięć pokoleń. 11,36 Jego zaœ synowi dam jedno pokolenie,aby przez to zachować przed sobš ród mego sługi, Dawida, po wszystkie czasy w Jeruzalem, które sobie obrałem, by tam umieœcić moje Imię. 11,37 Ciebie zaœ biorę, abyœ władał wszystkim, czego zapragniesz, i był królemnad Izraelem. 11,38 Jeœli będziesz słuchał wszystkiego, co ci rozkażę, i będziesz chciał postępowaćmoimi drogami oraz będziesz wykonywał, co uznaję za sprawiedliwe, zachowujšc moje prawa i polecenia, jak czynił mój sługa, Dawid, to będę z tobš i zbuduję ci dom trwały, jak zbudowałem Dawidowi, i powierzę ci Izraela, 11,39 potomstwo zaœ Dawida poniżę, jednaknie po wszystkie dni. 11,40 Potem Salomon wszczšł poszukiwaniaJeroboama, aby go zabić, ale Jeroboam schronił się do Egiptu, do Szeszonka, króla egipskiego, i został w Egipcie aż do œmierciSalomona. 11,41 A czyż pozostałe dzieje Salomona oraz wszystko, co zdziałał, i jego mšdroœćnie sš spisane w Księdze Dziejów Salomona?11,42 Salomon królował w Jerozolimie nad całym Izraelem w cišgu czterdziestu lat. 11,43 Spoczšł Salomon przy swoich przodkach i został pochowany w Mieœcie Dawida, swego ojca. A jego syn Roboam został w jego miejsce królem. *12 12,01 Roboam udał się do Sychem, bo w Sychem zebrał się cały Izrael, aby go ustanowić królem. 12,02 Usłyszał o tym Jeroboam, syn Nebata, kiedy jeszcze był w Egipcie, dokšdsię schronił przed królem Salomonem, i wrócił z Egiptu. 12,03 Posłano więc po niego i wezwano go. Kiedy przybył Jeroboam oraz całe zgromadzenie Izraela, wtedy przemówili doRoboama tymi słowami: 12,04 Twój ojciec obcišżył nas jarzmem, tyzaœ teraz ulżyj w okrutnej pańszczyŸnie twego ojca i w tym jego ciężkim jarzmie, które na nas włożył, a my ci za to będziemy służyć. 12,05 Na to im odpowiedział: IdŸcie na trzydni! A potem przyjdŸcie do mnie z powrotem! Wobec tego lud się rozszedł. 12,06 A król Roboam zasięgnšł rady starszych, którzy stanowili otoczenie jego ojca, Salomona, za jego życia, mówišc: Jak mi doradzacie odpowiedzieć temu ludowi? 12,07 Oni zaœ tak do niego przemówili: Jeœli teraz będziesz uległy temu ludowi i zechcesz wyœwiadczyć im przysługę, i odpowiedzieć im oraz przemówić do nich słowami łagodnymi, to będš ci sługami przez całe życie. 12,08 Ale on zaniechał rady, którš mu przemówił do niego: Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż`P ca\ť cbcc1*3cdd8ň3dawali starsi. Natomiast zasięgnšł rady młodzieńców, którzy razem z nim wzroœli istanowili jego otoczenie. 12,09 Rzekł do nich: Co wy radzicie odpowiedzieć temu ludowi, który przemawiał do mnie takimi słowami: Ulżyj nam w jarzmie, które włożył na nas twój ojciec. 12,10 Młodzieńcy zaœ, którzy razem z nim wzroœli, przemówili do niego tak: Temu ludowi, który przemawiał do ciebie mówišc:Twój ojciec obcišżył nas jarzmem, ty zaœ ulżyj nam w tym jarzmie, powiesz: Mój mały palec jest grubszy niż biodra mego ojca, 12,11 gdyż dotšd mój ojciec nałożył na was jarzmo ciężkie, a ja dołożę do waszego jarzma. Mój ojciec karcił was biczami, ja zaœ będę was karcił biczami z kolców. 12,12 Trzeciego dnia, tak jak powiedział król słowami: Wróćcie do mnie trzeciego dnia, przyszedł cały lud do Roboama. 12,13 A wtedy król dał ludowi surowš odpowiedŸ, gdyż nie poszedł za radš, któršmu dawali starsi. 12,14 Przemówił więc do nich tak, jak radzili młodzieńcy: Mój ojciec obcišżył wasjarzmem, a ja dołożę do waszego jarzma. Mój ojciec karcił was biczami, jak zaœ będę was karcił biczami z kolców. 12,15 Król więc nie wysłuchał ludu, gdyż towydarzenie dokonało się z woli Pana, aby spełniła się Jego groŸba, którš Pan wypowiedział do Jeroboama, syna Nebata, przez Achiasza z Szilo. 12,16 Kiedy cały Izrael zobaczył, że król go nie wysłuchał, wtedy odrzekł królowi tak: Cóż za wspólny dział mamy z Dawidem?Wszak nie mamy dziedzictwa z synem Jessego. Do swoich namiotów idŸ, Izraelu! Teraz, Dawidzie, pilnuj swego domu! I rzeczywiœcie Izrael poszedł do swoich namiotów. 12,17 A Roboam panował tylko nad tymi Izraelitami, którzy mieszkali w miastach Judy. 12,18 Gdy zaœ król Roboam wysłał Adonirama, który był przełożonym robotników pracujšcych przymusowo, cały Izrael obrzucił go kamieniami, tak iż umarł. Wobec tego król Roboam pospieszył się, aby wsišœć na rydwan i uciec do Jerozolimy. 12,19 Tak więc Izrael odpadł od rodu Dawida po dziœ dzień. 12,20 Kiedy cały Izrael dowiedział się, że Jeroboam wrócił, wtedy posłali po niego, przyzywajšc go na zgromadzenie. Następnieustanowili go królem nad całym Izraelem. Przy domu Dawida zostało tylko samo pokolenie Judy. 12,21 Roboam, przybywszy do Jerozolimy, zebrał wszystkich potomków Judy i całe pokolenie Beniamina, to jest sto osiemdziesišt tysięcy wyborowych wojowników, aby wszczšć wojnę z Izraelem o przywrócenie władzy królewskiej Roboamowi, synowi Salomona. 12,22 Wówczas Pan skierował słowo do Szemajasza, męża Bożego, mówišc: 12,23 Powiedz królowi judzkiemu, Roboamowi, synowi Salomona, i wszystkim potomkom Judy oraz Beniaminitom, jako teżpozostałemu ludowi: 12,24 Tak mówi Pan: Nie wyruszajcie do walki z Izraelitami, waszymi braćmi. Niech każdy wróci do swego domu, bo przeze Mnie zostały zrzšdzone te wydarzenia. Posłuchali słowa Pańskiego i zawrócili z drogi stosownie do słowa Pańskiego. 12,25 Jeroboam umocnił Sychem na górze Efraima i zamieszkał w nim, a póŸniej wyprowadził się stamtšd, gdyż umocnił Penuel. 12,26 Niebawem Jeroboam pomyœlał sobie tak: W tych warunkach władza królewska może powrócić do rodu Dawida, 12,27 bo jeżeli ten lud będzie chodził na składanie ofiar do œwištyni Pańskiej, to zechce wrócić do swego pana, Roboama, króla Judy, i wskutek tego mogš mnie zabićiwrócić do króla Judy, Roboama. 12,28 Dlatego po zastanowieniu się król sporzšdził dwa złote cielce i ogłosił ludowi: Zbyteczne jest, abyœcie chodzili do Jerozolimy. Izraelu, oto Bóg twój, który cięwyprowadził z ziemi egipskiej! 12,29 Postawił zatem jednego w Betel, a drugiego umieœcił w Dan. 12,30 To oczywiœcie doprowadziło do grzechu, bo lud poszedł do jednego do Beteli do drugiego aż do Dan. 12,31 Ponadto urzšdził przybytki na wyżynach oraz mianował spoœród zwykłegoludu kapłanów, którzy nie byli lewitami. 12,32 Następnie Jeroboam ustanowił œwiętow ósmym miesišcu, piętnastego dnia tego miesišca, naœladujšc œwięto obchodzone w Judzie, oraz sam przystšpił do ołtarza. Tak uczynił w Betel, składajšc krwawš ofiarę cielcom, które sporzšdził, i ustanowił w Betel kapłanów wyżyn, które urzšdził. 12,33 Przystšpił do ołtarza, który sporzšdził w Betel w piętnastym dniu ósmego miesišca, który sobie wymyœlił, abyustanowić œwięto dla Izraelitów. Przystšpiłwięc do ołtarza, by złożyć ofiarę kadzielnš. *13 13,01 Pewnego razu, kiedy Jeroboam stał przy ołtarzu, składajšc ofiarę kadzielnš, przyszedł z nakazu Pańskiego mšż Boży z Judy do Betel 13,02 i z nakazu Pańskiego tak zawołał do ołtarza: Ołtarzu, ołtarzu! Tak mówi Pan: Oto rodowi Dawida narodzi się syn, imieniemJozjasz, który na tobie złoży ofiarę z kapłanów wyżyn, spalajšcych na tobie ofiary kadzielne. Będš palić na tobie koœci ludzkie. 13,03 Nadto w tym dniu dał cudowny znak, ogłaszajšc: Taki będzie ten cudowny znak, który zapowiedział Pan: Oto ten ołtarz rozpadnie się i rozsypie się popiół, który jest na nim. 13,04 Kiedy król Jeroboam usłyszał słowo męża Bożego, które wypowiedział do ołtarza w Betel, natychmiast wycišgnšł znad ołtarza rękę, wołajšc: Schwytajcie go! A wtedy uschła mu ręka, którš wycišgnšł ku niemu, i nie mógł jej cofnšć ku sobie. 13,05 Ołtarz zaœ rozpadł się, a popiół z ołtarza rozsypał się stosownie do cudownego znaku danego przez męża Bożego z nakazu Pańskiego. 13,06 Wobec tego król zwrócił się do męża Bożego, mówišc: Przejednajże oblicze Pana,twego Boga, [i pomódl się za mnie], abym odzyskał władzę w swojej ręce! Wtedy mšż Boży przejednał oblicze Pana i wnet król odzyskał władzę w swojej ręce i znowu stała się takš, jak poprzednio. 13,07 Następnie król przemówił do męża Bożego: PrzyjdŸ ze mnš do domu i pożyw się, to ci złożę dar. 13,08 Na to mšż Boży odrzekł królowi: Choćbyœ mi dał pół twego domu, nie pójdę z tobš i nie będę jadł chleba ani też pił wody w tym miejscu, 13,09 bo tak mi nakazało słowo Pańskie: Nie będziesz jadł chleba ani też pił wody oraz nie powrócisz tš drogš, któršœ przyszedł. 13,10 Poszedł więc innš drogš, nie wracajšc tš drogš, którš przyszedł do Betel. 13,11 Był zaœ pewien stary prorok, mieszkajšcy w Betel. Otóż jego synowie przyszli i opowiedzieli mu wszystko o czynie, jakiego w owym dniu dokonał mšż Boży w Betel, oraz powtórzyli swemu ojcu te słowa, które wypowiedział do króla. 13,12 Wtedy ich ojciec rzekł do nich: Którš drogš poszedł? Synowie jego wskazali mu drogę, którš udał się mšż Boży, przybyły zJudy. 13,13 On zaœ rozkazał swoim synom: Osiodłajcie mi osła! Więc osiodłali mu osła,a on wsiadł na niego, 13,14 podšżajšc za mężem Bożym. Kiedy znalazł go, siedzšcego pod terebintem, przemówił do niego: Czyœ ty jest mężem Bożym, który przyszedł z Judy? On zaœ mu odrzekł: Ja. 13,15 Wtedy mu powiedział: ChodŸ ze mnš do domu, abyœ spożył chleb. 13,16 Ale on odrzekł mu: Nie mogę wrócić z tobš [i iœć z tobš] ani też nie będę jadł chleba i pił z tobš wody w tej miejscowoœci, 13,17 bo Pan powiedział do mnie słowo: Niebędziesz tam jadł chleba ani pił wody i nie pójdziesz z powrotem tš drogš, którš przyszedłeœ. 13,18 Na to mu odparł: Ja też jestem prorokiem, jak i ty. Mnie też anioł rzekł słowa Pańskie: Zawróć go ze sobš do twego domu, aby spożył chleb i napił się wody. Oszukał go. 13,19 Dlatego tamten wrócił z nim, a póŸniej w jego domu spożył chleb i napił się wody. 13,20 A gdy oni siedzieli przy stole, wówczas Pan skierował słowo do proroka,który go zawrócił z drogi. 13,21 Zawołał on do męża Bożego, przybyłego z Judy: Tak mówi Pan: Za to, żesprzeniewierzyłeœ się słowom Pana i nie spełniłeœ polecenia, które ci dał Pan, Bóg twój, 13,22 gdyż powróciłeœ i spożyłeœ chleb oraz napiłeœ się wody w tym miejscu, o którym ci powiedział: Nie jedz tam chleba inie pij wody! - twój trup nie wejdzie do grobu twoich przodków. 13,23 Kiedy już zjedli chleb i napili się wody, osiodłał osła owemu prorokowi, którego zawrócił z drogi. 13,24 A gdy ów odjechał, na drodze napadłna niego lew i zabił go. Trup jego leżał porzucony na drodze, a koło niego stał osioł. Również i ów lew stał koło trupa. 13,25 Po upływie pewnego czasu przechodzili ludzie i ujrzawszy trupa porzuconego na drodze oraz lwa stojšcego koło trupa, przyszli i powiedzieli o tym w mieœcie, w którym ów stary prorok mieszkał. 13,26 Gdy dowiedział się o tym prorok, który zawrócił go z drogi, powiedział: To jest mšż Boży, który sprzeniewierzył się słowom Pana, i dlatego Pan zesłał na niegolwa, aby go rozszarpał i zabił, według zapowiedzianego mu wyroku przez Pana. 13,27 Następnie rzekł do swoich synów: Osiodłajcie mi osła! Więc go osiodłali. 13,28 Wtedy pojechał i znalazł trupa porzuconego na drodze, jako też osła i lwastojšcych koło trupa. Lew ten nie pożarł trupa i nie rozszarpał owego osła. 13,29 Więc prorok podniósł trupa męża Bożego i włożył go na osła oraz przywiózłgo z powrotem do miasta, aby go opłakiwaći pogrzebać. 13,30 W końcu złożył jego zwłoki w swoimgrobie. Zapłakano wtedy nad nim: Ach, mój bracie! 13,31 Kiedy już go pochował, rzekł [prorok] do swoich synów: Po mojej œmiercipochowacie mnie w tym grobie, w którym został pochowany mšż Boży. Złóżcie mnie koło jego koœci, aby moje koœci zachowane były dzięki jego koœciom. 13,32 Bo na pewno spełni się ta zapowiedŸ,którš on ogłosił jako wyrok Pański na ten ołtarz w Betel i na wszystkie przybytki wyżyn, które sš w miastach Samarii. 13,33 Jednak po tych wydarzeniach Jeroboam nie zawrócił ze swej złej drogi, lecz przeciwnie, mianował kapłanów wyżynspoœród zwykłego ludu. Kto tylko chciał, tego wprowadzał na urzšd, tak iż stawał się kapłanem wyżyn. 13,34 Takie postępowanie stało się dla roduJeroboama sposobnoœciš do grzechu i powodem usunięcia go i zgładzenia z powierzchni ziemi. *14 14,01 W tym właœnie czasie zachorował syn Jeroboama Abiasz. 14,02 Wówczas Jeroboam powiedział swej żonie: Postaraj się odmienić swój wyglšd tak, żeby nie poznano, że jesteœ żonš Jeroboama. Następnie pójdziesz do Szilo, gdzie przebywa prorok Achiasz, który przepowiedział mi, że będę królem tego ludu. 14,03 WeŸmiesz ze sobš dziesięć chlebów oraz ciastka i gšsior miodu i pójdziesz do niego. On ci oznajmi, co będzie z chłopcem. 14,04 Żona Jeroboama tak uczyniła i wyruszywszy, przyszła do Szilo i weszła do domu Achiasza. Achiasz zaœ już nie widział, bo wskutek staroœci był ociemniały. 14,05 Ale Pan rzekł do Achiasza: Oto przyszła żona Jeroboama, aby dowiedzieć się od ciebie o swoim synu, bo on jest chory. Tak i tak jej powiesz. Kiedy będzie wchodzić, będzie przebrana. 14,06 Dlatego kiedy Achiasz usłyszał odgłos stšpania wchodzšcej przez drzwi, powiedział: WejdŸ, żono Jeroboama! Czemu to przebrałaœ się? A właœnie otrzymałem dla ciebie przykre zlecenie. 14,07 IdŸ, powiedz Jeroboamowi: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Za to, że wywyższyłem cię spoœród ludu i uczyniłem wodzem mego ludu izraelskiego 14,08 oraz oderwałem królestwo od domu Dawida, aby je dać tobie, tyœ nie stał się jak mój sługa Dawid, który zachował moje polecenia i który postępował za Mnš z całego serca swego, czynišc tylko to, co jest słuszne w moich oczach. 14,09 Ale stałeœ się przez twoje postępowanie gorszym od wszystkich twoich poprzedników, bo oœmieliłeœ się uczynić sobie innych bogów - posšgi ulane zmetalu, aby Mnie tym drażnić, a Mnš wzgardziłeœ. 14,10 Dlatego sprowadzę nieszczęœcie na ród Jeroboama, gdyż wytępię z domu Jeroboama nawet chłopca, niewolnika i wolnego w Izraelu. Tak więc usunę œlad po rodzie Jeroboama, jak uprzšta się gnój bezreszty. 14,11 Kto z należšcych do Jeroboama umrzew mieœcie, tego będš żarły psy, a tego, ktoumrze w polu, będš żarły powietrzne ptaki,gdyż tak rzekł Pan. 14,12 Ty zaœ ruszaj i idŸ do twego domu! Kiedy twe nogi wejdš do miasta, dziecko umrze. 14,13 Potem cały Izrael będzie je opłakiwał i pochowajš je, bo tylko ono z rodu Jeroboama wejdzie do grobu, gdyż z rodu Jeroboama tylko w nim znalazło się coœ miłego dla Pana, Boga Izraela. 14,14 Pan sam ustanowi sobie nad Izraelemkróla, który wytępi ród Jeroboama, [co jużteraz się zaczyna]. 14,15 Potem Pan uderzy Izraela i zachwiejenim, jak chwieje się trzcina na wodzie, aż wreszcie wyrwie Izraela z tej pięknej ziemi, którš dał ich przodkom. PóŸniej rozsieje ich poza Rzekę za to, że zrobili sobie aszery i pobudzali Pana do gniewu. 14,16 Opuœci On Izraela z powodu grzechówJeroboama, który sam zgrzeszył i doprowadził do grzechu Izraela. 14,17 Żona Jeroboama wstała, wyruszyła iwróciła do Tirsy. Kiedy wchodziła na próg domu, wtedy zmarł ów chłopiec. 14,18 Potem pochowano go, przy czym opłakiwał go cały Izrael, według zapowiedzi Pana, którš wyrzekł przez swego sługę, proroka Achiasza. 14,19 Pozostałe zaœ dzieje Jeroboama, jak toczył wojnę i jak królował, opisane sš w Księdze Królów Izraela. 14,20 A okres czasu, w którym królował Jeroboam, trwał dwadzieœcia dwa lata. Potem spoczšł przy swoich przodkach, a jego syn Nadab został w jego miejsce królem. 14,21 W Judzie zaœ królował syn Salomona,Roboam. Miał on czterdzieœci jeden lat w chwili objęcia władzy, a siedemnaœcie lat królował w Jerozolimie, tym mieœcie, którePan wybrał ze wszystkich pokoleń Izraela na to, aby tam umieœcić swoje Imię. Jego matce było na imię Naama, Ammonitka. 14,22 Juda też czynił to, co jest złe w oczach Pana. Wskutek tego drażnili Go bardziej, niż to czynili jego przodkowie swoimi grzechami, jakie popełniali. 14,23 Bo i oni sobie zbudowali wyżyny i stele, i aszery przy ołtarzach na każdym wzgórzu wyniosłym i pod każdym drzewem zielonym. 14,24 Zaczšł się również w kraju nierzšd sakralny. Postępowali według wszelkich obrzydliwoœci pogan, których Pan wypędził sprzed Izraelitów. 14,25 Dlatego w pištym roku [panowania] króla Roboama nadcišgnšł przeciw Jerozolimie król Egiptu Szeszonk 14,26 i zabrał kosztownoœci œwištyni Pańskiej oraz kosztownoœci pałacu królewskiego. Wszystko to zabrał. Zabrał również wszystkie złote tarcze, które sporzšdził Salomon. 14,27 Wobec tego król Roboam zamiast nich sporzšdził tarcze z bršzu i powierzył je dowódcom straży pilnujšcej wejœcia do pałacu królewskiego. 14,28 Odtšd za każdym razem, kiedy król wchodził do œwištyni Pańskiej, straż je nosiła, a potem odnosiła do zbrojowni straży. 14,29 A czyż pozostałe dzieje Roboama i wszystko, co zdziałał, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 14,30 Ponadto między Roboamem a Jeroboamem była wojna przez cały czas. 14,31 Potem Roboam spoczšł przy swoich przodkach w Mieœcie Dawidowym. [Jego matce było na imię Naama, Ammonitka]. Synjego Abijjam został w jego mieœcie królem. *15 15,01 Abijjam zaczšł królować w Judzie w osiemnastym roku [rzšdów] króla Jeroboama, syna Nebata. 15,02 Trzy lata był królem w Jerozolimie, ajego matce było na imię Maaka, córka Abiszaloma. 15,03 Poszedł on drogš wszelkich grzechówswego ojca, które przed nim popełniał, dlatego że serce jego nie było szczere wobec Pana, Boga swego, jakim było serce jego przodka, Dawida. 15,04 Jednak właœnie ze względu na Dawida, Pan, Bóg jego, zachował mu ród w Jerozolimie, dajšc mu jego synów jako następców i zachowujšc Jerozolimę 15,05 za to, że Dawid czynił to, co jest słuszne w oczach Pana, i nie zaniedbał niczego, co mu nakazał w cišgu całego swego życia z wyjštkiem sprawy Chetyty Uriasza. 15,07 A czyż pozostałe dzieje Abijjama oraz wszystko, co uczynił, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? Ponadto również między Abijjamem i Jeroboamem trwała wojna. 15,08 Potem Abijjam spoczšł przy swoich przodkach i pochowano go w Mieœcie Dawidowym. Syn jego Asa został w jego miejsce królem. 15,09 Asa, król Judy, objšł władzę w dwudziestym roku [panowania] Jeroboama, króla Izraela, 15,10 i królował w Jerozolimie w cišgu czterdziestu jeden lat. Jego matce było na imię Maaka, córka Abiszaloma. 15,11 Asa czynił to, co jest słuszne w oczach Pana, tak jak jego przodek Dawid, 15,12 gdyż kazał wysiedlić z kraju uprawiajšcych nierzšd sakralny i usunšł wszelkie bożki, które zrobili jego przodkowie. 15,13 A nawet swš matkę Maakę pozbawił godnoœci królowej-matki za to, że š mu przemówił do niego: Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żePŹ cfü cg Ŕ chÉ)â ciŤ7Ĺ5sporzšdziła bożka ku czci Aszery. Ponadto Asa œcišł i spalił tego bożka przy potoku Cedron. 15,14 Ale nie usunięto wyżyn. Jednak serce Asy w cišgu całego życia jego było szczerewobec Pana. 15,15 Złożył on w œwištyni Pańskiej sprzęty poœwięcone na ofiarę przez swego ojca i przez siebie, srebro i złoto oraz naczynia. 15,16 Również między Asš i królem Izraela,Baszš, trwała wojna w cišgu całego ich życia. 15,17 Albowiem król Izraela, Basza, wtargnšł do Judy i zaczšł umacniać Rama, aby nikomu nie dać wychodzić i wchodzić dokróla Judy, Asy. 15,18 Wobec tego Asa wzišł srebro i złoto,pozostałe w skarbcach œwištyni Pańskiej i w skarbcach pałacu królewskiego, i powierzywszy je swoim sługom, posłał je król Asa przebywajšcemu w Damaszku królowi Aramu Ben-Hadadowi, synowi Tabrimona, syna Chezjona, z tymi słowami: 15,19 Trwa przymierze pomiędzy mnš a tobš, jak było między moim ojcem a twoim ojcem. Oto posyłam ci podarunek: srebro i złoto. Wyrusz i zerwij swoje przymierze z Baszš, królem Izraela, a wtedy odstšpi odemnie. 15,20 Ben-Hadad posłuchał króla Asy i posławszy dowódców swego wojska na miasta izraelskie, napadł na Ijjon i Dan oraz na Abel koło Bet-Maaka, jako też na Kinerot, aż po kraj Neftalego. 15,21 Gdy tylko Basza dowiedział się o tym,zaniechał umacniania Rama i niebawem wrócił do Tirsy. 15,22 Wtedy król Asa zwołał wszystkich bez wyjštku z Judy, aby zabrali z Rama kamienie i drewno, z którego poprzednio budował Basza. Potem król Asa rozbudowałz niego Geba Beniamina oraz Mispa. 15,23 A czyż pozostałe dzieje Asy i cała jego dzielnoœć oraz wszystko, co uczynił, atakże miasta, które zbudował, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? Kiedy jednak się zestarzał, zachorował na nogi. 15,24 W końcu spoczšł Asa przy swoich przodkach i został pochowany w Mieœcie Dawida, swego przodka. A jego syn Jozafat został w jego miejsce królem. 15,25 Nadab zaœ, syn Jeroboama, objšł władzę nad Izraelem w drugim roku [panowania] króla judzkiego Asy i dwa lata panował nad Izraelem, 15,26 czynišc to, co złe w oczach Pana, idšc drogš swego ojca w jego grzechu, do którego doprowadził Izraela. 15,27 Basza, syn Achiasza, z rodu Issachara, uknuł spisek przeciw niemu. Basza napadł na niego koło Gibbetonu, będšcego we władaniu Filistynów, kiedy Nadab i wojsko całego Izraela oblegali Gibbeton. 15,28 Wówczas, to jest w trzecim roku [panowania] Asy, króla Judy, Basza zabił goi został w jego miejsce królem. 15,29 Z chwilš objęcia władzy wymordowałcały ród Jeroboama. Nie zostawił z rodu Jeroboama ani jednej żywej duszy, dopóki jej nie wytracił zgodnie z zapowiedziš Pana, którš On wyrzekł przez swego sługęAchiasza z Szilo, 15,30 z powodu grzechów Jeroboama, którysam zgrzeszył i doprowadził do grzechu Izraela, pobudzajšc do gniewu Pana, Boga Izraela. 15,31 A czyż pozostałe dzieje Nadaba i wszystko, co uczynił, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 15,32 Również między Asš i królem Izraela,Baszš, trwała wojna w cišgu całego ich życia. 15,33 W trzecim roku [panowania] Asy, króla Judy, został królem nad Izraelem w Tirsie syn Achiasza, Basza, na dwadzieœcia cztery lata. 15,34 Czynił on to, co złe w oczach Pana, gdyż szedł drogš Jeroboama w jego grzechu, do którego ten doprowadził Izraela. *16 16,01 Pan skierował następujšce słowo przeciw Baszy do Jehu, syna Chananiego: 16,02 Za to, że podniosłem cię z prochu i uczyniłem cię wodzem mego ludu izraelskiego, ty poszedłeœ drogš Jeroboama, a przez to doprowadziłeœ do grzechu mój lud izraelski, aby Mnie obrażaćich grzechami! 16,03 Oto więc Ja usunę potomstwo Baszy i potomstwo jego rodu oraz postšpię z jego rodem, jak z rodem Jeroboama, syn Nebata. 16,04 Zmarłego z rodu Baszy w mieœcie będš żarły psy, zmarłego zaœ w polu będš żarły ptaki powietrzne. 16,05 A czyż pozostałe dzieje Baszy i to, co uczynił, oraz jego dzielnoœć nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 16,06 Potem Basza spoczšł przy swoich przodkach i został pochowany w Tirsie, a jego syn, Ela, został w jego miejsce królem. 16,07 Ponownie przemówił Pan przez proroka Jehu, syna Chananiego, przeciw Baszy i jego rodowi, z powodu całego zła, jakiego dopuœcił się w oczach Pana, drażnišc Go dziełem swoich ršk, jak to czynił ród Jeroboama, a także z powodu wytępienia tego rodu. 16,08 W roku dwudziestym szóstym [panowania] Asy, króla Judy, Ela, syn Baszy, został królem nad Izraelem w Tirsiena dwa lata. 16,09 Jego podwładny Zimri, wódz połowy rydwanów, uknuł spisek przeciw niemu. Kiedy więc oddawał się on pijaństwu w Tirsie, w domu Arsy, zarzšdcy pałacu w Tirsie, 16,10 wtedy Zimri wtargnšł i, zadawszy mucios œmiertelny, został w jego miejsce królem w dwudziestym siódmym roku Asy, króla Judy. 16,11 Gdy tylko został królem i zasiadł na swym tronie, wybił cały ród Baszy, nie zostawiajšc mu żadnego chłopca, oraz jegokrewnych i przyjaciół. 16,12 Wytępił więc Zimri cały ród Baszy zgodnie z zapowiedziš Pana, danš Baszy przez proroka Jehu, 16,13 za wszystkie grzechy Baszy oraz grzechy jego syna Eli, które popełnili i którymi do grzechu doprowadzili Izraela, drażnišc przez to Pana, Boga Izraela, swoimi marnymi bożkami. 16,14 A czyż pozostałe dzieje Eli i wszystko, co uczynił, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 16,15 W roku dwudziestym siódmym [panowania] Asy, króla Judy, Zimri panowałw Tirsie siedem dni, dopóki lud obozował pod Gibbetonem, będšcym we władaniu Filistynów. 16,16 Ale kiedy tylko ów lud obozujšcy usłyszał wieœć: Zimri uknuł spisek i zabił króla, wtedy cały Izrael, przebywajšcy wówczas w obozie, ogłosił królem wodza wojska izraelskiego, Omriego. 16,17 Następnie Omri, a z nim cały Izrael, wyruszył spod Gibbetonu i oblegli Tirsę. 16,18 Niebawem, kiedy Zimri zobaczył, że miasto zostało zdobyte, wówczas wszedł do baszty pałacu królewskiego i podpalił nad sobš pałac królewski i wskutek tego zmarł 16,19 z powodu swoich grzechów, których dopuœcił się, czynišc to, co złe w oczach Pana, idšc drogš Jeroboama w grzechu, do którego doprowadził on Izraela. 16,20 A czyż pozostałe dzieje Zimriego oraz jego spisek, który uknuł, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 16,21 Wówczas lud izraelski podzielił się. Połowa chciała obwołać królem Tibniego, syna Ginata, a połowa była za Omrim. 16,22 Jednak ten lud, który był za Omrim, przemógł ów lud, który był za Tibnim, synem Ginata. Wskutek tego Tibni zginšł, a zaczšł królować Omri. 16,23 W roku trzydziestym pierwszym [panowania] Asy, króla Judy, Omri objšł władzę nad Izraelem na dwanaœcie lat. W Tirsie królował szeœć lat. 16,24 Potem kupił od Szemera za dwa talenty srebra górę Szomron. Następnie zabudował tę górę, i miasto, które zbudował, nazwał od imienia Szemera, właœciciela tej góry - Samaria. 16,25 Omri również czynił to, co złe w oczach Pana; a nawet stał się gorszym od wszystkich swoich poprzedników, 16,26 idšc drogš Jeroboama, syna Nebata, w jego grzechach, do których doprowadził on Izraela, drażnišc swymi marnymi bożkami Pana, Boga Izraela. 16,27 A czyż pozostałe dzieje Omriego orazwszystko, co zdziałał, i jego dzielnoœć nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 16,28 Omri spoczšł przy swoich przodkach i został pochowany w Samarii. Jego syn Achab został w jego miejsce królem. 16,29 Achab, syn Omriego, objšł władzę nad Izraelem w roku trzydziestym ósmym [panowania] Asy, króla Judy, i królował Achab, syn Omriego, nad Izraelem w Samarii dwadzieœcia dwa lata. 16,30 Achab, syn Omriego, również czynił to, co złe w oczach Pana, i stał się gorszym od wszystkich swoich poprzedników. 16,31 Doszło do tego, że nie wystarczyło mu popełnianie grzechów Jeroboama, syna Nebata, gdyż wzišwszy sobie za żonę Izebel, córkę Etbaala, króla Sydończyków, zaczšł służyć Baalowi i oddawać mu pokłon. 16,32 Ponadto wzniósł ołtarz Baalowi w œwištyni Baala, którš zbudował w Samarii. 16,33 Achab sporzšdził też aszerę. Wskutektego Achab jeszcze więcej czynił [złego] niż wszyscy królowie, którzy przed nim byli, drażnišc Pana, Boga Izraela. 16,34 Za jego czasów Chiel z Betel odbudował Jerycho według zapowiedzi Pana, którš wyrzekł przez Jozuego, syna Nuna; założył jego fundamenty na swoim pierworodnym, Abiramie, a na swoim najmłodszym, Segibie, postawił jego bramy. *17 17,01 Prorok Eliasz z Tiszbe w Gileadzie rzekł do Achaba: Na życie Pana, Boga Izraela, któremu służę! Nie będzie w tych latach ani rosy, ani deszczu, dopóki nie powiem. 17,02 Potem Pan skierował do niego to słowo: 17,03 OdejdŸ stšd i udaj się na wschód, abyukryć się przy potoku Kerit, który jest na wschód od Jordanu. 17,04 Wodę będziesz pił z potoku, krukom zaœ kazałem, żeby cię tam żywiły. 17,05 Poszedł więc, aby uczynić według rozkazu Pańskiego, i podšżył, żeby zamieszkać przy potoku Kerit na wschód odJordanu. 17,06 A kruki przynosiły mu rano chleb i mięso wieczorem, a wodę pijał z potoku. 17,07 Lecz po upływie pewnego czasu potokwysechł, gdyż w kraju nie padał deszcz. 17,08 Wówczas Pan skierował do niego to słowo: 17,09 Wstań! IdŸ do Sarepty koło Sydonu i tam będziesz mógł zamieszkać, albowiem kazałem tam [pewnej] wdowie, aby cię żywiła. 17,10 Wtedy wstał i zaraz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Więc zawołał jš i powiedział: Daj mi,proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił. 17,11 Ona zaœ zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał na niš i rzekł: WeŸ, proszę, dla mnie i kromkę chleba! 17,12 Na to odrzekła: Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa - tylko garœć mški w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właœnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrzšdzę sobie i memu synowi [strawę]. Zjemy to, a potem pomrzemy. 17,13 Eliasz zaœ jej powiedział: Nie bój się!IdŸ, zrób, jak rzekłaœ; tylko najpierw zróbz tego mały podpłomyk dla mnie i przynieœ mi! A sobie i twemu synowi zrobisz potem. 17,14 Bo Pan, Bóg Izraela, rzekł tak: Dzbanmški nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuœcideszcz na ziemię. 17,15 Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jejsyn, i tak było co dzień. 17,16 Dzban mški nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się według obietnicy, którš Pan wypowiedział przez Eliasza. 17,17 Po tych wydarzeniach zachorował syn tej kobiety, będšcej głowš rodziny. Niebawem jego choroba tak bardzo się wzmogła, że przestał oddychać. 17,18 Wówczas powiedziała ona Eliaszowi: Czego ty, mężu Boży, chcesz ode mnie? Czypo to przyszedłeœ do mnie, aby mi przypomnieć mojš winę i przyprawić o œmierć mego syna? 17,19 Na to Eliasz jej odpowiedział: Daj mi twego syna! Następnie, wzišwszy go z jej łona, zaniósł go do górnej izby, gdzie sam mieszkał, i położył go na swoim łóżku. 17,20 Potem wzywajšc Pana, rzekł: O Panie, Boże mój! Czy nawet na wdowę, u której zamieszkałem, sprowadzasz nieszczęœcie, dopuszczajšc œmierć jej syna? 17,21 PóŸniej trzykrotnie rozcišgnšł się nad dzieckiem i znów wzywajšc Pana rzekł:O Panie, Boże mój! Błagam cię, niech dusza tego dziecka wróci do niego! 17,22 Pan zaœ wysłuchał wołania Eliasza, gdyż dusza dziecka powróciła do niego, a ono ożyło. 17,23 Wówczas Eliasz wzišł dziecko i zniósł z górnej izby tego domu, i zaraz oddał je matce. Następnie Eliasz rzekł: Patrz, syn twój żyje! 17,24 A wtedy ta kobieta powiedziała do Eliasza: Teraz już wiem, że naprawdę jesteœ mężem Bożym i słowo Pańskie w twoich ustach jest prawdš. *18 18,01 Po upływie wielu dni, w trzecim roku, Pan skierował do Eliasza to słowo: IdŸ, ukaż się Achabowi, albowiem zeœlę deszcz na ziemię. 18,02 Poszedł więc Eliasz, aby ukazać się Achabowi, a wtedy w Samarii panował głód.18,03 Achab wezwał Obadiasza, zarzšdcę pałacu. A Obadiasz odznaczał się wielkš bojaŸniš Pańskš, 18,04 bo gdy Izebel tępiła proroków Pańskich, to Obadiasz zaopiekował się stu prorokami, ukrył ich po pięćdziesięciu w grocie i żywił ich chlebem i wodš. 18,05 Otóż Achab powiedział do Obadiasza: ChodŸ, przejdziemy kraj w kierunku wszystkich wód i do wszystkich potoków. Może gdzie znajdziemy trawę, to wyżywimykonie i muły i nie zamorzymy bydła. 18,06 Potem podzielili między siebie kraj, aby go obejœć. Achab poszedł osobno jednš drogš. Obadiasz zaœ poszedł osobno drugš drogš. 18,07 Kiedy Obadiasz był w drodze, zdarzyło się, że właœnie spotkał go Eliasz.A on go poznał i upadłszy na twarz, powiedział: Czyœ to ty, panie mój, Eliaszu? 18,08 Eliasz mu odpowiedział: Ja. IdŸ, powiedz swemu panu: Oto jest Eliasz. 18,09 Obadiasz zaœ rzekł: Czym zgrzeszyłem, że wydajesz twego sługę na œmierć z ręki Achaba? 18,10 Na życie Pana, Boga twego! Nie ma narodu ani królestwa, do którego by nie posłał mój pan, aby cię odszukać. Gdy zaœ powiedziano: Nie ma, to kazał przysięgać każdemu królestwu i każdemu narodowi na to, że ciebie nie można znaleŸć. 18,11 Ty zaœ teraz mówisz: IdŸ, powiedz twemu panu: Oto jest Eliasz. 18,12 Przecież może się zdarzyć, że kiedy ja odejdę od ciebie, to tchnienie Pańskie uniesie ciebie, nie wiem dokšd. Gdy zaœ przyjdę powiedzieć Achabowi, a on cię nie znajdzie, to wówczas może mnie zabić! A wszak twój sługa boi się Pana od swojej młodoœci. 18,13 Czyż nie oznajmiono memu panu, co uczyniłem, kiedy Izebel zabijała proroków Pańskich? Jak wówczas ukryłem stu ludzi spoœród proroków Pańskich, po pięćdziesięciu w grocie, i żywiłem ich chlebem i wodš. 18,14 A ty teraz mówisz: IdŸ, powiedz twemu panu: Oto jest Eliasz! Ależ on mnie zabije! 18,15 Na to Eliasz odpowiedział: Na życie Pana Zastępów, któremu służę, zaprawdę dziœ mu się ukażę. 18,16 Obadiasz więc poszedł naprzeciw Achaba, zaraz go zawiadomił . Achab zaœ poszedł naprzeciw Eliasza. 18,17 Gdy Achab zobaczył Eliasza, powiedział mu: To ty jesteœ ten dręczyciel Izraela! 18,18 A on mu odrzekł: Nie ja dręczę Izraela, ale właœnie ty i ród twego ojca waszym porzucaniem przykazań Pańskich, a ponadto ty poszedłeœ za Baalami. 18,19 Więc zaraz wydaj rozkaz, aby zgromadzić przy mnie całego Izraela na górze Karmel, a także czterystu pięćdziesięciu proroków Baala oraz czterystu proroków Aszery, stołowników Izebel. 18,20 Achab rozesłał polecenie wszystkim Izraelitom i zgromadził proroków na górzeKarmel. 18,21 Wówczas Eliasz zbliżył się do całego ludu i rzekł: Dopókiż będziecie chwiać się na obie strony? Jeżeli Jahwe jest [prawdziwym] Bogiem, to Jemu służcie, a jeżeli Baal, to służcie jemu! Na to nie odpowiedzieli mu ani słowa. 18,22 Wtedy Eliasz przemówił do ludu: Tylkoja sam ocalałem jako prorok Pański, proroków zaœ Baala jest czterystu pięćdziesięciu. 18,23 Wobec tego niech nam dadzš dwa młode cielce. Oni niech wybiorš sobie jednego cielca i poršbiš go oraz niech go umieszczš na drwach, ale ognia niech nie podkładajš! Ja zaœ oprawię drugiego cielca oraz umieszczę na drwach i też ognia nie podłożę. 18,24 Potem wy będziecie wzywać imienia waszego boga, a następnie ja będę wzywać imienia Pana, aby okazało się, że ten Bóg, który odpowie ogniem, jest [naprawdę] Bogiem. Cały lud, odpowiadajšc na to, zawołał: Dobry pomysł! 18,25 Eliasz więc rzekł do proroków Baala: Wybierzcie sobie jednego młodego cielca i zacznijcie pierwsi, bo was jest więcej. Następnie wzywajcie imienia waszego boga,ale ognia nie podkładajcie! 18,26 Wzięli więc cielca i oprawili go, a potem wzywali imienia Baala od rana aż do południa, wołajšc: O Baalu, odpowiedz nam!Ale nie było ani głosu, ani odpowiedzi. Zaczęli więc tańczyć [przyklękajšc] przy ołtarzu, który przygotowali. 18,27 Kiedy zaœ nastało południe, Eliasz szydził z nich, mówišc: Wołajcie głoœniej, bo to bóg! Więc może zamyœlony albo jest zajęty, albo udaje się w drogę. Może on œpi, więc niech się obudzi! 18,28 Potem wołali głoœniej i kaleczyli się według swojego zwyczaju mieczami oraz oszczepami, aż się pokrwawili. 18,29 Nawet kiedy już południe minęło, onijeszcze prorokowali aż do czasu składania ofiary z pokarmów. Ale nie było ani głosu, ani odpowiedzi, ani też dowodu uwagi. Przychodziliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żjP ckZß cl9í cm&*źcnâ8q-oS?'18,30 Wreszcie Eliasz przemówił do ludu: Zbliżcie się do mnie! A oni przybliżyli się do niego. Po czym naprawił rozwalony ołtarz Pański. 18,31 Potem Eliasz wzišł dwanaœcie kamieniwedług liczby pokoleń potomków Jakuba, któremu Pan powiedział: Imię twoje będzie Izrael. 18,32 Następnie ułożył kamienie na kształtołtarza ku czci Pana i wykopał dokoła ołtarza rów o pojemnoœci dwóch sea ziarna. 18,33 Potem ułożył drwa i poršbawszy młodego cielca, położył go na tych drwach18,34 i rozkazał: Napełnijcie cztery dzbanywodš i wylejcie do rowu oraz na drwa! I tak zrobili. Potem polecił: Wykonajcie to drugi raz! Oni zaœ to wykonali. I znów nakazał: Wykonajcie trzeci raz! 18,35 Oni zaœ wykonali to po raz trzeci, aż woda oblała ołtarz dokoła i napełniła też rów. 18,36 Następnie w porze składania ofiary zpokarmów prorok Eliasz wystšpił i rzekł: OPanie, Boże Abrahama, Izaaka oraz Izraela!Niech dziœ będzie wiadomo, że Ty jesteœ Bogiem w Izraelu, a ja Twój sługa na Twójrozkaz to wszystko uczyniłem. 18,37 Wysłuchaj mnie, o Panie! Wysłuchaj, aby ten lud zrozumiał, że Ty, o Panie, jesteœ Bogiem i Ty nawróciłeœ ich serce. 18,38 A wówczas spadł ogień od Pana i strawił żertwę i drwa oraz kamienie i muł, jako też pochłonšł wodę z rowu. 18,39 Cały lud to ujrzał i upadł na twarz, a potem rzekł: Naprawdę Jahwe jest Bogiem! Naprawdę Pan jest Bogiem! 18,40 Eliasz zaœ im rozkazał: Chwytajcie proroków Baala! Niech nikt z nich nie ujdzie! Zaraz więc ich schwytali. Eliasz zaœ sprowadził ich do potoku Kiszon i tam ich wytracił. 18,41 Potem Eliasz powiedział Achabowi: IdŸ! Jedz i pij, bo słyszę odgłos deszczu. 18,42 Achab zatem poszedł jeœć i pić, a Eliasz wszedł na szczyt Karmelu i pochyliwszy się ku ziemi, wtulił twarz między swoje kolana. 18,43 Potem powiedział swemu słudze: PodejdŸ no, spójrz w stronę morza! On podszedł, spojrzał i wnet powiedział: Nie ma nic! Na to mu odrzekł: Wracaj siedem razy! 18,44 Za siódmym razem [sługa] powiedział: Oto obłok mały, jak dłoń człowieka, podnosi się z morza! Wtedy mu rozkazał: IdŸ, powiedz Achabowi: Zaprzęgaji odjeżdżaj, aby cię deszcz nie zaskoczył. 18,45 Niebawem chmury oraz wiatr zaciemniły niebo i spadła ulewa, więc Achab wsiadł na wóz i udał się do Jizreel. 18,46 A ręka Pańska wspomogła Eliasza, byopasawszy swe biodra pobiegł przed Achabem w kierunku Jizreel. *19 19,01 Kiedy Achab opowiedział Izebeli wszystko, co Eliasz uczynił, i jak pozabijałmieczem proroków, 19,02 wtedy Izebel wysłała do Eliasza posłańca, aby powiedział: Chociaż ty jesteœEliasz, to jednak ja jestem Izebel! Niech tosprawiš bogowie i tamto dorzucš, jeœli nie postšpię jutro z twoim życiem, jak [się stało] z życiem każdego z nich. 19,03 Wtedy zlškłszy się, powstał i ratujšc się ucieczkš, przyszedł do Beer-Szeby w Judzie i tam zostawił swego sługę, 19,04 a sam na [odległoœć] jednego dnia drogi poszedł na pustynię. Przyszedłszy, usiadł pod jednym z janowców i pragnšc umrzeć, rzekł: Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków. 19,05 Po czym położył się tam i zasnšł. A oto anioł, tršcajšc go, powiedział mu: Wstań, jedz! 19,06 Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodš. Zjadł więc i wypił, i znów się położył. 19,07 Powtórnie anioł Pański wrócił i tršcajšc go, powiedział: Wstań, jedz, bo przed tobš długa droga. 19,08 Powstawszy zatem, zjadł i wypił. Następnie mocš tego pożywienia szedł czterdzieœci dni i czterdzieœci nocy aż do Bożej góry Horeb. 19,09 Tam wszedł do pewnej groty, gdzie przenocował. Wtedy Pan skierował do niegosłowo i przemówił: Co ty tu robisz, Eliaszu? 19,10 A on odpowiedział: Żarliwoœciš rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów, gdyż Izraelici opuœcili Twoje przymierze, rozwalili Twoje ołtarze i Twoich proroków zabili mieczem. Tak że ja sam tylko zostałem, a oni godzš jeszcze i na moje życie. 19,11 Wtedy rzekł: WyjdŸ, aby stanšć na górze wobec Pana! A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalajšca góry i druzgocšca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze - trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. 19,12 Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu - szmerłagodnego powiewu. 19,13 Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanšł przy wejœciu do groty. A wtedy rozległ się głos mówišcy do niego: Co ty turobisz, Eliaszu? 19,14 Eliasz zaœ odpowiedział: Żarliwoœciš rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów, gdyż Izraelici opuœcili Twoje przymierze, rozwalili Twoje ołtarze i Twoich proroków zabili mieczem. Tak że ja sam tylko zostałem, a oni godzš jeszcze i na moje życie. 19,15 Wtedy Pan rzekł do niego: IdŸ, wracaj twojš drogš ku pustyni Damaszku. Akiedy tam przybędziesz, namaœcisz Chazaelana króla Aramu. 19,16 PóŸniej namaœcisz Jehu, syna Nimsziego, na króla Izraela. A wreszcie Elizeusza, syna Szafata z Abel-Mechola, namaœcisz na proroka po tobie. 19,17 A stanie się tak: uratowanego przed mieczem Chazaela zabije Jehu, a uratowanego przed mieczem Jehu zabije Elizeusz. 19,18 Zostawię jednak w Izraelu siedem tysięcy takich, których kolana nie ugięły sięprzed Baalem i których usta go nie ucałowały. 19,19 [Eliasz] stamtšd poszedł i odnalazł Elizeusza, syna Szafata, orzšcego: dwanaœcie par [wołów] przed nim, a on przy dwunastej. Wtedy Eliasz, podszedłszy do niego, zarzucił na niego swój płaszcz. 19,20 Wówczas Elizeusz zostawił woły i pobiegłszy za Eliaszem, powiedział: Pozwól mi ucałować mego ojca i mojš matkę, abympotem poszedł za tobš. On mu odpowiedział:IdŸ i wracaj, bo po co to ci uczyniłem? 19,21 Wtedy powrócił do niego i zaraz wzišł parę wołów, złożył je na ofiarę, a na jarzmie wołów ugotował ich mięso orazdał ludziom, aby zjedli. Następnie wybrał się i poszedłszy za Eliaszem, stał się jego sługš. *20 20,01 Ben-Hadad, król Aramu, zebrał całe swoje wojsko - a było wraz z nim trzydziestu dwóch królów, jako też konie i rydwany - a następnie nadcišgnšł, obległ Samarię i natarł na niš. 20,02 Niebawem wysłał posłów do króla Izraela, Achaba, do miasta, 20,03 aby mu oœwiadczyli: Tak rzekł Ben-Hadad: Twoje srebro i twoje złoto jest moje oraz twoje żony i twoi synowie sš moi. 20,04 Na to odpowiedział król Izraela tymi słowami: Według twego słowa, panie mój, królu, twój jestem ja i wszystko, co moje. 20,05 Potem posłowie ci wrócili i powiedzieli: Tak kazał powiedzieć Ben-Hadad: Wobec tego, że posłałem do ciebie, aby powiedziano: Twoje srebro i twoje złoto oraz twoje żony i twoich synów mnie wydasz, 20,06 to nieodwołalnie jutro poœlę do ciebiemoje sługi, aby przeszukali twój dom i domy twoich sług, a wszystko, co im się spodoba, majš przejmować w swoje ręce i muszš zabierać. 20,07 Wtedy król izraelski zwołał całš starszyznę kraju i rzekł: Zrozumiejcież i zauważcie, że on ma złe zamiary. Kiedy przysłał do mnie po moje żony i po moich synów oraz po moje srebro i złoto, to mu nie odmówiłem. 20,08 Wtedy cała starszyzna i cały lud powiedzieli mu: Nie słuchaj i nie zgadzaj się! 20,09 Rzekł więc do posłów Ben-Hadada: Powiedzcie memu panu, królowi: Wszystko, co poczštkowo poleciłeœ twemu słudze, uczynię, ale tej rzeczy nie będę mógł zrobić. Posłowie zaraz poszli i zanieœli odpowiedŸ. 20,10 Ben-Hadad znowu posyłajšc do niego, rzekł: Niechaj bogowie to mi uczyniš i tamto dorzucš, jeœli starczy gruzu Samarii dla garœci wszystkich ludzi, których mam pod sobš. 20,11 Król izraelski, odpowiadajšc na to, rzekł: Powiedzcie: Przypasujšcy broń niechsię nie chwali, jak odpasujšcy. 20,12 [Ben-Hadad] słuchał tego sprawozdania, kiedy pił sam i królowie w namiotach. Wówczas powiedział swoim poddanym: Stańcie w szyku! Więc stanęli w szyku przeciw miastu. 20,13 A oto pewien prorok podszedł do Achaba, króla izraelskiego, i rzekł: Tak mówi Pan: Czyœ nie widział całego tego wielkiego mnóstwa? Oto Ja dam je dziœ w twoje ręce, a przez to poznasz, że Ja jestem Panem. 20,14 Wtedy Achab zapytał: Przez kogo? Odrzekł: Tak mówi Pan: Przez drużyny naczelników krajowych. Achab ponownie zapytał: Kto rozpocznie bitwę? Odpowiedział: Ty! 20,15 Dokonał więc przeglšdu drużyn naczelników krajowych. Zebrało się ich dwustu trzydziestu dwóch. Po nich dokonał przeglšdu całego ludu, wszystkich zbrojnych Izraelitów. [Było ich] siedem tysięcy. 20,16 Wkrótce wyszli w południe, kiedy Ben-Hadad oddawał się pijaństwu w namiotach, a z nim trzydziestu dwóch wspomagajšcych go królów. 20,17 Najpierw wyszły drużyny naczelników krajowych. Wtedy posłano do Ben-Hadada i zawiadomiono go, mówišc: Wyszli ludzie z Samarii. 20,18 A on rzekł: Czy wyszli w zamiarach pokojowych, czy też wyszli walczyć, bierzcie ich żywcem! 20,19 A tymi, którzy wyszli z miasta, były drużyny naczelników krajowych i wojsko zanimi. 20,20 Każdy pokonał swego przeciwnika. Dlatego Aramejczycy uciekli, a Izraelici ich gonili. Ben-Hadad, król syryjski, też ratował się ucieczkš na koniu razem z jezdnymi. 20,21 Wyszedł też król izraelski i zabrał konie oraz rydwany. Zadał więc Aramowi wielkš klęskę. 20,22 Ponownie podszedł ów prorok do króla izraelskiego i rzekł do niego: IdŸ! Nabierz odwagi i zastanów się oraz przewiduj, co powinieneœ uczynić, bo po upływie roku król Aramu napadnie na ciebie.20,23 Również i słudzy króla Aramu rzekli do niego: Ich bogowie sš bogami gór. Dlatego nas pokonali. Natomiast walczmy z nimi na równinie, wtedy na pewno my ich pokonamy! 20,24 Więc tak zrób: Usuń każdego z królówz jego stanowiska, a zamiast nich ustanów namiestników. 20,25 Ty zaœ musisz wystawić nowe wojsko, takie jak to, które ci poległo; również konie jak tamte konie oraz rydwany jak tamte rydwany. A potem walczmy z nimi na równinie, to na pewno ich pokonamy. Posłuchał ich głosu i tak zrobił. 20,26 Po upływie roku rzeczywiœcie Ben-Hadad dokonał przeglšdu Aramejczykówi nadcišgnšł do Afek na bitwę z Izraelem. 20,27 Dokonawszy też przeglšdu, Izraelici zaopatrzeni w żywnoœć wyruszyli naprzeciw nim. I rozłożyli się obozem Izraelici przed nimi jak dwa stadka kóz, Aramejczycy zaœ zapełnili okolicę. 20,28 Wtedy zbliżył się do króla izraelskiego mšż Boży i rzekł: Tak mówi Pan: Ponieważ Aramejczycy powiedzieli: Pan,Bóg Izraela, jest Bogiem gór, a nie jest On Bogiem równin, dam całe to wielkie mnóstwo w twoje ręce, abyœcie wiedzieli, że Ja jestem Panem. 20,29 Siedem dni obozowali jedni naprzeciw drugich. Dopiero siódmego dnia doszło do bitwy, a wówczas Izraelici pobili jednego dnia sto tysięcy pieszych Aramjeczyków. 20,30 Kiedy pozostali uciekli do Afek, do miasta, wtedy zwalił się mur na dwadzieœcia siedem tysięcy pozostałych ludzi. Ben-Hadad też uciekł i w mieœcie chodził z ukrycia w ukrycie. 20,31 Jego słudzy powiedzieli mu: Racz zauważyć! Słyszeliœmy, że królowie rodu Izraela sš łaskawymi królami. Pozwól, że opaszemy worami nasze biodra, a powrozami nasze szyje. Potem pójdziemy dokróla izraelskiego, może zostawi nas przy życiu. 20,32 Opasali więc worami biodra, a powrozami szyje, i przyszedłszy do króla izraelskiego, powiedzieli: Twój sługa Ben-Hadad mówi: Proszę, daruj mi życie! A on odpowiedział: Czy jeszcze żyje? On jest moim bratem. 20,33 Ludzie ci, wzišwszy to za dobry znak, skwapliwie podchwycili go za słowo i powiedzieli: Ben-Hadad bratem twoim! On zaœrozkazał: IdŸcie i przyprowadŸcie go! Wkrótce Ben-Hadad wyszedł do niego. Wtedygo przyprowadzili do niego na rydwan. 20,34 Potem [Ben-Hadad] do niego powiedział: Te miasta, które mój ojciec zabrał twemu ojcu, zwrócę ci. Ponadto będziesz mógł urzšdzić sobie bazary w Damaszku, jak urzšdził sobie mój ojciec w Samarii. Mnie zaœ na podstawie przymierza uwolnisz. Następnie [Achab] zawarł z nim przymierze i wtedy go uwolnił. 20,35 Pewien człowiek spoœród uczniów prorockich rzekł, z rozkazu Pana, do swego współtowarzysza: Uderzże mnie! Ale ów człowiek nie chciał go uderzyć. 20,36 Wówczas mu rzekł: Ponieważ nie posłuchałeœ głosu Pana, oto skoro tylko odejdziesz ode mnie, napadnie na ciebie lew!Kiedy odszedł od niego, lew upatrzył go sobie i zabił go. 20,37 [ów człowiek] znalazł sobie innego człowieka i rzekł: Uderzże mnie! Wtedy tenczłowiek wymierzył mu taki cios, że go zranił. 20,38 A ów prorok poszedł i stanšwszy królowi izraelskiemu na drodze, nie dał się poznać, dzięki przepasce na oczach. 20,39 A kiedy król go mijał, wtedy on zawołał do króla i rzekł: Twój sługa wszedł w wir walki i oto jakiœ człowiek oddalił się i przyprowadziwszy kogoœ do mnie, powiedział: Pilnuj tego człowieka. Jeœliby go zabrakło, to będziesz musiał za jego życie oddać twoje życie albo będziesz musiał zapłacić talent srebra. 20,40 I właœnie zdarzyło się, że kiedy twój sługa rozglšdał się tu i tam, wówczas[pilnowany] znikł. Król izraelski wówczas mu powiedział: Taki niech będzie na ciebie wyrok, ty sam rozstrzygnšłeœ. 20,41 A on szybko odsunšł opaskę ze swoich oczu. Dopiero wtedy król izraelski spostrzegł, że to jest jeden z proroków. 20,42 Wówczas powiedział mu: Tak mówi Pan: Za to, że wypuœciłeœ ze swojej ręki człowieka, który podlega mojej klštwie, będziesz musiał za jego życie oddać twoje życie i twój lud za jego lud. 20,43 Król izraelski odjechał więc niezadowolony i rozgniewany. Niebawem przyjechał do Samarii. *21 21,01 Po tych wydarzeniach stało się, co następuje. Nabot z Jizreel miał winnicę obok pałacu Achaba, króla Samarii.21,02 Achab zatem zwrócił się do Nabota mówišc: Oddaj mi na własnoœć twojš winnicę, aby została przerobiona dla mnie na ogród warzywny, gdyż ona przylega do mego domu. A ja za niš dam ci winnicę lepszš od tej, chyba że wydaje ci się słuszne, abym ci dał pienišdze jako zapłatę za niš. 21,03 Nabot zaœ odpowiedział: Niech mnie broni Pan przed tym, bym miał ci oddać dziedzictwo mych przodków. 21,04 Achab więc przyszedł do swego domurozgoryczony i rozgniewany słowami, któreNabot z Jizreel wypowiedział do niego, a mianowicie: Nie dam tobie dziedzictwa moich przodków. Następnie położył się na swoim łożu, odwrócił twarz i nic nie jadł. 21,05 Niebawem przyszła do niego Izebel, jego żona, i zapytała go: Czemu duch twój jest tak rozgoryczony, że nic nie jesz? 21,06 On zaœ jej odpowiedział: Bo rozmawiałem z Nabotem z Jizreel. Powiedziałem mu: Sprzedaj mi twojš winnicę za pienišdze albo, jeœli chcesz, damci zamiast niej innš winnicę. A on powiedział: Nie dam tobie mojej winnicy. 21,07 Na to rzekła do niego Izebel, jego żona: To ty teraz tak sprawujesz rzšdy królewskie nad Izraelem? Wstań, jedz i bšdŸ dobrej myœli. To ja ci dam winnicę Nabota z Jizreel. 21,08 Potem w imieniu Achaba napisała listyi opieczętowała jego pieczęciš, a następnie wysłała do starszyzny i dostojników, którzy byli w mieœcie, sšsiadujšcych z Nabotem. 21,09 W listach tak napisała: Ogłoœcie post i posadŸcie Nabota przed ludem. 21,10 PosadŸcie też naprzeciw niego dwóch ludzi nikczemnych, by zaœwiadczyli przeciw niemu, mówišc: ZbluŸniłeœ Bogu i królowi. Potem go wyprowadŸcie i kamienujcie tak, aby zmarł. 21,11 Jego współobywatele, starsi oraz dostojnicy, mieszkajšcy w mieœcie, zrobili, jak im Izebel poleciła i jak było napisane wlistach, które do nich wysłała.. 21,12 A więc ogłosili post i posadzili Nabotaprzed ludem. 21,13 Potem przyszło dwóch ludzi nikczemnych, którzy zasiadłszy wobec niego, zaœwiadczyli przeciw niemu, mówišc:Nabot zbluŸnił Bogu i królowi. Dlatego wyprowadzili go za miasto i ukamienowali go, wskutek czego zmarł. 21,14 Sami zaœ posłali do Izebel, aby powiedzieć: Nabot został ukamienowany i zmarł. 21,15 Kiedy więc Izebel usłyszała, że Nabot został ukamienowany i zmarł, powiedziała Achabowi: Wstań, weŸ w posiadanie winnicę Nabota z Jizreel, której nie zgodził się dać ci za pienišdze, bo Nabot nie żyje, lecz umarł. 21,16 Kiedy tylko Achab usłyszał, że Nabotumarł, zaraz wstał, aby zejœć do winnicy Nabota z Jizreel i wzišć jš w posiadanie. 21,17 Wtedy Pan skierował słowo do Eliasza z Tiszbe: 21,18 Wstań i zejdŸ na spotkanie Achaba, króla izraelskiego. Jest on właœnie w iliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żpP]cq­Ä crqď=s`$ž c€t2W XSamarii, w winnicy Nabota, do której zszedł, aby wzišć jš w posiadanie. 21,19 I powiesz mu: Tak mówi Pan: Czyż niedokonałeœ mordu, a nadto zagrabiłeœ [winnicę]? Potem powiesz mu: Tak mówi Pan: Tam, gdzie psy wylizały krew Nabota, będš lizały psy również i twojš krew. 21,20 Achab odpowiedział na to Eliaszowi: Już znalazłeœ mnie, mój wrogu? Wówczas [Eliasz] rzekł: Znalazłem, bo zaprzedałeœ się, żeby czynić to, co jest złe w oczach Pana, . 21,21 Oto Ja sprowadzę na ciebie nieszczęœcie, gdyż wymiotę i wytępię z domu Achaba nawet chłopca, niewolnika i wolnego w Izraelu, 21,22 i postšpię z twoim rodem, jak z rodem Jeroboama, syna Nebata, i jak z rodem Baszy, syna Achiasza, za to, że Mniedo gniewu pobudziłeœ i ponadto doprowadziłeœ do grzechu Izraela. 21,23 Również i o Izebel tak mówi Pan: Psy będš żarły Izebel pod murem Jizreel. 21,24 Zmarłego z rodu Achaba w mieœcie będš żarły psy, a zmarłego w polu będš żarły ptaki powietrzne. 21,25 Naprawdę, nie było nikogo, kto by tak, jak Achab, zaprzedał się, aby czynić to, co jest złe w oczach Pana. Albowiem dotego skłoniła go żona jego Izebel. 21,26 Bardzo haniebnie postępował, służšc bożkom; zupełnie tak, jak to czynili Amoryci, których Pan wydziedziczył na rzecz Izraelitów. 21,27 Kiedy Achab usłyszał te słowa, rozdarł szaty i włożył wór na ciało oraz poœcił. Kładł się też spać w worze i chodził pokornie. 21,28 Wtedy Pan skierował słowo do Eliasza z Tiszbe: 21,29 Zapewne zobaczyłeœ, że Achab upokorzył się przede Mnš? Dlatego że upokorzył się przede Mnš, nie dopuszczę nieszczęœcia za jego życia. Nieszczęœcie dopuszczę na jego ród za życia jego syna. *22 22,01 Przez trzy lata panował pokój, nie było wojny między Aramem a Izraelem. 22,02 W trzecim roku król judzki Jozafat odwiedził króla izraelskiego. 22,03 Wówczas król izraelski rzekł do swoich sług: Czyż nie wiecie, że Ramot w Gileadzie do nas należy? A my nie kwapimy się do odebrania go królowi Aramu! 22,04 Następnie zwrócił się do Jozafata: Czy pójdziesz ze mnš na wojnę o Ramot w Gileadzie? Jozafat zaœ odpowiedział królowiIzraela: Ja tak, jak i ty; lud mój, jak i twójlud, konie moje, jak i twoje konie. 22,05 Ponadto Jozafat rzekł królowi izraelskiemu: Najpierw zapytaj, proszę, o słowo Jahwe! 22,06 Król więc izraelski zgromadził około czterystu proroków i rzekł do nich: Czy powinienem wyruszyć na wojnę o Ramot w Gileadzie, czy też powinienem tego zaniechać? A oni odpowiedzieli: Wyruszaj, z pewnoœciš Pan da je w ręce króla. 22,07 Jednak Jozafat rzekł: Czy nie ma tu jeszcze jakiegoœ proroka Pańskiego, abyœmy mogli przez niego zapytać? 22,08 Na to król izraelski odrzekł Jozafatowi: Jest jeszcze jeden mšż, przez którego można zapytać Pana, ale ja go nienawidzę, bo nie prorokuje mi dobrze, tylko Ÿle. To jest Micheasz, syn Jimli. WtedyJozafat powiedział: Nie mów tak, królu! 22,09 Zawołał więc król izraelski któregoœ dworzanina i rzekł: Pospiesz się po Micheasza, syna Jimli! 22,10 Król izraelski i Jozafat, król judzki, ubrani w szaty królewskie siedzieli na swoich tronach na placu u wrót bramy Samarii, a przed nimi prorokowali wszyscy prorocy. 22,11 Sedecjasz, syn Kenaany, sporzšdził sobie rogi żelazne i powiedział: Tak mówi Pan: Nimi będziesz bódł Aram aż do ich wytępienia. 22,12 I wszyscy prorocy podobnie prorokowali, mówišc: IdŸ na Ramot w Gileadzie i zwyciężaj! Pan da je w ręce króla. 22,13 Ten zaœ posłaniec, który poszedł zawołać Micheasza, powiedział mu tak: Zauważ! Przepowiednie tych proroków sš jednozgodnie pomyœlne dla króla. Niechże więc twoja przepowiednia będzie jak każdego z nich takš, żebyœ zapowiedział powodzenie. 22,14 Wówczas Micheasz odrzekł: Na życiePana! Na pewno będę mówił to, co Pan mi powie. 22,15 Potem przyszedł przed króla. Wtedy się król do niego odezwał: Micheaszu! Czy powinniœmy wyruszyć na wojnę o Ramot w Gileadzie, czy też powinniœmy tego zaniechać? Wtedy do niego przemówił: Wyruszaj i zwyciężaj, a Pan da je w ręce króla. 22,16 Król zaœ mu powiedział: Ile razy ja cię mam zaklinać, żebyœ mi mówił tylko prawdę w imieniu Pana? 22,17 Wówczas rzekł: Ujrzałem całego Izraela rozproszonego po górach, jak owcebez pasterza, i Pan rzekł: Nie ma nad nimi pana. Niech wróci każdy w pokoju do swegodomu. 22,18 Wtedy król izraelski zwrócił się Jozafata: Czyż ci nie powiedziałem? Nie prorokuje mi pomyœlnoœci, tylko nieszczęœcia. 22,19 Tamten zaœ dalej mówił: Dlatego słuchaj wyroku Pańskiego! Ujrzałem Pana siedzšcego na swym tronie, a stały przy Nim po Jego prawej i po lewej stronie wszystkie zastępy niebieskie. 22,20 Wówczas Pan rzekł: Kto zwiedzie Achaba, aby poszedł i poległ w Ramot w Gileadzie? Gdy zaœ jeden rzekł tak, a drugi mówił inaczej, 22,21 wystšpił pewien duch i stanšwszy przed Panem, powiedział: Ja go zwiodę. Wtedy Pan rzekł do niego: Jak? 22,22 On zaœ odrzekł: Wyjdę i stanę się duchem kłamstwa w ustach wszystkich jego proroków. Wówczas rzekł: Możesz zwieœć, to ci się uda. IdŸ i tak uczyń! 22,23 Dał więc Pan teraz ducha kłamstwa w usta tych wszystkich twoich proroków. Ana ciebie Pan ma zesłać nieszczęœcie. 22,24 Wtedy Sedecjasz, syn Kenaany, podszedł i uderzył Micheasza w policzek, mówišc: Którędyż to duch Pański odszedł ode mnie, aby mówić z tobš? 22,25 A Micheasz odrzekł: Oto ty sam zobaczysz tego dnia, kiedy będziesz przechodził z ukrycia w ukrycie, aby się schować. 22,26 Król izraelski zaœ rozkazał: WeŸ Micheasza i każ go zaprowadzić do Amona, dowódcy miasta, i do syna królewskiego, Joasza, 22,27 i powiedz: Tak rzekł król: Wtršćcie go do więzienia i żywcie go chlebem i wodš jak najskšpiej aż do mego powrotu w pokoju. 22,28 Na to Micheasz powiedział: Gdybyœ miał powrócić w pokoju, to znaczyłoby, żePan nie mówił przeze mnie. < I dodał: Słuchajcie wszystkie narody! > 22,29 Jednak król izraelski i Jozafat, król judzki, wyruszyli na Ramot w Gileadzie. 22,30 [Tam] król izraelski powiedział Jozafatowi: Zanim pójdę w bój, przebiorę się, ty zaœ wdziej swoje szaty! Następnie król izraelski przebrał się i dopiero wtedy przystšpił do walki. 22,31 A król Aramu swoim trzydziestu dwu dowódcom rydwanów wydał taki rozkaz: Nie walczcie ani z małym, ani z wielkim, tylko z samym królem izraelskim. 22,32 Toteż kiedy dowódcy rydwanów zobaczyli Jozafata, powiedzieli: Ten jest królem izraelskim. Wtedy otoczyli go, aby z nim walczyć. Wówczas Jozafat wydał okrzyk bojowy. 22,33 Kiedy dowódcy rydwanów spostrzegli,że nie jest on królem izraelskim, zawrócili od niego. 22,34 A pewien człowiek nacišgnšł łuk i przypadkiem ugodził króla izraelskiego między spojenia pancerza. Powiedział więc król swojemu woŸnicy: Zawróć i wywieŸ mnie spoœród wojska, bo zostałem zraniony. 22,35 Tego dnia rozgorzała walka, a król utrzymał się stojšc na rydwanie naprzeciwAramejczyków. Wieczorem zaœ zmarł, a krew rany œciekała do wnętrza rydwanu. 22,36 O zachodzie słońca obóz obiegło wołanie: Każdy do swego miasta i każdy do swego kraju! 22,37 Król zmarł! A potem powrócili do Samarii. Następnie pogrzebano króla w Samarii. 22,38 Potem obmyto rydwan nad sadzawkš Samarii. Wtedy psy zlizały z niego krew, a nierzšdnice obmyły według zapowiedzi, którš wyrzekł Pan. 22,39 A czyż pozostałe dzieje Achaba i wszystko, co uczynił, oraz dom z koœci słoniowej, który zbudował, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 22,40 Achab spoczšł przy swoich przodkach, a syn jego Ochozjasz został w jego miejsce królem. 22,41 Jozafat, syn Asy, objšł władzę w Judzie w czwartym roku Achaba, króla izraelskiego. 22,42 W chwili objęcia rzšdów Jozafat miałtrzydzieœci pięć lat, a królował w Jerozolimie dwadzieœcia pięć lat. Jego matce było na imię Azuba - córka Szilchiego. 22,43 Poszedł on we wszystkim drogš swego ojca, Asy. Nie zboczył z niej starajšc się czynić to, co słuszne w oczach Pańskich. 22,44 Tylko wyżyn nie usunięto. Lud składałjeszcze ofiary całopalne i kadzielne na wyżynach. 22,45 Jozafat zachował pokój z królem izraelskim. 22,46 A czyż pozostałe dzieje Jozafata i dzielnoœć, jakš okazał i z jakš walczył, niesš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 22,47 Usunšł też z kraju resztę uprawiajšcych nierzšd sakralny, który trwał za czasów jego ojca. 22,48 Kiedy w Edomie nie było króla, ustanowił króla. 22,49 Jozafat wystawił flotę dalekomorskš, aby płynęła do Ofiru po złoto. Jednak nie popłynęła, bo uległa rozbiciu pod Esjon-Geber. 22,50 Wtedy Ochozjasz, syn Achaba, powiedział Jozafatowi: Niech moi słudzy idš na okręty z twoimi sługami! Ale Jozafatnie chciał. 22,51 Jozafat spoczšł przy swoich przodkach i został pochowany przy swoich przodkach w Mieœcie Dawida, swego praojca, a jego syn, Joram, został w jego miejsce królem. 22,52 Ochozjasz, syn Achaba, objšł władzęw Samarii w siedemnastym roku [panowania] Jozafata, króla judzkiego, i królował w Izraelu dwa lata. 22,53 Czynił to, co jest złe w oczach Pańskich, bo poszedł drogš swego ojca i drogš swej matki oraz drogš Jeroboama, syna Nebata, który doprowadził Izraela dogrzechu. 22,54 Poszedł bowiem na służbę Baala i oddawał mu pokłon, czym rozdrażnił Pana,Boga Izraela, zupełnie tak, jak uczynił jego ojciec. 12.Księga 2 Królewska *01 01,01 Następnie - po œmierci Achaba - zbuntował się Moab przeciw Izraelowi. 01,02 Ochozjasz zaœ wypadł przez kratę w swej górnej komnacie w Samarii i chorował. Wysłał więc posłańców mówišc do nich: IdŸcie, wywiadujcie się u Beelzebuba, boga Ekronu, czy wyzdrowieję z tej mojej choroby. 01,03 Lecz Anioł Pański powiedział do Eliasza z Tiszbe: Wstań, wyjdŸ naprzeciw posłańców króla Samarii i powiedz im: Czyżnie ma Boga w Izraelu, że wy idziecie wywiadywać się u Beelzebuba, boga Ekronu?01,04 Dlatego tak mówi Pan: Z łoża, do którego wszedłeœ, już nie zejdziesz, ponieważ umrzesz na pewno! I odszedł Eliasz. 01,05 Kiedy posłańcy wrócili do Ochozjasza, rzekł do nich: Czemu już powróciliœcie? 01,06 Odpowiedzieli mu: Jakiœ człowiek wyszedł naprzeciw nas i rzekł do nas: IdŸcie, wróćcie do króla, który was wysłał, i powiedzcie mu: Tak mówi Pan: Czyż nie ma Boga w Izraelu, że ty polecaszwywiadywać się u Beelzebuba, boga Ekronu?Dlatego z łoża, do którego wszedłeœ, już nie zejdziesz, ponieważ umrzesz na pewno! 01,07 On zaœ rzekł do nich: Jak wyglšdał ten człowiek, który wyszedł naprzeciw was i wypowiedział do was te słowa? 01,08 Odpowiedzieli mu: Był to człowiek w płaszczu z sierœci i pasem skórzanym przepasany dokoła bioder. Wtedy zawołał: To Eliasz z Tiszbe! 01,09 Posłał zatem po niego pięćdziesištnika wraz z jego pięćdziesištkš. Przyszedł więc on do Eliasza, gdy właœnie przebywał na szczycie góry, i powiedział do niego: Mężu Boży! Na rozkaz króla, zejdŸ! 01,10 Odpowiadajšc Eliasz rzekł do pięćdziesištnika: Jeżeli ja jestem mężem Bożym, niech spadnie ogień z nieba i pochłonie ciebie wraz z twojš pięćdziesištkš! I spadł ogień z nieba i pochłonšł go wraz z jego pięćdziesištkš. 01,11 Wtedy król powtórnie wysłał po niego innego pięćdziesištnika wraz z jego pięćdziesištkš. Ten odezwał się i rzekł do niego: Mężu Boży! Tak rozkazuje król: ZejdŸnatychmiast! 01,12 Odpowiadajšc Eliasz rzekł do nich: Jeżeli ja jestem mężem Bożym, niech spadnie ogień z nieba i pochłonie ciebie wraz z twojš pięćdziesištkš! A ogień Boży spadł z nieba i pochłonšł go wraz z jego pięćdziesištkš. 01,13 Wtedy król znowu wysłał trzeciego pięćdziesištnika wraz z jego pięćdziesištkš. Gdy trzeci pięćdziesištnik przyszedł, upadł na kolana przed Eliaszem i błagał go o miłosierdzie w tych słowach: Mężu Boży! Niechże życie moje oraz życie tych sług twoich pięćdziesięciu drogie będzie w oczach twoich! 01,14 Oto ogień spadł z nieba i pochłonšł obydwóch poprzednich pięćdziesištników wraz z ich pięćdziesištkami. Lecz teraz niech życie moje drogie będzie w oczach twoich! 01,15 Wtedy Anioł Pański powiedział do Eliasza: ZejdŸ z nim razem, nie bój się go! Eliasz podniósł się i zszedł z nim razem dokróla, 01,16 i powiedział do niego: Tak mówi Pan: Ponieważ wysłałeœ posłańców, by wywiadywać się u Beelzebuba, boga Ekronu - czyż nie ma Boga w Izraelu, by szukać Jego wyroku? - przeto z łoża, do którego wszedłeœ, już nie zejdziesz, ponieważ umrzesz na pewno! 01,17 Umarł więc król według wyroku Pańskiego, który Eliasz oznajmił. A brat jego, Joram, został w jego miejsce królemw drugim roku panowania Jorama, syna Jozafata, króla judzkiego, bo Ochozjasz niemiał syna. 01,18 A czyż pozostałe czyny Ochozjasza, których dokonał, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? *02 02,01 Kiedy Pan miał wœród wichru unieœć Eliasza do nieba, szedł Eliasz z Elizeuszem z Gilgal. 02,02 Wtedy rzekł Eliasz do Elizeusza: Zostańże tutaj, bo Pan posłał mnie aż do Betel. Elizeusz zaœ odpowiedział: Na życie Pana i na twoje życie: nie opuszczę cię! Zatem przyszli do Betel. 02,03 Wtedy uczniowie proroków, którzy byli w Betel, wyszli do Elizeusza i powiedziei do niego: Czy wiesz, że Pan dzisiaj zabierze pana twego wzwyż, ponad twš głowę? On zaœ odrzekł: Również i ja to wiem. Milczcie! 02,04 Wtedy powiedział do niego Eliasz: Elizeuszu! Zostańże tutaj, bo Pan posłał mnie aż do Jerycha. On zaœ odrzekł: Na życie Pana i na twoje życie: nie opuszczę cię! Weszli więc do Jerycha. 02,05 Wtedy uczniowie proroków, którzy byli w Jerychu, przybliżyli się do Elizeusza ipowiedzieli do niego: Czy wiesz, że Pan dzisiaj zabiera pana twojego wzwyż, ponad twš głowę? On zaœ odpowiedział: Również i ja to wiem. Milczcie! 02,06 Wtedy rzekł Eliasz do niego: Zostańżetutaj, bo Pan posłał mnie aż do Jordanu. Elizeusz zaœ odpowiedział: Na życie Pana i na twoje życie: nie opuszczę cię! I szli dalej razem. 02,07 A pięćdziesišt osób z uczniów proroków poszło i stanęło z przeciwka, z dala, podczas gdy oni obydwaj przystanęli nad Jordanem. 02,08 Wtedy Eliasz zdjšł swój płaszcz, zwinšł go i uderzył wody, tak iż się rozdzieliły w obydwie strony. A oni we dwóch przeszli po suchym łożysku. 02,09 Kiedy zaœ przeszli, rzekł Eliasz do Elizeusza: Żšdaj, co mam ci uczynić, zanim wzięty będę od ciebie. Elizeusz zaœ powiedział: Niechby - proszę - dwie częœci twego ducha przeszły na mnie! 02,10 On zaœ odrzekł: Trudnej rzeczy zażšdałeœ. Jeżeli mnie ujrzysz, jak wzięty będę od ciebie, spełni się twoje życzenie; jeœli zaœ nie ujrzysz, nie spełni się. 02,11 Podczas gdy oni szli i rozmawiali, otozjawił się wóz ognisty wraz z rumakami ognistymi i rozdzielił obydwóch: a Eliasz wœród wichru wstšpił do niebios. 02,12 Elizeusz zaœ patrzał i wołał: Ojcze mój! Ojcze mój! Rydwanie Izraela i jego jeŸdŸcze. I już go więcej nie ujrzał. Ujšwszy następnie szaty swoje, Elizeusz rozdarł je na dwie częœci 02,13 i podniósł płaszcz Eliasza, który spadł z góry od niego. Wrócił i stanšł nad brzegiem Jordanu. 02,14 I wzišł płaszcz Eliasza, który spadł z góry od niego, uderzył wody, lecz one sięnie rozdzieliły. Wtedy rzekł: Gdzie jest Pan,Bóg Eliasza? I uderzył wody, a one rozdzieliły się w obydwie strony. Elizeusz zaœ przeszedł œrodkiem. 02,15 Uczniowie proroków, którzy byli w Jerychu, ujrzeli go z przeciwka, i oœwiadczyli: Duch Eliasza spoczšł na Elizeuszu. Wyszli zatem naprzeciw niego, oddali mu pokłon do ziemi 02,16 i powiedzieli do niego: Oto wœród twoich sług jest pięćdziesięciu dzielnych ludzi. Niechaj pójdš i poszukajš pana twojego, czy go nie uniósł Duch Pański i niespuœcił na jakšœ górę lub na jakšœ dolinę. Lecz on odpowiedział: Nie posyłajcie! 02,17 A gdy nalegali na niego zbyt mocno, powiedział: Poœlijcie! Posłali więc pięćdziesięciu mężów, którzy szukali Eliaszatrzy dni i nie znaleŸli go. 02,18 Skoro wrócili do niego, gdy przebywał w Jerychu, rzekł do nich: Czyż wam nie powiedziałem: Nie chodŸcie? 02,19 Mieszkańcy miasta mówili do Elizeusza: Patrz! Położenie miasta jest miłe, jak ty, panie mój, widzisz, lecz wodajest niezdrowa, a ziemia nie daje płodów. 02,20 On zaœ rzekł: Przynieœcie mi nowš misę i włóżcie w niš soli! I przynieœli mu. 02,21 Wtedy podszedł do Ÿródła wody, wrzucił w nie sól i powiedział: Tak mówi Pan: Uzdrawiam te wody, już odtšd nie e w iliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żuPß cv/†cwľâ cx—*"cyš8Ś/wyjdš stšd ani œmierć, ani niepłodnoœć. 02,22 Wody więc zostały uzdrowione aż po dzień dzisiejszy - według słowa, które wypowiedział Elizeusz. 02,23 Stamtšd poszedł do Betel. Kiedy zaœ postępował drogš, mali chłopcy wybiegli z miasta i naœmiewali się z niego wzgardliwie,mówišc do niego: PrzyjdŸ no, łysku! PrzyjdŸ no, łysku! 02,24 On zaœ odwrócił się, spojrzał na nichi przeklšł ich w imię Pańskie. Wówczas wypadły z lasu dwa niedŸwiedzie i rozszarpały spoœród nich czterdzieœci dwoje dzieci. 02,25 Stamtšd Elizeusz poszedł na górę Karmel, skšd udał się do Samarii. *03 03,01 Joram, syn Achaba, objšł władzš nadIzraelem w Samarii w osiemnastym roku panowania Jozafata, króla judzkiego, i królował dwanaœcie lat. 03,02 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, jednakże nie tak bardzo, jak jegoojciec i jego matka, ponieważ usunšł stelę Baala, którš sporzšdził jego ojciec. 03,03 Przylgnšł jednak do grzechu, do którego doprowadził Izraela Jeroboam, synNebata, i nie zerwał z nim. 03,04 Mesza, król Moabu, był hodowcš trzód i dostarczał królowi izraelskiemu stotysięcy owiec i wełnę ze stu tysięcy baranów. 03,05 Lecz po œmierci Achaba król Moabu zbuntował się przeciwko królowi izraelskiemu. 03,06 W tym samym czasie król Joram wyszedł z Samarii i dokonywał przeglšdu całego Izraela. 03,07 Podróżujšc, polecił oœwiadczyć Jozafatowi, królowi judzkiemu: Król Moabu zbuntował się przeciwko mnie. Czy zechcesz wyruszyć ze mnš na wojnę przeciw Moabowi? Odpowiedział: Wyruszę; ja tak, jak i ty, lud mój, jak i twój lud, konie moje, jak i twoje konie. 03,08 A on jeszcze zapytał: Którš drogš wyruszymy? Odpowiedział: Drogš przez pustynię Edomu. 03,09 Zatem wyruszyli w drogę: król izraelski, król judzki i król Edomu. Kiedy zaœ kršżyli po drogach siedem dni, zabrakło wody dla wojska obozujšcego i bydła, które szło za nimi. 03,10 Wtedy król izraelski zawołał: Biada! Albowiem Pan zwołał tych trzech królów, by ich wydać w ręce Moabu. 03,11 Jozafat zaœ odrzekł: Czy tu nie ma proroka Pańskiego, byœmy przez niego mogli zapytać się Pana? Odpowiedział jeden ze sług króla izraelskiego: Jest tu Elizeusz,syn Szafata, który polewał wodš ręce Eliasza. 03,12 Jozafat zaœ powiedział: On ma słowoPańskie. Więc król izraelski, Jozafat, i królEdomu poszli do niego. 03,13 Elizeusz zaœ rzekł do króla izraelskiego: Cóż ja mam do ciebie, a ty do mnie? IdŸ do proroków ojca twego i do proroków twojej matki! Odpowiedział mu król Izraela: Nie! Czy Pan zwołał tych trzech królów, aby ich wydać w ręce Moabu? 03,14 Elizeusz odrzekł: Na życie Pana Zastępów, przed którego obliczem stoję! Gdybym nie miał względu na Jozafata, królajudzkiego - to ani bym na ciebie nie zważał,ani bym na ciebie nie spojrzał. 03,15 Teraz jednak przyprowadŸcie mi harfiarza. Kiedy zaœ harfiarz grał na strunach, spoczęła na nim ręka Pańska 03,16 i powiedział: Tak mówi Pan: Wykopcie w tym wšwozie rowy obok rowów. 03,17 Bo tak mówi Pan: Nie zobaczycie wiatru, nie zobaczycie deszczu, a przecież wšwóz ten napełni się wodš i pić będziecie wy, wasze stada i wasze bydło. 03,18 Lecz jeszcze tego jest mało w oczach Pana, ponieważ wyda On Moab w wasze ręce. 03,19 Zburzycie wszystkie miasta obwarowane i wszystkie znaczniejsze miasta. Wytniecie wszystkie drzewa użyteczne. Zasypiecie wszystkie Ÿródła wód. Wszystkie zaœ pola uprawne spustoszycie narzucajšc kamieni. 03,20 Rano więc - w porze składania ofiar z pokarmów - oto napłynęła woda drogš odstrony Edomu, tak iż okolica wypełniła się wodš. 03,21 Kiedy wszyscy Moabici dowiedzieli się, że królowie wyruszyli, aby stoczyć z nimi bitwę, zwołali wszystkich zdolnych do noszenia broni i stanęli na granicy. 03,22 Kiedy rano wstali i kiedy słońce rozbłysło nad wodami, Moabici ujrzeli z oddali wodę czerwonš jak krew. 03,23 Powiedzieli więc: To krew! Z pewnoœciš królowie powycinali się nawzajem, uderzywszy jeden na drugiego. Ateraz pójdŸmy po łupy, Moabie! 03,24 Kiedy przyszli pod obóz Izraela, Izraelici powstali i uderzyli na Moabitów, tak iż ci przed nimi rzucili się do ucieczki. Oni zaœ szli naprzód i bili Moabitów. 03,25 Burzyli miasta. Każdy rzucał kamieniena wszelkie pola uprawne, aby je nimi pokryć. Zasypywali wszystkie Ÿródła wody. Wycinali wszelkie drzewa użyteczne. Wreszcie pozostało tylko Kir-Chareszet. Osaczyli je procarze i rzucali na nie kamieniami. 03,26 Kiedy król Moabu ujrzał, że nie możesprostać bitwie, wzišł ze sobš siedmiuset mężów dobywajšcych miecza, aby przebić się do króla Edomu, lecz nie zdołał. 03,27 Wtedy wzišł syna swego pierworodnego, który miał po nim panować,i złożył go jako ofiarę całopalnš na murze.Wówczas wielkie oburzenie ogarnęło Izraelitów, tak iż odeszli od niego i wrócili do swojego kraju. *04 04,01 Pewna kobieta spoœród żon uczniów proroków wołała do Elizeusza tymi słowami: Twój sługa a mój mšż umarł. A ty wiesz, że twój sługa bał się Pana. Lecz lichwiarz przyszedł, aby zabrać sobie dwoje moich dzieci na niewolników. 04,02 Elizeusz zaœ rzekł do niej: Co mógłbym uczynić dla ciebie? Wskaż mi, co posiadasz w mieszkaniu? Odpowiedziała: Służebnica twoja nie posiada niczego w mieszkaniu poza garncem oliwy. 04,03 On zaœ rzekł: IdŸ, pożycz sobie z zewnštrz naczynia od wszystkich sšsiadów twoich, naczynia puste, i to nie mało. 04,04 Następnie wrócisz, zamkniesz drzwi za sobš i za synami i będziesz nalewała do tych wszystkich naczyń, a wypełnione odstawisz. 04,05 Odeszła więc od niego i postšpiła w ten sposób. Następnie zamknęła drzwi za sobš i za swoimi synami. Ci jej donosili naczynia, a ona nalewała. 04,06 Kiedy wypełniły się naczynia, rzekła do syna swego: Przynieœ mi jeszcze naczynie! Odpowiedział jej: Już nie ma naczyń. Wtedy oliwa przestała płynšć. 04,07 Poszła więc kobieta oznajmić mężowiBożemu, który powiedział: IdŸ, sprzedaj oliwę, zwróć twój dług, z reszty zaœ żyjcie ty i twoi synowie! 04,08 Pewnego dnia Elizeusz przechodził przez Szunem. Była tam kobieta bogata, która zawsze nakłaniała go do spożycia posiłku. Ilekroć więc przechodził, udawał się tam, by spożyć posiłek. 04,09 Powiedziała ona do swego męża: Oto jestem przekonana, że œwiętym mężem Bożym jest ten, który cišgle do nas przychodzi. 04,10 Przygotujmy mały pokój górny, obmurowany, i wstawmy tam dla niego łóżko, stół, krzesło i lampę. Kiedy przyjdzie do nas, to tam się uda. 04,11 Gdy więc pewnego dnia Elizeusz tam przyszedł, udał się do górnego pokoju i tamże położył się do snu. 04,12 I powiedział do Gechaziego, swojego sługi: Zawołaj tę Szunemitkę! Zawołał jš i stanęła przed nim. 04,13 Rzekł do niego: Proszę, powiedz jej: Oto podjęłaœ dla nas te wszystkie starania. Co można uczynić dla ciebie? Czy można przemówić słowo za tobš do króla lub do dowódcy wojska? Odpowiedziała: Ja mieszkam poœród swego ludu. 04,14 Mówił dalej: Co więc można uczynić dla niej? Odpowiedział Gechazi: Niestety, ona nie ma syna, a mšż jej jest stary. 04,15 Rzekł więc: Zawołaj jš! Zawołał jš i stanęła przed wejœciem. 04,16 I powiedział: O tej porze za rok będziesz pieœciła syna. Odpowiedziała: Ach, mężu Boży, panie mój! Nie oszukuj służebnicy twojej! 04,17 Potem kobieta poczęła i urodziła syna o tej samej porze, po roku, jak jej zapowiedział Elizeusz. 04,18 Chłopiec dorastał. Pewnego dnia wyszedł do swego ojca, do żniwiarzy 04,19 i odezwał się do ojca: Moja głowa! Moja głowa! On zaœ rozkazał słudze: Zabierz go do matki! 04,20 Zabrał go i zaprowadził do jego matki. Pozostał on na jej kolanach aż do południa i umarł. 04,21 Wtedy weszła ona i położyła go na łóżku męża Bożego, zamknęła za sobš drzwi i wyszła. 04,22 Zawołała swego męża mówišc: Przyœlij mi - proszę - jednego ze sług z jednš oœlicš. Pobiegnę do męża Bożego i wrócę. 04,23 Odpowiedział: Czemu wyruszasz do niego dzisiaj? Nie ma ani nowiu, ani szabatu. Odrzekła: BšdŸ spokojny! 04,24 Osiodłała oœlicę i rzekła do sługi swego: ProwadŸ, idŸ! Nie zatrzymuj mnie wdrodze, aż ci rozkażę. 04,25 Wyruszyła i dotarła do męża Bożego na górze Karmel. Kiedy mšż Boży ujrzał jš z daleka, rzekł do sługi swego, Gechaziego:Oto owa Szunemitka. 04,26 Teraz więc biegnijże na jej spotkanie i zapytaj jš: Czy dobrze ci się powodzi? Czypowodzi się twojemu mężowi? Czy powodzi się twojemu dziecku? Odpowiedziała: Powodzi się. 04,27 Kiedy przyszła do męża Bożego na górę, ujęła go za nogi. A Gechazi zbliżył się, żeby jš odsunšć. Lecz mšż Boży powiedział: Zostaw jš, bo dusza jej w smutku pogršżona, a Pan ukrył to przede mnš i nie oznajmił mi. 04,28 Ona zaœ rzekła: Czy ja prosiłam panamojego o syna? Czyż nie powiedziałam: Nie oszukuj mnie? 04,29 Wtedy Elizeusz powiedział Gechaziemu: Przepasz biodra, weŸ laskę mojš w dłoń, a idŸ! Jeżeli spotkasz kogo, nie pozdrawiaj go; a jeżeli kto ciebie pozdrowi, nie odpowiadaj mu. I położysz laskę mojš na chłopcu. 04,30 Lecz matka chłopca rzekła: Na życiePana i na twoje życie: Nie opuszczę cię! Wtedy Elizeusz wstał i poszedł za niš. 04,31 Gechazi zaœ wyprzedził ich i położył laskę na chłopcu, lecz nie było ani głosu, ani znaku życia. Gechazi więc wrócił do niego i oznajmił mu, mówišc: Chłopiec się nie obudził. 04,32 Elizeusz wszedł do domu, a oto na jego własnym łóżku chłopiec leżał martwy. 04,33 Wszedł, zamknšł drzwi za sobš i za nim, i modlił się do Pana. 04,34 Następnie wszedł na łóżko, rozcišgnšł się na dziecku, położył twarz swojš na jego twarzy, oczy swoje na jego oczach, dłonie swoje na jego dłoniach - i pochylony nad nim pozostawał, tak iż się rozgrzało ciało chłopca. 04,35 Znowu chodził po domu tam i z powrotem, wchodził na łóżko i pochylał sięnad nim. Wtedy chłopiec ziewnšł siedem razy i otworzył oczy. 04,36 On zaœ zawołał Gechaziego, mówišc: Zawołaj tę Szunemitkę! Kiedy jš zawołał, aprzyszła do niego, powiedział: Zabierz twojego syna! 04,37 Weszła, upadła do jego stóp i oddałamu pokłon aż do ziemi, następnie zabrała swojego syna i odeszła. 04,38 Elizeusz wrócił do Gilgal. A głód był w kraju. Gdy uczniowie proroków siedzieli przed nim, rzekł do sługi swego: Wstaw wielki kocioł i ugotuj polewkę dla uczniów prorockich. 04,39 Jeden zaœ wyszedł na pole, aby nazbierać jarzyn. Znalazł dzikš roœlinę i narwał z niej pnšczy dzikich kolokwint napełniajšc nimi swój płaszcz. Wrócił i nakroił ich do kotła z polewkš, bo ich nie znano. 04,40 Następnie podał ludziom do spożycia. Gdy tylko skosztowali polewki, krzyknęli: œmierć jest w kotle, mężu Boży! i nie mogli jeœć. 04,41 On zaœ powiedział: Przynieœcie więc mški! I wsypał jš do kotła, mówišc: Rozlej ludziom i niech jedzš! I już nie było nic trujšcego w kotle. 04,42 Pewien człowiek przyszedł z Baal-Szalisza, przynoszšc mężowi Bożemu chleb z pierwocin, dwadzieœcia chlebów jęczmiennych i œwieżego zboża w worku. Onzaœ rozkazał: Podaj ludziom i niech jedzš! 04,43 Lecz sługa jego odrzekł: Jakże to rozdzielę między stu ludzi? A on odpowiedział: Podaj ludziom i niech jedzš, bo tak mówi Pan: Nasycš się i pozostawiš resztki. 04,44 Położył więc to przed nimi, a ci jedliipozostawili resztki - według słowa Pańskiego. *05 05,01 Naaman, wódz wojska króla Aramu, miał wielkie znaczenie u swego pana i doznawał względów, ponieważ przez niego Pan spowodował ocalenie Aramejczyków. Lecz ten człowiek - dzielny wojownik - był trędowaty. 05,02 Kiedyœ podczas napadu zgraje Aramejczyków zabrały z ziemi Izraela młodš dziewczynę, którš przeznaczono do usług żonie Naamana. 05,03 Ona rzekł do swojej pani: O, gdyby pan mój udał się do proroka, który jest w Samarii! Ten by go wtedy uwolnił od tršdu. 05,04 Naaman więc poszedł oznajmić to swojemu panu, powtarzajšc słowa dziewczyny, która pochodziła z kraju Izraela. 05,05 A król Aramu odpowiedział: Wyruszaj!A ja poœlę list do króla izraelskiego. Wyruszył więc, zabierajšc ze sobš dziesięćtalentów srebra, szeœć tysięcy syklów złota i dziesięć ubrań zamiennych. 05,06 I przedłożył królowi izraelskiemu list o treœci następujšcej: Z chwilš gdy dojdzie do ciebie ten list, wiedz, iż posyłamdo ciebie Naamana, sługę mego, abyœ go uwolnił od tršdu. 05,07 Kiedy przeczytano list królowi izraelskiemu, rozdarł swoje szaty i powiedział: Czy ja jestem Bogiem, żebym mógł uœmiercać i ożywiać? Bo ten poleca miuwolnić człowieka od tršdu! Tylko dobrze zastanówcie się i rozważcie, czy on nie szuka zaczepki ze mnš? 05,08 Lecz kiedy Elizeusz, mšż Boży, dowiedział się, iż król izraelski rozdarł swoje szaty, polecił powiedzieć królowi: Czemu rozdarłeœ szaty? Niechże on przyjdzie do mnie, a dowie się, że jest prorok w Izraelu. 05,09 Więc Naaman przyjechał swymi końmi i swoim powozem, i stanšł przed drzwiami domu Elizeusza. 05,10 Elizeusz zaœ kazał mu przez posłańca powiedzieć: IdŸ, obmyj się siedemrazy w Jordanie, a ciało twoje będzie takiejak poprzednio i staniesz się czysty! 05,11 Rozgniewał się Naaman i odszedł ze słowami: Przecież myœlałam sobie: Na pewno wyjdzie, stanie, następnie wezwie imienia Pana, Boga swego, poruszywszy rękš nad miejscem chorym i odejmie tršd. 05,12 Czyż Abana i Parpar, rzeki Damaszku,nie sš lepsze od wszystkich wód Izraela? Czyż nie mogłem się w nich wykšpać i być oczyszczonym? Pełen gniewu zawrócił, by odejœć. 05,13 Lecz słudzy jego przybliżyli się i przemówili do niego tymi słowami: Gdyby prorok kazał ci spełnić coœ trudnego, czy byœ nie wykonał? O ileż więc bardziej, jeœlici powiedział: Obmyj się, a będziesz czysty? 05,14 Odszedł więc Naaman i zanurzył się siedem razy w Jordanie, według słowa męża Bożego, a ciało jego na powrót stało się jak ciało małego dziecka i został oczyszczony. 05,15 Wtedy wrócił do męża Bożego z całym orszakiem, wszedł i stanšł przed nim, mówišc: Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem! A teraz zechciej przyjšć dar wdzięcznoœci odtwego sługi! 05,16 On zaœ odpowiedział: Na życie Pana, przed którego obliczem stoję - nie wezmę! Tamten nalegał na niego, aby przyjšł, lecz on odmówił. 05,17 Wtedy Naaman rzekł: Jeœli już nie chcesz, to niechże dadzš twemu słudze tyleziemi, ile para mułów unieœć może, ponieważ odtšd twój sługa nie będzie składał ofiary całopalnej ani ofiary krwawej innym bogom, jak tylko Panu. 05,18 To jedynie niech Pan Bóg tylko przebaczy twemu słudze: kiedy pan mój wchodzi do œwištyni Rimmona, aby tam oddać pokłon, opiera się na moim ramieniu - wtedy i ja muszę oddać pokłon w œwištyniRimmona, podczas gdy on oddaje pokłon. Tęjedynie czynnoœć niech Pan Bóg przebaczy twemu słudze! 05,19 On zaœ odpowiedział mu: IdŸ w pokoju! Kiedy odszedł od niego szmat drogi,05,20 Gechazi, sługa Elizeusza, męża Bożego, powiedział sobie: Oto mój pan oszczędził tego Aramejczyka, Naamana, nieprzyjmujšc od niego rzeczy, które przyniósł. Na życie Pana - pobiegnę za nim i wezmę od niego coœkolwiek. 05,21 I pobiegł Gechazi za Naamanem. Kiedy Naaman ujrzał, że biegnie za nim, wyskoczył z wozu na jego spotkanie i powiedział: Czy wszystko idzie dobrze? 05,22 Odpowiedział: Dobrze. Pan mój poleciłmi powiedzieć: W tej oto chwili przyszli do mnie dwaj młodzieńcy z góry Efraima, uczniowie proroków. Daj mi - proszę - jeden talent srebra i dwa ubrania zamienne.05,23 Odpowiedział Naaman: Racz przyjšć dwa talenty. Nalegał na niego, zawišzał dwa talenty srebra w dwóch workach, do tego dwa ubrania zamienne, i wręczył dwom swoim sługom, którzy to nieœli przednim. 05,24 Kiedy przyszedł do Ofelu, Gechazi odebrał te rzeczy z ich ršk i złożył w domu. Następnie odprawił mężów, którzy odeszli. 05,25 Sam zaœ poszedł i stawił się przed swoim panem, a Elizeusz zapytał go: Skšd ty idziesz, Gechazi? Odparł: Sługa twój nigdzie nie chodził. 05,26 Lecz on powiedział do niego: Nie, serce moje ci towarzyszyło, kiedy ktoœ odwrócił się na wozie swoim na twoje spotkanie. Czy teraz jest czas brać srebro,aby nabywać ubrania, drzewa oliwne, winnicę, drobne i duże bydło, niewolników iniewolnice? 05,27 A tršd Naamana przylgnie do ciebie i do twojego potomstwa na zawsze. Gechazi więc oddalił się od niego biały od tršdu jakœnieg. *06 06,01 Uczniowie proroków powiedzieli do wody, już odtšd nie e w iliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żzPc{P˛c|4c}6+3c~i9 )Elizeusza: Oto miejsce, w którym my z tobšmieszkamy, jest za ciasne dla nas. 06,02 Chcemy iœć nad Jordan, i niech każdy stamtšd weŸmie jednš belkę, abyœmy urzšdzili sobie schronienie, gdzie moglibyœmy zamieszkać! Odpowiedział: IdŸcie! 06,03 Ktoœ odezwał się: Racz - proszę - iœćrazem ze sługami twoimi. Odpowiedział: Pójdę, 06,04 i poszedł z nimi. Przyszedłszy nad Jordan, œcinali drzewa. 06,05 Wówczas jednemu przy œcinaniu pnia siekiera wpadła do wody i on zawołał: Ach,panie! - i to jeszcze pożyczona. 06,06 Lecz mšż Boży zapytał: Gdzie upadła?On zaœ wskazał mu miejsce. Wtedy odłupałkawał drewna, wrzucił tam i sprawił, że siekiera wypłynęła. 06,07 I powiedział: Wyjmij [jš] sobie! On zaœ wycišgnšwszy rękę, chwycił jš. 06,08 Król Aramu wojował z Izraelem. Odbył naradę ze swoimi sługami, oœwiadczajšc, że chce rozbić obóz na pewnym okreœlonym miejscu. 06,09 Wtedy mšż Boży polecił powiedzieć królowi izraelskiemu: Strzeż się przechodzić przez owo miejsce, bo tamtędyschodzš Aramejczycy. 06,10 Król izraelski posłał [męża] na to miejsce. I ostrzegł go, by się tam miał na bacznoœci, i to wielokrotnie. 06,11 Przeraziło się serce króla Aramu z powodu tej sprawy. Zwołał więc sługi swoje i zapytał ich: Czemu nie wskazujecie mi, kto zdradza nas przed królem izraelskim? 06,12 Odpowiedział mu jeden ze sług jego: Nie, panie mój, królu! To Elizeusz, który jest prorokiem w Izraelu, oznajmia królowiizraelskiemu słowa, które ty wymawiasz wswoim pokoju sypialnym. 06,13 A on odpowiedział: IdŸcie i zobaczcie,gdzie on się znajduje, a ja każę go ujšć. Doniesiono mu: Oto jest w Dotan. 06,14 Wtedy wysłał tam konie, rydwany i silny oddział wojska. Wyruszyli w nocy i otoczyli miasto. 06,15 Kiedy sługa męża Bożego wstał rano i wyszedł, oto wojsko razem z końmi i rydwanami otaczało miasto. Wtedy sługa jego powiedział do niego: Ach, panie! Jakże postšpimy? 06,16 Odpowiedział: Nie lękaj się, bo liczniejsi sš ci, co sš z nami, aniżeli ci, co sš z nimi. 06,17 Potem Elizeusz modlił się tymi słowami: Panie! Racz otworzyć oczy jego, aby widział. Pan otworzył oczy sługi, a on zobaczył: oto góra pełna była ognistych rumaków i rydwanów otaczajšcych Elizeusza. 06,18 Kiedy [Aramejczycy] schodzili do niego, Elizeusz modlił się do Pana tymi słowami: Dotknij - proszę - tych ludzi œlepotš! I dotknšł ich Pan œlepotš, według proœby Elizeusza. 06,19 Wtedy Elizeusz odezwał się do nich: To nie ta droga, to nie to miasto. ChodŸcie za mnš, a zaprowadzę was do człowieka, którego szukacie. I zaprowadził ich do Samarii. 06,20 Kiedy weszli do Samarii, Elizeusz powiedział: Panie! Otwórz im oczy, aby widzieli. Pan otworzył im oczy i widzieli, żebyli właœnie w poœrodku Samarii. 06,21 Jak tylko król izraelski ujrzał ich, powiedział do Elizeusza: Czy mam ich zabić,mój ojcze? 06,22 Odpowiedział: Nie zabijaj! Czy zabijasz tych, których pojmałeœ swoim mieczem i swoim łukiem? Daj im chleba i wody, aby jedli i pili, a następnie wrócili doswego pana. 06,23 Więc zgotował im wielkš ucztę. Kiedy się najedli i napili, odprawił ich, i odeszli do swojego pana. Odtšd już oddziały aramejskie nie wpadały do kraju Izraela. 06,24 Potem Ben-Hadad, król Aramu, œcišgnšł całe wojsko, wyruszył i oblegał Samarię. 06,25 Powstał zatem wielki głód w Samarii.Bo oto nieprzyjaciele oblegali jš, tak iż głowa osła kosztowała osiemdziesišt srebrnych syklów, a ćwiartka kaba dzikiej cebuli pięć syklów srebra. 06,26 Kiedy król izraelski przechodził po murze, pewna kobieta zawołała do niego: Wspomóż mnie, panie mój, królu! 06,27 Odpowiedział: Pan ciebie nie wspomaga, z czego ja mam ciebie wspomóc? Czy z klepiska lub tłoczni? 06,28 Następnie król rzekł do niej: Co tobiejest? Odpowiedziała: Ta oto kobieta powiedziała mi: Daj twojego syna, a zjemy go dzisiaj, mojego zaœ syna zjemy jutro. 06,29 Ugotowałyœmy więc mojego syna i zjadłyœmy go. Dnia następnego powiedziałam do niej: Daj twego syna, żebyœmy go zjadły, lecz ona ukryła swojego syna. 06,30 Kiedy król usłyszał słowa kobiety, rozdarł swoje szaty. Gdy zaœ przechadzał się po murze, lud widział, że pod spodem nosił wór na swoim ciele. 06,31 Oœwiadczył wtedy: To niech mi uczyniBóg i tamto dorzuci, jeżeli głowa Elizeusza,syna Szafata, pozostanie na nim jeszcze dzisiaj! 06,32 Kiedy Elizeusz siedział w swoim domu, a starszyzna siedziała razem z nim, król wysłał przed sobš człowieka. Lecz zanim posłaniec wszedł do Elizeusza, ten odezwał się do starszyzny: Czy widzicie, żeten syn zabójcy posłał [ kogoœ ] po mojš głowę? Uważajcie! W chwili gdy posłaniec będzie wchodził, zamknijcie drzwi i powstrzymajcie go nimi. Czyż za nim nie słychać odgłosów kroków jego pana? 06,33 Gdy jeszcze rozmawiał z nimi, oto król przystšpił do niego i powiedział: Patrz!To nieszczęœcie pochodzi od Pana. Dlaczego mam jeszcze nadzieję pokładać w Panu? *07 07,01 Elizeusz zaœ odpowiedział: Posłuchajcie słowa Pańskiego! Tak mówi Pan: Jutro o tej samej porze jedna sea najczystszej mški będzie za jednego sykla, dwie sea jęczmienia też za jednego sykla - w bramie Samarii. 07,02 W odpowiedzi na to tarczownik, na którego ramieniu król się wspierał, rzekł do męża Bożego: Chociażby nawet Pan zrobił okna w niebiosach, czy mogłoby spełnić się to słowo? Odpowiedział [Elizeusz]: Ty właœnie ujrzysz to swoimi oczami, lecz jeœć z tego nie będziesz! 07,03 Czterech trędowatych znajdowało sięu wejœcia bramy. Jeden do drugiego powiedział: Po cóż tutaj siedzimy, aż pomrzemy? 07,04 Jeżeli powiemy: ChodŸmy do miasta - a w mieœcie panuje głód - to tam umrzemy.Jeżeli zaœ zostaniemy tutaj, również umrzemy. A teraz - nuże - zbiegnijmy do obozu aramejskiego. Jeżeli nas pozostawiš przy życiu, to będziemy żyli. Jeżeli zaœ nas zabijš, to umrzemy. 07,05 Powstali zatem o zmierzchu, aby wejœć do obozu aramejskiego. Dotarli aż do krańca obozu aramejskiego: a oto nie było tam nikogo. 07,06 Pan bowiem sprawił, że w obozie aramejskim usłyszano turkot rydwanów, tętent koni i wrzawę ogromnego wojska, tak iż mówili jeden do drugiego: Oto król izraelski najšł przeciwko nam królów chetyckich i królów egipskich, aby ruszyli przeciwko nam. 07,07 Powstali więc [Aramejczycy] i uciekli o zmierzchu, zostawiajšc swoje namioty, swoje konie, swoje osły, obóz - tak jak był - i uciekli, aby ratować życie. 07,08 Owi trędowaci zaœ dotarli aż do krańca obozu, weszli do jakiegoœ namiotu, jedli i pili. Następnie wynieœli stamtšd srebro, złoto i ubrania, które poszli ukryć.Potem wrócili, weszli do innego namiotu, unieœli stamtšd łup, który poszli ukryć. 07,09 Wtedy powiedział jeden do drugiego: Nie postępujemy właœciwie. Dzień dzisiejszy jest dniem radosnej nowiny, a my milczymy. Jeżeli będziemy zwlekali aż dobrzasku porannego, to spotka nas kara. Nuże, chodŸmy teraz i zanieœmy wieœć do pałacu królewskiego. 07,10 Poszli tam, zawołali na straże miastai oznajmili im: Weszliœmy do obozu aramejskiego, lecz nie ma tam nikogo, nawet nie słychać żadnego głosu ludzkiego,tylko konie na uwięzi, osły na uwięzi i namioty - tak jak były. 07,11 Strażnicy nawołujšc się zanieœli wieœć do wnętrza pałacu królewskiego. 07,12 Król wstał w nocy i powiedział do sług swoich: Chcę wam wyjaœnić, co knujš Aramejczycy przeciwko nam. Wiedzš, że głodujemy. Dlatego wyszli z obozu, aby się ukryć na polu, mówišc: Kiedy wyjdš z miasta, przychwycimy ich żywych i wtargniemy do miasta. 07,13 Jeden ze sług jego odpowiedział: Niechże wezmš pięć koni z tych, które tu żywe pozostały - będzie z nimi tak, jak z całym mnóstwem Izraela, które ginie - poœlijmy i zróbmy wywiad. 07,14 Wzięto więc dwa rydwany z końmi, które król wysłał za wojskiem aramejskim, polecajšc: JedŸcie i badajcie! 07,15 Ruszyli za nimi aż do Jordanu. Oto cała droga pełna była szat i broni, które Aramejczycy porzucili podczas swej ucieczki. Posłańcy wrócili i powiadomili króla. 07,16 Wówczas lud wyszedł i złupił obóz aramejski. Wtedy jedna sea najczystszej mški kosztowała jednego sykla, dwie sea jęczmienia też jednego sykla - według słowa Pańskiego. 07,17 Król rozkazał, żeby tarczownik - na którego ramieniu się wspierał - sprawowałnadzór w bramie. Lecz tłum zadeptał go w bramie na œmierć - tak jak przepowiedział mšż Boży, który mówił w chwili przyjœcia króla do niego. 07,18 Kiedy bowiem mšż Boży powiedział dokróla: Jutro o tej samej porze dwie sea jęczmienia będš za jednego sykla, a jedna sea najczystszej mški za jednego sykla - wbramie Samarii, 07,19 to tarczownik odpowiedział mężowi Bożemu: Chociażby nawet Pan zrobił okna wniebiosach, czy mogłoby się spełnić to słowo? On zaœ rzekł: Ty właœnie ujrzysz to swoimi oczami, lecz jeœć z tego nie będziesz. 07,20 I tak się z nim stało. Zadeptał go bowiem tłum w bramie na œmierć. *08 08,01 Elizeusz powiedział do kobiety, którejsyna wskrzesił: Wstań, idŸ razem z rodzinš twojš, zamieszkaj na obczyŸnie - tam gdzie będziesz mogła - ponieważ Pan sprowadził głód. Idzie on już na kraj na okres siedmiu lat. 08,02 Kobieta wstała i spełniła to, co powiedział mšż Boży. Poszła ona razem z rodzinš swojš i żyła na obczyŸnie w kraju Filistynów przez siedem lat. 08,03 Po upływie siedmiu lat kobieta wróciła z kraju Filistynów i udała się do króla, błagajšc o zwrot jej domu i jej pola.08,04 Król zaœ - w czasie rozmowy z Gechazim, sługš męża Bożego - powiedział: Opowiedz mi wszystkie wielkie dzieła, których dokonał Elizeusz. 08,05 Podczas gdy Gechazi opowiadał królowi, jak [prorok] wskrzesił zmarłego, właœnie nadeszła kobieta, której syna wskrzesił, i odwołała się do króla w sprawie domu i pola. Wtedy Gechazi powiedział: Panie mój, królu, oto kobieta i oto jej syn, którego wskrzesił Elizeusz. 08,06 Król wypytał kobietę, a ona mu opowiedziała. Wtedy król przydzielił jej jednego dworzanina, nakazujšc: Przywróć jej całš posiadłoœć oraz wszystkie dochodyz pola od dnia, odkšd opuœciła kraj, aż do dzisiaj. 08,07 Elizeusz przyszedł do Damaszku. Kiedy Ben-Hadad, król Aramu, chorował, oznajmiono mu: Mšż Boży przyszedł aż tutaj. 08,08 Wtedy król powiedział do Chazaela: WeŸ dar ze sobš, idŸ na spotkanie męża Bożego i przez niego wypytaj się Pana, czy wyzdrowieję z tej choroby. 08,09 Poszedł więc Chazael na jego spotkanie, wzišł dary ze sobš i wszelkie kosztownoœci z Damaszku - obładowujšc czterdzieœci wielbłšdów. Przyszedł i stanšłprzed nim, mówišc: Twój syn, Ben-Hadad, król Aramu, posłał mnie do ciebie z pytaniem: Czy wyzdrowieję z tej choroby? 08,10 Odpowiedział mu Elizeusz: IdŸ i powiedz mu: Będziesz żył na pewno. Lecz Pan objawił mi, że na pewno on umrze. 08,11 Następnie utkwił swój wzrok, wytężył go bardzo mocno i zapłakał mšż Boży. 08,12 A Chazael zapytał: Dlaczego pan mój płacze? Odpowiedział: Ponieważ wiem, co złego uczynisz synom Izraela: ich warownie zniszczysz ogniem, kwiat ich wojowników pozabijasz, ich drobne dzieci roztrzaskasz, a ich brzemienne kobiety będziesz rozpruwał. 08,13 Wtedy Chazael zawołał: Czymże jest twój sługa - ten [zdechły] pies - żeby miałwykonać to straszne dzieło? Elizeusz odpowiedział: Pan objawił mi, że będziesz królem Aramu. 08,14 Oddalił się więc Chazael od Elizeusza iposzedł do swego pana, który go zapytał: Co tobie powiedział Elizeusz? A on odrzekł: Powiedział mi, że na pewno będziesz żył. 08,15 Następnego dnia Chazael wzišł nakrycie, zamoczył w wodzie i rozcišgnšł na jego twarzy, tak iż on umarł. Chazael zaœ w jego niejsce został królem. 08,16 W pištym roku [panowania] Jorama, syna Achaba, króla izraelskiego, Joram, synJozafata, został królem judzkim. 08,17 W chwili objęcia rzšdów miał trzydzieœci dwa lata i panował osiem lat w Jerozolimie. 08,18 Kroczył on drogš królów izraelskich -podobnie jak czynił ród Achaba - ponieważ córka Achaba była jego żonš. Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich. 08,19 Jednakże Pan nie chciał zniszczyć Judy ze względu na swego sługę, Dawida - tak jak mu obiecał, iż da mu przed sobš ród na zawsze. 08,20 Za jego czasów Edom wyrwał się spod władzy Judy i wybrał sobie króla. 08,21 Wtedy Joram ze wszystkimi rydwanami przeszedł do Sair. Kiedy powstał w nocy [do natarcia], uderzyli na niego Edomici, którzy okršżyli jego oraz dowódców rydwanów. Lud zaœ uciekł do swoich namiotów. 08,22 Edom zatem wyrwał się spod władzyJudy aż do dnia dzisiejszego. W tym samym czasie odpadła i Libna. 08,23 A czyż pozostałe dzieje Jorama i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 08,24 I spoczšł Joram ze swymi przodkami, i pochowano go obok przodków w Mieœcie Dawidowym; syn zaœ jego Ochozjasz został w jego miejsce królem. 08,25 W dwunastym roku [panowania] Jorama, syna Achaba, króla Izraela - Ochozjasz, syn Jorama, został królem Judy. 08,26 W chwili objęcia władzy Ochozjasz miał dwadzieœcia dwa lata i królował jedenrok w Jerozolimie. Jego matka miała na imię Atalia, wnuczka Omriego, króla izraelskiego. 08,27 Kroczył on drogš rodu Achaba i czynił to, co jest złe w oczach Pańskich, jak ród Achaba, ponieważ był spowinowacony z rodem Achaba. 08,28 Ochozjasz wyruszył z Joramem, synem Achaba, na wojnę przeciw Chazaelowi, królowi Aramu, w Ramot w Gileadzie. Lecz Aramejczycy zranili Jorama. 08,29 Zatem król Joram wycofał się do Jizreel, aby leczyć się z ran, które mu zadali Aramejczycy w Ramot, kiedy walczyłprzeciw Chazaelowi, królowi Aramu. Wtedy Ochozjasz, syn Jorama, król judzki, przyszedł odwiedzić Jorama, syna Achaba, w Jizreel, ponieważ był chory. *09 09,01 Prorok Elizeusz wezwał jednego z uczniów prorockich i powiedział mu: Przepasz biodra, weŸ z sobš to naczyńko zoliwš i idŸ do Ramot w Gileadzie. 09,02 Przyszedłszy tam, rozejrzyj się za Jehu, synem Jozafata, syna Nimsziego. WejdŸ i nakłoń go, by podniósł się z grona swoich towarzyszów i zaprowadŸ go do najskrytszej izby. 09,03 Wtedy weŸmiesz naczyńko z oliwš i wylejesz jš na głowę, mówišc: Tak mówi Pan: Namaœciłem cię na króla nad Izraelem.Następnie otworzysz drzwi i uciekniesz bezzwłocznie. 09,04 Młodzieniec więc, [młody prorok], udał się do Ramot w Gileadzie. 09,05 Kiedy przyszedł, oto dowódcy wojskasiedzieli razem. A on powiedział: Mam ci powiedzieć słowo, wodzu! Jehu zapytał: Komu z nas wszystkich? Odpowiedział: Tobie, wodzu! 09,06 Wtedy [Jehu] podniósł się i wszedł do domu. Tamten zaœ wylał mu na głowę oliwę, mówišc do niego: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Namaœciłem cię na króla nad ludemPańskim, nad Izraelem. 09,07 Wytracisz ród Achaba, twego władcy,a ja pomszczę krew sług moich, proroków,i krew wszystkich sług Pańskich na Izebeli.09,08 Zginie cała rodzina Achaba. Wytępię Achabowi nawet chłopca, niewolnika i wolnego w Izraelu. 09,09 I postšpię z rodzinš Achaba jak z rodzinš Jeroboama, syna Nebata, i jak z domem Baszy, syna Achiasza. 09,10 Izebelę zaœ pożrš psy na polu Jizreel, a nikt [jej] nie pochowa. Następnie otworzył drzwi i uciekł. 09,11 Jehu wyszedł do sług swego władcy,którzy go zapytali: Czy wszystko dobrze u ciebie? Po co ten szaleniec przyszedł do ciebie? Odpowiedział im: Wiecie, co za człowiek i jaka jego gadanina. 09,12 Lecz oni powiedzieli: Kłamstwo! Opowiedz nam! Wtedy rzekł: Tak a tak powiedział do mnie: Tak mówi Pan: Namaœciłem cię na króla Izraela. 09,13 Wtedy pospiesznie zdjęli swoje okrycia, rozesłali je pod nim, na samych stopniach, zatršbili i ogłosili: Jehu jest królem! 09,14 Jehu, syn Jozafata, syna Nimsziego, uknuł spisek przeciw Joramowi. Otóż Joramwraz z całym Izraelem strzegł Ramot w Gileadzie przed Chazaelem, królem Aramu. 09,15 Jednakże król Joram wycofał się do Jizreel, aby leczyć się z ran, które mu zadali Aramejczycy, gdy walczył przeciw Chazaelowi, królowi Aramu. - Jehu powiedział: Jeżeli jest taka wola wasza, niech żaden zbieg nie wychodzi z miasta, aby zanieœć wieœć do Jizreel. 09,16 Następnie Jehu wsiadł na rydwan i wyruszył do Jizreel, ponieważ Joram tam wypoczywał. A Ochozjasz, król judzki, przybył odwiedzić Jorama. 09,17 Kiedy stojšcy na czatach na wieży w Jizreel ujrzał orszak Jehu w pochodzie, zawołał: Widzę orszak. Joram zaœ rozkazał: WeŸ jeŸdŸca, poœlij naprzeciw e e w iliby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPc€_ucÔ>c‚+@cƒR9'+nich i niech zapyta, czy [ zwiastujš ] pokój? 09,18 Więc jeŸdziec na koniu ruszył naprzeciw niego i powiedział: Tak mówi król: Czy przyjœcie to oznacza pokój? Odpowiedział Jehu: Co ciebie obchodzi pokój? JedŸ za mnš! Stojšcy zaœ na czatachoznajmił: Przyszedł posłaniec do nich, lecznie wraca. 09,19 Wysłał więc król drugiego jeŸdŸca nakoniu, który podjechał do nich i powiedział:Tak mówi król: [Czy przyjœcie to oznacza] pokój? Odpowiedział Jehu: Co ciebie obchodzi pokój? JedŸ za mnš! 09,20 Stojšcy zaœ na czatach oznajmił: Przyszedł aż do nich, lecz nie wraca. A sposób jazdy tamtego jest podobny do jeżdżenia Jehu, wnuka Nimsziego, ponieważjeŸdzi szaleńczo. 09,21 Wtedy Joram kazał zaprzęgać. Zaprzężono więc jego rydwan. Zatem Joram, król izraelski, i Ochozjasz, król judzki - każdy na swoim rydwanie - wyruszyli naprzeciw Jehu; spotkali go na polu Nabota z Jizreel. 09,22 Kiedy Joram ujrzał Jehu, zapytał: Czy [przyjœcie to oznacza] pokój, Jehu? Tenzaœ odpowiedział: Jaki pokój? Gdy jeszcze trwajš czyny nierzšdne twojej matki Izebeli i liczne jej czarodziejstwa! 09,23 Wtedy Joram zawrócił i rzucił się doucieczki, wołajšc do Ochozjasza: Zdrada, Ochozjaszu! 09,24 Lecz Jehu chwycił rękš za łuk i trafił Jorama między ramiona, tak iż strzała przeszyła jego serce, a on padł naswój rydwan. 09,25 Wtedy Jehu rzekł do Bidkara, swego tarczownika: Zabierz i rzuć go na rolę Nabota z Jizreel. Bo przypomnij sobie: ja i ty jechaliœmy konno we dwóch za jego ojcem Achabem, kiedy Pan wypowiedział przeciw niemu ten wyrok: 09,26 Naprawdę, widziałem wczoraj wieczorem krew Nabota i krew synów jego- wyrocznia Pana. I odpłacę tobie na tym polu - wyrocznia Pana. Teraz więc zabierz irzuć go na pole - według słowa Pańskiego. 09,27 Kiedy Ochozjasz, król judzki, zobaczył to, uciekał drogš na Bet-Haggan. Lecz Jehu œcigał go i rozkazał: Także jego zabijcie! Zranili go więc na jego rydwanie u wejœcia do Gur, które leży przy Jibleam. A on uciekał dalej do Megiddo, gdzie umarł. 09,28 Słudzy jego przewieŸli go do Jerozolimy i pochowali go w grobie jego, razem z przodkami, w Mieœcie Dawidowym. 09,29 W jedenastym roku [panowania] Jorama, syna Achaba, został Ochozjasz królem judzkim. 09,30 Kiedy Jehu wszedł do Jizreel, a Izebel się o tym dowiedziała, poczerniła sobie powieki, ustroiła głowę i patrzała z góry przez okno. 09,31 Gdy Jehu wchodził przez bramę, zawołała: Czy dobrze ci się powodzi, Zimri,zabójco swego pana? 09,32 On zaœ podniósł głowę w stronę oknai zawołał: Kto jest ze mnš? Kto? I spojrzeli ku niemu z góry dwaj lub trzej eunuchowie. 09,33 Wtedy rozkazał: Wyrzućcie jš! I wyrzucili jš, a krew jej obryzgała mur i konie, które jš roztratowały. 09,34 Następnie wszedł, a kiedy najadł sięinapił, powiedział: Zajmijcie się tš przeklętši pochowajcie jš, ponieważ jest córkš króla. 09,35 Wyszli, aby jš pogrzebać, lecz znaleŸli po niej tylko czaszkę, nogi i dłonie.09,36 Kiedy wrócili i oznajmili mu, powiedział: Oto słowo Pana, które wypowiedział przez sługę swego Eliasza z Tiszbe: Na polu Jizreel psy będš żarły ciało Izebeli. 09,37 A trup Izebeli będzie jak gnój na poluw obrębie Jizreel, tak że nie będzie można powiedzieć: To jest Izebel. *10 10,01 W Samarii było siedemdziesięciu synów Achaba. Jehu napisał list i wysłał godo Samarii, do przywódców miasta, do starszyzny i do opiekunów dzieci Achaba - list treœci następujšcej: 10,02 Teraz, gdy dotrze do was to pismo, macie ze sobš synów pana waszego, macie rydwany i konie, miasto warowne oraz broń. 10,03 Obmyœlcie więc, kto z synów pana waszego jest najlepszy i najodpowiedniejszy, posadŸcie go na tronie jego ojca i bijcie się o dom pana waszego! 10,04 Ogarnęła ich bardzo wielka trwoga i powiedzieli: Oto dwaj królowie mu się nie oparli, a jakże my się oprzemy? 10,05 Wtedy zarzšdca pałacu, zarzšdca miasta, starszyzna i wychowawcy przekazali Jehu tę odpowiedŸ: Jesteœmy twoimi sługami. Wszystko, cokolwiek rozkażesz nam, wypełnimy. Nikogo nie wybierzemy na króla. Czyń, co uznasz za słuszne. 10,06 Jehu napisał do nich drugi list tej treœci: Jeżeli jesteœcie ze mnš i słuchacie mego rozkazu, weŸcie głowy synów waszego pana i przyjdŸcie do mnie jutro o tym samym czasie do Jizreel! A synowie króla, siedemdziesięciu ludzi, przebywali u znakomitych obywateli miasta, którzy ich wychowywali. 10,07 Skoro tylko list ten przyszedł do nich, wzięli synów króla, zamordowali wszystkich siedemdziesięciu, głowy ich włożyli do koszów i posłali do niego, do Jizreel. 10,08 Posłaniec przyszedł oznajmić mu: Przyniesiono głowy synów króla. On zaœ powiedział: Ułóżcie je w dwa stosy u wejœcia do bramy, aż do rana! 10,09 Rano zaœ wyszedł i stojšc przemówiłdo całego ludu: Jesteœcie bez winy. Oto ja uknułem spisek przeciwko panu mojemu i zabiłem go. Lecz kto zabił tych wszystkich? 10,10 Zrozumiejcież nareszcie, że nic ze słowa Pana, które On wypowiedział przeciw domowi Achaba, nie przepadnie. Panwykonał to, co powiedział przez sługę swego, Eliasza. 10,11 I Jehu pozabijał wszystkich pozostałych z rodziny Achaba w Jizreel, wszystkich jego możnych, zaufanych i kapłanów, tak iż nikomu z nich nie pozwoliłumknšć. 10,12 Następnie wstał i wyruszył do Samarii. Kiedy Jehu był w drodze, w Szałasach Pasterskich, 10,13 napotkał braci Ochozjasza, króla judzkiego, i zapytał: Kim wy jesteœcie? Odpowiedzieli: Jesteœmy braćmi Ochozjasza iprzyszliœmy pozdrowić synów króla i synówkrólowej matki. 10,14 Wtedy rozkazał: Pochwyćcie ich żywych! Pochwycono więc ich żywych i zamorodowano ich nad cysternš Szałasów, czterdziestu dwóch ludzi; nie oszczędził z nich ani jednego. 10,15 Odszedłszy stamtšd, Jehu spotkał Jonadaba, syna Rekaba, który mu wyszedł naprzeciw i pozdrowił go. Zapytał go: Czy serce twoje jest szczere, jak serce moje w stosunku do serca twego? Odpowiedział Jonadab: Tak jest. - Jeżeli tak, podaj mi swš rękę! Podał mu swš rękę, a on posadził go przy sobie na rydwanie 10,16 i powiedział: ChodŸ ze mnš, a zobaczysz mojš gorliwoœć o Pana. I jechał z nim na swoim rydwanie. 10,17 Następnie wjechał do Samarii i pozabijał wszystkich, co pozostali po Achabie w Samarii, aż zniszczył go według słowa, które Pan wypowiedział do Eliasza. 10,18 Jehu zgromadził cały lud i powiedział do niego: Achab za mało czcił Baala, Jehu będzie czcił go bardziej. 10,19 Teraz więc zwołajcie do mnie wszystkich proroków Baala, wszystkie jegosługi i wszystkich jego kapłanów. Niech nikogo nie zabraknie, ponieważ mam złożyćwielkš ofiarę krwawš Baalowi. Kogokolwiek by zabrakło, nie pozostanie przy życiu. Jehu działał w sposób podstępny, aby wytracić wyznawców Baala. 10,20 Jehu dalej rozkazał: UrzšdŸcie œwiętezgromadzenie dla Baala!; i zwołali je. 10,21 Jehu rozesłał posłańców po całym Izraelu, i przyszli wszyscy wyznawcy Baala. Nie pozostał nikt, kto by nie przyszedł. Weszli więc do œwištyni Baala, która wypełniła się od krańca do krańca. 10,22 Wtedy rzekł do strażnika szatni: Wyłóż szaty dla wszystkich czcicieli Baala!;iwyłożył dla nich szaty. 10,23 Wtedy Jehu wraz z Jonadabem, synem Rekaba, wszedł do œwištyni Baala i powiedział do czcicieli Baala: Przeszukajcie i zobaczcie, czy nie ma tutaj z wami kogoœ z czcicieli Jahwe, a sš tylko czciciele Baala.10,24 Następnie wyszedł, aby złożyć ofiary krwawe i całopalne. Jehu postawił na zewnštrz osiemdziesięciu swoich ludzi i powiedział: Ktokolwiek by pozwolił ujœć komuœ z ludzi, których ja wydaję w ręce wasze, płaci życiem swoim za życie zbiega.10,25 Kiedy Jehu skończył składać ofiarę całopalnš, rozkazał straży przybocznej i tarczownikom: IdŸcie, uderzcie na nich! Niech nikt nie ujdzie! Więc straż przyboczna i tarczownicy wycięli ich ostrzem miecza, położyli ich trupem i dotarli aż do sanktuarium œwištyni Baala. 10,26 Wynieœli stele œwištyni Baala i spalili je. 10,27 Następnie wyrzucili aszerę œwištyni Baala i spalili jš. Potłukli też stele Baala. Wreszcie zburzyli œwištynię Baala i zamienilijš na kloaki - aż do dnia dzisiejszego. 10,28 Tak Jehu wyrugował Baala z Izraela,10,29 Nie zerwał jednakże Jehu z grzechami Jeroboama, syna Nebata, do których ów doprowadził Izraela - ze złotymi cielcami w Betel i Dan. 10,30 Przeto Pan powiedział do Jehu: Ponieważ dobrze wykonałeœ, co było słuszne w moich oczach, według wszystkich zamiarów mego serca postšpiłeœ z domem Achaba, to synowie twoi aż do czwartego pokolenia będš zasiadali na tronie Izraela. 10,31 Lecz Jehu nie starał się pilnie, z całego serca, postępować według Prawa Pana, Boga Izraela. Nie zerwał z grzechami Jeroboama, do których ten doprowadził Izraela. 10,32 W owym czasie Pan zaczšł uszczuplać Izraela: Chazael pobił Izraelitów na całym ich obszarze, 10,33 od Jordanu na wschód słońca, cały obszar Gileadu, Gadytów, Rubenitów, Manassytów - od Aroeru, który leży nad rzekš Arnon - Gilead i Baszan. 10,34 A czyż pozostałe dzieje Jehu, wszystkie jego czyny i cała jego dzielnoœć nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 10,35 I spoczšł Jehu ze swymi przodkami ipochowano go w Samarii. Jego syn Joachaz został w jego miejsce królem. 10,36 Czas zaœ, w którym Jehu panował nad Izraelem w Samarii, wynosił dwadzieœcia osiem lat. *11 11,01 Kiedy Atalia, matka Ochozjasza, dowiedziała się, że syn jej umarł, zabrałasię do wytępienia całego potomstwa królewskiego. 11,02 Lecz Joszeba, córka króla Jorama, siostra Ochozjasza, zabrała Joasza, syna Ochozjasza - wyniósłszy go potajemnie spoœród mordowanych synów królewskich - i przed wzrokiem Atalii skryła go wraz z jego mamkš w pokoju sypialnym, tak iż nie został zabity. 11,03 Przebywał więc z niš szeœć lat ukryty w œwištyni Pańskiej, podczas gdy Atalia rzšdziła w kraju. 11,04 W siódmym roku Jojada polecił sprowadzić setników, Karyjczyków i straż przybocznš, przyprowadził ich do siebie w œwištyni Pańskiej. Zawarł z nimi układ i kazał im złożyć przysięgę [w œwištyni] Pańskiej, i pokazał im syna królewskiego. 11,05 Następnie wydał im taki rozkaz: Oto rozkaz, który macie wykonać. Jedna trzeciaz was, podejmujšcych służbę w szabat, matrzymać straż przy pałacu królewskim. 11,06 Jedna trzecia przy Bramie Sur. Jednatrzecia przy bramie za strażš. Trzymajcie kolejno straż nad pałacem. 11,07 Dwa oddziały z was wszystkich - schodzšcych ze służby w szabat - majš trzymać straż w œwištyni Pańskiej przy królu. 11,08 Otoczcie w kršg króla, każdy z bronišw ręku! Kto by chciał wtargnšć w szeregi, niech zginie! BšdŸcie przy królu, dokšdkolwiek się uda! 11,09 Setnicy wykonali wszystko, jak im rozkazał kapłan Jojada. Każdy wzišł swoich ludzi - tak tych, co podejmujš służbę w szabat, jak i tych, co w szabat z niej schodzš, i przyszli do kapłana Jojady. 11,10 Kapłan zaœ wręczył setnikom włócznie i tarcze króla Dawida, które były w œwištyni Pańskiej. 11,11 Straż przyboczna ustawiła się naokoło króla - każdy z broniš w ręku - od węgła południowego œwištyni aż do północnego, przed ołtarzem i œwištyniš. 11,12 Wówczas wyprowadził syna królewskiego, włożył na niego diadem i [wręczył] œwiadectwo; ustanowiono go królem i namaszczono. Wtedy klaskano w dłonie i wołano: Niech żyje król! 11,13 Słyszšc wrzawę ludu, Atalia udała się do ludu, do œwištyni Pańskiej. 11,14 Spojrzała: a oto król stoi przy kolumnie - zgodnie ze zwyczajem, dowódcy i tršby naokoło króla, cały lud kraju raduje się i dmie w tršby. Atalia więc rozdarła szaty i zawołała: Spisek! Spisek! 11,15 Wtedy kapłan Jojada wydał rozkaz setnikom dowodzšcym wojskiem, polecajšc im: WyprowadŸcie jš ze œwištyni poza szeregi, a gdyby ktoœ za niš szedł, niech zginie od miecza! Mówił bowiem kapłan: Niepowinna zginšć w œwištyni Pańskiej. 11,16 Pochwycono jš, i gdy weszła na drogę, którš wjeżdżajš konie ku pałacowi, została tam zabita. 11,17 Jojada zawarł przymierze między Panem a królem i ludem, by byli ludem Pańskim, [ oraz między królem a ludem ]. 11,18 Po czym cały lud kraju wyruszył do œwištyni Baala i zburzył jš. Ołtarze jej i posšgi potłuczono całkowicie, a Mattana, kapłana Baala, zabito przed ołtarzami. I ustanowił kapłan [Jojada] straż nad œwištyniš Pańskš. 11,19 Następnie wzišł setników, Karyjczyków, straż przybocznš i cały lud kraju. Wyprowadzili króla ze œwištyni Pańskiej i wkroczyli przez Bramę Straży dopałacu królewskiego. Tak więc [Joasz] zasiadł na tronie królewskim. 11,20 Cały lud kraju radował się, a miasto zażywało spokoju. Atalię zaœ zabito mieczem w pałacu króla. *12 12,01 W chwili objęcia rzšdów Joasz miał siedem lat. 12,02 W siódmym roku panowania Jehu, Joasz został królem i panował czterdzieœcilat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Sibeja - z Beer-Szeby. 12,03 Joasz czynił to, co jest słuszne w oczach Pańskich, przez wszystkie dni, póki pouczał go kapłan Jojada. 12,04 Jedynie wyżyny nie zostały jeszcze usunięte. Lud w dalszym cišgu składał na wyżynach ofiary krwawe i kadzielne. 12,05 Joasz polecił kapłanom: Wszystkie pienišdze, które jako dar œwięty wnosi się do œwištyni Pańskiej - pienišdze bieżšce, które ktoœ płaci według wyznaczonej mu kwoty za osoby - wszystkie pienišdze, które ktoœ z własnej woli wnosi do œwištyni Pańskiej - 12,06 zbiorš kapłani od osób sobie znanych i obrócš je na naprawę uszkodzeń œwištyni,gdziekolwiek takie uszkodzenie się znajdzie.12,07 Lecz jeszcze w dwudziestym trzecim roku króla Joasza kapłani nie naprawili uszkodzeń œwištyni. 12,08 Wtedy król Joasz zawezwał kapłana Jojadę oraz kapłanów i rzekł do nich: Dlaczego nie naprawiacie uszkodzeń œwištyni? Odtšd już nie wolno wam brać pieniędzy od znanych wam osób, lecz przekażecie je na naprawę szkód œwištyni Pańskiej. 12,09 Kapłani zgodzili się nie brać pieniędzyod ludu i nie troszczyć się o naprawę uszkodzeń œwištyni. 12,10 Wtedy kapłan Jojada wzišł jednš skrzynię, zrobił otwór w jej przykrywie i postawił jš obok ołtarza, po prawej stronie wejœcia do œwištyni Pańskiej. Kapłani zaœ - stróże progów - składali tam wszystkie pienišdze wniesione do œwištyni Pańskiej. 12,11 Kiedy zauważono, że dużo jest pieniędzy w skrzyni, przychodził sekretarzkróla oraz arcykapłan i wtedy zsypywano i obliczano pienišdze, które się znajdowały wœwištyni Pańskiej. 12,12 Pienišdze odważone przekazywano kierownikom robót, nadzorcom œwištyni Pańskiej. Ci zaœ wydawali je na stolarzy i budowniczych - pracujšcych w œwištyni Pańskiej - 12,13 murarzy, kamieniarzy oraz na kupno drewna i kamieni ciosowych do naprawienia uszkodzeń œwištyni Pańskiej, wreszcie na wszystkie wydatki celem odbudowy œwištyni. 12,14 Jednakże z monet, które wpływały do œwištyni Pańskiej, nie wyrabiano czarek srebrnych, nożyc, kropielnic, tršb ani żadnych przedmiotów złotych lub srebrnychdla œwištyni Pańskiej, 12,15 ale wydawano je robotnikom, którzy ich używali do naprawy œwištyni Pańskiej. 12,16 I nie robiono obliczeń z ludŸmi, w ręce których przekazywano pienišdze, aby je wydawali na robotników, ponieważ działali z niezachwianš wiernoœciš. 12,17 Pienišdze [dane] jako zadoœćuczynienie za winy i grzechy nie wchodziły do œwištyni Pańskiej - były własnoœciš kapłanów. 12,18 W tym czasie Chazael, król Aramu, wyruszył na wojnę przeciw Gat i zdobył je.Następnie Chazael powzišł postanowienie, by wyruszyć przeciw Jerozolimie. 12,19 Wtedy Joasz, król judzki, zabrał wszystkie dary œwięte, które ofiarowali królowie judzcy: Jozafat, Joram i Ochozjasz, jego przodkowie - łšcznie ze swoimi œwiętymi darami - oraz całe złoto zgromadzone w skarbcach œwištyni Pańskiej i pałacu królewskiego, i posłał Chazaelowi, królowi Aramu, a ten się oddalił od Jerozolimy. 12,20 A czyż pozostałe dzieje Joasza i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 12,21 Słudzy jego powstali, uknuli spisek i zabili Joasza w pałacu na Millo, gdy zstępował do Silla - 12,22 mianowicie Jozabad, syn Szimeata, i Jozabad, syn Szomera - słudzy jego, zabili go i poniósł œmierć. Pochowano go w Mieœcie Dawidowym, razem z jego przodkami. I syn jego Amazjasz został w jego miejsce królem. *13 13,01 W dwudziestym trzecim roku [panowania] Joasza, syna Ochozjasza, królailiby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż„P+c…{ c†…Uc‡Ú*+cˆ9X,judzkiego, Joachaz, syn Jehu, został królem izraelskim w Samarii, na siedemnaœcie lat. 13,02 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, naœladujšc grzech Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela - nie zerwał z nim. 13,03 Wtedy zapłonšł gniew Pana przeciw Izraelitom, i wydał ich w ręce Chazaela, króla Aramu, oraz w ręce Ben-Hadada, synaChazaela - przez cały czas. 13,04 Lecz Joachaz przebłagał oblicze Pańskie, tak iż Pan wysłuchał go, ponieważwidział ucisk Izraelitów, jakim ciemiężył ich król Aramu. 13,05 Zatem Pan dał Izraelowi wybawiciela,który ich wyzwolił spod mocy Aramu, tak iżIzraelici mieszkali w swoich namiotach, jakprzedtem. 13,06 Jednakże nie odwrócili się od grzechurodu Jeroboama, do którego ów doprowadził Izraela - trwali w nim. A nawet aszera stała w Samarii. 13,07 Gdy Joachazowi zostało nie więcej żołnierzy, jak tylko pięćdziesięciu jeŸdŸców, dziesięć rydwanów i dziesięć tysięcy pieszych, wytracił ich król Aramu i starł jak proch, który się depcze. 13,08 A czyż pozostałe dzieje Joachaza, wszystkie jego czyny i jego dzielnoœć, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 13,09 I spoczšł Joachaz razem ze swymi przodkami, i pochowano go w Samarii. A synjego Joasz został w jego miejsce królem. 13,10 W trzydziestym siódmym roku [panowania] Joasza, króla judzkiego - Joasz, syn Joachaza, został królem izraelskim w Samarii, na szesnaœcie lat. 13,11 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich. Nie zerwał z całym grzechem Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela - trwał w nim. 13,12 A czyż pozostałe dzieje Joasza, wszystkie jego czyny i dzielnoœć, z jakš walczył przeciw Amazjaszowi, królowi judzkiemu - nie sš opisane w Księdze KronikKrólów Izraela? 13,13 I spoczšł Joasz ze swymi przodkami,a Jeroboam zasiadł na jego tronie. Joasz pochowany został w Samarii, razem z królami izraelskimi. 13,14 Kiedy Elizeusz zapadł na chorobę œmiertelnš, przyszedł do niego Joasz, król izraelski, i płaczšc pochylony nad jego twarzš mówił: Ojcze mój! Ojcze mój! Rydwanie Izraela i jego JeŸdŸcze! 13,15 Elizeusz zaœ rzekł do niego: WeŸ łuk i strzały! I przyniósł do niego łuk i strzały. 13,16 Wtedy on rzekł do króla izraelskiego:Połóż rękę swš na łuk! Król położył swš rękę, a Elizeusz nałożył ręce swoje na ręce króla 13,17 i powiedział: Otwórz okno na wschód!Kiedy otworzył, Elizeusz rzekł: Strzelaj! - istrzelił, a on rzekł: Strzała zwycięstwa odPana! Strzała zwycięstwa przeciw Aramowi!Pobijesz Aram w Afek, doszczętnie! 13,18 Następnie rzekł: WeŸ strzały! Kiedy je wzišł, rzekł do króla Izraela: Uderz o ziemię! A on uderzył trzy razy i zaprzestał. 13,19 Wtedy mšż Boży rozgniewał się na niego i rzekł: Trzeba było uderzyć pięć albo szeœć razy! Wtedy byœ pokonał Aram doszczętnie, teraz zaœ pokonasz Aram tylkotrzy razy! 13,20 Elizeusz umarł i pochowano go. Oddziały zaœ Moabitów wpadały do kraju każdego roku. 13,21 Zdarzyło się, że grzebišcy człowiekaujrzeli jeden oddział [nieprzyjacielski]. Wrzucili więc tego człowieka do grobu Elizeusza i oddalili się. Człowiek ten dotknšłkoœci Elizeusza, ożył i stanšł na nogi. 13,22 Chazael, król Aramu, gnębił Izraelitów przez całe życie Joachaza. 13,23 Lecz Pan okazał im łaskę, zmiłował się nad nimi i zwrócił się ku nim ze względu na przymierze swoje z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Nie chciałich zatracić i nie odrzucił ich od swego oblicza, . 13,24 Chazael, król Aramu, umarł, a jego syn Ben-Hadad został w jego miejsce królem. 13,25 Wtedy Joasz, syn Joachaza, znowu odbił miasta z ršk Ben-Hadada, syna Chazaela, które ów zabrał ojcu jego, Joachazowi, na wojnie. Trzykrotnie pobił goJoasz i odzyskał miasta izraelskie. *14 14,01 W drugim roku [panowania] Joasza, syna Joachaza, króla Izraela - Amazjasz, syn Joasza, został królem judzkim. 14,02 W chwili objęcia rzšdów miał dwadzieœcia pięć lat i panował dwadzieœcia dziewięć lat w Jerozolimie. Matce jego byłona imię Joaddan z Jerozolimy. 14,03 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich, jednak nie tak, jak praojciec jego, Dawid. Zupełnie tak postępował, jak jego ojciec Joasz. 14,04 Jedynie wyżyny nie zostały usunięte. W dalszym cišgu lud składał ofiary krwawei kadzielne na wyżynach. 14,05 Skoro tylko umocnił władzę królewskš w swoim ręku, zabił tych spoœród sług swoich, którzy zabili jego ojca, króla. 14,06 Lecz nie skazał na œmierć synów zabójców - zgodnie z tym, co jest napisane w księdze Prawa Mojżeszowego, gdzie Pan przykazał: Ojcowie nie poniosš œmierci za winy swych synów ani synowie za winy ojców. Każdy umrze za swój własny grzech. 14,07 To on pokonał Edomitów w Dolinie Soli, w liczbie dziesięciu tysięcy, i zdobył wbitwie Selę, i nadał jej nazwę Jokteel, którš nosi aż do dnia dzisiejszego. 14,08 Wówczas Amazjasz wysłał posłów do Joasza, syna Joachaza, syna Jehu, królaizraelskiego ze słowami: PrzyjdŸ, a zmierzymy się zbrojnie! 14,09 Joasz zaœ, król izraelski, przekazał Amazjaszowi, królowi judzkiemu, takš odpowiedŸ: Cierń na Libanie przesłał cedrowi na Libanie takš proœbę: Daj córkę swojš mojemu synowi za żonę! Lecz dziki zwierz na Libanie przebiegł i rozdeptał cierń. - 14,10 Pobiłeœ zupełnie Edomitów i serce twoje uniosło się pychš. BšdŸ sobie sławny, lecz pozostań w domu swoim! Dlaczego masz się narażać na nieszczęœcie imasz upaœć ty, a razem z tobš i Juda? 14,11 Lecz Amazjasz nie słuchał, i Joasz, król izraelski, wyruszył. Zmierzyli się zbrojnie - on i Amazjasz, król judzki, w Bet-Szemesz, które należy do Judy. 14,12 Juda został pobity przez Izraela, i uciekł każdy do swego namiotu. 14,13 Amazjasza zaœ, króla judzkiego, synaJoasza, wnuka Ochozjasza, pojmał Joasz, król izraelski, w Bet-Szemesz i zaprowadziłgo do Jerozolimy. Zrobił wyłom w murze Jerozolimy od Bramy Efraima aż do Bramy Węgła na czterysta łokci. 14,14 Zabrał też całe złoto i srebro, wszystkie przedmioty, które znajdowały się w œwištyni Pańskiej i w skarbcach pałacu królewskiego, oraz zakładników - i wrócił do Samarii. 14,15 A czyż pozostałe dzieła Joasza, których dokonał, jego dzielnoœć oraz to, jak walczył z Amazjaszem, królem judzkim,nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 14,16 I spoczšł Joasz ze swymi przodkami,i pochowany został w Samarii, razem z królami izraelskimi, a syn jego Jeroboam został w jego miejsce królem. 14,17 Amazjasz, syn Joasza, króla judzkiego, żył jeszcze piętnaœcie lat po œmierci Joasza, syna Joachaza, króla izraelskiego. 14,18 A czyż pozostałe dzieje Amazjasza nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 14,19 Przeciwko niemu uknuto spisek w Jerozolimie, uciekł więc do Lakisz. Urzšdzono za nim poœcig do Lakisz i tam go zabito. 14,20 Przywieziono go końmi i pogrzebano zjego przodkami w Jerozolimie, w Mieœcie Dawidowym. 14,21 A cały naród Judy wzišł Azariasza, który miał wtedy szesnaœcie lat, i obrał gokrólem w miejsce jego ojca Amazjasza. 14,22 To on obwarował Elat i przywrócił go Judzie, kiedy król spoczšł ze swymi przodkami. 14,23 W piętnastym roku [panowania] Amazjasza, syna Joasza, króla judzkiego - Jeroboam, syn Joasza, został królem izraelskim w Samarii - na czterdzieœci jeden lat. 14,24 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich: nie zerwał z całym grzechem Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela. 14,25 To on przywrócił granice Izraela od Wejœcia do Chamat aż do morza Araby - zgodnie ze słowem Pana, Boga Izraela, które wypowiedział przez sługę swego Jonasza, syna Amittaja, proroka pochodzšcego z Gat-ha-Chefer. 14,26 Albowiem Pan widział niezmiernie gorzkš niedolę Izraela, iż nie było ani niewolnika, ani wolnego, i nie było, kto by pomógł Izraelowi. 14,27 I Pan nie wydał wyroku wytracenia imienia Izraela pod niebem, lecz ocalił go rękš Jeroboama, syna Joasza. 14,28 A czyż pozostałe dzieje Jeroboama, wszystkie jego czyny i jego dzielnoœć, z jakš walczył i z jakš przywrócił IzraelowiDamaszek i Chamat - nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 14,29 I spoczšł Jeroboam z przodkami swoimi, z królami izraelskimi, a syn jego Zachariasz, został w jego miejsce królem. *15 15,01 W dwudziestym siódmym roku [panowania] Jeroboama, króla izraelskiego -Azariasz, syn Amazjasza, został królem judzkim. 15,02 W chwili objęcia rzšdów miał szesnaœcie lat i panował pięćdziesišt dwa lata w Jerozolimie. Matce jego było na imięJekolia - z Jerozolimy. 15,03 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich - tak jak czynił jego ojciec Amazjasz. 15,04 Jedynie wyżyny nie zostały usunięte. W dalszym cišgu lud składał na wyżynach ofiary krwawe i kadzielnice. 15,05 Lecz Pan dotknšł króla, tak iż stał się trędowaty aż do dnia swojej œmierci, i mieszkał w domu odosobnienia - podczas gdy Jotam, jego syn, kierował pałacem i sšdził lud kraju. 15,06 A czyż pozostałe dzieje Azariasza i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 15,07 I spoczšł Azariasz ze swymi przodkami, i pochowano go z jego przodkami w Mieœcie Dawidowym. A syn jego Jotam został w jego miejsce królem. 15,08 W trzydziestym ósmym roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego, Zachariasz, syn Jeroboama, został królem izraelskim w Samarii - na szeœć miesięcy. 15,09 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, tak jak czynili jego przodkowie. Nie zerwał z grzechem Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela. 15,10 Szallum, syn Jabesza, uknuł spisek przeciw niemu, zadał mu cios œmiertelny wJibleam i został w jego miejsce królem. 15,11 Pozostałe zaœ dzieje Zachariasza opisano w Księdze Kronik Królów Izraela. 15,12 Takie było słowo Pana, które wypowiedział do Jehu: Synowie twoi aż do czwartego pokolenia będš zasiadali na tronie Izraela. I tak się spełniło. 15,13 Szallum, syn Jabesza, został królem w trzydziestym dziewištym roku [panowania] Ozjasza, króla judzkiego, i rzšdził jedne miesišc w Samarii. 15,14 Menachem, syn Gadiego, przyszedł z Tirsy i wszedł do Samarii. Zadał cios œmiertelny Szallumowi, synowi Jabesza, w Samarii, i został w jego miejsce królem. 15,15 Pozostałe zaœ dzieje Szalluma oraz spisek, jaki uknuł, opisano w Księdze Kronik Królów Izraela. 15,16 Podówczas Menachem spustoszył Tappuach - zabijajšc wszystkich, którzy w nim byli - oraz okolice jego, poczšwszy od Tirsy, ponieważ mu nie otworzono bram. Spustoszył je, a wszystkie w nim brzemienne kobiety rozpruwał. 15,17 W trzydziestym dziewištym roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego, Menachem, syn Gadiego, został królem izraelskim w Samarii - na dziesięć lat. 15,18 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich; nie zerwał z grzechami Jeroboama, syna Nebata, do których ów doprowadził Izraela. Za jego czasu 15,19 wtargnšł do kraju Pul, król asyryjski. Menachem dał Pulowi tysišc talentów srebra, aby zapewnić sobie jego pomoc i umocnić władzę królewskš w swoim własnym ręku. 15,20 Menachem uzyskał te pienišdze od Izraelitów, od wszystkich ludzi zamożnych - po pięćdziesišt syklów od głowy - aby je wręczyć królowi asyryjskiemu. Wycofał sięwięc król asyryjski, nie zatrzymujšc się tam w kraju. 15,21 A czyż pozostałe dzieje Menachema i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 15,22 I spoczšł Menachem ze swoimi przodkami, a syn jego, Pekachiasz, został w jego miejsce królem. 15,23 W pięćdziesištym roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego - Pekachiasz, syn Menachema, został królem izraelskim w Samarii - na dwa lata. 15,24 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich. Nie zerwał z grzechami Jeroboama, syna Nebata, do których ów doprowadził Izraela. 15,25 Tarczownik jego, Pekach, syn Remaliasza, uknuł spisek przeciw niemu i zabił go w Samarii, w baszcie pałacu królewskiego - Argoba też i Arieha - a razem z nim pięćdziesięciu ludzi z Gileadu. Zabił go i został w jego miejsce królem. 15,26 Pozostałe zaœ dzieje Pekachiasza i wszystkie jego czyny opisano w Księdze Kronik Królów Izraela. 15,27 W pięćdziesištym drugim roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego, Pekach, syn Remaliasza, został królem izraelskim w Samarii, na dwadzieœcia lat. 15,28 Czynił on to, co jest złe w oczach Pana. Nie zerwał z grzechem Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela. 15,29 Za czasu Pekacha, króla izraelskiego,wtargnšł Tiglat-Pileser, król asyryjski, i zajšł Ijjon, Abel-Bet-Maaka, Janoach, Kedesz, Chasor, Gilead, Galileję, cały kraj Neftalego, a pojmanych przesiedlił do Asyrii. 15,30 Ozeasz, syn Eli, uknuł spisek przeciwko Pekachowi, synowi Remaliasza. Zadał mu cios œmiertelny i został w jego miejsce królem . 15,31 Pozostałe zaœ dzieje Pekacha i wszystkie jego czyny opisano w Księdze Kronik Królów Izraela. 15,32 W drugim roku [panowania] Pekacha, syna Remaliasza, króla izraelskiego, Jotam,syn Azariasza, został królem judzkim. 15,33 W chwili objęcia rzšdów miał dwadzieœcia pięć lat i panował szesnaœcie lat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Jerusza - córka Sadoka. 15,34 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich. Działał zupełnie tak, jak jego ojciec Azariasz. 15,35 Jedynie wyżyny nie zostały usunięte. W dalszym cišgu lud składał na wyżynach ofiary krwawe i kadzielne. On to zbudował Bramę Górnš œwištyni Pańskiej. 15,36 A czyż pozostałe dzieje Jotama i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 15,37 W owym czasie Pan zaczšł posyłać przeciw Judzie Resina, króla Aramu, i Pekacha, syna Remaliasza. 15,38 I spoczšł Jotam przy swoich przodkach i pochowano go z jego przodkamiw Mieœcie Dawida, jego praojca, a jego synAchaz został w jego miejsce królem. *16 16,01 W siedemnastym roku [panowania] Pekacha, syna Remaliasza, Achaz, syn Jotama, został królem judzkim. 16,02 W chwili objęcia rzšdów Achaz miał dwadzieœcia lat, a szesnaœcie lat panował w Jerozolimie. Nie czynił on tego, co jest słuszne w oczach Pana, Boga jego, tak jak jego praojciec, Dawid, 16,03 lecz kroczył drogš królów izraelskich. A nawet syna swego przeprowadził przez ogień - na modłę ohydnych grzechów pogan, których Pan wypędził przed Izraelitami. 16,04 Składał ofiary krwawe i kadzielne nawyżynach i pagórkach, i pod każdym drzewem zielonym. 16,05 Wówczas Resin, król Aramu, i Pekach,syn Remaliasza, król izraelski, wyruszyli dobitwy przeciw Jerozolimie. Osaczyli Achaza,lecz nie mogli go pokonać. 16,06 W tym samym czasie Resin, król Aramu, włšczył Elat do Edomu. Wypędził Judejczyków z Elat, a Edomici weszli do Elat i zamieszkali aż do dnia dzisiejszego. 16,07 Wtedy Achaz wysłał posłów do królaasyryjskiego Tiglat-Pilesera ze słowami: Jestem twoim sługš i twoim synem. PrzyjdŸi wybaw mnie z ręki króla Aramu i z ręki króla izraelskiego, którzy stanęli przeciwkomnie. 16,08 Achaz wzišł srebro i złoto, które było w œwištyni Pańskiej i w skarbcach pałacu królewskiego, i przesłał je królowi asyryjskiemu jako dar hołdowniczy. 16,09 Król asyryjski wysłuchał go. Wyruszył król asyryjski przeciwko Damaszkowi i zajšł go, a mieszkańców zabrał w niewolę do Kir. Resina zaœ kazał zabić. 16,10 Kiedy król Achaz udał się na spotkanie z Tiglat-Pileserem, królem asyryjskim, do Damaszku, ujrzał ołtarz w Damaszku. Wtedy król Achaz przesłał kapłanowi Uriaszowi podobiznę ołtarza i wzorzec całej jego budowy. 16,11 Zatem kapłan Uriasz zbudował ołtarz. Jak król Achaz polecił we wszystkich wskazaniach z Damaszku, tak pracę wykonał kapłan Uriasz, zanim jeszcze król Achaz wrócił z Damaszku. 16,12 Kiedy król przybył z Damaszku i ujrzał ołtarz, zbliżył się do ołtarza i wstšpił na niego. 16,13 I kazał w dym obrócić swš ofiarę całopalnš i ofiarę pokarmowš, wylał ofiarępłynnš, a krwiš swych ofiar biesiadnych kropił ołtarz. 16,14 Ołtarz z bršzu, który stał przed obliczem Pańskim, kazał odsunšć sprzed œwištyni - z przestrzeni między ołtarzem aœwištyniš Pańskš - i postawić go obok [wielkiego] ołtarza na północ. 16,15 Kapłanowi Uriaszowi zaœ król Achaz wydał rozkaz następujšcy: Na wielkim ołtarzu masz palić ofiarę całopalnš sza, syna Ochozjasza, królailiby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż‰PWcŠ§c‹ľ!cŒÖ*ż c•8Ő0porannš i ofiarę pokarmowš wieczornš, ofiarę całopalnš króla i jego ofiarę pokarmowš, oraz ofiarę całopalnš całego ludu kraju, jego ofiary pokarmowe i płynne. Będziesz też na niego wylewał całškrew ofiar całopalnych i krew ofiar krwawych. To zaœ, co się odnosi do ołtarzaz bršzu 16,16 Kapłan Uriasz wykonał wszystko, co mu rozkazał król Achaz. 16,17 Król Achaz kazał odcišć listwy z podwozi i wyjšć z nich kadzie. Kazał również zdjšć "morze" sponad wołów miedzianych, które pod nim były, i postawićje na posadzce kamiennej. 16,18 Następnie kazał usunšć kryty krużganek szabatowy, który zbudowano przy œwištyni, oraz zewnętrzne wejœcie królewskie do œwištyni Pańskiej - ze względu na króla asyryjskiego. 16,19 A czyż pozostałe dzieje Achaza i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 16,20 I spoczšł Achaz ze swymi przodkami,i pochowany został z przodkami swymi w Mieœcie Dawidowym, a syn jego, Ezechiasz, został w jego miejsce królem. *17 17,01 W dwunastym roku [panowania] Achaza, króla judzkiego - Ozeasz, syn Eli, został królem izraelskim w Samarii - na dziewięć lat. 17,02 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, jednakże nie tak, jak królowie Izraela, którzy żyli przed nim. 17,03 Przeciwko niemu wyruszył Salmanassar, król asyryjski, a Ozeasz poddał się mu i płacił mu daninę. 17,04 Lecz król asyryjski wykrył spisek Ozeasza. Ozeasz bowiem wysłał posłów do króla egipskiego, So, i nie przysyłał daninykrólowi asyryjskiemu, jak każdego roku. Wtedy król asyryjski pojmał go i zamknšł w więzieniu. 17,05 Król asyryjski najechał cały kraj, przyszedł pod Samarię i oblegał jš przez trzy lata. 17,06 W dziewištym roku [panowania] Ozeasza król asyryjski zdobył Samarię i zabrał Izraelitów w niewolę do Asyrii, i przesiedlił ich do Chalach, nad Chabor - rzekę Gozanu, i do miast Medów. 17,07 Stało się tak, bo Izraelici zgrzeszyli przeciwko Panu, Bogu swemu, który ich wyprowadził z Egiptu, spod ręki faraona, króla egipskiego. Czcili oni bogów obcych 17,08 i naœladowali obyczaje ludów, które Pan wypędził przed Izraelitami, oraz królów izraelskich, których wybrali. 17,09 I wymyœlili sobie Izraelici rzeczy przewrotne na przekór Panu, Bogu swemu. Zbudowali sobie wyżyny we wszystkich swoich miejscowoœciach - od wieży strażniczej aż do miasta warownego. 17,10 Ustawili sobie stele i aszery na każdym wyniosłym pagórku i pod każdym drzewem zielonym. 17,11 I składali ofiary kadzielne tamże - nawszystkich wyżynach - podobnie jak ludy, które Pan usunšł przed nimi. Spełniali czyny grzeszne, drażnišc Pana. 17,12 I służyli bożkom, o których Pan powiedział im: Nie czyńcie tego! 17,13 Pan jednak cišgle ostrzegał Izraela i Judę przez wszystkich swoich proroków i wszystkich "widzšcych", mówišc: Zawróćcie z waszych dróg grzesznych i przestrzegajcie poleceń moich i postanowień moich, według całego Prawa, które nadałem waszym przodkom i które przekazałem wam przez sługi moje - proroków. 17,14 Lecz oni nie słuchali i twardym uczynili swój kark, jak kark ich przodków, którzy nie zawierzyli Panu, Bogu swojemu. 17,15 Odrzucili przykazania Jego i przymierze, które zawarł z przodkami, oraz rozkazy, które im wydał. Szli za nicoœciš i stali się niczym - naœladujšc ludy wokół siebie, co do których przykazał im Pan, aby nie postępowali tak, jak one. 17,16 Odrzucili wszystkie polecenia Pana, Boga swego, i ulali sobie posšgi - dwa cielce. Zrobili sobie aszerę i oddawali pokłon całemu wojsku niebieskiemu, i służyli Baalowi. 17,17 Przeprowadzali synów swoich i córki przez ogień. Uprawiali wróżbiarstwo i czarnoksięstwo. Oddali się czynieniu tego, co jest złe w oczach Pana, drażnišc Go. 17,18 Wtedy Pan zapłonšł gwałtownym gniewem przeciw Izraelowi i odrzucił go odswego oblicza. Pozostało tylko samo pokolenie Judy. 17,19 Również Juda nie przestrzegał poleceń Pana, Boga swego, i naœladował obyczaje, które Izrael wprowadził. 17,20 Wtedy Pan odrzucił całe potomstwo Izraela, poniżył je i wydał je w moc łupieżców, aż wreszcie odrzucił je od swego oblicza. 17,21 Albowiem oderwał Izraela od domu Dawida, a Izrael obrał sobie za króla Jeroboama, syna Nebata. Jeroboam zaœ oderwał Izraela od Pana i doprowadził go do wielkiego grzechu. 17,22 Izraelici naœladowali wszystkie grzechy, które Jeroboam popełnił - nie odstšpili od nich. 17,23 Aż wreszcie Pan odrzucił Izraela od swego oblicza, tak jak zapowiedział przez wszystkie sługi swoje, proroków. I przesiedlił Izraelitów z własnego kraju w niewolę do Asyrii, gdzie sš aż do dnia dzisiejszego. 17,24 Król asyryjski kazał przyjœć ludziom z Babilonu, z Kuta, z Awwa, z Chamat i z Sefarwaim, i osiedlił ich w miastach Samarii zamiast Izraelitów. Wzięli więc oni w posiadanie Samarię i osiedlili się w jej miejscowoœciach. 17,25 W poczštkach swego zamieszkania nieoddawali oni tam czci Panu, zatem Pan nasyłał na nich lwy, które wœród nich dokonywały spustoszenia. 17,26 Doniesiono więc królowi asyryjskiemu:Ludy, które zabrałeœ do niewoli i osiedliłeœw miejscowoœciach Samarii, nie znajš obrzędu Boga tego kraju. I nasłał na nich lwy, które ich zabijajš, ponieważ nie znajš oni obrzędu Boga kraju. 17,27 Wtedy król asyryjski przykazał: ZaprowadŸcie tam jednego z kapłanów, których stamtšd zabraliœcie do niewoli. Niech idzie i mieszka tam, i naucza ich obrzędu Boga tego kraju! 17,28 Wtedy jeden z kapłanów, których zabrano do niewoli z Samarii, odszedł i zamieszkał w Betel, i pouczał ich, jak majšoddawać czeœć Panu. 17,29 Każdy naród tworzył sobie własnych bogów i stawiał ich w œwištyniach wyżynnych, które zbudowali Samarytanie - każdy naród w tych miejscowoœciach, w których mieszkał. 17,30 Mianowicie: ludzie z Babilonu ulepili Sukkot-Benota, ludzie z Kuta ulepili Nergala,ludzie z Chamat, ulepili Aszima, 17,31 Awwici ulepili Nibchaza i Tartaka, Sefarwaici zaœ palili swoje dzieci w ogniu na czeœć Adrameleka i Anammeleka - bogów Sefarwaim. 17,32 Czcili również Pana, lecz spomiędzy swoich ustanowili sobie kapłanów na wyżynach, którzy sprawowali dla nich obrzędy w œwištyniach wyżynnych. 17,33 Czcili Pana i zarazem służyli bożkom swoim według zwyczajów ludów, z których[krain] zostali przesiedleni. 17,34 Jeszcze do dzisiejszego dnia postępujš według starych zwyczajów. Nie czczš Pana i nie postępujš według Jego postanowień i nakazów, według Prawa i polecenia, jakie Pan dał synom Jakuba, któremu nadał imię Izrael. 17,35 Pan zawarł z nimi przymierze i przykazał im: Nie będziecie czcili bogów obcych, nie będziecie oddawać im pokłonu, nie będziecie im służyli i nie będziecie im składali ofiar. 17,36 Jedynie Pana, który wyprowadził wasz kraju Egiptu mocš wielkš i ramieniem wycišgniętym - Jego czcić będziecie, Jemu będziecie oddawać pokłon i Jemu składać ofiary. 17,37 Postanowień i nakazów, Prawa i polecenia, które napisał wam, przestrzegaćbędziecie i wypełniać je na zawsze. Obcych zaœ bogów czcić nie będziecie. 17,38 Nie zapominajcie o przymierzu, którez wami zawarłem, i nie czcijcie bogów obcych. 17,39 Czcijcie jedynie Pana, Boga waszego, a On wyzwoli was z mocy wszystkich waszych nieprzyjaciół. 17,40 Lecz oni nie słuchali, tylko postępowali według swoich starych zwyczajów. 17,41 Ludy więc owe czciły Pana i zarazemsłużyły swoim bożkom. Również ich dzieci oraz dzieci ich dzieci postępujš tak, jak czynili ich ojcowie - aż do dnia dzisiejszego.*18 18,01 W trzecim roku [panowania] Ozeasza,syna Eli, króla izraelskiego, Ezechiasz, syn Achaza, został królem judzkim. 18,02 W chwili objęcia rzšdów miał dwadzieœcia pięć lat i panował dwadzieœcia dziewięć lat w Jerozolimie. Jego matce byłona imię Abijja - córka Zachariasza. 18,03 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich, zupełnie tak jak jego przodek, Dawid. 18,04 On to usunšł wyżyny, potrzaskał stele, wycišł aszery i potłukł węża miedzianego, którego sporzšdził Mojżesz, ponieważ aż do tego czasu Izraelici składali mu ofiary kadzielne - nazywajšc goNechusztan. 18,05 W Panu, Bogu Izraela, pokładał nadzieję. I po nim nie było podobnego do niego między wszystkim królami Judy, jak i między tymi, co żyli przed nim. 18,06 Przylgnšł do Pana - nie zerwał z Nimi przestrzegał Jego przykazań, które Pan zlecił Mojżeszowi. 18,07 Toteż Pan był z nim. We wszystkim, co przedsiębrał, miał powodzenie. Zbuntował się on przeciwko królowi Asyrii inie był mu poddany. 18,08 To on pokonał Filistynów aż do Gazy ijej okolic, od wieży strażniczej aż do miasta warownego. 18,09 W czwartym roku [panowania] króla Ezechiasza, który był siódmym rokiem Ozeasza, syna Eli, króla izraelskiego - wyruszył Salmanassar, król asyryjski, przeciw Samarii i oblegał jš. 18,10 Zdobyto jš po upływie trzech lat. W szóstym roku [panowania] Ezechiasza, który jest dziewištym rokiem [panowania] Ozeasza, króla izraelskiego, zdobyta została Samaria. 18,11 Król asyryjski przesiedlił Izraelitów w niewolę do Asyrii i osiedlił ich w Chalach,nad Chabor, rzekš Gozanu, i w miastach Medów. 18,12 [Stało się tak] dlatego, że nie słuchali głosu Pana, Boga swego, i przekroczyli Jego przymierze - wszystko, cokolwiek przykazał Mojżesz, sługa Pański. Nie słuchali tego ani nie spełniali. 18,13 W czternastym roku panowania króla Ezechiasza najechał Sennacheryb, król asyryjski, wszystkie warowne miasta judzkie i zdobył je. 18,14 Wtedy Ezechiasz, król judzki, wysłałposelstwo do króla asyryjskiego do Lakisz ze słowami: Zbłšdziłem. Odstšp ode mnie! Cokolwiek [jako karę] mi nałożysz, to poniosę. Król asyryjski wymierzył Ezechiaszowi, królowi Judy, trzysta talentów srebra i trzydzieœci talentów złota. 18,15 I Ezechiasz dostarczył wszystkich pieniędzy, które znajdowały się w œwištyni Pańskiej i w skarbcach pałacu królewskiego. 18,16 W tym samym czasie Ezechiasz kazałoderwać obicia drzwi i futryn œwištyni Pańskiej, które król judzki Ozjasz kazał obić metalem - i dał je królowi asyryjskiemu. 18,17 Z Lakisz król asyryjski posłał naczelnego dowódcę, przełożonego dworzani rabsaka z licznym wojskiem do Jerozolimy, przeciw królowi Ezechiaszowi. Wyruszyli i przyszli do Jerozolimy, zatrzymali się przy kanale wyższej sadzawki na drodze Pola Folusznika 18,18 i polecił zawołać króla. Wyszli do nich: zarzšdca pałacu Eliakim, syn Chilkiasza, pisarz Szebna i pełnomocnik Joach, syn Asafa. 18,19 Wtedy rabsak odezwał się do nich: Powiedzcie Ezechiaszowi: Tak mówi wielki król, król asyryjski: Cóż to za bezpieczeństwo, któremu zaufałeœ? 18,20 Myœlisz może, iż próżne słowa zdołajš zastšpić radę i siłę do walki? W kimże pokładasz ufnoœć, że się przeciwko mnie zbuntowałeœ? 18,21 Oto ty się opierasz na Egipcie, na tej nadłamanej lasce trzcinowej, która gdy siękto oprze na niej, wchodzi w dłoń i przebija jš. Takim jest faraon, król egipski,dla wszystkich, którzy na nim polegajš. 18,22 Jeœli mi powiecie: W Panu, Bogu naszym, położyliœmy ufnoœć, to czyż On niejest tym, którego wyżyny i ołtarze poznosił Ezechiasz, nakazujšc Judzie i Jerozolimie: Przed tym tylko ołtarzem w Jerozolimie, będziecie pokłon oddawać [Bogu]? 18,23 Teraz więc, proszę, zrób zakład z panem moim, królem asyryjskim! Dam ci dwa tysišce koni, jeżeli zdołasz wystawić do nich jeŸdŸców. 18,24 Jak zmusisz do odwrotu namiestnika, jednego z najmniejszych sług pana mego? Lecz ty zaufałeœ Egiptowi, ze względu na rydwany i jazdę. 18,25 A teraz czyż to ja wbrew woli Pańskiej wyruszyłem przeciwko temu miejscu, aby je pustoszyć? Pan powiedział do mnie: Wyrusz przeciwko temu krajowi spustosz go! 18,26 Eliakim, syn Chilkiasza, Szebna i Joach powiedzieli do rabsaka: Mów, prosimy, do sług twoich po aramejsku, gdyż rozumiemy [ten język]; nie mów do nas po hebrajsku wobec słuchajšcego ludu,który jest na murach. 18,27 Lecz rabsak im odrzekł: Czy do pana twego i do ciebie posłał mię pan mój, abymmówił te słowa? Czy raczej do ludzi, którzy siedzš na murach [skazani] na jedzenie swego kału i picie swego moczu razem z wami? 18,28 Stał więc rabsak i wołał donoœnym głosem po hebrajsku tymi słowami: Słuchajcie słów wielkiego króla, króla asyryjskiego! 18,29 Tak mówi król: Niech was nie zwodzi Ezechiasz, ponieważ nie potrafi was ocalić z mojej ręki, 18,30 i niech was Ezechiasz nie ożywia nadziejš w Panu, zapewniajšc: Pan wybawi nas na pewno i nie wyda miasta tego w ręce króla asyryjskiego. 18,31 Nie słuchajcie Ezechiasza, bo tak mówi król asyryjski: Zawrzyjcie ze mnš pokój i mnie się poddajcie! A będziecie jedli owoce ze swej winoroœli i ze swego drzewafigowego, i będziecie pili wodę każdy ze swej cysterny, 18,32 aż przyjdę zabrać was do kraju, który jest podobny do waszego - kraju zboża i moszczu, kraju chleba i winnic, kraju oliwy i miodu, abyœcie żyli, a nie umarli. Nie słuchajcie Ezechiasza, ponieważoszukuje was, mówišc: Wybawi nas Pan! 18,33 Czy naprawdę bogowie narodów zdołali wybawić każdy swój kraj z ręki króla asyryjskiego? 18,34 Gdzie sš bogowie Chamatu i Arpadu, gdzie bogowie Sefarwaim, < Heny i Iwwy? Gdzie sš bogowie Samarii? > Czy wybawili Samarię z mojej ręki? 18,35 Którzy spoœród wszystkich bogów tych krajów wybawili swe kraje z mojej ręki, żeby miał Pan wybawić z mojej ręki Jerozolimę? 18,36 Lud milczał i nie odpowiedział mu anisłowa, bo taki był rozkaz królewski: Nie odpowiadajcie mu! 18,37 Z rozdartymi więc szatami przyszli do króla zarzšdca pałacu Eliakim, syn Chilkiasza, pisarz Szebna i syn Asafa, pełnomocnik Joach, i oznajmili mu wypowiedŸ rabsaka. *19 19,01 Gdy to usłyszał król Ezechiasz, rozdarł swe szaty, okrył się worem i udałsię do œwištyni Pańskiej. 19,02 Potem posłał Eliakima, zarzšdcę pałacu, Szebnę, pisarza i starszych kapłanów obleczonych w wory, do proroka Izajasza, syna Amosa, 19,03 by mu powiedzieli: Tak mówi Ezechiasz: Ten dzień jest dniem utrapienia ikary, i hańby! Albowiem dojrzały dzieci do swoich narodzin, a nie ma siły do ich porodzenia! 19,04 Może Pan, Bóg twój, raczy usłyszeć słowa rabsaka, którego przysłał król asyryjski, jego pan, aby znieważać Boga żywego i ukarze go za słowa, które usłyszał Pan, Bóg twój. Przeto wznieœ modlitwę za Resztę, która jeszcze pozostaje. 19,05 Przyszli więc słudzy króla Ezechiaszado Izajasza. 19,06 Izajasz zaœ rzekł do nich: Tak powiecie waszemu panu: Tak mówi Pan: Nie bój się słów, które usłyszałeœ, a którymi pachołcy króla asyryjskiego Mi bluŸnili! 19,07 Oto Ja spowoduję w nim takie usposobienie, że na wiadomoœć, którš usłyszy, wróci do swego kraju, i sprawię, że w swoim kraju padnie od miecza. 19,08 Wrócił rabsak i zastał króla asyryjskiego zdobywajšcego Libnę. Posłyszał bowiem, że [król] ustšpił spod Lakisz. 19,09 Gdy [król] otrzymał wieœć o Tirhace, królu Kusz, głoszšcš: Wyruszył na wojnę przeciw tobie, wyprawił posłów do Ezechiasza, polecajšc: 19,10 Tak powiecie Ezechiaszowi, królowi judzkiemu: Niech twój Bóg, w którym położyłeœ nadzieję, nie zwodzi cię zapewnieniem: Nie będzie wydana Jerozolima w ręce króla asyryjskiego! 19,11 Oto ty słyszałeœ, co zrobili królowie asyryjscy wszystkim krajom, przeznaczajšc je na zagładę, a ty miałbyœ ocaleć? 19,12 Czy bogowie narodów, które moi przodkowie wyniszczyli, ocalili je? Gozan, Charan, Resef i Edomitów, którzy byli w Telassar? 19,13 Gdzie jest król Chamatu i król Arpadu,i król miasta Sefarwaim, Heny i Iwwy? 19,14 Ezechiasz wzišł list z ršk posłów i przeczytał go, następnie poszedł do œwištyni Pańskiej i rozwinšł go przed Panem. 19,15 I zanosił modły Ezechiasz przed obliczem Pańskim, mówišc: Panie, Boże Izraela! Który zasiadasz na cherubach, Ty sam jeden jesteœ Bogiem wszystkich królestw œwiata. Tyœ uczynił niebo i ziemię.19,16 Nakłoń, Panie, Twego ucha, i usłysz!Otwórz, Panie, Twoje oczy, i popatrz! Słuchaj słów Sennacheryba, które przesłał, by znieważać Boga żywego. 19,17 To prawda, o Panie, że królowie asyryjscy wyniszczyli narody i ich kraje. 19,18 W ogień wrzucili ich bogów, bo ci nie byli bogami, lecz tylko dziełem ršk ludzkich- z drzewa i z kamienia - więc ich zniszczyli. 19,19 Teraz więc, Panie, Boże nasz, wybawozjasza, królailiby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŽPŠ ců *c#)c‘L*Qc’8Ó-nas z jego ręki! I niech wiedzš wszystkie królestwa ziemi, że Ty sam jesteœ Bogiem, o Panie! 19,20 Wówczas Izajasz, syn Amosa, posłałEzechiaszowi oœwiadczenie: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Wysłuchałem tego, o co modliłeœ się do Mnie w sprawie Sennacheryba, króla Asyrii. 19,21 Oto wyrocznia, jakš wydał Pan co do niego. Gardzi tobš, szydzi z ciebie Dziewica,Córa Syjonu. Za tobš potrzšsa głowš Córa Jeruzalem. 19,22 Komuœ ubliżył i komu zbluŸnił? Przeciw komu twój głos podniosłeœ i w górę wzbiłeœ twe oczy? Przeciw œwiętemu Izraela! 19,23 Przez twych posłańców uršgałeœ Panu. Mówiłeœ: Z mnóstwem mych rydwanów wyszedłem na szczyty górskie, na najdalsze grzbiety Libanu. Wycišłem jegocedry najwyższe i co najpiękniejsze jego cyprysy. Wtargnšłem w jego ostatnie ustronie, w jego bujnš gęstwinę leœnš. 19,24 Dršżyłem studnię i piłem obce wody, stopami nóg moich wysuszyłem wszystkie rzeki Egiptu. 19,25 Czy nie słyszałeœ? Z dawna to przygotowałem. Co ułożyłem od prastarychczasów, to teraz w czyn wprowadzam. Miałeœ obrócić w stosy gruzów obwarowane miasta. 19,26 Mieszkańcy ich bezsilni, przelękli się i okryli wstydem. Stali się jak roœliny na polu, jak młoda trawa zielona, jak zielsko na dachach spalone podmuchem wiatru wschodniego. 19,27 Lecz Ja wiem, kiedy wstajesz [i kiedy] spoczywasz, kiedy wychodzisz . 19,28 Ponieważ cię złoœć ponosi przeciw Mnie i twa zuchwałoœć doszła do moich uszu, przeto ci w nozdrza założę moje kółka i moje wędzidło na wargi, by zmusić cię do odwrotu drogš, którš przybyłeœ! 19,29 To niechaj ci za znak posłuży: W tym roku żywcie się ziarnem, pozostawionym pozbiorze, na przyszły rok następnym, tym, co samo obrodzi. Ale na trzeci rok siejcie i zbierajcie, zakładajcie winnice i jedzcie ichowoce. 19,30 Reszta ocalałych z domu Judy ponownie zapuœci w głšb korzenie i w górze wyda owoce. 19,31 Albowiem z Jeruzalem wyjdzie Reszta, i z góry Syjon garstka ocalałych. Zazdrosna miłoœć Pana tego dokona! 19,32 Dlatego tak mówi Pan o królu asyryjskim: Nie wejdzie on do tego miasta ani nie wypuœci tam strzały, nie nastawi przeciw niemu tarczy ani nie usypie przeciwko niemu wału. 19,33 Drogš, tš samš, którš przybył, powróci, a do miasta tego nie wejdzie - Wyrocznia Pana. 19,34 Otoczę opiekš to miasto i ocalę je przez wzglšd na Mnie i na sługę mego, Dawida. 19,35 Tejże samej nocy wyszedł Anioł Pański i pobił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesišt pięć tysięcy ludzi. Rano, kiedywstali, oto ci wszyscy byli martwymi ciałami. 19,36 Sennacheryb, król asyryjski, zwinšł więc obóz i odszedł. Wrócił się i pozostał w Niniwie. 19,37 A gdy oddawał pokłon w œwištyni swego boga, Nisroka, [synowie jego], Adramelek i Sareser, zabili go mieczem, a sami zbiegli do kraju Ararat. Syn zaœ jego, Asarhaddon, został w jego miejsce królem. *20 20,01 W owych dniach Ezechiasz zachorował œmiertelnie. Prorok Izajasz, syn Amosa, przyszedł do niego i rzekł mu: Tak mówi Pan: RozporzšdŸ domem swoim, bo umrzesz - nie będziesz żył. 20,02 Wtedy Ezechiasz odwrócił się do œciany i modlił się do Pana mówišc: 20,03 Ach, Panie, wspomnij na to, proszę, że postępowałem wobec Ciebie wiernie i z doskonałym sercem, że czyniłem, co jest dobre w Twoich oczach. I płakał Ezechiaszbardzo rzewnie. 20,04 Jeszcze Izajasz nie wyszedł z dziedzińca œrodkowego, kiedy Pan skierował do niego słowo: 20,05 Wróć i powiedz Ezechiaszowi, władcymojego ludu: Tak mówi Pan, Bóg Dawida, twego praojca: Słyszałem twojš modlitwę, widziałem twoje łzy. Oto uzdrawiam cię: trzeciego dnia pójdziesz do œwištyni Pańskiej 20,06 i dodam do dni twego życia piętnaœcielat. Wybawię ciebie i to miasto z ręki króla asyryjskiego i roztoczę opiekę nad tym miastem ze względu na Mnie i ze względu na mego sługę, Dawida. 20,07 Wtedy Izajasz powiedział: WeŸcie placek figowy! Gdy wzięli i położyli na wrzód, Ezechiasz wyzdrowiał. 20,08 Ezechiasz rzekł do Izajasza: Jaki będzie znak tego, że Pan mnie uzdrowi, iż trzeciego dnia pójdę do œwištyni Pańskiej? 20,09 Odpowiedział Izajasz: Oto ci będzie ten znak od Pana, że spełni On tę rzecz, którš przyrzekł: Czy cień ma się posunšć odziesięć stopni, czy też ma się cofnšć o dziesięć stopni? 20,10 Ezechiasz rzekł: To łatwe dla cienia postšpić o dziesięć stopni. Nie - niech cień się cofnie o dziesięć stopni! 20,11 Wtedy prorok Izajasz wołał do Pana,a Ten przesunšł cień na stopniach zegara Achaza - po których opadał równoczeœnie ze słońcem - o dziesięć stopni. 20,12 W owym czasie Merodak-Baladan, synBaladana, króla babilońskiego, wysłał przez posłów listy i dar do Ezechiasza, bo dowiedział się, że był chory i wyzdrowiał. 20,13 Ezechiasz był im rad i pokazał im cały swój skarbiec, srebro i złoto, wonnoœci i cennš oliwę, zbrojownię i wszystko, co się znajdowało w jego składach. Nie było rzeczy, której by nie pokazał im Ezechiasz w swoim pałacu i w całym swym państwie. 20,14 Wówczas prorok Izajasz przyszedł do króla Ezechiasza i zagadnšł go: Co mówili ci mężowie i skšd przybyli do ciebie?Ezechiasz odrzekł: Z dalekiego kraju przybyli, z Babilonu. 20,15 Znowu zapytał: Co widzieli w twoim pałacu? Odpowiedział Ezechiasz: Widzieli wszystko, cokolwiek jest w moim pałacu. Nie było rzeczy w moich składach, której bym im nie pokazał. 20,16 Wtedy Izajasz powiedział do Ezechiasza: Posłuchaj słowa Pańskiego: 20,17 Oto nadejdš dni, gdy to wszystko - cojest w twoim pałacu i co nagromadzili twoi przodkowie aż do dnia dzisiejszego - zostanie zabrane do Babilonu. Nic nie zostanie - mówi Pan. 20,18 A synów twoich, którzy będš pochodzić od ciebie, którym dasz życie, wybierze się na dworzan do pałacu króla babilońskiego. 20,19 Ezechiasz zaœ rzekł do Izajasza: Pomyœlne jest słowo Pańskie, któreœ wygłosił. Myœlał bowiem: Czemu nie? Będzie pokój i pewnoœć przynajmniej za mojego życia. 20,20 A czyż pozostałe dzieje Ezechiasza, cała jego dzielnoœć i to, jak zbudował sadzawkę i wodocišg i sprowadził wodę do miasta - nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 20,21 I spoczšł Ezechiasz ze swymi przodkami, a syn jego Manasses, został w jego miejsce królem. *21 21,01 W chwili objęcia rzšdów Manasses miał dwanaœcie lat i panował pięćdziesišt pięć lat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Chefsiba. 21,02 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich - na modłę ohydnych grzechów tych ludów, które Pan wypędził przed Izraelitami. 21,03 Na powrót odbudował wyżyny, które zniósł jego ojciec, Ezechiasz. Wznosił ołtarze Baalowi i zrobił aszerę - tak jak robił Achab, król Izraela. Oddawał pokłon całemu wojsku niebieskiemu i służył mu. 21,04 Budował również ołtarze w œwištyni Pańskiej, o której Pan powiedział: W Jeruzalem kładę moje Imię. 21,05 Budował ołtarze całemu wojsku niebieskiemu na obydwóch dziedzińcach œwištyni Pańskiej. 21,06 Przeprowadził syna swego przez ogień, uprawiał wróżbiarstwo i czary, ustanowił zaklinaczy i wieszczków. Mnóstwo zła uczynił w oczach Pana, tak iżGo pobudził do gniewu. 21,07 Posšg Aszery, który sporzšdził, postawił w œwištyni, o której Pan powiedział do Dawida i do syna jego, Salomona: W œwištyni tej i w Jeruzalem, które wybrałem ze wszystkich pokoleń Izraela, kładę moje Imię na wieki. 21,08 I już nie dopuszczę, by noga Izraelitów poszła na tułaczkę z dala od ziemi, którš dałem ich przodkom - o ile tylko będš pilnie przestrzegali wszystkiego,co im przykazałem, oraz całego Prawa, które im nadał sługa mój, Mojżesz. 21,09 Lecz oni nie słuchali, a Manasses wprowadził ich w błšd, tak iż czynili większe zło aniżeli narody pogańskie, którePan wytracił przed Izraelitami. 21,10 Wtedy Pan powiedział przez sługi swoje - proroków - te słowa: 21,11 Ponieważ Manasses, król judzki, popełnił te ohydne grzechy - gorsze zło aniżeli wszystko, co czynili Amoryci przed nim - i nawet Judę doprowadził do grzechu przez swoje bożki, 21,12 przeto tak mówi Pan, Bóg Izraela: OtoJa sprowadzam zagładę na Jeruzalem i na Judę, tak iż wszystkim, którzy o tym usłyszš, zadzwoni w obu uszach. 21,13 Rozcišgnę nad Jeruzalem sznur zniszczenia Samarii i pion domu Achaba. I wytrę Jeruzalem, tak jak wyciera się miskę, a po wytarciu obraca się dnem do góry. 21,14 Odrzucę resztę mego dziedzictwa, wydam je w ręce nieprzyjaciół, tak iż stanš się łupem i pastwš wszystkich swoich wrogów, 21,15 ponieważ czynili to, co jest złe w moich oczach, i obrażali Mnie od chwili wyjœcia ich przodków z Egiptu aż do dnia dzisiejszego. 21,16 Nawet krew niewinnš przelał Manasses w tak ogromnej iloœci, iż napełnił niš Jerozolimę od krańca do krańca - oprócz grzechów, w które wcišgnšł Judę, czynišc to, co jest złe w oczach Pańskich. 21,17 A czyż pozostałe dzieje Manassesa, wszystkie jego czyny i grzechy, które popełnił, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 21,18 I spoczšł Manasses ze swymi przodkami, i pochowany został w ogrodzie swego domu, w ogrodzie Uzzy, a syn jego Amon został w jego miejsce królem. 21,19 W chwili objęcia rzšdów Amon miał dwadzieœcia dwa lata i panował dwa lata w Jerozolimie. Matce jego było na imię Meszulemet - córka Charusa z Jotba. 21,20 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, tak jak czynił jego ojciec, Manasses. 21,21 Kroczył on tš samš drogš, którš szedł jego ojciec. Służył bożkom, którym służył jego ojciec, i pokłon im oddawał. 21,22 Opuœcił Pana, Boga swoich przodków,inie kroczył drogš Pańskš. 21,23 Słudzy Amona uknuli spisek przeciw niemu i zabili króla w jego pałacu. 21,24 Lecz lud kraju wytracił wszystkich, którzy spiskowali przeciw królowi Amonowi,i w jego miejsce lud kraju ustanowił królem syna jego Jozjasza. 21,25 A czyż pozostałe czyny Amona, których dokonał, nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 21,26 Pochowano go w jego grobowcu, w ogrodzie Uzzy, a syn jego Jozjasz został wjego miejsce królem. *22 22,01 W chwili objęcia rzšdów Jozjasz miałosiem lat i panował trzydzieœci jeden lat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Jedida- córka Adajasza z Boskat. 22,02 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich, i kroczył we wszystkim drogš praojca swego, Dawida - nie zbaczajšc ani na prawo, ani na lewo. 22,03 W osiemnastym roku panowania króla Jozjasza posłał on pisarza Szafana, syna Asaliasza, syna Meszullama, do œwištyni Pańskiej z następujšcym poleceniem: 22,04 IdŸ do arcykapłana Chilkiasza. Niech przygotuje wszystkie pienišdze, które wpłynęły do œwištyni Pańskiej, jakie zebrali stróże progów od ludu. 22,05 I niech je wręczy kierownikom robót,nadzorcom œwištyni Pańskiej. Ci zaœ niech znich wydajš na robotników pracujšcych w œwištyni Pańskiej, celem naprawienia szkódœwištyni: 22,06 na cieœli, budowniczych i murarzy, oraz na zakup drewna i kamieni ciosowych, celem naprawienia œwištyni. 22,07 Tylko nie trzeba żšdać od nich sprawozdania z pieniędzy im doręczonych, ponieważ pracujš z niezachwianš wiernoœciš. 22,08 Wówczas to arcykapłan Chilkiasz powiedział do pisarza Szafana: Znalazłem księgę Prawa w œwištyni Pańskiej. I dał Chilkiasz księgę Szafanowi, który jš czytał.22,09 Następnie pisarz Szafan poszedł do króla i zdał mu sprawę z tego zdarzenia w słowach: Słudzy twoi wybrali pienišdze znajdujšce się w œwištyni i wręczyli je kierownikom robót, nadzorcom œwištyni Pańskiej. 22,10 I pisarz Szafan oznajmił królowi: Kapłan Chilkiasz dał mi księgę - i Szafan odczytał jš wobec króla. 22,11 Kiedy król usłyszał słowa księgi Prawa, rozdarł szaty. 22,12 Następnie król rozkazał kapłanowi Chilkiaszowi i Achikamowi, synowi Szafana, Akborowi, synowi Micheasza, pisarzowi Szafanowi i urzędnikowi królewskiemu Asajaszowi: 22,13 IdŸcie poradzić się Pana co do mnie, co do ludu i całego pokolenia Judy w zwišzku ze słowami tejże znalezionej księgi. Bo wielki gniew Pański zapłonšł przeciwko nam z tego powodu, przodkowie nasi nie słuchali słów tejże księgi, by spełnić wszystko, co jest w niej napisane. 22,14 Kapłan Chilkiasz i Achikam, Akbor, Szafan i Asajasz udali się do prorokini Chuldy, żony Szalluma, syna Tikwy, syna Charchasa, strażnika szat. Mieszkała ona wJerozolimie, w nowym mieœcie. Opowiedzieli jej, 22,15 a ona rzekła do nich: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Powiedzcie mężowi, który posłał was do Mnie: 22,16 Tak mówi Pan: Oto sprowadzam zagładę na to miejsce i na jego mieszkańców - wszystkie wyroki księgi, którš czytał król judzki, 22,17 za to, że opuœcili Mnie i składali ofiary kadzielne bogom obcym, drażnišc Mnie wszystkimi dziełami ršk swoich. Dlatego zapłonšł mój gniew przeciw temu miejscu i nie zagaœnie. 22,18 A do króla judzkiego, który posłał was, aby radzić się Pana, powiecie w ten sposób: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Co do słów, które słyszałeœ... - 22,19 Ponieważ ulękło się twoje serce i upokorzyłeœ się przed obliczem Pana, słuchajšc tego, co wypowiedziałem przeciwko temu miejscu i mieszkańcom jego, iż stanš się przedmiotem grozy i przekleństwa; ponieważ rozdarłeœ szaty swoje i płakałeœ przed obliczem moim, to również i Ja wysłuchałem ciebie - wyrocznia Pana! 22,20 Oto Ja przyłšczę cię do twoich przodków i będziesz pochowany spokojnie wswoim grobie. I oczy twoje nie ujrzš całej zagłady, jakš sprowadzam na to miejsce. Aoni zanieœli tę odpowiedŸ rólowi. *23 23,01 Wtedy król polecił przez posłów, by zebrała się koło niego cała starszyzna Judy i Jerozolimy. 23,02 I wszedł król do œwištyni Pańskiej, awraz z nim wszyscy ludzie z Judy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, kapłani i prorocy oraz cały lud, od najmniejszych ażdo największych. Odczytał głoœno całš treœć księgi przymierza, znalezionej w œwištyni Pańskiej. 23,03 Następnie król stanšł przy kolumnie izawarł przymierze przed obliczem Pańskim, że pójdš za Panem, że będš przestrzegali Jego poleceń, przykazań i praw całym sercem i całš duszš, że w czyn zamieniš słowa tego przymierza, spisane w tejże księdze. I cały lud przystšpił do przymierza. 23,04 Następnie król wydał rozkaz arcykapłanowi Chilkiaszowi, kapłanom drugiego rzędu oraz strażnikom progów, aby usunęli ze œwištyni Pańskiej wszystkie przedmioty sporzšdzone dla Baala Aszery i całego wojska niebieskiego. Kazał je spalić na zewnštrz Jerozolimy, na polach nad Cedronem, a popiół z nich zanieœć do Betel. 23,05 Zniósł kapłanów pogańskich, którychustanowili królowie judzcy i którzy składaliofiary kadzielne na wyżynach, w miastach Judy i w okolicach Jerozolimy, oraz tych, którzy składali ofiary kadzielne Baalowi, słońcu, księżycowi, gwiazdozbiorom i całemu wojsku niebieskiemu. 23,06 Usunšł Aszerę ze œwištyni Pańskiej, na zewnštrz Jerozolimy do doliny Cedronu i spalił jš w dolinie Cedronu, starł na popiółirzucił popiół jej na groby pospolitego ludu. 23,07 Zburzył domy osób, uprawiajšcych nierzšd sakralny w œwištyni Pańskiej, gdziekobiety przędły zasłony dla Aszery. 23,08 Kazał zgromadzić się wszystkim kapłanom z miast Judy i splugawił wyżyny,gdzie ci kapłani składali ofiary - od Geba aż do Beer-Szeby. Zniszczył chram Kozłów,który znajdował się u wejœcia do bramy Jozuego, zarzšdcy miasta, po lewej stronie, gdy wchodzi się do bramy miejskiej. 23,09 Jednakże kapłanom wyżyn nie wolno było przystępować do ołtarza Pańskiego wJerozolimie, wyjšwszy to, że mogli jeœć chleby przaœne wœród swoich braci. 23,10 Następnie splugawił Palenisko-Zgrozęw Dolinie Synów Hinnoma, aby już nikt odtšdnie przeprowadzał swego syna lub swojej córki przez ogień na czeœć Molocha. 23,11 Kazał usunšć konie, które królowie judzcy poœwięcili Słońcu u wejœcia do œwištyni Pańskiej, blisko mieszkania eunucha Netanmeleka, które było w obrębiepodwórca, i spalił w ogniu rydwan słoneczny. 23,12 Ołtarze zaœ na tarasie górnej izby Achaza, które zrobili królowie Judy, oraz ołtarze, które zrobił Manasses w obydwóch dziedzińcach œwištyni Pańskiej - król zburzył i wyrwał stamtšd, a proch ichwrzucił do doliny Cedronu. 23,13 Nadto król splugawił wyżyny, które stały naprzeciw Jerozolimy, na południe odGóry Oliwnej, i które Salomon, król izraelski, zbudował dla Asztarty - ohydy Sydończyków, dla Kemosza - ohydy a, królailiby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż“Pdc”´'c•Ű\c–7+I'—€0" c€˜˘=ż Moabitów, i dla Milkoma - obrzydliwoœci Ammonitów. 23,14 Połamał stele i wycišł aszery, a miejsca ich zarzucił koœćmi ludzkimi. 23,15 Nawet ołtarz będšcy w Betel - wyżynę utworzonš przez Jeroboama, syna Nebata, który doprowadził Izraela do grzechu - zburzył również ten ołtarz i wyżynę, potłukł jej kamienie, starł na proch, spalił też aszerę. 23,16 Jozjasz rozglšdnšł się i ujrzał grobowce, które były tam na górze. Poleciłzabrać koœci z grobowców i spalił na ołtarzu, aby go splugawić - zgodnie z wyrokiem Pańskim, obwieszczonym przez męża Bożego, który przepowiedział owe sprawy. 23,17 Zapytał dalej: Co to za pomnik tu widzę? Odpowiedzieli mu ludzie z miasta: To grobowiec męża Bożego, co przyszedł z Judy i zapowiedział te sprawy, które ty wykonujesz nad grobowcem w Betel. 23,18 On zaœ rzekł: Zostawcie go w spokoju! Niech nikt nie rozrzuca jego koœci!Pozostawiono więc koœci jego nietknięte, razem z koœćmi proroka, który przyszedł zSamarii. 23,19 Jozjasz usunšł również wszystkie przybytki wyżyn, które zbudowali królowie Izraela we wszystkich miejscowoœciach Samarii, aby pobudzić Pana do gniewu. I postšpił z nimi zupełnie tak, jak z Betel. 23,20 Wszystkich zaœ kapłanów wyżyn, którzy tam byli, zabił nad ołtarzami i palił koœci ludzkie na nich. Następnie wrócił do Jerozolimy. 23,21 Król wydał całemu ludowi następujšcy rozkaz: œwiętujcie Paschę na czeœć Pana, Boga waszego, jak jest napisane w tejże księdze przymierza. 23,22 Naprawdę, nie obchodzono takiej Paschy, jak ta, od dni sędziów, którzy rzšdzili Izraelem, i podczas całego okresu rzšdów królów Izraela i królów Judy. 23,23 Dopiero w osiemnastym roku panowania króla Jozjasza obchodzono takš Paschę na czeœć Pana w Jerozolimie. 23,24 Co więcej, zaklinaczy, wieszczków, posšżki domowe bóstw, bożki i wszystkie ohydy, które widziało się w kraju Judy i w Jerozolimie, Jozjasz usunšł w tym celu, aby w czyn zamienić słowa Prawa, spisane w księdze, jakš znalazł kapłan Chilkiasz w œwištyni Pańskiej. 23,25 Nie było przed nim króla podobnego do niego, który by zwrócił się do Pana całym sercem, całš duszš i całš mocš - zgodnie z całym Prawem Mojżesza. I po nim już nie zjawił się taki jak on. 23,26 Jednakże Pan nie poniechał żaru wielkiego gniewu. Gniew ten zapłonšł przeciw Judzie za wszystkie zniewagi, które Mu wyrzšdził Manasses. 23,27 I Pan powiedział: Nawet Judę odtršcę od oblicza mego, tak jak odtršciłem Izraela. Odrzucę to miasto, które wybrałem, Jeruzalem, i œwištynię, o której powiedziałem: Tam będzie moje Imię!23,28 A czyż pozostałe dzieje Jozjasza i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 23,29 Za jego czasu faraon Neko, król egipski, wyruszył do króla asyryjskiego nad rzekę Eufrat. Gdy król Jozjasz wyszedłprzeciw niemu, Neko spowodował jego œmierć w Megiddo, zaraz przy pierwszym spotkaniu. 23,30 Słudzy jego odwieŸli na rydwanie jego zwłoki z Megiddo, sprowadzili je do Jerozolimy i pochowali w jego grobowcu. Lud kraju wzišł Joachaza, syna Jozjasza, namaœcił go i obrał królem w miejsce jego ojca. 23,31 W chwili objęcia rzšdów Joachaz miałdwadzieœcia trzy lata, a trzy miesišce panował w Jerozolimie. Matce jego było naimię Chamutal - córka Jeremiasza z Libny. 23,32 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, zupełnie tak, jak jego przodkowie. 23,33 Faraon Neko zakuł go w kajdany w Ribla, w kraju Chamat, by nie panował w Jerozolimie, i nałożył na kraj daninę w wysokoœci stu talentów srebra i dziesięciu talentów złota. 23,34 Faraon Neko ustanowił królem Eliakima, syna Jozjasza, w miejsce Jozjasza, jego ojca, i zmienił mu imię na Jojakim. Joachaza zaœ pojmał i zaprowadził do Egiptu, gdzie umarł. 23,35 Jojakim dostarczał faraonowi srebrai złota. Jednakże musiał kraj opodatkować,aby dostarczyć pieniędzy według rozkazu faraona. Na każdym z ludu ziemi, stosowniedo swego oszacowania, wymógł daninę srebra i złota, aby jš dać faraonowi Neko.23,36 W chwili objęcia rzšdów Jojakim miałdwadzieœcia pięć lat i panował jedenaœcie lat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Zebidda - córka Pedajasza z Rumy. 23,37 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, zupełnie tak, jak jego przodkowie. *24 24,01 Za jego czasu Nabuchodonozor, król Babilonu, ruszył do wojny. Jojakim był mu poddany przez trzy lata, następnie na nowozbuntował się przeciwko niemu. 24,02 Wtedy Pan wysłał przeciw niemu oddziały Chaldejczyków, oddziały Aramejczyków, oddziały Moabitów, oddziały Ammonitów - wysłał ich przeciw Judzie, aby go zniszczyć zgodnie ze słowem, które Pan wypowiedział przez sługi swoje, proroków. 24,03 Jedynie z powodu gniewu Pana przyszło to na Judę po to, by go odrzucić od oblicza Jego skutkiem grzechów Manassesa, odpowiednio do wszystkiego, copopełnił. 24,04 A także skutkiem krwi niewinnej, którš wylał, topišc Jerozolimę w niewinnej krwi, Pan już nie chciał przebaczyć. 24,05 A czyż pozostałe dzieje Jojakima i wszystkie jego czyny nie sš opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 24,06 I spoczšł Jojakim ze swymi przodkami, a syn jego Jojakin został w jego miejsce królem. 24,07 Król egipski już odtšd nie wychodził ze swego kraju, ponieważ król babiloński podbił wszystko, co należało do króla egipskiego, od Potoku Egipskiego aż do rzekiEufratu. 24,08 W chwili objęcia władzy Jojakin miał osiemnaœcie lat i panował w Jerozolimie trzy miesišce. Matce jego było na imię Nechuszta - córka Elnatana z Jerozolimy. 24,09 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, zupełnie tak, jak jego ojciec. 24,10 W owym czasie słudzy Nabuchodonozora, króla babilońskiego, wyruszyli przeciw Jerozolimie i oblegli miasto. 24,11 Nabuchodonozor, król babiloński, stanšł pod miastem, podczas gdy słudzy jego oblegali je. 24,12 Wtedy Jojakin, król judzki, wyszedł ku królowi babilońskiemu wraz ze swojš matkš, swymi sługami, ksišżętami i dworzanami. A król babiloński pojmał go w ósmym roku swego panowania. 24,13 Również zabrał stamtšd wszystkie skarby œwištyni Pańskiej i skarby pałacu królewskiego. Połamał wszystkie przedmioty złote, które wykonał Salomon, król izraelski, dla œwištyni Pańskiej - tak jak Pan przepowiedział. 24,14 I przesiedlił na wygnanie całš Jerozolimę, mianowicie wszystkich ksišżšt iwszystkich dzielnych wojowników, dziesięć tysięcy pojmanych, oraz wszystkich kowali i œlusarzy. Pozostała jedynie najuboższa ludnoœć kraju. 24,15 Przesiedlił też Jojakina do Babilonu. Także matkę króla, żony króla, jego dworzan i możnych kraju zabrał do niewoli z Jerozolimy do Babilonu. 24,16 Wszystkich ludzi znacznych w liczbie siedmiu tysięcy, kowali i œlusarzy w liczbie tysišca, wszystkich wojowników król babiloński uprowadził do niewoli, do Babilonu. 24,17 W jego zaœ miejsce król babiloński ustanowił królem jego stryja, Mattaniasza,zmieniajšc jego imię na Sedecjasz. 24,18 W chwili objęcia rzšdów Sedecjasz miał dwadzieœcia jeden lat i panował jedenaœcie lat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Chamutal - córka Jeremiasza zLibny. 24,19 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, zupełnie tak, jak Jojakin. 24,20 Prawdziwie, z powodu gniewu Pana przyszło to na Jerozolimę i na Judę, tak iż w końcu odrzucił On ich od oblicza swego. Sedecjasz zbuntował się przeciw królowi babilońskiemu. *25 25,01 W dziewištym roku jego panowania, dziesištego miesišca i dziesištego dnia miesišca przybył król babiloński, Nabuchodonozor, wraz z całym swoim wojskiem przeciw Jerozolimie, obległ jš, budujšc dokoła niej wały oblężnicze. 25,02 Miasto było oblężone aż do jedenastego roku panowania króla Sedecjasza. 25,03 W czwartym zaœ miesišcu, dziewištego dnia miesišca, kiedy głód srożył się w mieœcie i nie było już chleba dla ludu kraju, 25,04 uczyniono wyłom w mieœcie. Wszyscywojownicy uciekli z miasta nocš przez bramę między podwójnym murem powyżej ogrodów królewskich. Chaldejczycy zaœ znajdowali się dokoła miasta. Wyszli więc drogš prowadzšcš ku Arabie. 25,05 Wojsko chaldejskie œcigało króla i dopędziło go na stepie Jerycha, całe zaœ jego wojsko opuœciło go idšc w rozsypkę. 25,06 Pojmali więc króla i zaprowadzili go do króla babilońskiego, do Ribla, i wydali naniego wyrok. 25,07 Synów Sedecjasza wymordowano na jego oczach, a król babiloński rozkazał wyłupić oczy Sedecjaszowi i zakuć go w podwójne kajdany z bršzu. Następnie uprowadził go do Babilonu. 25,08 W pištym zaœ miesišcu, siódmego dniamiesišca - był to dziewiętnasty rok panowania króla babilońskiego, Nabuchodonozora - wkroczył do JerozolimyNebuzaradan, dowódca straży przybocznej,sługa króla babilońskiego. 25,09 Spalił œwištynię Pańskš, pałac królewski i wszystkie domy Jerozolimy - wszystkie wielkie domy spalił ogniem. 25,10 Całe zaœ wojsko chaldejskie, które było z dowódcš straży przybocznej, zburzyło cały mur dokoła Jerozolimy. 25,11 Resztę zaœ ludu, która pozostała w mieœcie, zbiegów, którzy przeszli do króla babilońskiego, oraz resztę tłumu Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej,przesiedlił na wygnanie. 25,12 Lecz spoœród biednego ludu ziemi dowódca straży przybocznej pozostawił niektórych jako uprawiajšcych winnice i jako rolników. 25,13 Chaldejczycy połamali kolumny z bršzu w œwištyni Pańskiej, podstawy oraz "morze" z bršzu w œwištyni Pańskiej, a bršz z nich przenieœli do Babilonu. 25,14 Zabrali również kotły, łopatki, nożyce, czasze i wszystkie przedmioty z bršzu, których używano do służby Bożej. 25,15 Dowódca straży przybocznej zabrał także popielnice i kropielnice, które były całe ze złota i całe ze srebra. 25,16 A bršzu z dwóch kolumn, jednego "morza" i podstaw, które Salomon sprawił dla œwištyni Pańskiej - z tych wszystkich przedmiotów niepodobna było zważyć. 25,17 Osiemnaœcie łokci wynosiła wysokoœćjednej kolumny, głowica jej była z bršzu, a wysokoœć głowicy wynosiła pięć łokci. Naokoło głowicy była siatka z jabłkami granatu - wszystko z bršzu. Druga kolumna miała takie same jabłka granatu nad siatkš.25,18 Dowódca straży przybocznej pojmał Serajasza, najwyższego kapłana, Sefaniasza, kapłana zastępcę, oraz trzech stróżów progów. 25,19 Z miasta zaœ pojmał jednego dworzanina, który był dowódcš wojskowym, pięciu ludzi spoœród najbliższego otoczenia króla, których znaleziono w mieœcie, pisarza dowódcy wojska, sporzšdzajšcego spis ludnoœci kraju, oraz szeœćdziesięciu spoœród prostejludnoœci kraju, przebywajšcej w mieœcie. 25,20 Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, pojmał ich i zaprowadził do króla babilońskiego do Ribla. 25,21 Król babiloński kazał ich zabić i zamordowano ich w Ribla, w kraju Chamat. Wówczas Juda został uprowadzony do niewoli z dala od własnego kraju. 25,22 A dla ludnoœci, która pozostała w kraju Judy - którš zostawił Nabuchodonozor, król babiloński, wyznaczył na rzšdcę Godoliasza, syna Achikama, syna Szafana. 25,23 Wszyscy dowódcy wojskowi i ich ludzie dowiedzieli się, że król babiloński wyznaczył na rzšdcę Godoliasza, i przyszli do Godoliasza, do Mispa, mianowicie: Izmael, syn Netaniasza, Jochanan, syn Kareacha, Serajasz, syn Tanchumeta z Netofy, Jaazaniasz, syn Maakatyty - oni wraz ze swoimi ludŸmi. 25,24 Wtedy Godoliasz złożył przysięgę im oraz ich ludziom i powiedział do nich: Nie lękajcie się służyć Chaldejczykom, mieszkajcie w kraju, służcie królowi babilońskiemu, a będzie się wam dobrze powodziło. 25,25 Lecz siódmego miesišca przyszedł Izmael, syn Netaniasza, syna Eliszama, z rodu królewskiego, a z nim dziesięciu ludzi izabili Godoliasza oraz Judejczyków i Chaldejczyków, którzy byli z nim w Mispa. 25,26 Wówczas cały lud - od najmniejszegoaż do największego - i dowódcy wojskowi powstali i wyruszyli do Egiptu, ponieważ bali się Chaldejczyków. 25,27 W trzydziestym siódmym roku po uprowadzeniu do niewoli Jojakina, króla judzkiego, dwunastego miesišca, dnia dwudziestego siódmego miesišca - Ewil Merodak, król babiloński, w roku objęcia swej władzy ułaskawił Jojakina, króla judzkiego, i kazał wyprowadzić go z więzienia. 25,28 Rozmawiał z nim łaskawie i wyniósł jego tron ponad tron królów, którzy przebywali z nim w Babilonie. 25,29 Zdjšł więc Jojakin swoje szaty więzienne i jadał zawsze u króla przez wszystkie dni swego życia. 25,30 Król babiloński zapewnił mu stałe utrzymanie, dzień po dniu, przez cały czasjego życia. 13.Księga 1 Kronik *01 01,01 Adam, Set, Enosz, 01,02 Kenan, Mahalaleel, Jered, 01,03 Henoch, Metuszelach, Lamek, 01,04 Noe, Sem, Cham i Jafet. 01,05 Synowie Jafeta: Gomer, Magog, Madaj, Jawan, Tubal, Meszek i Tiras. 01,06 Synowie Gomera: Aszkanaz, Rifat i Togarma. 01,07 Synowie Jawana: Elisza i Tarszisz, Kittim i Dodanim. 01,08 Synowie Chama: Kusz, Misraim, Put i Kanaan. 01,09 Synowie Kusza: Seba, Chawila, Sabta, Rama i Sabteka. Synowie Ramy: Saba i Dedan.01,10 Kusz [jeszcze] był ojcem Nimroda, który był pierwszym mocarzem na ziemi. 01,11 Misraim był ojcem Ludytów, Anamitów, Lehabitów, Naftuchitów, 01,12 Patrusytów, Kasluchitów i Kaftorytów, z których wyszli Filistyni. 01,13 Kanaan zaœ był ojcem Sydona, swego pierworodnego, potem Cheta, 01,14 oraz Jebusyty, Amoryty, Girgaszyty, 01,15 Chiwwity, Arkity, Synity, 01,16 Arwadyty, Semaryty i Chamatyty. 01,17 Synowie Sema: Elam, Aszszur, Arpachszad, Lud i Aram. [Synowie Arama]: Us, Chul, Geter i Meszek. 01,18 Arpachszad był ojcem Szelacha, a Szelach - Ebera. 01,19 Eberowi urodzili się dwaj synowie: imię jednego Peleg, gdyż za jego dni ziemia została podzielona, a imię brata jego - Joktan. 01,20 Joktan był ojcem Almodada, Szelefa, Chasarmaweta, Jeracha, 01,21 Hadorama, Uzala, Dikli, 01,22 Ebala, Abimaela, Saby, 01,23 Ofira, Chawili i Jobaba. Wszyscy ci byli synami Joktana. 01,24 Sem, Arpachszad, Szelach, 01,25 Eber, Peleg, Reu, 01,26 Serug, Nachor, Terach, 01,27 Abram, to jest Abraham. 01,28 Synowie Abrahama: Izaak i Izmael. 01,29 Oto ich rodowód: pierworodny Izmaela Nebajot, potem Kedar, Adbeel, Mibsam, 01,30 Miszma, Duma, Massa, Chadad, Tema,01,31 Jetur, Nafisz i Kedma. Ci byli synami Izmaela. 01,32 Synowie Ketury, drugorzędnej żony Abrahama: porodziła ona Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. Synowie Jokszana: Saba i Dedan. 01,33 Synowie Midiana: Efa, Efer, Henoch, Abida i Eldaa. Wszyscy ci byli synami Ketury.01,34 Abraham był ojcem Izaaka. Synowie Izaaka: Ezaw i Izrael. 01,35 Synowie Ezawa: Elifaz, Reuel, Jeusz, Jalam i Korach. 01,36 Synowie Elifaza: Teman, Omar, Sefi, Gatam, Kenaz, Timna i Amalek. 01,37 Synowie Reuela: Nachat, Zerach, Szamma i Mizza. 01,38 Synowie Seira: Lotan, Szobal, Sibeon, Ana, Diszon, Eser i Diszan. 01,39 Synowie Lotana: Chori i Homam. Siostra Lotana: Timna. 01,40 Synowie Szobala: Alian, Manachat, Ebal, Szefi i Onam. Synowie Sibeona: Aja i Ana. 01,41 Synowie Any: Diszon. Synowie Diszona:Chamran, Eszban, Jitran i Keran. 01,42 Synowie Esera: Bilhan, Zaawan i Akan.Synowie Diszana: Us i Aran. 01,43 Oto królowie, którzy panowali w kraju Edomu, zanim jakikolwiek król panował nad Izraelitami: Bela, syn Beora, anazwa miasta jego: Dinhaba. 01,44 I umarł Bela, a królował w jego miejsce Jobab, syn Zeracha z Bosry. 01,45 Umarł Jobab i królował w jego miejsce Chuszam z kraju Temanitów. 01,46 Umarł Chuszam i królował w jego miejsce Hadad, syn Bedada, który poraził Madianitów na polach Moabu, a nazwa miasta jego Awit. 01,47 Umarł Hadad i królował w jego miejsce Samla z Masreki. 01,48 Umarł Samla i królował w jego miejsce Szaz Rechobot Nadrzecznego. 01,49 Umarł Szaul i królował w jego miejsce Baal-Chanan, syn Akbora. 01,50 Umarł Baal-Chanan i królował w jego miejsce Hadad, a nazwa miasta jego Pai, imię zaœ jego żony Mehetabel, córki Matredy, córki Mezahaba. 01,51 Umarł też i Hadad. Naczelnikami szczepów Edomu byli: naczelnik Timna, naczelnik Alia, naczelnik Jetet, 01,52 naczelnik Oholibama, naczelnik Ela, naczelnik Pinon, naczelnik Kenaz, naczelnik Teman, naczelnik Mibsar, 01,53 naczelnik Magdiel, naczelnik Iram. Ci byli naczelnikami Edomu. *02 02,01 Oto synowie Izraela: Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Issachar, Zabulon, 02,02 Dan, Józef, Beniamin, Neftali, Gad i mosza - ohydy a, królailiby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż™P cšY  c›pÍ cœ=(ß c6[ KAser. 02,03 Synowie Judy: Er, Onan i Szela. Ci trzej urodzili się mu z Bat-Szuy, Kananejki. Lecz Er, pierworodny Judy, okazał się złym w oczach Pana i spotkała go œmierć. 02,04 Także synowa jego, Tamar, urodziła mu Peresa i Zeracha. Wszystkich synów Judy było pięciu. 02,05 Synowie Peresa: Chesron i Chamul. 02,06 Synowie Zeracha: Zimri, Etan, Heman,Kalkol i Dara, wszystkich ich pięciu. 02,07 Synowie Karmiego: Akar, który zatrwożył Izraela z powodu kradzieży rzeczy obłożonych klštwš. 02,08 Syn Etana: Azariasz. 02,09 Synowie Chesrona, którzy mu się urodzili: Jerachmeel, Ram i Kelubaj. 02,10 Ram był ojcem Amminadaba. Amminadab zaœ - Nachszona, naczelnika potomków Judy. 02,11 Nachszon był ojcem Szalmy, a Szalma - Booza. 02,12 Booz był ojcem Obeda, a Obed - Jessego. 02,13 Jesse był ojcem: pierworodnego Eliaba, drugiego Abinadaba, trzeciego Szimei, 02,14 czwartego Netaneela, pištego Raddaja, 02,15 szóstego Osema, siódmego Dawida. 02,16 A siostrami ich były: Seruja i Abigail. Synowie Serui: Abiszaj, Joab i Asahel, trzej;02,17 Abigail zaœ urodziła Amasę; ojcem Amasy był Jeter, Izmaelita. 02,18 Kaleb, syn Chesrona, wzišł za żonę Azubę, z której miał Jeriota. Oto jeszcze jej synowie: Jeszer, Szobab i Ardon. 02,19 A gdy umarła Azuba, Kaleb wzišł sobie za żonę Efratę, która mu urodziła Chura. 02,20 Chur zaœ był ojcem Uriego, a Uri - Besaleela. 02,21 Potem zbliżył się Chesron do córki Makira, ojca Gileada, wzišł jš za żonę, gdymiał szeœćdziesišt lat, a urodziła mu Seguba. 02,22 Segub był ojcem Jaira, który miał dwadzieœcia trzy miasta w ziemi Gilead. 02,23 Zabrał też Aramowi i krajowi Geszur Osiedla Jaira i Kenat z przynależnymi szeœćdziesięcioma miejscowoœciami; wszystkie one należały do synów Makira, ojca Gileada. 02,24 Po œmierci Chesrona w Kaleb-Efrata, żona Chesrona, Abijja, urodziła mu Aszchura, ojca Tekoa. 02,25 Synami Jerachmeela, pierworodnego Chesrona, byli: Ram - pierworodny, Buna, Oren, Osem i Achiasz. 02,26 Miał też Jerachmeel innš żonę, imieniem Atara; ta była matkš Onama. 02,27 Synowie Rama, pierworodnego Jerachmeela: Maas, Jamin i Eker. 02,28 Synami Onama byli: Szammaj i Jada. Synami Szammaja: Nadab i Abiszur. 02,29 Żonie Abiszura, która mu urodziła Achbana i Molida, było na imię Abichajil. 02,30 Synami Nadaba: Seled i Appaim. Seled umarł bezdzietny. 02,31 Synem Appaima: Jiszi. Synem Jisziego:Szeszan. Synem Szeszana: Achlaj. 02,32 Synami Jady, brata Szammaja: Jeter iJonatan. Jeter umarł bezdzietny. 02,33 Synami Jonatana: Pelet i Zara. Ci byli synami Jerachmeela. 02,34 Szeszan nie miał synów, tylko córki, ale miał sługę Egipcjanina imieniem Jarcha.02,35 Dał przeto Szeszan słudze swemu, Jarsze, córkę swš za żonę i urodziła mu Attaja. 02,36 Attaj zaœ był ojcem Natana, a Natan - Zabada. 02,37 Zabad był ojcem Eflala, a Eflal - Obeda. 02,38 Obed był ojcem Jehu, a Jehu - Azariasza. 02,39 Azariasz był ojcem Chelesa, a Cheles - Eleasy. 02,40 Eleasa był ojcem Sismaja, a Sismaj - Szalluma. 02,41 Szallum był ojcem Jekamiasza, a Jekamiasz - Eliszamy. 02,42 Synowie Kaleba, brata Jerachmeela: Mesza, jego pierworodny, który był ojcem Zifa i Mareszy, ojca Chebrona. 02,43 Synowie Chebrona: Korach, Tappuach, Rekem i Szema. 02,44 Szema był ojcem Rachama, ojca Jorkeama, a Rekem był ojcem Szammaja. 02,45 Synem Szammaja był Maon, a Maon był ojcem Bet-Sura. 02,46 Efa, drugorzędna żona Kaleba, urodziła Charana, Mosę i Gazera. Charan był ojcem Gazera. 02,47 Synowie Jahdaja: Regem, Jotam, Geszan, Pelet, Efa i Szaaf. 02,48 Drugorzędna żona Kaleba, Maaka, urodziła Szebera i Tirchanę. 02,49 Urodziła ona także Szaafa, ojca Madmanny, Szewę, ojca Makbeny i ojca Gibea. Córkš Kaleba była Aksa. 02,50 Ci byli synami Kaleba. Synami Chura, pierworodnego Efraty: Szobal, ojciec Kiriat-Jearim, 02,51 Salma, ojciec Bet-Lechem, Charef, ojciec Bet-Gader. 02,52 Szobal, ojciec Kiriat-Jearim, miał synów: Reajasza, Chasriego i Manachata, 02,53 i rody Kiriat-Jearim, Jitrytów, Putytów, Szumatytów i Miszraitów; od nich wyszli Soreatyci i Esztaulici. 02,54 Synowie Salmy: Bet-Lechem, Netofatyci, Atrot Bet-Joab, połowa Manachtytów, Soreici, 02,55 rody pisarzy, mieszkajšcych w Jabbes, Tireatyci, Szimeatyci, Sukatyci. Ci sš zatem Kenitami, pochodzšcymi z Chammat, od ojca domu Rekaba. *03 03,01 Oto synowie Dawida, którzy urodzili mu się w Hebronie: pierworodny Amnon z Achinoam, Jizreelitki, drugi Daniel z Abigail, pochodzšcej z Karmelu, 03,02 trzeci Absalom, syn Maaki, córki Talmaja, króla Geszuru, czwarty Adoniasz, syn Chaggity, 03,03 pišty Szefatiasz z Abitali, szósty Jitream z jego żony Egli. 03,04 Szeœciu mu się urodziło w Hebronie, gdzie królował siedem lat i szeœć miesięcy. Potem królował on trzydzieœci trzy lata w Jerozolimie. 03,05 A synowie, którzy urodzili mu się w Jerozolimie: Szimea, Szobab, Natan, Salomon, czterej z Batszeby, córki Ammiela.03,06 Potem Jibchar, Eliszua, Elifelet. 03,07 Nogah, Nefeg, Jafia, 03,08 Eliszama, Eliada, Elpalet, dziewięciu. 03,09 Wszyscy ci byli synami Dawida, nie liczšc synów żon drugorzędnych. A siostrš ich była Tamar. 03,10 Synem Salomona był Roboam; synem Roboama - Abiasz, synem Abiasza - Asa, synem Asy - Jozafat, 03,11 synem Jozafata - Joram, synem Jorama - Ochozjasz, synem Ochozjasza - Joasz, 03,12 synem Joasza - Amazjasz, synem Amazjasza - Azariasz, synem Azariasza - Jotam, 03,13 synem Jotama - Achaz, synem Achaza- Ezechiasz, synem Ezechiasza - Manasses, 03,14 synem Manassesa - Amon, synem Amona - Jozjasz. 03,15 Synowie Jozjasza: pierworodny Jochanan, drugi Jojakim, trzeci Sedecjasz, czwarty Szallum. 03,16 Synowie Jojakima: jego syn Jechoniasz, jego syn Sedecjasz. 03,17 Synowie Jechoniasza uprowadzonego do niewoli: jego syn Szealtiel, 03,18 Malkiram, Pedajasz, Szeneassar, Jekamiasz, Hoszama i Nedabiasz. 03,19 Synowie Pedajasza: Zorobabel i Szimei. Synami Zorobabela: Meszullam i Chananiasz oraz ich siostra Szelomit. 03,20 [Synowie Meszullama]: Chaszuba, Ohel, Berekiasz, Chasadiasz i Juszab-Chesed, pięciu. 03,21 Synowie Chananiasza: Pelatiasz i Izajasz; syn jego Refajasz, syn jego Arnan, syn jego Obadiasz, syn jego Szekaniasz. 03,22 Synowie Szekaniasza: Szemajasz, Chattusz, Jigeal, Bariach, Neariasz i Szafat, szeœciu. 03,23 Synowie Neariasza: Elioenaj, Ezechiasz i Azrikam, trzej. 03,24 Synowie Elioenaja: Hodawiasz, Eliaszib, Pelajasz, Akkub, Jochanan, Delajasz i Anani, siedmiu. *04 04,01 Synowie Judy: Peres, Chesron, Karmi,Chur i Szobal. 04,02 Reajasz, syn Szobala, był ojcem Jachata, a Jachat - Achumaja i Lahada. Te sš rody Soreatytów. 04,03 A ci byli z ojca Etama: Jizreel, Jiszmai Jidbasz, a imię ich siostry: Haslelponi. 04,04 Penuel był ojcem Gedora, a Ezer - ojcem Chuszy. Oto synowie Chura, pierworodnego Efraty, ojca Betlejem. 04,05 Aszchur, ojciec Tekoa, miał dwie żony: Cheleę i Naarę. 04,06 Naara urodziła mu Achuzama, Chefera, Temniego i Achasztariego. Ci byli synami Naary. 04,07 Synowie Chelei: Seret, Sochar i Etnan.04,08 Kos był ojcem Anuba, Sobeby i rodówAcharchela, syna Haruma. 04,09 Jabes był bardziej poważany niż jegobracia. Matka jego dała mu imię Jabes, mówišc: Ponieważ w bólu porodziłam. 04,10 A wzywał Jabes Boga Izraelowego, mówišc: Obyœ skutecznie mi błogosławił i rozszerzył granice moje, a ręka Twoja była ze mnš, i obyœ zachował mnie od złego, a utrapienie moje się skończyło! I sprawił Bóg to, o co on prosił. 04,11 Kelub, brat Szuchy, był ojcem Mechira, który był ojcem Esztona. 04,12 Eszton był ojcem Bet-Rafa, Paseacha i Techinny, ojca Ir-Nachasz. Ci mężowie sš z Rekab. 04,13 Synowie Kenaza: Otniel i Serajasz. Synowie Otniela: Chatat i Meonotaj. 04,14 Meonotaj był ojcem Ofry. Serajasz był ojcem Joaba, ojca Ge-Haraszim, byli onibowiem rzemieœlnikami. 04,15 Synowie Kaleba, syna Jefunnego: Ir, Ela i Naam. Syn Eli: Kenaz. 04,16 Synowie Jehalleleela: Zif, Zifa, Tiria i Asareel. 04,17 Synowie Ezry: Jeter, Mered, Efer i Jalon. Potem [Bitia] poczęła Miriam, Szammaja i Iszbacha, ojca Esztemoy. 04,18 A tegoż żona, Judejka, urodziła Jereda, ojca Gedora, Chebera, ojca Soko, i Jekutiela, ojca Zanoacha. Ci sš synowie Bitii, córki faraona, którš poœłubił Mered. 04,19 Synowie żony Hodijji, siostry Nachama, ojca Keili, Garmity, i Esztemoy, Maakatyty. 04,20 Synowie Szymona: Amnon, Rinna, Ben-Chanan i Tilon. Synowie Jisziego: Zochet i Ben-Zochet. 04,21 Synowie Szeli, syna Judy: Er, ojciec Leki, Laedy, ojciec Mareszy i rodów z wytwórni bisioru w Bet-Aszbea; 04,22 Jokim i mężowie z Kozeby oraz JoasziSaraf, którzy panowali w Moabie, zanim powrócili do Lechem. Sš to wydarzenia bardzo dawne. 04,23 Byli zaœ oni garncarzami. Jako mieszkańcy Netaim i Gedery mieszkali tam przy królu ze względu na prace dla niego wykonywane. 04,24 Synowie Symeona: Nemuel, Jamin, Jarib, Zerach, Saul; 04,25 Jego synem Szallum, synem Szalluma - Mibsam, jego zaœ synem był Miszma. 04,26 Synowie Miszmy: Chammuel, jego synem był Zakkur, synem Zakkura zaœ Szimei. 04,27 Szimei miał szesnastu synów i szeœć córek, lecz jego bracia nie mieli wiele dzieci i wszystkie ich rody nie rozmnożyły się tak, jak potomków Judy. 04,28 Mieszkali oni w miastach: Beer-Szeba,Molada, Chasar-Szual, 04,29 Bilha, Esem, Tolad, 04,30 Betuel, Chorma, Siklag, 04,31 Bet-Markabot, Chasar-Susim, Bet-Birei, Szaarim. Miasta te należały do nich aż do panowania Dawida. 04,32 A osiedlami ich były: Etam, Ain, Rimmon, Token i Aszan, pięć miast 04,33 oraz wszystkie ich wioski, które byłynaokoło tych miast aż do Baalat. Takie byłyich siedziby według ich spisów rodowych. 04,34 Meszobab, Jamlek, Josza, syn Amazjasza, 04,35 Joel, Jehu, syn Joszibiasza, syna Serajasza, syna Asjela, 04,36 Elioenaj, Jaakoba, Jeszochajasz, Asajasz, Adiel, Jesimiel, Benajasz, 04,37 Ziza, syn Szifiego, syna Allona, syna Jedajasza, syna Szimriego, syna Szemajasza. 04,38 Ci wymienieni tu imiennie byli naczelnikami swoich rodów. Rodziny ich rozszerzyły się bardzo. 04,39 Poszli więc aż do wšwozu Gedor, aż do wschodniej strony doliny, szukajšc pastwiska dla swych trzód. 04,40 I znaleŸli pastwisko obfite i dobre, okolicę obszernš, spokojnš i bezpiecznš, albowiem już przedtem mieszkali tam Chamici. 04,41 Ci zapisani tu imiennie przybyli za czasów króla judzkiego, Ezechiasza, zniszczyli ich namioty, a Meunitów, którzy się tam znajdowali, obłożyli klštwš, aż do tego dnia, zamieszkawszy na ich miejscu, ponieważ znaleŸli tam pastwisko dla swych trzód. 04,42 Niektórzy z nich, pięciuset mężów z synów Symeona, udali się na górę Seir, a naich czele byli: Pelatiasz, Neariasz, Refajaszi Uzzjel, synowie Jisziego. 04,43 Rozbili oni ocalałš resztę Amalekitów i zamieszkali tam aż do dnia dzisiejszego. *05 05,01 Synowie Rubena, pierworodnego Izraela. Wprawdzie był on pierworodnym, lecz ponieważ skalał łoże swego ojca, pierworodztwo jego dane było synom Józefa, syna Izraela, więc nie podawało się rodowodów według pierworodztwa. 05,02 Chociaż Juda był najpotężniejszym z braci swoich i z niego miał pochodzić władca, jednak pierworodztwo należało do Józefa. 05,03 Synowie Rubena, pierworodnego Izraela: Henoch, Pallu, Chesron i Karmi. 05,04 Synowie Joela: jego synem Szemajasz, jego synem Gog, jego synem Szimei, 05,05 jego synem Mika, jego synem Reajasz, jego synem Baal, 05,06 jego synem Beera, którego król AsyriiTiglat-Pileser uprowadził do niewoli; był onnaczelnikiem Rubenitów. 05,07 Braćmi ich według ich rodów, kiedy spisywano rodowody ich pokoleń, byli: naczelnik Jejel, Zachariasz, 05,08 Bela, syn Azaza, syna Szemy, syna Joela, który zamieszkiwał Aroer aż do Nebo i Baal-Meon. 05,09 Ku wschodowi zaœ zamieszkiwał aż po wejœcie na pustynię [cišgnšcš się] od rzeki Eufrat, gdyż pomnożyły się ich trzody w ziemi Gilead. 05,10 Za czasów Saula prowadzili wojnę z Hagrytami, którzy wpadli w ich ręce, zamieszkali więc w ich namiotach w całej okolicy wschodniej Gileadu. 05,11 Synowie Gada zamieszkiwali naprzeciwko nich w ziemi Baszan aż do Salka. 05,12 Joel pierwszy, drugi Szafan, potem Janaj i Szafat w Baszanie. 05,13 Braćmi ich sš według ich rodów: Mikael, Meszullam, Szeba, Joraj, Jakan, Zija i Eber - siedmiu. 05,14 A ci byli synami Abichaila: Ben-Churi, Ben-Jaroach, Ben-Gilead, Ben-Mikael, Ben-Jesziszaj, Ben-Jechdo, Ben-Buz. 05,15 Achi, syn Abdiela, syna Guniego, był głowš ich rodów. 05,16 Zamieszkiwali oni w Gileadzie, Baszanie i przynależnych miejscowoœciach, na wszystkich pastwiskach Sirionu, leżšcych na ich krańcach. 05,17 Wszystkie ich rodowody zostały sporzšdzone za czasów Jotama, króla Judy,i Jeroboama, króla Izraela. 05,18 Synów Rubena i synów Gada oraz połowy pokolenia Manassesa, ludzi walecznych, mężów noszšcych tarczę i miecz, strzelajšcych z łuku i wyszkolonychw rzemioœle wojennym było czterdzieœci cztery tysišce siedemset szeœćdziesięciu, gdy udawali się na wojnę. 05,19 A rozpoczęli wojnę z Hagrytami, Jetur zaœ, Nafisz i Nadab 05,20 przyszli im z pomocš przeciwko nim. Dostali się więc w ich ręce Hagryci i wszyscy, którzy z nimi byli, albowiem podczas walki wzywali Boga, który ich wysłuchał, bo pokładali w Nim ufnoœć. 05,21 Uprowadzili zaœ z ich stad: pięćdziesišt tysięcy wielbłšdów, dwieœcie pięćdziesišt tysięcy owiec, dwa tysišce osłów i sto tysięcy ludzi. 05,22 Rzeczywiœcie mnóstwo padło zabitych, albowiem była to wojna Boża. I zamieszkali na ich miejscu aż do niewoli. 05,23 Synowie połowy pokolenia Manassesa osiedlili się w tym kraju, od Baszanu aż do Baal-Hermonu, Seniru i góry Hermon. Byli oniliczni. 05,24 Oto naczelnicy ich rodów: Efer, Jiszi,Eliel, Azriel, Jeremiasz, Hodawiasz i Jachdiel, dzielni wojownicy, ludzie sławni, naczelnicy swoich rodów. 05,25 Lecz sprzeniewierzyli się Bogu swychojców i dopuszczali się nierzšdu z bogami ludów tamtego kraju, które Bóg wytracił przed nimi. 05,26 Bóg Izraela pobudził ducha Pula, króla asyryjskiego, ducha Tiglat-Pilesera, króla asyryjskiego, i uprowadził do niewoli Rubenitów, Gadytów oraz połowę pokolenia Manassesa. Przyprowadził on ich do Chalach, Chabor, Hara i do rzeki Gozan, gdzie przebywajš aż do dnia dzisiejszego. 05,27 Synowie Lewiego: Gerszon, Kehat i Merari. 05,28 Synowie Kehata: Amram, Jishar, Chebron i Uzzjel. 05,29 Dzieci Amrama: Aaron, Mojżesz i Miriam. Synowie Aarona: Nadab, Abihu, Eleazar i Itamar. 05,30 Eleazar był ojcem Pinchasa, a Pinchas - Abiszuy. 05,31 Abiszua był ojcem Bukkiego, a Bukki -Uzziego. 05,32 Uzzi był ojcem Zerachiasza, a Zerachiasz - Merajota. 05,33 Merajot był ojcem Amariasza, a Amariasz - Achituba. 05,34 Achitub był ojcem Sadoka, a Sadok - Achimaasa. 05,35 Achimaas był ojcem Azariasza, a Azariasz - Jochanana. 05,36 Jochanan był ojcem Azariasza - tego,który sprawował urzšd kapłański w œwištyni, którš zbudował Salomon w Jerozolimie. 05,37 Azariasz był ojcem Amariasza, a Amariasz - Achituba. 05,38 Achitub był ojcem Sadoka, a Sadok - Szalluma. 05,39 Szallum był ojcem Chilkiasza, a Chilkiasz - Azariasza. 05,40 Azariasz był ojcem Serajasza, a Serajasz - Josadaka. 05,41 Josadak poszedł do niewoli, do którejPan wzišł Judę i Jerozolimę przez Nabuchodonozora. *06 06,01 Synowie Lewiego: Gerszom, Kehat, Merari. 06,02 Oto imiona synów Gerszoma: Libni i Szimei. 06,03 Synowie Kehata: Amram, Jishar, Chebron i Uzzjel. 06,04 Synowie Merariego: Machli i Muszi. Oto sš rody Lewiego według ich ojców: 06,05 Gerszoma: syn jego Libni, syn jego Jachat, syn jego Zimma, 06,06 syn jego Joach, syn jego Iddo, syn jego Zerach, syn jego Jeatraj. 06,07 Synowie Kehata: syn jego Amminadab, syn jego Korach, syn jego Assir, 06,08 syn jego Elkana, syn jego Ebiasaf, syn jego Assir, 06,09 syn jego Tachat, syn jego Uriel, syn jego Ozjasz, syn jego Saul. 06,10 Synowie Elkany: Amasaj i Achimot. 06,11 Syn jego Elkana, syn jego Sofaj, syn jego Nachat, 06,12 syn jego Eliab, syn jego Jerocham, syn jego Elkana. 06,13 Synowie Samuela: pierworodny Joel i drugi Abiasz. 06,14 Synowie Merariego: syn jego Machli, syn jego Libni, syn jego Szimei, syn jego Uzza, 06,15 syn jego Szimea, syn jego Chaggiasz, ailiby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żžP cŸ] Ď c ,S cĄ(3 c˘˛5Ÿ EŁQ?*syn jego Asajasz. 06,16 Tych ustanowił Dawid dla prowadzenia œpiewu w domu Bożym, odkšd spoczęła tam arka. 06,17 I byli na służbie œpiewaczej przed przybytkiem Namiotu Spotkania, dopóki Salomon nie zbudował domu Pańskiego w Jerozolimie. Stawali zaœ zgodnie z ustalonym porzšdkiem ich służby. 06,18 Ci więc stawali wraz z synami swoimi: spoœród synów Kehata: Heman, œpiewak, syn Joela, syna Samuela, 06,19 syna Elkany, syna Jerochama, syna Eliela, syna Toacha, 06,20 syna Sufa, syna Elkany, syna Machata, syna Amasaja, 06,21 syna Elkany, syna Joela, syna Azariasza, syna Sefaniasza, 06,22 syna Tachata, syna Assira, syna Ebiasafa, syna Koracha, 06,23 syna Jishara, syna Kehata, syna Lewiego, syna Izraela. 06,24 Brat jego, Asaf, stał po jego prawej stronie: Asaf, syn Berekiasza, syna Szimei, 06,25 syna Mikaela, syna Baasejasza, syna Malkiasza, 06,26 syna Etniego, syna Zeracha, syna Adajasza, 06,27 syna Etana, syna Zimmy, syna Szimejego, 06,28 syna Jachata, syna Gerszoma, syna Lewiego. 06,29 Synowie Merariego, ich bracia, stawali po lewej stronie: Etan, syn Kisziego,syna Abdiego, syna Malluka, 06,30 syna Chaszabiasza, syna Amazjasza, syna Chilkiasza, 06,31 syna Amsjego, syna Baniego, syna Szemera, 06,32 syna Machliego, syna Musziego, syna Merariego, syna Lewiego. 06,33 Bracia ich, lewici, byli przeznaczeni do wszelkich usług w przybytku domu Bożego. 06,34 Aaron zaœ i jego synowie zamieniali wdym ofiary na ołtarzu całopalenia i na ołtarzu kadzenia, zgodnie z całš posługš wMiejscu Najœwiętszym i aby dokonywać przebłagania za Izraela, według tego wszystkiego, co nakazał sługa Boży, Mojżesz. 06,35 Oto sš synowie Aarona: synem jego Eleazar, synem jego Pinchas, synem jego Abiszua, 06,36 synem jego Bukki, synem jego Uzzi, synem jego Zerachiasz, 06,37 synem jego Merajot, synem jego Amariasz, synem jego Achitub, 06,38 synem jego Sadok, synem jego Achimaas. 06,39 A oto miejsce ich zamieszkania, według ich siedzib w wyznaczonych dla nichgranicach. Synom Aarona, z rodu Kehata - taki bowiem dział wyznaczono im przez losowanie - 06,40 dano Hebron w ziemi judzkiej wraz z otaczajšcymi go pastwiskami. 06,41 Pola zaœ miejskie i ich osiedla dano Kalebowi, synowi Jefunnego. 06,42 Synom Aarona dano także miasta ucieczki: Hebron i Libnę wraz z ich pastwiskami, Jattir i Esztemoa z ich pastwiskami, 06,43 Chilaz z jego pastwiskami, Debir z jego pastwiskami, 06,44 Aszan z jego pastwiskami i Bet-Szemesz z jego pastwiskami. 06,45 Od pokolenia Beniamina: Geba z jej pastwiskami, Alemet z jego pastwiskami i Anatot z jego pastwiskami; wszystkich miast trzynaœcie według ich rodzin. 06,46 Pozostałym synom Kehata, spoœród rodzin tegoż pokolenia, przypadło losem miast dziesięć od pokolenia, to jest od połowy Manassesa. 06,47 Synom Gerszoma, według ich rodzin, od pokolenia Issachara, od pokolenia Asera,od pokolenia Neftalego i od pokolenia Manassesa w Baszanie: trzynaœcie miast. 06,48 Synom Merariego według ich rodzin przypadło losem od pokolenia Rubena, od pokolenia Gada i od pokolenia Zabulona: dwanaœcie miast. 06,49 Izraelici dali lewitom te miasta wraz z ich pastwiskami. 06,50 Dali oni losem z ziem należšcych do pokolenia synów Judy, do pokolenia synów Symeona i do pokolenia synów Beniamina te miasta, którym nadali ich imiona. 06,51 Niektóre rodziny synów Kehata miałymiasta wylosowane od pokolenia Efraima. 06,52 Dano im miasta ucieczki: Sychem z jego pastwiskami na górze Efraima, Gezer z jego pastwiskami, 06,53 Jokmeam z jego pastwiskami, Bet-Choron z jego pastwiskami, 06,54 Ajjalon z jego pastwiskami i Gat-Rimmon z jego pastwiskami. 06,55 A od połowy pokolenia Manassesa - dla pozostałych rodzin Kehata: Aner z jego pastwiskami i Bileam z jego pastwiskami. 06,56 Synom Gerszoma dano od połowy pokolenia Manassesa: Golan w Baszanie z jego pastwiskami i Asztarot z jego pastwiskami. 06,57 Od pokolenia Issachara: Kedesz z jegopastwiskami, Dobrat z jego pastwiskami, 06,58 Ramot z jego pastwiskami i Anem z jego pastwiskami. 06,59 Od pokolenia Asera: Maszal z jego pastwiskami, Abdon z jego pastwiskami, 06,60 Chukok z jego pastwiskami i Rechob zjego pastwiskami. 06,61 Od pokolenia Neftalego: Kadesz w Galilei z jego pastwiskami, Chammon z jego pastwiskami i Kiriataim z jego pastwiskami. 06,62 Pozostałym synom Merariego od pokolenia Zabulona: Rimmono z jego pastwiskami i Tabor z jego pastwiskami. 06,63 A za Jordanem, koło Jerycha, na wschód od Jordanu, od pokolenia Rubena: Beser w pustyni z jego pastwiskami, Jahsę z jej pastwiskami, 06,64 Kedemot z jego pastwiskami i Mefaat z jego pastwiskami. 06,65 Od pokolenia Gada: Ramot w Gileadzie z jego pastwiskami, Machanaim z jego pastwiskami, 06,66 Cheszbon z jego pastwiskami i Jazer z jego pastwiskami. *07 07,01 Synowie Issachara: Tola, Pua, JaszubiSzimron, czterej. 07,02 Synowie Toli: Uzzi, Refajasz, Jeriel, Jachmaj, Jibsam i Samuel, naczelnicy rodówToli, dzielni wojownicy - za czasów Dawida liczba ich wynosiła według ich rodowodów dwadzieœcia dwa tysišce szeœciuset. 07,03 Synowie Uzzjego: Izrachiasz, a synowie Izrachiasza: Mikael, Obadiasz, Joel, Jiszszijasz, pięciu, wszyscy naczelnicy rodów. 07,04 Przy nich były hufce zbrojne do walki, według spisów i według ich rodów liczšce trzydzieœci szeœć tysięcy, mieli bowiem wiele żon i synów. 07,05 A bracia ich we wszystkich rodach Issachara, dzielni wojownicy, liczyli osiemdziesišt siedem tysięcy; wszyscy zapisani w rodowodach. 07,06 [Synowie] Beniamina: Bela, Beker i Jediael, trzej. 07,07 Synowie Beli: Esbon, Uzzi, Uzzjel, Jerimot i Iri, pięciu, naczelnicy rodów, dzielni wojownicy; według swoich wykazówrodowych liczyli dwadzieœcia dwa tysišce trzydziestu czterech. 07,08 Synowie Bekera: Zemira, Joasz, Eliezer, Elioenaj, Omri, Jeremot, Abiasz, Anatot i Alamet; ci wszyscy sš synami Bekera. 07,09 Według wykazów rodowych dla swegopokolenia, naczelnicy rodów, dzielni wojownicy, liczyli dwadzieœcia tysięcy dwustu. 07,10 Synowie Jediaela: Bilhan, a synowie Bilhana: Jeusz, Beniamin, Ehud, Kenaana, Zetan, Tarszisz i Achiszachar. 07,11 Wszyscy ci byli synami Jediaela: naczelnicy rodów, dzielni wojownicy, liczyli siedemnaœcie tysięcy dwustu, gdy wychodzili w szyku na wojnę. 07,12 Szuppim i Chuppim, synowie Ira, Chuszim, syn Achera. 07,13 Synowie Neftalego: Jachasjel, Guni, Jeser i Szallum, potomkowie z Bilhy. 07,14 Synowie Manassesa: Asriel, którego urodziła drugorzędna jego żona, Aramejka. Urodziła ona Makira, ojca Gileada. 07,15 Makir wzišł żony dla Chuppima i Szuppima. Imię jego siostry było Maaka. Imię drugiego syna Selofchad, lecz Selofchad miał tylko córki. 07,16 Maaka, żona Makira, urodziła syna i dała mu imię Peresz. A bratu jego było na imię Szeresz, którego synami byli Ulam i Rekem. 07,17 Syn Ulama: Bedan. Ci byli synami Gileada, syna Makira, syna Manassesa. 07,18 Ich siostra, Hammoleket, urodziła Iszhoda, Abiezera i Machlę. 07,19 Synami Szemidy byli: Achian, Szekem, Likchi i Aniam. 07,20 Synowie Efraima: synem jego Szutelach, synem jego Bered, synem jego Tachat, synem jego Eleada, synem jego Tachat, 07,21 synem jego Zabad, synem jego Szutelach, a także Ezer i Elead. Zabili ich ludzie z Gat, urodzeni w tym kraju, bo tamci zstšpili, aby zabrać ich stada. 07,22 Efraim, ich ojciec, przez długi czas obchodził żałobę i przychodzili bracia jego,aby go pocieszyć. 07,23 Potem zbliżył się do żony swej, którapoczęła i urodziła syna, i dał mu imię Beria, ponieważ stało się nieszczęœcie w jego domu. 07,24 Jego córkš była Szeera, która zbudowała Bet-Choron niższe i wyższe orazUzzen-Szeera. 07,25 Synami jego byli Refach i Reszef, synem jego Telach, synem jego Tachan, 07,26 synem jego Ladan, synem jego Ammihud, synem jego Eliszama, 07,27 synem jego Nun, synem jego Jozue. 07,28 Ich posiadłoœci i ich siedziby były w Betel i miejscowoœciach przynależnych; w Naaran ku wschodowi, a ku zachodowi w Gezer i miejscowoœciach przynależnych, w Sychem i miejscowoœciach przynależnych ażdo Ajji i miast przynależnych. 07,29 W rękach synów Manassesa były: Bet-Szean i miejscowoœci przynależne, Taanak i miejscowoœci przynależne, Megiddoi miejscowoœci przynależne, Dor i miejscowoœci przynależne. W tych mieszkalisynowie Józefa, syna Izraela. 07,30 Synowie Asera: Jimna, Jiszwa, Jiszwi, Beria i siostra ich Serach. 07,31 Synowie Berii: Cheber i Malkiel; ten był ojcem Birzaita. 07,32 Cheber był ojcem Jafleta, Szemera, Chotama i siostry ich Szuy. 07,33 Synowie Jafleta: Pasak, Bimhal i Aszwat; to sš synowie Jafleta. 07,34 Synowie Szemera: Achi, Rohga, Chubbai Aram. 07,35 Synowie brata jego, Helema: Sofach, Jimna, Szelesz i Amal. 07,36 Synowie Sofacha: Suach, Charnefer, Szual, Beri i Jimra; 07,37 Beser, Hod, Szamma-Szilsza, Jitran i Beera. 07,38 Synowie Jetera: Jefune, Pispa i Ara. 07,39 Synowie Ulli: Arach, Channiel i Risja. 07,40 Wszyscy ci synowie Asera, naczelnicyrodów, znamienici mężowie, dzielni wojownicy, główni wœród ksišżšt, a według spisów liczyli w swoich rodowodachdwadzieœcia szeœć tysięcy wojska zdolnego do walki. *08 08,01 Beniamin był ojcem swego pierworodnego Beli; drugiego - Aszbela, trzeciego - Achracha, 08,02 czwartego - Nochy, pištego - Rafy. 08,03 Synami Beli byli: Addar, Gera, ojciec Ehuda, 08,04 Abiszua, Naaman i Achoach, 08,05 Gera, Szefufan i Churam. 08,06 Oto synowie Ehuda; ci byli naczelnikami rodów mieszkajšcych w Geba iprzesiedlili ich do Manachat: 08,07 Naaman, Achiasz i Gera; on to ich przesiedlił i był ojcem Uzzy i Achichuda, 08,08 a Szacharaima - w kraju Moabu. Potem gdy odprawił swe żony: Chuszim i Baarę, 08,09 miał ze swej nowej żony: Jobaba, Sibię, Meszę, Malkoma, 08,10 Jeusa, Sakiasza i Mirmę; ci byli jego synami, naczelnikami rodów. 08,11 Z Chuszim miał: Abituba i Elpaala. 08,12 Synowie Elpaala: Eber, Miszam i Szemed, on to zbudował Ono, Lod i miejscowoœci przynależne. 08,13 Beria i Szema byli naczelnikami rodówmieszkajšcych w Ajjalonie; oni to wypędzili mieszkańców Gat. 08,14 Achio, Szaszak, Jeremot, 08,15 Zebadiasz, Arad, Eder, 08,16 Mikael, Jiszpa i Jocha, byli synami Berii, 08,17 Zebadiasz, Meszullam, Chizki, Cheber,08,18 Jiszmeraj, Jizlia i Jobab, byli synami Elpaala. 08,19 Jakim, Zikri, Zabdi, 08,20 Elienaj, Silletaj, Eliel, 08,21 Adajasz, Berajasz, Szimrat byli synami Szimejego. 08,22 Jiszpan, Eber, Eliel, 08,23 Abdon, Zikri, Chanan, 08,24 Chananiasz, Elam, Antotiasz, 08,25 Jifdejasz i Peniel byli synami Szaszaka. 08,26 Szamszeraj, Szechariasz, Ataliasz, 08,27 Jaareszjasz, Eliasz, Zikri byli synami Jerochama. 08,28 Ci byli naczelnikami rodów według ichspisów; zamieszkali oni w Jerozolimie. 08,29 W Gibeonie mieszkał Abi-Gibeon; imię jego żony było Maaka. 08,30 Jego synem pierworodnym był Abdon,potem Sur, Kisz, Baal, Ner, Nadab, 08,31 Gedor, Achio i Zeker. 08,32 Miklot był ojcem Szimejego. Oni również mieszkali w pobliżu swych krewnych ze swoimi braćmi w Jerozolimie. 08,33 Ner był ojcem Kisza, Kisz - Saula. Saul był ojcem Jonatana, Malkiszuy, Abinadaba i Eszbaala. 08,34 Synem Jonatana był Meribbaal; Meribbaal był ojcem Miki. 08,35 Synowie Miki: Piton, Melek, Tarea i Achaz. 08,36 Achaz był ojcem Joaddy; Joadda - Alemeta, Azmaweta i Zimriego; Zimri był ojcem Mosy. 08,37 Mosa był ojcem Binei; jego synem był Rafa, synem jego Eleasa, synem jego Asel. 08,38 Asel miał szeœciu synów, a oto ich imiona: Azrikam, Bokru, Izmael, Szeariasz, Obadiasz i Chanan. Wszyscy oni byli synami Asela. 08,39 Synowie jego brata Eszeka: Ulam, jego pierworodny, drugi Jeusz, trzeci Elifelet. 08,40 Synowie Ulama byli dzielnymi wojownikami, strzelajšcymi z łuku. Mieli oni wielu synów i wnuków - stu pięćdziesięciu. Ci wszyscy byli potomkami Beniamina. *09 09,01 Wszyscy Izraelici byli umieszczeni w wykazach rodowych. Oto oni spisani zostali w księdze królów izraelskich i judzkich. Bylioni uprowadzeni do niewoli babilońskiej z powodu swych występków. 09,02 Pierwsi mieszkańcy, którzy weszli doswych posiadłoœci w swoich miastach: Izraelici, kapłani, lewici i niewolnicy œwištyni. 09,03 W Jerozolimie zamieszkiwali potomkowie Judy, Beniamina, Efraima i Manassesa. 09,04 Utaj, syn Ammihuda, syna Omriego, syna Imriego, syna Baniego, jednego z synów Peresa, syna Judy. 09,05 Z Szilonitów: pierworodny Asajasz i jego synowie. 09,06 Z synów Zeracha: Jeuel i szeœciuset dziewięćdziesięciu ich braci. 09,07 Z synów Beniamina: Sallu, syn Meszullama, syna Hodawiasza, syna Hassenuy. 09,08 Jibnejasz, syn Jerochama, Ela, syn Uzziego, syna Mikriego, Meszullam, syn Szefatiasza, syn Reuela, syna Jibniasza. 09,09 Braci ich według ich rodowodów byłodziewięćset pięćdziesięciu szeœciu. Wszyscyci mężowie byli naczelnikami swoich rodów. 09,10 Z kapłanów: Jedajasz, Jojarib, Jakin.09,11 Azariasz, syn Chilkiasza, syna Meszullama, syna Sadoka, syna Merajota, syn Achituba, zwierzchnik domu Bożego. 09,12 Adajasz, syn Jerochama, syna Paszchura, syna Malkiasza; Masaj, syn Adiela, syna Jachzery, syna Meszullama, syna Meszillemita, syna Immera. 09,13 Braci ich, naczelników swoich rodów,było tysišc siedmiuset szeœćdziesięciu dzielnych wojowników, zatrudnionych obsługš domu Bożego. 09,14 Z lewitów: Szemajasz, syn Chaszszuba, syna Azrikama, syna Chaszabiasza, z synów Merariego. 09,15 Bakbakar, Cheresz, Galal, Mattaniasz,syn Miki, syna Zikriego, syna Asafa. 09,16 Obadiasz, syn Szemajasza, syna Galala, syna Jedutuna, i Berekiasz, syn Asy,syna Elkany, który mieszkał w zagrodach Netofatytów. 09,17 OdŸwierni: Szallum, Akkub, Talmon, Achiman i ich bracia. Szallum był przełożonym. 09,18 Jest on nim jeszcze teraz w Bramie Królewskiej, od wschodu. Ci byli odŸwiernymi w obozach lewitów. 09,19 Szallum, syn Korego, syna Ebiasafa, syna Koracha, i bracia jego z domu jego ojca, Korachici, zatrudnieni obsługš, byli stróżami progów namiotu, a ich ojcowie strzegli wejœcia do obozu Pańskiego. 09,20 Pinchas, syn Eleazara, był dawniej ich przełożonym - Pan niech będzie z nim! 09,21 Zachariasz, syn Meszelemiasza, był odŸwiernym przy wejœciu do Namiotu Spotkania. 09,22 Wszystkich wybranych na odŸwiernych przy bramach było dwustu dwunastu. Byli oni zapisani w wykazach rodowych w swoich osiedlach. Stałe zaœ ichobowišzki ustanowił Dawid i Samuel "Widzšcy". 09,23 Zarówno oni, jak i ich synowie czuwali nad bramami œwištyni Pańskiej, domu namiotu, aby pełnić straż 09,24 Z czterech stron znajdowali się odŸwierni: od wschodu, zachodu, północy i południa. 09,25 Bracia ich, mieszkajšcy w swoich zagrodach, przychodzili od czasu do czasu, by być z nimi przez siedem dni, 09,26 ponieważ w stałej służbie byli czterej przełożeni odŸwiernych. Byli to lewici odpowiedzialni za komnaty i skarbce domu Bożego. 09,27 Nocowali w obrębie domu Bożego, do nich bowiem należała piecza i obowišzek otwierania go każdego rana. 09,28 Niektórzy z nich mieli pieczę nad sprzętami używanymi do służby Bożej, bo wnosili je policzone i w tejże liczbie wynosili. 09,29 Inni spoœród nich czuwali nad przyborami i nad wszystkimi naczyniami œwiętymi, nad najczystszš mškš, winem, oliwš, kadzidłem i balsamami. 09,30 A synowie kapłanów przyprawiali pachnšce mieszanki do balsamów. 09,31 Mattitiasz, spoœród lewitów, ten, który był pierworodnym Szalluma Korachity, miał sobie powierzony stały wypiek ciasta na ofiary. 09,32 Spoœród synów Kehata, spoœród ich braci, niektórzy mieli za zadanie układać chleby pokładne w każdy szabat. 09,33 A ci, którzy byli œpiewakami, naczelnikami rodzin lewickich, pozostawali w komnatach wolni od innych zajęć, ponieważ dniem i nocš przypadała na nich służba. 09,34 Ci byli naczelnikami rodów lewickich według swego pokrewieństwa, a mieszkali w Jerozolimie. 09,35 W Gibeonie mieszkał Abi-Gibeon i Jejel, a imię żony jego było Maaka. 09,36 Jego synem pierworodnym był Abdon,potem Sur, Kisz, Baal, Ner, Nadab, 09,37 Gedor, Achio, Zachariasz i Miklot. 09,38 Miklot był ojcem Szimmeama. Oni również mieszkali w pobliżu swych krewnych ze swoimi braćmi w Jerozolimie. 09,39 Ner był ojcem Kisza, Kisz - Saula, liby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż¤Pö cĽF´ cŚúW c§Q)ó c¨D7=Saul był ojcem Jonatana, Malkiszuy, Abinadaba i Eszbaala. 09,40 Synem Jonatana był Meribbaal, a Meribbaal był ojcem Miki. 09,41 Synowie Miki: Piton, Melek i Tachrea. 09,42 Achaz był ojcem Jary; Jara - Alemeta, Azmaweta i Zimriego; Zimri był ojcem Mosy. 09,43 Mosa był ojcem Binei; synem jego był Refajasz, synem jego Eleasa, synem jego Asel. 09,44 Asel miał szeœciu synów; a ich imiona: Azrikam, Bokru, Izmael, Szeariasz, Obadiasz, i Chanan. To sš synowie Asela. *10 10,01 Filistyni walczyli z Izraelitami; mężowie izraelscy uciekli przed Filistynami ipadli pobici na wzgórzu Gilboa. 10,02 Filistyni rozpoczęli natarcie na Saula ina jego synów, zabijajšc Jonatana, Abinadaba i Malkiszuę, synów Saula. 10,03 W końcu walka srożyła się wokół Saula. Wytropili go łucznicy, a on zadrżał na widok łuczników. 10,04 I odezwał się Saul do swego giermka:DobšdŸ swego miecza i przebij mnie nim, ażeby nie przyszli ci nieobrzezańcy i nie naigrawali się ze mnie. Lecz giermek nie chciał tego uczynić, gdyż bardzo się bał. Saul więc dobył miecza i sam rzucił się na niego. 10,05 Gdy giermek zobaczył, że Saul umarł, sam też rzucił się na miecz i razemumarł. 10,06 Umarł więc Saul i trzej jego synowie,cały też dom jego zginšł razem w tym dniu. 10,07 Skoro wszyscy Izraelici mieszkajšcy w dolinie spostrzegli, że tamci uciekajš i żepoległ Saul i jego synowie, opuœcili swoje miasta i zbiegli, a nadeszli Filistyni i zamieszkali w nich. 10,08 Nazajutrz przyszli Filistyni złupić ciała zabitych i znaleŸć Saula i jego synów,leżšcych na wzgórzu Gilboa. 10,09 A złupiwszy go, zabrali jego głowę i zbroję. Po całej ziemi filistyńskiej rozesłali polecenie, aby obwieœcić radosnš nowinę swoim bogom i ludowi. 10,10 Zbroję jego złożyli w œwištyni swoichbogów, a czaszkę jego przytwierdzili w œwištyni Dagona. 10,11 Gdy usłyszeli wszyscy mieszkańcy Jabesz w Gileadzie o tym wszystkim, jak Filistyni postšpili z Saulem, 10,12 powstali wszyscy dzielni ludzie, a zabrawszy zwłoki Saula i zwłoki jego synów, sprowadzili je do Jabesz i pochowalikoœci ich pod terebintem w Jabesz. Poœcili potem przez siedem dni. 10,13 Saul umarł na skutek własnego przewinienia, które popełnił wobec Pana, przeciw słowu Pańskiemu, którego nie strzegł. Zasięgał on nawet rady u wróżbiarki, 10,14 a nie radził się Pana; On więc zesłałna niego œmierć, a królestwo jego przeniósł na Dawida, syna Jessego. *11 11,01 Wtedy zgromadzili się wszyscy Izraelici przy Dawidzie w Hebronie i rzekli: Oto myœmy koœci twoje i ciało. 11,02 Nawet już przedtem, gdy Saul był królem, tyœ wyprowadzał i przyprowadzał Izraela, bo Pan, Bóg twój, rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud - Izraela, i ty będziesz wodzem mojego ludu - Izraela. 11,03 Wszyscy więc starsi Izraela przybyli do króla do Hebronu. I Dawid zawarł z nimiw Hebronie przymierze wobec Pana. Namaœcili więc Dawida na króla nad Izraelem, zgodnie z nakazem Pańskim, przekazanym przez Samuela. 11,04 I wyruszył Dawid z całym Izraelem na Jerozolimę, zwanš Jebus; mieszkańcami tamtejszego kraju byli Jebusyci. 11,05 I rzekli mieszkańcy Jebus do Dawida:Nie wejdziesz tutaj. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. 11,06 I powiedział Dawid: Ktokolwiek pierwszy pokona Jebusytów, będzie wodzemi księciem. Joab, syn Serui, pierwszy wszedł do góry i został wodzem. 11,07 Dawid zamieszkał w twierdzy, dlatego nazwano jš Miastem Dawidowym. 11,08 Zbudował potem miasto dokoła, tak Millo, jak i otoczenie, Joab zaœ odnowił resztę miasta. 11,09 Dawid stawał się coraz potężniejszym, bo Pan Zastępów był z nim. 11,10 Oto dowódcy bohaterów Dawida, którzy wraz z nim stali się potężni pod jegopanowaniem, a którzy wraz z całym Izraelem uczynili go królem zgodnie ze słowem Pańskim o Izraelu. 11,11 Oto imiona bohaterów Dawida: Jaszobeam, syn Chakmoniego, dowódca trzydziestu. Ten właœnie, który wymachiwał włóczniš nad trzystu zabitymi w jednym spotkaniu. 11,12 Po nim jest Eleazar, syn Dodo, Achochita, jeden z trzech bohaterów. 11,13 Był on z Dawidem w Pas-Dammim i tam zebrali się Filistyni do walki. A była tam działka pola pełna jęczmienia. Kiedy zaœ wojsko uciekło przed Filistynami, 11,14 on pozostał na œrodku działki, oswobodził jš i pobił Filistynów. Pan sprawił wtedy wielkie zwycięstwo. 11,15 Trzej spoœród trzydziestu zeszli po skale do Dawida, do jaskini Adullam, podczas gdy obóz Filistynów był rozłożony w dolinie Refaim. 11,16 Dawid był wtedy w twierdzy, a załoga filistyńska była wówczas w Betlejem. 11,17 Dawid poczuł pragnienie i rzekł: Kto mi da napić się wody z cysterny, która jestprzy bramie w Betlejem? 11,18 Przedarli się więc ci trzej przez obózfilistyński i zaczerpnęli wody z cysterny, która jest przy bramie w Betlejem. Zabrali jš z sobš i przynieœli Dawidowi. Dawid jednak nie chciał jej pić, lecz wylał jš w ofierze dla Pana. 11,19 I rzekł: Niechaj mnie Bóg strzeże oduczynienia tej rzeczy! Czyż mam pić krew tych ludzi wraz z ich życiem? Wszak przynieœli jš z narażeniem swego życia. I nie chciał jej pić. To uczynili ci trzej bohaterowie. 11,20 Abiszaj, brat Joaba, był dowódcš trzydziestu. Wymachiwał on włóczniš nad trzystu zabitymi i zażywał sławy u trzydziestu. 11,21 Spoœród trzydziestu był on podwójniepoważany i był ich dowódcš, lecz nie dorównał owym trzem. 11,22 Benajasz, syn Jojady, był mężem walecznym, wielkim w czynach, rodem z Kabseel. Pobił on dwóch synów Ariela z Moabu. On też zszedł do cysterny i zabił wniej lwa w dzień, gdy była œnieżyca. 11,23 Zabił on także Egipcjanina, o wzroœcie pięciu łokci. Egipcjanin trzymał wręku dzidę grubš jak wał tkacki, podczas gdy on poszedł na niego z kijem. Wyrwawszy dzidę z ręki Egipcjanina, zabił go własnš jego dzidš. 11,24 Tego dokonał Benajasz, syn Jojady. Miał sławę wœród trzydziestu bohaterów. 11,25 Był on bardziej poważany niż trzydziestu, lecz nie dorównał owym trzem. Dawid postawił go na czele swojej straży przybocznej. 11,26 Bohaterowie waleczni: Asahel, brat Joaba, Elchanan, syn Dodo z Betlejem, 11,27 Szammot z Haroru, Cheles z Pelonu, 11,28 Ira, syn Ikesza z Tekoa, Abiezer z Anatot, 11,29 Sibbekaj Chuszyta, Ilaj Achochita, 11,30 Maheraj z Netofy, Cheled, syn Baany z Netofy, 11,31 Itaj, syn Ribaja z Gibea synów Beniamina, Benajasz z Pireatonu, 11,32 Churaj z Potoków Gaasz, Abiel z Araby, 11,33 Azmawet z Bachurim, Eliachba z Szaalbonu, 11,34 Bene-Chaszem z Gizonu, Jonatan, syn Szagiego z Hararu, 11,35 Achiam, syn Sakara z Hararu, Elifelet, syn Ura, 11,36 Chefer z Mekery, Achiasz z Pelonu, 11,37 Chesro z Karmelu, Naaraj, syn Ezbaja, 11,38 Joel, brat Natana, Mibchar, syn Hagriego, 11,39 Selek z Ammonu, Nachraj z Beerot, giermek Joaba, syna Serui, 11,40 Ira z Jattiru, Gareb z Jattiru, 11,41 Uriasz Chetyta, Zabad, syn Achlaja, 11,42 Adina, syn Szizy, Rubenita, naczelnik Rubenitów, odpowiedzialny za trzydziestu; 11,43 Chanan, syn Maaki, Jozafat Mitnita, 11,44 Ozjasz z Asztarot, Szama i Jeuel, synowie Chotama z Aroeru, 11,45 Jediael, syn Szimriego, i jego brat Jocha z Tis, 11,46 Eliel z Machawitów, Jeribaj i Joszawiasz, synowie Elnaama, Jitma z Moabu, 11,47 Eliel, Obed i Jaasjel z Soby. *12 12,01 Ci przybyli do Dawida do Siklag, gdy jeszcze musiał się trzymać z dala od Saula,syna Kisza: oni należeli do bohaterów, pomocników w walce. 12,02 Uzbrojeni w łuki, umieli strzelać tak z prawej jak i z lewej ręki, i rzucać kamieniami i wypuszczać strzały z łuku. Spoœród braci Saula z pokolenia Beniamina: 12,03 na czele stali Achiezer i Joasz, synowie Szemajasza z Gibea, Jezjel i Pelet, synowie Azmaweta, Berekiasz i Jehu z Anatot; 12,04 Jiszmajasz z Gibeonu, najdzielniejszy między trzydziestoma i dowodził trzydziestoma; 12,05 Jeremiasz, Jachazjel, Jochanan, Jozabad z Gederot; 12,06 Eleuzaj, Jerimot, Bealiasz, Szemariasz, Szefatiasz z Charif; 12,07 Elkana, Jiszszijasz, Azareel, Joezer, Jaszobeam, Korachici; 12,08 Joela, Zebadiasz, synowie Jerochama z Gedoru. 12,09 Z Gadytów przyłšczyli się do Dawida w warowni pustynnej dzielni wojownicy, żołnierze gotowi do walki, którzy celowali w posługiwaniu się tarczš i włóczniš. Z wyglšdu podobni do lwów, byli szybkonodzy jak gazele na górach. 12,10 Dowódcš był Ezer, drugim - Obadiasz,trzecim - Eliab, 12,11 czwartym - Maszmanna, pištym - Jeremiasz, 12,12 szóstym - Attaj, siódmym - Eliel, 12,13 ósmym - Jochanan, dziewištym - Elzabad, 12,14 dziesištym - Jeremiasz, jedenastym -Makbannaj. 12,15 Ci z potomków Gada byli jako dowódcywojska: każdy niższy stopniem - nad stu, a wyższy - nad tysišcem. 12,16 Sš to ci, którzy przeszli Jordan w miesišcu pierwszym, gdy wylewa on wszędzie z brzegów, i którzy zmusili do ucieczki wszystkich mieszkańców dolin, na wschód i na zachód. 12,17 Przyszli też do warowni Dawida niektórzy z potomków Beniamina i Judy. 12,18 Dawid wyszedł naprzeciwko nich, a odpowiadajšc rzekł do nich: Jeœli przychodzicie do mnie usposobieni pokojowo, aby mi pomóc, będzie moje sercew jednoœci z wami, lecz jeœli po to, by mniezdradzić moim wrogom, mimo że ręce mojewolne sš od gwałtu, niechaj wejrzy w to Bóg naszy 12,19 Wtedy duch owładnšł Amasajem, dowódcš trzydziestu: Pokój tobie, Dawidzie,iz tobš, synu Jessego, pokój tobie i pokój Temu, co cię wspiera, bo twój Bóg twoim wsparciem! Dawid więc ich przyjšł i uczynił z nich dowódców oddziałów. 12,20 Z pokolenia Manassesa przyłšczyli siędo Dawida, gdy przyszedł z Filistynami, by walczyć przeciwko Saulowi. Nie pomógł on im wówczas, bo wodzowie filistyńscy po naradzie odesłali go mówišc: Za cenę naszych głów przyłšczy się on do pana swego, Saula. 12,21 Gdy szedł do Siklag, przyłšczyli się do niego z pokolenia Manassesa: Adnach, Jozabad, Jediael, Mikael, Jozabad, Elihu i Silletaj, dowódcy nad tysišcami, którzy byli z pokolenia Manassesa. 12,22 Oni to wsparli Dawida na czele oddziałów, bo wszyscy byli dzielnymi wojownikami i stali się dowódcami w wojsku. 12,23 Istotnie, z dnia na dzień przybywali do Dawida, aby mu pomagać, aż stał się obóz wielki jak obóz Boży. 12,24 Oto liczba dowódców uzbrojonych na wojnę, którzy przybyli do Dawida do Hebronu, by zgodnie z nakazem Pańskim przenieœć na niego władzę królewskš Saula:12,25 Z synów Judy, noszšcych tarczę i włócznię, szeœć tysięcy oœmiuset uzbrojonych na wojnę. 12,26 Z synów Symeona, dzielnych wojowników uzbrojonych na wojnę, siedem tysięcy stu. 12,27 Z synów Lewiego cztery tysišce szeœciuset. 12,28 Także Jojada, przywódca potomków Aarona, a z nim trzy tysišce siedmiuset. 12,29 I Sadok, młody, dzielny wojownik, wraz ze swym rodem - dwudziestu dwóch dowódców. 12,30 Z synów Beniamina, braci Saula, trzy tysišce; większoœć z nich pozostawała aż do tego czasu w służbie domu Saula. 12,31 Z synów Efraima dwadzieœcia tysięcy oœmiuset dzielnych wojowników, mężów sławnych w swych rodach. 12,32 Z połowy pokolenia Manassesa osiemnaœcie tysięcy, którzy imiennie zostaliwyznaczeni, aby pójœć i ustanowić Dawida królem. 12,33 Z synów Issachara, odznaczajšcych się głębokim zrozumieniem czasów i znajomoœciš tego, co ma czynić Izrael, dwustu dowódców, oprócz wszystkich ich braci pod ich dowództwem. 12,34 Z pokolenia Zabulona, zdolnych do wojska, wyćwiczonych do walki wszelkš broniš wojennš, pięćdziesišt tysięcy gotowych pomagać sercem niepodzielnym. 12,35 Z pokolenia Neftalego tysišc dowódców, a z nimi trzydzieœci siedem tysięcy uzbrojonych w tarczę i włócznię. 12,36 Z Danitów, wyćwiczonych do walki, dwadzieœcia osiem tysięcy szeœciuset. 12,37 Z pokolenia Asera zdolnych do wojska, wyćwiczonych do walki, czterdzieœci tysięcy. 12,38 Z drugiej strony Jordanu: z Rubenitów, Gadytów i z połowy pokolenia Manassesa, w pełnym uzbrojeniu wojennym, sto dwadzieœcia tysięcy. 12,39 Wszyscy ci wojownicy, stajšcy do szeregu w doskonałym duchu, przybyli do Hebronu, aby Dawida ustanowić królem nad całym Izraelem. Lecz również i wszyscy pozostali Izraelici byli jednomyœlni w tym, że Dawida należy ustanowić królem. 12,40 I pozostali tam z Dawidem przez trzydni, jedzšc i pijšc, ponieważ bracia ich przygotowali im żywnoœć. 12,41 A także ich sšsiedzi, aż spod posiadłoœci Issachara, Zabulona i Neftalego, przywozili im żywnoœć na osłach, wielbłšdach, mułach i wołach: wielkš iloœć mški, fig, rodzynek, wina, oliwy, bydła i owiec, ponieważ zapanowała radoœć w Izraelu. *13 13,01 Dawid naradzał się z tysišcznikami i setnikami i ze wszystkimi zwierzchnikami, 13,02 potem rzekł do całego zgromadzenia Izraela: Jeœli się to wam podoba i jeœli będzie to po myœli Pana, Boga naszego, rozeœlijmy szybko wieœć do pozostałych braci naszych we wszystkich ziemiach Izraela, do kapłanów i lewitów, którzy sš z nimi w ich posiadłoœciach miejskich. Niecha 13,03 abyœmy sprowadzili do nas Arkę Boga naszego, boœmy się o niš nie troszczyli w czasach Saula. 13,04 I odpowiedziało całe zgromadzenie, że tak należy uczynić, albowiem ta rzecz wydała się słusznš w oczach całego ludu. 13,05 Zebrał więc Dawid cały lud Izraela od Szichoru egipskiego aż do Wejœcia do Chamat, aby sprowadzić Arkę Bożš z Kiriat-Jearim. 13,06 Potem Dawid i cały Izrael udali się doBaali, ku Kiriat-Jearim, które jest w Judzie,aby sprowadzić stamtšd Arkę Boga, który nosi imię: Pan spoczywajšcy na cherubach. 13,07 Umieszczono Arkę Bożš na nowym wozie i wywieziono z domu Abinadaba, a Uzza i Achio prowadzili wóz. 13,08 Dawid zaœ i cały Izrael tańczyli z całej siły przed Bogiem, przy dŸwiękach pieœni, cytr, harf, lutni, bębnów, cymbałówi tršb. 13,09 Gdy przybyli na klepisko Kidona, Uzza wycišgnšł rękę, aby podtrzymać Arkę, ponieważ woły szarpnęły. 13,10 Gniew Boży zapłonšł przeciwko Uzzieiporaził go za to, że dotknšł rękš Arki, i umarł tam przed Bogiem. 13,11 A Dawid strapił się, dlatego że Pan dotknšł takim ciosem Uzzę i nazwał to miejsce Peres-Uzza, tak jest po dzień dzisiejszy. 13,12 I ulškł się Dawid Boga w owym dniu, mówišc: Jak wprowadzę do siebie Arkę Bożš? 13,13 I nie skierował Dawid Arki do siebie, do Miasta Dawidowego, lecz sprowadził jš do domu Obed-Edoma z Gat. 13,14 I Arka Boża pozostawała w domu Obed-Edoma przez trzy miesišce. A Pan błogosławił domowi Obed-Edoma i wszystkiemu, co miał. *14 14,01 Hiram, król Tyru, wysłał posłów do Dawida, z drzewem cedrowym, murarzami icieœlami, aby mu zbudowali pałac. 14,02 Wtedy Dawid poznał, że Pan potwierdził go jako króla nad Izraelem i wysoko podniósł jego władzę ze względu na swój lud - Izraela. 14,03 W Jerozolimie Dawid wzišł sobie jeszcze żony i miał jeszcze synów i córki. 14,04 Oto imiona dzieci, które miał w Jerozolimie: Szammua, Szobab, Natan, Salomon, 14,05 Jibchar, Eliszua, Elpalet, 14,06 Nogah, Nefeg, Jafia, 14,07 Eliszama, Beeliada, Elifelet. 14,08 Filistyni usłyszawszy, że Dawid został namaszczony na króla nad całym Izraelem, wyruszyli wszyscy, aby go pochwycić. Dawid dowiedział się o tym i wyszedł naprzeciw nich. 14,09 Filistyni przybyli, rozcišgnęli się w dolinie Refaim. 14,10 Wtedy Dawid radził się Boga, mówišc:Czy mam pójœć na Filistynów i czy dasz ich w moje ręce? A Pan odrzekł mu: IdŸ, i damich w twoje ręce. 14,11 Udali się oni do Baal-Perasim i tam ichDawid pokonał. Wtedy rzekł Dawid: Tak rozbił Bóg mojš rękš wrogów moich, jak rozbija woda rwšca. Dlatego nazwano to miejsce Baal-Perasim. 14,12 Filistyni pozostawili tam swoje bożki, a Dawid rozkazał: Niech będš spalone w ogniu! 14,13 Lecz Filistyni jeszcze raz rozcišgnęli się w dolinie. 14,14 I znowu radził się Dawid Boga, a Bógmu powiedział: Nie dokonuj natarcia idšc zanimi, lecz obejdŸ ich od tyłu, a dokonasz nanich natarcia od strony drzew balsamowych. 14,15 Kiedy zaœ usłyszysz odgłos kroków wœród wierzchołków drzew balsamowych, wtedy ruszysz do walki, bo wtedy wyjdzie przed tobš Bóg, by rozbić wojsko Filistynów. 14,16 Dawid postšpił tak, jak mu Bóg polecił, i pokonał wojsko Filistynów, od Gibeonu aż do Gezer. 14,17 Tak sława Dawida rozeszła się po wszystkich krainach, a Bóg rzucił postrachprzed nim na wszystkie narody. *15 15,01 Pobudował on sobie domy w Mieœcie cem Kisza, Kisz - Saula, liby48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŠPŽ cŞŢ ˛ cŤÁ cŹQ)] c­Ž6¤;ŽR?,Dawidowym, przygotował miejsce dla Arki Bożej i rozbił dla niej namiot. 15,02 Wtedy rzekł Dawid: Nikt nie powinien nosić Arki Bożej, oprócz lewitów, albowiem to ich wybrał Pan do noszenia Arki Bożej i do obsługiwania jej na wieki. 15,03 I zgromadził Dawid wszystkich Izraelitów w Jerozolimie celem przeniesienia Arki Pańskiej na jej miejsce, które dla niej przygotował. 15,04 Zebrał Dawid synów Aarona i lewitów; 15,05 z synów Kehata: naczelnika Uriela i jego braci - - stu dwudziestu; 15,06 z synów Merariego: naczelnika Asajasza i jego braci - dwustu dwudziestu; 15,07 z synów Gerszoma: naczelnika Joela i jego braci - stu trzydziestu; 15,08 z synów Elisafana: naczelnika Szemajasza i jego braci - dwustu; 15,09 z synów Chebrona: naczelnika Eliela i jego braci - osiemdziesięciu; 15,10 z synów Uzzjela: naczelnika Amminadaba i jego braci - stu dwunastu. 15,11 I wezwał Dawid kapłanów: Sadoka i Abiatara oraz lewitów: Uriela, Asajasza, Joela, Szemajasza, Eliela i Amminadaba, 15,12 i rzekł do nich: Wy jesteœcie naczelnikami rodów lewickich, oczyœćcie sięwy i bracia wasi i przenieœcie Arkę Pana, Boga Izraela, na miejsce, które jej przygotowałem. 15,13 Ponieważ za pierwszym razem nie było was, dotknšł nas ciosem Pan, Bóg nasz, boœmy się Go nie zapytali, jak należało. 15,14 Kapłani więc i lewici oczyœcili się, aby przenieœć Arkę Pana, Boga Izraela. 15,15 Lewici nieœli Arkę Bożš na dršżkach na swoich ramionach, jak przykazał Mojżesz zgodnie ze słowem Pana. 15,16 I rzekł Dawid naczelnikom lewitów, aby ustanowili swoich braci œpiewakami przy instrumentach muzycznych: cytrach, harfach, cymbałach, aby rozbrzmiewał głos donoœny i radosny. 15,17 I ustanowili lewici Hemana, syna Joela, a z braci jego Asafa, syna Berekiasza; z synów zaœ Merariego, ich braci, Etana, syna Kuszajasza, 15,18 a z nimi braci ich drugiego stopnia: Zachariasza, Uzzjela, Szemiramota, Jechiela, Unniego, Eliaba, Benajasza, Maasejasza, Mattitiasza, Elifela, Miknejasza, Obed-Edoma, Jejela - odŸwiernych. 15,19 Œpiewacy: Heman, Asaf i Etan grali donoœnie na cymbałach z bršzu; 15,20 Zachariasz, Uzzjel, Szemiramot, Jechiel, Unni, Eliab, Maasejasz i Benajasz na cytrach w wysokim tonie; 15,21 Mattitiasz, Elifel, Miknejasz, Obed-Edom, Jejel i Azazjasz na harfach, by dominowali w oktawie; 15,22 Kenaniasz, przełożony lewitów przeznaczonych do przenoszenia, kierował przenoszeniem, ponieważ był do tego uzdolniony. 15,23 Berekiasz i Elkana byli odŸwiernymi przy arce. 15,24 Kapłani: Szebaniasz, Jozafat, Netaneel, Amasaj, Zachariasz, Benajasz i Eliezer grali na tršbach przed Arkš Bożš, a Obed-Edom i Jechiasz byli odŸwiernymi przyArce. 15,25 Wówczas to Dawid i starsi Izraela oraz wodzowie z wielkš radoœciš poszli, aby przenieœć Arkę Przymierza Pańskiego zdomu Obed-Edoma. 15,26 Kiedy Bóg wspomagał lewitów niosšcych Arkę Przymierza Pańskiego, ofiarowano siedem cielców i siedem baranów. 15,27 A Dawid był okryty płaszczem z bisioru i podobnie wszyscy lewici niosšcy Arkę i œpiewajšcy, oraz Kenaniasz, kierujšcy przenoszeniem. Dawid miał na sobie także efod lniany. 15,28 Tak cały Izrael prowadził Arkę Przymierza Pańskiego wœród radosnych okrzyków, grania na tršbach, cymbałach, harfach i cytrach. 15,29 Gdy Arka Przymierza Pańskiego przybyła do Miasta Dawidowego, Mikal, córka Saula, wyglšdała przez okno i ujrzała króla Dawida tańczšcego i grajšcego, Wtedy wzgardziła nim w swym sercu. *16 16,01 Przyniesiono więc Arkę Bożš i ustawiono jš w œrodku namiotu, jaki rozpišł dla niej Dawid, po czym złożono całopalenia i ofiary pojednania. 16,02 Gdy zaœ Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar pojednania, pobłogosławił lud w imieniu Pana. 16,03 I potem rozdał wszystkim Izraelitom, tak mężczyznom jak i kobietom,każdemu po bochenku chleba, po kawałku mięsa i po kubku wina. 16,04 Ustanowił przed Arkš Pańskš niektórych lewitów z obsługi, aby sławili, dzięki czynili i wychwalali Pana, Boga Izraelowego: 16,05 Asafa - przełożonym, Zachariasza - jego zastępcš, potem Uzzjela, Szemiramota,Jechiela, Mattitiasza, Eliaba, Benajasza, Obed-Edoma i Jejela, na instrumentach: harfach i cytrach, Asafa zaœ, by grał na cymbałach; 16,06 Benajasza i Jachazjela, by stale tršbili przed Arkš Przymierza Bożego. 16,07 Owego dnia postanowił Dawid po raz pierwszy, aby tak wielbiono Pana za poœrednictwem Asafa i jego braci: 16,08 Dzięki czyńcie Panu, wzywajcie Jego imienia, głoœcie dzieła Jego wœród narodów! 16,09 Œpiewajcie Mu, grajcie Mu psalmy, rozpowiadajcie wszystkie Jego cuda. 16,10 Szczyćcie się œwiętym Jego imieniem,niech się weseli serce szukajšcych Pana! 16,11 Rozważajcie o Panu i Jego potędze, szukajcie zawsze Jego oblicza: 16,12 Pamiętajcie o cudach, które On zdziałał, o Jego znakach i sšdach ust Jego.16,13 Potomstwo Izraela, Jego sługi, synowie Izraela, Jego wybrańcy! 16,14 On, Pan, jest naszym Bogiem, Jego wyroki obejmujš œwišt cały. 16,15 Na wieki pamięta o swoim przymierzu- obietnicę dał dla tysišca pokoleń. 16,16 Zawarł je z Abrahamem i przysięgę dał Izaakowi. 16,17 Ustanowił dla Jakuba jako prawo wieczne przymierze dla Izraela, 16,18 mówišc: Dam tobie ziemię Kanaanu na waszš własnoœć dziedzicznš, 16,19 gdy was było niewielu - nieliczni i obcy w niej. 16,20 Wędrowali od szczepu do szczepu, z jednego królestwa do drugiego ludu, 16,21 a nie pozwolił nikomu ich uciskać z ich powodu karał królów: 16,22 Nie dotykajcie moich pomazańców i prorokom moim nie czyńcie krzywdy! 16,23 Œpiewajcie Panu, wszystkie krainy, z dnia na dzień głoœcie Jego zbawienie! 16,24 Rozgłaszajcie Jego chwałę wœród pogan, Jego cuda - wœród wszystkich narodów, 16,25 bo wielki jest Pan, godzien wielkiej chwały: wzbudza On większy lęk niż wszyscy bogowie. 16,26 Bo wszyscy bogowie pogan to ułuda, a Pan uczynił niebiosa. 16,27 Przed Nim kroczš majestat i piękno, potęga i jasnoœć w Jego przybytku. 16,28 Oddajcie Panu, rodziny narodów, oddajcie Panu chwałę i potęgę, 16,29 oddajcie Panu chwałę Jego imienia. Nieœcie ofiary i wchodŸcie przed Jego oblicze, oddajcie pokłon Panu, w œwięte szaty odziani. 16,30 W obliczu Jego zadrżyj, ziemio cała! Umocnił On œwiat, by się nie poruszył. 16,31 Niech cieszy się niebo i ziemia raduje. Mówcie wœród pogan: Pan jest królem. 16,32 Niech szumi morze i co je napełnia, niech się weselš pola i wszystko, co na nich. 16,33 Niech tak się uradujš drzewa leœne wobliczu Pana, bo nadchodzi, aby rzšdzić ziemiš. 16,34 Chwalcie Pana, bo dobry, bo na wieki Jego łaskawoœć. 16,35 Mówcie: Ratuj nas, Boże zbawienia naszego, zgromadŸ nas i wybaw spoœród narodów, abyœmy wielbili œwięte imię Twojeidumni byli z Twej chwały. 16,36 Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, od wieków na wieki. A cały naród odpowiedział: Amen i chwalił Pana. 16,37 Dawid pozostawił tam przed Arkš Przymierza Pańskiego Asafa i jego braci, aby pełnili służbę ustawicznie przed Arkš, według porzšdku każdego dnia; 16,38 i Obed-Edoma z jego szeœćdziesięciu oœmiu braćmi, Obed-Edoma, syna Jedutuna, iChosę jako odŸwiernych; 16,39 kapłana Sadoka i braci jego, kapłanów pozostawił przed przybytkiem Pańskim na wyżynie, która jest w Gibeonie,16,40 aby stale ofiarowali Panu ofiary całopalne na ołtarzu całopalenia, rano i wieczorem - według wszystkiego, co napisane jest w Prawie Pana, które On zlecił Izraelowi. 16,41 Z nimi byli Heman i Jedutun i reszta wybranych, imiennie wyznaczonych, aby dzięki czynić Panu, bo na wieki Jego łaskawoœć. 16,42 U Hemana i Jedutuna były przechowywane tršby i cymbały dla grajšcych i instrumenty towarzyszšce pieœni Bożej. A synowie Jedutuna byli przy bramie. 16,43 I wrócił się cały lud - każdy do swego domu. Powrócił też Dawid, aby wnieœć błogosławieństwo do swego domu. *17 17,01 Gdy Dawid zamieszkał w swoim domu,rzekł do proroka Natana: Oto ja mieszkam w pałacu cedrowym, Arka zaœ Przymierza Pańskiego pod zasłonami namiotu! 17,02 Natan powiedział do Dawida: Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Bóg jest z tobš. 17,03 Lecz tejże samej nocy Bóg skierowałdo Natana następujšce słowa: 17,04 IdŸ i powiedz mojemu słudze Dawidowi: To mówi Pan: Nie ty zbudujesz midom na mieszkanie. 17,05 Nie mieszkałem bowiem w domu od dnia, w którym wywiodłem Izraela, aż do tego dnia, ale przechodziłem z namiotu do namiotu lub przybytku. 17,06 Gdziekolwiek wędrowałem z całym Izraelem, czy choćby do jednego z sędziów, którym nakazałem paœć mój lud, czy powiedziałem kiedykolwiek: Dlaczego niezbudowaliœcie mi domu cedrowego? 17,07 A teraz przemówisz do mojego sługi Dawida: To mówi Pan Zastępów: Zabrałem cię z pastwiska, spoœród owiec, abyœ był władcš nad ludem moim izraelskim. 17,08 I byłem z tobš wszędzie, dokšdkolwiek się udałeœ, i wytraciłem przed tobš wszystkich twoich nieprzyjaciół.Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. 17,09 Wyznaczę miejsce mojemu ludowi izraelskiemu i osadzę go, i będzie mieszkał na swoim miejscu. Nie poruszy się on już i ludzie nikczemni nie będš go już niszczyć jak dawniej, 17,10 od czasów, kiedy ustanowiłem sędziów nad moim ludem izraelskim. Poniżę wszystkich wrogów twoich, a ciebie wywyższę, bo zbuduję ci dom. 17,11 Kiedy wypełniš się twoje dni i będziesz musiał odejœć do twoich przodków, wzbudzę twojego potomka po tobie, którym będzie jeden z twoich synów,iutwierdzę jego królowanie. 17,12 On zbuduje Mi dom, a Ja utwierdzę tron jego na wieki. 17,13 Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem; łaskawoœci mojej nie cofnę od niego, jak cofnšłem od tego, który był przed tobš. 17,14 Osadzę go w moim domu i w moim królestwie na zawsze, a tron jego będzie utwierdzony na wieki. 17,15 Zgodnie z tymi wszystkimi słowami i zgodnie z tym całym widzeniem przemówił Natan do Dawida. 17,16 Poszedł więc król Dawid i usiadłszy przed Panem, mówił: Kimże ja jestem, o Panie, Boże, i czym mój ród, że doprowadziłeœ mnie aż dotšd? 17,17 Ale i to jeszcze wydało się tobie za mało, o Boże, lecz dałeœ o domu swego sługi zapowiedŸ na dalekš przyszłoœć. Wejrzałeœ na mnie jak na człowieka znamienitego stanu, a Panie Boże. 17,18 Cóż więcej może powiedzieć Dawid dociebie o chwale twego sługi? Ty sam znasz swego sługę. 17,19 O Panie, przez wzglšd na swego sługę i według życzenia twego serca uczyniłeœ całe to wielkie dzieło, aby objawić wszystkie wspaniałoœci. 17,20 O Panie, nie ma podobnego Tobie i nie ma Boga oprócz Ciebie, według tego wszystkiego, co słyszeliœmy na własne uszy. 17,21 I kto jest jak lud Twój izraelski? Czyż jest jaki inny naród na ziemi, do którego poszedłby Bóg wybawić go jako ludswój, aby zapewnić mu sławę wielkich i straszliwych dzieł, wypędzajšc narody przed ludem swoim, który wykupiłeœ z Egiptu? 17,22 Uczyniłeœ lud izraelski ludem swoim na zawsze, a Ty, Panie, stałeœ się jego Bogiem. 17,23 Teraz więc, o Panie, niech trwa na wieki słowo, któreœ wyrzekł o słudze swoim i o domu jego, i uczyń, jak powiedziałeœ, 17,24 ażeby trwało i wielbione było imię Twe na wieki w słowach: Pan Zastępów jestBogiem dla Izraela! A dom Twojego sługi, Dawida, niech będzie trwały przed tobš! 17,25 Tyœ bowiem, Boże mój, objawił swemu słudze, że zbudujesz mu dom, stšd to sługa twój tak oœmiela się modlić przed Twoim obliczem. 17,26 A teraz, Panie, Ty sam jesteœ Bogiem.Skoro obiecałeœ swojemu słudze to szczęœcie, 17,27 racz teraz pobłogosławić dom swegosługi, aby trwał przed Tobš na wieki, bo co Ty, Panie pobłogosławisz, będzie błogosławione na wieki. *18 18,01 Po tych wydarzeniach Dawid pobił Filistynów i zmusił ich do uległoœci; odebrał też z ršk Filistynów Gat i miejscowoœci przynależne. 18,02 Potem pobił Moabitów i stali się Moabici niewolnikami Dawida, płacšcymi daninę. 18,03 Dawid pobił też Hadadezera, króla Soby i Chamat, kiedy wyprawił się, aby utrwalić swš władzę nad rzekš Eufratem. 18,04 Wzišł mu też Dawid tysišc rydwanów,siedem tysięcy jeŸdŸców i dwadzieœcia tysięcy pieszych. Poprzecinał też Dawid œcięgna skokowe wszystkim koniom zaprzęgowym, zostawiajšc z nich tylko do stu rydwanów. 18,05 Kiedy Aramejczycy z Damaszku przybyli na odsiecz królowi Soby, Hadadezerowi, Dawid pobił dwadzieœcia dwatysišce ludzi spoœród Aramejczyków. 18,06 Potem umieœcił Dawid załogi w Aramie damasceńskim, i Aramejczycy stali się poddanymi Dawida płacšcymi daninę. TakPan udzielał Dawidowi zwycięstwa we wszystkim, co zamierzył. 18,07 Dawid zabrał złote uzbrojenie, jakie mieli słudzy Hadadezera, i przeniósł je do Jerozolimy. 18,08 Z miast Hadadezera, Tibchat i Kun, zabrał też Dawid bardzo wiele bršzu, z którego Salomon uczynił "morze" bršzowe,kolumny i naczynia bršzowe. 18,09 Gdy usłyszał Tou, król Chamat, że Dawid rozbił całe wojsko Hadadezera, króla Soby, 18,10 posłał swego syna Hadorama do króla Dawida, aby go pozdrowić i powinszować mu, że walczšc z Hadadezerem pokonał go, bo Hadadezer prowadził wojnę z Tou. Posłał także wszelkiego rodzaju naczynia złote, srebrnei bršzowe. 18,11 Król Dawid poœwięcił je również Panuwraz ze srebrem i złotem, które pobrał zewszystkich narodów: z Edomu, Moabu, od Ammonitów, Filistynów i Amalekitów. 18,12 Abiszaj, syn Serui, pobił osiemnaœcie tysięcy Edomitów w Dolinie Soli. 18,13 Umieœcił on załogi w Edomie, a wszyscy Edomici stali się niewolnikami Dawida. Tak Pan udzielał Dawidowi zwycięstwa we wszystkim, co zamierzył. 18,14 Dawid panował nad całym Izraelem, wykonujšc sšd i sprawiedliwoœć nad całym swoim ludem. 18,15 Joab, syn Serui, był nad wojskiem; Joszafat, syn Achiluda, był pełnomocnikiem; 18,16 Sadok, syn Achituba, i Abimelek, syn Abiatara, byli kapłanami; Szawsza był pisarzem; 18,17 Benajasz, syn Jojady, był nad Keretytami i Peletytami; synowie zaœ Dawidabyli pierwszymi przybocznymi króla. *19 19,01 Potem umarł Nachasz, król Ammonitów, a syn jego został w jego miejsce królem. 19,02 Wtedy Dawid pomyœlał sobie: Okażę życzliwoœć dla Chanuna, syna Nachasza, takjak jego ojciec okazał życzliwoœć dla mnie. Wyprawił więc Dawid posłów, aby go pocieszyć po stracie ojca. Gdy słudzy Dawida przybyli do Chanuna w kraju Ammonitów, aby go pocieszyć, 19,03 ksišżęta ammoniccy odezwali się do Chanuna: Może sšdzisz, że Dawid przez czeœć dla twego ojca przysłał do ciebie pocieszycieli? Czyż raczej nie dla rozpoznania, wyszpiegowania, a potem zabrania kraju przybyli słudzy jego do ciebie? 19,04 Chanun więc pochwyciwszy sługi Dawida ogolił ich, obcišł im szaty do połowy, aż do poœladków i odesłał ich. 19,05 Wtedy udali się niektórzy i oznajmili Dawidowi o tych ludziach, a on wyprawił naich spotkanie posłów, bo ci ludzie zostali bardzo znieważeni. Polecił im król: Zostańcie w Jerychu, aż wam brody odrosnš, a potem wrócicie. 19,06 Gdy Ammonici spostrzegli, że Dawid znienawidził ich, posłał Chanun wraz z Ammonitami tysišc talentów srebra, aby za nie najšć rydwany i jeŸdŸców z Aram-Naharaim i od Aramejczyków z Maaki i z Soby. 19,07 I najęli sobie trzydzieœci dwa tysišcerydwanów oraz króla Maaki z jego ludŸmi, którzy przyszli i rozłożyli się obozem pod Medebš; zgromadzili się też i Ammonici ze swoich miast i przybyli, aby walczyć. 19,08 A usłyszawszy o tym Dawid wyprawiłJoaba wraz z całym wojskiem - ludŸmi walecznymi. 19,09 Ammonici wystšpili i uszykowali się dobitwy u wejœcia do miasta, a sprzymierzenikrólowie zajęli stanowiska osobno, w polu. 19,10 Gdy Joab spostrzegł, że walka zagraża mu z przodu i od tyłu, dobrał sobie ludzi spoœród wszystkich najdzielniejszych w Izraelu i w szyku bojowym ustawił naprzeciw Aramejczyków.19,11 Pozostałych zaœ ludzi powierzył w ręce swego brata, Abiszaja, aby ich ustawił w szyku naprzeciw Ammonitów. 19,12 I rzekł: Jeœli Aramejczycy będš mieliprzewagę nade mnš, ty przyjdziesz mi na pomoc; jeœli zaœ Ammonici będš mieli przewagę nad tobš, ja ci przyjdę na pomoc.19,13 Odwagi! Okażmy męstwo w walce za nasz naród i za miasta Boga naszego! A niech Pan uczyni to, co Mu się wyda słuszne! 19,14 Zbliżył się Joab i lud, który był z nim, do Aramejczyków, aby walczyć, lecz oni uciekli przed nim. 19,15 Ammonici widzšc, że Aramejczycy uciekli, również i sami uciekli przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŻPvc°Ćí cąłŤ c˛^*… cłă7;bratem Abiszajem, i wycofali się do miasta.Joab więc wrócił do Jerozolimy. 19,16 Lecz kiedy Aramejczycy ujrzeli, że zostali pobici przez Izraela, wyprawili posłów, aby sprowadzić Aramejczyków, którzy byli po drugiej stronie Rzeki na czelez dowódcš wojska Hadadezera, Szofakiem. 19,17 Dawid, gdy go o tym powiadomiono, zebrał wszystkich Izraelitów, a przeprawiwszy się przez Jordan, szedł ku nim i zajšł stanowiska naprzeciwko. Dawid skierował szyki do walki przeciw Aramejczykom. I walczyli z nim. 19,18 Lecz Aramejczycy uciekli przed Izraelitami; a Dawid zabił spoœród Aramejczyków siedem tysięcy walczšcych na rydwanach i czterdzieœci tysięcy pieszych; zginšł też dowódca wojska, Szofak. 19,19 Widzšc więc poddani Hadadezera, że zostali pokonani przez Izraelitów, zawarli pokój z Dawidem i stali się jego poddanymi. Aramejczycy nie chcieli odtšd iœć na pomoc Ammonitom. *20 20,01 Z poczštkiem roku, w czasie gdy królowie zwykli wychodzić na wojnę, Joab poprowadził siły zbrojne i spustoszył krajAmmonitów. Potem poszedł i obległ Rabba. Dawid natomiast pozostał w Jerozolimie. Joab zdobył Rabba i zburzył je. 20,02 Dawid zabrał koronę z głowy ich króla, a waga jej wynosiła talent złota; były też w niej drogie kamienie. Włożono jšna głowę Dawida. I wywiózł on z miasta łup bardzo wielki. 20,03 Lud zaœ, jaki się w nim znajdował, kazał wyprowadzić i przydzielić do pracy przy piłach, żelaznych kilofach i siekierach.Tak postšpił Dawid ze wszystkimi miastami Ammonitów. Potem wrócił Dawid i cały lud do Jerozolimy. 20,04 Następnie doszło do wojny z Filistynami w Gezer. Wtedy to Sibbekaj Chuszatyta zabił Sippaja, potomka Refaitów, i zostali pobici. 20,05 I była znowu wojna z Filistynami, podczas której Elchanan, syn Jaira, zabił Lachmiego, brata Goliata z Gat, a drzewce jego włóczni było jak wał tkacki. 20,06 Była jeszcze inna bitwa w Gat, gdzie znalazł się człowiek wysokiego wzrostu, który miał dwadzieœcia cztery palce, szeœću każdej ręki i szeœć u każdej stopy; ten również był z Refaitów. 20,07 Uršgał on Izraelowi i zabił go Jonatan, syn Szimei, brata Dawida. 20,08 Ci byli potomkami Refaitów w Gat: padli oni z ręki Dawida i z ręki jego sług. *21 21,01 Powstał szatan przeciwko Izraelowi ipobudził Dawida, żeby policzył Izraela. 21,02 Rzekł więc Dawid do Joaba i do ksišżšt ludu: IdŸcie, a policzcie Izraela od Beer-Szeby aż do Dan i donieœcie mi, abym znał ich liczbę. 21,03 Lecz Joab odpowiedział: Niech Pan przysporzy stokroć więcej ludu swego, niżeli go jest! Lecz, o panie mój, królu, czyż oni wszyscy nie sš poddanymi mego pana? Dlaczegóż pan mój tego się domaga? Czemu ma się stać przyczynš przewinienia Izraela? 21,04 Jednakże rozkaz króla przemógł Joaba. Poszedł więc Joab, a obszedłszy całego Izraela, przybył do Jerozolimy. 21,05 Joab przekazał Dawidowi liczbę policzonego ludu. Cały Izrael liczył milion i sto tysięcy mężczyzn dobywajšcych miecza;w Judzie zaœ czterysta siedemdziesišt tysięcy mężczyzn dobywajšcych miecza. 21,06 Wœród nich Joab nie policzył Lewiego i Beniamina, ponieważ rozkaz króla był przykry dla Joaba. 21,07 I nie podobała się ta rzecz Bogu, więc ukarał Izraela. 21,08 I rzekł Dawid do Boga: Zgrzeszyłem bardzo tym, czego dokonałem. Lecz teraz daruj łaskawie winę swego sługi, bo postšpiłem bardzo nierozsšdnie. 21,09 I odezwał się Pan do Gada, "Widzšcego" Dawidowego, tymi słowami: 21,10 IdŸ i oœwiadcz Dawidowi te słowa: Tomówi Pan: Przedkładam ci trzy rzeczy, wybierz sobie jednš z nich, a spełnię ci jš. 21,11 Gad przyszedł do Dawida i rzekł do niego: To mówi Pan: Wybierz sobie: 21,12 albo trzy lata głodu, albo trzy miesišce porażek od twoich wrogów, podczas gdy miecz nieprzyjaciół twoich będzie cię œcigał, albo też trzy dni miecza Pańskiego i zarazy w kraju, przy czym Anioł Pański będzie szerzył spustoszenie we wszystkich granicach Izraela. A teraz rozważ, c 21,13 I rzekł Dawid do Gada: Jestem w wielkiej rozterce. Niech wpadnę raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę. 21,14 Zesłał więc Pan zarazę na Izraela i padło z Izraela siedemdziesišt tysięcy ludzi. 21,15 I posłał Bóg Anioła do Jerozolimy, aby jš wyniszczyć, lecz gdy ten dokonywał zniszczenia, wejrzał Pan i ulitował się nad nieszczęœciem i rzekł do Anioła-niszczyciela: Wystarczy! Cofnij twš rękę! Stał wtedy Anioł Pański blisko klepiska Ornana Jebusyty. 21,16 Dawid, podniósłszy oczy, ujrzał Anioła Pańskiego, stojšcego między ziemiš iniebem, a w ręku jego - miecz wycišgnięty nad Jerozolimš. Dawid więc i starszyzna obleczeni w wory padli na twarze. 21,17 I rzekł Dawid do Boga: Czyż to nie jarozkazałem policzyć naród? To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Panie, Boże mój, niechaj Twoja ręka obróci się na mnie i na dom mojego ojca, a nie na Twój lud, aby go wytracić! 21,18 Wtedy Anioł Pański rzekł do Gada, aby oznajmił Dawidowi, że Dawid powinien iœć i wznieœć ołtarz Panu na klepisku Ornana Jebusyty. 21,19 Dawid więc poszedł na słowo Gada, który przemawiał w imieniu Pana. 21,20 Ornan obrócił się i ujrzał Anioła, on i czterej synowie jego i ukryli się; Ornan młócił wtedy pszenicę. 21,21 Gdy Dawid przyszedł do Ornana, Ornan obejrzał się i ujrzał Dawida, a wyszedłszy z klepiska, oddał pokłon Dawidowi twarzš do ziemi. 21,22 Wtedy Dawid rzekł do Ornana: Odstšp mi obszar tego klepiska, a zbuduję na nim ołtarz Panu; odstšp mi je za pełnš cenę, aby plaga przestała się srożyć nad ludem. 21,23 Rzekł Ornan do Dawida: WeŸ, a niech uczyni król, pan mój, co mu się wyda słuszne. Spójrz! Oddaję woły na całopalenie, sanie młockarskie jako drwa, pszenicę na ofiarę z pokarmów, wszystko to daję. 21,24 Król Dawid rzekł do Ornana: Nie! Muszę bowiem kupić to za pienišdze, albowiem tego, co do ciebie należy, nie wezmę dla Pana i nie złożę ofiar całopalnych, które otrzymam za darmo. 21,25 Dał więc Dawid Ornanowi za pole szeœćset syklów złota. 21,26 Następnie zbudował ołtarz Panu i złożył ofiary całopalne i ofiary biesiadne. Wzywał Pana, który go wysłuchał, zsyłajšc ogień z nieba na ołtarz całopalenia. 21,27 Nakazał więc Pan Aniołowi, by schował swój miecz do pochwy. 21,28 W tym czasie Dawid widzšc, że Pan wysłuchał go na klepisku Jebusyty Ornana, zaraz złożył tam ofiary. 21,29 Przybytek zaœ Pański, który Mojżesz zbudował na pustyni, i ołtarz całopalenia, znajdował się wtedy na wyżynie w Gibeonie, 21,30 ale Dawid nie œmiał tam iœć, aby radzić się Boga, ponieważ lękał się miecza Anioła Pańskiego. *22 22,01 I rzekł Dawid: Oto jest dom Pana Boga i oto jest ołtarz ofiar całopalnych dlaIzraela. 22,02 Dawid nakazał zebrać cudzoziemców przebywajšcych w kraju izraelskim i wyznaczył kamieniarzy do obrabiania kamieni ciosowych na budowę domu Bożego. 22,03 Przygotował też Dawid bardzo wiele żelaza na gwoŸdzie, na drzwi w bramach i na spojenia oraz niezliczonš wagę bršzu, 22,04 drzewa też cedrowego w obfitoœci, bo Sydończycy i Tyryjczycy nawieŸli Dawidowi wielkš iloœć drzew cedrowych. 22,05 Potem rzekł Dawid: Mój syn, Salomon, jest młody i wštły, a dom, jaki ma być zbudowany dla Pana, ma się wyróżniać okazałoœciš, sławš i wspaniałoœciš wobec wszystkich krajów; jawięc muszę poczynić przygotowania dla niego. I wiele przygotował Dawid przed swojš œmierciš. 22,06 Potem zawołał syna swego, Salomona, i nakazał mu zbudować œwištyniędla Pana, Boga Izraela. 22,07 Tak przemówił Dawid do Salomona: Synu mój, ja sam zamierzałem zbudować œwištynię dla imienia Pana, Boga mego. 22,08 Ale Pan skierował do mnie takie słowa: Przelałeœ wiele krwi, prowadzšc wielkie wojny, dlatego nie zbudujesz domu imieniu memu, albowiem zbyt wiele krwi wylałeœ na ziemię wobec Mnie. 22,09 Oto urodzi ci się syn, będzie on mężem pokoju, bo udzielę mu pokoju ze wszystkimi wrogami jego wokoło; będzie miał bowiem na imię Salomon i za dni jego dam Izraelowi pokój i odpoczynek. 22,10 On to zbuduje dom dla imienia mego, on też będzie dla Mnie synem, a Ja będę dlaniego ojcem i tron jego królowania nad Izraelem utwierdzę na wieki. 22,11 Teraz, synu mój, niechaj Pan będzie ztobš, aby ci się powodziło i abyœ zbudował dom Panu, Bogu twemu, jak On zapowiedziało tobie. 22,12 Oby tylko Pan użyczył ci roztropnoœcii rozsšdku, gdy cię postawi nad Izraelem, abyœ przestrzegał prawa Pana, Boga twego.22,13 Wtedy będzie ci się powodziło, gdy będziesz strzegł wypełniania praw i nakazów, które Pan dał Mojżeszowi dla Izraela. BšdŸ mężny i mocny, nie bój się aninie lękaj! 22,14 Oto w trudzie przygotowałem na domPański: złota sto tysięcy talentów, a srebra milion talentów, bršzu zaœ i żelaza bez wagi, albowiem takie jest ich mnóstwo;przygotowałem też drzewo i kamienie, a tymożesz do tego jeszcze dodać. 22,15 Masz też u siebie mnóstwo pracowników: murarzy, kamieniarzy, cieœli iwszelkiego rodzaju rzemieœlników do wszystkich prac: 22,16 w złocie, srebrze, bršzie i żelazie. Wstań więc i działaj, a Pan niech będzie z tobš! 22,17 Nakazał też Dawid wszystkim ksišżętom Izraela, aby pomagali jego synowi, Salomonowi, mówišc: 22,18 Czyż Pan, Bóg wasz, nie jest z wami?Czyż nie użyczył wam pokoju dokoła? Wydał przecież w moje ręce mieszkańców kraju, a kraj został poddany Panu i Jego narodowi. 22,19 A teraz oddajcie serce wasze i duszęwaszš na służbę Panu, Bogu waszemu: stańcie do budowy œwištyni Pana Boga, abyœcie mogli przenieœć Arkę Przymierza Pańskiego i œwięte naczynia Boże do domu zbudowanego imieniu Pańskiemu. *23 23,01 Dawid, stary i syty dni, ustanowił Salomona, swego syna, królem nad Izraelem. 23,02 I zgromadził wszystkich ksišżšt izraelskich, kapłanów i lewitów. 23,03 Kiedy policzono lewitów od trzydziestu lat i wyżej, liczba ich według spisu mężczyzn wynosiła trzydzieœci osiem tysięcy. 23,04 Z tych dwadzieœcia cztery tysišce spełniało pracę w domu Pańskim; pisarzy isędziów było szeœć tysięcy. 23,05 OdŸwiernych było cztery tysišce, a cztery tysišce wychwalało Pana na instrumentach, które Dawid sprawił w tym celu. 23,06 Dawid podzielił ich na zmiany według synów Lewiego: Gerszona, Kehata i Merariego. 23,07 Z Gerszonitów byli: Ladan i Szimei. 23,08 Synowie Ladana: pierwszy Jechiel, potem Zetam i Joel - trzej. 23,09 Synowie Szimejego: Szelomit, Chazjel iHaran - trzej. Ci byli naczelnikami rodów Ladana. 23,10 A synowie Szimejego: Jachat, Ziza, Jeusz i Beria. Ci czterej sš synami Szimejego. 23,11 Jachat był pierwszy, Ziza drugi; Jeusz i Beria nie mieli wielu synów i byli policzeni za jeden ród. 23,12 Synowie Kehata: Amram, Jishar, Chebron i Uzzjel - czterej. 23,13 Synowie Amrama: Aaron i Mojżesz. Aaron został odłšczony, aby być poœwięconym na zawsze - on i jego synowie- do rzeczy najœwiętszych, aby spalali kadzidło przed Panem, usługiwali Mu i błogosławili w Jego imieniu na wieki. 23,14 Co do Mojżesza, męża Bożego, jego synowie zostali zaliczeni do pokolenia Lewiego. 23,15 Synowie Mojżesza: Gerszom i Eliezer. 23,16 Synowie Gerszoma: pierwszy Szebuel. 23,17 Synami Eliezera byli: pierwszy Rechabiasz; Eliezer nie miał wprawdzie innych synów, lecz synowie Rechabiasza bylibardzo liczni. 23,18 Synowie Jishara: pierwszy Szelomit. 23,19 Synowie Chebrona: pierwszy Jerijasz,drugi Amariasz, trzeci Jachazjel, czwarty Jekameam . 23,20 Synowie Uzzjela: pierwszy Mika, drugiJiszszijasz. 23,21 Synowie Merariego: Machli i Muszi. Synowie Machliego: Eleazar i Kisz. 23,22 Eleazar umarł nie majšc synów, tylkosame córki; synowie Kisza, ich bracia wzięlije za żony. 23,23 Synowie Musziego - trzej: Machli, Eder i Jeremot. 23,24 Ci byli synami Lewiego, według ich rodów, głowami rodzin, według wykazów liczbowych imion w ich spisach; spełniali prace w służbie domu Pańskiego, od dwudziestego roku życia i wzwyż. 23,25 Rzekł bowiem Dawid: Pan, Bóg Izraela, dał odpoczynek swemu ludowi i zamieszkał w Jerozolimie na stałe. 23,26 Lewici już nie będš nosić przybytku ani wszelkich przyborów do jego obsługi. 23,27 Zatem, według ostatnich zarzšdzeń Dawida, lewici byli spisywani od dwudziestego roku życia i wzwyż. 23,28 Ich stanowisko bowiem polegało na tym, że obok potomków Aarona służyli w domu Pańskim, na dziedzińcach, w komnatach, przy oczyszczaniu wszystkiego,co poœwięcone, i pełnili służbę w domu Pańskim. 23,29 Troszczyli się oni zarówno o chleby pokładne, o najczystszš mškę na ofiarę z pokarmów, o przaœne podpłomyki, jak i o to, co było pieczone na blachach i co było smażone, i o wszystko, co było ważone i mierzone. 23,30 Mieli stawać co rana, by dziękować i wychwalać Pana, i tak samo wieczorem; 23,31 aby ofiarować wszystkie całopalenia Panu w szabat, przy nowiu księżyca i w œwięta, według iloœci ustalonej przepisem -ustawicznie wobec Pana. 23,32 Mieli pieczę nad Namiotem Spotkania, pieczę nad Miejscem Œwiętym i pieczę nad synami Aarona, ich braćmi, w służbie domuPańskiego. *24 24,01 A co do synów Aarona - oto ich podział. Synowie Aarona: Nadab, Abihu, Eleazar i Itamar. 24,02 Nadab i Abihu umarli przed swoim ojcem i nie mieli synów, a urzšd kapłański spełniali Eleazar i Itamar. 24,03 A potomków Eleazara i Achimeleka, potomków Itamara, podzielił Dawid z pomocš Sadoka wyznaczajšc im urzędy, stosownie do ich służby. 24,04 I okazało się, że potomków męskich Eleazara było daleko więcej niż potomków Itamara, wybrano więc spoœród potomków Eleazara szesnastu naczelników rodów, a spoœród potomków Itamara oœmiu naczelników rodów. 24,05 Wybrano ich za pomocš losów, na równi jednych i drugich, żeby ksišżęta œwištyni, ksišżęta Boży, byli i z synów Eleazara, i z synów Itamara. 24,06 Szemajasz, syn Netaneela, pisarz spoœród lewitów, spisał ich wobec króla, ksišżšt, kapłana Sadoka, Achimeleka, syna Abiatara, naczelników rodów kapłańskich i lewickich, bioršc każdy ród na przemian, jeden z potomków Eleazara, drugi - z Itamara. 24,07 Pierwszy los padł na Jojariba, drugi na Jedejasza, 24,08 trzeci na Charima, czwarty na Seorima, 24,09 pišty na Malkiasza, szósty na Mijjamina, 24,10 siódmy na Hakkosa, ósmy na Abiasza, 24,11 dziewišty na Jeszuę, dziesišty na Szekaniasza, 24,12 jedenasty na Eliasziba, dwunasty na Jakima, 24,13 trzynasty na Chuppę, czternasty na Jeszebeaba, 24,14 piętnasty na Bilgę, szesnasty na Immera, 24,15 siedemnasty na Chezira, osiemnasty na Happissesa, 24,16 dziewiętnasty na Petachiasza, dwudziesty na Ezechiela, 24,17 dwudziesty pierwszy na Jakina, dwudziesty drugi na Gamula, 24,18 dwudziesty trzeci na Delajasza, a dwudziesty czwarty na Maazjasza. 24,19 Taka była ich kolejnoœć, gdy przychodzili do domu Pańskiego na swojš służbę, zgodnie z zarzšdzeniami przekazanymi przez ich przodka Aarona, jak mu rozkazał Pan, Bóg Izraela. 24,20 Pozostali z synów Lewiego, z synów Amrama: Szubael, a z synów Szubaela: Jechdejasz. 24,21 Z Rechabiasza: Jiszszijasz, najstarszy z synów Rechabiasza. 24,22 Z Jisharytów: Szelomot; z synów Szelomota: Jachat. 24,23 Z synów Chebrona: pierwszy Jerijasz,drugi Amariasz, trzeci Jachazjel, czwarty Jekameam. 24,24 Synowie Uzzjela: Mika; z synów Miki: Szamir. 24,25 Brat Miki: Jiszszijasz; z synów Jiszszijasza: Zachariasz. 24,26 Synowie Merariego: Machli i Muszi; synowie Jaazijjasza, jego syna; 24,27 synowie Merariego z jego syna Jaazijjasza: Szoham, Zakkur i Ibri. 24,28 Z Machliego: Eleazar, który nie miał synów. 24,29 Z Kisza: syn Kisza, Jerachmeel. 24,30 Synowie Musziego: Machli, Eder i Jerimot. Ci byli potomkami Lewiego według ich rodów. 24,31 Także oni rzucali losy na podobieństwo braci swoich, potomków Aarona, w obecnoœci króla Dawida, Sadoka, Achimeleka, naczelników rodów kapłańskichi lewickich, ród większy na równi ze swym najmłodszym bratnim rodem. *25 25,01 Dawid wraz z dowódcami wojska przydzielił na służbę Bożš tych spoœród synów Asafa, Hemana i Jedutuna, którzy prorokowali dŸwiękiem harf, cytr i cymbałów. A liczba pracowników w tej służbie była: 25,02 z synów Asafa: Zakkur, Józef, Netaniasz i Asareela, synowie Asafa, zależni od Asafa, który prorokował pod kierunkiem króla. 25,03 Z Jedutuna - synowie Jedutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż´Pc cľł Ů cśŒí cˇy)kc¸ä7‚3Gedaliasz, Seri, Izajasz, Chaszabiasz, Mattitiasz i Szimei, szeœciu, pod kierunkiemich ojca Jedutuna, który prorokował na cytrze na czeœć i chwałę Pana. 25,04 Z Hemana - synowie Hemana: Bukkijasz, Mattaniasz, Uzzjel, Szebuel, Jerimot, Chananiasz, Chanani, Eliata, Giddalti, Romamti-Ezer, Joszbekasza, Malloti, Hotir, Machazjot. 25,05 Ci wszyscy byli synami Hemana, "Widzšcego" królewskiego, zgodnie z obietnicš wywyższenia go przed Boga. Bóg dał Hemanowi czternastu synów i trzy córki. 25,06 Ci wszyscy byli pod kierownictwem swych ojców przy œpiewie w œwištyni Pańskiej, by służyć domowi Bożemu na cymbałach, cytrach i harfach. Pod kierunkiem króla byli: Asaf, Jedutun i Heman. 25,07 A liczba ich wraz ze wszystkimi braćmi uzdolnionymi i wyćwiczonymi w œpiewie dla Pana, była dwustu osiemdziesięciu oœmiu. 25,08 Na równi cišgnęli losy o rodzaj służby, tak młodszy, jak starszy, nauczyciel zarówno jak i uczeń. 25,09 Pierwszy los padł na Józefa, z potomków Asafa, drugi był Gedaliasz, on z braćmi i z synami swymi, razem dwunastu. 25,10 Trzeci: Zakkur; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,11 Czwarty padł na Jisriego; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,12 Pišty: Netaniasz; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,13 Szósty: Bukkijasz; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,14 Siódmy: Jesareela; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,15 ósmy: Izajasz; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,16 Dziewišty: Mattaniasz; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,17 Dziesišty: Szimei; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,18 Jedenasty: Azareel; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,19 Dwunasty padł na Chaszabiasza; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,20 Trzynasty: Szubael; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,21 Czternasty: Mattitiasz; synowie jego ibracia jego - dwunastu. 25,22 Piętnasty padł na Jeremota; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,23 Szesnasty padł na Chananiasza; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,24 Siedemnasty padł na Joszbekaszę; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,25 Osiemnasty padł na Chananiego; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,26 Dziewiętnasty padł na Mallotiego; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,27 Dwudziesty padł na Eliatę; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,28 Dwudziesty pierwszy padł na Hotira; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,29 Dwudziesty drugi padł na Giddaltiego; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,30 Dwudziesty trzeci padł na Machazjota; synowie jego i bracia jego - dwunastu. 25,31 Dwudziesty czwarty padł na Romamti-Ezera; synowie jego i bracia jego -dwunastu. *26 26,01 O zmianach odŸwiernych: Z Korachitów był Meszelemiasz, syn Koracha,z synów Ebiasafa. 26,02 A Meszelemiasz miał synów: pierworodny Zachariasz, drugi Jediael, trzeci Zebadiasz, czwarty Jatniel, 26,03 pišty Elam, szósty Jochanan, siódmy Elioenaj. 26,04 I Obed-Edom miał synów: pierworodny Szemajasz, drugi Jozabad, trzeci Joach, czwarty Sakar, pišty Netaneel, 26,05 szósty Ammiel, siódmy Issachar, ósmy Peulletaj - tak mu Bóg błogosławił. 26,06 Także synowi jego, Szemajaszowi, urodzili się synowie, którzy długo sprawowali władzę w swoim rodzie, ponieważ byli dzielnymi mężami. 26,07 Synowie Szemajasza: Otni, Rafael, Obed, Elzabad i bracia jego Elihu i Semakiasz, dzielni mężowie. 26,08 Wszyscy oni byli z synów Obed-Edoma; oni, synowie ich i ich bracia, każdy dzielny i sposobny do służby: było ich, synów Obed-Edoma, szeœćdziesięciu dwóch. 26,09 I Meszelemiasz miał synów i braci, dzielnych mężów, osiemnastu. 26,10 Także Chosa, z potomków Merariego, miał synów; Szimri został naczelnikiem, bochociaż nie był pierworodnym, ale ojciec postawił go na czele rodziny, 26,11 drugi Chilkiasz, trzeci Tebaliasz, czwarty Zachariasz. Wszystkich synów i braci Chosy - trzynastu. 26,12 Wœród nich dobierano zmiany odŸwiernych; przełożeni tych mężów na równi z braćmi swoimi mieli zajęcia przy obsłudze domu Pańskiego. 26,13 Cišgnęli losy o każdš bramę, zarównomały, jak i wielki, według swoich rodów. 26,14 Dla Szelemiasza padł los na bramę strony wschodniej. Potem cišgnęli los dla jego syna Zachariasza, mšdrego doradcy, i padł jego los na stronę północnš. 26,15 Dla Obed-Edoma - na południowš, a dla jego synów - na składnicę. 26,16 Dla Szuppima i Chosy na stronę zachodniš z bramš Szalleket, przy drodze wiodšcej w górę: straż naprzeciw straży. 26,17 Od wschodu szeœciu lewitów, od północy codziennie czterech, od południa codziennie czterech i przy składnicach po dwóch. 26,18 Przy zachodniej kolumnadzie: czterej przy drodze, dwaj przy samej kolumnadzie.26,19 Oto sš zmiany odŸwiernych spoœród Korachitów i spoœród synów Merariego. 26,20 Lewici, ich bracia, czuwali nad skarbcami domu Bożego i nad skarbcami rzeczy œwiętych. 26,21 Synowie Ladana byli Gerszonitami przez Ladana i naczelników rodów z LadanaGerszonity i obejmowali Jechielitów. 26,22 Synowie Jechielego: Zetam i brat jegoJoel mieli pieczę nad skarbcami domu Pańskiego. 26,23 Spoœród Amramitów, Jisharytów, Chebronitów i Uzzjelitów byli: 26,24 Szebuel, syn Gerszona, syna Mojżesza, przełożony nad skarbcami. 26,25 A oto bracia, potomkowie Eliezera: jego syn Rechabiasz, jego syn Izajasz, jegosyn Joram, jego syn Zikri, jego syn Szelomit. 26,26 Ten to Szelomit i jego bracia zarzšdzali wszystkimi skarbcami rzeczy œwiętych, jakie ofiarowali Dawid, naczelnicyrodów, tysišcznicy, setnicy i dowódcy wojska. 26,27 To, co było z wojen i z łupów, poœwięcili na utrzymanie domu Pańskiego. 26,28 I wszystko, co poœwięcił Samuel "Widzšcy", Saul, syn Kisza, Abner, syn Nera, Joab, syn Serui, oraz wszystko, co poœwięcone, było pod opiekš Szelomita i jego braci. 26,29 Z Jisharytów: Kenaniasz i synowie jego byli przeznaczeni do spraw zewnętrznych Izraela jako urzędnicy i sędziowie. 26,30 Z Chebronitów: Chaszabiasz i bracia jego, tysišc siedmiuset ludzi dzielnych, sprawowali nadzór nad Izraelem po drugiejstronie Jordanu na zachód we wszystkich sprawach Pańskich i w posłudze królewskiej. 26,31 Co do Chebronitów: Jeriasz był przełożonym Chebronitów dla pokolenia swego rodu; w czterdziestym roku panowania Dawida czyniono poszukiwania i znaleziono poœród nich dzielnych mężów w Jazer w Gileadzie, 26,32 braci jego, dwa tysišce siedmiuset ludzi dzielnych, przedniejszych rodów, których król Dawid ustanowił nad Rubenitami, Gadytami i połowš pokolenia Manassesa dla wszystkich spraw Bożych i spraw królewskich. *27 27,01 A oto Izraelici według ich liczby. Naczelnicy rodów, tysišcznicy, setnicy i urzędnicy, którzy służyli królowi we wszystkich sprawach hufców, przychodzšcych i odchodzšcych co miesišc przez wszystkie miesišce roku. Każdy hufiec liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,02 Nad pierwszym hufcem w miesišcu pierwszym stał Jaszobeam, syn Zabdiela, ahufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce; 27,03 był on potomkiem Peresa i wodzem wszystkich dowódców wojska w miesišcu pierwszym. 27,04 W drugim miesišcu hufcem dowodził Dodaj Achochita, a w hufcu jego był przełożony Miklot, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce ludzi. 27,05 Trzecim dowódcš wojska na miesišc trzeci był Benajasz, syn arcykapłana Jojady, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,06 Ten to Benajasz był bohaterem między trzydziestoma i dowodził trzydziestoma, a jego syn Ammizabab należał do jego hufca. 27,07 Czwartym, na miesišc czwarty, był Asahel, brat Joaba, a po nim jego syn Zebadiasz, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,08 Pištym dowódcš, na miesišc pišty, był ksišżę Szamhut Jizrachita, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,09 Szóstym, na miesišc szósty, był Ira,syn Ikkesza z Tekoa, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,10 Siódmym, na miesišc siódmy, był Cheles Pelonita, z synów Efraima, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,11 ósmym, na miesišc ósmy, był Sibbekaj z Chuszy, Zarechita, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,12 Dziewištym, na miesišc dziewišty, byłAbiezer z Anatot, Beniaminita, a hufiec jegoliczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,13 Dziesištym, na miesišc dziesišty, był Maheraj z Netofy, Zerachita, a hufiec jegoliczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,14 Jedenastym, na miesišc jedenasty, był Benajasz z Pireatonu, z synów Efraima,a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,15 Dwunastym, na miesišc dwunasty, byłCheldaj z Netofy, pochodzšcy od Otniela, a hufiec jego liczył dwadzieœcia cztery tysišce. 27,16 A nad pokoleniami Izraela stali: nad Rubenitami - przełożony Eliezer, syn Zikriego; nad Symeonitami - Szefatiasz, synMaaki; 27,17 nad Lewitami - Chaszabiasz, syn Kemuela; nad Aaronitami - Sadok; 27,18 nad pokoleniem Judy - Elihu, jeden z braci Dawida; nad Issacharytami - Omri, syn Mikaela; 27,19 nad Zabulonitami - Jiszmajasz, syn Obadiasza; nad Neftalitami - Jerimot, syn Azriela; 27,20 nad Efraimitami - Ozeasz, syn Azazjasza; nad połowš pokolenia Manassesa- Joel, syn Pedajasza; 27,21 nad połowš Manassesa w Gileadzie - Jiddo, syn Zachariasza; nad Beniaminitami - Jaasjel, syn Abnera; 27,22 nad Danitami - Azareel, syn Jerochama. Ci byli ksišżętami pokoleń Izraela. 27,23 Lecz Dawid nie uwzględnił w spisach liczby tych, którzy mieli dwadzieœcia lat lubmniej, ponieważ Pan powiedział, że rozmnoży Izraela jak gwiazdy na niebie. 27,24 Joab, syn Serui, rozpoczšł obliczać, ale nie dokończył, gdyż za to spadł gniew na Izraela i nie umieszczono tej liczby w spisie w Kronikach Króla Dawida. 27,25 Nad skarbcami królewskimi stał Azmawet, syn Adiela, a nad skarbcami na prowincji: w miastach, wioskach i zamkach,Jonatan, syn Ozjasza. 27,26 A nad pracownikami rolnymi do uprawy ziemi - Ezri, syn Keluba. 27,27 Szimei z Rama - nad winnicami, a nad dostawcami wina do składnic - Zabdi z Szefam. 27,28 Nad oliwkami i sykomorami, które były w Szefeli, Baal-Chanan z Geder, a nad składnicami oliwy - Joasz. 27,29 Nad bydłem pasšcym się w Szaronie - Szitraj z Szaronu, a nad bydłem w dolinach - Szafat, syn Adlaja. 27,30 Nad wielbłšdami - Obil Izmaelita; nadoœlicami - Jechdejasz z Meronot. 27,31 Nad owcami - Jaziz Hagryta. Ci wszyscy byli zarzšdcami w majętnoœci króla Dawida. 27,32 Jonatan, stryj Dawida, był jego doradcš jako człowiek roztropny i uczony. Jechiel, syn Chakmoniego, zajmował się synami królewskimi. 27,33 Achitofel był doradcš królewskim, a Chuszaj Arkijczyk był przyjacielem króla. 27,34 Po Achitofelu byli Jojada, syn Benajasza, i Abiatar. Dowódcš wojska królewskiego był Joab. *28 28,01 Dawid zgromadził w Jerozolimie wszystkich ksišżšt izraelskich, naczelnikówpokoleń i dowódców hufców, będšcych na usługach króla, tysišczników i setników, zarzšdców wszystkich dóbr i stad królewskich, synów swych, a także dworzan, bohaterów i wszystkich dzielnych ludzi. 28,02 Powstawszy więc, król Dawid rzekł stojšc: Posłuchajcie mnie, bracia moi i ludumój! Moim pragnieniem było zbudować dom odpoczynku dla Arki Przymierza Pańskiego jako podnóżek stóp Boga naszego i poczyniłem przygotowania do budowy. 28,03 Ale Bóg rzekł do mnie: Nie zbudujesz domu dla imienia mego, bo jesteœ mężem wojny i rozlewałeœ krew. 28,04 Jednakże Pan, Bóg Izraela, wybrał mnie spoœród całego domu ojca mego, abymbył królem nad Izraelem na zawsze; Judę bowiem wybrał na władcę, a z rodu Judy -dom ojca mego i z synów ojca mego mnie raczył ustanowić królem nad Izraelem. 28,05 A spoœród wszystkich synów moich - albowiem Pan dał mi wielu synów - wybrał Salomona, syna mego, aby zasiadł na troniekrólestwa Pańskiego - nad Izraelem. 28,06 I rzekł do mnie: Salomon, syn twój, on to zbuduje mój dom i moje dziedzińce, albowiem wybrałem go sobie na syna, a Ja będę mu ojcem. 28,07 Królewskš jego władzę utwierdzę na wieki, jeœli podobnie jak dzisiaj będzie trwał w pełnieniu moich poleceń i nakazów.28,08 Teraz więc w obliczu całego Izraela,społecznoœci Pańskiej i w obecnoœci Boga naszego, zachowujcie i strzeżcie wszystkich poleceń Pana, Boga waszego, abyœcie posiedli tę pięknš ziemię i przekazali na zawsze w dziedzictwie waszym synom, którzy po was będš. 28,09 A ty, synu mój, Salomonie, znaj Boga twego ojca i służ Mu sercem doskonałym i duszš ochotnš, bo Pan przenika wszystkie serca i zgłębia wszystkie tajniki myœli. Jeœli będziesz Go szukał, On pozwoli ci siebie znaleŸć, ale jeœli Go opuœcisz, odrzuci cię na zawsze. 28,10 Bacz teraz, ciebie bowiem wybrał Pan, abyœ zbudował dom na sanktuarium. BšdŸ mocny i wykonaj to! 28,11 Dawid dał Salomonowi, synowi swojemu, plan przedsionka i œwištyni oraz jej budynków, komnat górnych, sal wewnętrznych oraz pomieszczenia dla przebłagalni. 28,12 I plan wszystkiego, co sam zamyœlał:dziedzińców domu Pańskiego i wszystkich komnat dokoła, skarbców domu Bożego i skarbców rzeczy œwiętych; 28,13 zmian kapłanów i lewitów i wszelkiej pracy w obsłudze domu Pańskiego, i wszelkich naczyń do obsługi domu Pańskiego. 28,14 Złota dał na wszystkie naczynia złote, według wagi każdego naczynia do różnych posług; srebra na wszystkie naczynia srebrne, według wagi każdego naczynia do różnych posług; 28,15 złota na œwieczniki złote i ich lampy,według wagi każdego œwiecznika i jego lamp; srebra na œwieczniki srebrne, według wagi œwiecznika i jego lamp stosownie do użycia każdego œwiecznika; 28,16 i odpowiedni przydział złota na stołychlebów pokładnych, według różnych stołów, a srebra na stoły srebrne; 28,17 na widełki, kropielnice i dzbanki szczerozłote, na puchary złote, według wagi każdego pucharu, na puchary srebrne,według wagi każdego pucharu; 28,18 na ołtarz kadzenia ze złota oczyszczonego, według wagi, i wzór wozu z cherubami złotymi, rozcišgajšcymi skrzydła i pokrywajšcymi Arkę Przymierza Pańskiego. 28,19 O tym wszystkim - rzekł Dawid - o pracach według planu budowy pouczony zostałem na piœmie przez Pana. 28,20 I rzekł Dawid do swego syna, Salomona: BšdŸ mocny i dzielny, a wykonaj to! Nie bój się i nie przerażaj, bo Pan Bóg, mój Bóg, będzie z tobš, a nie opuœci cię ani nie zostawi, aż będš wykonane wszelkie prace dla obsługi domu Pańskiego. 28,21 A oto zmiany kapłanów i lewitów do wszelkiej służby domu Bożego, którzy będšz tobš w każdej pracy; każdy ochotny i zdolny do różnej posługi, ksišżęta też i cały lud będš całkowicie na twoje rozkazy.*29 29,01 Potem król Dawid rzekł do całego zgromadzenia: Salomon, syn mój, jedyny, którego wybrał Pan, jest młody i wštły, a praca to wielka, gdyż nie dla człowieka jest ten przybytek, ale dla Pana Boga. 29,02 Wszystkimi siłami swoimi przygotowałem na dom Boga mego złoto naprzedmioty złote, srebro - na srebrne, bršz - na bršzowe, żelazo - na żelazne, drzewo - na drewniane, onyksy i kamienie do wysadzania, kamienie czarne i różnokolorowe i wszelkiego rodzaju drogie kamienie, a marmuró 29,03 Co więcej, z miłoœci dla domu Boga mego oddaję na dom Boga mego skarbiec złota i srebra, jaki posiadam, ponad to wszystko, co już przygotowałem na dom œwięty; 29,04 trzy tysišce talentów złota, złota z Ofiru, i siedem tysięcy talentów srebra oczyszczonego, aby pokryć œciany œwištyni;29,05 złoto - na przedmioty złote, srebro -na srebrne i na wszelkie wyroby ręczne artystów. A z was, kto byłby chętny złożyćdzisiaj dar dla Pana? 29,06 Okazali się więc chętnymi naczelnicy rodów, naczelnicy pokoleń izraelskich, tysišcznicy i setnicy, kierownicy robót królewskich. 29,07 Dali oni na obsługę domu Bożego: złota pięć tysięcy talentów i dziesięć tysięcy darejków, srebra dziesięć tysięcy talentów, miedzi osiemnaœcie tysięcy talentów, żelaza sto tysięcy talentów. 29,08 Ci, którzy mieli drogie kamienie, dawali je do skarbca domu Pańskiego na ręce Jechiela Gerszonity. 29,09 Lud radował się ze swych ofiar dobrowolnych, albowiem ze szczerego serca okazywali hojnoœć w darach dla Pana;także król Dawid bardzo się radował. 29,10 Potem Dawid błogosławił Pana wobeccałego zgromadzenia i tak mówił: BšdŸ błogosławiony, o Panie, Boże ojca naszego,edutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żšPŘ [ş( Y c€ť,cź­(˙ c˝Ź6¸<Izraela, na wieki wieków! 29,11 Twoja jest, o Panie wielkoœć, moc, sława, majestat i chwała, bo wszystko, cojest na niebie i na ziemi, jest Twoje; do Ciebie, Panie, należy królowanie i ten, co głowę wznosi ponad wszystkich. 29,12 Bogactwo i chwała od Ciebie pochodzš, Ty nad wszystkim panujesz, a w ręku Twoim siła i moc, i rękš Twojš wywyższasz i utwierdzasz wszystko. 29,13 Teraz więc, Boże nasz, dzięki Ci składamy i wychwalamy przesławne imię Twoje. 29,14 Czymże ja jestem i czym jest lud mój, żebyœmy Ci mogli ofiarować dobrowolnie te rzeczy? Albowiem od Ciebie to wszystko pochodzi i co z ręki Twojej mamy, dajemy Tobie. 29,15 Jesteœmy bowiem pielgrzymami przedTobš i przychodniami, jak byli wszyscy przodkowie nasi; dni nasze jak cień na ziemi mijajš bez żadnej nadziei. 29,16 O Panie, Boże nasz, całe to bogactwo, któreœmy przygotowali, by zbudować dom Tobie i Twemu œwiętemu imieniu, z ręki Twojej pochodzi i wszystko jest Twoje. 29,17 Wiem, o Boże mój, że Ty badasz serce i upodobałeœ sobie szczeroœć; ja też w szczeroœci serca mojego ofiarowałem dobrowolnie to wszystko, a teraz z radoœciš widzę, że i lud Twój tutaj obecny pospieszył z dobrowolnymi ofiarami dla Ciebie. 29,18 O Panie, Boże ojców naszych, Abrahama, Izaaka i Izraela, zachowaj to nazawsze jako wyraz myœli i uczuć ludu Twego i skieruj ich serca ku Tobie. 29,19 A synowi mojemu, Salomonowi, daj serce doskonałe, aby strzegł poleceń, przykazań i praw Twoich i żeby wykonał wszystko i zbudował przybytek, do któregopoczyniłem przygotowania. 29,20 Potem Dawid rzekł do całego zgromadzenia: Błogosławcież Pana, Boga waszego. I błogosławiło całe zgromadzenie Pana, Boga swych przodków, klękajšc i oddajšc pokłon do ziemi w hołdzie Panu i królowi. 29,21 Nazajutrz złożono ofiary dla Pana i ofiarowano całopalenie Panu: tysišc młodych cielców, tysišc baranów i tysišc jagništ wraz z ofiarami płynnymi i mnóstwem żertw - za całego Izraela. 29,22 A jedli i pili owego dnia przed Panem, z wielkš radoœciš. Po raz drugi obwołali królem Salomona, syna Dawida, i namaœcili go w imieniu Pana na władcę, a Sadoka na arcykapłana. 29,23 Salomon więc zasiadł na tronie Pańskim jako król w miejsce swego ojca, Dawida, i powodziło mu się, a cały Izrael był mu posłuszny. 29,24 Wszyscy ksišżęta i bohaterowie a nawet synowie króla Dawida poddali się królowi Salomonowi. 29,25 Pan zaœ bardzo wywyższył Salomona w oczach całego Izraela i oblókł go w chwałę królewskš, jakiej nie posiadał przed nim żaden król w Izraelu. 29,26 Tak Dawid, syn Jessego, królował nad całym Izraelem. 29,27 A czas panowania nad Izraelem wynosił czterdzieœci lat: w Hebronie panował siedem lat, a w Jerozolimie panował trzydzieœci trzy lata. 29,28 Umarł w póŸnej staroœci, syty dni, bogactwa i chwały, a Salomon, syn jego, został w jego miejsce królem. 29,29 A dzieje króla Dawida, pierwsze i ostatnie, były już spisane w Dziejach Samuela "Widzšcego", w Dziejach Natana Proroka i w Dziejach Gada "Widzšcego", 29,30 wraz z całym królowaniem jego, potęgš i tym wszystkim, co się działo z nim, z Izraelem i ze wszystkimi królestwami krajów. 29,30 wraz z całym królowaniem jego, potęgš i tym wszystkim, co się działo z nim, z Izraelem i ze wszystkimi królestwami krajów. 14.Księga 2 Kronik *01 01,01 Umocnił się potem Salomon, syn Dawida, w swojej władzy królewskiej, a Pan, Bóg jego, był z nim i bardzo go wywyższył. 01,02 Przemówił wówczas Salomon do całego Izraela, do tysišczników i setników,do sędziów i do wszystkich ksišżšt całego Izraela, naczelników rodów. 01,03 Poszedł potem Salomon i z nim całe zgromadzenie na wyżynę, która jest w Gibeonie, ponieważ tam był Namiot Spotkania z Bogiem, jaki sporzšdził Mojżesz, sługa Pański, na pustyni. 01,04 Jednakże Arkę Bożš przeniósł Dawid z Kiriat-Jearim na miejsce przez siebie przygotowane dla niej, rozbił bowiem dla niej namiot w Jerozolimie. 01,05 Tam przed przybytkiem Pańskim znajdował się ołtarz z bršzu, który wykonał Besaleel, syn Uriego, syna Chura. Do Niego po radę poszedł Salomon i zgromadzenie. 01,06 Wstšpił tam Salomon przed oblicze Pana na ów ołtarz z bršzu, który należy doNamiotu Spotkania, i kazał złożyć na nim tysišc ofiar całopalnych. 01,07 Tej to nocy ukazał się Bóg Salomonowi i rzekł: Proœ o to, co mam ci dać. 01,08 A Salomon odrzekł Bogu: Tyœ okazywał mojemu ojcu, Dawidowi, wielkš łaskę, a mnie uczyniłeœ w miejsce jego królem. 01,09 Teraz Panie Boże, niech się wypełni Twoje słowo dane mojemu ojcu Dawidowi, bo Ty sprawiłeœ, iż jestem królem nad narodem tak licznym, jak proch ziemi. 01,10 Daj mi obecnie mšdroœć i wiedzę, abym mógł występować wobec tego ludu; któż bowiem zdoła sšdzić ten lud Twój wielki? 01,11 Wówczas odpowiedział Bóg Salomonowi: Ponieważ dšżeniem twego serca było, nie żeby prosić o bogactwo, o skarby i chwałę, ani o œmierć tych, którzy cię nienawidzš, ani o długie życie, ale pragnšłeœ dla siebie mšdroœci i wiedzy, abysšdzić mój lud, nad którym ustanowiłem ciękrólem, 01,12 przeto daję ci mšdroœć i wiedzę, ponadto obdaruję cię bogactwem, skarbami i chwałš, jakich nie mieli królowie przed tobš i nie będš mieli po tobie. 01,13 Odszedł wówczas Salomon z wyżyny, która jest w Gibeonie, sprzed Namiotu Spotkania do Jerozolimy i panował nad Izraelem. 01,14 Powiększył następnie Salomon liczbę rydwanów oraz jezdnych, tak że miał tysišc czterysta rydwanów i dwanaœcie tysięcy jezdnych. Rozmieœcił ich w miastachrydwanów i przy królu w Jerozolimie. 01,15 Złożył zaœ król srebra i złota w Jerozolimie jak kamieni, co do iloœci - jak sykomor w Szefeli, jeœli chodzi o ich liczbę.01,16 Konie, które posiadał Salomon, sprowadzał z Egiptu i z Koa: wędrowni kupcy króla sprowadzali je za pienišdze z Koa. 01,17 Przybywali i przywozili z Egiptu rydwan za szeœćset syklów, konia zaœ za sto pięćdziesišt. Tak samo za ich poœrednictwem sprowadzano je dla wszystkich królów chetyckich i aramejskich. 01,18 Rozkazał też Salomon, aby wybudowano dom dla imienia Pańskiego, a dla niego samego pałac królewski. *02 02,01 Odliczył potem Salomon siedemdziesišt tysięcy mężczyzn do dŸwigania i osiemdziesišt tysięcy do wydobywania kamienia w górach, a kierowników nad nimi trzy tysišce szeœciuset. 02,02 Następnie przesłał Salomon do Hurama, króla Tyru, takie słowa: Uczyń, jak uczyniłeœ mojemu ojcu Dawidowi, przysyłajšc mu drewno cedrowe, by wybudować mu dom na mieszkanie. 02,03 Oto ja buduję dom dla imienia Pana, Boga mego, aby Mu go poœwięcić, aby palić przed Nim wonne kadzidło, składać nieustannie chleby i ofiary całopalne rankiem i wieczorem, w szabaty i w dni nowiu księżyca, w œwięta Pana, Boga naszego, i to na wieki w Izraelu. 02,04 Dom ten, który ja buduję, będzie wielki, albowiem nasz Bóg większy jest od wszystkich bogów. 02,05 Któż zdoła wybudować Mu dom, skoro niebiosa i najwyższe niebiosa nie mogš Go ogarnšć? Kimże ja jestem, aby wybudować Mu dom, aby palić przed Nim kadzidło? 02,06 Przyœlij mi teraz mšdrego człowieka,aby umiał wyrabiać przedmioty ze złota i srebra, z bršzu i żelaza, z purpury, karmazynu i fioletowej purpury, aby umiał rzeŸbić, razem z artystami, którzy sš ze mnš w Judzie i w Jerozolimie, których przygotował mój ojciec Dawid. 02,07 Nadeœlij mi też drzewa cedrowego, cyprysowego i sandałowego z Libanu, wiembowiem, że słudzy twoi umiejš wycinać drzewa Libanu. Oto moi słudzy będš razem z twoimi sługami, 02,08 aby przygotować mi drewna w wielkiej iloœci, albowiem dom, który ja buduję, będzie wielki i budzšcy podziw. 02,09 A oto daję na wyżywienie dla drwali, twoich sług œcinajšcych drzewa, dwadzieœcia tysięcy kor wymłóconej pszenicy, dwadzieœcia tysięcy kor jęczmienia, dwadzieœcia tysięcy bat wina i dwadzieœcia tysięcy bat oliwy. 02,10 Na to odpowiedział na piœmie król Tyru, Huram, i wysłał je do Salomona: Ponieważ Pan umiłował swój lud, ustanowiłciebie nad nim królem. 02,11 Następnie mówił Huram: Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, który uczynił niebiosa i ziemię, który dał królowiDawidowi syna mšdrego, roztropnego i rozumnego, tak iż będzie budował dom dla Pana, a dla siebie pałac królewski. 02,12 Posyłam ci obecnie mšdrego, roztropnego człowieka, Hurama-Abi, 02,13 syna pewnej kobiety spoœród Danitek iz ojca Tyryjczyka. Umie on wyrabiać przedmioty ze złota i ze srebra, z bršzu i z żelaza, z kamieni, z drewna, z czerwoneji z fioletowej purpury, z bisioru i karmazynu. Umie on wykonywać wszelkie rzeŸby i obmyœlać każdy projekt, jaki będzie mu dany, razem z twymi artystami i artystami mego pana, a twego ojca Dawida. 02,14 Teraz więc niech przyœle mój pan swoim sługom pszenicę i jęczmień, oliwę i wino, o których mówił. 02,15 My zaœ będziemy wycinać drzewa z Libanu stosownie do twej potrzeby i sprowadzimy je morzem na tratwach do Jafy, ty zaœ każesz je dostarczyć do Jerozolimy. 02,16 Policzył więc Salomon wszystkich mężczyzn obcoplemieńców, zamieszkałych w ziemi Izraela, według spisu jego ojca Dawida. Znalazło się ich sto pięćdziesišt trzy tysišce szeœciuset. 02,17 Siedemdziesišt tysięcy z nich przeznaczył do dŸwigania, osiemdziesišt tysięcy do wydobywania kamienia w górach,a trzy tysišce szeœciuset na kierowników, aby dopilnowali pracy ludu. *03 03,01 Wreszcie Salomon zaczšł budować dom Pański w Jerozolimie na górze Moria, która została wskazana jego ojcu Dawidowi, w miejscu, jakie przygotował Dawid na klepisku Ornana Jebusyty. 03,02 Zaczšł zaœ budować drugiego dnia w drugim miesišcu, w czwartym roku swego panowania. 03,03 Wymiary dla budowy domu Bożego, dane przez Salomona, były następujšce: długoœć w mierze starożytnej szeœćdziesištłokci, szerokoœć - dwadzieœcia łokci. 03,04 Œień, która była przed głównš budowlš œwištyni, miała na szerokoœć dziesięć, a na długoœć - stosownie do szerokoœci œwištyni - dwadzieœcia łokci, wysokoœć zaœ jej - sto dwadzieœcia łokci. Wewnštrz pokryto jš czystym złotem. 03,05 Wielki natomiast dom wyłożył drzewem cyprysowym, pokrył dobrym złotem, ponadto przyozdobił na wierzchu palmami i łańcuchami. 03,06 I wyłożył też dla ozdoby ten dom drogocennymi kamieniami, a złoto było złotem z Parwaim. 03,07 Złotem pokrył belki, progi, œciany i drzwi domu, a na œcianach wyrzeŸbił cheruby. 03,08 Zbudował też Miejsce Najœwiętsze; długoœć jego wynosiła dwadzieœcia łokci stosownie do szerokoœci domu, a szerokoœćjego również dwadzieœcia łokci. Pokrył go dobrym złotem, o wadze szeœciuset talentów. 03,09 Ciężar zaœ gwoŸdzi - pięćdziesišt syklów złota. Także i górne pomieszczenia pokrył złotem. 03,10 W Miejscu Najœwiętszym uczynił dwacheruby, dzieło wyrzeŸbione artystycznie, ipokrył złotem. 03,11 Skrzydła cherubów rozcišgały się nadwadzieœcia łokci. Jedno skrzydło, sięgajšce do œciany przybytku, miało pięć łokci, pozostałe skrzydło, dotykajšce skrzydła drugiego cheruba, również miało pięć łokci. 03,12 Podobnie i skrzydło drugiego cherubasięgało œciany przybytku, miało pięć łokci,a skrzydło pozostałe także miało pięć łokci i dotykało skrzydła drugiego cheruba.03,13 Skrzydła tych cherubów rozcišgały się na dwadzieœcia łokci. Stały one na nogach, z twarzami zwróconymi ku przybytkowi. 03,14 Sporzšdził także zasłonę z fioletowej purpury, szkarłatu, karmazynu ibisioru, następnie wyszył na niej cheruby. 03,15 Wystawił potem przed œwištyniš dwiekolumny o wysokoœci trzydziestu pięciu łokci, a głowica na szczycie każdej z nich pięciołokciowa. 03,16 WyrzeŸbił też łańcuchy, jak naszyjnik, i dał je na głowicę kolumny. Wykonał następnie sto jabłek granatu i zawiesił je na tych łańcuchach. 03,17 Przed Miejscem Œwiętym wzniósł te kolumny, jednš z prawej strony, drugš z lewej, i nazwał prawš imieniem Jakin, lewšzaœ imieniem Boaz. *04 04,01 Uczynił też ołtarz z bršzu, długi na dwadzieœcia łokci, szeroki na dwadzieœcia łokci, a na dziesięć łokci wysoki. 04,02 Następnie sporzšdził odlew okršgłego "morza" o œrednicy dziesięciu łokci, o wysokoœci pięciu łokci i o obwodzietrzydziestu łokci. 04,03 Pod nim były dokoła odlewy rozchylonych kielichów kwiatowych, dziesięć na jeden łokieć, opasujšcych to "morze" w kršg; w jego odlewie były razem odlane dwa rzędy rozchylonych kielichów kwiatowych. 04,04 Stało ono na dwunastu wołach. Trzy zwracały się ku północy, trzy ku zachodowi, trzy ku południowi, trzy na wschód. Morze to znajdowało się nad nimi u góry, a wszystkie ich zady [zwracały się] do wewnštrz. 04,05 Gruboœć jego była na szerokoœć dłoni, a brzeg jego był wykonany jak brzegkielicha kwiatu lilii. Jego pojemnoœć wynosiła tysišc bat. 04,06 Zrobił też dziesięć kadzi i postawił ich pięć po prawej stronie, a pięć po lewej,aby obmywać w nich to, co przygotowano na całopalenie. "Morze" natomiast służyło kapłanom do mycia się w nim. 04,07 Sporzšdził także dziesięć złotych œwieczników, zgodnie z przepisami o nich, iumieœcił je w Miejscu Œwiętym, pięć po prawej stronie, pięć po lewej. 04,08 Sporzšdził ponadto dziesięć stołów i kazał je umieœcić w Miejscu Œwiętym, pięć z prawej strony, pięć z lewej, a ponadto sto złotych kropielnic. 04,09 Wybudował nadto dziedziniec kapłański i wielki dziedziniec oraz bramy do niego wiodšce, które pokrył bršzem. 04,10 "Morze" zaœ ustawił z prawej stronyna południowy wschód. 04,11 Zrobił też Huram kotły, łopatki i kropielnice. Tak ukończył pracę, którš miałwykonać w œwištyni Boga dla króla Salomona, a mianowicie: 04,12 dwie kolumny z owalnymi głowicami na szczycie tych kolumn, następnie dwie siatki do pokrycia dwóch owalnych głowic na szczycie tych kolumn, 04,13 dalej czterysta jabłek granatu na obydwu siatkach, po dwa rzędy jabłek granatu na każdej siatce , 04,14 i dziesięć kadzi na podstawach; 04,15 również jedno "morze" i dwanaœcie wołów pod nim, 04,16 kotły, łopatki, widełki do mięsa i wszystkie naczynia sporzšdził Huram-Abi dla króla Salomona i dla domu Pańskiego, z polerowanego bršzu. 04,17 Król polecił je odlać nad Jordanem w dolinie między Sukkot i Seredata. 04,18 Sporzšdził zaœ Salomon wszystkich tych naczyń takie mnóstwo, iż nie można było obliczyć wagi ich bršzu. 04,19 Sporzšdził też Salomon wszystkie naczynia, które sš w domu Bożym, i złoty ołtarz, stoły na chleby pokładne, 04,20 œwieczniki i ich lampy ze szczerego złota, by je zgodnie z przepisem zapalano przed sanktuarium. 04,21 Ponadto kwiaty, lampy i szczypce ze złota, i to z najlepszego złota. 04,22 A te nożyce do knotów, kropielnice, czasze i popielnice były ze szczerego złota. U wejœcia do œwištyni [zawiasy] bram wewnętrznych do Miejsca Najœwiętszego - oraz bramy œwištyni do głównej budowli były także złote. *05 05,01 Tak ukończono całš robotę, której dokonał Salomon w œwištyni Pańskiej. Potem Salomon wniósł i umieœcił w skarbcudomu Bożego œwięte dary swego ojca Dawida: srebro, złoto i wszystkie sprzęty. 05,02 Wtedy też Salomon zwołał starszyznę Izraela i wszystkich naczelników pokoleń, przywódców rodów Izraelitów do Jerozolimy, na przeniesienie Arki Przymierza Pańskiego z Miasta Dawidowego, czyli z Syjonu. 05,03 Zebrali się więc u króla wszyscy Izraelici na œwięto, siódmego miesišca. 05,04 Kiedy przyszła cała starszyzna Izraela, lewici wzięli Arkę 05,05 i wnieœli jš oraz Namiot Spotkania i wszystkie œwięte sprzęty, jakie były w namiocie. Przenieœli je kapłani oraz lewici. 05,06 Król zaœ Salomon i cała społecznoœć Izraela, zgromadzona przy nim przed Arkš,składali na ofiarę owce i woły, których nierachowano i nie obliczono z powodu wielkiejiloœci. 05,07 Następnie kapłani wprowadzili Arkę Przymierza Pańskiego na jej miejsce do sanktuarium œwištyni, to jest do Miejsca Najœwiętszego, pod skrzydła cherubów, 05,08 a cheruby miały tak rozpostarte skrzydła nad miejscem Arki, że okrywały Arkę i jej dršżki z wierzchu. 05,09 Dršżki te były tak długie, że ich końce były widoczne przed sanktuarium poza Arkš, z zewnštrz jednak nie były widoczne. Pozostajš one tam aż do dnia dzisiejszego. 05,10 W Arce zaœ nie było nic oprócz dwóch tablic, , które ,edutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żžP cż´cŔĆÖ cÁœ*Ň cÂn8č1Mojżesz tam złożył pod Horebem, gdy Pan zawarł przymierze z Izraelitami w czasie ich wyjœcia z Egiptu. 05,11 Kiedy wyszli kapłani z Miejsca Œwiętego - gdyż wszyscy znajdujšcy się [tam] kapłani oczyœcili się, nie przestrzegajšc podziału na zmiany - 05,12 wszyscy lewici œpiewajšcy: Asaf, Heman, Jedutun, ich synowie i bracia, ubrani w bisior, stali na wschód od ołtarza[grajšc] na cymbałach, harfach i cytrach, a z nimi stu dwudziestu kapłanów, grajšcych na tršbach - 05,13 kiedy tak zgodnie, jak jeden, tršbili i œpiewali, tak iż słychać było tylko jeden głos wysławiajšcy majestat Pana, kiedy podnieœli głos wysoko przy wtórze tršb, cymbałów i instrumentów muzycznych przywychwalaniu Pana, że jest dobry i że na wieki Jego łaskawoœć, œwištynia napełniła się obłokiem chwały Pańskiej, 05,14 tak iż nie mogli kapłani tam pozostać i pełnić swej służby z powodu tego obłoku,bo chwała Pańska wypełniła œwištynię Bożš. *06 06,01 Wtedy przemówił Salomon: Pan powiedział, że będzie mieszkać w czarnej chmurze. 06,02 A ja Ci wybudowałem dom na mieszkanie, miejsce przebywania Twego na wieki. 06,03 Potem król się odwrócił i pobłogosławił całe zgromadzenie Izraela. Całe zaœ zgromadzenie Izraela stało. 06,04 Potem rzekł: Błogosławiony Pan, BógIzraela, który rękami wypełnił, co zapowiedział ustami ojcu mojemu Dawidowi,mówišc: 06,05 Od tego dnia, w którym wyprowadziłem mój lud z ziemi egipskiej, nie wybrałem ze wszystkich pokoleń Izraela żadnego miasta do wybudowania domu, by Imię moje w nim przebywało, i nie obrałem męża, aby był władcš nad moim ludem, Izraelem. 06,06 Ale wybrałem Jerozolimę, aby tam było moje Imię, i obrałem Dawida, aby byłnad moim ludem izraelskim. 06,07 Dawid zaœ, mój ojciec, powzišł zamiar zbudowania domu dla imienia Pana Boga Izraela. 06,08 Wówczas Pan rzekł memu ojcu Dawidowi: Dobrze postšpiłeœ, że powzišłeœ zamiar zbudowania domu dla mego Imienia, bo wypłynęło to z twego serca. 06,09 Jednak nie ty będziesz budował ten dom, ale twój rodzony syn, on zbuduje ów dom dla mego Imienia. 06,10 Wypełnił właœnie Pan to, co obiecał,bo nastałem po ojcu moim Dawidzie i zasiadłem na tronie izraelskim, jak zapowiedział Pan, oraz zbudowałem dom dla imienia Pana, Boga Izraela, 06,11 i tam też umieœciłem Arkę, w której znajduje się Przymierze, jakie Pan zawarł z Izraelitami. 06,12 Następnie stanšł przed ołtarzem Pańskim wobec całego zgromadzenia izraelskiego i wycišgnšł ręce. 06,13 Zbudował bowiem Salomon podwyższenie z bršzu i postawił poœrodku dziedzińca. Miało ono pięć łokci długoœci, pięć łokci szerokoœci i trzy łokcie wysokoœci. Wstšpił wówczas na nie, upadł na kolana, wobec całego zgromadzenia izraelskiego, a wycišgnšwszy ręce ku niebu, 06,14 rzekł: Panie, Boże Izraela, nie ma takiego Boga, jak Ty, na niebie ani na ziemi,tak zachowujšcego przymierze i łaskę względem Twoich sług, którzy czczš Cię z całego swego serca, 06,15 bo dotrzymałeœ słowa Twemu słudzeDawidowi, memu ojcu, w tym, coœ mu przyrzekł i powiedział swoimi ustami, a codziœ wypełniłeœ rękš. 06,16 Więc i teraz, o Panie, Boże Izraela, dotrzymaj słowa Twemu słudze, memu ojcu Dawidowi, jak mu przyrzekłeœ, mówišc: Nie będzie ci odjęty potomek wobec Mnie na tronie Izraela, jeœli tylko twoi synowie strzec będš swej drogi, postępujšc wobec Mnie tak, jak ty wobec Mnie postępowałeœ. 06,17 Teraz też Panie, Boże Izraela, niech się sprawdzi Twoje słowo, które dałeœ Twemu słudze Dawidowi. 06,18 Czyż jednak naprawdę zamieszka Bóg z człowiekiem na ziemi? Przecież niebo i najwyższe niebiosa nie mogš Cię objšć, a tym mniej ta œwištynia, którš zbudowałem. 06,19 Zważ więc na modlitwę Twego sługi i na jego błaganie, o Panie, Boże mój, i wysłuchaj to wołanie i modlitwę, w której Twój sługa stara się ubłagać Cię o to, 06,20 aby w dzień i w nocy oczy Twoje patrzyły na tę œwištynię. Jest to miejsce, w którym zechciałeœ umieœcić swoje Imię, tak by wysłuchać modlitwę, jakš zanosi Twój sługa na tym miejscu. 06,21 Dlatego wysłuchaj błaganie Twego sługi i Twego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu, Ty zaœ wysłuchaj na miejscu Twego przebywania w niebie. Nie tylko wysłuchaj, ale też i przebacz! 06,22 Kiedy kto zgrzeszy przeciw swemu bliŸniemu, a póŸniej wezwie go do przysięgi, a on przyjdzie do przysięgi wobec Twego ołtarza w tej œwištyni - 06,23 wtedy Ty wysłuchaj w niebiosach i racz działać - rozsšdŸ między Twymi sługami, złego skazujšc na karę, aby na jego głowę [spadła odpowiedzialnoœć] za jego postępowanie, a sprawiedliwego uznajšc niewinnym, za jego ucziwoœć. 06,24 Kiedy lud Twój, Izraela, spotka klęska od nieprzyjaciela za to, że zgrzeszył przeciw Tobie, a oni się nawrócši będš wysławiać Twoje imię oraz błagać i prosić przed Tobš w tej œwištyni, 06,25 wtedy Ty wysłuchaj w niebiosach i przebacz grzech Twego ludu, Izraela, i przyprowadŸ ich z powrotem do kraju, który dałeœ im i ich przodkom. 06,26 Kiedy niebo zostanie zamknięte i nie będzie deszczu, dlatego że zgrzeszyli przeciw Tobie, ale potem będš się modlić [zwróceni] ku temu miejscu i sławić Twe imię oraz odwrócš się od swych grzechów, bo ich upokorzyłeœ, 06,27 wtedy Ty wysłuchaj w niebiosach i przebacz grzech Twoich sług i ludu Twego, Izraela. Ty wskażesz im dobrš drogę, po której iœć majš, i zeœlesz deszcz na Twojš ziemię, którš dałeœ swemu ludowi na własnoœć. 06,28 Gdy w kraju będzie głód lub zaraza, gdy będzie spiekota, œnieć, szarańcza lub chasil, gdy wróg jego natrze na jednš z jego bram, albo wszelka klęska lub jakakolwiek choroba - 06,29 wszelkš modlitwę i każde błaganie poszczególnego człowieka i całego ludu Twego, Izraela - skoro przejęty klęskš wycišgnie ręce do tej œwištyni - 06,30 Ty usłysz w niebie, miejscu Twego przebywania, racz się zmiłować i oddać każdemu według jego postępowania, bo Ty znasz jego serce, bo jedynie Ty znasz serca ludzi. 06,31 Niech zachowajš bojaŸń wobec Ciebiei chodzš Twoimi drogami po wszystkie dni swego życia na powierzchni ziemi, którš dałeœ naszym przodkom. 06,32 Również i cudzoziemca, który nie jestz Twego ludu, Izraela, a jednak przyjdzie zdalekiego kraju przez wzglšd na Twe wielkie imię, mocnš rękę i ramię wycišgnięte, gdy przyjdzie i będzie się modlić w tej œwištyni - 06,33 Ty w niebie, w miejscu Twego przebywania, wysłuchaj i uczyń to wszystko, o co ten cudzoziemiec będzie do Ciebie wołać. Niech wszystkie narody ziemipoznajš Twe imię dla nabrania bojaŸni przedTobš za przykładem ludu Twego, Izraela. Niech wiedzš, że Twoje imię zostało wezwane nad tš œwištyniš, którš zbudowałem. 06,34 Gdy lud Twój wyruszy do walki ze swoimi nieprzyjaciółmi drogš, którš go poœlesz, i będzie się modlić do Ciebie, [zwracajšc się] ku temu miastu i domowi, który zbudowałem dla Twego imienia, 06,35 wówczas wysłuchaj w niebie ich modlitwę oraz błaganie i wymierz im sprawiedliwoœć. 06,36 Jeœliby zaœ zgrzeszyli przeciw Tobie -bo nie ma człowieka, który by nie grzeszył- a Ty za to będziesz na nich zagniewany i dlatego oddasz ich w moc wroga, wskutek czego zaborcy uprowadzš ich do ziemi dalekiej czy bliskiej, 06,37 oni zaœ w kraju, do którego zostali uprowadzeni, będš żałować, nawrócš się i będš błagać Ciebie o litoœć w ziemi ich zesłania, mówišc: Zgrzeszyliœmy, zbłšdziliœmy, bezbożnie postšpiliœmy, 06,38 jeœli więc nawrócš się do Ciebie z całego serca i z całej swej duszy w kraju ich zesłaniai będš się modlić [zwróceni] ku krajowi, który dałeœ ich przodkom, ku miastu, któreœ wybrał, i domowi, który zbudowałem dla Twego imienia - 06,39 wówczas wysłuchaj w niebie, w miejscu Twego przebywania, ich modlitwę oraz błagania, i wymierz im sprawiedliwoœć. Przebacz łaskawie Twemu ludowi to, czym zgrzeszył przeciw Tobie. 06,40 A teraz, Boże mój, niechże oczy Twe będš otwarte, a uszy Twe uważne na modlitwę w tym miejscu. 06,41 A teraz powstań, Panie Boże, i zamieszkaj Ty oraz Arka Twej potęgi. Kapłani Twoi, Panie Boże, niech przyoblekš się w zbawienie, a czciciele Twoi niechaj się radujš szczęœciem. 06,42 Panie Boże, nie odwracaj oblicza od Twego pomazańca, pamiętaj o Twej dobrociwobec Twego sługi Dawida. *07 07,01 Skoro Salomon zakończył modlitwę, spadł ogień z nieba i strawił całopalenie oraz żertwy, a chwała Pańska wypełniła dom. 07,02 Kapłani nie mogli wejœć do domu Pańskiego, ponieważ chwała Pańska napełniła dom Pański. 07,03 Wszyscy zaœ Izraelici, widzšc zstępujšcy ogień i chwałę Pańskš spoczywajšcš nad œwištyniš, upadli twarzš ku ziemi, na posadzkę, i oddali pokłon, a potem wysławiali Pana, że jest dobry i że na wieki Jego łaskawoœć. 07,04 Król zaœ i cały lud składali ofiary przed obliczem Pana. 07,05 Król Salomon złożył w ofierze dwadzieœcia dwa tysišce wołów i sto dwadzieœcia tysięcy owiec. I tak poœwięcili dom Boży - król i cały naród. 07,06 Kapłani trwali przy swoich powinnoœciach, lewici zaœ - z instrumentamimuzycznymi, które sprawił król Dawid dla wtórowania pieœniom na czeœć Pana: bo na wieki Jego łaskawoœć, gdy Dawid wychwalał Go za ich poœrednictwem. Naprzeciw nich tršbili kapłani, a cały Izrael stał. 07,07 Potem poœwięcił Salomon œrodkowš częœć dziedzińca przed œwištyniš Pańskš, bo dokonał tam ofiary całopalnej i z tłuszczu ofiar biesiadnych, gdyż bršzowy ołtarz, który sprawił Salomon, nie mógł pomieœcić całopaleń i ofiar z pokarmów i tłuszczów. 07,08 Wtedy Salomon, a z nim wielkie zgromadzenie całego Izraela, od Wejœcia do Chamat aż do Potoku Egipskiego, obchodzili uroczyste œwięto przez siedem dni. 07,09 W ósmym dniu odbyło się uroczyste zebranie, bo siedem dni trwało poœwięcenieołtarza i siedem dni uroczystoœć. 07,10 A w dwudziestym trzecim dniu siódmego miesišca odesłał lud do ich namiotów - ludzi radosnych i wdzięcznych wsercu za te wszystkie dobrodziejstwa, jakie Pan wyœwiadczył Dawidowi, Salomonowi i swemu ludowi izraelskiemu. 07,11 Salomon ukończył œwištynię Pańskš i pałac królewski oraz szczęœliwie wykonał wszystko to, co pragnšł sprawić w œwištyni Pańskiej i w swoim pałacu. 07,12 Wówczas Salomonowi w nocy ukazał się Pan i rzekł mu: Wysłuchałem twojej modlitwy i wybrałem sobie to miejsce na dom ofiar. 07,13 Gdy zamknę niebiosa i nie będzie deszczu, i gdy nakażę szarańczy, by zniszczyła pola, lub gdy zeœlę na mój lud zarazę, 07,14 jeœli upokorzy się mój lud, nad którym zostało wezwane moje Imię, i będšbłagać, i będš szukać mego oblicza, a odwrócš się od swoich złych dróg, Ja z nieba wysłucham i przebaczę im grzechy, akraj ich ocalę. 07,15 Teraz moje oczy będš otwarte, a uszy moje uważne na modlitwę w tym miejscu. 07,16 Teraz wybrałem i uœwięciłem ten dom, aby tam było Imię moje na wieki, a oczy moje i moje serce tam będš skierowane przez wszystkie dni. 07,17 Ty zaœ, jeœli będziesz postępował wobec Mnie, jak postępował twój ojciec Dawid, dbajšc o to, aby wypełniać wszystko, do czego cię zobowišzałem, jeœlibędziesz strzegł moich praw i nakazów - 07,18 utrwalę tron twego królestwa, jak przyrzekłem niegdyœ twemu ojcu Dawidowi,mówišc: Nie będzie ci odjęty potomek od rzšdów nad Izraelem. 07,19 Ale jeżeli odwrócicie się ode Mnie i porzucicie moje prawa i nakazy, które wamdałem, oraz zechcecie pójœć i służyć obcym bogom i oddawać im pokłon - 07,20 to wykorzenię was z mojej ziemi, którš wam dałem, a dom, który poœwięciłem memu Imieniu, odtršcę od mego oblicza i uczynię z niego przedmiot przypowieœci i poœmiewiska u wszystkich narodów. 07,21 Œwištynia, która była tak wspaniała, będzie dla każdego przechodzšcego obok niej przedmiotem zdumienia, tak iż zapyta: Dlaczego Pan tak uczynił temu krajowi i tejœwištyni? 07,22 A odpowiedzš: Dlatego, że opuœcili Pana, Boga ich ojców, który wyprowadził ich z ziemi egipskiej, a upodobali sobie innych bogów oraz oddawali im pokłon i służyli: dlatego sprowadził na nich całe to nieszczęœcie. *08 08,01 Po upływie dwudziestu lat, w cišgu których zbudował Salomon œwištynię Pańskš i pałac dla siebie, 08,02 odbudował także te miasta, które Huram dał Salomonowi, i osiedlił tam Izraelitów. 08,03 Udał się też Salomon do Chamat Soby i zdobył je. 08,04 Odbudował ponadto Tadmor na pustynii wszystkie miasta spichlerzy, które zbudował w Chamat. 08,05 Odbudował także Bet-Choron górne i Bet-Choron dolne - warowne miasta, umocnione murami, bramami i zaworami, 08,06 Baalat i wszystkie miasta spichlerzy, które należały do Salomona, i wszystkie miasta rydwanów oraz miasta konnicy, wszystko to, co podobało się Salomonowi wybudować w Jerozolimie i na Libanie oraz w każdym kraju będšcym pod jego władzš. 08,07 A całš ludnoœć, pozostałš z Chetytów, Amorytów, Peryzzytów, Chiwwitów, Jebusytów, która nie pochodzi zIzraela, 08,08 stanowišc potomstwo pozostałe w kraju po tych, których Izraelici nie wytępili, Salomon zacišgnšł do robót przymusowych po dziœ dzień. 08,09 Z Izraelitów zaœ nikogo nie przeznaczył Salomon do prac niewolniczych, gdyż oni byli jego wojownikami, wodzami przybocznymi, dowódcami jego rydwanów oraz konnicy. 08,10 Król Salomon miał dwustu pięćdziesięciu wyższych urzędników, którzynadzorowali lud. 08,11 Sprowadził też Salomon córkę faraona z Miasta Dawidowego do pałacu, który dla niej zbudował. Mówił bowiem: Niepowinna kobieta przebywać w domu Dawida,króla izraelskiego, bo jest on miejscem œwiętym przez to, że weszła do niego ArkaPańska. 08,12 Wówczas kazał Salomon składać Panuw ofierze całopalenia na ołtarzu Pańskim, który postawił przed sieniš, 08,13 aby zgodnie z porzšdkiem każdego dnia według nakazu Mojżesza składać ofiary w szabaty, dni nowiu księżyca i w trzy uroczystoœci roku: w Œwięto Przaœników, w Œwięto Tygodni i w Œwięto Namiotów. 08,14 Ustanowił też, według rozkładu ustalonego przez swego ojca Dawida, zmiany kapłanów w ich służbie i lewitów wich obowišzkach, aby œpiewali hymny pochwalne i służyli kapłanom według porzšdku każdego dnia. Również [ustanowił]odŸwiernych według ich zmian dla każdej bramy, bo takie było zarzšdzenie męża Bożego, Dawida. 08,15 Nie zostały zaniedbane pod żadnym względem nakazy króla odnoszšce się do kapłanów i lewitów oraz do skarbów. 08,16 W ten sposób zostały dokończone wszystkie dzieła Salomona od dnia założenia fundamentów œwištyni Pańskiej aż do całkowitego jej ukończenia. 08,17 Wówczas to udał się Salomon do Esjon-Geber i do Elat nad brzeg morza w kraju Edomu. 08,18 Wysłał mu wtedy Huram za poœrednictwem swoich sług okręty i załogęznajšcš morze tak, iż razem ze sługami Salomona dotarli do Ofiru, wzięli stamtšd czterysta pięćdziesišt talentów złota i przywieŸli królowi Salomonowi. *09 09,01 Również i królowa Saby, usłyszawszyrozgłos o Salomonie, przybyła, aby przez roztrzšsanie trudnych zagadnień osobiœcie przekonać się w Jerozolimie o [mšdroœci] Salomona. [Przybyła] ze œwietnym orszakiem i wielbłšdami dŸwigajšcymi wonnoœci i bardzo dużo złota oraz drogocennych kamieni. Następnie przyszła do Salomona i odbyła z nim rozmowę o wszystkim, co postanowiła. 09,02 Salomon zaœ udzielił jej wyjaœnień dotyczšcych wszystkich zagadnień, przez niš poruszonych. Nie było zagadnienia nieznanego Salomonowi, którego by jej nie wyjaœnił. 09,03 Gdy królowa Saby ujrzała całš mšdroœć Salomona oraz pałac, który zbudował, 09,04 jak również zaopatrzenie jego stołu w potrawy i napoje, i mieszkanie jego dworu, stanowiska usługujšcych mu, jego szaty, jego podczaszych i ich ubiory, i jegocałopalenia, które składał w œwištyni Pańskiej - wówczas wpadła w zachwyt. 09,05 Dlatego przemówiła do króla: Prawdziwa była wieœć, którš usłyszałam w moim kraju o twoich dziełach i o twej mšdroœci. 09,06 Jednak nie dowierzałam ich słowom, dopóki sama nie przyjechałam i nie zobaczyłam na własne oczy, że nawet połowy mi nie opowiedziano o ogromie twejmšdroœci. Przewyższyłeœ pogłoski, które usłyszałam. 09,07 Szczęœliwe twoje żony, szczęœliwi twoi słudzy! Oni wcišż stojš przed twoim obliczem i wsłuchujš się w twojš mšdroœć. 09,08 Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg twój, który ciebie upodobał sobie, aby cię osadzić na swoim tronie jako króla, erza>, które ,edutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żĂPű cÄKł cĹţŃ cĆĎ)Ć cǕ7Č8[oddanego] dla Pana, Boga swego. Z miłoœci,jakš twój Bóg żywi względem Izraela, [chcšc] zapewnić mu trwanie na wieki ustanowił cię nad nim królem dla wykonywania prawa i sprawiedliwoœci. 09,09 Następnie dała królowi sto dwadzieœcia talentów złota i bardzo dużo wonnoœci oraz drogocennych kamieni. Nigdynie było więcej wonnoœci od tych, które królowa Saby dała królowi Salomonowi. 09,10 Także słudzy Hurama i słudzy Salomona, którzy przywozili złoto z Ofiru, sprowadzali drewno sandałowe i drogocenne kamienie. 09,11 Z tego drewna sandałowego król zrobił podłogi do œwištyni Pańskiej i do pałacu królewskiego oraz cytry i harfy dla œpiewaków. Takich, jak te, nie widziano przedtem w ziemi judzkiej. 09,12 Król Salomon zaœ podarował królowejSaby wszystko to, w czym okazała swe upodobanie i czego pragnęła, więcej niż to,co sama przywiozła królowi. Niebawem wyruszyła w drogę powrotnš do swego kraju wraz ze swš œwitš. 09,13 Waga złota, które co rok dostarczano Salomonowi, wynosiła szeœćsetszeœćdziesišt szeœć talentów złota, 09,14 oprócz opłat handlarzy i kupców wędrownych, którzy je wnosili. Wszyscy królowie arabscy i namiestnicy krajowi wnosili złoto i srebro Salomonowi. 09,15 Sporzšdził zatem król Salomon dwieœcie tarcz z kutego złota, a na każdš tarczę wychodziło szeœćset [syklów] kutego złota. 09,16 Ponadto trzysta puklerzy z kutego złota, na każdy puklerz wychodziło trzystasyklów złota. Umieœcił je król w "Domu Lasu Libanu". 09,17 Następnie król sporzšdził wielki tronz koœci słoniowej, który wyłożył szczerymzłotem. 09,18 Tron miał szeœć stopni i podnóżek ze złota oraz poręcze po obu stronach siedzenia, a przy poręczach stały dwa lwy.09,19 Na szeœciu stopniach stało tam po obu stronach dwanaœcie lwów. Czegoœ takiego nie uczyniono w żadnym królestwie. 09,20 Wszystkie też naczynia, z których piłkról Salomon, były złote, również szczerozłote były wszelkie naczynia "DomuLasu Libanu". Nie było srebra: nie ceniono go w czasach Salomona. 09,21 Król bowiem posiadał okręty, które ze sługami Hurama pływały do Tarszisz. Cotrzy lata przybywały okręty z Tarszisz, przywożšc złoto i srebro, koœć słoniowš oraz małpy i pawie. 09,22 Dzięki temu król Salomon bogactwem imšdroœciš przewyższał wszystkich królów ziemi. 09,23 Wszyscy więc królowie ziemi udawali się do Salomona, by posłuchać jego mšdroœci, jakš Bóg obdarzył jego serce. 09,24 Każdy zaœ z nich składał corocznie swój dar: naczynia srebrne i naczynia złote, szaty czy też zbroje lub wonnoœci, konie albo muły. 09,25 Miał więc Salomon cztery tysišce przegród dla koni i rydwanów oraz dwanaœcie tysięcy jezdnych. Rozmieœcił ich w miastach rydwanów i przy królu w Jerozolimie. 09,26 Panował on wówczas nad wszystkimi królami od Rzeki aż do ziemi filistyńskiej i aż do granicy Egiptu. 09,27 Srebra zaœ król złożył w Jerozolimietyle, ile kamieni, a cedrów - ile sykomor naSzefeli. 09,28 Przywożono też dla Salomona konie z Musri i ze wszystkich krajów. 09,29 A czyż pozostałe dzieje Salomona, odpierwszych do ostatnich, nie sš opisane w Kronice Proroka Natana i w Proroctwie Achiasza z Szilo, i w Widzeniu "Widzšcego" Jeddo w sprawie Jeroboama, syna Nebata? 09,30 Królował zatem Salomon w Jerozolimie nad całym Izraelem w cišgu czterdziestu lat. 09,31 Spoczšł Salomon przy swoich przodkach i pochowano go w Mieœcie Dawida, jego ojca. A jego syn Roboam został w jego miejsce królem. *10 10,01 Roboam udał się do Sychem, bo w Sychem zebrał się cały Izrael, aby go ustanowić królem. 10,02 Usłyszał o tym Jeroboam, syn Nebata - a przebywał on w Egipcie, dokšd uciekł przed królem Salomonem - i wrócił zEgiptu. 10,03 Posłano więc po niego i wezwano go. Kiedy przybył Jeroboam i cały Izrael, wtedy przemówili do Roboama tymi słowami: 10,04 Twój ojciec obcišżył nas jarzmem, tyzaœ teraz ulżyj w okrutnej pańszczyŸnie u twego ojca i w tym ciężkim jarzmie, które na nas włożył, a my ci za to będziemy służyć. 10,05 Na to im odpowiedział: [IdŸcie] na trzy dni, a potem przyjdŸcie do mnie z powrotem! Wobec tego lud się rozszedł. 10,06 A król Roboam zasięgnšł rady starszych, którzy stanowili otoczenie jego ojca Salomona, za jego życia, mówišc: Jak mi doradzacie odpowiedzieć temu ludowi? 10,07 Oni zaœ tak do niego przemówili: Jeœli będziesz dla tego ludu dobry i okażesz im życzliwoœć, a przemówisz do nich łagodnymi słowami, to będš ci sługami przez całe życie. 10,08 Ale on nie poszedł za radš, którš mu dawali starsi, natomiast zasięgnšł rady młodzieńców, którzy razem z nim wzroœli istanowili jego otoczenie. 10,09 Rzekł do nich: Co wy radzicie, jak odpowiedzieć temu ludowi, który przemawiał do mnie takimi słowami: Ulżyj nam w jarzmie, które włożył na nas twój ojciec. 10,10 Młodzieńcy zaœ, którzy razem z nim wzroœli, przemówili do niego tak: Temu ludowi, który przemawiał do ciebie, mówišc: Twój ojciec obcišżył nas jarzmem,ty zaœ ulżyj nam w tym jarzmie, odpowiesz:Mój mały palec jest grubszy niż biodra mego ojca, 10,11 gdyż dotšd mój ojciec nałożył na was jarzmo ciężkie, a ja dołożę do waszego jarzma. Mój ojciec karcił was biczami, ja zaœ będę was karcił biczami z kolców. 10,12 Trzeciego dnia, tak jak powiedział król w słowach: Wróćcie do mnie trzeciego dnia, przyszedł Jeroboam i cały lud do Roboama. 10,13 A wtedy król dał ludowi surowš odpowiedŸ, gdyż nie poszedł za radš, któršdawali starsi. 10,14 Przemówił więc do nich tak, jak radzili młodzieńcy: Mój ojciec obcišżył wasjarzmem, a ja dołożę do waszego jarzma. Mój ojciec karcił was biczami, ja zaœ będę was karcił biczami z kolców. 10,15 Król więc nie wysłuchał ludu, gdyż towydarzenie dokonało się z woli Bożej, aby Pan spełnił swš groŸbę, którš wypowiedział przez Achiasza z Szilo do Jeroboama, syna Nebata. 10,16 Kiedy cały Izrael [zobaczył], że królgo nie wysłuchał, wtedy lud tak odrzekł królowi: Cóż za wspólny dział mamy z Dawidem? Wszak nie mamy dziedzictwa z synem Jessego! Do swoich namiotów, o Izraelu! Teraz, Dawidzie, pilnuj swego domu! I rzeczywiœcie Izrael poszedł do swoich namiotów. 10,17 A Roboam panował tylko nad tymi Izraelitami, którzy mieszkali w miastach Judy. 10,18 Gdy zaœ król Roboam wysłał Hadorama, który był przełożonym robotników pracujšcych przymusowo, Izraelici ukamienowali go, tak iż umarł. Wobec tego król Roboam pospieszył się, abywsišœć na rydwan i uciec do Jerozolimy. 10,19 Tak więc Izrael odpadł od rodu Dawida aż po dzień dzisiejszy. *11 11,01 Roboam, przybywszy do Jerozolimy, zebrał pokolenie Judy i Beniamina, to jest sto osiemdziesišt tysięcy wyborowych wojowników, aby wszczšć wojnę z Izraelem o przywrócenie władzy królewskiej Roboamowi. 11,02 Wówczas Pan skierował słowo do Szemajasza, męża Bożego: 11,03 Powiedz królowi judzkiemu, Roboamowi, synowi Salomona, i całemu Izraelowi w Judzie i Beniaminie, oznajmiajšc: 11,04 Tak mówi Pan: Nie wyruszajcie do walki z waszymi braćmi. Niech każdy wrócido swego domu, bo przeze Mnie zostało zrzšdzone to, co się stało. Posłuchali rozkazu Pańskiego i zawrócili z drogi przeciw Jeroboamowi. 11,05 Roboam osiadł w Jerozolimie i wybudował umocnione twierdze w Judzie. 11,06 Odbudował także Betlejem, Etam, Tekoa, 11,07 Bet-Sur, Soko, Adullam, 11,08 Gat, Mareszę, Zif, 11,09 Adoraim, Lakisz, Azekę, 11,10 Sorea, Ajjalon, Hebron; były to miasta warowne w Judzie i Beniaminie. 11,11 Wzmocniwszy twierdze, dał im dowódców oraz zapasy żywnoœci, oliwy i wina. 11,12 W każdym takim mieœcie złożył tarcze i dzidy oraz bardzo je umocnił. Należały do niego tylko Juda i Beniamin. 11,13 Kapłani i lewici, którzy znajdowali sięw całym Izraelu, garnęli się do niego ze wszystkich stron. 11,14 Lewici opuszczali swoje pastwiska i posiadłoœci, a szli do Judy, do Jerozolimy, ponieważ Jeroboam wraz z synami odsunšł ich od kapłaństwa Pańskiego. 11,15 Sam sobie ustanawiał kapłanów na wyżynach dla czczenia kozłów i cielców, które sporzšdził. 11,16 Przybywali więc do Jerozolimy za lewitami ze wszystkich pokoleń izraelskich ci, którzy oddawali swe serce szukaniu Pana, Boga Izraela, aby składać ofiary Panu, Bogu swych ojców. 11,17 Przez trzy lata wzmocnili oni królestwo judzkie i wspierali Roboama, synaSalomona, albowiem przez trzy lata postępowali drogš Dawida i Salomona. 11,18 Potem wzišł sobie Roboam za żonę Machalat, córkę Jerimota, syna Dawida, i Abihail, córkę Eliaba, syna Jessego. 11,19 Urodziła mu ona synów: Jeusza, Szemariasza i Zahama. 11,20 Po niej pojšł Maakę, córkę Absaloma.Urodziła mu ona Abiasza i Attaja, Zizę i Szelomita. 11,21 Ze wszystkich zaœ swoich żon i nałożnic Roboam najbardziejukochał Maakę, córkę Absaloma. Łšcznie był on ojcem dwudziestu oœmiu synów i szeœćdziesięciu córek. 11,22 Na pierwszym miejscu postawił Roboam syna Maaki, Abiasza, aby był dowódcš wœród swoich braci, jego bowiem zamierzał ustanowić królem. 11,23 Następnie postšpił roztropnie, ponieważ rozesłał wszystkich swoich synów po ziemi Judy i Beniamina, do wszystkich obwarowanych miast. Dał im wówczas mnóstwo żywnoœci i postarał się dla nich o wiele żon. *12 12,01 Gdy się utwierdziło i umocniło panowanie Roboama, opuœcił on Prawo Pańskie, a z nim cały Izrael. 12,02 W pištym roku [panowania] króla Roboama nadcišgnšł Sziszak, król egipski, przeciw Jerozolimie, albowiem [mieszkańcyjej] okazali niewiernoœć wobec Pana. 12,03 [Nadcišgnšł] z tysišcem dwustu rydwanami i szeœćdziesięciu tysišcami jeŸdŸców oraz niezliczonym tłumem ludzi, którzy z nim wyszli z Egiptu: z Libijczykami, Sukkijczykami i Kuszytami. 12,04 I zdobył on warowne miasta Judy i doszedł aż do Jerozolimy. 12,05 Wtedy to prorok Szemajasz udał się do Roboama i ksišżšt judzkich, którzy się wycofali przed Sziszakiem do Jerozolimy, i rzekł im: Tak mówi Pan: Wyœcie mnie opuœcili i Ja także was opuszczam, [oddajšc] w ręce Sziszaka. 12,06 Upokorzyli się wtedy ksišżęta Izraelawraz z królem i rzekli: Sprawiedliwy jest Pan. 12,07 Widzšc ich upokorzenie, Pan skierował te słowa do Szemajasza: Ponieważ upokorzyli się, nie zniszczę ich i zeœlę niebawem ocalenie, i mego gniewu nie wyleję na Jerozolimę za poœrednictwem Sziszaka. 12,08 Stanš się jednak jego sługami, aby poznali różnicę między służbš u Mnie a służbš królestwom [innych] ziem. 12,09 Nadcišgnšł więc król egipski, Sziszak, przeciw Jerozolimie i zabrał kosztownoœci œwištyni Pańskiej oraz kosztownoœci pałacu królewskiego; wszystko to zabrał. Zabrał również złote tarcze, które sporzšdził Salomon. 12,10 Wobec tego król Roboam zamiast nich sporzšdził tarcze z bršzu i powierzył je dowódcom straży pilnujšcej wejœcia do pałacu królewskiego. 12,11 Odtšd za każdym razem, kiedy król wchodził do œwištyni Pańskiej, wchodziła straż, wnosiła je, a potem odnosiła do zbrojowni straży. 12,12 Gdy [król] się upokorzył, odwrócił się od niego gniew Pana i nie zniszczył go całkowicie. Zresztš i w Judzie były rzeczy dobre. 12,13 Umocnił się więc król Roboam w Jerozolimie i panował. Kiedy został królem,miał lat czterdzieœci jeden, a siedemnaœcie lat panował w Jerozolimie, w mieœcie, które wybrał Pan ze wszystkich pokoleń izraelskich, aby tam umieœcić swe Imię. Jego matce było na imię Naama, Ammonitka. 12,14 Jednakże postępował Ÿle, albowiem nie skłonił swego serca, aby szukać Pana. 12,15 A czyż dzieje Roboama, od pierwszych do ostatnich, nie sš opisane w Dziejach proroka Szemajasza i "Widzšcego"Iddo, ? Walki zaœ Roboama z Jeroboamem trwały przez cały czas. 12,16 Po czym spoczšł Roboam przy swoichprzodkach i pogrzebany został w Mieœcie Dawidowym, a syn jego Abiasz został w jego miejsce królem. *13 13,01 Abiasz objšł rzšdy w Judzie w osiemnastym roku [panowania] króla Jeroboama. 13,02 Trzy lata królował w Jerozolimie. Jego matce było na imię Maaka, córka Uriela z Gibea. Między Abiaszem a Jeroboamem trwała walka. 13,03 Wojnę rozpoczšł Abiasz siłš czterystu tysięcy walecznych wojowników, wyborowych mężczyzn, Jeroboam zaœ uszykował do walki osiemset tysięcy wyborowych mężczyzn, dzielnych wojowników.. 13,04 Abiasz wstšpił na szczyt góry Semaraim, położonej wœród gór efraimskich, i rzekł: Słuchajcie mię, Jeroboamie i cały Izraelu! 13,05 Czyż nie wiecie, że Pan, Bóg Izraela, dał panowanie nad Izraelem, i to na wieki, Dawidowi, jemu i jego potomkom nierozerwalnym przymierzem? 13,06 Tymczasem powstał Jeroboam, syn Nebata, a sługa Salomona, syna Dawida, i zbuntował się przeciw swemu panu. 13,07 Zebrali się potem u niego lekkomyœlni mężowie, synowie Beliala, i sprzeciwili się synowi Salomona, Roboamowi, który był młodzieńcem bojaŸliwego serca i dlatego imsię nie oparł. 13,08 Teraz zaœ spiskujecie, aby oprzeć siępanowaniu Pańskiemu, [sprawowanemu] poprzez potomków Dawida i jesteœcie licznym tłumem i macie ze sobš złote cielce, które wam, jako bogów, sporzšdził Jeroboam. 13,09 Czy to nie wy wygnaliœcie kapłanów Pańskich, synów Aarona, i lewitów, czyż tonie wy poczyniliœcie sobie kapłanów, jak u ludów krajów pogańskich? Każdy, który przychodzi z młodym cielcem i siedmioma baranami, aby go wyœwięcono na kapłana, staje się kapłanem tego, który nie jest Bogiem. 13,10 Dla nas Pan jest naszym Bogiem i nie porzuciliœmy Go. Kapłani na usługach Pana sš potomkami Aarona, a także spełniajš swe czynnoœci lewici. 13,11 Każdego ranka i wieczora składajš Panu całopalne ofiary, wonne kadzidła, [troszczš się o] chleby pokładne na czystym stole, o złoty œwiecznik i jego lampy, aby płonęły co wieczór, albowiem my przestrzegamy zarzšdzeń Pana, Boga naszego, wy zaœ opuœciliœcie Go. 13,12 A oto z nami na czele Bóg i Jego kapłani oraz tršby sygnałowe, aby grzmiały przeciwko wam, Izraelici. Nie walczcie z Panem, Bogiem waszych ojców, albowiem nie powiedzie się wam. 13,13 Tymczasem Jeroboam rozkazał zasadzce zejœć na tyły i tak sam znalazł się wobec Judy, a zasadzka na tyłach. 13,14 Obrócił się wówczas Juda, a oto czeka go walka i z przodu, i od tyłu. Zawołali zatem do Pana, a kapłani zadęli w tršby. 13,15 Wtedy wszyscy z Judy podnieœli okrzyk bojowy i gdy oni krzyczeli, Bóg pobił Jeroboama i całego Izraela wobec Abiasza i pokolenia Judy. 13,16 Uciekli potem Izraelici przed Judš, a Bóg oddał ich w ręce Judy. 13,17 Pobili ich wtedy Abiasz i jego lud orazzadali wielkš klęskę, tak że padło wówczasz Izraela œmiertelnie rannych pięćset tysięcy wyborowych mężczyzn. 13,18 Upokorzyli się więc Izraelici, natomiast silnymi i odważnymi poczuli się potomkowie Judy, ponieważ oparli się Panu,Bogu swych ojców. 13,19 Abiasz œcigał Jeroboama i zabrał mu miasta: Betel z miejscowoœciami przynależnymi, Jeszanę z miejscowoœciami przynależnymi i Efron z miejscowoœciami przynależnymi. 13,20 Za życia Abiasza Jeroboam nie mógł już powrócić do sił; potem poraził go Pan, i umarł. 13,21 Wzmocnił się więc Abiasz. Wzišł on sobie czternaœcie żon i miał z nich dwudziestu dwóch synów i szesnaœcie córek. 13,22 Pozostałe zaœ dzieje Abiasza oraz wszystko, co uczynił, i słowa opisane sš wopowiadaniu proroka Iddo. 13,23 Spoczšł następnie Abiasz ze swymi przodkami i pochowano go w Mieœcie Dawidowym. Jego syn Asa został w jego miejsce królem. Za jego dni spokój w kraju panował przez dziesięć lat. *14 14,01 Asa czynił to, co jest dobre i słuszne w oczach Pana, Boga jego. 14,02 Usunšł ołtarze obcych bogów i wyżyny, pokruszył stele, wycišł aszery. 14,03 Nakazał mieszkańcom Judy, by szukali Pana, Boga swych ojców, i wypełniali prawo oraz przykazanie. 14,04 Zniósł we wszystkich miastach Judy wyżyny i stele słoneczne. Jego królestwo zaznało pokoju w jego czasach. 14,05 Wybudował też miasta warowne w Judzie, ponieważ kraj był spokojny, i nie prowadził wojny w owych latach, Pan bowiem udzielił mu pokoju. 14,06 Rzekł więc do mieszkańców Judy: Odbudujmy te miasta i otoczmy murem, [opatrzmy] wieżami, bramami, zaworami, dopóki jeszcze kraj jest w naszym władaniu. Ponieważ szukaliœmy Pana, Boga naszego, On także szukał nas i udzielił namzewszšd pokoju. Budowali zatem i powodziło się im. które ,edutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żČP cÉÁ cĘÓń cËÄ)8cĚü7`514,07 Asa miał trzysta tysięcy wojska z Judy, noszšcych tarcze i dzidy. Z pokolenia Beniamina, uzbrojonych w tarcze i łuk dwieœcie osiemdziesišt tysięcy a wszyscy byli dzielnymi wojownikami. 14,08 Powstał przeciw nim Zerach Kuszyta w sile miliona żołnierzy i trzystu rydwanówi doszedł aż do Mareszy. 14,09 Przeciwko niemu wystšpił Asa. Stanęlido walki w Dolinie Sefaty w pobliżu Mareszy. 14,10 Wtedy to wezwał Asa Pana, Boga swego, i rzekł: Panie, nie ma Tobie równego, by przyjœć z pomocš [w walce] między potężnym a pozbawionym siły. Wesprzyj nas, Panie, Boże nasz, bo Tobie ufamy i w Twoim imieniu wystšpiliœmy przeciwko temu mnóstwu. Panie, Ty jesteœ naszym Bogiem. Nie daj się zwyciężyć nikomu! 14,11 Pobił więc Pan Kuszytów wobec Asy i wobec Judy, wskutek czego Kuszyci uciekli. 14,12 Asa zaœ i lud, który z nim był, œcigaliich aż do Geraru. Kuszytów padło wtedy tylu, że nie ostał się nikt przy życiu, albowiem zostali starci przed Panem i Jego wojskiem. Zdobyto bardzo wielki łup. 14,13 Zdobyli też wszystkie miasta, otaczajšce Gerar, ogarnšł bowiem ich [mieszkańców] bardzo wielki strach, tak iż mogli złupić je wszystkie. A łup w nich byłwielki. 14,14 Uderzyli także na zagrody bydła, uprowadzajšc mnóstwo owiec i wielbłšdów,a potem wrócili do Jerozolimy. *15 15,01 A duch Boży spoczšł na Azariaszu, synu Odeda. 15,02 Wyszedł on naprzeciw Asie i rzekł mu: Posłuchajcie mię, Aso i wszyscy z Judyi Beniamina! Pan jest z wami, gdy wy jesteœcie z Nim. Jeœli Go będziecie szukać, znajdziecie, a jeœli Go opuœcicie, i On was opuœci. 15,03 Przez długi czas był Izrael bez Bogaprawdziwego i bez kapłana nauczyciela, i bez Prawa. 15,04 Zwrócił się wówczas w swej udręce ku Panu, Bogu Izraela. Szukał Go, a On dał mu się odnaleŸć. 15,05 W owych to czasach nie było pokoju dla wychodzšcego i wracajšcego, albowiem zawisł wielki niepokój nad wszystkimi mieszkańcami kraju. 15,06 Naród powstał przeciw narodowi, miasto przeciw miastu, albowiem Bóg przezróżne uciski dopuszczał na nich to zamieszanie. 15,07 Wy zaœ bšdŸcie mocni i nie opuszczajcie ršk, bo jest zapłata za waszeczyny. 15,08 Gdy Asa usłyszał te słowa i to proroctwo , nabrał otuchy i usunšł obrzydliwoœci z całej ziemi Judy i Beniamina oraz miast, które zdobył na górze Efraima, i odnowił ołtarz Pański, który znajdował się przed przedsionkiem Pańskim. 15,09 Zebrał potem wszystkich [ludzi] z Judy i Beniamina oraz wszystkich z Efraimai Manassesa, i Symeona przebywajšcych z nimi, bo przeszli oni w wielkiej liczbie z Izraela do niego, widzšc, że ich Bóg, Jahwe, był z nim. 15,10 Zgromadzili się więc w Jerozolimie w trzecim miesišcu piętnastego roku panowania Asy. 15,11 Ofiarowali w owym dniu dla Pana z łupu, jak przynieœli, siedemset wołów i siedem tysięcy owiec. 15,12 Zobowišzali się przymierzem szukać Pana, Boga ich ojców, z całego serca i z całej duszy. 15,13 Będzie skazany na œmierć każdy, kto by - - mały czy wielki, mężczyzna czy kobieta - nie szukał Pana, Boga Izraela. 15,14 Przysięgli więc wobec Pana donoœnie wœród okrzyków radoœci i dŸwięków tršb i rogów. 15,15 A wszyscy z Judy cieszyli się z tej przysięgi, ponieważ z całego serca swego przysięgli sobie i z całš chęciš szukali Go, wskutek czego pozwolił znaleŸć im pokój nawszystkich granicach. 15,16 Król Asa nawet swš matkę Maakę pozbawił godnoœci [królowej] za to, że sporzšdziła obrzydliwoœć ku czci Aszery. Asa œcišł tę obrzydliwoœć, poršbał i spalił przy potoku Cedron. 15,17 Ale choć nie usunięto wyżyn z Izraela, jednak serce Asy w cišgu całego życia jego pozostało szczere. 15,18 W œwištyni Bożej złożył sprzęty poœwięcone na ofiarę przez swojego ojca i przez siebie: srebro, złoto oraz naczynia. 15,19 Wojny zaœ nie było aż do trzydziestego pištego roku panowania Asy. *16 16,01 W trzydziestym szóstym roku panowania Asy powstał przeciw Judzie Basza, król Izraela. Zaczšł umacniać on Rama, aby nikomu nie dać wychodzić i wchodzić do króla judzkiego - Asy. 16,02 Wobec tego Asa wzišł srebro i złoto ze skarbów œwištyni Pańskiej i pałacu królewskiego i posłał je przebywajšcemu w Damaszku królowi Aramu, Ben-Hadadowi, z tymi słowami: 16,03 Trwa przymierze między mnš a tobš, jak było między moim ojcem a Twoim. Oto posyłam ci srebro i złoto. Wyrusz i zerwij swoje przymierze z Baszš, królem Izraela,a wtedy odstšpi ode mnie. 16,04 Ben-Hadad posłuchał króla Asy i posłał dowódców swego wojska na miasta izraelskie. Napadli oni na Ijjon, Dan i Abel-Maim oraz na wszystkie miasta-spichlerze Neftalego. 16,05 Gdy tylko Basza dowiedział się o tym,zaniechał umacniania Rama i zawiesił swojšpracę. 16,06 Wtedy król Asa zgromadził całego Judę, aby zabrali z Rama kamienie i drewno, z którego poprzednio budował Basza, i użył je do umocnienia nimi Geba i Mispa. 16,07 W tym to czasie przyszedł do Asy, króla Judy, "Widzšcy" Chanani i rzekł do niego: Ponieważ oparłeœ się na królu Aramu, a nie na Panu, Bogu twoim, dlatego wymknie się z twojej ręki wojsko króla aramejskiego. 16,08 Czyż Kuszyci i Libijczycy nie byli wielkš potęgš dzięki rydwanom i bardzo licznym jeŸdŸcom? A jednak, gdy się oparłeœ na Panu, oddał ich w twoje ręce. 16,09 Albowiem oczy Pana obiegajš całš ziemię, by wspierać tych, którzy majš wobec Niego serce szczere. Postšpiłeœ nierozsšdnie tym razem, i dlatego odtšd będziesz miał walki. 16,10 Rozgniewał się wtedy Asa na "Widzšcego" i wtršcił go do więzienia, ponieważ jego słowa doprowadziły go do gniewu. Uciskał też Asa w tym czasie niektórych z ludu. 16,11 Poczštkowe zaœ i póŸniejsze dzieje Asy zapisane sš wszystkie w Księdze Królów judzkich i izraelskich. 16,12 W trzydziestym dziewištym roku swego panowania rozchorował się Asa na nogi i cierpiał bardzo, jednakże nawet w swej chorobie szukał nie Pana, lecz lekarzy. 16,13 Spoczšł następnie Asa ze swymi przodkami, i zmarł w czterdziestym pierwszym roku swego panowania. 16,14 Pogrzebano go potem w jego grobie, który wykuł sobie w Mieœcie Dawidowym. Złożono go na łożu wypełnionym pachnidłami i maœciami, przygotowanymi według sztuki aptekarskiej, i spalono mu bardzo wiele kadzidła. *17 17,01 Jego syn Jozafat został w jego miejsce królem i umocnił się przeciwko Izraelowi. 17,02 Umieœcił wojsko we wszystkich warownych miastach Judy i dał zarzšdców w ziemi judzkiej oraz w miastach Efraima, które zdobył jego ojciec Asa. 17,03 Pan zaœ był z Jozafatem, ponieważ postępował on takimi drogami, jak na poczštku jego praojciec , i za Baalami nie chodził, 17,04 lecz szukał Boga swoich ojców i postępował zgodnie z Jego przykazaniami. Występków Izraela nie naœladował. 17,05 Umocnił więc Pan władzę królewskš w jego ręku. Wszyscy z Judy oddawali Jozafatowi daninę, tak że posiadał obfite bogactwo i wielkš sławę. 17,06 Serce jego umocniło się na drogach Pańskich, nadal więc usuwał wyżyny i aszery z Judy. 17,07 W trzecim roku swego panowania posłał swoich dowódców: Ben-Chaila i Obadiasza, Zachariasza, Netaneela i Mikajasza, aby nauczali w miastach judzkich. 17,08 Z nimi zaœ lewitów Szemajasza i Netaniasza, Zebadiasza i Asahela, Szemiramota i Jonatana, Adoniasza, Tobiasza i , a z nimi kapłanów Eliszamę i Jorama. 17,09 Nauczali oni w Judzie, a mieli ze sobšksięgę Prawa Pańskiego i obchodzili wszystkie miasta Judy, pouczajšc lud. 17,10 A bojaŸń Pańska padła na wszystkie królestwa otaczajšce Judę, wskutek czego nie odważyły się walczyć z Jozafatem. 17,11 Nawet od Filistynów przynoszono Jozafatowi dary i daniny w srebrze, a Arabowie przyprowadzali mu drobne bydło, siedem tysięcy siedemset baranów i siedem tysięcy siedemset kozłów. 17,12 I tak doszedł Jozafat do szczytu swej wielkoœci. Zbudował on w ziemi Judy zamki warowne i miasta spichlerzy. 17,13 Posiadał on licznš służbę w miastachjudzkich i załogę dzielnych wojowników w Jerozolimie. 17,14 A oto ich spis według ich szczepów. W Judzie tysišcznikami byli: dowódca Adna, a z nim trzysta tysięcy dzielnych wojowników, 17,15 a przy jego boku dowódca Jochanan, a z nim dwieœcie osiemdziesišt tysięcy ludzi, 17,16 a przy jego boku Amazjasz, syn Zikriego, ochotnik w służbie Pańskiej, a z nim dwieœcie tysięcy dzielnych wojowników.17,17 A z Beniamina dzielny wojownik Eliada, a z nim dwieœcie tysięcy łuczników itarczowników. 17,18 Pod jego rozkazami Jozabad, a z nim sto osiemdziesišt tysięcy uzbrojonych ludzi.17,19 Ci wszyscy służyli królowi oprócz tych, których król rozmieœcił w warownychmiastach po całej ziemi Judy. *18 18,01 Jozafat, stawszy się bardzo bogatymisławnym, spowinowacił się z Achabem. 18,02 Po kilku latach udał się do Achaba do Samarii. Achab zabił wtedy dla niego i dla ludzi, którzy z nim byli, dużo drobnego i większego bydła, i tak skłonił go, aby poszedł z nim przeciw Ramot w Gileadzie. 18,03 Wówczas zwrócił się Achab, król izraelski, do króla judzkiego Jozafata: Czy pójdziesz ze mnš przeciw Ramot w Gileadzie? Odpowiedział mu: Ja tak, jak i ty,lud mój, jak i twój lud będziemy z tobš na wojnie. 18,04 Ponadto Jozafat rzekł królowi izraelskiemu: Najpierw zapytaj, proszę, o słowo Pana. 18,05 Król więc izraelski zgromadził czterystu proroków i rzekł do nich: Czy powinienem wyruszyć na wojnę o Ramot w Gileadzie, czy też powinienem tego zaniechać? A oni odpowiedzieli: Wyruszaj, a Bóg je da w ręce króla! 18,06 Jednak Jozafat rzekł: Czy nie ma tu jeszcze jakiegoœ proroka Pańskiego, abyœmy przez niego mogli zapytać? 18,07 Na to król izraelski odrzekł Jozafatowi: Jeszcze jest jeden mšż, przez którego można zapytać Pana. Ale ja go nienawidzę, bo mi nie prorokuje dobrze, tylko zawsze Ÿle. Jest to Micheasz, syn Jimli. Wtedy Jozafat powiedział: Nie mów tak, królu! 18,08 Zawołał więc król izraelski któregoœ dworzanina i rzekł: Pospiesz się po Micheasza, syna Jimli! 18,09 Król izraelski i Jozafat, król judzki, ubrani w szaty [królewskie] siedzieli na swoich tronach. Siedzieli na placu u wrót Samarii, a przed nimi prorokowali wszyscy prorocy. 18,10 Sedecjasz, syn Kenaany, sporzšdził sobie rogi żelazne i powiedział: Tak mówi Pan: Nimi będziesz bódł Aram, aż do ich wytępienia. 18,11 I wszyscy prorocy podobnie prorokowali mówišc: IdŸ na Ramot w Gileadzie i zwyciężaj, Pan je da w ręce króla. 18,12 Ten zaœ posłaniec, który poszedł zawołać Micheasza, powiedział mu tak: Otoprzepowiednie proroków sš jednogłoœnie pomyœlne dla króla, niechże twoja przepowiednia, proszę cię, będzie jak każdego z nich, takš, żebyœ zapowiedział powodzenie. 18,13 Wówczas Micheasz odrzekł: Na życiePana, na pewno będę mówił to, co powie mój Bóg. 18,14 Potem przyszedł przed króla. Wtedy król się odezwał do niego: Micheaszu, czy powinniœmy wyruszyć na wojnę przeciw Ramot w Gileadzie, czy też powinniœmy tegozaniechać? Wtedy do niego przemówił: Wyruszcie, a zwyciężycie. Będš oni oddani w wasze ręce. 18,15 Król zaœ mu powiedział: Ile razy ja cię mam zaklinać, żebyœ mi mówił tylko prawdę w imieniu Pana? 18,16 Wówczas on rzekł: Ujrzałem całego Izraela rozproszonego po górach, jak trzodę owiec i kóz bez pasterza. Pan rzekł:Nie majš swego pana. Niech wróci każdy wpokoju do swego domu! 18,17 Wtedy król izraelski zwrócił się do Jozafata: Czyż ci nie powiedziałem? Nie prorokuje mi pomyœlnoœci, tylko nieszczęœcia! 18,18 Tamten zaœ mówił dalej: Dlatego słuchajcie wyroku Pańskiego. Ujrzałem Pana, siedzšcego na swym tronie, a po Jegoprawej i lewej stronie stały przy Nim wszystkie zastępy niebieskie. 18,19 Wówczas Pan rzekł: Kto zwiedzie Achaba, króla izraelskiego, aby poszedł i poległ w Ramot w Gileadzie? Gdy zaœ jeden rzekł tak, a drugi inaczej, 18,20 wystšpił pewien duch i stanšwszy przed Panem powiedział: Ja go zwiodę. Wtedy Pan rzekł do niego: Jak? On zaœ odrzekł: 18,21 Wyjdę i stanę się duchem kłamstwa w ustach wszystkich jego proroków. Wówczas [Pan] rzekł: Możesz zwieœć i to cisię uda. IdŸ i uczyń tak! 18,22 Oto dlatego Pan dał teraz ducha kłamstwa w usta tych twoich proroków. Pan bowiem zawyrokował twojš zgubę. 18,23 Wtedy Sedecjasz, syn Kenaany, podszedł i uderzył Micheasza w policzek, mówišc: Któršż to drogš przeszedł ode mnie duch Pański, aby mówić z tobš? 18,24 A Micheasz odrzekł: Oto ty sam zobaczysz tego dnia, gdy będziesz przechodził z ukrycia w ukrycie, aby się schować. 18,25 Król izraelski zaœ rozkazał: WeŸcie Micheasza i zaprowadŸcie go z powrotem do Amona, dowódcy miasta, i do syna królewskiego, Joasza, 18,26 i powiedzcie: Tak rzekł król: Wtršćciego do więzienia i żywcie chlebem i wodš jaknajskšpiej, aż do mego powrotu w pokoju. 18,27 Na to Micheasz powiedział: Gdybyœ miał powrócić w pokoju, to znaczyłoby, żePan nie mówił przeze mnie. < I dodał: Słuchajcie wszystkie narody! > 18,28 Jednak król izraelski i Jozafat, król judzki, wyruszyli na Ramot w Gileadzie. 18,29 [Tam] król izraelski powiedział Jozafatowi: Zanim pójdę w bój, przebiorę się. Ty zaœ wdziej swoje szaty. Następnie król izraelski przebrał się i dopiero wtedy przystšpili do walki. 18,30 A król Aramu wydał taki rozkaz dowódcom swoich rydwanów: Nie walczcie ani z małym, ani z wielkim, lecz tylko z samym królem izraelskim! 18,31 Toteż kiedy dowódcy rydwanów zobaczyli Jozafata, powiedzieli: Ten jest królem izraelskim! Wtedy otoczyli go, aby z nim walczyć. Wówczas Jozafat wydał okrzyk bojowy. Pomógł mu Pan, odcišgajšc ich od niego. 18,32 Kiedy dowódcy rydwanów spostrzegli,że nie on jest królem izraelskim, zawrócili od niego. 18,33 A pewien człowiek nacišgnšł łuk i przypadkiem ugodził króla izraelskiego między spojenia pancerza. Powiedział więc [król] woŸnicy: Zawróć i ratuj mię z tej walki, bo zostałem zraniony. 18,34 Tego dnia rozgorzała walka, a król izraelski utrzymał się, stojšc na rydwanie naprzeciw Aramejczyków aż do wieczora, azmarł o zachodzie słońca. *19 19,01 Król judzki, Jozafat, zdrów i cały wracał do Jerozolimy, do domu. 19,02 Wówczas wyszedł na jego spotkanie "Widzšcy" Jehu, syn Chananiego, i rzekł dokróla Jozafata: Czy musisz wspomagać bezbożnego i miłować wrogów Pana? Przez to właœnie trwa nad tobš gniew Pański. 19,03 Przecież znalazły się i u ciebie dobreczyny, usunšłeœ bowiem aszery z tej ziemi,a swoim sercem skłoniłeœ się do szukania Boga. 19,04 Pozostał więc Jozafat w Jerozolimie.A póŸniej wyruszył do ludu, od Beer-Szeby aż do gór Efraima i nawracał lud do Pana, Boga ich ojców. 19,05 A mianowicie ustanowił sędziów w kraju, w każdym warownym mieœcie Judy. 19,06 Następnie przemówił do sędziów: Uważajcie na to, co czynicie, bo nie dla człowieka sšdzicie, lecz dla Pana. On jest przy was, gdy sšdzicie. 19,07 Teraz zaœ niech wami owładnie bojaŸń Pańska. Uważajcie więc, co czynicie, nie ma bowiem u Pana, Boga naszego, niesprawiedliwoœci, stronniczoœci iprzekupstwa. 19,08 Także i w Jerozolimie ustanowił Jozafat sędziów spoœród lewitów i kapłanów oraz naczelników rodów dla Izraela, aby sšdzili w imię Pańskie zatargi isprzeczki mieszkańców Jerozolimy. 19,09 I taki rozkaz im dał: Tak macie postępować: w bojaŸni Pańskiej, w prawdzie i w szczeroœci serca. 19,10 We wszelkiej sprawie, jaka do was dojdzie od waszych braci, którzy mieszkajšw waszych miastach, czy to sprawa zabójstwa, czy to sprawa rozróżnienia między prawem a poleceniem, między postanowieniem a nakazem, pouczajcie ich, aby nie grzeszyli przeciw Panu i aby gniew Jego nie cišżył nad wami i nad waszymi braćmi. 19,11 A oto kapłan Amariasz będzie naczelnikiem nad wami w każdej sprawie Pańskiej, ksišżę pokolenia Judy, Zebadiasz, syn Izmaela, w każdej sprawie królewskiej, a lewici będš wam służyć za pisarzy. BšdŸcie dzielni i działajcie, a Pan poszczęœci dobremu. *20 20,01 Potem Moabici i Ammonici, a z nimi częœć spoœród Meunitów, wtargnęli, aby walczyć przeciw Jozafatowi. 20,02 Przyniesiono wówczas Jozafatowi wiadomoœć następujšcš: Powstało przeciw tobie z drugiej strony morza, z Edomu, wielkie wojsko i jest już teraz w Chaseson-Tamar, to jest w Engaddi. 20,03 Przerażony Jozafat zwrócił się o pomoc do Pana. Ogłosił też post w całej ziemi judzkiej. które ,edutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żÍPIcΙcϞ1cĐĎ*cŃĐ8’/20,04 Zebrali się więc mieszkańcy Judy, aby prosić Pana, o pomoc. Przybyli zaœ z każdego miasta Judy, aby błagać Pana. 20,05 Stanšł wówczas Jozafat poœrodku zgromadzenia ludu z Judy i z Jerozolimy w œwištyni, przed nowym dziedzińcem, 20,06 i rzekł: Panie, Boże naszych ojców, czy to nie Ty jesteœ Bogiem w niebie, i czyżnie Ty rzšdzisz w każdym królestwie pogan? W Twoim to ręku jest siła i moc. Nie ma takiego, który by z Tobš mógł się mierzyć. 20,07 Czy to nie Ty, Boże nasz, wygnałeœ mieszkańców tej ziemi przed Twoim ludem, Izraelem, i dałeœ jš na wieki potomstwu Abrahama, Twego przyjaciela? 20,08 Zamieszkali w niej i zbudowali w niej œwištynię dla Twego imienia, mówišc: 20,09 Jeœli spadnie na nas nieszczęœcie, miecz karzšcy, zaraza albo głód, staniemy przed tš œwištyniš i przed Tobš, ponieważ w tej œwištyni przebywa Twoje imię, i będziemy wołać do Ciebie w naszym ucisku,wtedy Ty wysłuchasz nas i ocalisz. 20,10 Oto teraz Ammonici, Moabici oraz mieszkańcy góry Seir, do których nie dałeœIzraelowi wejœć podczas wędrówki z ziemi egipskiej, tak iż ominęli ich i nie zniszczyli, 20,11 oto jak nam odpłacajš: wchodzš do nas, aby nas wypędzić z Twego dziedzictwa, które dałeœ nam w posiadanie.20,12 Boże nasz, czy nie osšdzisz tego? Jesteœmy bowiem bezsilni wobec tego ogromnego mnóstwa, które na nas napadło.Nie wiemy, co czynić, ale oczy nasze zwracajš się ku Tobie. 20,13 Stali wówczas przed Panem wszyscy mieszkańcy Judy, także i małe dzieci, ich kobiety i synowie. 20,14 A wœród zgromadzenia duch Pański spoczšł na Jachazjelu, synu Zachariasza, syna Benajasza, syna Jejela, syna Mattaniasza - lewicie spoœród potomków Asafa. 20,15 I rzekł on: Wszyscy mieszkańcy Judyi Jerozolimy, i ty, królu Jozafacie, słuchajcie uważnie! Tak do was mówi Pan: Nie bójcie się i nie lękajcie tego wielkiego mnóstwa, albowiem nie wy będziecie walczyć, lecz Bóg. 20,16 Jutro zejdŸcie przeciwko nim! Oto wstępować będš na wzgórze Sis, a znajdziecie ich na końcu doliny przed pustyniš Jeruel. 20,17 Nie wy będziecie tam walczyć. Jednakże stawcie się, zajmijcie stanowisko,a zobaczycie ocalenie dla was od Pana, o Judo i Jerozolimo! Nie bójcie się i nie lękajcie! Jutro wyruszcie im na spotkanie, aPan będzie z wami! 20,18 Jozafat więc upadł na kolana twarzš ku ziemi, i wszyscy mieszkańcy Judy i Jerozolimy padli przed Panem, aby Go uczcić. 20,19 Wówczas lewici spoœród synów Kehatytów i Korachitów poczęli wielbić Pana, Boga Izraela, donoœnym i wysokim głosem. 20,20 Wczesnym rankiem powstali i ruszyli ku pustyni Tekoa. Gdy ruszali, stanšł Jozafat i rzekł: Mieszkańcy Judy i Jerozolimy, posłuchajcie mnie: Zaufajcie Panu, Bogu waszemu, a ostaniecie się, zaufajcie Jego prorokom, a będzie się wampowodziło. 20,21 Potem, poradziwszy się ludu, ustanowił œpiewaków dla Pana, by idšc w œwiętych szatach przed zbrojnymi wysławiali Go œpiewajšc: Wysławiajcie Pana, albowiem na wieki jest Jego łaskawoœć. 20,22 W czasie kiedy rozpoczęli wznosić okrzyki radoœci i uwielbienia, Pan zastawił zasadzkę na Ammonitów, Moabitów i mieszkańców góry Seir, wkraczajšcych przeciw Judzie, tak iż się wzajemnie pobili. 20,23 Powstali wówczas Ammonici i Moabici przeciwko mieszkańcom góry Seir, aby ich obłożyć klštwš i wytępić. Gdy zaœ tego dokonali z mieszkańcami Seiru, jeden drugiemu pomagał do zguby. 20,24 Gdy mieszkańcy Judy doszli do miejsca, skšd widać już pustynię, i spojrzeli na to mnóstwo, oto zobaczyli trupy leżšce na ziemi: nikt nie uszedł z życiem. 20,25 Przystšpił więc Jozafat i jego lud, aby pobrać z nich łupy. ZnaleŸli wtedy przynich mnóstwo zdobyczy: bydła, dobytku, szat i kosztownych naczyń. Zdobyli takie łupy, iż nie mogli tego udŸwignšć. Trzy dni im zeszły na zbieraniu łupu, był on bowiemwielki. 20,26 W czwartym zaœ dniu zebrali się w Dolinie Beraka, tam bowiem błogosławili Pana, dlatego miejsce to nazwali Dolinš Beraka. 20,27 Następnie wszyscy mężowie z Judy i Jerozolimy , z Jozafatem na czele, wrócili do Jerozolimy pełni radoœci, bo Pan uradował ich, uwalniajšc od nieprzyjaciół. 20,28 Wkroczyli do Jerozolimy, kierujšc sięku œwištyni Pańskiej, grajšc na harfach, cytrach i tršbach. 20,29 Wówczas padł strach Boży na wszystkie królestwa i kraje, skoro usłyszano, że Pan walczył z wrogami Izraela. 20,30 Odpoczęło potem królestwo Jozafata i Pan otoczył je zewszšd pokojem. 20,31 Jozafat więc objšł władzę w Judzie. W chwili objęcia rzšdów miał trzydzieœci pięć lat i panował w Jerozolimie dwadzieœcia pięć lat. Jego matce było na imię Azuba, córka Szilchiego. 20,32 Poszedł on drogš swego ojca Asy i nie zboczył z niej; starajšc się czynić to, co jest słuszne w oczach Pańskich. 20,33 Tylko wyżyn nie usunięto, a lud jeszcze nie zwrócił serca ku Bogu swych przodków. 20,34 Pozostałe zaœ czyny Jozafata, od pierwszych do ostatnich, zapisane sš w dziejach Jehu, syna Chananiego, i włšczonedo Księgi Królów Izraela. 20,35 Król judzki, Jozafat, sprzymierzył się potem z królem izraelskim, Ochozjaszem, który Ÿle postępował. 20,36 Zwišzał się z nim, aby budować okręty do podróży ku Tarszisz. Budowali wówczas okręty w Esjon-Geber. 20,37 Prorokował potem Eliezer, syn Dodawiasza z Mareszy, przeciwko Jozafatowi, mówišc: Ponieważ sprzymierzyłeœ się z Ochozjaszem, zburzy Pan twoje dzieło. I rozbiły się okręty, tak iż poniechano wyprawy do Tarszisz. *21 21,01 Jozafat spoczšł przy swoich przodkach i został pochowany przy swoich przodkach w Mieœcie Dawidowym, a jego syn Joram został w jego miejsce królem. 21,02 Miał on szeœciu braci, synów Jozafata: Azariasza, Jechiela, Zachariasza, Azariasza, Mikaela i Szefatiasza. Wszyscy byli synami Jozafata, króla judzkiego. 21,03 Obdarował ich ojciec bogatymi daramiw srebrze i złocie oraz w kosztownoœciach, razem z warownymi miastami Judy. Władzę królewskš jednak oddał Joramowi, ponieważ on był pierworodny. 21,04 Joram więc wzišł we władanie królestwo swego ojca i umocniwszy się, pozabijał mieczem wszystkich swoich bracioraz niektórych ksišżšt Izraela. 21,05 Joram miał trzydzieœci dwa lata w chwili objęcia rzšdów i osiem lat panował w Jerozolimie. 21,06 Kroczył on drogš królów izraelskich, podobnie jak czynił dom Achaba, ponieważ córka Achaba była jego żonš. Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich. 21,07 Jednakże Pan nie chciał zniszczyć domu Dawida ze względu na przymierze, które z nim zawarł, gdy mu obiecał, iż da mu przed sobš ród na zawsze. 21,08 Za jego to czasów Edom wyrwał się spod władzy Judy i wybrał sobie króla. 21,09 Wtedy więc Joram wraz ze swoimi dowódcami i ze wszystkimi rydwanami przekroczył granicę. Wstawszy potem w nocy, pobił Edomitów, którzy go otaczali, wraz z dowódcami rydwanów. 21,10 I wyrwał się Edom spod władzy Judyaż po dziœ dzień. W tym samym czasie wyrwała się także Libna spod jego władzy,ponieważ opuœcił on Pana, Boga swych ojców. 21,11 On też ustanowił wyżyny na górach judzkich i doprowadził do wiarołomstwa mieszkańców Jerozolimy, wiodšc Judę na złš drogę. 21,12 Przyszło potem do niego pismo od proroka Eliasza tej treœci: Tak mówi Pan, Bóg twego praojca Dawida: Ponieważ nie postępowałeœ drogami swego ojca Jozafataani drogami Asy, króla judzkiego, 21,13 lecz postępowałeœ drogš królów izraelskich i doprowadziłeœ Judę oraz mieszkańców Jerozolimy do wiarołomstwa,jak wiarołomny był dom Achaba, ponadto wymordowałeœ swoich braci i rodzinę swego ojca, lepszych od ciebie, 21,14 oto Pan uderzy cię wielkš klęskš, jakiej dozna twój naród, twoi synowie, twoje żony i cały twój majštek. 21,15 Ciebie zaœ samego dotknie ciężkimi chorobami, chorobš wnętrznoœci. W końcu zpowodu tej choroby w cišgu dwóch lat wyjdš ci wnętrznoœci. 21,16 Poruszył też Pan przeciw Joramowi wrogiego ducha Filistynów i Arabów, którzymieszkali obok Kuszytów. 21,17 Wkroczyli więc do Judy, zniszczyli jš,zabierajšc cały majštek, jaki znalazł się wpałacu królewskim, ponadto uprowadzili jego synów i żony, tak iż nie został mu żaden inny syn, poza Joachazem, najmłodszym z jego synów. 21,18 Po tym wszystkim dotknšł go Pan nieuleczalnš chorobš wnętrznoœci, 21,19 która trwała dwa lata, aż w końcu drugiego roku, gdy nadeszła ostatnia chwila, wyszły mu wnętrznoœci na skutek choroby i zmarł wœród dokuczliwych boleœci. A lud jego nie spalił mu kadzidła, jak palił jego przodkom. 21,20 W chwili objęcia rzšdów miał on trzydzieœci dwa lata i osiem lat panował w Jerozolimie. Odszedł tak, iż nikt go nie żałował. Pogrzebano go w Mieœcie Dawidowym, ale nie w grobach królewskich.*22 22,01 Na jego miejsce mieszkańcy Jerozolimy obrali królem najmłodszego jegosyna, Ochozjasza, wszystkich bowiem starszych braci wymordowała zgraja, która z Arabami weszła do obozu. Został więc królem Ochozjasz, syn Jorama, króla judzkiego. 22,02 W chwili objęcia rzšdów Ochozjasz miał dwadzieœcia dwa lata i panował jeden rok w Jerozolimie. Jego matce było na imięAtalia, córka Omriego. 22,03 Także i on kroczył drogami rodu Achaba, albowiem matka jego dawała mu złe rady. 22,04 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, jak dom Achaba, ponieważ oni to na jego zgubę byli mu doradcami po œmiercijego ojca. 22,05 Idšc za ich radš, wyruszył z Joramem, synem Achaba, królem izraelskim, do walki przeciw Chazaelowi, królowi Aramu, do Ramot w Gileadzie. Aramejczycy zranili Jorama. 22,06 Wycofał się więc, aby się leczyć w Jizreel, albowiem miał rany, które zadali mu w Harama, kiedy wojował z Chazaelem, królem Aramu. Ochozjasz, syn Jorama, króla judzkiego, przybył do Jizreel odwiedzić Jorama, syna Achaba, który był chory. 22,07 Lecz Bóg zrzšdził, że Ochozjasz wybrał się z odwiedzinami do Jorama na swojš zgubę. Kiedy bowiem przybył, wyruszył z Joramem na spotkanie Jehu, syna Nimsziego, którego namaœcił Pan po to, by zniszczył dom Achaba. 22,08 Podczas gdy Jehu rozprawiał się z domem Achaba, znalazł dowódców judzkich i synów braci Ochozjasza, którzy byli w jego służbie, i zabił ich. 22,09 Szukano potem Ochozjasza i schwytano go, gdy ukrywał się w Samarii. Zaprowadzono go wtedy do Jehu, który go skazał na œmierć. Pochowano go, mówišc: Jest on synem Jozafata, który szukał Panaz całego swego serca. Nie było wtedy w domu Ochozjasza nikogo, kto by miał doœć siły do panowania. 22,10 Kiedy Atalia, matka Ochozjasza, dowiedziała się, że syn jej umarł, zabrałasię do wytępienia całego potomstwa królewskiego domu Judy. 22,11 Lecz Joszeba, córka króla, zabrała Joasza, syna Ochozjasza, i wyniósłszy go potajemnie spoœród zabijanych synów królewskich, skryła go razem z jego mamkš w pokoju sypialnym. Tak to ukrywała go Joszeba, córka króla Jorama, a żona kapłana Jojady - była ona przecież siostrš Ochozjasza - przed Atališ, tak iż ona go nie zgładziła. 22,12 Przebywał więc z nimi przez szeœć lat ukryty w œwištyni Bożej, podczas gdy Atalia rzšdziła w kraju. *23 23,01 W siódmym roku Jojada nabrał otuchy i wcišgnšł do spisku setników: Azariasza, syna Jerochama, Izmaela, syna Jochanana, Azariasza, syna Obeda, Maasejasza, syna Adajasza, i Elisafata, syna Zikriego. 23,02 Obeszli oni ziemię Judy i zebrali lewitów ze wszystkich miast judzkich oraz naczelników rodów izraelskich, a potem przyszli do Jerozolimy. 23,03 Całe to zgromadzenie zawarło układ z królem w œwištyni Bożej. Wtedy rzekł im Jojada: Oto syn króla. Niech króluje, jak zapowiedział Pan o potomkach Dawida. 23,04 Oto rozkaz, który macie wykonać. Trzecia częœć z was - kapłanów, lewitów i podejmujšcych służbę w szabat, niech stanie na straży progów; 23,05 jedna trzecia - przy pałacu królewskim, a jedna trzecia - przy Bramie Fundamentów, a cały lud na dziedzińcach œwištyni Pańskiej. 23,06 Niech nie wejdzie nikt do œwištyni Pańskiej, z wyjštkiem kapłanów i usługujšcych lewitów. Oni mogš wejœć, albowiem sš poœwięceni, a cały lud niech strzeże Bożych zarzšdzeń. 23,07 Niech lewici otoczš króla w kršg, każdy z broniš w ręku. A kto by chciał wejœć do œwištyni, niech zginie! BšdŸcie przy królu, dokšdkolwiek się uda. 23,08 Lewici więc i wszyscy z Judy wykonali wszystko tak, jak im rozkazał kapłan Jojada. Każdy wzišł swoich ludzi, tak tych, co podejmujš służbę w szabat, jak tych, co w szabat z niej schodzš, albowiem kapłan Jojada nie zwolnił zmian do domu. 23,09 Kapłan zaœ Jojada wręczył setnikom włócznie, tarcze i puklerze króla Dawida, które były w œwištyni Bożej. 23,10 Następnie rozstawił cały lud z broniš w ręku dokoła króla wzdłuż œwištyni od węgła południowego aż do węgła północnego, przed ołtarzem i œwištyniš. 23,11 Wówczas wyprowadzono syna króla i włożono na niego diadem i Œwiadectwo, i ogłoszono go królem. Namaœcili go: Jojada ijego synowie. Wołano też: Niech żyje król! 23,12 Atalia słyszšc wrzawę ludu, cisnšcego się i wysławiajšcego króla, udała się do ludu, do œwištyni Pańskiej. 23,13 Spojrzała, a oto król stoi przy kolumnie przy wejœciu, a dowódcy i tršby naokoło króla; cały lud kraju raduje się i dmie w tršby, œpiewacy z instrumentami muzycznymi prowadzš œpiewy pochwalne. Atalia więc rozdarła szaty i zawołała: Spisek, spisek! 23,14 Wtedy kapłan Jojada wydał rozkaz setnikom dowodzšcym wojskiem, mówišc im: WyprowadŸcie jš ze œwištyni poza szeregi, a gdyby ktoœ za niš szedł, niech zginie od miecza! Kapłan bowiem mówił: Niezabijajcie jej w œwištyni Pańskiej! 23,15 Pochwycono jš, gdy dochodziła do wejœcia do pałacu królewskiego przy Bramie Końskiej, i tam jš zabito. 23,16 Wówczas Jojada zawarł przymierze między Panem a całym ludem i królem, aby byli ludem Pańskim. 23,17 Po czym cały lud kraju wyruszył do œwištyni Baala i zburzył jš. Ołtarze jego i posšgi potłuczono, a Mattana, kapłana Baala, zabito przed ołtarzami. 23,18 I Jojada ustanowił straż dla œwištyniPańskiej z kapłanów i lewitów, których Dawid podzielił na zmiany w œwištyni Pańskiej, aby składali Panu całopalenia, jaknapisano w prawie Mojżeszowym, wœród wesela i œpiewów, według rozporzšdzeń Dawidowych. 23,19 Ustanowił też odŸwiernych przy bramach œwištyni Pańskiej, aby przypadkiem nie wszedł tam ktoœ nieczysty.23,20 Następnie wzišł setników, możnych, rzšdców ludu oraz cały lud kraju i wyprowadził króla ze œwištyni. Potem wkroczyli przez Bramę Wyższš do pałacu królewskiego i posadzili króla na tronie królewskim. 23,21 Cały lud kraju radował się, a miasto zażywało spokoju. Atalię zaœ zabito mieczem. *24 24,01 W chwili objęcia rzšdów Joasz miał siedem lat i panował czterdzieœci lat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Sibia zBeer-Szeby. 24,02 Joasz czynił to, co było słuszne w oczach Pańskich, przez wszystkie dni życiakapłana Jojady. 24,03 Jojada dobrał mu dwie żony, tak iż miał on synów i córki. 24,04 Potem powstał w sercu Joasza zamiar, aby odnowić œwištynię Pańskš. 24,05 Zebrał więc kapłanów i lewitów i rozkazał im: WyjdŸcie do miast Judy i zbierajcie od całego Izraela pienišdze na coroczne odnawianie œwištyni waszego Boga. Poœpieszcie się z tš sprawš! Lewici jednak się nie œpieszyli. 24,06 Król więc przywołał ich zwierzchnika, Jojadę, i rzekł mu: Dlaczego nie domagałeœ się od lewitów, aby przynieœli z Judy i z Jerozolimy na rzecz Namiotu Œwiadectwa podatek, który Mojżesz, sługa Pański, nałożył na całš społecznoœć Izraela? 24,07 Bezbożna bowiem Atalia i jej synowie włamali się do œwištyni Bożej i wszystkie przedmioty Œwištyni Pańskiej uczynili własnoœciš Baalów. 24,08 Ponadto rozkazał król, aby sporzšdzono jednš skrzynię i umieszczono jš w bramie œwištyni Pańskiej na zewnštrz.24,09 I ogłoszono w Judzie i w Jerozolimie, żeby przynosić Panu podatek, który Mojżesz, sługa Boży, nałożył na Izraela na pustyni. 24,10 Uradowali się więc wszyscy naczelnicy i cały lud tak, iż przynosili pienišdze i wrzucali do skrzyni, aż jš napełnili. 24,11 Co pewien czas, kiedy zauważono, iż dużo jest pieniędzy, lewici przenosili skrzynię pod nadzór królewski, następnie sekretarz króla i nadzorca z ramienia arcykapłana opróżniali skrzynię. Potem odnoszono jš na miejsce. Tak czyniono codziennie, zebrano więc mnóstwo pieniędzy. 24,12 Król i Jojada dawali je kierownikom ,edutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŇP~cÓÎ?cÔ cŐ+cÖ+98,robót około œwištyni Pańskiej. Przy odnawianiu i umacnianiu œwištyni Pańskiej byli zajęci murarze i cieœle oraz kowale i bršzownicy. 24,13 Robotnicy przystšpili do dzieła i dzięki pracy ich ršk odnawianie posuwało się naprzód. Naprawili zatem œwištynię Bożš według jej planu i wzmocnili jš. 24,14 Kiedy to ukończyli, przynieœli resztę pieniędzy do króla i Jojady, za które sporzšdzono sprzęty dla œwištyni Pańskiej: naczynia do służby Bożej i składania ofiar,czasze i inne naczynia złote i srebrne. Codziennie przez wszystkie dni Jojady składano całopalenia w œwištyni Pańskiej. 24,15 Potem zestarzał się Jojada i syty życia zmarł, majšc lat sto trzydzieœci. 24,16 Pogrzebali go w Mieœcie Dawidowym razem z królami, albowiem dobrze czynił wIzraelu i względem Boga, i względem Jego œwištyni. 24,17 Po œmierci Jojady przybyli naczelnicy judzcy i oddali pokłon królowi. Król ich wtedy usłuchał. 24,18 Opuœcili więc œwištynię Pana, Boga swego, i zaczęli czcić aszery oraz posšgi. Wskutek ich winy zapłonšł gniew Boży nad Judš i nad Jerozolimš. 24,19 Posyłał więc Pan do nich proroków, aby ich nawrócili do Pana i napominali, oni jednak ich nie słuchali. 24,20 Wtedy duch Boży zstšpił na Zachariasza, syna kapłana Jojady, który stanšł przed ludem i rzekł: Tak mówi Bóg: Dlaczego przekraczacie przykazania Pańskie? Dlatego się wam nie szczęœci! Ponieważ opuœciliœcie Pana i On was opuœci. 24,21 Lecz oni sprzysięgli się przeciw niemu i ukamienowali go, z rozkazu króla nadziedzińcu œwištyni Pańskiej. 24,22 Król Joasz zapomniał już o dobrodziejstwie, jakie wyœwiadczył mu ojciec Zachariasza, Jojada, i zabił syna. Kiedy zaœ ten umierał, zawołał: Oby Pan towidział i pomœcił, i za to zażšdał sprawy! 24,23 I oto jeszcze w cišgu tego roku wyruszyło przeciw niemu wojsko Aramu. Wkroczywszy do Judy i do Jerozolimy, wyniszczyli z ludu wszystkich jego naczelników, a całš swš zdobycz wysłali do króla Damaszku. 24,24 Choć wojsko Aramu weszło z małš liczbš żołnierzy, Pan jednak oddał mu w ręce wielkie mnóstwo wojska, ponieważ mieszkańcy Judy opuœcili Pana, Boga swych ojców. I tak wykonało ono wyrok na Joaszu. 24,25 Kiedy się od niego oddalili, pozostawiajšc go ciężko chorym, słudzy jego uknuli spisek przeciw niemu, aby pomœcić krew syna kapłana Jojady. I zabili go na jego łóżku. Zmarł i został pochowany w Mieœcie Dawidowym, ale nie złożono go w grobach królewskich. 24,26 Spiskowcami przeciw niemu byli: Zabad, syn Ammonitki Szimeat, i Jozabad, syn Moabitki Szimrit. 24,27 O jego zaœ synach, wielkoœci podatku i odbudowie œwištyni Bożego domu napisano w Komentarzu do Księgi Królów. A syn jego,Amazjasz, został w jego miejsce królem. *25 25,01 Dwadzieœcia pięć lat miał Amazjasz, w chwili objęcia rzšdów, a panował w Jerozolimie dwadzieœcia dziewięć lat. Matcejego było na imię Joaddan z Jerozolimy. 25,02 On czynił to, co jest słuszne w oczach Pańskich, ale nie szczerym sercem. 25,03 Skoro tylko umocnił władzę królewskš w swym ręku, zabił tych spoœród swych sług, którzy zabili jego ojca, króla. 25,04 Lecz nie skazał na œmierć ich synów,zgodnie z tym, co jest napisane w księdze Prawa Mojżeszowego, gdzie Pan przykazał:Ojcowie nie poniosš œmierci za winy synów ani synowie za winy swych ojców. Każdy umrze za swój własny grzech. 25,05 Zgromadził potem Amazjasz mieszkańców Judy i podzielił ich według rodów, dajšc im tysišczników i setników dlacałego Judy i Beniamina; dokonał następnie ich spisu od dwudziestu lat i powyżej. Znalazł wtedy trzysta tysięcy mężów wyborowych, zdolnych do walki, uzbrojonych w dzidę i tarczę. 25,06 Najšł następnie z Izraela sto tysięcydzielnych wojowników za sto talentów srebra. 25,07 Wszedł wówczas do niego mšż Boży mówišc: Królu, niech nie wyrusza z tobš wojsko Izraela, bo Pan nie jest z Izraelem ani z żadnym z synów Efraima. 25,08 Jeœli zaœ mniemasz, że się wzmocniszprzez to, osłabi cię Bóg przed wrogiem, albowiem u Boga jest siła, aby pomóc i aby osłabić. 25,09 Amazjasz zapytał męża Bożego: A co zrobić ze stu talentami srebra, które dałem oddziałowi wojowników z Izraela? Mšż Boży odpowiedział: Pan ma więcej do dania tobie niż to. 25,10 Zwolnił więc Amazjasz oddział, którydo niego przybył z Efraima, aby wrócili na swoje miejsce. Oni jednak bardzo się rozgniewali na Judę i powrócili do ojczyzny,wršc gniewem. 25,11 Amazjasz, wzmocniwszy się, wyruszył na czele swego wojska do Doliny Soli, gdzie pobił dziesięć tysięcy synów Seiru, 25,12 a dziesięć tysięcy żywych uprowadzilisynowie Judy. Wprowadzili ich potem na szczyt skały i stršcili ich ze szczytu skały, tak iż się wszyscy porozbijali. 25,13 A żołnierze oddziału, który Amazjaszwycofał ze swej wyprawy na wojnę, rozeszli się po miastach judzkich, od Samarii aż po Bet-Choron, zabijajšc trzy tysišce ludzi i zabierajšc wielki łup. 25,14 Kiedy po rozbiciu Edomitów wrócił Amazjasz, wprowadził bogów synów Seiru iustanowił ich bogami dla siebie, oddajšc im pokłon i palšc kadzidło. 25,15 Zapłonšł wtedy gniew Pana na Amazjasza i wysłał On do niego proroka, który mu powiedział: Dlaczegoœ szukał bogów tego ludu, którzy nie uratowali ich narodu z twojej ręki? 25,16 Kiedy on to do niego mówił, powiedział mu król: Czy ustanowiliœmy cię doradcš króla? Przestań! Po cóż majš cię uderzyć? Prorok zaprzestał i zawołał: Wiem, że Bóg powzišł zamiar, by cię zgubićza to, żeœ to uczynił i nie usłuchałeœ mojej rady. 25,17 Wtedy Amazjasz, król judzki, naradził się i wysłał posłów do Joasza, syna Joachaza, syna Jehu, króla izraelskiego: PrzyjdŸ, a zmierzymy się zbrojnie! 25,18 A Joasz, król izraelski, przekazał Amazjaszowi, królowi judzkiemu, takš odpowiedŸ: Cierń na Libanie przesłał cedrowi na Libanie takš proœbę: Daj córkę swojš mojemu synowi za żonę! Lecz dziki zwierz, który jest na Libanie, przebiegał i rozdeptał cierń. 25,19 Mówisz sobie: Oto pobiłem Edomitów. Skutkiem czego twoje serce uniosło się pychš, by się chwalić. Pozostań teraz w swoim domu! Dlaczego masz się narażać na nieszczęœcie i masz upaœć ty, a razem z tobš i Juda? 25,20 Lecz Amazjasz nie usłuchał, co było zrzšdzeniem Boga, który chciał ich wydać w ręce Joasza, za to, że szukali bogów Edomu. 25,21 Wyruszył więc Joasz, król izraelski, i zmierzyli się zbrojnie - on i Amazjasz - Bet-Szemesz, które należy do Judy. 25,22 Juda został pobity przez Izraela, i uciekł każdy do swego namiotu. 25,23 Amazjasza zaœ, króla judzkiego, synaJoasza, syna Joachaza, pojmał w Bet-Szemesz Joasz, król izraelski, i zaprowadził go do Jerozolimy. Zrobił wyłom w murze Jerozolimy od Bramy Efraima aż do Bramy Węgła, na czterysta łokci. 25,24 Zabrał też wszystko złoto i srebro, wszystkie naczynia, które znajdowały się w œwištyni Bożej u Obed-Edoma i w skarbcach pałacu królewskiego, oraz zakładników, i wrócił do Samarii. 25,25 Amazjasz, syn Joasza, król judzki, żył jeszcze piętnaœcie lat po œmierci Joasza, syna Joachaza, króla izraelskiego. 25,26 A czyż pozostałe dzieje Amazjasza, od pierwszych do ostatnich, nie sš opisane w Księdze Królów judzkich i izraelskich? 25,27 Od czasu kiedy Amazjasz opuœcił Pana, uknuto przeciw niemu spisek w Jerozolimie, uciekł więc do Lakisz. Urzšdzono za nim poœcig do Lakisz i tam go zabito. 25,28 Przewieziono go końmi i pogrzebano zjego przodkami w Mieœcie Dawidowym. *26 26,01 Cały naród Judy wzišł Ozjasza, którymiał wtedy szesnaœcie lat, i obrał go królem w miejsce jego ojca Amazjasza. 26,02 To on obwarował Elat i przywrócił go Judzie, kiedy król spoczšł ze swymi przodkami. 26,03 W chwili objęcia rzšdów Ozjasz miał szesnaœcie lat i panował pięćdziesišt dwa lata w Jerozolimie. Matce jego było na imięJekolia z Jerozolimy. 26,04 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich we wszystkim, tak jak czynił jego ojciec Amazjasz. 26,05 Dopóki żył Zachariasz, który go uczył bojaŸni Bożej, szukał on Pana, a jak długo szukał Pana, Bóg mu szczęœcił. 26,06 Wyruszył wówczas, by walczyć z Filistynami. Zrobił wyłomy w murach Gat, Jabne i Aszdodu, a odbudował miasta w okolicy Aszdodu i w kraju Filistynów. 26,07 Wspomagał go Bóg przeciwko Filistynom i przeciwko Arabom, mieszkajšcym w Gur-Baal, i przeciwko Meunitom. 26,08 Także i Ammonici płacili daninę Ozjaszowi. Sława jego imienia doszła aż dowejœcia do Egiptu, bo stał się on bardzo potężny. 26,09 Wybudował też Ozjasz baszty w Jerozolimie nad Bramš Węgła, nad Bramš Doliny, nad Narożnikiem i umocnił je. 26,10 Wybudował również wieże w pustyni iwykopał liczne cysterny, ponieważ posiadałwiele bydła na Szefeli i na płaskowyżu - a także rolników i uprawiajšcych winnice na wzgórzach i w ogrodach, kochał się bowiem w uprawie ziemi. 26,11 Ozjasz miał wojsko wyćwiczone do walki, gotowe do wyprawy w pole, podzielone na oddziały, obliczone przez pisarza Jejela i nadzorcę Maasejasza, pod rozkazami jednego z dowódców królewskich- Chananiasza. 26,12 Całkowita liczba naczelników rodów nad tymi dzielnymi wojownikami wynosiła dwa tysišce szeœciuset. 26,13 Pod ich rozkazami było wojsko złożone z trzydziestu siedmiu tysięcy pięciuset ludzi wyćwiczonych do walki, pełnych siły do tego, by wesprzeć króla przeciw wrogom. 26,14 Ozjasz przygotował im, to jest całemu wojsku, tarcze, dzidy, hełmy, pancerze, łuki i kamienie do proc. 26,15 W Jerozolimie polecił on zbudować machiny wojenne według pomysłu konstruktora, do umieszczenia na wieżach inarożnikach celem ciskania strzał i wielkichkamieni. W ten sposób sława jego rozeszłasię daleko, bo doznawał on naprawdę przedziwnej pomocy, aż stał się tak potężnym. 26,16 A kiedy stał się potężny, uniosło się jego serce, aż uległo zepsuciu. Wykroczył przeciw Panu, Bogu swemu, wszedł bowiemdo œwištyni Pańskiej, aby złożyć ofiarę kadzielnš na ołtarz kadzenia. 26,17 Wszedł za nim kapłan Azariasz, a z nim osiemdziesięciu odważnych kapłanów Pańskich. 26,18 Powstali przeciw królowi Ozjaszowi i powiedzieli mu: Ozjaszu, nie do ciebie należyskładanie ofiar kadzielnych Panu, lecz do kapłanów. Sš oni synami Aarona, na to poœwięconymi, aby składać ofiary kadzielne. WyjdŸ z miejsca œwiętego, boœ się sprzeniewierzył i nie przyniesie ci to chwały u Pana. 26,19 Wówczas Ozjasz zapałał gniewem, a w jego ręku była jeszcze kadzielnica. Gdy pałał gniewem na kapłanów, ukazał się na jego czole tršd, wobec kapłanów w œwištyni Pańskiej, przed ołtarzem kadzenia. 26,20 Najwyższy kapłan Azariasz i wszyscy inni kapłani zwrócili się do niego: a oto miał on tršd na czole. Natychmiast więc wypędzili go stamtšd. On sam nawet się spieszył do wyjœcia, bo dotknšł go Pan.26,21 I pozostał król Ozjasz trędowaty aż do dnia swej œmierci, i mieszkał w domu odosobnienia, bo wykluczony został ze œwištyni Pańskiej, podczas gdy Jotam, jegosyn, zarzšdzał pałacem królewskim i sšdził lud. 26,22 Pozostałe zaœ dzieje Ozjasza, pierwsze i ostatnie, sš opisane przez proroka Izajasza, syna Amosa. 26,23 I spoczšł Ozjasz ze swymi przodkami, i pochowano go z jego przodkami na polu obok grobu królów. Mówiono bowiem: On był trędowaty. Syn jego Jotam został w jego miejsce królem. *27 27,01 Jotam w chwili objęcia rzšdów miał dwadzieœcia pięć lat, a szesnaœcie lat panował w Jerozolimie. Matce jego było naimię Jerusza, córka Sadoka. 27,02 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich, i we wszystkim działał tak, jak jego ojciec Ozjasz, nie wtargnšł jednak, jak on do œwištyni Pańskiej. Ale lud nadal był zepsuty. 27,03 On to wybudował Bramę Górnš œwištyni Pańskiej i przeprowadził wiele prac przy murach Ofelu. 27,04 Budował też miasta w górach judzkich, a w lasach wzniósł zamki i wieże.27,05 On to walczył z królem Ammonitów i zwyciężył go. W roku tym dali mu Ammonicisto talentów srebra, dziesięć tysięcy kor pszenicy i dziesięć tysięcy kor jęczmienia. Podobnie płacili mu Ammonici także i w drugim, i w trzecim roku. 27,06 Jotam wzrósł w potęgę, ponieważ utwierdził swoje drogi przed Panem, Bogiem swoim. 27,07 Pozostałe zaœ dzieje Jotama, wszystkie jego walki i przedsięwzięcia opisane sš w Księdze Królów Izraela i Judy.27,08 Dwadzieœcia pięć lat miał, gdy zostałkrólem, a szesnaœcie lat panował w Jerozolimie. 27,09 I spoczšł Jotam przy swoich przodkach, i pochowano go w Mieœcie Dawidowym. A jego syn Achaz został w jegomiejsce królem. *28 28,01 Achaz w chwili objęcia rzšdów miał dwadzieœcia lat, a szesnaœcie lat panował w Jerozolimie. Nie czynił on tego, co jest słuszne w oczach Pańskich, tak jak czynił jego praojciec Dawid, 28,02 lecz kroczył drogami królów Izraela,nawet sporzšdził Baalom posšgi ulane z metalu. 28,03 On to składał ofiary kadzielne w Dolinie Synów Hinnoma i przeprowadził swego syna przez ogień - na modłę ohydnych grzechów pogan, których Pan wypędził przed Izraelitami. 28,04 Składał też ofiary krwawe i kadzielne na wyżynach i pagórkach, i pod każdym drzewem zielonym. 28,05 Dlatego wydał go Pan, Bóg jego, w ręce króla Aramu. Pobito go i uprowadzono od niego wielkš liczbę jeńców, których zaprowadzono do Damaszku. On zaœ sam został wydany w ręce króla izraelskiego, który zadał mu wielkš klęskę. 28,06 Pekach, syn Remaliasza, wymordowałwówczas jednego dnia w Judzie sto dwadzieœcia tysięcy ludzi, samych dzielnychwojowników, bo opuœcili oni Pana, Boga swych ojców. 28,07 Dzielny wojownik efraimski Zikri zabił wówczas syna królewskiego Maasejasza, zarzšdcę pałacu Azrikama i namiestnika królewskiego Elkanę. 28,08 Izraelici wzięli do niewoli od swoich braci z Judy dwieœcie tysięcy żon, synów i córek, pobrali też od nich wielki łup i uprowadzili to wszystko do Samarii. 28,09 Był tam jednak prorok Pański, imieniem Oded, który wyszedł przed wojskapowracajšce do Samarii i rzekł im: Oto Pan,Bóg ojców waszych, w swoim gniewie przeciw Judzie wydał ich w wasze ręce i zabiliœcie ich z okrucieństwem, które dosięgło nieba. 28,10 Teraz zamierzacie ujarzmić dla siebiesynów Judy i Jerozolimy jako waszych niewolników i niewolnice. Tylko czy wy saminie macie win wobec Pana, Boga waszego? 28,11 Posłuchajcie mnie teraz: Odeœlijcie jeńców, których wzięliœcie spoœród waszych braci, bo inaczej spadnie na was płonšcy gniew Pański. 28,12 Powstali wtedy niektórzy mężowie spoœród naczelników - synów Efraima: Azariasz, syn Jochanana, Berekiasz, syn Meszillemota, Ezechiasz, syn Szalluma, i Amasa, syn Chadlaja, stanęli przed tymi, którzy wracali z wojskiem, 28,13 i rzekli im: Nie wprowadzajcie tutaj jeńców, będziemy bowiem winni wobec Pana; czy zamierzacie powiększyć nasze winy i grzechy? Wina nasza bowiem i tak jest wielka, a płonšcy gniew Pański cišży nad Izraelem. 28,14 Żołnierze uwolnili jeńców, a łup zostawili przed naczelnikami i całym zgromadzeniem. 28,15 Mężowie, imiennie wybrani do tego zadania, zajęli się pokrzepieniem jeńców: nagich przyodziano odzieżš wziętš z łupu, ubrano ich i obuto, dano im jeœć i pić, namaszczono, następnie posadziwszy osłabionych na osłach, wprowadzono ich doJerycha, miasta palm, do ich braci, sami zaœ wrócili do Samarii. 28,16 W tym czasie król Achaz wysłał posłów do króla asyryjskiego z proœbš o pomoc. 28,17 Wkroczyli bowiem Edomici i pobiwszy Judę, wzięli jeńców. 28,18 Filistyni także uderzyli na judzkie miasta Szefeli i Negebu, zdobywajšc Bet-Szemesz, Ajjalon, Gederot, Soko wraz zmiejscowoœciami przynależnymi, Timnę z miejscowoœciami przynależnymi, Gimzo z miejscowoœciami przynależnymi. Tam też osiedli. 28,19 Stało się to, ponieważ Pan upokarzałJudę, ze względu na króla Izraela, Achaza, który popierał zepsucie w Judzie i bardzo sprzeniewierzał się wobec Pana. 28,20 Przybył potem do niego Tiglat-Pileser,król asyryjski, ale przygniótł go raczej, niż wspomógł. 28,21 Chociaż Achaz obrabował œwištynię Pańskš, pałac królewski i naczelników, obdarowujšc tym króla asyryjskiego, i tak nic mu to nie pomogło. 28,22 W czasie tego ucisku król Achaz nadalsprzeniewierzał się Panu. 28,23 Składał bowiem ofiary bogom Damaszku, którzy go pokonali, i mówił: Bogowie królów Aramu dali im pomoc. Będę im składał ofiary, a pomogš mi. Lecz przyczyniły się one do upadku i jego, i ,edutuna: i przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż×PCcؓ;cŮÎhcÚ6+‚c۸9š*całego Izraela. 28,24 Zabrał też Achaz naczynia œwištyni Bożej i pokruszył je. Zamknšł bramy œwištyni Pańskiej, a wystawił sobie ołtarze we wszystkich zakštkach Jerozolimy. 28,25 W każdym też judzkim mieœcie ustanawiał wyżyny, aby składać ofiary kadzielne dla obcych bogów, przez co rozgniewał Pana, Boga swych przodków. 28,26 Pozostałe zaœ jego dzieje i przedsięwzięcia od najwczeœniejszych do ostatnich, sš opisane w Księdze Królów judzkich i izraelskich. 28,27 Spoczšł potem Achaz ze swymi przodkami i pochowano go w mieœcie, w Jerozolimie, ale nie w grobach królów judzkich. Jego syn Ezechiasz został w jego miejsce królem. *29 29,01 Ezechiasz objšł rzšdy majšc dwadzieœcia pięć lat i panował dwadzieœcia dziewięć lat w Jerozolimie. Jego matce byłona imię Abbija, córka Zachariasza. 29,02 Czynił on to, co było słuszne w oczach Pańskich, podobny we wszystkim dotego, co czynił jego przodek Dawid. 29,03 On to w pierwszym roku swego panowania, w miesišcu pierwszym otworzyłbramy œwištyni Pańskiej i naprawił je. 29,04 Wprowadził kapłanów i lewitów i zgromadził ich na dziedzińcu wschodnim. 29,05 Potem im rzekł: Posłuchajcie mnie, lewici! Teraz oczyœćcie siebie i oczyœćcie dom Pana, Boga ojców waszych. Usuńcie to,co nieczyste, z miejsca œwiętego. 29,06 Albowiem sprzeniewierzyli się nasi przodkowie i czynili to, co jest złe w oczach Pana, Boga naszego, opuœcili Go i odwrócili twarz od przybytku Pańskiego, a tyłem do niego się obrócili. 29,07 Zamknęli bramy przedsionka i pogasililampy, nie składali w œwištyni ofiar kadzielnych ani całopaleń Bogu Izraela. 29,08 Dlatego spadł gniew Pana na Judę i naJerozolimę. I uczynił On z nich przedmiot lęku, zdumienia i drwin, jakeœcie sami widzieli swoimi oczyma. 29,09 Oto dlaczego nasi przodkowie padali od miecza, a synów naszych, nasze córki i nasze żony uprowadzono do niewoli. 29,10 Teraz noszę w sercu zamiar zawarcia przymierza z Panem, Bogiem Izraela, aby odwrócił od nas płonšcy swójgniew. 29,11 Synowie moi, nie bšdŸcie teraz niedbali, bo wybrał was Pan, abyœcie stali w Jego obecnoœci, abyœcie byli dla Niego sługami do Jego rozporzšdzenia i składali Mu ofiary kadzielne. 29,12 Powstali wtedy lewici: Machat, syn Amasaja, i Joel, syn Azariasza, z synów Kehata, a z synów Merariego: Kisz, syn Abdiego, i Azariasz, syn Jalleleela; a z Gerszonitów: Joach, syn Zimmy, i Eden, synJoacha. 29,13 A z synów Elisafana: Szimri i Jejel; z synów Asafa: Zachariasz i Mattaniasz. 29,14 Z synów zaœ Hemana: Jechiel i Szimei;z synów Jedutuna: Szemajasz i Uzzjel. 29,15 Zebrali oni swych braci i oczyœcili się, a póŸniej na rozkaz króla, według przepisów Pana, wkroczyli, by oczyœcić œwištynię Pańskš. 29,16 Weszli także kapłani do wnętrza œwištyni Pańskiej, aby jš oczyœcić. Cokolwiek nieczystego znaleŸli w œwištyni Pańskiej, wszystko wyrzucili na dziedziniecœwištyni Pańskiej. Następnie brali to lewici,wynosili na zewnštrz i wrzucali do potoku Cedron. 29,17 Zaczęli oczyszczanie w pierwszym dniu pierwszego miesišca, a w dniu ósmym tego miesišca weszli do przedsionka Pańskiego. Dokonywali oczyszczenia œwištyni Pańskiej przez osiem dni. W szesnastym zaœ dniu pierwszego miesišca zakończyli. 29,18 Udali się następnie do samego króla Ezechiasza doœwiadczyli: Oczyœciliœmy całš œwištynię Pańskš: ołtarz całopalenia i wszystkie jego sprzęty, stół chlebów pokładnych i wszystkie jego naczynia. 29,19 Wszystkie też naczynia, które zbezczeœcił król Achaz w czasie swego panowania, gdy się sprzeniewierzył, na nowo ustawiliœmy i poœwięcili. Oto one sš przed ołtarzem Pańskim. 29,20 Wstał król Ezechiasz, zebrał naczelników miasta i poszedł do œwištyni Pańskiej. 29,21 Przyprowadzono wówczas siedem młodych cielców, siedem baranów, siedem jagništ i siedem kozłów a ofiarę przebłagalnš za królestwo, za œwištynię i za Judę. Następnie polecił kapłanom, synom Aarona, by złożyli całopalenia na ołtarzu Pańskim. 29,22 Zabito te cielce, a kapłani wzięli z nich krew i pokropili ołtarz. Następnie zabiwszy barany pokropili krwiš ołtarz. Zabili jagnięta i skropili krwiš ołtarz. 29,23 Przyprowadzili potem kozły, przeznaczone na ofiarę za grzech, przed króla i zgromadzenie, aby włożyli na nie ręce. 29,24 Potem kapłani je zabili, a ich krew wylali na ołtarz jako ofiarę przebłagalnš dla zadoœćuczynienia za całego Izraela, albowiem król nakazał całopalenie i przebłagalnš ofiarę za całego Izraela. 29,25 Postawił też lewitów w œwištyni Pańskiej z cymbałami, harfami i cytrami według polecenia Dawida i Gada, "Widzšcego" królewskiego, oraz proroka Natana, rozkaz bowiem pochodził od Pana za poœrednictwem Jego proroków. 29,26 Stanęli więc lewici z instrumentami Dawida, a kapłani z tršbami. 29,27 Wtedy rozkazał Ezechiasz złożyć na ołtarzu całopalnš ofiarę, a skoro rozpoczęło się całopalenie, zaczęto œpiewać pieœń ku czci Pana, przy wtórze tršb i instrumentów króla izraelskiego Dawida. 29,28 Całe zgromadzenie oddało pokłon, a pieœń rozbrzmiewała i tršby grały. Wszystko to trwało aż do końca ofiary całopalnej. 29,29 Gdy zakończono całopalenia, król i wszyscy, którzy byli przy nim, upadli ze czciš na kolana i oddali pokłon. 29,30 Król Ezechiasz i naczelnicy rozkazali lewitom wysławiać Pana słowami Dawida i "Widzšcego" Asafa. Oni zaœ wysławiali aż do radosnego uniesienia, padali na kolana i oddawali pokłon. 29,31 W końcu przemówił Ezechiasz: Teraz na nowo poœwięciliœcie się dla Pana. Przystšpcie i przynoœcie ofiary krwawe i dziękczynne do œwištyni Pańskiej. Wnosiło więc zgromadzenie ofiary krwawe i dziękczynne, a każdy, kto pragnšł, składałrównież ofiary całopalenia. 29,32 Liczba zaœ całopaleń, które przynieœli do œwištyni, była następujšca: cielców siedemdziesišt, baranów sto, jagništ dwieœcie. Wszystko to na ofiarę całopalnš dla Pana. 29,33 Jako œwięte dary złożono: cielców szeœćset, a owiec trzy tysišce. 29,34 Za mało jednakże było kapłanów i nie zdołali obedrzeć ze skóry wszystkich ofiar całopalnych. Wsparli ich więc bracia ich lewici, aż do zakończenia pracy, aż się kapłani oczyœcili. Lewici bowiem byli gorliwsi do poœwięcenia się niż kapłani. 29,35 Obfite także całopalenie złożono oprócz tłuszczu ofiar biesiadnych i oprócz ofiar płynnych. Tak to wznowiona została służba Boża w œwištyni Pańskiej. 29,36 Uradował się wówczas Ezechiasz i cały lud, że Bóg takim duchem natchnšł lud, rzecz ta bowiem została szybko dokonana. *30 30,01 Ezechiasz wysłał posłów do całego Izraela i Judy, a do Efraima i Manassesa napisał także listy, żeby przybyli do œwištyni Pańskiej w Jerozolimie, aby odprawić Paschę ku czci Pana, Boga Izraela. 30,02 Król i jego naczelnicy, i całe zgromadzenie w Jerozolimie postanowili obchodzić Paschę w drugim miesišcu, 30,03 ponieważ nie mogli obchodzić jej w owym czasie, gdyż kapłani jeszcze się nie oczyœcili w dostatecznej liczbie, a lud nie zebrał się w Jerozolimie. 30,04 Sprawę tę uznał za słusznš król i całe zgromadzenie. 30,05 Postanowili więc ogłosić to w całym Izraelu od Beer-Szeby aż do Dan, żeby przybyli obchodzić w Jerozolimie Paschę Pana, Boga Izraela; od dawna bowiem nie obchodzono jej tak, jak było przepisane. 30,06 Rozeszli się więc gońcy z listami od króla i jego przywódców po całej ziemi Izraela i Judy, zgodnie z królewskim rozkazem ogłaszajšc: Synowie Izraela, powróćcie do Pana, Boga Abrahama, Izaaka i Izraela, aby i On powrócił łaskawie do tych, którzy ocaleli uciekajšc z ręki królówasyryjskich. 30,07 Nie bšdŸcie podobni do waszych ojców i braci, którzy wykroczyli przeciw Panu, Bogu ich ojców, za co wydał On ich na zniszczenie, jak to sami widzicie. 30,08 A teraz nie czyńcie twardym waszegokarku jak wasi ojcowie, podajcie rękę PanuipójdŸcie do Jego przybytku, który poœwięcił na wieki. Służcie Bogu waszemu, Panu, a odwróci się od was Jego płonšcy gniew. 30,09 Jeœli bowiem wrócicie do Pana, wasi bracia i synowie doznajš miłosierdzia u tych, którzy ich uprowadzili, i wrócš do tejziemi, bo łaskawy i miłosierny jest Pan, Bóg wasz, i nie odwróci od was oblicza, byleœcie tylko wrócili do Niego. 30,10 Gońcy przechodzili z miasta do miastaw kraju Efraima i Manassesa aż do Zabulona, lecz wyœmiewano się i drwiono z nich. 30,11 Jedynie niektórzy mężowie z pokolenia Asera, Manassesa i Zabulona upokorzyli się i przyszli do Jerozolimy. 30,12 Przeciwnie zaœ, w ludziach Judy rękaBoża działała, dajšc im jedno serce do wypełnienia rozkazu króla i naczelników według przepisów Pańskich. 30,13 I tak zebrał się w Jerozolimie wielki tłum ludu, aby obchodzić w drugim miesišcuŒwięto Przaœników. Zgromadzenie to było bardzo liczne. 30,14 Powstali wtedy i usunęli ołtarze, które były w Jerozolimie. Wyrzucili wszystkie ołtarze kadzenia i wrzucili do potoku Cedron. 30,15 Ofiarowali potem Paschę czternastegodnia miesišca drugiego. Zawstydzeni kapłanii lewici oczyszczali się i mogli wnosić całopalenia do œwištyni Pańskiej. 30,16 Stali też na swoich miejscach wedługswego urzędu i według Prawa Mojżesza, męża Bożego. Kapłani wylewali krew, którš brali z ršk lewitów. 30,17 Ponieważ wielu ze zgromadzenia jeszcze się nie oczyœciło, dlatego lewici sami składali w ofierze baranki paschalne za tych wszystkich, którzy nie byli czyœci, aby móc je poœwięcić Panu. 30,18 Wielka bowiem częœć narodu, zwłaszcza wielu z pokolenia Efraima, Manassesa, Issachara i Zabulona nie oczyœciła się, jedli bowiem baranka paschalnego niezgodnie z przepisami. Modliłsię wówczas za nich Ezechiasz tymi słowami: Panie, w dobroci swej racz przebaczyć 30,19 tym wszystkim, którzy szczerym sercem szukali Pana, Boga swych ojców, choć nie odznaczali się czystoœciš wymaganš do spożywania rzeczy œwiętych. 30,20 Wówczas Pan wysłuchał Ezechiasza iprzebaczył ludowi. 30,21 Izraelici, którzy znaleŸli się w Jerozolimie, obchodzili Œwięto Przaœników przez siedem dni, wœród wielkiej radoœci, akapłani i lewici codziennie wysławiali Pana pieniami ze wszystkich swych sił. 30,22 Wtedy Ezechiasz przemówił do serca wszystkich lewitów, którzy byli umiejętni wsprawach Pańskich. W ten sposób w siedemdni ukończono uroczystoœć, składajšc ofiary biesiadne i wysławiajšc Pana, Boga swych ojców. 30,23 Następnie całe zgromadzenie uchwaliło œwiętować jeszcze siedem dni i tak spędzono jeszcze siedem dni wœród radoœci. 30,24 Król bowiem judzki, Ezechiasz, ofiarował dla zgromadzenia tysišc cielców isiedem tysięcy owiec, a naczelnicy ofiarowali dla zgromadzenia tysišc młodychcielców i dziesięć tysięcy owiec. Kapłani zaœ oczyœcili się w ogromnej liczbie. 30,25 Całe zgromadzenie Judy, kapłani i lewici oraz całe zgromadzenie przybyłych z Izraela, dalej przychodnie, którzy nadeszli z kraju, oraz ci, którzy przebywaliw Judzie - pełni byli radoœci. 30,26 W Jerozolimie zapanowała radoœć takwielka, jakiej nie było w Jerozolimie od czasów Salomona, syna Dawida, króla izraelskiego. 30,27 Na koniec powstali kapłani, aby błogosławić lud. Ich głos został wysłuchany, a modlitwa ich doszła do Jegoœwiętego mieszkania - do nieba. *31 31,01 Kiedy to wszystko się zakończyło, wszyscy Izraelici, którzy tam byli, udali siędo miast Judy, zniszczyli wtedy stele, połamali aszery, znieœli całkowicie wyżyny i ołtarze w całej ziemi Judy i Beniamina, Efraima i Manassesa. Potem powrócili wszyscy Izraelici do swych miast, każdy doswej posiadłoœci. 31,02 Ezechiasz przywrócił zmiany kapłanów i lewitów: w każdej z ich zmian, odpowiednio do służby, kapłanów i lewitów:do składania całopaleń i ofiar biesiadnych, aby pełnili służbę i odprawiali, i œpiewali pieœni pochwalne w bramach obozu Pańskiego. 31,03 Częœć z majštku królewskiego przeznaczono na ofiary całopalne, a mianowicie na całopalenia poranne i wieczorne, na całopalenia w szabaty, w dninowiu księżyca i uroczystoœci - tak, jak to przepisane w Prawie Pańskim. 31,04 Rozkazał też ludowi, mieszkańcom Jerozolimy, aby oddawali częœci należne kapłanom i lewitom, aby mogli oni wytrwać w Prawie Pańskim. 31,05 Skoro tylko rozszedł się ten rozkaz, ofiarowali Izraelici pierwociny zboża, moszczu, oliwy i miodu oraz wszelkich ziemiopłodów i przynieœli obfite dziesięciny ze wszystkiego. 31,06 Izraelici i potomkowie Judy, którzy mieszkali w miastach judzkich, dostarczyli dziesięcinę z wołów i owiec, oraz dziesięcinę z darów poœwięconych Panu, ichBogu. Składali to wszystko na stosy. 31,07 Trzeciego miesišca rozpoczęli kłaœć te stosy, a w miesišcu siódmym zakończyli.31,08 Przyszedłszy potem Ezechiasz i jego naczelnicy i zobaczywszy stosy, błogosławili Pana i Jego lud, Izraela. 31,09 Pytał wówczas Ezechiasz kapłanów i lewitów w sprawie tych stosów. 31,10 Odpowiedział mu wówczas Azariasz, arcykapłan z rodu Sadoka: Gdy zaczęto wnosić tę œwiętš daninę do domu Pańskiego,najedliœmy się i nasycili, i pozostało jeszcze w obfitoœci, albowiem Pan pobłogosławił swój lud i dlatego pozostałoto mnóstwo rzeczy. 31,11 Rozkazał więc Ezechiasz przygotowaćskłady w œwištyni Pańskiej. Gdy je przygotowali, 31,12 wnieœli tam œwiętš daninę, to jest dziesięcinę i rzeczy œwięte. Przełożonym nad nimi został lewita Konaniasz i jego bratSzimei, jako drugi, 31,13 a Jechiel, Azazjasz, Nachat, Asahel, Jerimot, Jozabad, Eliel, Jismakiasz, MachatiBenajasz byli nadzorcami pod kierunkiem Konaniasza i jego brata Szimejego, zgodnie z poleceniem króla Ezechiasza i przełożonego œwištyni Bożej - Azariasza. 31,14 A nadzorcš nad dobrowolnymi ofiarami dla Boga był lewita Kore, syn Jimny, odŸwierny od wschodu, który przekazywał œwiętš daninę na rzecz Pana i rzeczy najœwiętsze. 31,15 Pod jego władzš byli: Eden, Miniamin,Jeszua, Szemajasz, Amariasz, Szekaniasz, którzy mieszkali w miastach kapłańskich, aby stale rozdzielać należnoœci swym braciom podzielonym na zmiany, od wielkiego aż do małego - 31,16 poza wpisanymi do rodowodów mężczyznami od trzech lat wzwyż - wszystkim, którzy przychodzili do œwištyni Pańskiej, aby zapewnić służbę codziennš, według ich odpowiednich czynnoœci i zmian. 31,17 Spisu kapłanów dokonywano według ich rodów, lewitów zaœ od dwudziestu lat wzwyż, według ich czynnoœci i zmian. 31,18 Wpisano również ich dzieci, żony, synów i córki do całego zgromadzenia, bo oni byli obowišzani oddać się na stałe rzeczom œwiętym. 31,19 Dla synów zaœ Aarona, kapłanów mieszkajšcych na obszarze pastwisk ich miast, w każdym mieœcie byli imiennie wyznaczeni mężowie do wydawania częœci należnej każdemu mężczyŸnie spoœród kapłanów i każdemu wcišgniętemu do rodowych spisów lewitów. 31,20 Takie to rozporzšdzenia wydał Ezechiasz dla całej ziemi Judy i czynił to, co dobre, słuszne i wierne jest przed Panem, Bogiem jego 31,21 We wszelkiej pracy, jakš przedsięwzišł w zakresie służby w œwištyni Bożej, bšdŸ w zakresie Prawa czy przykazań, szukajšc swego Boga, działał zcałego serca i dlatego mu się szczęœciło. *32 32,01 Po tych wydarzeniach i po tych dowodach wiernoœci nadcišgnšł Sennacheryb, król asyryjski. Przybył do Judy, obległ warowne miasta i rozkazał je zdobyć. 32,02 Gdy spostrzegł Ezechiasz, że wtargnšł Sennacheryb i że zwrócił się do walki przeciw Jerozolimie, 32,03 postanowił wówczas ze swymi dowódcami i wojownikami zatkać Ÿródła wody, które były na zewnštrz miasta, a onimu pomogli. 32,04 Zgromadził się liczny tłum ludu, który zatkał wszystkie Ÿródła oraz strumień, płynšcy poœrodku ziemi, mówišc:Po co wchodzšcy królowie asyryjscy majš znaleŸć wiele wody? 32,05 Nabrawszy odwagi, naprawił wszystkie zburzone mury, wzniósł na nich wieże, a na zewnštrz drugi mur. Umocnił Millo Miasta Dawidowego i przygotował wielkš liczbę oszczepów i tarcz. 32,06 Wyznaczył dowódców wojennych nad ludem, zgromadził ich u siebie na placu bramy miejskiej, gdzie przemówił do ich serc, oœwiadczajšc: 32,07 BšdŸcie mężni i mocni, nie bójcie się inie dajcie się zastraszyć królowi asyryjskiemu ani temu mnóstwu, które jestz nim, z nami bowiem jest Ktoœ większy niżz nim. 32,08 Z nim jest ramię cielesne, a z nami Pan, nasz Bóg, aby nas wspierać i aby toczyć nasze boje. Lud na słowa króla judzkiego, Ezechiasza, nabrał otuchy. przed jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żÜPcÝm cŢvOcßĹ*.cŕó8ƒ-32,09 Sennacheryb, król asyryjski, który wtedy z całym swym wojskiem był w Lakisz, wysłał swoje sługi do Jerozolimy -do Ezechiasza, króla judzkiego, i do wszystkich ludzi z Judy, którzy byli w Jerozolimie, z tym poselstwem: 32,10 Tak mówi Sennacheryb, król asyryjski: Na czym wy opieracie swoje nadzieje, że przebywacie tak oblężeni w Jerozolimie? 32,11 Może Ezechiasz zwodzi was, abyœcie wydali siebie na œmierć z głodu i z pragnienia, mówišc: Nasz Pan Bóg wybawi nas z ręki króla asyryjskiego? 32,12 Czyż to nie on, Ezechiasz, poznosił Jego wyżyny i ołtarze, a potem rzekł do Judy i Jerozolimy: Przed jednym ołtarzem będziecie pokłon oddawać Bogu i na nim palić kadzidło? 32,13 Czyż nie wiecie, co uczyniłem ja i moi przodkowie wszystkim narodom krajów? Czy naprawdę zdołali bogowie tychnarodów i wszystkich ziem wybawić ich kraje z mojej ręki? 32,14 Który spoœród wszystkich bogów tychnarodów, które moi przodkowie klštwš przeznaczyli na zniszczenie, zdołał wybawić swój naród z mojej ręki? Czyżby więc mógł wasz Bóg wybawić was z mojej ręki? 32,15 Niech was teraz Ezechiasz nie oszukuje i nie zwodzi was czymœ podobnym.Nie wierzcie mu, albowiem żaden bóg jakiegokolwiek narodu lub królestwa nie zdoła wybawić swego narodu z mojej ręki lub z ręki moich przodków. Tym bardziej wasz Bóg nie wybawi was z mojej ręki. 32,16 Słudzy jego jeszcze więcej mówili przeciw Panu Bogu i Jego słudze Ezechiaszowi. 32,17 Sennacheryb napisał też list, aby wydrwić Pana, Boga Izraela, mówišc o Nim:Podobnie jak bogowie innych narodów ziemi nie wybawili swych ludów z mojej ręki, tak samo nie wybawi swego ludu z mojej ręki Bóg Ezechiasza. 32,18 Krzyczeli ponadto donoœnym głosem w języku hebrajskim do ludu w Jerozolimie,który był na murach, aby ich przestraszyć i przerazić, i tak zdobyć miasto. 32,19 O Bogu Jerozolimy mówili, jak się mówi o bogach ludów ziemi, którzy sš dziełem ršk ludzkich. 32,20 Król Ezechiasz i prorok Izajasz, syn Amosa, modlili się w tej sprawie, wołajšc ku niebu. 32,21 Wtedy Pan wysłał anioła, który wytępił wszystkich dzielnych wojowników oraz ksišżšt i dowódców wraz z naczelnikami w obozie króla asyryjskiego. Musiał więc wrócić do swego kraju ze wstydem na twarzy. Wszedł potem do œwištyni swego bożka, a właœni jego synowie sprawili, że padł pod mieczem. 32,22 Tak to Pan ocalił Ezechiasza i mieszkańców Jerozolimy z ręki Sennacheryba, króla asyryjskiego, i z ręki wszystkich nieprzyjaciół. Obdarzył ich pokojem na wszystkich granicach. 32,23 Wielu wówczas przynosiło do Jerozolimy ofiary Panu i kosztowne dary dla króla judzkiego, Ezechiasza, który po tych wydarzeniach wzrósł w oczach wszystkich narodów. 32,24 W tych dniach rozchorował się Ezechiasz œmiertelnie. Modlił się do Pana, który go wysłuchał i dał cudowny znak. 32,25 Ezechiasz jednak nie odwdzięczył się za wyœwiadczone dobrodziejstwo, ponieważjego serce uniosło się pychš, i dlatego zapłonšł gniew Boży nad nim, nad Judš i nad Jerozolimš. 32,26 Wtedy Ezechiasz upokorzył się za wyniosłoœć swego serca - on i mieszkańcy Jerozolimy - i nie spadł na nich gniew Pański w dniach Ezechiasza. 32,27 Ezechiasz posiadał bogactwa i bardzowielkš sławę. Nabył sobie skarby w srebrze, w złocie, w drogich kamieniach, w wonnoœciach, w tarczach i innych wartoœciowych przedmiotach. 32,28 Przygotował także składy na plony zboża, na moszcz i oliwę, stajnie dla różnych gatunków bydła i owczarnie dla trzód. 32,29 Nabył sobie stada, i w wielkiej iloœci posiadał owce i woły, ponieważ Bóg dał muwielkie bogactwa. 32,30 To właœnie Ezechiasz zamknšł wyjœcie wód z górnego Gichonu i poprowadził je prosto na dół ku zachodowido Miasta Dawidowego. Ezechiaszowi powodziło się we wszystkich jego przedsięwzięciach. 32,31 Kiedy jednak przybyło poselstwo ksišżšt babilońskich, wysłanych do niego poto, by się dowiedzieć o cudzie, jaki zdarzyłsię w kraju, Bóg opuœcił go, wystawiajšc go w ten sposób na próbę, aby ujawniły sięw pełni zamiary jego serca. 32,32 A reszta dziejów Ezechiasza i czyny jego pobożnoœci opisane sš w widzeniu proroka Izajasza, syna Amosa, w Księdze Królów judzkich i izraelskich. 32,33 I spoczšł Ezechiasz ze swymi przodkami, i pogrzebano go przy drodze wznoszšcej się do grobów synów Dawida. Wzwišzku z jego œmierciš cały Juda i mieszkańcy Jerozolimy złożyli mu hołd. Synjego Manasses został w jego miejsce królem. *33 33,01 W chwili objęcia rzšdów Manasses miał dwanaœcie lat i panował pięćdziesišt pięć lat w Jerozolimie. 33,02 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich - na modłę ohydnych grzechów ludów, które Pan wypędził przed Izraelitami. 33,03 Z powrotem odbudował wyżyny, które zniszczył jego ojciec Ezechiasz. Wznosił ołtarze Baalom i porobił aszery. Oddawał pokłon całemu wojsku niebieskiemu i służył mu. 33,04 Budował również ołtarze w œwištyni Pańskiej, o której Pan powiedział: W Jeruzalem pozostanie Imię moje na zawsze.33,05 Budował ołtarze całemu wojsku niebieskiemu na obydwóch dziedzińcach œwištyni Pańskiej. 33,06 On to przeprowadził synów swoich przez ogień w Dolinie Synów Hinnoma, uprawiał wróżbiarstwo, czary i magię, ustanowił zaklinaczy i wieszczków. Mnóstwo zła uczynił w oczach Pana, pobudzajšc Go do gniewu. 33,07 I posšg rzeŸbiony, który kazał wykonać, postawił w œwištyni Bożej, o której Bóg powiedział do Dawida i do syna jego Salomona: W œwištyni tej i w Jeruzalem, które wybrałem ze wszystkich pokoleń Izraela, kładę moje Imię na wieki. 33,08 I już nie dopuszczę, by noga Izraelitów ustšpiła z tej ziemi, którš dałem ich przodkom, jeœli tylko będš przestrzegali tego wszystkiego, co im przykazałem w zakresie całego Prawa, postanowień i nakazów danych za poœrednictwem Mojżesza. 33,09 Manasses wprowadził w błšd Judę i mieszkańców Jerozolimy, tak iż czynili większe zło aniżeli narody pogańskie, którePan wytracił przed Izraelitami. 33,10 Napominał Pan Manassesa i jego lud, ale nie nakłonili ucha. 33,11 Wtedy Pan sprowadził przeciw nim dowódców wojsk króla asyryjskiego, którzypojmali Manassesa na haki, zakuli w spiżowe dwa łańcuchy i uprowadzili do Babilonu. 33,12 W ucisku przebłagał on Pana, Boga swego, i upokorzył się bardzo przed Bogiem swych przodków. 33,13 Prosił Go, a On go wysłuchał. Usłyszał jego proœbę i pozwolił mu wrócić do Jerozolimy, do swego królestwa. W ten sposób Manasses zrozumiał, że tylko sam Pan jest Bogiem. 33,14 Wybudował potem mur zewnętrzny Miasta Dawidowego, na zachód od Gichonu, w dolinie aż do wejœcia Bramy Rybnej i naokoło Ofelu, następnie bardzo go podwyższył. Ustanowił też dowódców wojskowych we wszystkich miastach warownych Judy. 33,15 Usunšł obcych bogów i ów posšg ze œwištyni Pańskiej oraz wszystkie ołtarze, które wybudował na górze œwištyni Pańskiei w Jerozolimie. Wyrzucił je poza miasto. 33,16 Odbudowawszy ołtarz Pański, złożyłna nim ofiary biesiadne oraz dziękczynne, amieszkańcom Judy przykazał, aby służyli Panu, Bogu Izraela. 33,17 Lud jednak nadal składał ofiary na wyżynach, lecz tylko dla Pana, Boga swego. 33,18 A pozostałe dzieje Manassesa, jego modlitwa do Boga oraz słowa "Widzšcych", którzy mówili do niego w imię Pana, Boga Izraela, sš opisane w Dziejach Królów Izraela. 33,19 Jego zaœ modlitwa i jej wysłuchanie, wszystkie jego grzechy i występki, miejsca, na których ustanowił wyżyny, ustawił aszery i posšgi przed jego upokorzeniem się, zostały zapisane w Dziejach Chozaja. 33,20 Spoczšł wreszcie Manasses ze swymiprzodkami i pochowano go w jego domu. Synjego Amon został w jego miejsce królem. 33,21 W chwili objęcia rzšdów Amon miał dwadzieœcia dwa lata i panował dwa lata w Jerozolimie. 33,22 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, tak jak ojciec jego Manasses. Amon składał ofiary wszystkim bożkom, które kazał sporzšdzić jego ojciec Manasses, i służył im. 33,23 Ale się nie upokorzył wobec Pana, jaksię upokorzył jego ojciec Manasses, wręczprzeciwnie, zwiększył jeszcze winę. 33,24 Słudzy jego uknuli spisek przeciw niemu i zabili go w jego pałacu. 33,25 Lecz lud kraju wytracił wszystkich, którzy spiskowali przeciw królowi Amonowi,a w jego miejsce lud kraju ustanowił królem jego syna, Jozjasza. *34 34,01 W chwili objęcia rzšdów Jozjasz miałosiem lat i panował trzydzieœci jeden lat w Jerozolimie. 34,02 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich, i kroczył drogami swego praojca Dawida, nie zbaczajšc ani na prawo, ani na lewo. 34,03 W ósmym roku swych rzšdów, chociaż jeszcze był młodzieńcem, zaczšł szukać Boga swego praojca Dawida, a w dwunastym roku rozpoczšł oczyszczanie Judy i Jerozolimy z wyżyn, aszer, oraz bożków rzeŸbionych i odlewanych z metalu. 34,04 W jego obecnoœci burzono ołtarze Baalów; zwalił on stele słoneczne, które były na nich u góry, połamał aszery, posšgi rzeŸbione i odlewane z metalu, pokruszył je, zmiażdżył, a szczštki ich porozsypywał na grobach tych, którzy im składali ofiary. 34,05 Koœci kapłanów spalił na ich ołtarzach i tak oczyœcił Judę i Jerozolimę. 34,06 W miastach Manassesa, Efraima i Symeona aż do Neftalego na ich placach 34,07 wywrócił ołtarze, rozbił i pokruszyłaszery i posšgi oraz zwalił wszystkie stelesłoneczne w całej ziemi Izraela; potem zaœ wrócił do Jerozolimy. 34,08 W osiemnastym roku swych rzšdów, przy oczyszczaniu ziemi i œwištyni polecił Szafanowi, synowi Asaliasza, i Maasejaszowi, zarzšdcy miasta, oraz Joachowi, synowi Joachaza, sekretarzowi -odnowić œwištynię Pana, Boga swego. 34,09 Udali się do arcykapłana Chilkiasza i oddali pienišdze przyniesione do œwištyni Bożej, które zebrali odŸwierni lewici od ludzi z Manassesa, Efraima i od całej reszty Izraela z całej ziemi Judy i Beniamina oraz od mieszkańców Jerozolimy.34,10 Wręczono je następnie kierownikom robót jako nadzorcom w œwištyni Pańskiej, a ci wydali je na robotników pracujšcych wœwištyni Pańskiej celem naprawienia i odnowienia budynku. 34,11 Wydali więc je na cieœli i budowniczych oraz na kupno ciosowych kamieni i drewna zdatnego na wišzania i na œciany budynków, które królowie judzcy doprowadzili do ruiny. 34,12 Ludzie ci wykonali swš pracę z niezachwianš wiernoœciš. Nad nimi byli: Jachat i Obadiasz, lewici z synów Merariego, oraz Zachariasz i Meszullam, z synów Kehata, aby nimi kierować, oraz lewici, którzy umieli grać na instrumentach muzycznych. 34,13 Dozorowali oni noszšcych ciężary i kierowali robotnikami wykonujšcymi jakškolwiek pracę. Wœród lewitów byli też pisarze, urzędnicy i odŸwierni. 34,14 Podczas wydobywania pieniędzy, złożonych w œwištyni Pańskiej, kapłan Chilkiasz znalazł księgę Prawa Pańskiego, przekazanš za poœrednictwem Mojżesza. 34,15 Odezwał się wówczas Chilkiasz i rzekł do sekretarza Szafana: Znalazłem księgš Prawa w œwištyni Pańskiej. I dał jš Szafanowi. 34,16 Następnie Szafan zaniósł tę księgę do króla i raz jeszcze królowi zdał sprawęz tego zdarzenia w słowach: Słudzy twoi wykonujš wszystko, co im było powierzone.34,17 Pienišdze znalezione w œwištyni Pańskiej wręczyli nadzorcom i robotnikom. 34,18 Sekretarz Szafan oznajmił jeszcze królowi: Kapłan Chilkiasz dał mi księgę, i Szafan odczytał jš wobec króla. 34,19 Kiedy król usłyszał słowa Prawa, rozdarł szaty. 34,20 Następnie król rozkazał Chilkiaszowi i Achikamowi, synowi Szafana, Abdonowi, synowi Miki, sekretarzowi Szafanowi i urzędnikowi królewskiemu Asajaszowi: 34,21 IdŸcie radzić się Pana co do mnie oraz pozostałych z Izraela i Judy w zwišzku ze słowami tej znalezionej księgi, bo wielki gniew Pana zapłonšł nad nami z tego powodu, że przodkowie nasi nie słuchali słów Pańskich, aby spełniać wszystko, jak jest napisane w tej księdze. 34,22 Udał się więc Chilkiasz i ci, którym król rozkazał, do prorokini Chuldy, żony Szalluma, syna Tokehata, syna Chasry, strażnika szat. Mieszkała ona w Jerozolimie, w nowym mieœcie. Opowiedzieli jej, jak to było. 34,23 A ona im rzekła: To mówi Pan, Bóg Izraela. Powiedzcie mężowi, który posłał was do mnie: 34,24 To mówi Pan: Oto sprowadzam zagładę na to miejsce i na jego mieszkańców: wszystkie przekleństwa, jakie sš napisane w tej księdze, którš czytali przed królem judzkim. 34,25 Za to, że opuœcili mnie i składali ofiary kadzielne bogom obcym, drażnišc mięwszystkimi dziełami ršk swoich, zapłonšł mój gniew przeciw temu miejscu i nie zagaœnie. 34,26 A do króla judzkiego, który was posłał, aby radzić się Pana, powiecie w tensposób: To mówi Pan, Bóg Izraela, co do słów, które usłyszałeœ. 34,27 Ponieważ ulękło się twoje serce i upokorzyłeœ się przed obliczem Boga, słuchajšc tego, co wypowiedziałem przeciw temu miejscu i mieszkańcom jego, ponieważ ukorzyłeœ się przede Mnš, rozdarłeœ swoje szaty i płakałeœ przed moim obliczem, to również i Ja wysłuchałem ciebie - wyrocznia Pana. 34,28 Oto Ja przyłšczę cię do twoich przodków i będziesz pochowany spokojnie wswoim grobie. I oczy twoje nie ujrzš całej zagłady, jakš sprowadzam na to miejsce i na jego mieszkańców. A oni zanieœli tę odpowiedŸ królowi. 34,29 Wtedy król polecił przez posłów, by zebrała się koło niego cała starszyzna Judy i Jerozolimy. 34,30 I wszedł król do œwištyni Pańskiej, awraz z nim wszyscy ludzie z Judy i mieszkańcy Jerozolimy, kapłani i lewici oraz cały lud, od największych do najmniejszych. Odczytał wobec nich całš treœć księgi Przymierza, znalezionej w œwištyni Pańskiej. 34,31 Następnie król stanšł na swoim miejscu i zawarł przymierze przed obliczem Pana, że pójdš za Panem i że będšprzestrzegali Jego poleceń, praw i postanowień całym sercem i całš duszš i w czyn zamieniš słowa przymierza, zapisane w tej księdze. 34,32 Dał on wszystkim, znajdujšcym się wJerozolimie i w Beniaminie, właœciwe stanowisko, a mieszkańcy Jerozolimy zastosowali się do przymierza z Bogiem, Bogiem ich ojców. 34,33 Jozjasz usunšł wszystkie obrzydliwoœci ze wszystkich ziem Izraelitów i zobowišzał wszystkich znajdujšcych się w Izraelu do służenia Panu, ich Bogu. Przez całe jego życie nie odstšpili oni od Pana, Boga swych ojców. *35 35,01 Jozjasz obchodził w Jerozolimie Paschę na czeœć Pana; dnia czternastego miesišca pierwszego ofiarowano baranka paschalnego. 35,02 Wyznaczył wówczas kapłanom ich stanowiska i dodał im odwagi do służby w œwištyni Pańskiej. 35,03 Rzekł potem do lewitów, nauczajšcych całego Izraela, poœwięconychPanu: Złóżcie Arkę Œwiętš w œwištyni, któršwybudował Salomon, syn Dawida, króla izraelskiego. Nie potrzeba jej już dŸwigać na barkach. Teraz służyć będziecie Panu, Bogu waszemu, i Jego ludowi - Izraelowi. 35,04 Rozstawcie się według rodów, podzieleni według waszych zmian, według rozporzšdzenia Dawida, króla izraelskiego, iprzepisu jego syna, Salomona. 35,05 Stawajcie w przybytku do rozporzšdzenia grup utworzonych według rodów - dla waszych braci i synów ludu - jeden oddział lewitów dla każdego rodu. 35,06 Ofiarujcie Paschę, oczyœćcie się i bšdŸcie gotowi służyć waszym braciom zgodnie z nakazem Pańskim, danym za poœrednictwem Mojżesza. 35,07 Jozjasz postarał się o wiele drobnego bydła dla synów ludu: około trzydzieœci tysięcy baranków i koŸlšt jako ofiary paschalne dla wszystkich tam obecnych, a ponad trzydzieœci tysięcy dużego bydła. Wszystko to pochodziło z dóbr królewskich. 35,08 Także jego naczelnicy złożyli dobrowolnie ofiary dla ludu, dla kapłanów i dla lewitów. Chilkiasz, Zachariasz i Jechiel, przełożeni œwištyni Bożej, ofiarowali kapłanom dwa tysišce szeœćset baranków paschalnych i trzysta wołów. 35,09 A Konaniasz ze swymi braćmi Szemajaszem i Netaneelem oraz Chaszabiasz, Jejel i Jozabad, przełożeni lewitów, ofiarowali lewitom jako żertwy paschalne pięć tysięcy baranków i pięćset wołów. 35,10 Gdy służba Boża była już przygotowana, kapłani stanęli na swoim miejscu, a lewici w swoich zmianach według rozkazu królewskiego. 35,11 Ofiarowali oni Paschę; kapłani wylewali krew, a tymczasem lewici odzierali żertwy ze skóry. 35,12 Potem oddzielili częœci przeznaczone na całopalenie, wręczajšc je grupom utworzonym według rodów, synom ludu, aby je złożono w ofierze dla Pana, jak napisane jest w księdze Mojżesza. Podobnied jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żáPcâgÝ SăDĺ c€ä)'0 cĺY3ř QćQ?'uczyniono i z dużym bydłem. 35,13 Upiekli następnie baranka paschalnegona ogniu, według przepisu, a inne ofiary przygotowali w garnkach, kotłach i rondlach i roznosili je poœpiesznie wszystkim synom ludu. 35,14 W końcu przygotowali posiłek sobie i kapłanom, kapłani bowiem - jako synowie Aarona - byli zajęci składaniem całopaleń i tłuszczu aż do nocy. Dlatego to lewici przygotowali posiłek sobie i kapłanom, synom Aarona. 35,15 Œpiewacy, synowie Asafa, znajdowali się na swych stanowiskach zgodnie z poleceniem Dawida, Asafa, Hemana i Jedutuna, "Widzšcego" królewskiego. OdŸwierni czuwali przy każdej bramie. Nie potrzebowali oni odchodzić od swej pracy, ponieważ bracia ich lewici przygotowywali im posiłek. 35,16 Tak to ustalona została w owym dniu cała służba Pańska, aby obchodzić Paschę iskładać całopalenia na ołtarzu Pańskim według polecenia króla Jozjasza. 35,17 Izraelici obecni tam w tym czasie obchodzili Paschę, to jest uroczystoœć Przaœników, przez siedem dni. 35,18 Nie obchodzono tak Paschy w Izraeluod czasu proroka Samuela i żaden z królów izraelskich nie obchodził tak Paschy, jak jšobchodził Jozjasz, kapłani i lewici, i cały Juda, i Izrael, który się tam znajdował, i mieszkańcy Jerozolimy. 35,19 Pascha ta obchodzona była w osiemnastym roku rzšdów Jozjasza. 35,20 Po tym wszystkim, co Jozjasz uczynił dla odnowienia œwištyni, król egipski, Neko wyruszył, aby walczyć pod Karkemisz nad Eufratem. Jozjasz wyszedł przeciw niemu. 35,21 Lecz tamten wysłał do niego posłów,aby mu powiedzieli: Cóż jest między mnš a tobš, królu judzki? Nie przeciw tobie cišgnędzisiaj, ale przeciw domowi, z którym jestem w walce. Bóg mi rzekł, abym się poœpieszył. Nie sprzeciwiaj się więc Bogu, który jest ze mnš, aby cię nie zniszczył. 35,22 Jozjasz jednak nie odwrócił się od niego i postanowił z nim walczyć. Nie usłuchał słów Neko, pochodzšcych z ust Bożych, i wystšpił do walki na równinie Megiddo. 35,23 Wtedy to łucznicy trafili strzałami króla Jozjasza, który rzekł swoim sługom:WyprowadŸcie mnie, bo jestem ciężko ranny. 35,24 Wycišgnęli go jego słudzy z rydwanu i posadzili na drugim wozie, który do niego należał, i zawieŸli do Jerozolimy, gdzie umarł. Pogrzebano go w grobowcach jego przodków. Cały Juda i Jerozolima opłakiwali Jozjasza. 35,25 Jeremiasz ułożył tren o Jozjaszu, który wszyscy œpiewacy i œpiewaczki wykonujš jeszcze po dziœ dzień w swoich lamentacjach nad Jozjaszem. I to stało się zwyczajem w Izraelu. Oto zapisane sš one w Lamentacjach. 35,26 Pozostałe zaœ dzieje Jozjasza, jego czyny pobożne, zgodne z tym, co napisane jest w Prawie Pańskim, 35,27 jego dzieła, pierwsze i ostatnie, sš zapisane w Księdze Królów izraelskich i judzkich. *36 36,01 Lud kraju wzišł Joachaza, syna Jozjasza, i ustanowił go królem, w miejscejego ojca, w Jerozolimie. 36,02 W chwili objęcia rzšdów Joachaz miałdwadzieœcia trzy lata, a trzy miesišce panował w Jerozolimie. 36,03 Król egipski usunšł go, by nie panował w Jerozolimie, i nałożył na kraj daninę w wysokoœci stu talentów srebra i jednego talentu złota. 36,04 Następnie król egipski ustanowił nad Judš i Jerozolimš jego brata Eliakima i zmienił mu imię na Jojakim, a jego brata Joachaza pojmał Neko i zaprowadził do Egiptu. 36,05 W chwili objęcia rzšdów Jojakim miałdwadzieœcia pięć lat i rzšdził jedenaœcie latw Jerozolimie. Czynił on to, co jest złe w oczach Pana, Boga swego. 36,06 Przeciw niemu wyruszył Nabuchodonozor, król babiloński, zakuł go w podwójne kajdany z bršzu, by uprowadzić do Babilonu. 36,07 Wywiózł też Nabuchodonozor do Babilonu częœć naczyń œwištyni Pańskiej i złożył je w swym pałacu w Babilonie. 36,08 Pozostałe zaœ dzieje Jojakima, obrzydliwoœci, jakie popełnił, i to, co znaleziono przeciw niemu, zostało zapisanew Księdze Królów Izraela i Judy. Syn jego Jechoniasz został w jego miejsce królem. 36,09 W chwili objęcia rzšdów Jechoniasz miał osiemnaœcie lat, a panował w Jerozolimie trzy miesišce i dziesięć dni. Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich. 36,10 Z poczštkiem roku Nabuchodonozor posłał po niego i kazał go uprowadzić do Babilonu wraz z drogocennymi naczyniami œwištyni Pańskiej, a w jego miejsce ustanowił królem jego brata, Sedecjasza. 36,11 W chwili objęcia rzšdów Sedecjasz miał dwadzieœcia jeden lat i panował jedenaœcie lat w Jerozolimie. 36,12 Czynił to, co jest złe w oczach Pana,Boga swego, i nie chciał się ukorzyć przed Jeremiaszem prorokiem, posłanym przez usta Pańskie. 36,13 Nadto zbuntował się przeciw królowiNabuchodonozorowi, któremu na Boga zaprzysišgł wiernoœć. Uczynił on kark swójtwardym, a serce nieustępliwym, aby nie nawrócić się do Pana, Boga Izraela. 36,14 Również wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud, mnożyli nieprawoœci, naœladujšc wszelkie obrzydliwoœci narodów pogańskich i bezczeszczšc œwištynię, któršPan poœwięcił w Jerozolimie. 36,15 Pan, Bóg ich ojców, bez wytchnienia wysłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad swym ludem i nad swym mieszkaniem. 36,16 Oni jednak szydzili z Bożych wysłanników, lekceważyli ich słowa i wyœmiewali się z Jego proroków, aż wzmógł się gniew Pana na swój naród do tego stopnia, iż nie było już ocalenia. 36,17 Sprowadził wtedy przeciw nim króla chaldejskiego, który wycišł mieczem ich młodzieńców wewnštrz œwištyni i nie ulitował się ani nad młodzieńcem, ani nad dziewicš, ani nad starcem, ani nad siwš głowš. Bóg wszystko oddał w jego ręce. 36,18 Wszystkie naczynia œwištyni Bożej takwielkie, jak i małe, wraz ze skarbami domuPańskiego i ze skarbami króla, i jego ksišżšt wywiózł do Babilonu. 36,19 Spalili też Chaldejczycy œwištynię Bożš i zburzyli mury Jerozolimy, wszystkie jej pałace spalili ogniem i wzięli się do niszczenia wszystkich kosztownych sprzętów. 36,20 Ocalałš spod miecza resztę król uprowadził do Babilonu i stali się niewolnikami jego i jego synów, aż do nadejœcia panowania perskiego. 36,21 I tak się spełniło słowo Pańskie, wypowiedziane przez usta Jeremiasza: Dokšd kraj nie wywišże się ze swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest przezsiedemdziesišt lat. 36,22 Aby się spełniło słowo Pańskie, z ust Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa,króla perskiego, w pierwszym roku jego panowania, tak iż obwieœcił on również na piœmie w całym państwie swoim, co następuje: 36,23 Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu domw Jerozolimie, w Judzie. Jeœli z całego luduJego jest między wami jeszcze ktoœ, to niech Bóg jego będzie z nim, a niech idzie! 15.Księga Ezdrasza *01 01,01 Aby się spełniło słowo Pańskie z ustJeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, w pierwszym roku [jego panowania], tak iż obwieœcił on, również napiœmie, w całym państwie swoim, co następuje: 01,02 Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu domw Jerozolimie w Judzie. 01,03 Jeœli z całego ludu Jego jest między wami jeszcze ktoœ, to niech Bóg jego będziez nim; a niech idzie do Jerozolimy w Judzie i niech zbuduje dom Pana, Boga izraelskiego- ten to Bóg, który jest w Jerozolimie. 01,04 A co do każdego z pozostajšcych jeszcze przy życiu - to współmieszkańcy wszystkich miejscowoœci, gdzie taki przebywa, majš go wesprzeć srebrem, złotem, sprzętem i bydłem - oprócz darówdobrowolnych dla domu Bożego w Jerozolimie. 01,05 Zatem naczelnicy rodów Judy i Beniamina, kapłani i lewici, słowem każdy, którego ducha Bóg pobudził, wybrali się w drogę, aby zbudować dom Pański w Jerozolimie. 01,06 A wszyscy ich sšsiedzi poparli ich wszystkim: srebrem, złotem, sprzętem, bydłem i kosztownoœciami - oprócz wszystkich darów dobrowolnych. 01,07 A król Cyrus wydał sprzęty domu Pańskiego, które Nabuchodonozor zabrał z Jerozolimy i złożył w domu swego boga. 01,08 I wydał je Cyrus, król perski, skarbnikowi Mitredatowi, który przekazał je Szeszbassarowi, księciu judzkiemu. 01,09 A oto liczba tych sprzętów: czasz złotych - trzydzieœci, czasz srebrnych - może tysišc dwadzieœcia dziewięć, 01,10 pucharów złotych - trzydzieœci, pucharów srebrnych - około czterystu dziesięciu, innych sprzętów - tysišc; 01,11 wszystkich sprzętów złotych i srebrnych - pięć tysięcy czterysta. To wszystko przyniósł Szeszbassar, gdy przyprowadził wygnańców z Babilonii do Jerozolimy. *02 02,01 A oto mieszkańcy tego okręgu, którzyprzybyli z niewoli na obczyŸnie; uprowadziłich do Babilonii Nabuchodonozor, król babiloński, lecz powrócili oni do Jerozolimy i Judy - każdy do swego miasta. 02,02 Przyszli oni z Zorobabelem, Jozuem, Nehemiaszem, Serajaszem, Reelajaszem, Nachamanim, Mardocheuszem, Bilszanem, Misparem, Bigwajem, Rechumem, Baanš. Liczba mężów ludu izraelskiego: 02,03 synów Pareosza - dwa tysišce stu siedemdziesięciu dwu; 02,04 synów Szefatiasza - trzystu siedemdziesięciu dwu: 02,05 synów Aracha - siedemset siedemdziesięciu pięciu; 02,06 synów Pachat-Moaba z linii synów Jozuego i Joaba - dwa tysišce osiemset dwunastu; 02,07 synów Elama - tysišc dwieœcie pięćdziesięciu czterech; 02,08 synów Zattu - dziewięćset czterdziestu pięciu; 02,09 synów Zacheusza - siedemset szeœćdziesięciu; 02,10 synów Baniego - szeœćset czterdziestu dwu; 02,11 synów Bebaja - szeœćset dwudziestu trzech; 02,12 synów Azgada - tysišc dwieœcie dwudziestu dwu; 02,13 synów Adonikama - szeœćset szeœćdziesięciu szeœciu; 02,14 synów Bigwaja - dwa tysišce pięćdziesięciu szeœciu; 02,15 synów Adina - czterystu pięćdziesięciu czterech; 02,16 synów Atera z linii Ezechaisza - dziewięćdziesięciu oœmiu; synów Azzura - czterystu trzydziestu dwu; synów Hodiasza - stu jeden; 02,17 synów Besaja - trzystu dwudziestu trzech; 02,18 synów Charifa - stu dwunastu; 02,19 synów Chaszuma - dwustu dwudziestutrzech; 02,20 synów Gibbara - dziewięćdziesięciu pięciu; 02,21 mężów z Betlejem - stu dwudziestu trzech; 02,22 mężów z Netofy - pięćdziesięciu szeœciu; 02,23 mężów z Anatot - stu dwudziestu oœmiu; 02,24 mężów z Bet-Azmawet - czterdziestu dwu; 02,25 mężów z Kiriat-Jearim, Kefiry i Beerot - siedemset czterdziestu trzech; 02,26 mężów z Rama i Geba - szeœćset dwudziestu jeden; 02,27 mężów z Mikmas - stu dwudziestu dwu; 02,28 mężów z Betel i Aj - dwustu dwudziestu trzech; 02,29 synów Nebo - pięćdziesięciu dwu; 02,30 synów Magbisza - stu pięćdziesięciu szeœciu; 02,31 synów drugiego Elama - tysišc dwustupięćdziesięciu czterech; 02,32 synów Charima - trzystu dwudziestu; 02,33 mężów z Lod, Chadid i Ono - siedemset dwudziestu pięciu; 02,34 mężów z Jerycha - trzystu czterdziestu pięciu; 02,35 synów Senai - trzy tysišce szeœciusettrzydziestu. 02,36 Kapłani: synów Jedajasza z domu Jozuego - dziewięćset siedemdziesięciu trzech; 02,37 synów Immera - tysišc pięćdziesięciudwu; 02,38 synów Paszchura - tysišc dwustu czterdziestu siedmiu; 02,39 synów Charima - tysišc siedemnastu. 02,40 Lewici: synów Jozuego z linii Kadmiela, Binnuja, Hodawiasza - siedemdziesięciu czterech. - 02,41 Œpiewacy: synów Asafa - stu dwudziestu oœmiu. 02,42 OdŸwierni: synów Szalluma, synów Atera, synów Talmona, synów Akkuba, synów Chatity, synów Szobaja - wszystkich razem stu trzydziestu dziewięciu. 02,43 Niewolnicy œwištyni: synowie Sichy, synowie Chasufy, synowie Tabbaota, 02,44 synowie Kerosa, synowie Sii, synowiePadona, 02,45 synowie Lebany, synowie Chagaby, synowie Akkuba, 02,46 synowie Chagaba, synowie Szamlaja, synowie Chanana, 02,47 synowie Giddela, synowie Gachara, synowie Reajasza, 02,48 synowie Resina, synowie Nekody, synowie Gazzama, 02,49 synowie Uzzy, synowie Paseacha, synowie Besaja, 02,50 synowie Asny, synowie Meunitów, synowie Nefisytów, 02,51 synowie Bakbuka, synowie Chakufy, synowie Charchura, 02,52 synowie Basluta, synowie Mechidy, synowie Charszy, 02,53 synowie Barkosa, synowie Sisery, synowie Temacha, 02,54 synowie Nesjacha, synowie Chatify. -02,55 Synowie niewolników Salomona: synowie Sotaja, synowie Hassofereta, synowie Perudy, 02,56 synowie Jaali, synowie Darkona, synowie Giddela, 02,57 synowie Szefatiasza, synowie Chattila, synowie Pocheret-Hassebajima, synowie Amiego. 02,58 Wszystkich niewolników œwištyni i synów niewolników Salomona - trzystu dziewięćdziesięciu dwu. 02,59 A oto ci, którzy wyszli z Tel-Melach, Tel-Charsza, Kerub, Addan, Immer, lecz niemogli udowodnić, że ród ich i pochodzenie wywodzi się z Izraela: 02,60 synów Delajasza, synów Tobiasza, synów Nekody - szeœciuset pięćdziesięciu dwu. 02,61 A z kapłanów: synowie Chobajasza, synowie Hakkosa, synowie Barzillaja, który wzišł za żonę jednš z córek Barzillaja Gileadyty i przybrał jego imię. 02,62 Ci szukali swego rodowodu, lecz go nie odnaleziono; toteż zostali oni jako nieczyœci wykluczeni z kapłaństwa, 02,63 a namiestnik zakazał im spożywać z pokarmów najœwiętszych, aż się zjawi kapłan dla urim i tummim. 02,64 Cała ta wyprawa razem liczyła czterdzieœci dwa tysišce trzysta szeœćdziesišt osób, 02,65 oprócz ich niewolników i niewolnic; tych było siedem tysięcy trzysta trzydzieœci siedem; mieli oni też dwustu œpiewaków i œpiewaczek. 02,66 Koni mieli oni siedemset trzydzieœci szeœć, mułów - dwieœcie czterdzieœci pięć, 02,67 wielbłšdów - czterysta trzydzieœci pięć, osłów - szeœć tysięcy siedemset dwadzieœcia. 02,68 A niektórzy z naczelników rodów - przy wejœciu swym do domu Pańskiego w Jerozolimie - złożyli dary dla domu Bożego,aby odbudowano go na dawnym miejscu. 02,69 Według zamożnoœci swej dali do skarbca na dzieło kultu: szeœćdziesišt jedentysięcy drachm złota, pięć tysięcy min srebra oraz sto szat kapłańskich. 02,70 Kapłani, lewici i częœć ludu osiedlili się w Jerozolimie, a œpiewacy, odŸwierni i niewolnicy œwištyni - w miastach swoich; również cała reszta Izraela osiedliła się wswoich miastach. *03 03,01 Gdy nadszedł siódmy miesišc - a Izraelici mieszkali już w miastach swoich - wtedy zgromadził się cały lud, jak jeden mšż, w Jerozolimie. 03,02 A Jozue, syn Josadaka, i bracia jego kapłani oraz Zorobabel, syn Szealtiela, i bracia jego przystšpili do zbudowania ołtarza Boga izraelskiego, aby na nim złożyć całopalenia, jak przepisano w Prawie Mojżesza, męża Bożego. 03,03 I na dawnym fundamencie wznieœli ołtarz, podczas gdy niebezpieczeństwo groziło im ze strony narodów pogranicznych, i złożyli na nim całopalenia dla Pana, całopalenia poranne i wieczorne. 03,04 Potem obchodzili Œwięto Namiotów według przepisu i złożyli ofiary codzienne w liczbie wyznaczonej, zgodnie z wymaganšnależnoœciš codziennš. 03,05 Następnie - oprócz całopalenia nieustajšcego - składali ofiary w szabaty, w dni nowiu i we wszystkie œwięte uroczystoœci Pańskie oraz zawsze, gdy ktoœ dał dobrowolnš ofiarę dla Pana. 03,06 Od pierwszego dnia miesišca siódmegozaczęli składać całopalenia Panu - ale fundamenty œwištyni Pańskiej nie były jeszcze założone. 03,07 Dali więc pieniędzy kamieniarzom i cieœlom oraz żywnoœci, napoju i oliwy Sydończykom i Tyryjczykom, by sprowadzilidrzewo cedrowe z Libanu morzem do Jafy na mocy pozwolenia, udzielonego im przez Cyrusa, króla perskiego. 03,08 A w drugim roku od przybycia ich do domu Bożego w Jerozolimie, w drugim miesišcu: Zorobabel, syna Szealtiela, i Jozue, syn Josadaka, i szereg braci ich: kapłanów i lewitów oraz wszyscy, którzy przyszli z niewoli do Jerozolimy, zabrali siędo dzieła i powołali lewitów od dwudziestego roku [życia] wzwyż do pilnowania pracy około domu Pańskiego. 03,09 I przystšpił Jozue, synowie i bracia jego: Kadmiel, Binnuj i Hodawiasz wspólnie do kierowania lewitami wykonujšcymi pracęokoło domu Bożego: synami Chenadada, ich synami i braćmi. 03,10 A gdy budowniczowie założyli fundamenty œwištyni Pańskiej, wtedy wystšpili kapłani w szatach uroczystych, z tršbami, i lewici, synowie Asafa, z cymbałami, by według zarzšdzenia Dawida,króla izraelskiego, chwalić Pana; 03,11 i zaœpiewali, chwalšc Pana i dziękujšcMu: Dobry On; na wieki trwa Jego łaskawoœć dla Izraela. A cały lud podniósł na chwałę Pana krzyk głoœny, z powodu jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żçPcčŕ&cércęx+Č cë@9+założenia fundamentów domu Pańskiego. 03,12 A wielu starców spoœród kapłanów, lewitów i naczelników rodów, którzy dawniej widzieli dom pierwszy, przy zakładaniu fundamentów tego domu na ich oczach płakało głoœno; wielu natomiast z radoœci wybuchało głoœnym krzykiem. 03,13 I nie można było odróżnić głoœnego krzyku radoœci od głoœnego płaczu ludu, albowiem lud ten podniósł wrzawę tak wielkš, że głos ten było słychać z daleka. *04 04,01 Gdy wrogowie Judy i Beniamina usłyszeli, że wygnańcy budujš œwištynię dla Pana, Boga izraelskiego, 04,02 przystšpili do Zorobabela, do Jozuegooraz przedstawicieli rodów i rzekli do nich: Chcemy budować z wami, albowiem czcimy Boga waszego jak wy i Jemu składamy ofiary od czasów Asarhaddona, króla asyryjskiego, który nas tu sprowadził. - 04,03 Lecz Zorobabel, Jozue i pozostali naczelnicy rodów izraelskich im odpowiedzieli: Nie wolno wam razem z namibudować domu dla Boga naszego, ale my sami budować będziemy dla Pana, Boga izraelskiego, jak nam rozkazał Cyrus, król perski. 04,04 I oto ludnoœć miejscowa tłumiła zapał Judejczyków i odstraszała ich od budowy, 04,05 i by zamiar ich udaremnić, przekupywano przeciwko nim radców przezcały czas panowania Cyrusa, króla perskiego, aż do panowania Dariusza, króla perskiego. 04,06 Za panowania Kserksesa, na poczštkujego rzšdów napisano oskarżenie na mieszkańców Judy i Jerozolimy. 04,07 A za czasów Artakserksesa Biszelam,Mittredat, Tabeel i pozostali towarzysze jego wystosowali pismo do Artakserksesa, króla perskiego; litery tego dokumentu byłynapisane po aramejsku i ułożony był on po aramejsku. 04,08 Komendant Rechum i pisarz Szimszaj napisali do króla Artakserksesa przeciw Jerozolimie list tej treœci: 04,09 Komendant Rechum, pisarz Szimszaj i pozostali ich towarzysze: sędziowie, posłowie, pisarze, Persowie, ludzie z Erek,z Babilonu, z Suzy - to jest Elamici - 04,10 i reszta narodów, które uprowadził wielki i dostojny Asnappar i osiedlił je w miastach Samarii i w reszcie krain transeufratejskich, I dalej. 04,11 To jest odpis listu, który oni posłali do niego: Do króla Artakserksesa - słudzy twoi, mężowie z Transeufratei. Otóż: 04,12 Niech król przyjmie do wiadomoœci, że Żydzi, którzy od ciebie wyszli i przybyli do nas, do Jerozolimy, odbudowujš to buntownicze i niegodziwe miasto, naprawili mury i fundamenty domów sš założone. 04,13 Otóż: Niech król przyjmie do wiadomoœci, że jeżeli to miasto będzie odbudowane, a mury jego naprawione, to oni podatku, daniny ani cła nie uiszczš i to w końcu królom przyniesie szkodę. 04,14 Otóż: Ponieważ mamy obowišzki wobec dworu i nie przystoi nam patrzeć na ograbianie króla, dlatego posyłamy królowi to powiadomienie. 04,15 Niech poszukajš w kronikach twoich przodków, a znajdziesz w nich wiadomoœć, że to miasto jest miastem buntowniczym, które przynosi królom i prowincjom szkodę,a rozruchy wznieca się w nim od dawien dawna: dlatego zburzone zostało to miasto. 04,16 Powiadamiamy króla, że jeœli to miasto będzie odbudowane, a mury jego będš naprawione, wtedy działu w Transeufratei mieć nie będziesz. 04,17 Król przysłał takie rozstrzygnięcie: Komendantowi Rechumowi, pisarzowi Szimszajowi i pozostałym ich towarzyszom,którzy mieszkajš w Samarii i w pozostałych krainach transeufratejskich, pozdrowienie. I dalej: 04,18 Dokument, któryœcie nam przysłali, został przede mnš w przekładzie odczytany. 04,19 Przeze mnie został wydany rozkaz, by szukano. I znaleziono, że to miasto od dawien dawna przeciwko królom powstaje, a bunt i rozruchy w nim sš wzniecane. 04,20 I królowie potężni panowali nad Jerozolimš i rzšdzili całš Transeufrateš, i odstawiano im podatek, daninę i cło. - 04,21 Zatem wydajcie zarzšdzenie, by powstrzymać tych ludzi: to miasto nie ma być odbudowane, dopóki taki rozkaz nie będzie wydany przeze mnie. 04,22 A strzeżcie się, by nie dopuœcić się wtym zaniedbania, ażeby nie wzrosła strata na szkodę królów. 04,23 Wtedy - skoro odpis dokumentu króla Artakserksesa został przeczytany przed komendantem Rechumem, pisarzem Szimszajem i ich towarzyszami - poszli oni pospiesznie do Żydów w Jerozolimie, by podgroŸbš użycia siły zakazać im dalszej pracy. 04,24 Już kiedyœ stanęła praca nad domem Bożym w Jerozolimie i przerwano jš aż do drugiego roku panowania Dariusza, króla perskiego. *05 05,01 Wtedy Aggeusz i Zachariasz, syn Iddo, prorocy, ogłosili Żydom w Judzie i w Jerozolimie proroctwo w imieniu Boga izraelskiego, który nad nimi czuwał. 05,02 Zatem Zorobabel, syn Szealtiela, i Jozue, syn Josadaka, zabrali się do rozpoczęcia budowy domu Bożego w Jerozolimie, a z nimi byli prorocy Boga, którzy ich zachęcali. 05,03 Wówczas przyszedł do nich Tattenaj,namiestnik Transeufratei, i Sztarboznaj oraz towarzysze ich i tak im mówili: Kto wam kazał dom ten budować i to oszalowanie wykończyć? 05,04 Następnie tak ich pytali: Jak się nazywajš ludzie, którzy wznoszš tę budowlę? 05,05 Ale oko Boga ich czuwało nad starszyznš żydowskš, tak że ich tamci od budowania nie powstrzymali, aż by po nadejœciu doniesienia do Dariusza doręczonodokument w tej sprawie. 05,06 Odpis listu, który Tattenaj, namiestnikTranseufratei, i Sztarboznaj oraz towarzysze jego, Persowie w Transeufratei, posłali do króla Dariusza. 05,07 Posłali do niego doniesienie, w którym tak było napisane: Królowi Dariuszowi - wszelkiego szczęœcia! 05,08 Niech król przyjmie do wiadomoœci, żeœmy się udali do domu Boga wielkiego w krainie judzkiej. Jest on odbudowywany z kamienia ciosowego i drzewo przykłada się do œcian. Ta robota jest starannie wykonywana i posuwa się naprzód. 05,09 Wtedy zapytaliœmy owych starszych, mówišc do nich tak: Kto wam kazał dom tenbudować i to oszalowanie wykończyć? 05,10 Również pytaliœmy ich o ich imiona, bycię powiadomić. Toteż podajemy imiona mężów stojšcych na ich czele. 05,11 I odpowiedzieli nam w sposób następujšcy: Myœmy sługami Boga nieba i ziemi i odbudowujemy dom, który - niegdyœ wzniesiony - stał przez wiele lat, a wielki król izraelski zbudował go i wykończył. 05,12 Ponieważ jednak przodkowie nasi rozgniewali Boga niebios, wydał ich Chaldejczykowi Nabuchodonozorowi, królowibabilońskiemu. On zburzył ten dom, a lud uprowadził do Babilonu. 05,13 Ale w pierwszym roku [panowania] Cyrusa, króla babilońskiego, kazał ten król odbudować ten dom Boży. 05,14 Również co do złotych i srebrnych sprzętów domu Bożego - które Nabuchodonozor zabrał ze œwištyni w Jerozolimie i przeniósł je do œwištyni w Babilonie - to król Cyrus wydobył je ze œwištyni w Babilonie i wręczył je pewnemu mężowi, imieniem Szeszbassar, którego ustanowił namiestnikiem 05,15 i któremu rzekł: WeŸ te sprzęty; idŸ złożyć je w œwištyni w Jerozolimie, a dom Boży ma być odbudowany na dawnym miejscu. 05,16 Zatem ów Szeszbassar przyszedł i założył fundamenty domu Bożego w Jerozolimie. Odtšd aż do dziœ buduje się go,lecz jeszcze nie jest on ukończony. 05,17 A teraz: jeœli się królowi podoba, niech przeprowadzš poszukiwania w skarbcach królewskich, tamże w Babilonie: czy rzeczywiœcie został przez króla Cyrusawydany rozkaz odbudowy tego domu Bożegow Jerozolimie, a rozstrzygnięcie królewskiew tej sprawie niech nam przyœlš. *06 06,01 Wtedy król Dariusz kazał szukać w babilońskiej bibliotece, w której przechowuje się też skarby. 06,02 I znaleziono w Ekbatanie, twierdzy wprowincji Medii, pewien zwój, w którym takbyło napisane: Zapisek historyczny: 06,03 W roku pierwszym [panowania] króla Cyrusa tenże król wydał taki rozkaz: Sprawa domu Bożego w Jerozolimie: Dom ten ma być odbudowany jako miejsce dla zabijajšcych ofiary krwawe i dla składajšcych Bogu ofiary spalane. Długoœć jego - szeœćdziesišt łokci, szerokoœć jego -dwadzieœcia łokci, wysokoœć jego - trzydzieœci łokci; 06,04 układów z kamienia ciosowego - trzy,i z drzewa - układ jeden. Koszty będš pokryte ze skarbu królewskiego. - 06,05 Również złote i srebrne sprzęty domu Bożego, które Nabuchodonozor zabrałze œwištyni w Jerozolimie i przeniósł do Babilonu, zwróci się, tak że one powrócš nadawne miejsce do œwištyni w Jerozolimie i będš złożone w domu Bożym. 06,06 Zatem Tattenaju, namiestnik Transeufratei, Sztarboznaju, wraz z waszymi towarzyszami perskimi w Transeufratei - trzymajcie się z dala od tego miejsca. 06,07 Pozwólcie namiestnikowi Żydów i starszyŸnie żydowskiej pracować nad tym domem Bożym. Niech odbudujš ten dom Bożyna dawnym miejscu. 06,08 Wydaję rozporzšdzenie, jak macie sięodnosić do owej starszyzny żydowskiej przy budowie owego domu Bożego, mianowicie: z dochodów królewskich, płynšcych z podatku Transeufratei, dokładnie bez zawieszenia majš być owym mężom wypłacone koszty. 06,09 A jeœli potrzeba też cielców, baranówi jagništ na całopalenia dla Boga niebios - oprócz pszenicy, soli, wina i oliwy - wedługżšdania kapłanów w Jerozolimie, ma im to być niechybnie co dzień dostarczane, 06,10 aby oni składali miłe ofiary Bogu niebios i modlili się za życie za życie króla ijego synów. - 06,11 I wydaję rozporzšdzenie: Jeœli ktoœ przekroczy ten rozkaz, to z domu jego wyrwana będzie belka, a on zawiœnie do niej przybity, dom zaœ jego za to będzie zamieniony na rumowisko. 06,12 A Bóg, który tam zgotował przybytekdla Imienia swego, niech wraz z ludem straci każdego króla, który oœmieliłby się przeciwdziałać, burzšc ten dom Boży w Jerozolimie. Ja, Dariusz, wydałem ten rozkaz: niech będzie on dokładnie wykonany. 06,13 Wtedy dokładnie tak, jak rozporzšdził król Dariusz, postšpili Tattenaj, namiestnik Transeufratei, Sztarboznaj i ich towarzysze. 06,14 A starszyzna żydowska budowała z powodzeniem dzięki proroctwu Aggeusza proroka i Zachariasza, syna Iddo, i doprowadzili budowę do skutku, zgodnie z rozkazem Boga izraelskiego i z rozporzšdzeniem Cyrusa i Dariusza - oraz Artakserksesa, króla perskiego. 06,15 I dom ten był gotowy na dwudziesty trzeci dzień miesišca Adar - był to rok szósty panowania króla Dariusza. 06,16 I Izraelici: kapłani, lewici i reszta wysiedleńców radoœnie obchodzili poœwięcenie tego domu Bożego. 06,17 I na poœwięcenie tego domu Bożego ofiarowali: sto cielców, dwieœcie baranów, czterysta jagništ, a jako ofiarę przebłagalnš za całego Izraela - dwanaœciekozłów według liczby pokoleń izraelskich. 06,18 I do służby Bożej w Jerozolimie ustanowili kapłanów według ich oddziałów,a lewitów według ich ugrupowań, zgodnie zprzepisem księgi Mojżeszowej. 06,19 Czternastego dnia miesišca pierwszego wysiedleńcy obchodzili Paschę. 06,20 Lewici bowiem jak jeden mšż oczyœcili się; wszyscy oni byli teraz czyœci i zabili [baranki na] Paschę dla wszystkich wysiedleńców, dla braci swoich kapłanów i dla siebie. 06,21 I spożyli Paschę Izraelici, którzy wrócili z wygnania, oraz wszyscy, którzy od nieczystoœci narodów tego kraju odwrócili się ku nim, by szukać Pana, Boga izraelskiego. 06,22 I przez siedem dni radoœnie obchodzili Œwięto Przaœników, gdyż Pan rozradował ich, zwracajšc serce króla Aszszuru ku nim, by ich wspierał przy pracy około domu Boga, Boga izraelskiego. *07 07,01 Po tych wydarzeniach wystšpił za panowania Artakserksesa, króla perskiego, Ezdrasz, syn Serajasza, syna Azariasza, syna Chilkiasza, 07,02 syna Szalluma, syna Sadoka, syna Achituba, 07,03 syna Amariasza, syna Azariasza, synaJochanana, syna Azariasza, syna Achimaasa, syna Sadoka, syna Achituba, syna Amariasza, syna Merajota, 07,04 syna Zerachiasza, syna Uzzjego, synaBukkiego, 07,05 syna Abiszuy, syna Pinchasa, syna Eleazara, syna Aarona arcykapłana. 07,06 Ten to Ezdrasz wyszedł z Babilonu; abył on uczonym, biegłym w Prawie Mojżeszowym, które nadał Pan, Bóg izraelski. A ponieważ ręka Pana, Boga jego, nad nim czuwała, spełnił mu król wszelkie jego życzenia. 07,07 Wyszła również w siódmym roku [panowania] króla Artakserkesesa gromada Izraelitów, kapłanów, lewitów, œpiewaków,odŸwiernych i niewolników œwištyni do Jerozolimy. 07,08 I przybył Ezdrasz do Jerozolimy w miesišcu pištym - był to siódmy rok [panowania] tego króla: 07,09 albowiem pierwszego dnia miesišca pierwszego nastšpił poczštek podróży z Babilonu, a pierwszego dnia miesišca pištego przybył Ezdrasz do Jerozolimy, ponieważ łaskawa ręka Boga jego nad nim czuwała. 07,10 Ezdrasz bowiem mocno postanowił badać i wykonywać Prawo Pańskie oraz uczyć w Izraelu ustawy i ładu. 07,11 A oto odpis dokumentu, który król Artakserkses wręczył Ezdraszowi, kapłanowi i uczonemu, znawcy słów przykazań Pana i Jego ustaw dla Izraela. 07,12 Artakserkses, król królów, Ezdraszowi, kapłanowi, znawcy Prawa Boganiebios. - Załatwiono. - Otóż: 07,13 Przeze mnie został wydany rozkaz: Każdy z narodu izraelskiego, z kapłanów jego i lewitów w moim państwie, który ma zamiar iœć z tobš do Jerozolimy, niech idzie. 07,14 Albowiem przez króla i jego siedmiu radców jesteœ wysłany, by na podstawie Prawa Boga twego, które posiadasz, zbadaćstosunki w Judzie i w Jerozolimie 07,15 oraz by zanieœć srebro i złoto, jakie król i radcy jego dobrowolnie złożyli Bogu izraelskiemu, którego przybytek jest w Jerozolimie 07,16 wraz z całym srebrem i złotem, jakie w całej prowincji Babel otrzymasz, razem z darowiznš ludu i kapłanów, którš oni dobrowolnie ofiarujš dla domu Boga swego w Jerozolimie. 07,17 Przeto za te pienišdze uczciwie zakupisz cielców, baranów, jagništ oraz należne ofiary z pokarmów i płynów, aby je złożyć na ołtarzu domu Boga waszego wJerozolimie. 07,18 A co ty i bracia twoi zechcecie uczynić z resztš srebra i złota, to czyńciezgodnie z wolš Boga waszego. 07,19 I sprzęty, które przekazuje się tobiedla [sprawowania] kultu w domu Boga twojego, oddaj przed Bogiem w Jerozolimie.07,20 A resztę kosztów na dom Boga twego,jakie wypadnie ci pokryć, pokryjesz ze skarbu królewskiego. 07,21 I przeze mnie, króla Artakserksesa, został wydany rozkaz do wszystkich skarbników w Transeufratei: Wszystko, czego od was żšdać będzie kapłan Ezdrasz,znawca Prawa Boga niebios, ma być dokładnie wykonane - 07,22 aż do stu talentów srebra, stu kor pszenicy, stu bat wina, stu bat oliwy, a solibez ograniczenia. 07,23 Wszystko, co jest z rozkazu Boga niebios, ma być gorliwie dla domu Boga niebios wykonane, aby nie rozgorzał gniew na państwo króla i jego synów. 07,24 Również ogłasza się wam: O ile chodzio wszystkich kapłanów, lewitów, œpiewaków, odŸwiernych, niewolników œwištyni i sługi tego domu Bożego, to nie wolno na nich nakładać podatku, daniny ani cła. 07,25 A ty, Ezdraszu, ustanów według mšdrego Prawa Boga twojego, które posiadasz, urzędników i sędziów, którzy sšdzić będš cały lud w Transeufratei, to jest wszystkich, którzy znajš Prawo Boga twojego; a tych, którzy nie znajš, macie pouczyć. 07,26 I każdy, kto nie wykona Prawa Boga twojego albo rozkazu królewskiego, będzie niechybnie skazany na œmierć albo na wygnanie, albo na karę pieniężnš, albo na więzienie. 07,27 Uwielbiony niech będzie Pan, Bóg ojców naszych, który tak pokierował umysłem króla, by uœwietnić dom Pański w Jerozolimie, 07,28 i który u króla, radców jego i wszystkich możnych dostojników królewskich zjednał mi życzliwoœć. A ja, ponieważ ręka Pana, Boga mojego, nade mnš czuwała, nabrałem otuchy i zgromadziłem naczelników Izraela, by poszli ze mnš. *08 08,01 Oto naczelnicy rodowi tych mężów, którzy za panowania króla Artakserksesa wyszli ze mnš z Babilonu, oraz ich rodowód:08,02 z synów Pinchasa: Gerszom; z synów Itamara: Daniel; z synów Dawida: Chattusz, 08,03 syn Szekaniasza; z synów Parosza: Zachariasz, z którym zapisanych było stu pięćdziesięciu mężczyzn; 08,04 z synów Pachat-Moaba: Elioenaj, syn Zerachiasza, a z nim dwustu mężczyzn; 08,05 z synów Zattua: Szekaniasz, syn Jachaziela, a z nim trzystu mężczyzn; 08,06 z synów Adina: Ebed, syn Jonatana, a z nim pięćdziesięciu mężczyzn; 08,07 z synów Elama: Izjasz, syn Ataliasza,a z nim siedemdziesięciu mężczyzn; 08,08 z synów Szefatiasza: Zebadiasz, syn Mikaela, a z nim osiemdziesięciu mężczyzn; 08,09 z synów Joaba: Obadiasz, syn Jechiela, a z nim dwustu osiemnastu Pana krzyk głoœny, z powodu jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żěP#císô cîgÜ cďC*ž1đá0’ c€ńs>ímężczyzn; 08,10 z synów Baniego: Szelomit, syn Josifiasza, a z nim stu szeœćdziesięciu mężczyzn; 08,11 z synów Bebaja: Zachariasz, syn Bebaja, a z nim dwudziestu oœmiu mężczyzn; 08,12 z synów Azgada: Jochanan, syn Hakkatana, a z nim stu dziesięciu mężczyzn;08,13 z synów Adonikama ostatni, a oto ich imiona: Elifelet, Jejel i Szemajasz, a z nimi szeœćdziesięciu mężczyzn, 08,14 i z synów Bigwaja: Utaj, syn Zabbuda,a z nim siedemdziesięciu mężczyzn. 08,15 I zebrałem ich nad rzekš płynšcš kuAhawa. I gdy tam przez trzy dni obozowaliœmy, stwierdziłem obecnoœć tylkoludu i kapłanów, lecz nie znalazłem tam żadnego lewity. 08,16 Toteż wyprawiłem Eliezera, Ariela, Szemajasza, Elnatana, Jariba, Elnatana, Natana, Zachariasza i Meszullama jako naczelników doœwiadczonych 08,17 i skierowałem ich do Iddo, naczelnikaw miejscowoœci Kasifia, i przez nich kazałem powiedzieć Iddo i braciom jego, osiadłym w miejscowoœci Kasifia, by sprowadzili nam sługi dla domu Boga naszego. 08,18 I ponieważ łaskawa ręka Boga naszego czuwała nad nami, przyprowadzili nam męża mšdrego spoœród synów Machliego, syna Lewiego, syna Izraela, mianowicie Szerebiasza wraz z synami jegoibraćmi: osiemnaœcie osób; 08,19 dalej, Chaszabiasza, a z nim, spoœródsynów Merariego: brata jego Izajasza i ich synów: dwadzieœcia osób; 08,20 a spoœród niewolników œwištyni, których Dawid i ksišżęta dali na posługę lewitom, osób dwieœcie dwadzieœcia. Wszyscy oni zostali spisani imiennie. 08,21 I tam - nad rzekš Ahawš - ogłosiłempost, byœmy się umartwili przed Bogiem naszym, celem uproszenia od Niego szczęœliwej drogi dla nas, dla dzieci naszych i dla całego dobytku naszego. 08,22 Wstydziłem się bowiem prosić króla osiłę zbrojnš i jazdę, by w drodze nas ratowała od nieprzyjaciela; natomiast powiedzieliœmy królowi: Ręka Boga naszego czuwa łaskawie nad wszystkimi, którzy do Niego się zwracajš, a srogi gniew Jego kieruje się przeciw wszystkim, którzy od Niego odchodzš. 08,23 Poœciliœmy więc i błagaliœmy Boga naszego o to, i dał się nam uprosić. 08,24 Wtedy wydzieliłem spoœród przywódców kapłanów: dwunastu; dalej, Szerebiasza i Chaszabiasza, a z nimi spoœród braci ich - dziesięciu, 08,25 i odważyłem im srebro, złoto i sprzęty, owš darowiznę dla domu Boga naszego, którš ofiarowali: król, radcy jego,ksišżęta jego i cały tam obecny Izrael. 08,26 I odważyłem im szeœćset pięćdziesišttalentów srebra i sto sprzętów srebrnych, każdy po dwa talenty; sto talentów złota, 08,27 pucharów złotych dwadzieœcia, każdypo tysišc darejków, i sprzętów ze wspaniałego złocistego spiżu: dwa - przedmioty cenne jak złoto. 08,28 I powiedziałem im: Wyœcie poœwięcenidla Pana i te sprzęty sš poœwięcone, i to srebro, i złoto jest darowiznš dla Pana, Boga ojców naszych. 08,29 Strzeżcie tego pilnie, aż odważycie toprzed przywódcami kapłanów i lewitów oraz przed przywódcami rodów izraelskich w Jerozolimie, w komnatach domu Pańskiego. 08,30 Wtedy kapłani i lewici odebrali odważone srebro, złoto i sprzęty, aby je przynieœć do Jerozolimy, do domu Boga naszego. 08,31 I od rzeki Ahawy wyruszyliœmy dwunastego dnia miesišca pierwszego, aby się udać do Jerozolimy. A ręka Boga naszego czuwała nad nami i On uchronił nas w drodze od wrogów i rozbójników. 08,32 Gdyœmy przybyli do Jerozolimy, wypoczywaliœmy tam przez trzy dni. 08,33 Czwartego dnia w domu Boga naszegoodważono srebro, złoto i sprzęty; te przedmioty - w obecnoœci Eleazara, syna Pinchasa, jak i lewitów: Jozabada, syna Jozuego, i Noadiasza, syna Binnuja - zostały przekazane kapłanowi Meremotowi,synowi Uriasza - 08,34 w całoœci według liczby i wagi; równoczeœnie zostało spisane wszystko, coodważono. 08,35 Powracajšcy z niewoli wygnańcy złożyli Bogu Izraela jako całopalenia: dwanaœcie cielców za całego Izraela, dziewięćdziesišt szeœć baranów, siedemdziesišt dwa jagnięta, dwanaœcie kozłów za grzech - to wszystko jako całopalenie dla Pana. 08,36 I wręczyli rozporzšdzenia króla satrapom królewskim i namiestnikom Transeufratei, a ci udzielili pomocy ludowi oraz domowi Bożemu. *09 09,01 Po dokonaniu tego zbliżyli się do mnie ksišżęta z tymi słowami: Lud izraelski, kapłani i lewici nie trzymali się z dala od narodów tych krain, jak i od ich okropnoœci, mianowicie z dala od Kananejczyków, Chetytów, Peryzzytów, Jebusytów, Ammonitów, Moabitów, EgipcjaniAmorytów, 09,02 lecz spoœród córek ich wzięli dla siebie i dla synów swoich żony, tak że ród œwięty zmieszał się z narodami tych krain; a ksišżęta i zwierzchnicy przodowali w tymwiarołomstwie. 09,03 Gdy tę wieœć usłyszałem, rozdarłemswojš szatę i płaszcz, wyrywałem sobie włosy z głowy i brody i wstrzšœnięty usiadłem. 09,04 Wtedy zebrali się dokoła mnie wszyscy, którzy z powodu tego wiarołomstwa wygnańców lękali się gróŸb Boga izraelskiego. A ja wstrzšœnięty siedziałem aż do ofiary wieczornej. 09,05 W czasie ofiary wieczornej wstałem z upokorzenia swego, w rozdartej szacie i płaszczu padłem na kolana, wycišgnšłem dłonie do Pana, Boga mojego, 09,06 i rzekłem: Boże mój! Bardzo się wstydzę, Boże mój, podnieœć twarz do Ciebie, albowiem przestępstwa nasze wzrosły powyżej głowy, a wina nasza wzbiła się do nieba. 09,07 Od dni ojców naszych aż po dziœ dzień cišży na nas wielka wina. My, królowie nasi, kapłani nasi zostaliœmy wydani za nasze przestępstwa pod władzę królów krain tych, pod miecz, w niewolę, na złupienie i na publiczne poœmiewisko, jakto jest dziœ. 09,08 A teraz zaledwie na chwilę przyszło zmiłowanie od Pana, Boga naszego, przez to, że pozostawił nam garstkę ocalonych, że w swoim miejscu œwiętym dał nam dach nad głowš, że Bóg nasz rozjaœnił oczy nasze i że pozwolił nam w niewoli naszej trochę odetchnšć - 09,09 bo przecież jesteœmy niewolnikami. Ale w niewoli naszej nie opuœcił nas Bóg nasz, lecz dał nam znaleŸć względy u królów perskich, pozwalajšc nam odżyć, byœmy mogli wznieœć dom Boga naszego i odbudować jego ruiny - dajšc nam ostoję wJudzie i Jerozolimie. 09,10 A teraz, Boże nasz, co powiemy, żeœmy po tym znowu przekroczyli Twoje przykazania, 09,11 któreœ nadał przez swoje sługi, proroków, tymi słowami: Ziemia, w której posiadanie wchodzicie, jest ziemiš splamionš przez rozpustę tych obcych narodów, przez ich obrzydliwoœci, którymi jš w nieczystoœci swej napełnili od końca do końca. 09,12 Zatem nie wydawajcie córek swoich za ich synów ani nie bierzcie ich córek dla synów swoich. Dalej: nie troszczcie się nigdy o pomyœlnoœć ich i szczęœcie, abyœcie się wzmocnili i spożywali plon tej ziemi oraz pozostawili jš na zawsze w spadku synom swoim. 09,13 I po tym wszystkim, co przyszło na nas za nasze złe uczynki i za naszš wielkš winę - a przecież Ty, Boże nasz, wymierzyłeœ karę poniżej naszej winy i pozostawiłeœ nam tylu ocalonych - 09,14 czy znowu mamy przekraczać twoje polecenia i spowinowacać się z tymi obrzydliwymi narodami? Czy nie rozgniewasz się na nas aż do wytępienia, tak że nie pozostanie Reszta ocalonych? 09,15 Panie, Boże Izraela, to łaska Twoja, żeœmy tym razem pozostali ocaleni. Otoœmy przed Tobš obarczeni winš. Zaprawdę, niepodobna wobec tego ostać się przed Tobš. *10 10,01 Gdy Ezdrasz, płaczšc i klęczšc przeddomem Bożym, modlił się i wyznawał grzechy, zebrał się dokoła niego bardzo wielki tłum z Izraela: mężczyzn, kobiet i dzieci, przy czym lud płakał rzewnymi łzami. 10,02 Wtedy do Ezdrasza odezwał się Szekaniasz, syn Jechiela z synów Elama, i rzekł: Myœmy popełnili przestępstwo przeciw Bogu naszemu, żeœmy wzięli za żony kobiety obcoplemienne spoœród narodów tej krainy. Ale mimo to jest jeszcze nadzieja dla Izraela. 10,03 Toteż teraz zobowišżmy się uroczyœcie przed Bogiem naszym, że - za radš pana mojego i tych, którzy z szacunkiem odnoszš się do przykazania Boga naszego - odprawimy wszystkie te żony nasze obcoplemienne i to, co z nich sięnarodziło, bo tak postšpić należy według Prawa. 10,04 Powstań, gdyż do ciebie ta sprawa należy. My stoimy przy tobie. BšdŸ odważnyidziałaj! 10,05 Wtedy powstał Ezdrasz i zaprzysišgłprzywódców kapłanów, lewitów i całego Izraela, by tak postšpili, jak powiedziano. Iprzysięgli. 10,06 Potem odszedł Ezdrasz od domu Bożego i udał się do komnaty Jochanana, syna Eliasziba, i tam spędził noc: chleba niejedzšc i wody nie pijšc, gdyż smucił się z wiarołomstwa wygnańców. 10,07 Następnie ogłoszono w Judzie i Jerozolimie wszystkim wygnańcom, by się zebrali w Jerozolimie. 10,08 Jeœli zaœ chodzi o każdego, który - wbrew poleceniu przywódców i starszyzny - w cišgu trzech dni nie przybędzie, to całydobytek jego będzie podlegał klštwie, a on wykluczony będzie ze społecznoœci powracajšcych z wygnania. 10,09 I w cišgu owych trzech dni zebrali się wszyscy mężczyŸni z Judy i Beniamina w Jerozolimie dwudziestego dnia miesišca - był to miesišc dziewišty; i cały lud rozsiadł się na dziedzińcu domu Bożego, drżšc z powodu sprawy i deszczów. 10,10 Wtedy powstał kapłan Ezdrasz i rzekł do nich: Wyœcie popełnili przestępstwo, żeœcie za żony wzięli kobietycudzoziemskie, powiększajšc przez to winę Izraela. 10,11 A teraz wyznajcie wykroczenie swojewobec Pana, Boga ojców waszych, i spełnijcie wolę Jego, mianowicie: odłšczciesię od tych narodów obcych i od kobiet cudzoziemskich! - 10,12 I całe zgromadzenie odpowiedziało głoœno: Według orzeczenia twego powinniœmy postšpić. 10,13 Ale lud jest liczny a pora deszczowa, tak że nie można pozostać na dworze; a sprawa ta - nie na dzień jeden ani dwa, gdyż wielu z nas w tej sprawie zawiniło. 10,14 Niech nasi przywódcy zastšpiš całš społecznoœć; i wszyscy w miastach naszych, którzy wzięli za żony kobiety cudzoziemskie, niech w ustalonych terminach się zjawiš, a z nimi starszyzna poszczególnych miast wraz z ich sędziami, celem odwrócenia od nas srogiego gniewu Boga naszego z powodu tej sprawy. 10,15 Tylko Jonatan, syn Asahela, i Jachzejasz, syn Tikwy, sprzeciwili się temu, a Meszullam i lewita Szabbetaj ich poparli. 10,16 Natomiast uczynili tak wygnańcy; i kapłan Ezdrasz dobrał sobie, jako odpowiednich mężów dla poszczególnych rodów, naczelników ich - i to każdego imiennie. A oni zasiedli do zbadania tej sprawy pierwszego dnia miesišca dziesištego. 10,17 I owi mężowie do pierwszego dnia miesišca pierwszego dokonali wszystkiego w sprawie tych, którzy wzięli za żony kobiety cudzoziemskie. 10,18 I ustalono, że tymi ze stanu kapłańskiego, którzy poœlubili kobiety cudzoziemskie, byli: spoœród synów Jozuego, syna Josadaka, i braci jego: Maasejasz, Eliezer, Jarib i Gedaliasz; 10,19 oni poręczyli, że odprawiš swoje żony, a ofiarš zadoœćuczynienia za ich winębędzie baran; 10,20 a z synów Immera: Chanani i Zebadiasz; 10,21 a z synów Charima: Maasejasz, Eliasz, Szemajasz, Jechiel i Ozjasz; 10,22 a z synów Paszchura: Elioenaj, Maasejasz, Izmael, Netaneel, Jozabad i Elasa. 10,23 A spoœród lewitów: Jozabad, Szimi, Kelajasz, czyli Kelita, Petachiasz, Juda i Eliezer - 10,24 A spoœród œpiewaków: Eliaszib. A spoœród odŸwiernych: Szallum, Telem i Uri. 10,25 A z Izraela, spoœród synów Parosza: Ramiasz, Jizzijasz, Malkiasz, Mijjamin, Eleazar, Chaszabiasz i Benajasz; 10,26 a spoœród synów Elama: Mattaniasz, Zachariasz, Jechiel, Abdi, Jeremot i Eliasz; 10,27 a spoœród synów Zattua: Elioenaj, Eliaszib, Mattaniasz, Jeremot, Zabad i Aziza; 10,28 a spoœród synów Bebaja: Jochanan, Chananiasz, Zabbaj, Atlaj; 10,29 a spoœród synów Bigwaja: Meszullam,Malluk, Jedajasz, Jaszub, Jiszal, Jeremot; 10,30 a spoœród synów Pachat-Moaba: Adna,Kelal, Benajasz, Maasejasz, Mattaniasz, Besalel, Binnuj i Manasses; 10,31 a spoœród synów Charima: Eliezer, Jiszszijasz, Malkiasz, Szemajasz, Szymon, 10,32 Beniamin, Malluk, Szemariasz; 10,33 a spoœród synów Chaszuma: Mattenaj,Mattatta, Zabad, Elifelet, Jeremaj, Manasses, Szimi; 10,34 a spoœród synów Baniego: Maadaj, Amram i Uel, 10,35 Benajasz, Bediasz, Kelajasz, 10,36 Waniasz, Meremot, Eliaszib, 10,37 Mattaniasz, Mattenaj i Jaasaj; 10,38 a spoœród synów Binnuja: Szimi, 10,39 Szelemiasz, Natan i Adajasz; 10,40 a spoœród synów Zacheusza: Szaszaj,Szaraj, 10,41 Azarel, Szelemiasz, Szemariasz, 10,42 Szallum, Amariasz, Józef; 10,43 spoœród synów Nebo: Jejel, Mattitiasz, Zabad, Zebina, Jaddaj, Joel, Benajasz. 10,44 Oni wszyscy wzięli za żony kobiety cudzoziemskie. A byli między nimi tacy, którzy zgłosili żony i zgłosili synów. 16.Księga Nehemiasza *01 01,01 Słowa Nehemiasza, syna Chakaliasza:Oto gdy w miesišcu Kislew roku dwudziestego byłem w twierdzy Suza, 01,02 przyszedł z Judy Chanani, jeden z braci moich, wraz z innymi. I spytałem ich o tych Żydów ocalałych, którzy uniknęli uprowadzenia, i o Jerozolimie. 01,03 I powiedzieli mi: Ci pozostali, którzy w tamtejszym okręgu uniknęli uprowadzenia, znajdujš się w wielkiej biedzie i pohańbieniu; mur Jerozolimy jest zburzony, a bramy jej sš ogniem spalone. 01,04 I oto, gdy to usłyszałem, usiadłem, płakałem i trapiłem się całymi dniami, poœciłem i modliłem się w obecnoœci Boga niebios. 01,05 I powiedziałem: Ach, Panie, Boże niebios, Boże wielki i straszny, dotrzymujšcy przymierza i otaczajšcy opiekš tych, którzy Cię miłujš i zachowujš Twoje przykazania. 01,06 Niechże będzie ucho Twoje uważne i oczy Twoje niech będš otwarte, abyœ wysłuchał modlitwę sługi Twego, którš ja teraz dniem i nocš zanoszę do Ciebie za sługi Twoje, Izraelitów, składajšc wyznanie w sprawie przestępstw Izraelitów, któreœmy wobec Ciebie popełnili; również i ja i mój ród zgrzeszyliœmy. 01,07 Bardzo Ÿle postšpiliœmy wobec Ciebie: nie zachowaliœmy przykazań ani praw, ani przepisów, które wydałeœ słudze Twemu Mojżeszowi. 01,08 Wspomnijże na zapowiedŸ, któršœ ogłosił słudze twemu Mojżeszowi: Jeœli wysię sprzeniewierzycie, to Ja rozproszę wasmiędzy narody. 01,09 Lecz jeœli się do Mnie nawrócicie i zważać będziecie na moje przykazania, i będziecie je wykonywali, to choćby rozproszeni wasi znajdowali się na krańcu niebios, stamtšd zgromadzę ich i zaprowadzę na miejsce, które wybrałem, aby tam uczynić przybytek dla mego Imienia. 01,10 Albowiem oni sš sługami Twoimi i ludem Twoim, który odkupiłeœ Twojš wielkšmocš i potężnš rękš. 01,11 Ach, Panie, niechże będzie ucho Twojeuważne na modlitwę Twojego sługi i na modlitwę sług Twoich, pragnšcych czcić Twoje Imię! Poszczęœćże teraz słudze Twemu! Daj, abym pozyskał względy tego człowieka. Byłem bowiem podczaszym królewskim. *02 02,01 I oto, gdy w miesišcu Nisan dwudziestego roku panowania króla Artakserksesa wykonywałem swój urzšd, wzišłem wino i podałem królowi, i w jego obecnoœci nie okazywałem smutku. 02,02 Lecz król mi rzekł: Czemu tak smutnowyglšdasz? Przecież nie jesteœ chory! Nie, lecz masz jakieœ zmartwienie? I przeraziłem się do najwyższego stopnia, 02,03 i rzekłem królowi: Niech król żyje nawieki! Jakże nie mam smutno wyglšdać, gdymiasto, gdzie sš groby moich przodków, jest spustoszone, a bramy jego sš strawione ogniem. 02,04 I rzekł mi król: O co chciałbyœ prosić? Wtedy pomodliłem się do Boga niebios 02,05 i rzekłem królowi: Jeœli to odpowiadakrólowi i jeœli sługa twój ma względy u ciebie, to proszę, abyœ mnie posłał do Judy, do grodu grobów moich przodków, abym go odbudował. 02,06 I rzekł mi król, podczas gdy królowasiedziała obok niego: Jak długo potrwa twoja podróż? I kiedy powrócisz? I król, gdy podałem mu termin, raczył mnie wyprawić. 02,07 I rzekłem królowi: Jeœli to odpowiadakrólowi, proszę o wystawienie dla mnie listów do namiestników Transeufratei, aby mnie przepuœcili, aż przyjdę do Judy; - 02,08 również pisma do Asafa, zawiadowcy lasu królewskiego, aby mi dał drewna do sporzšdzenia bram twierdzy przy œwištyni, bram muru miejskiego i domu, do którego się wprowadzę. I król mi zezwolił, gdyż łaskawa ręka Boga mojego czuwała nade mnš. 02,09 Gdy przyszedłem do namiestników Transeufratei, wręczyłem im listy królewskie. A król wyprawił ze mnš dowódców wojskowych wraz z jazdš. 02,10 Skoro Choronita Sanballat i ammonickisługa Tobiasz to usłyszeli, bardzo im się tonie podobało, że przyszedł ktoœ, kto się krzyk głoœny, z powodu jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żňPä có4Š côÝě cőÉ)gcö0843zatroszczył o Izraelitów. 02,11 Gdy przybyłem do Jerozolimy, spędziłem tam trzy dni. 02,12 Wtedy wybrałem się nocš - ja i niewielu mężów ze mnš - a nikomu nie wyjawiłem, do jakiego dzieła na korzyœć Jerozolimy Bóg mój mnie pobudził; i miałemze sobš tylko to zwierzę, na którym jechałem. 02,13 I wyruszyłem nocš przez Bramę nad Dolinš, potem obok Ÿródła Smoczego do Bramy Œmietników; i badałem mury Jerozolimy, które miały wyłomy, a bramy jej były strawione ogniem. 02,14 Gdy przeszedłem do Bramy  ródlanej i do Stawu Królewskiego, zwierzę, na którym jechałem, nie miało możnoœci przejœcia. 02,15 I szedłem nocš wšwozem w górę i badałem mur. Potem wszedłem znowu przez Bramę nad Dolinš i powróciłem. 02,16 Lecz zwierzchnicy nie wiedzieli, dokšd poszedłem i co zamierzam zrobić; dotšd bowiem nie wyjawiłem tego Żydom - ani kapłanom, ani możnym, ani zwierzchnikom, ani innym urzędnikom. 02,17 Ale teraz rzekłem do nich: Widzicie nędzę, w jakiej się znajdujemy: Jerozolima jest spustoszona, a bramy jej spalone ogniem. Nuże! Odbudujmy mur Jerozolimy, abyœmy nie byli nadal poœmiewiskiem! 02,18 I wyjawiłem im, jak łaskawie ręka Boga mojego czuwała nade mnš; również słowa, które mi król powiedział. A oni powiedzieli: Dalej! Budujmy! I nawzajem zachęcali się do dobrej sprawy. 02,19 Skoro Choronita Sanballat i ammonickisługa Tobiasz, i Arab Geszem to usłyszeli, lżyli nas i wytykali nam, mówišc: Co znaczy to, co poczynacie? Czy podnosicie bunt przeciw królowi? 02,20 I odpowiedziałem im: Sam Bóg niebiosnam poszczęœci. A my, słudzy Jego, zabierzmy się do odbudowy: wy natomiast nie macie udziału, prawa ani pamištki w Jeruzalem. *03 03,01 Wtedy arcykapłan Eliaszib oraz bracia jego kapłani zabrali się do odbudowyBramy Owczej, poœwięcili jš i wstawili jej wrota; następnie odbudowali aż do wieży Seciny i poœwięcili jš, i dalej - aż do wieży Chananeela. 03,02 A obok budowali mężowie z Jerycha, obok budował Zakkur, syn Imriego. 03,03 A Bramę Rybnš odbudowali synowie Hassenai; oni wprawili jej belki i wstawili wrota, uchwyty jej i zasuwy. 03,04 A obok naprawiał Meremot, syn Uriasza, syna Hakkosa; i obok naprawiał Meszullam, syn Berekiasza, syna Meszezabela; i obok naprawiał Sadok, syn Baany. 03,05 A obok naprawiali Tekoici; lecz dostojnicy ich nie ugięli swego karku do pracy dla swego pana. 03,06 A Bramę Jeszańskš naprawiali Jojada, syn Paseacha, i Meszullam, syn Besodiasza: oni wprawili belki jej i wstawili wrota jej, uchwyty i zasuwy. 03,07 A obok naprawiał Gibeonita Melatiasz i Meronotyta Jadon oraz mieszkańcy Gibeonu i Mispa - przy siedzibie namiestnikaTranseufratei. 03,08 Obok naprawiał złotnik Uzzjel, syn Charhajasza, a obok niego naprawiał Chananiasz, jeden z handlarzy olejkami; potem pozostawiono mur Jerozolimy bez zmian aż do Muru Szerokiego. 03,09 A obok naprawiał Refajasz, syn Chura, zwierzchnik nad połowš okręgu jerozolimskiego. 03,10 A obok naprawiał Jedajasz, syn Charumafa, naprzeciw swego domu; a obok naprawiał Chattusz, syn Chaszabnejasza. 03,11 Następny odcinek naprawiali Malkisz, syn Charima, i Chaszszub, syn Pachat-Moaba, przy Wieży Piekarników. 03,12 A obok naprawiał Szallum, syn Hallochesza, zwierzchnik nad drugš połowš okręgu jerozolimskiego, on wraz z córkami swymi. 03,13 Bramę nad Dolinš naprawiali Chanun i mieszkańcy Zanoach: oni odbudowali jš i wstawili jej wrota, uchwyty i zasuwy - oraz tysišc łokci muru aż do Bramy Œmietników. 03,14 A Bramę Œmietników naprawiał Malkiasz, syn Rekaba, zwierzchnik okręgu Bet-Hakkerem: on odbudował jš i wstawił jej wrota, uchwyty i zasuwy. 03,15 A Bramę  ródlanš naprawiał Szallum, syn Kol-Chozego, zwierzchnik obwodu Mispa:on odbudował jš, pokrył dachem i wstawił jej wrota, uchwyty i zasuwy - oraz mur Stawu Wodocišgowego przy ogrodzie królewskim aż do stopni schodzšcych z Miasta Dawidowego. 03,16 Za nim naprawiał Nehemiasz, syn Azbuka, zwierzchnik połowy Bet-Sur, aż naprzeciw grobów rodu Dawidowego, dalej aż do Stawu Sztucznego i aż do koszar. 03,17 Za nim naprawiali lewici: Rechum, synBaniego; obok naprawiał Chaszabiasz, zwierzchnik połowy okręgu Keila, za swój okręg. 03,18 Za nim naprawiali ich bracia: Binnuj, syn Chenadada, zwierzchnik drugiej połowyokręgu Keila. 03,19 I obok niego Ezer, syn Jozuego, zwierzchnik Mispa, naprawiał odcinek drugi: od miejsca naprzeciw wejœcia do zbrojowni w kierunku Kšta. 03,20 Za nim naprawiał Baruch, syn Zabbaja, odcinek dalszy od owego Kšta aż do bramy domu arcykapłana Eliasziba. 03,21 Za nim naprawiał Meremot, syn Uriasza, syna Hakkosa, odcinek dalszy: od bramy domu Eliasziba aż do końca domu Eliasziba. 03,22 Za nim naprawiali kapłani, mieszkańcy okolicy najbliższej. 03,23 Dalej naprawiali Beniamin i Chaszszub naprzeciw swego domu; dalej naprawiał Azariasz, syn Maasejasza, syna Ananiasza, obok swego domu. 03,24 Dalej naprawiał Binnuj, syn Chenadada, odcinek dalszy: od domu Azariasza aż do Kšta i aż do Rogu. 03,25 Dalej naprawiał Palal, syn Uzaja, od miejsca naprzeciw Kšta i wieży wystajšcej z zamku królewskiego, tej górnej przy wartowni; dalej naprawiał Pedajasz, syn Parosza - 03,26 podczas gdy niewolnicy œwištyni zamieszkiwali Ofel - aż do miejsca naprzeciw Bramy Wodnej na wschodzie i wieży wystajšcej. 03,27 Za nim naprawiali Tekoici odcinek dalszy od miejsca naprzeciw wielkiej wieży wystajšcej aż do muru Ofelu. 03,28 Powyżej Bramy Końskiej naprawiali kapłani: każdy naprzeciw swego domu. 03,29 Dalej naprawiał Sadok, syn Immera, naprzeciw swego domu; i dalej naprawiał Szemajasz, syn Szekaniasza, stróż Bramy Wschodniej. 03,30 Za nim naprawiali Chananiasz, syn Szelemiasza, i Chanun, szósty syn Salafa, odcinek dalszy; za nim naprawiał Meszullam, syn Berekiasza, naprzeciw swejkomnaty. 03,31 Za nim naprawiał złotnik Malkiasz - aż do domu niewolników œwištyni i handlarzy naprzeciw Bramy Rewii i aż do Tarasu Narożnego. 03,32 Między Tarasem Narożnym a Bramš Owczš naprawiali złotnicy i handlarze. 03,33 I oto, gdy Sanballat usłyszał, że odbudowujemy mur, rozzłoœcił się i oburzył bardzo i lżył Żydów, 03,34 i rzekł w obecnoœci braci swoich i wojska samarytańskiego: Co ci niedołężni Żydzi wyrabiajš! Czy to im ujdzie płazem? Czy skoro złożš ofiarę, to już dzieło skończone? Czy ze zwałów gruzu wskrzeszš kamienie - wszak one sš spalone! 03,35 A Ammonita Tobiasz stał obok niego i rzekł: Cokolwiek oni zbudujš, to i tak, skoro wskoczy szakal, rozwali ich mur kamienny. - 03,36 Słuchaj, Boże nasz, w jakš popadliœmy pogardę. Odwróć uršganie ich nanich samych i wydaj ich na złupienie w ziemi niewoli. 03,37 Nie przebacz im winy i grzech ich niech nie będzie przed Tobš wymazany, albowiem obraŸliwie odnosili się do budujšcych. 03,38 Lecz my odbudowywaliœmy mur i naprawiano uszkodzenia całego muru do połowy, a lud miał zapał do roboty. *04 04,01 Gdy Sanballat i Tobiasz oraz Arabowie, Ammonici i Aszdodyci usłyszeli, że zabliŸniał się mur jerozolimski, gdyż wyłomy zaczęły się zamykać: rozzłoœcili się bardzo. 04,02 I wszyscy oni razem się sprzysięgli, że przyjdš walczyć przeciw Jerozolimie i wywołać przez to zamieszanie. 04,03 Lecz myœmy się modlili do Boga naszego, i dniem i nocš stawialiœmy frontem do nich straż dla obrony przed nimi. 04,04 Ale Judejczycy mawiali: Upada siła dŸwigajšcego ciężary, a gruzu wiele; więc nie zdołamy odbudować muru. 04,05 A nieprzyjaciele nasi rzekli: Nie będš oni wiedzieć ani widzieć, jak wtargniemy między nich, wyrżniemy ich i położymy kres tej robocie. 04,06 I oto, gdy Żydzi mieszkajšcy w sšsiedztwie wrogów przyszli i z wszystkichmiejscowoœci, które do nas wracajš, nam częstokroć o tym donosili, 04,07 wtedy w punktach zagrożonych wyznaczyłem poza murem szereg kryjóweki umieœciłem tam lud według rodów z mieczami, włóczniami i łukami. 04,08 Gdy widziałem, [że się bojš], wstałem i rzekłem do możnych, do zwierzchników i do reszty ludu: Nie bójcie się ich! Na Pana wielkiego i strasznego pamiętajcie i walczcie za braci swoich, za synów swoich i córki, za żony swoje i domy! 04,09 Gdy więc nieprzyjaciele nasi usłyszeli, że nas powiadomiono i że Bóg udaremnił ich zamiar, [cofnęli się], a my wszyscy wróciliœmy do muru, każdy do swego zadania. 04,10 Odtšd tylko połowa moich ludzi zajętabyła pracš, a druga połowa miała włócznie, tarcze, łuki i pancerze; a wodzowie stali za całym domem judzkim 04,11 odbudowujšcym mur. DŸwigajšcy ciężar również byli uzbrojeni: jednš rękš wykonywali pracę, a drugš trzymali oszczep. 04,12 A co do murarzy, to każdy, majšc miecz swój przepasany u boku, budował. A trębacz stał obok mnie. 04,13 I rzekłem do możnych, do zwierzchników i do reszty ludzi: Praca jest różnorodna i rozległa, a myœmy rozdzielenina murze, jeden z dala od drugiego. 04,14 Na miejscu, gdzie usłyszycie głos tršby, tam się przy nas zgromadŸcie! Bóg nasz będzie za nas walczył. 04,15 Tak to myœmy wykonywali pracę od ukazania się zorzy aż do wzejœcia gwiazd, podczas gdy połowa trzymała włócznie. 04,16 Równoczeœnie rozkazałem ludowi: Niech każdy wraz ze sługš swoim przenocuje w obrębie Jerozolimy, aby nam byli przydatni nocš do straży a dniem do roboty. 04,17 I ani ja, ani bracia moi i słudzy, ani moja straż przyboczna - nie zdejmowaliœmyubrań. Każdy odczuwał brak wody. *05 05,01 I podniósł się lament wielki ludu i żonich na braci żydowskich. 05,02 Jedni mówili: Synów naszych i córki nasze oddajemy w zastaw celem nabycia zboża, by jeœć i żyć. 05,03 A inni mówili: Pola nasze i winnice nasze, i domy nasze oddajemy w zastaw celem nabycia zboża podczas głodu. 05,04 Jeszcze inni mówili: Na podatek królewski pożyczyliœmy pieniędzy, obcišżajšc nasze pola i winnice. - 05,05 I teraz: jak ciało braci naszych, jesti ciało nasze; jak synowie ich, sš i synowienasi; a jednak oto my oddajemy w niewolę synów naszych i córki nasze; i niektóre z córek naszych sš poniżane, a myœmy bezsilni, gdyż pola nasze i winnice nasze należš do innych. 05,06 I rozgniewałem się bardzo, gdy usłyszałem ich lament i te słowa. 05,07 Wtedy - po namyœle - wystšpiłem przeciw możnym i zwierzchnikom, mówišc do nich: Wy nakładacie ciężar jeden na drugiego! I wyznaczyłem przeciw nim wielkie zgromadzenie, 05,08 i powiedziałem im: My wedle możnoœci wykupiliœmy braci swoich, Żydów,zaprzedanych poganom; natomiast wy sprzedajecie braci swoich, i oni nam się zaprzedajš. Oni zamilkli i nie znaleŸli odpowiedzi. 05,09 I dalej powiedziałem im: Nie jest dobre to, co czynicie. Czy nie powinniœcie żyć w bojaŸni Boga naszego dla uniknięcia obelgi [ze strony] pogan, wrogów naszych? 05,10 I ja, bracia moi i słudzy moi pożyczyliœmy im pieniędzy i zboża. Darujmyżten dług! 05,11 Zwróćcież im natychmiast ich pola, winnice, ogrody oliwne i domy oraz darujcieudzielonš im pożyczkę pieniędzy, zboża, wina i oliwy. 05,12 A oni odpowiedzieli: Zwrócimy i od nich żšdać nic nie będziemy. Tak uczynimy, jak ty każesz. Wtedy zawołałem kapłanów i zaprzysišgłem wierzycieli, że postšpiš zgodnie z tš obietnicš. 05,13 Nadto wytrzšsnšłem zanadrze swojeirzekłem: Tak niech Bóg wytrzšœnie każdegoz domu jego i z nabytku jego, kto nie dotrzyma tej obietnicy! Tak niech on będzie wytrzšœnięty i ogołocony! I całe zgromadzenie powiedziało: Amen i wielbili Pana. I lud dopełnił tej obietnicy. 05,14 Następnie: od dnia, kiedy powołano mnie na naczelnika ziemi judzkiej - od roku dwudziestego aż do trzydziestego drugiego roku [panowania] króla Artakserksesa: przez dwanaœcie lat - ani ja nie jadłem chleba namiestnikowskiego, ani moi bracia. 05,15 Natomiast dawniejsi namiestnicy, którzy byli przede mnš, nakładali na lud ciężary i pobierali od nich na chleb i wino dziennie czterdzieœci syklów srebra; również ich słudzy wyzyskiwali lud. Lecz jatak nie postępowałem z bojaŸnie Bożej. 05,16 Także w pracy nad tym murem wzišłem udział, a ziemi nie nabyłem; i wszyscy słudzy moi byli tam przy pracy obecni. 05,17 Następnie Żydzi, to jest zwierzchnicy: stu pięćdziesięciu mężów, oraz ci, którzy od naszych sšsiadów pogańskich do nas przychodzš, zasiadajš domojego stołu. 05,18 I przyrzšdzenie codzienne: jeden wół, szeœć owiec doborowych i ptactwo szło na mój rachunek, a w odstępie dziesięciodniowym z dodaniem wszelkiego wina w obfitoœci. Mimo to chleba namiestnikowskiego się nie domagałem, gdyż robocizna cišżyła nad tym ludem. 05,19 Pamiętaj, Boże mój, na mojš korzyœć,o wszystkim, co uczyniłem dla tego ludu. *06 06,01 I oto, gdy do Sanballata, Tobiasza, Araba Geszema i do innych nieprzyjaciół naszych doszła wiadomoœć, że odbudowałem mur i że nie pozostał w nim wyłom - dotychczas tylko jeszcze wrót do bram nie wstawiłem - 06,02 wtedy Sanballat i Geszem posłali do mnie następujšce zaproszenie: PójdŸ na wspólne spotkanie do Hakkefirim w dolinie Ono. Lecz oni zamierzali mi krzywdš wyrzšdzić. 06,03 Więc wyprawiłem do nich posłańców z takš odpowiedziš: Wykonuję wielkš pracę inie mogę zejœć. Albowiem stanęłaby ta praca, gdybym jš musiał opuœcić, aby zejœćdo was. 06,04 Ale oni przysyłali do mnie z tym samym cztery razy, ja zaœ odpowiadałem im tak samo. 06,05 Wtedy Sanballat przysłał do mnie taksamo po raz pišty sługę swego z listem otwartym. 06,06 W nim napisano: Wœród pogan - jak Gaszmu donosi - kršży taka pogłoska: Ty i Żydzi zamierzacie zbuntować się; dlatego tyodbudowujesz ten mur; ty miałbyœ zostać ich królem; oraz pogłoska, 06,07 że nawet zamówiłeœ proroków, aby ogłosili o tobie w Jerozolimie: Król jest w Judzie. Oczywiœcie dowie się o tym król. Toteż przyjdŸ na wspólnš naradę! 06,08 Lecz ja odesłałem mu takš odpowiedŸ: Nie działo się tak, jak ty powiadasz, lecz sam sobie to wymyœliłeœ. 06,09 Oni wszyscy bowiem nas straszyli, bomyœleli o nas: Oni zniechęcš się do tej roboty, tak że ona nie zostanie wykonana. Ateraz, [Boże], dodaj mi odwagi! 06,10 Potem udałem się do mieszkania Szemajasza, syna Delajasza, syna Mechetabela; miał on bowiem jakšœ przeszkodę. Ten mi powiedział: IdŸmy razem do domu Bożego - do wnętrza œwištyni, i zamknijmy wrota œwištyni. Ktoœ chce bowiem przyjœć, by cię zabić; i to tej nocy chce ktoœ przyjœć, by cię zabić. 06,11 I odpowiedziałem: Czy mšż mojej rangi będzie uciekał? Kto - podobny do mnie- wszedłszy do œwištyni, pozostanie przy życiu? Nie wejdę. 06,12 Przeniknšłem bowiem: Nie Bóg go posłał, lecz on wypowiedział to proroctwoo mnie, ponieważ go przekupili Tobiasz wraz z Sanballatem. 06,13 Po to został on przekupiony, abym się przelškł i tak uczynił, i zgrzeszył. Miało im to posłużyć do zniesławienia mnie, aby mogli mnie lżyć. 06,14 Nie zapomnij, Boże mój, Tobiaszowi i Sanballatowi tych uczynków ich, jak również prorokini Noadii i innym prorokom,którzy chcieli mnie przestraszyć. 06,15 I mur został wykończony dwudziestego pištego dnia miesišca Elul, po pięćdziesięciu dwóch dniach. 06,16 Gdy to usłyszeli wszyscy nieprzyjaciele nasi i gdy wszyscy nasi sšsiedzi pogańscy to ujrzeli, wydało się imto czymœ bardzo dziwnym i zrozumieli, że dzieło to zostało wykonane przez naszego Boga. 06,17 Prócz tego w owych dniach możni żydowscy często wysyłali listy do Tobiasza,a także listy Tobiasza przychodziły do nich;06,18 albowiem wielu w Judzie było z nim zwišzanych przysięgš, gdyż był on zięciem Szekaniasza, syna Aracha, a syn jego Jochanan poœlubił córkę Meszullama, syna Berekiasza. 06,19 Również dobre wieœci o nim mnie opowiadano, a wypowiedzi moje jemu donoszono. I listy wysyłał Tobiasz, aby mięzastraszyć. *07 07,01 Gdy odbudowano mur i gdy wstawiłemwrota, wtedy wyznaczono odŸwiernych oraz [do pomocy] œpiewaków i lewitów. 07,02 I nad Jerozolimš ustanowiłem brata swego, Chananiego, i komendanta twierdzy, Chananiasza, gdyż był on mężem godnym zaufania i bardziej bogobojnym niż wielu innych. 07,03 I dałem im rozkaz: Nie otworzy się bram jerozolimskich, aż słońce będzie dopiekać; i dopóki ludzie sš jeszcze na nogach, zamknie się wrota i zatarasuje oraz postawi się obywateli jerozolimskich jako stróżów: jednych na wyznaczonym posterunku, drugich przed własnym domem.k głoœny, z powodu jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż÷PZ cřŞ d cůMcú[(cűę6„;07,04 Miasto było wprawdzie rozległe i ważne, ale w jego obrębie było ludnoœci mało i nie było domów odbudowanych. 07,05 Mój Bóg mnie natchnšł, abym zebrał możnych, zwierzchników i lud celem spisania rodów. Wtedy znalazłem księgę metrykalnš z napisem Pierwsi, którzy wrócili. I znalazłem w niej taki zapis: 07,06 Oto mieszkańcy tego okręgu, którzy wrócili z niewoli na obczyŸnie; uprowadził ich niegdyœ Nabuchodonozor, król babiloński, lecz powrócili oni do Jerozolimy i Judy: każdy do swego miasta. 07,07 Przyszli oni z Zorobabelem, Jozuem, Nehemiaszem, Azariaszem, Raamiaszem, Nachamanim, Mardocheuszem, Bilszanem, Misperetem, Bigwajem, Nechumem, Baanš. Liczba mężów ludu izraelskiego: 07,08 synów Parosza - dwa tysišce stu siedemdziesięciu dwóch; 07,09 synów Szefatiasza - trzystu siedemdziesięciu dwóch; 07,10 synów Aracha - szeœćset pięćdziesięciu dwóch; 07,11 synów Pachat-Moaba z linii Jozuego i Joaba - dwa tysišce osiemset osiemnastu; 07,12 synów Elama - tysišc dwieœcie pięćdziesięciu czterech; 07,13 synów Zattu - osiemset czterdzieœci pięciu; 07,14 synów Zacheusza - siedemset szeœćdziesięciu; 07,15 synów Binnuja - szeœćset czterdziestu oœmiu; 07,16 synów Bebaja - szeœćset dwudziestu oœmiu; 07,17 synów Azgada - dwa tysišce trzystu dwudziestu dwóch; 07,18 synów Adonikama - szeœćset szeœćdziesięciu siedmiu; 07,19 synów Bigwaja - dwa tysišce szeœćdziesięciu siedmiu; 07,20 synów Adina - szeœćset pięćdziesięciupięciu; 07,21 synów Atera z linii Ezechiasza - dziewięćdziesięciu oœmiu; 07,22 synów Chaszuma - trzystu dwudziestuoœmiu; 07,23 synów Besaja - trzystu dwudziestu czterech; 07,24 synów Charifa - stu dwunastu; 07,25 synów Gibeona - dziewięćdziesięciu pięciu; 07,26 mężów z Betlejem i Netofy - stu osiemdziesięciu oœmiu; 07,27 mężów z Anatot - stu dwudziestu oœmiu; 07,28 mężów z Bet-Azmawet - czterdziestu dwóch; 07,29 mężów z Kiriat-Jearim, Kefiry i Beerot - siedmiuset czterdziestu trzech; 07,30 mężów z Rama i Geba - szeœciuset dwudziestu jeden; 07,31 mężów z Mikmas - stu dwudziestu dwóch; 07,32 mężów z Betel i Aj - stu dwudziestu trzech; 07,33 synów Nebo - pięćdziesięciu dwóch; 07,34 synów drugiego Elama - tysišc dwustupięćdziesięciu czterech; 07,35 synów Charima - trzystu dwudziestu; 07,36 mężów z Jerycha - trzystu czterdziestu pięciu; 07,37 mężów z Lod, Chadid i Ono - siedmiuset dwudziestu jeden; 07,38 synów Senai - trzy tysišce dziewięćset trzydziestu. 07,39 Kapłani: synów Jedajasza z domu Jozuego - dziewięćset siedemdziesięciu trzech; 07,40 synów Immera - tysišc pięćdziesięciudwóch; 07,41 synów Paszchura - tysišc dwustu czterdziestu siedmiu; 07,42 synów Charima - tysišc siedemnastu. 07,43 Lewici: synów Jozuego z linii Kadmiela, Binnuja, Hodwy - siedemdziesięciuczterech. 07,44 Œpiewacy: synów Asafa - stu czterdziestu oœmiu. 07,45 OdŸwierni: synów Szalluma, synów Atera, synów Talmona, synów Akkuba, synów Chatity, synów Szobaja - stu trzydziestu oœmiu. 07,46 Niewolnicy œwištyni: synowie Sichy, synowie Chasufy, synowie Tabbaota, 07,47 synowie Kerosa, synowie Sii, synowiePadona, 07,48 synowie Lebany, synowie Chagaby, synowie Szalmaja, 07,49 synowie Chanana, synowie Giddela, synowie Gachara, 07,50 synowie Reajasza, synowie Resina, synowie Nekody, 07,51 synowie Gazzama, synowie Uzzy, synowie Paseacha, 07,52 synowie Besaja, Meunici, Nefisyci, 07,53 synowie Bakbuka, synowie Chakufy, synowie Charchura, 07,54 synowie Baslita, synowie Mechidy, synowie Charszy, 07,55 synowie Barkosa, synowie Sisery, synowie Temacha, 07,56 synowie Nesjacha, synowie Chatify. 07,57 Synowie niewolników Salomona: synowie Sotaja, synowie Sofereta, synowie Peridy, 07,58 synowie Jaali, synowie Darkona, synowie Giddela, 07,59 synowie Szefatiasza, synowie Chattila, synowie Pocheret-Hassebajima, synowie Amona. 07,60 Wszystkich niewolników œwištyni i synów niewolników Salomona - trzystu dziewięćdziesięciu dwóch. 07,61 A oto ci, którzy wyszli z Tel-Melach, Tel-Charsza, Kerub, Addon i Immer, lecz niemogli udowodnić, że ród ich i pochodzenie wywodzi się z Izraela: 07,62 synów Delajasza, synów Tobiasza, synów Nekody - szeœćciuset czterdziestu dwóch. 07,63 A z kapłanów: synowie Chobajasza, synowie Hakkosa, synowie Barzillaja, który wzišł za żonę jednš z córek Barzillaja Gileadyty i przybrał jego imię. 07,64 Ci szukali swego rodowodu, lecz go nie odnaleziono; toteż zostali oni jako nieczyœci wykluczeni z kapłaństwa, 07,65 a namiestnik zakazał im spożywać z pokarmów najœwiętszych, aż się zjawi kapłan dla urim i tummim. 07,66 Cała ta wyprawa liczyła razem czterdzieœci dwa tysišce trzysta szeœćdziesišt osób 07,67 oprócz niewolników ich i niewolnic - tych było siedem tysięcy trzysta trzydzieœci siedmioro. Mieli oni też dwustu czterdziestu pięcioro œpiewaków i œpiewaczek. Koni mieli oni siedemset trzydzieœci szeœć; mułów - dwieœcie czterdzieœci trzy; 07,68 wielbłšdów - czterysta trzydzieœci pięć; osłów - szeœć tysięcy siedemset dwadzieœcia. 07,69 A częœć naczelników rodów darowałana kult: namiestnik złożył w skarbcu tysišcdrachm złota, pięćdziesišt czasz, trzydzieœci szat kapłańskich i pięćset min srebra. 07,70 A niektórzy naczelnicy rodów złożyli w skarbcu na [potrzeby] kultu dwadzieœcia tysięcy drachm złota, dwa tysišce dwieœciemin srebra. 07,71 A to, co złożyła reszta ludu, wynosiło dwadzieœcia tysięcy drachm złota, dwa tysišce min srebra, szeœćdziesišt siedem szat kapłańskich. 07,72 Kapłani, lewici i częœć ludu osiedlili się w Jerozolimie, a odŸwierni, œpiewacy, niewolnicy œwištyni i cała reszta Izraela - w swoich miastach. Gdy nadszedł siódmy miesišc - a Izraelici mieszkali już w miastach swoich - *08 08,01 wtedy zgromadził się cały lud, jak jeden mšż, na placu przed Bramš Wodnš. I domagali się od pisarza Ezdrasza, by przyniósł księgę Prawa Mojżeszowego, które Pan nadał Izraelowi. 08,02 Pierwszego dnia miesišca siódmego przyniósł kapłan Ezdrasz Prawo przed zgromadzenie, w którym uczestniczyli przede wszystkim mężczyŸńni, lecz także kobiety oraz wszyscy inni, którzy byli zdolni słuchać. 08,03 I czytał z tej księgi, zwrócony do placu znajdujšcego się przed Bramš Wodnš,od rana aż do południa przed mężczyznami,kobietami i tymi, którzy rozumieli; a uszy całego ludu były zwrócone ku księdze Prawa. 08,04 Pisarz Ezdrasz stanšł na drewnianympodwyższeniu, które zrobiono w tym celu. Obok niego stanšł po prawicy: Mattitiasz, Szema, Anajasz, Uriasz, Chilkiasz i Maasejasz; a po lewicy: Pedajasz, Miszael, Malkiasz, Chaszum, Chaszbaddana, Zachariasz i Meszullam. 08,05 Ezdrasz otworzył księgę na oczach całego ludu - znajdował się bowiem wyżej niż cały lud; a gdy jš otworzył, cały lud się podniósł. 08,06 I Ezdrasz błogosławił Pana, wielkiego Boga, a cały lud z podniesieniem ršk swoich odpowiedział: Amen! Amen! Potem oddali pokłon i padli przed Panem na kolana, twarzš ku ziemi. 08,07 A lewici: Jozue, Bani, Szerebiasz, Jamin, Akkub, Szabbetaj, Hodiasz, Maasejasz, Kelita, Azariasz, Jozabad, Chanan, Pelajasz objaœniali ludowi Prawo, podczas gdy lud pozostawał na miejscu: 08,08 Czytano więc z tej księgi, księgi Prawa Bożego, dobitnie, z dodaniem objaœnienia, tak że lud rozumiał czytanie. 08,09 Wtedy Nehemiasz, to jest namiestnik,oraz kapłan-pisarz Ezdrasz, jak i lewici, którzy pouczali lud, rzekli do całego ludu: Ten dzień jest poœwięcony Panu, Bogu waszemu. Nie bšdŸcie smutni i nie płaczcie!Cały lud bowiem płakał, gdy usłyszał te słowa Prawa. 08,10 I rzekł im Nehemiasz: IdŸcie, spożywajcie potrawy œwišteczne i pijcie napoje słodkie - poœlijcie też porcje temu, który nic gotowego nie ma: albowiem poœwięcony jest ten dzień Panu naszemu. A nie bšdŸcie przygnębieni, gdyż radoœć w Panu jest waszš ostojš. 08,11 A lewici uspokajali cały lud wołajšc: Uspokójcie się! Wszak ten dzień jest œwięty.Nie bšdŸcie przygnębieni! 08,12 I cały lud poszedł, by jeœć, pić, rozsyłać porcje i wyprawić wielki obchód radosny, gdyż zrozumieli to, co im ogłoszono. 08,13 Następnego dnia naczelnicy rodów całego ludu, kapłani i lewici zebrali się u pisarza Ezdrasza, aby zgłębić słowa Prawa. 08,14 I w Prawie, które Pan nadał przez Mojżesza, znaleŸli przepis, by Izraelici podczas œwięta w siódmym miesišcu mieszkali w szałasach. 08,15 Gdy to usłyszeli, ogłosili we wszystkich miastach swoich i w Jerozolimie: IdŸcie w góry i przynieœcie gałęzie oliwne, gałęzie sosnowe, gałęzie mirtowe, gałęzie palmowe i gałęzie innych drzew liœciastych, aby zgodnie z przepisem uczynić szałasy. 08,16 I wyszedł lud, przynieœli to i uczynilisobie szałasy: niejeden na dachu swoim, inni na podwórzach swoich, także i na dziedzińcach domu Bożego, na placu Bramy Wodnej i na placu Bramy Efraimskiej. 08,17 Tak więc cała społecznoœć, to jest ci, którzy wrócili z niewoli, uczyniła szałasy, i oni mieszkali w szałasach - choćnie uczynili tak Izraelici od dni Jozuego, syna Nuna, aż do owego dnia; i panowała bardzo wielka radoœć. 08,18 I czytano z księgi Prawa Bożego dzień w dzień, od dnia pierwszego aż do dnia ostatniego. Przez siedem dni obchodzono œwięto, a dnia ósmego zgodnie zprzepisem odbyło się zgromadzenie uroczyste. *09 09,01 A w dwudziestym czwartym dniu tegomiesišca zgromadzili się Izraelici, skruszeni postem i odziani w wory, z głowami posypanymi ziemiš. 09,02 I odłšczyło się potomstwo Izraela od wszystkich cudzoziemców. Wtedy stojšc wyznali swoje grzechy i wykroczenia swychojców. 09,03 Stali więc na swoim miejscu, a [ lewici ] czytali z księgi Prawa Pana, Boga swojego, przez ćwierć dnia, a przez drugš ćwierć wyznawali swe grzechy klęczšc przed Panem, Bogiem swoim. 09,04 I na podwyższeniu lewitów stanęli: Jozue, Binnuj, Kadmiel, Szebaniasz, Bunni, Szerebiasz, Bani, Kenani - i głoœno wołali do Pana, Boga swego; 09,05 i lewici: Jozue, Kadmiel, Bani, Chaszabnejasz, Szerebiasz, Hodiasz, Szebaniasz, Petachiasz rzekli: Wstańcie! Błogosławcie Pana, Boga naszego! Błogosławiony jesteœ, Panie, Boże nasz, odwieku do wieku. Niech ludzie błogosławiš wspaniałe imię Twoje, wyższe ponad wszelkie błogosławieństwo i chwałę. 09,06 Ty, Panie jesteœ jedyny. Ty uczyniłeœ niebiosa, niebiosa niebios i całe ich wojsko;ziemię i wszystko, co na niej; morza i wszystko, co w nich. Ty ożywiasz to wszystko, a wojsko niebios oddaje Ci pokłon. 09,07 Ty, Panie, jesteœ tym Bogiem, który wybrał Abrama, wyprowadziłeœ go z Ur Chaldejczyków i nadałeœ mu imię Abraham. 09,08 A gdyœ uznał, że serce jego jest Tobie wierne, zawarłeœ z nim przymierze: że ziemię Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Jebusyty i Girgaszyty dasz jego potomstwu. A słowa Twego dotrzymałeœ, albowiem jesteœ wierny. 09,09 Widziałeœ nędzę ojców naszych w Egipcie, a wołanie ich słyszałeœ nad Morzem Czerwonym. 09,10 I dokonałeœ cudów i znaków na faraonie, na wszystkich sługach jego i na całym ludzie jego kraju, bo spostrzegłeœ, że do nich zuchwale się odnosili. Tak zgotowałeœ sobie imię sławne do dziœ. 09,11 I morze rozdzieliłeœ przed nimi, a oni przeszli przez œrodek morza suchš nogš. Przeœladowców ich wrzuciłeœ do głębin jak kamień do wód wzburzonych. 09,12 Słupem obłoku prowadziłeœ ich we dnie, a słupem ognia - w nocy, aby oœwietlić im drogę, którš iœć mieli. 09,13 Potem na górę Synaj zstšpiłeœ i rozmawiałeœ z nimi z nieba; i dałeœ im przepisy słuszne, wskazówki niezawodne, prawa dobre i przykazania. 09,14 I Twój œwięty szabat im oznajmiłeœ, i przez sługę Twego, Mojżesza, nadałeœ imprzykazania, przepisy i Prawo. 09,15 I chleb z nieba im dałeœ, gdy byli głodni; a wodę ze skały im wyprowadziłeœ,gdy odczuwali pragnienie. I rozkazałeœ im, by poszli posišœć ziemię, którš im dać obiecałeœ pod przysięgš. 09,16 Lecz oni, ojcowie nasi, postępowali zuchwale, byli krnšbrni i nie słuchali Twoich przykazań. 09,17 I uchylali się od posłuszeństwa i nie pamiętali o cudach, któreœ dla nich uczynił. Byli twardego karku i uwzięli się, by wrócićdo niewoli swej w Egipcie. Lecz Ty jesteœ Bogiem przebaczenia, jesteœ łaskawy i miłosierny, cierpliwy i wielkiej dobroci; i nie opuœciłeœ ich. 09,18 Nawet gdy uczynili sobie cielca odlanego z metalu i powiedzieli: To jest twójbóg, który cię wyprowadził z Egiptu, i gdy popełnili wielkie bluŸnierstwa, 09,19 Ty w wielkim miłosierdziu twoim nie opuœciłeœ ich na pustyni. Słup obłoku nie odstępował od nich we dnie, aby ich prowadzić drogš; słup ognia nie odstępował w nocy, aby oœwietlać im drogę, którš iœć mieli. 09,20 I dałeœ swego Ducha dobrego, aby ich oœwiecał. I manny Twej od ust im nie odjšłeœ, i dałeœ im wodę, gdy byli spragnieni. 09,21 Przez czterdzieœci lat zaopatrywałeœich na pustyni, tak że nie odczuwali braku. Szaty ich się nie zniszczyły, a nogi ich nie spuchły. 09,22 I dałeœ im królestwa i narody, i przydzieliłeœ je im jako ziemie kresowe, i oni posiedli ziemię Sichona, króla Cheszbonu, i ziemię Oga, króla Baszanu. 09,23 I synów ich rozmnożyłeœ jak gwiazdyna niebie, i zaprowadziłeœ ich do ziemi, w której posiadanie wejœć mieli - jak przyrzekłeœ ich ojcom. 09,24 I wkroczyli synowie, i posiedli tę ziemię, a Ty upokorzyłeœ przed nimi Kananejczyków, mieszkańców tej ziemi. W ręce tamtych wydałeœ ich oraz ich królów inarody tej ziemi, aby postšpili z nimi według własnej woli. 09,25 I zajęli miasta niedostępne oraz ziemię tłustš. Posiedli domy pełne wszelkiego dobra, cysterny wykute, winnice, ogrody oliwne i drzewa owocowe w obfitoœci. I jedli, najedli się i utyli, i rozkoszowali się dzięki Twej wielkiej dobroci. 09,26 Potem byli oporni i zbuntowali się przeciw Tobie, i wzgardzili Twoim Prawem. Zabili proroków Twoich, którzy ich przestrzegali, aby ich nawrócić do Ciebie; i popełnili wielkie bluŸnierstwa. 09,27 Wtedy wydałeœ ich w ręce ich wrogów, żeby ich dręczyli. W czasie swego udręczenia wołali do Ciebie, a Ty z niebios wysłuchałeœ i według wielkiego miłosierdzia Twego dałeœ im wybawicieli, żeby ich wybawili z ręki wrogów. 09,28 Skoro mieli spokój, znowu postępowali Ÿle przed Tobš. Wtedy pozostawiłeœ ich pod władzš nieprzyjaciół,aby panowali nad nimi. I znowu wzywali Ciebie, a Ty z niebios wysłuchałeœ i wedługmiłosierdzia Twego wyrwałeœ ich wielokrotnie. 09,29 I przestrzegałeœ ich, by ich nawrócić do Twojego Prawa, lecz oni byli zuchwali i nie słuchali przykazań Twoich, i przeciw przepisom Twoim zgrzeszyli - przeciw tym, przez których wypełnienie zachowuje się życie. Odwrócili niesforne plecy, byli twardego karku i nieposłuszni. 09,30 Miałeœ dla nich cierpliwoœć przez wiele lat i przestrzegałeœ ich przez Ducha Twego za poœrednictwem Twoich proroków,lecz nie usłuchali. Wtedy wydałeœ ich pod władzę obcych narodów. 09,31 Mimo to dzięki wielkiemu miłosierdziuTwemu nie wytępiłeœ ich i nie opuœciłeœ, albowiem Tyœ Bogiem łaskawym i miłosiernym. 09,32 I teraz, Boże nasz - Boże wielki, potężny, straszliwy, dotrzymujšcy przymierza i łaski - niech u Ciebie nie uchodzi za nic ten cały mozół, jaki ugodziłnas: królów naszych, ksišżšt naszych, kapłanów naszych, proroków naszych, ojców naszych i cały Twój naród, od dni królów Aszszura aż po dziœ dzień. 09,33 Lecz Ty jesteœ sprawiedliwy we wszystkim, co na nas przyszło. Tyœ bowiempostšpił słusznie, myœmy natomiast zawinili. 09,34 Bo królowie nasi i ksišżęta, kapłani nasi i przodkowie - oni nie zachowali Twojego Prawa i nie zważali na przykazaniai napomnienia, których im udzieliłeœ. 09,35 Oni bowiem, dopóki żyli w królestwie swoim z Twej dobroci wielkiej, którš im okazałeœ, na ziemi tej przestronnej i urodzajnej, którš im pozostawiłeœ: nie służyli Tobie i nie odwrócili się od swoich złych uczynków. 09,36 Oto myœmy dziœ niewolnikami: na ziemi, którš dałeœ przodkom naszym, aby mieli pożytek z owocu jej i bogactwa - oto myœmy niewolnikami na niej. 09,37 Plon swój obficie wydaje ona dla królów, których postawiłeœ nad nami za grzechy nasze. Oni władajš naszymi ciałamii bydłem naszym według swego upodobania.W wielkim ucisku jesteœmy. *10 10,01 Wobec tego wszystkiego my zawieramy i spisujemy umowę, a na tym pieczętowanym dokumencie sš podpisani z powodu jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żüPô cýD cţO— c˙ć)c8p5nasi ksišżęta, lewici i kapłani. 10,02 Mianowicie: na kartach tego dokumentu umieœcili swe imię: namiestnik Nehemiasz, syn Chakaliasza, oraz Sedecjasz, 10,03 Serajasz, Azariasz, Jeremiasz, 10,04 Paszchur, Amariasz, Malkiasz, 10,05 Chattusz, Szekaniasz, Malluk, 10,06 Charim, Meremot, Obadiasz, 10,07 Daniel, Ginneton, Baruch, 10,08 Meszullam, Abiasz, Mijjamin, 10,09 Maazjasz, Bilgaj, Szemajasz. Sš to kapłani. 10,10 I lewici: Jozue, syn Azaniasza, Binnuj, jeden z synów Chenadada, Kadmiel, 10,11 i bracia ich: Szebaniasz, Hodiasz, Kelita, Pelajasz, Chanan, 10,12 Mika, Rechob, Chaszabiasz, 10,13 Zakkur, Szerebiasz, Szebaniasz, 10,14 Hodiasz, Bani, Beninu. 10,15 I wodzowie ludu: Parosz, Pachat-Moab, Elam, Zattu, Bani, 10,16 Bunni, Azgad, Bebaj, 10,17 Adoniasz, Bigwaj, Adin, 10,18 Ater, Ezechiasz, Azzur, 10,19 Hodiasz, Chaszum, Besaj, 10,20 Charif, Anatot, Nebaj, 10,21 Magpiasz, Meszullam, Chezir, 10,22 Meszezabel, Sadok, Jaddua, 10,23 Pelatiasz, Chanan, Anajasz, 10,24 Ozeasz, Chananiasz, Chaszszub, 10,25 Hallochesz, Pilcha, Szobek, 10,26 Rechum, Chaszabna, Maasejasz, 10,27 Achiasz, Chanan, Anan, 10,28 Malluk, Charim, Baana. 10,29 I reszta ludu, kapłanów, lewitów - odŸwierni, œpiewacy, niewolnicy œwištyni - oraz wszyscy, którzy przeszli od narodów obczyzny do Prawa Bożego: ich żony, synowie i córki - każdy, kto był zdolny zrozumieć, 10,30 całkowicie przyłšczajš się do swych braci, swych dostojników, oœwišdczajšc pod przysięgš i zaklęciem: że postępować będš według Prawa Bożego, danego przez Mojżesza, sługę Bożego, to jest, że zachowywać będš i wypełniać wszystkie przykazania Pana, Boga naszego, przepisy Jego i prawa. 10,31 Mianowicie: że córek naszych nie damy narodom tej ziemi ani córek ich nie weŸmiemy za żony dla synów naszych. 10,32 A co do narodów tej ziemi przynoszšcych towary i wszelkiego rodzajuzboże do sprzedania w dzień sobotni: to nieprzyjmiemy tego od nich w szabat ani w dzień œwięty. Również w roku szabatowym zrzekniemy się korzyœci i żšdania zwrotu od wszelkiego dłużnika. 10,33 Niniejszym podejmujemy też zobowišzania, że rocznie dawać będziemy jednš trzeciš sykla na potrzeby kultu w domu Boga naszego, 10,34 na chleb pokładny, na ustawicznš ofiarę pokarmowš, na ustawiczne całopalenie, na szabaty, na dni nowiu, œwięta, na uczty œwięte i na ofiary przebłagalne, by uzyskać pojednanie dla Izraela, słowem, na wszelkš posługę w domu Boga naszego. 10,35 Losowaniem rozstrzygnęliœmy - kapłani, lewici i lud - sprawę dostarczenia opału: należy go rokrocznie w okreœlonych terminach odstawiać do domu Boga naszego według kolejnoœci rodzin, aby zgodnie z przepisem Prawa utrzymywać ogień na ołtarzu Pana, Boga naszego. 10,36 Chcemy też rokrocznie przynosić do domu Pańskiego pierwociny ziemi naszej i pierwociny każdego owocu drzew wszelkiego rodzaju 10,37 oraz zgodnie z przepisem Prawa to, co pierworodne: z synów naszych i z bydła naszego: pierworodne wołów naszych i owiec obiecujemy odstawić do domu Boga naszego dla kapłanów urzędujšcych w domuBoga naszego. 10,38 Następnie, wybór przemiałów naszych, czyli œwiadczeń naszych, i wybór owocu wszelkiego rodzaju drzew, moszczu i oliwy przyniesiemy kapłanom do składnic domu Boga naszego; a dziesięcinę z ziemi naszej - lewitom; sš to ci lewici, którzy pobierajš dziesięcinę we wszystkich miastach wyznajšcych naszš wia 10,39 I kapłan, potomek Aarona, będzie z lewitami, gdy oni będš pobierać dziesięcinę;a lewici odniosš dziesięcinę dziesięciny do składnic skarbca domu Boga naszego; 10,40 albowiem do tych składnic przyniosš Izraelici i lewici œwiadczenia zboża, moszczu i oliwy; tam sš też sprzęty œwištyni oraz pełnišcy służbę kapłani, jak też odŸwierni i œpiewacy. Tak więc nie zaniedbamy domu Boga naszego. *11 11,01 Przywódcy ludu zamieszkali w Jerozolimie, a reszta ludu rzucała losy celem wyznaczenia jednego z dziesięciu, żeby on osiedlił się w œwiętym mieœcie Jeruzalem, a owych dziewięciu - w innych miastach. 11,02 A lud błogosławił wszystkich mężów,którzy dobrowolnie postanowili zamieszkać w Jerozolimie. 11,03 Oto naczelnicy tego okręgu judzkiego,którzy zamieszkali w Jerozolimie - i w miastach judzkich. Izrael, kapłani, lewici, niewolnicy œwištyni i synowie niewolników Salomona osiedlili się w miastach swoich: każdy w swojej posiadłoœci. 11,04 W Jerozolimie zamieszkali synowie Judy i synowie Beniamina. Spoœród synów Judy: Atajasz - syn Ozjasza, syna Zachariasza, syna Amariasza, syna Szefatiasza, syna Mahalalela, spoœród synów Peresa, 11,05 oraz Maasejasz - syn Barucha, syna Kol-Chozego, syna Chazajasza, syna Adajasza, syna Jojariba, syna Zachariasza, Szelanity. 11,06 Wszystkich synów Peresa osiadłych w Jerozolimie było czterystu szeœćdziesięciu oœmiu mężów zdolnych do boju. 11,07 A oto synowie Beniamina: Sallu - syn Meszullama, syna Joeda, syna Pedajasza, syna Kolajasza, syna Maasejasza, syna Itiela, syna Izajasza, 11,08 i bracia jego, dzielni wojownicy - dziewięćset dwudziestu oœmiu. 11,09 A Joel, syn Zikriego, był zwierzchnikiem nad nimi, i Juda, syn Hassenui, stał jako drugi nad miastem. 11,10 A spoœród kapłanów: Jedajasz - syn Jojakima, syna 11,11 Serajasza, syna Chilkiasza, syna Meszullama, syna Sadoka, syna Merajota, syna Achituba, księcia domu Bożego, 11,12 i bracia jego pełnišcy służbę w œwištyni: osiemset dwadzieœcia dwie osoby; następnie Adajasz, syn Jerochama, syna Pelaliasza, syna Amsiego, syna Zachariasza,syna Paszchura, syna Malkiasza, 11,13 i bracia jego, głowy rodzin: dwieœcie czterdzieœci dwie osoby; dalej Amasaj - synAzarela, syna Achzaja, syna Meszillemota, syna Immera, 11,14 i bracia jego, dzielni wojownicy: sto dwadzieœcia osiem osób; a zwierzchnikiem nad nimi był Zabdiel, syn Haggadola. 11,15 A spoœród lewitów: Szemajasz - syn Chaszszuba, syna Azrikama, syna Chaszabiasza, syna Bunniego. 11,16 Nad służbš zewnętrznš domu Bożego stał spoœród przełożonych nad lewitami Szabbetaj i Jozabad. 11,17 Dalej był Mattaniasz - syn Miki, syna Zabdiego, syna Asafa, dyrygent hymnu, który na modlitwie intonował pieœń dziękczynnš, a Bakbukiasz zajmował drugiemiejsce między swymi braćmi, następnie Abda, syn Szammuy, syna Galala, syna Jedutuna. 11,18 Wszystkich lewitów było w Mieœcie Œwiętym dwustu osiemdziesięciu czterech. 11,19 OdŸwierni: Akkub, Talmon i bracia ich,którzy stróżowali w bramach: sto siedemdziesišt dwie osoby. 11,20 Pozostała częœć Izraela, kapłanów, lewitów mieszkała we wszystkich miastach judzkich, każdy w swojej posiadłoœci. 11,21 A niewolnicy œwištyni mieszkali na Ofelu; Sicha i Giszpa stali na ich czele. 11,22 Zwierzchnikiem lewitów w Jerozolimiebył Uzzi - syn Baniego, syna Chaszabiasza, syna Mattaniasza, syna Miki; należał on do synów Asafa, którzy œpiewali podczas służby w domu Bożym; 11,23 istniało bowiem co do nich rozporzšdzenie królewskie z ustaleniem porzšdku: kto ma œpiewać w kolejnych dniach. 11,24 A Petachiasz - syn Meszezabela, jednego z synów Zeracha, syna Judy - był u boku króla dla załatwiania wszelkiej sprawy dotyczšcej tego ludu. 11,25 A co do gospodarstw z przynależnymipolami - to niektórzy z synów Judy mieszkali w Kiriat-Haarba i przynależnych wioskach, w Dibon i przynależnych wioskach, w Jekkabseel i przynależnych gospodarstwach, 11,26 w Jeszua, Moladzie, Bet-Pelet, 11,27 w Chasar-Szual, Beer-Szebie i w przynależnych wioskach, 11,28 w Siklag, Mekona i w przynależnych wioskach, 11,29 w En-Rimmon, Sora, Jarmut, 11,30 Zanoach, Adullam z przynależnymi gospodarstwami, w Lakisz z przynależnymi polami, w Azece z przynależnymi wioskami; osiedlili się więc od Beer-Szeby do Ge-Hinnom. 11,31 A niektórzy z synów Beniamina mieszkali w Geba, Mikmas, Ajja i Betel wrazz przynależnymi wioskami, 11,32 Anatot, Nob, Anania, 11,33 Chasor, Rama, Gittaim, 11,34 Chadid, Seboim, Neballat, 11,35 Lod, Ono i w Dolinie Cieœli. 11,36 A co do lewitów, to niektóre grupy judzkie przeszły do Beniamina. *12 12,01 A oto sš kapłani i lewici, którzy przyszli z Zorobabelem, synem Szealtiela, i Jozuem: Serajasz, Jeremiasz, Ezdrasz, 12,02 Amariasz, Malluk, Chattusz, 12,03 Szekaniasz, Charim, Meremot, 12,04 Iddo, Ginneton, Abiasz, 12,05 Mijjamin, Maadiasz, Bilga, 12,06 Szemajasz oraz Jojarib, Jedajasz, 12,07 Sallu, Amok, Chilkiasz, Jedajasz. - To byli zwierzchnicy kapłanów. A bracia ich zadni Jozuego, 12,08 to jest lewici, byli następujšcy: Jozue, Binnuj, Kadmiel, Szerebiasz, Juda, Mattaniasz; on i bracia jego kierowali œpiewem hymnów dziękczynnych; 12,09 a Bakbukiasz, Unni i bracia ich stali naprzeciw nich przy wykonywaniu obowišzków. 12,10 A Jozue był ojcem Jojakima, Jojakim był ojcem Eliasziba, Eliaszib - Jojady, 12,11 Jojada był ojcem Jochanana, Jochanan był ojcem Jadduy. 12,12 A za dni Jojakima głowami rodów bylinastępujšcy kapłani: w rodzie Serajasza - Merajasz; w rodzie Jeremiasza - Chananiasz; 12,13 w rodzie Ezdrasza - Meszullam; w rodzie Amariasza - Jochanan; 12,14 w rodzie Malluka - Jonatan; w rodzie Szekaniasza - Józef; 12,15 w rodzie Charima - Adna; w rodzie Meremota - Chelkaj; 12,16 w rodzie Iddo - Zachariasz; w rodzieGinnetona - Meszullam; 12,17 w rodzie Abiasza - Zikri; w rodzie Mijjamina ... ; w rodzie Maadiasza - Piltaj; 12,18 w rodzie Bilgi - Szammua; w rodzie Szemajasza - Jonatan; 12,19 w rodzie Jojariba - Mattenaj; w rodzie Jedajasza - Uzzi; 12,20 w rodzie Sallu - Kallaj; w rodzie Amoka - Eber; 12,21 w rodzie Chilkiasza - Chaszabiasz; w rodzie Jedajasza - Netanel. 12,22 Za dni Eliasziba, Jojady, Jochanana i Jadduy zostali spisani naczelnicy rodów kapłańskich w kronice prowadzonej aż do panowania Dariusza perskiego. 12,23 Synowie Lewiego: naczelnicy ich rodów zostali spisani w Kronice, lecz tylko do dni Jochanana, syna Eliasziba. 12,24 Zwierzchnikami lewitów byli: Chaszabiasz, Szerebiasz, Jozue, Binnuj, Kadmiel i bracia ich - którzy według rozporzšdzenia Dawida, męża Bożego, przy wielbieniu i dziękczynieniu stali naprzeciw nich, oddział równo z oddziałem - 12,25 mianowicie: Mattaniasz, Bakbukiasz, Obadiasz; a odŸwierni Meszullam, Talmon, Akkub trzymali straż przy składnicach u bram. 12,26 Ci żyli za dni Jojakima - syna Jozuego, syna Josadaka - i za dni namiestnika Nehemiasza oraz kapłana-pisarza Ezdrasza. 12,27 A na poœwięcenie muru Jerozolimy odszukano lewitów, by ze wszystkich ich siedzib sprowadzić ich do Jerozolimy na radosny obchód poœwięcenia przy hymnach igrze na cymbałach, harfach i cytrach. 12,28 Zgromadzili się więc œpiewacy tak z okręgu otaczajšcego Jerozolimę, jak i z gospodarstw Netofatytów 12,29 oraz z Bet-Haggilgal i z pól miejscowoœci Geba i Azmawet; œpiewacy bowiem zbudowali sobie gospodarstwa dokoła Jerozolimy. 12,30 Kapłani i lewici oczyœcili siebie, a potem oczyœcili lud, bramy i mur. 12,31 I wprowadziłem zwierzchników Judy przed mur, i ustawiłem dwa wielkie chóry dziękczynne. Jeden szedł wzdłuż muru w prawo ku Bramie Œmietników. 12,32 Za nimi szedł Hoszajasz z połowš zwierzchników Judy 12,33 oraz Azariasz, Ezdrasz, Meszullam, 12,34 Juda, Mijjamin, Szemajasz, Jeremiasz 12,35 spoœród kapłanów z tršbami; a Zachariasz - syn Jonatana, syna Szemajasza, syna Mattaniasza, syna Micheasza, syna Zakkura, syna Asafa - 12,36 i bracia jego: Szemajasz, Azarel, Milalaj, Gilalaj, Maaj, Netanel, Juda, Chanani z instrumentami muzycznymi Dawida, męża Bożego; a pisarz Ezdrasz szedł przed nimi. 12,37 Dalej posuwali się oni ku Bramie Zródlanej, następnie poszli wprost przed siebie w kierunku stopni do Miasta Dawidowego, po drodze w górę przy murze obok pałacu Dawidowego, aż do Bramy Wodnej na wschodzie. 12,38 Drugi chór dziękczynny - a ja byłem za nim oraz połowa zwierzchników ludu - szedł wzdłuż muru w lewo obok Wieży Piekarników aż do Muru Szerokiego, 12,39 dalej obok Bramy Efraimskiej ku Bramie Jeszańskiej i ku Bramie Rybnej orazwieży Chananeela, Wieży Seciny aż do Bramy Owczej; a stanęli przy Bramie Więziennej. 12,40 Oba chóry dziękczynne stanęły przy domu Bożym, ja także i połowa zwierzchników ze mnš; 12,41 a kapłani: Eliakim, Maasejasz, Miniamin, Micheasz, Elioenaj, Zachariasz, Chananiasz byli z tršbami 12,42 oraz Maasejasz, Szemajasz, Eleazar,Uzzi, Jochanan, Malkiasz, Elam i Ezer. Wtedy œpiewacy dali się słyszeć, a Jizrachiasz był ich kierownikiem. 12,43 W owym dniu złożono znaczne ofiary;cieszyli się oni, gdyż Bóg dał im wielkš radoœć; również żony i dzieci cieszyły się; a radoœć Jerozolimy słyszano z daleka. 12,44 W owym czasie ustanowiono mężów nad składnicami dla zapasów: dla œwiętych darów pierwocin, dziesięcin, aby w nich zbierali z posiadłoœci miejskich udziały prawem nałożone na korzyœć kapłanów i lewitów; Juda bowiem miał radoœć z kapłanów i lewitów, pełnišcych służbę. 12,45 Oni wykonywali służbę Boga swego i służbę oczyszczenia - jak również œpiewacy i odŸwierni - zgodnie z rozporzšdzeniem Dawida i syna jego Salomona. 12,46 Albowiem za dni Dawida był Asaf jakopierwszy kierownikiem œpiewaków oraz pieœni pochwalnych i pieœni dziękczynnych dla Boga. 12,47 Za dni Zorobabela i za dni Nehemiaszacały Izrael składał udziały na codzienne utrzymanie œpiewaków i odŸwiernych; i wydzielano œwiętš należnoœć lewitom, a lewici wydzielali jš synom Aarona. *13 13,01 W owym czasie czytano z Księgi Mojżesza przed ludem i natrafiono w niej na taki przepis: Ammonita ani Moabita nigdy nie wejdzie do społecznoœci Bożej, 13,02 albowiem oni nie powitali Izraelitów chlebem i wodš, lecz przekupili przeciw nimBalaama, aby ich przeklšł; lecz Bóg nasz zmienił tę klštwę na błogosławieństwo. 13,03 Gdy usłyszeli to prawo, odłšczyli od Izraela wszelkš cudzoziemszczyznę. 13,04 Jakiœ czas przedtem kapłan Eliaszib -zawiadowca komnat naszego domu Bożego, krewny Tobiasza - 13,05 urzšdził dla niego obszernš komnatę;dawniej składano tam ofiarę pokarmowš, kadzidło, sprzęty i dziesięcinę zboża, moszczu i oliwy, przydział lewitów, œpiewaków i odŸwiernych oraz œwiadczenia dla kapłanów. 13,06 Podczas tego wszystkiego nie byłem w Jerozolimie, gdyż w roku trzydziestym drugim rzšdów Artakserksesa, króla babilońskiego, udałem się do tego króla, lecz po pewnym czasie uzyskałem od króla zezwolenie na powrót. 13,07 Gdy przybyłem do Jerozolimy, spostrzegłem występek, który popełnił Eliaszib na korzyœć Tobiasza przez urzšdzenie dla niego komnaty na dziedzińcach domu Bożego. 13,08 Rozgniewałem się bardzo i wyrzuciłem cały sprzęt domu Tobiaszowego precz z tej komnaty. 13,09 Wtedy kazałem oczyœcić te komnaty iz powrotem przeniosłem do tego miejsca sprzęty domu Bożego, ofiarę pokarmowš i kadzidło. 13,10 Dowiedziałem się również, że nie dostarczono przydziałów lewitom i że oni - lewici i œpiewacy pełnišcy służbę - uciekali,każdy na swoje pole. 13,11 Wtedy zganiłem zwierzchników i powiedziałem: Czemu dom Boży jest opuszczony? Zebrałem lewitów i postawiłem ich na ich stanowisku. 13,12 A cały Juda przyniósł do składnic dziesięcinę ze zboża, moszczu i oliwy. 13,13 A zarzšd nad składnicami powierzyłem kapłanowi Szelemiaszowi, pisarzowi Sadokowi i Pedajaszowi spoœród lewitów; pomocnikiem ich był Chanan, syn Zakkura, syna Mattaniasza: oni bowiem uchodzili za uczciwych. Mieli oni obowišzek dawać przydziały swoim braciom. 13,14 Pamiętajże, Boże mój, o tym i nie wymaż moich zbożnych czynów, które spełniłem dla domu Boga mojego i dla jego obsługi. 13,15 W owych dniach widziałem, jak w Judzie deptano w szabat tłocznię, noszono snopki i kładziono na osły, tak samo wino, grona, figi i wszelki ładunek, i przywożonoto wszystko do Jerozolimy w dzień szabatu.Udzieliłem im przestrogi, gdy w ten dzień chcieli sprzedawać żywnoœć. 13,16 A mieszkajšcy tam Tyryjczycy przywozili ryby i wszelki towar i w szabat sprzedawali mieszkańcom Judy i w Jerozolimie. 13,17 Wtedy zgromiłem możnych Judy i powiedziałem im: Co to za niegodziwa rzecz, którš popełniacie, gwałcšc dzień szabatu. 13,18 Czyż tak nie uczynili ojcowie wasi? Dlatego też Bóg nasz zesłał całe to nieszczęœcie na nas i na to miasto. A wy chcecie œcišgnšć jeszcze większy gniew na du jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPŚ@öd c €Zc x$ű c s2ö X Izraela przez gwałcenie szabatu. 13,19 I wydałem rozkaz: Skoro przed szabatem mrok pokryje bramy Jerozolimy, wrota zostanš zamknięte. I drugi rozkaz: Nie zostanš one otwarte, aż dopiero po szabacie. Następnie niektórych z moich sług postawiłem przy bramach z dalszym rozkazem: Żaden ładunek nie przedostanie się w dzień szabatu. 13,20 Wtedy handlarze i sprzedawcy wszelkiego towaru raz lub dwa razy przenocowali poza Jerozolimš. 13,21 Wówczas ich ostrzegłem i powiedziałem: Czemu nocujecie przed murem? Jeœli jeszcze raz to zrobicie, podniosę na was rękę. Odtšd w szabat nie przychodzili. 13,22 Następnie rozkazałem lewitom, by się oczyœcili i poszli czuwać przy bramach, żeby rzeczywiœcie œwięcono dzień szabatu. I o tym pamiętaj też, Boże mój, i miej litoœć nade mnš według wielkiego miłosierdzia Twego. 13,23 W owym czasie widziałem też Żydów,którzy poœlubili kobiety aszdodyckie, ammonickie i moabickie. 13,24 A co do synów ich - to połowa mówiła po aszdodycku czy językiem takiegolub innego narodu, a nie umieli mówić po żydowsku. 13,25 Wtedy zgromiłem ich i złorzeczyłem im, i niektórych z nich biłem, i targałem ich za włosy, i zaklinałem ich na Boga: Nie wydawajcie córek swoich za ich synów! Niebierzcie córek ich dla synów swoich ani dla siebie za żony! 13,26 Czyż nie przez to zgrzeszył Salomon,król izraelski? A przecież między wielu narodami nie było króla jak on. Był on miłyBogu swemu, i ustanowił go Bóg królem nadcałym Izraelem: nawet jego skusiły do grzechu cudzoziemskie kobiety. 13,27 Czy mimo tej przestrogi ma się słyszeć o was, że popełniacie zupełnie to samo wielkie zło, sprzeniewierzajšc się Bogu naszemu przez poœlubianie kobiet cudzoziemskich? 13,28 Nawet jeden z synów Jojady, syna arcykapłana Eliasziba, był zięciem Choronity Sanballata. Odpędziłem go od siebie. 13,29 Nie zapomnij im, Boże mój, tego splamienia kapłaństwa i przymierza z kapłaństwem i lewitami. 13,30 I oczyœciłem ich z wszelkiej cudzoziemszczyzny i ustanowiłem przepisy dla kapłanów i lewitów: dla każdego w jego zakresie; 13,31 dalej - przepisy o dostarczaniu drewna w okreœlonych terminach i o pierwocinach. Pamiętaj, Boże mój, o tym namojš korzyœć! 17.Księga Estery *00 00,01a W drugim roku panowania wielkiego króla Artakserksesa, pierwszego Nisan, miał sen Mardocheusz, syn Jaira, syna Szimejego, syna Kisza z pokolenia Beniamina, 00,02b Żyd, mieszkajšcy w mieœcie Suzie, mšż wybitny, pełnišcy służbę na królewskim dworze. 00,03c Był on z liczby jeńców, których uprowadził Nabuchodonozor, król babiloński, razem z Jechoniaszem, królem judzkim. 00,04d A sen jego był taki: Oto słychać było krzyki i wrzawę, grzmoty, trzęsienie izamieszanie na ziemi. 00,05e I oto dwa smoki wielkie przyszły i stanęły gotowe do walki ze sobš i rozległ się ich ryk ogromny. 00,06f I na ten ryk ich przygotował się cały naród do walki, aby zwalczyć naród sprawiedliwych. 00,07g A oto nastał dzień ciemnoœci i mroku, ucisku i udręczenia, nieszczęœcia i zamieszania wielkiego na ziemi. 00,08h I wzburzył się cały naród sprawiedliwy, lękajšcy się swego nieszczęœcia i gotowy był na zagładę. 00,09i I wołał do Boga. I na skutek tego wołania wyłoniła się jakby z małego Ÿródła wielka rzeka, wiele wody. 00,10k I zaœwieciła œwiatłoœć i słońce, a poniżeni zostali wywyższeni, i pochłonęli potężnych. 00,11l I zbudziwszy się Mardocheusz po owym widzeniu sennym, aż do nocy rozważał je w sercu swoim i wszelkimi sposobami chciał poznać to, co Bóg zamierzał uczynić. 00,12m A gdy Mardocheusz odpoczywał na dziedzińcu z Gabatš i Tarrš, dwoma eunuchami króla strzegšcymi dziedzińca, 00,13n posłyszał ich rozmowy i odkrył ich knowania. Przekonał się, że byli gotowi podnieœć rękę na króla Artakserksesa, i doniósł o nich królowi. 00,14o Król przeprowadził œledztwo przeciw tym dwom eunuchom, a gdy przyznali się do winy, odprowadzono ich na œmierć. 00,15p Król zaœ opisał te wydarzenia na pamištkę, ale i Mardocheusz też napisał o tych sprawach. 00,16q I powierzył król Mardocheuszowi służbę na dziedzińcu królewskim, i obdarzył go za to podarunkami. 00,17r Lecz Haman, syn Hammedaty, Bugajczyk, miał względy u króla i starał się zaszkodzić Mardocheuszowi i ludowi jego z zemsty za tamtych dwóch eunuchów królewskich. *01 01,01 A było to za dni Aswerusa; Aswerus ten panował od Indii aż do Etiopii nad stu dwudziestu siedmiu państwami. 01,02 W owych dniach, kiedy król Aswerus zasiadał na tronie swego królestwa, na zamku w Suzie, 01,03 w trzecim roku swego panowania wydał ucztę dla wszystkich swoich ksišżšt i swoich sług, i najdzielniejszych Persów i Medów, wielmoży i władców państw, którzy byli razem z nim. 01,04 Przy tym pokazał bogactwo i majestat swego królestwa i blask swojej chwały i wielkoœci przez wiele dni, to jest przez dni sto osiemdziesišt. 01,05 A po upływie owych dni wydał król ucztę dla całego ludu, który znajdował się na zamku w Suzie, od największych aż do najmniejszych, przez siedem dni na dziedzińcu ogrodu przy pałacu króla. 01,06 Białe tkaniny lniane i fioletowa purpura były przymocowane sznurami z bisioru i czerwonej purpury do srebrnych pierœcieni na kolumnach z białego marmuru.Sofy złote i srebrne stały na posadzce z kamieni koloru szmaragdu, białego marmuru, masy perłowej i na mozaice. 01,07 Napoje zaœ podawano w naczyniach złotych, a zastawa była z naczyń różnych,a wina królewskiego wiele według zwyczajukróla. 01,08 Picie odbywało się według takiego polecenia: nie było nikogo przymuszajšcego,bo tak zarzšdził król wszystkim urzędnikom swego domu: Niech każdy czyni,co mu się podoba. 01,09 Także królowa Waszti wydała ucztę dla kobiet w pałacu królewskim, który należał do króla Aswerusa. 01,10 W siódmym dniu, kiedy już rozweseliło się winem serce króla, rzekł do Mehumana, Bizzety, Charbony, Bigty, Abagty, Zetera i Karkasa, siedmiu eunuchówusługujšcych królowi Aswerusowi, 01,11 aby przywiedli przed oblicze króla królowę Waszti w koronie królewskiej celem pokazania ludowi i ksišżętom jej pięknoœci; odznaczała się bowiem miłym wyglšdem. 01,12 Ale królowa Waszti odmówiła przyjœcia na rozkaz króla, który eunuchowie otrzymali. Król się rozgniewał, i gniew w nim zapłonšł. 01,13 I rzekł król do mędrców znajšcych prawo, bo tak sprawy króla rozważano wobec znajšcych prawo i sšd, 01,14 i rozkazał przywołać do siebie Karszenę, Szetara, Admatę, Tarszisza, Meresa, Mersenę, Memukana, siedmiu ksišżšt perskich i medyjskich, którzy byli zaufanymi doradcami króla i zajmowali w królestwie pierwsze miejsca. 01,15 I zapytał: Jak według prawa należy postšpić z królowš Waszti, która nie wykonała rozkazu króla, jaki eunuchowie otrzymali? 01,16 Na to odpowiedział Memukan w obecnoœci króla i ksišżšt: Nie tylko przeciwsamemu królowi wykroczyła królowa Waszti, lecz także przeciw wszystkim ksišżętom i wszystkim narodom, które zamieszkujš państwa króla Aswerusa. 01,17 Gdy wieœć o zachowaniu się królowej rozejdzie się poœród wszystkich kobiet, wtedy wzgardzš mężami swoimi w oczach swoich i powiedzš im: Król Aswerus polecił przyprowadzić królowę Waszti do siebie, a ona nie poszła. 01,18 Dziœ wszystkie księżniczki perskie i medyjskie powiedzš do ksišżšt królewskich,co usłyszały o postępowaniu królowej. Wtedy będzie wiele pogardy i gniewu. 01,19 Jeœli się to królowi podoba, to niech wyjdzie dekret królewski od niego i niech będzie napisane w prawach perskich i medyjskich, i niech będzie nieodwołalne to, że Waszti nie może już przyjœć przed oblicze króla Aswerusa, a jej godnoœć królewskš niech da król jej towarzyszce, godniejszej od niej. 01,20 A gdy usłyszš dekret króla, wydany dla całego królestwa - a wielkie jest ono - wszystkie kobiety oddadzš czeœć mężom swoim, od największego do najmniejszego. 01,21 i spodobała się ta rada królowi i ksišżętom jego, i uczynił król według słówMemukana. 01,22 I wysłał listy do wszystkich państw królewskich, do każdej krainy, skreœlone jej własnym pismem i do każdego narodu wjego własnym języku, aby każdy mšż był panem w domu swoim i mówił, co mu się podoba. *02 02,01 Po tych wypadkach, gdy minšł gniew króla Aswerusa, przypomniał on sobie Waszti, to, co ona uczyniła, oraz postanowienie w jej sprawie. 02,02 I powiedzieli dworzanie króla, którzystraż przy nim pełnili: Niech poszukajš królowi młodych dziewic o pięknym wyglšdzie 02,03 i niech zamianuje król urzędników wewszystkich państwach królestwa swego, i niech zgromadzš wszystkie młode dziewice o pięknym wyglšdzie na zamek w Suzie, do domu kobiet, pod opiekę Hegaja, eunucha królewskiego, stróża żon, i niech on da im kosmetyki! 02,04 Ta dziewczyna, która się spodoba królowi, będzie królowš w miejsce Waszti. I spodobała się ta mowa królowi, i postšpiłzgodnie z niš. 02,05 A był na zamku w Suzie mšż imieniemMardocheusz, syn Jaira, syna Szimejego, syna Kisza, człowiek z pokolenia Beniamina.02,06 Ten został zabrany z Jerozolimy w czasie uprowadzenia razem z Jechoniaszem, królem judzkim, którego wzišł do niewoli Nabuchodonozor, król babiloński. 02,07 A był on opiekunem Hadassy, to jest Estery, córki stryja swego, bo nie miała ona ojca ani matki. Była to panna o pięknej postaci i miłym wyglšdzie; a gdy umarli jej ojciec i matka, przyjšł jš Mardocheusz za córkę. 02,08 Gdy rozeszła się wieœć o poleceniu królewskim i jego rozkazie i gdy zgromadzono wiele dziewczšt na zamku w Suzie pod opiekš Hegaja, wzięta też zostałaEstera do domu króla pod opiekę Hegaja, stróża żon. 02,09 Dziewczyna mu się spodobała i pozyskała sobie jego życzliwoœć. Udał się do niej z kosmetykami i z należnš jej częœciš utrzymania. Dał jej też siedem dziewczšt z domu króla za towarzyszki i przeniósł jš i jej dziewczęta do lepszego miejsca w domu kobiet. 02,10 A nie ujawniła Estera swego narodu ipochodzenia, ponieważ Mardocheusz rozkazał jej, aby nic nie mówiła. 02,11 Mardocheusz zaœ przechadzał się codziennie na wprost przedsionka domu kobiet, aby dowiadywać się o zdrowie Estery i co się z niš dzieje. 02,12 A gdy przychodziła kolej na każdš dziewczynę, aby pójœć do króla Aswerusa, pod koniec jej pobytu, wedle prawa kobiet, to jest po dwunastu miesišcach - ponieważ wtedy dni ich namaszczenia kończyły się, szeœć miesięcy olejkiem mirrowym, a szeœćmiesięcy balsamami i kosmetykami kobiecymi - 02,13 wtedy dopiero dziewczyna szła do króla. Wszystko, czego zażšdała, dawano jej, aby mogła to wzišć ze sobš do domu króla. 02,14 Wieczorem szła, a rano wracała do drugiego domu kobiet pod opiekę Szaaszgaza, eunucha królewskiego, stróża nałożnic. Nie przychodziła ona już do króla, chyba że król jej zapragnšł i wezwał jš imiennie. 02,15 A gdy na Esterę, córkę Abichaila, stryja Mardocheusza, który wzišł jš za córkę, przyszła kolej, aby poszła do króla,nie żšdała niczego, jak tylko tego, co polecił Hegaj, eunuch królewski, stróż żon. Estera pozyskała sobie życzliwoœć wszystkich, którzy na niš patrzeli. 02,16 Zabrano więc Esterę do króla Aswerusa, do jego pałacu królewskiego, w dziesištym miesišcu, to jest w miesišcu Tebet, w siódmym roku jego królowania. 02,17 I umiłował król Esterę nad wszystkie inne kobiety. Pozyskała sobie u niego życzliwoœć i względy nad wszystkie inne dziewice, i włożył na jej głowę koronę królewskš, i uczynił jš królowš w miejsce Waszti. 02,18 Wydał także król wielkš ucztę dla wszystkich swoich ksišżšt i sług swoich, ucztę Estery, a państwa uwolnił od podatków i dał im dary z hojnoœciš królewskš. 02,19 A gdy zgromadzono dziewczęta po razdrugi i Mardocheusz siedział w Bramie Królewskiej, 02,20 Estera nie powiedziała o swoim pochodzeniu i o narodzie, tak jak to polecił jej Mardocheusz. Estera uczyniła zgodnie zpoleceniem Mardocheusza, tak jakby była jeszcze pod jego opiekš. 02,21 Mardocheusz w tych dniach był przy Bramie Królewskiej. A niezadowoleni dwaj eunuchowie królewscy, Bigtan i Teresz, spomiędzy "stróżów progu", szukali sposobnoœci, aby podnieœć rękę na króla Aswerusa. 02,22 I doszła wiadomoœć o sprawie tej doMardocheusza, i powiedział o tym królowejEsterze, a Estera oznajmiła królowi w imieniu Mardocheusza. 02,23 Tak została wyœledzona sprawa i odkryta, i powieszono obu na drzewie, i zapisano to w księdze kronik w obecnoœci króla. *03 03,01 Po tych wydarzeniach król Aswerus uczynił wielkim Hamana, syna Hammedaty, Agagitę, i wywyższył go, i umieœcił tron jego ponad wszystkimi ksišżętami, którzy przy nim byli. 03,02 Wszyscy słudzy króla, którzy stali wbramie, klękali i oddawali pokłon przed Hamanem, ponieważ taki rozkaz wydał król co do jego osoby. A Mardocheusz nie klękałinie oddawał pokłonu. 03,03 Wtedy stojšcy w bramie słudzy królewscy powiedzieli Mardocheuszowi: Dlaczego przestępujesz polecenie króla? 03,04 Mówili do niego tak codziennie, ale onich nie słuchał. Powiedzieli więc Hamanowi,aby się przekonać, czy trwałe będš postanowienia Mardocheusza, ponieważ wyznał im, że jest Żydem. 03,05 I zauważył Haman, że Mardocheusz nie klękał i nie oddawał pokłonu, i napełniłsię Haman gniewem. 03,06 Uważał jednak za niegodne podnieœć rękę na samego tylko Mardocheusza, ponieważ powiedziano mu o narodzie Mardocheusza. Szukał więc Haman sposobnoœci, aby w całym królestwie Aswerusa wytępić wszystkich Żydów, to jest naród Mardocheusza. 03,07 Od pierwszego miesišca, to jest miesišca Nisan, w dwunastym roku panowania króla Aswerusa rzucano "Pur", to jest los, w obecnoœci Hamana na każdy dzień i na każdy miesišc aż do dwunastego miesišca Adar. 03,08 Potem rzekł Haman do króla Aswerusa: Jest pewien naród rozproszony iodłšczony od narodów we wszystkich państwach królestwa twego, a prawa jego sš inne niż każdego innego narodu. Praw króla oni nie wykonujš i w interesie króla leży, aby ich nie zostawić w spokoju. 03,09 Jeœli król uzna to za słuszne, niech wyda dekret, aby ich wytracić, a ja wpłacęna ręce urzędników dziesięć tysięcy talentów srebra, aby je przelano do skarbca królewskiego. 03,10 Na to zdjšł król sygnet z ręki swojeji dał go Hamanowi, synowi Hammedaty, Agagicie, wrogowi Żydów. 03,11 I powiedział król do Hamana: Niech będzie ci dane srebro i lud ten, abyœ uczynił z nim to, co wydaje się słuszne w oczach twoich. 03,12 Zawołano pisarzy królewskich w miesišcu pierwszym dnia trzynastego i napisano wszystko, co rozkazał Haman, do satrapów króla i do namiestników, którzy stali na czele wszystkich państw, i do ksišżšt poszczególnych narodów; napisano do każdego państwa jego pismem i do poszczególnych narodów w jego języku w imieniu króla Aswerusa i opieczętowano sygnetem królewskim. 03,12a Potem wysłano listy przez gońców do wszystkich państw króla, aby wygubić i wybić, i wyniszczyć wszystkich Żydów od chłopca do starca, dzieci i kobiety w tym samym dniu, to jest w dniu trzynastym miesišca dwunastego, to jest w miesišcu Adar, a majštek ich skonfiskować. 03,12b Odpis pisma został dostarczony wszystkim państwom jako ustawa i ogłoszono wszystkim narodom, aby były gotowe na ten dzień. 03,12c Gońcy pobiegli przynaglani rozkazemkrólewskim, a dekret ogłoszono na zamku w Suzie. Król i Haman siedzieli i pili, miasto zaœ Suza było w rozterce. 03,13 Potem wysłano listy przez gońców dowszystkich państw króla, aby wygubić i wybić, i wyniszczyć wszystkich Żydów od chłopca do starca, dzieci i kobiety w tym samym dniu, to jest w dniu trzynastym miesišca dwunastego, to jest miesišca Adar, a majštek ich skonfiskować. 03,13a Odpis dekretu jest następujšcy: Wielki król Artakserkses pisze do ksišżšt i rzšdców stu dwudziestu siedmiu państw od Indii aż do Etiopii: 03,13b Gdy zapanowałem nad licznymi narodami i gdy podbiłem cały œwiat nie nadużywajšc władzy swojej, lecz z łaskawoœciš i łagodnoœciš stale sprawujšc rzšdy, chciałem cicho unormować życie podwładnych, królestwo umocnić spokojnie aż po granice i przywrócić wszystkim ludom upragniony pokój. 03,13c Gdy pytałem moich doradców, jak byto można dokładnie przeprowadzić, Haman, który wyróżniał się przy nas mšdroœciš i niezmiernie przychylnym usposobieniem gniew na du jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPc Q‚c ÓMc  +Dc d9* oraz odznaczał się niezachwianš wiernoœciš, zajmujšc drugie miejsce w królestwie, 03,13d wskazał nam, że wmieszał się pomiędzy inne szczepy całego œwiata pewien naród wrogo do pozostałych usposobiony, który przez swoje prawa sprzeciwia się wszystkim narodom i stale lekceważy zarzšdzenia królów, tak iż stanowi przeszkodę w rzšdach nienagannie sprawowanych przez nas nad całoœciš. 03,13e Przekonawszy się, że jedynie ten naród pozostaje ze wszystkimi w stałej niezgodzie, że trzyma się w odosobnieniu naskutek swych praw, że nieżyczliwy jest dlanaszych spraw, spełniajšc najgorsze czyny, tak iż państwo nigdy nie będzie mogło dojœć do wewnętrznego pokoju, 03,13f rozkazaliœmy, aby osoby wymienionew pismach Hamana, który jest przełożonymnad sprawami państwa i drugim ojcem naszym - aby wszyscy ci wraz z żonami i dziećmi zginęli całkowicie od miecza przeciwników, bez żadnego współczucia i oszczędzania, czternastego dnia dwunastego miesišca Adar, roku bieżšcego. 03,13g I aby od dawna nieżyczliwie usposobieni w jednym dniu przemocš zesłani zostali do Hadesu i w ten sposób naprzyszłoœć zapewnili nam zawsze bezpieczne i niczym niezamšcone sprawowanie rzšdów w państwie. 03,14 Odpis pisma został dostarczony wszystkim państwom jako ustawa i ogłoszono wszystkim narodom, aby były gotowe na ten dzień. 03,15 Gońcy pobiegli przynaglani rozkazem królewskim, a dekret ogłoszono na zamku w Suzie. Król i Haman siedzieli i pili, miasto Suza było w rozterce. *04 04,01 A skoro Mardocheusz dowiedział się o wszystkim, co czyniono, rozdarł szaty i okrył się worem i popiołem, i wyszedł na œrodek miasta, i lamentował głoœno i gorzko. 04,02 I przyszedł aż pod Bramę Królewskš,ponieważ nie wolno było wejœć do samej Bramy Królewskiej przyodzianemu w wór pokutny. 04,03 A w każdym państwie, wszędzie, dokšd dekret króla i prawo jego dotarły, powstał wielki smutek u Żydów i posty, i płacz, i lament. Wór pokutny i popiół stanowiły posłanie dla wielu. 04,04 I przyszły służšce Estery i jej eunuchowie, i opowiedzieli jej o tym. Wtedy królowa zlękła się bardzo i posłała szaty, aby ubrać Mardocheusza i zdjšć wór z niego, ale on nie przyjšł. 04,05 Wtedy zawołała Estera Hataka, któryspoœród eunuchów królewskich usługiwał jej osobiœcie, i posłała go do Mardocheusza, aby dowiedział się, po co towszystko i dlaczego. 04,06 I poszedł Hatak do Mardocheusza na rynek miasta, który był przed Bramš Królewskš. 04,07 Mardocheusz opowiedział mu wszystko, co się zdarzyło, i dokładnie powiadomił go o sumie srebra, którš Hamanprzyrzekł wpłacić do skarbca królewskiegoza Żydów, skoro tylko będzie mógł ich wygładzić. 04,08 I odpis dokumentu prawnego, który wydano w Suzie, aby ich wygładzić, dał mudo pokazania Esterze, celem powiadomienia jej i polecenia, aby poszła do króla i błagała go o łaskę, i prosiła przed nim za ludem swoim. 04,09 A Hatak odszedł i powiedział Esterze słowa Mardocheusza. 04,10 I odpowiedziała Estera Hatakowi i poleciła mu iœć do Mardocheusza: 04,11 Wszyscy słudzy króla i ludnoœć państw królewskich wiedzš, że jedno dla nich jest prawo, dla każdego mężczyzny i każdej kobiety, którzy udajš się do króla nadziedziniec wewnętrzny, a którzy nie otrzymali wezwania: majš być zabici, chybaże król wycišgnie nad nimi złote berło, to wtedy pozostanš przy życiu. A mnie nie zawołano, abym poszła do króla, już od dnitrzydziestu. 04,12 I powiedziano Mardocheuszowi słowaEstery. 04,13 Wtedy Mardocheusz rzekł, aby odpowiedzieli Esterze: Nie myœl sobie w sercu, że uratujesz się w domu króla, jedyna ze wszystkich Żydów, 04,14 bo jeœli ty zachowasz milczenie w tym czasie, uwolnienie i ratunek dla Żydów przyjdzie z innego miejsca, a ty i dom ojca twojego zginiecie. A kto wie, czy nie ze względu na tę właœnie chwilę dostšpiłaœ godnoœci królowej? 04,15 I rzekła Estera, aby odpowiedziano Mardocheuszowi: 04,16 IdŸ, zgromadŸ wszystkich Żydów, którzy znajdujš się w Suzie. Poœćcie za mnie, nie jedzšc i nie pijšc trzy dni, nocš i dniem. Ja też i dziewczęta moje będziemy poœciły podobnie. Potem pójdę do króla, choć to niezgodne z prawem, a jeœli zginę, to zginę. 04,17 I poszedł Mardocheusz i uczynił stosownie do tego wszystkiego, co mu poleciła Estera. 04,18a Błagał Pana, wspominajšc na wszystkie dzieła Pańskie i mówił: 04,19b Panie, Panie, Królu, Wszechmogšcy, ponieważ w mocy Twojej jest wszystko i nie masz takiego, który by Ci się sprzeciwił, gdy chcesz ocalić Izraela, 04,20c ponieważ Tyœ uczynił niebo i ziemię,iwszystko, co na niej pod niebem godne jestpodziwu, Ty jesteœ Panem wszystkiego i niema nikogo, kto by się sprzeciwił Tobie, Panu. 04,21d Ty znasz wszystko, Ty wiesz - tego,iż nie oddawałem pokłonu pysznemu Hamanowi, nie czyniłem ani z pychy, ani z zuchwałoœci, ani z żšdzy sławy. Byłem nawet gotów œlady stóp jego całować dla ocalenia Izraela. 04,22e Lecz uczyniłem to, aby nie stawiać wyżej czci człowieka nad czeœć Boga i aby nikomu nie oddawać pokłonu, oprócz Ciebie,Panie mój, i nie uczyniłem tego z pychy. 04,23f A teraz, Panie Boże, Królu, Boże Abrahama, ocal lud Twój, bo czyhajš na zgubę naszš i majš zamiar zniszczyć nas, Twoje prastare dziedzictwo. 04,24g Nie gardŸ dziedzictwem Twoim, które wykupiłeœ dla siebie z Egiptu. 04,25h Wysłuchaj proœby mojej i okaż miłosierdzie nad dziedzicznym Twym działem, i obróć smutek nasz w radoœć, abyœmy żyli i imię Twoje, Panie, wielbili, i nie zamykaj ust chwalšcych Ciebie, Panie. 04,26i I cały Izrael wołał ze wszystkich sił swoich, bo œmierć stała im przed oczami. 04,27k Także królowa Estera zwróciła się do Pana, przejęta niebezpieczeństwem œmierci. Zdjęła swe szaty okazałe, przywdziała suknie smutku i żałoby i w miejsce wonnego pachnidła pokryła głowę swš popiołem i œmieciami, i ciało swoje poniżyła bardzo, a radosne ozdoby zastšpiła rozpuszczonymi włosami. 04,28l I błagała Pana, Boga Izraela, i rzekła: Panie mój, Królu nasz, Ty jesteœ jedyny, wspomóż mnie samotnš, nie majšcšoprócz Ciebie żadnego wspomożyciela, bo niebezpieczeństwo jest niejako w ręce mojej. 04,29m Ja słyszałam od młodoœci mojej w pokoleniu moim w ojczyŸnie, że Ty, Panie, wybrałeœ Izraela spoœród wszystkich narodów i ojców naszych ze wszystkich ichprzodków na wieczystš posiadłoœć i uczyniłeœ im tak wiele rzeczy według obietnicy. 04,30n A teraz zgrzeszyliœmy przed obliczem Twoim i wydałeœ nas w ręce wrogów naszych za to, żeœmy czcili ich bóstwa. Sprawiedliwy jesteœ, Panie! 04,31o A oni nie zadowolili się gorzkoœciš niewoli naszej i włożyli ręce swoje w ręce bożków swoich, aby odmienić obietnice ust Twoich i aby wyniszczyć dziedzictwo Twoje,zamknšć usta tych, którzy Cię wielbiš, i zgasić sławę Twego domu i ołtarza Twego,04,32p a otworzyć usta pogan na przymiotybezwartoœciowych bałwanów i podziwianie na wieki cielesnego króla. 04,33q Nie oddawaj, Panie, berła Twego tym, którzy nie istniejš, i niech się nie naigrawajš z naszego upadku, lecz zwróć postanowienie ich przeciwko nim; tego zaœ ,który zaczšł z nami walkę, przykładnie ukarz! 04,34r Wspomnij, Panie, pokaż się w chwili udręczenia naszego i dodaj mi odwagi, Królubogów i Władco nad wszystkimi władcami. 04,35s Daj odpowiedniš mowę w usta moje przed obliczem lwa i obróć serce jego ku nienawiœci do wroga naszego, aby zginšł onsam i ci, którzy z nim jedno myœlš. 04,36t Wybaw nas rękš Twojš i wspomóż mnie opuszczonš i nie majšcš nikogo opróczCiebie, Panie. 04,37u Ty wiesz wszystko, wiesz, że nienawidzę chwały bezbożnych i brzydzę się łożem nieobrzezanych i każdym obcym. 04,38w Ty znasz niedolę mojš i to, że brzydzę się znakiem mojego wywyższenia, który noszę na głowie w dniach publicznychwystšpień. Brzydzę się nim jak łachmanem krwawišcej kobiety i nie noszę go w dniach mego odpoczynku. 04,39x Także nie jadła służebnica Twoja zestołu Hamana i nie ceniła sobie wysoko uczty króla ani też nie piła wina płynnych ofiar. 04,40y I nie radowała się służebnica Twojaod dnia zabrania jej aż dotšd, jak tylko w Tobie, Panie, Boże Abrahama. 04,41z O Boże potężny nad wszystkimi, wysłuchaj głosu pozbawionych nadziei i wyratuj nas z ręki niegodziwych, mnie zaœ uwolnij od mego lęku. *05 05,00 Trzeciego dnia Estera ubrała się po królewsku i weszła do wewnętrznego dziedzińca domu królewskiego, naprzeciw pokojów króla. Król siedział wtedy na królewskim tronie w sali królewskiej naprzeciw bramy wejœciowej pałacu. 05,00a A gdy król zobaczył królowę Esterę,stojšcš na dziedzińcu, znalazła ona łaskę w oczach jego i wycišgnšł król do Estery złote berło, które miał w ręce, i zbliżyła się Estera, i dotknęła się końca berła. 05,01 Trzeciego dnia, gdy skończyła się modlić, zdjęła szaty pokutne i przyodziała się we wspaniałoœci swoje. 05,01a A gdy już wyglšdała wspaniale, pomodliwszy się do Boga, który widzi wszystko i ocala, wzięła ze sobš dwie służebnice. Na jednej z nich opierała się jakby omdlewajšca z rozkoszy, a druga szła za niš, powiewnš czynišc jej szatę przez jej podtrzymywanie. 05,01b I zapłonęła wdziękiem swej pięknoœci, a oblicze jej rozweseliło się nibyupojonej miłoœciš, lecz serce miała œciœnięte strachem i lękiem. 05,01c I przeszedłszy przez wszystkie bramy stanęła przed królem. A on siedział na tronie swego królestwa, strojny we wszystkie swoje wspaniałe szaty, cały w złocie i drogich kamieniach, i był bardzo surowy. 05,01d I podniósł majestatyczne swe oblicze, i spojrzał w największym gniewie. A królowa zachwiała się, zmieniła swój wyglšd, zbladła i pochyliła się na głowę służšcej, która jš wyprzedzała. 05,01e I przemienił Bóg usposobienie króla na łaskawe, tak że zaniepokojony zeskoczył ze swego tronu i wzišł jš w ramiona, aż przyszła do przytomnoœci. I odezwał się do niej bardzo łagodnie, i rzekł jej: 05,01f Cóż ci to, Estero? Jam brat twój, bšdŸ dobrej myœli! Nie umrzesz, ponieważ nasze zarzšdzenie odnosi się do ogółu, przybliż się! 05,02 I wycišgnšł złote berło, i położył je na szyi jej, i pocałował jš, i rzekł: Mów do mnie! 05,02a I rzekła do niego: Ujrzałam cię, panie, jak anioła Bożego i zatrwożyło się serce moje od strachu przed majestatem twoim, ponieważ jesteœ godny podziwu, panie, a oblicze twoje jest pełne wdzięku. 05,02b A gdy to mówiła, znowu upadła z wyczerpania. Król zaœ przestraszył się, a cała służba jego pocieszała jš. 05,03 I rzekł król do niej: Co ci się stało, królowo Estero, i jaka jest proœba twoja? -choćby to była połowa królestwa, będzie cidane. 05,04 Na to Estera odpowiedziała: Jeœli się to podoba królowi, to niech przyjdš król i Haman na ucztę, którš ja przygotowałam dla niego. 05,05 I rzekł król: Zawołajcie szybko Hamana, aby spełnił wolę Estery. Tak przyszli król i Haman na ucztę, którš Estera wydała. 05,06 I odezwał się król do Estery po napiciu się wina: Jakie jest życzenie twoje, a będzie spełnione, i co za proœba twoja? Choćby to była połowa królestwa, stanie się. 05,07 Na to odpowiedziała Estera i rzekła: Oto życzenie moje i moja proœba: 05,08 Jeœli król darzy mnie życzliwoœciš i jeœli król uznaje za słuszne spełnić moje życzenie i uczynić zadoœć mojej proœbie, toniech przyjdzie król z Hamanem jeszcze jutro na ucztę, którš przygotowałam dla nich, a jutro uczynię wedle słowa króla. 05,09 I wyszedł Haman w dniu tym wesoły i dobrej myœli. Ale gdy ujrzał Haman Mardocheusza w Bramie Królewskiej, a on ani nie wstał, ani się nie poruszył przed nim, napełnił się Haman gniewem na Mardocheusza. 05,10 Mimo tego opanował się Haman i poszedł do domu. Potem posłał zaproszenie, aby przyszli przyjaciele i jegożona - Zeresz. 05,11 I opowiedział im Haman o wspaniałoœci bogactwa swego i o mnóstwie synów swoich i o wszystkim, jak to wielkimuczynił go król i jak wyniósł go nad ksišżšti sługi królewskie. 05,12 I mówił Haman: Nawet królowa Estera nikogo oprócz mnie nie zaprosiła na ucztę z królem, którš wydała, a także na jutro mam zaproszenie do niej razem z królem. 05,13 Lecz wszystko to jest dla mnie niczym, jak długo patrzę na Mardocheusza,Żyda siedzšcego w Bramie. 05,14 Na to odpowiedziała mu jego żona, Zeresz, i wszyscy przyjaciele jego: Niech postawiš drzewo wielkie na pięćdziesišt łokci, a rano powiedz królowi, niech powieszš na nim Mardocheusza, i idŸ wesółna ucztę z królem! Spodobała się ta rada Hamanowi i rozkazał postawić drzewo. *06 06,01 A tej nocy odbiegł sen króla i polecił,aby przyniesiono księgę pamištkowš kronik iodczytano jš przed królem. 06,02 Tam znaleziono zapisane to, co powiedział Mardocheusz o Bigtanie i Tereszu, dwóch eunuchach królewskich spomiędzy "stróżów progu", którzy usiłowali podnieœć rękę na króla Aswerusa. 06,03 I rzekł król: Co uczyniono, aby uczcić i wsławić za to Mardocheusza? I odpowiedzieli królowi dworzanie, którzy muusługiwali: Nie uczyniono dla niego zupełnienic. 06,04 Na to rzekł król: Kto jest na dziedzińcu? A na zewnętrzny dziedziniec pałacu królewskiego przyszedł Haman, aby zapytać króla, czy może powiesić Mardocheusza na drzewie, które przygotował dla niego. 06,05 I powiedzieli słudzy króla do niego: Oto Haman stoi na dziedzińcu. I rzekł król: Niech wejdzie! 06,06 I przyszedł Haman, a król rzekł do niego: Co należy uczynić mężowi, którego król chce uczcić? A mówił Haman sam do siebie: Komuż by król chciał oddać większš częœć niż mnie? 06,07 I powiedział Haman królowi: Dla męża, którego król chce uczcić, 06,08 niech przyniosš szatę królewskš, w którš król się ubiera, i konia, na którym jeŸdzi król, i niech mu włożš na głowę koronę królestwa. 06,09 Podajšc zaœ szaty i konia do ršk jednego spoœród najznakomitszych ksišżšt króla, niech ubiorš męża, którego król chceuczcić, i niech go obwożš na koniu po placu miejskim, i niech wołajš przed nim: Oto, couczyniono mężowi, którego król chce uczcić! 06,10 I rzekł król do Hamana: Szybko weŸ szatę i konia i, jak powiedziałeœ, tak uczyńŻydowi Mardocheuszowi, który siedzi w Bramie Królewskiej. Niczego nie opuœć z tego wszystkiego, co powiedziałeœ! 06,11 Wzišł więc Haman szatę i konia i ubrał Mardocheusza, i obwoził go po placu miejskim, i wołał przed nim: Oto, co czyni się mężowi, którego król chce uczcić. 06,12 Potem powrócił Mardocheusz do Bramy Królewskiej, a Haman pospieszył do domu swego smutny, z zakrytš głowš. 06,13 I opowiedział Haman żonie swojej, Zeresz, i wszystkim przyjaciołom swoim wszystko, co go spotkało. I odpowiedzieli mu przyjaciele jego i żona jego Zeresz: Jeżeli Mardocheusz jest z narodu żydowskiego, a ty zaczšłeœ przed nim upadać, to nie przemożesz go, raczej całkiem upadniesz. 06,14 A gdy oni jeszcze z nim rozmawiali, szybko przyszli eunuchowie królewscy i przynaglali Hamana, aby szedł na ucztę, którš wydała Estera. *07 07,01 Przyszedł więc król z Hamanem, aby ucztować z królowš Esterš. 07,02 A król rzekł do Estery także w drugim dniu podczas picia wina: Jakie jest twoje życzenie, królowo Estero, a będzie cidane, i co za proœba twoja? Choćby to byłapołowa królestwa, stanie się. 07,03 W odpowiedzi rzekła królowa Estera: Królu, jeœli mnie darzysz życzliwoœciš i jeœli królowi się podoba, to niech będzie darowane mi życie na mojš proœbę i lud mójna moje życzenie! 07,04 Albowiem sprzedano nas, mnie i mój lud, aby nas wygładzić, wymordować i zniszczyć. Gdyby nas sprzedano tylko jako niewolników i niewolnice, milczałabym, chociaż nie wynagrodzi nigdy ciemiężyciel szkody królowi. 07,05 A na to odpowiedział król Aswerus i rzekł królowej Esterze: Któż jest ten, który zawzišł się w sercu swoim, aby to uczynić, i gdzie on jest? 07,06 I odpowiedziała Estera: Tym przeciwnikiem i wrogiem jest Haman, ten niegodziwiec. Haman zaœ zatrwożył się wobec króla i królowej. 07,07 Wtedy król w gniewie swoim wstał odpicia wina i poszedł do pałacowego ogrodu.Haman zaœ stanšł przed królowš Esterš, aby prosić o życie swoje, ponieważ dostrzegł, że król postanowił jego zgubę. 07,08 Potem król wrócił z pałacowego ogrodu do domu, gdzie pito wino, Haman zaœupadł na łoże, na którym spoczywała Estera. A na to król rzekł: Czy jeszcze chce zgwałcić królowę w mojej obecnoœci, du jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż Pđ c @4c tFc ş*´ c n8 ű9]( €w domu? Słowo wyszło z ust króla, a twarz Hamana zakryto. 07,09 I rzekł Charbona, jeden z eunuchów,którzy pełnili służbę przed królem: Oto drzewo, które postawił Haman dla Mardocheusza, co radził dobrze królowi, stoi przed domem Hamana, wysokie na pięćdziesišt łokci. I rzekł król: Powieœcie go na nim! 07,10 I powieszono Hamana na drzewie, które przygotował Mardocheuszowi, a uspokoił się gniew króla. *08 08,01 Tego dnia podarował król Aswerus królowej Esterze dom Hamana, dręczyciela Żydów, Mardocheusz zaœ dostał się przed oblicze króla, ponieważ powiedziała Estera,kim on był dla niej. 08,02 Król zaœ zdjšł swój sygnet, który zabrał Hamanowi, i dał go Mardocheuszowi.Estera zaœ ustanowiła Mardocheusza zarzšdcš domu Hamana. 08,03 I znowu Estera przemówiła do króla,i upadła do nóg jego, i płakała, i błagała go o łaskę, aby usunšł złoœć Hamana, Agagity i zamiar jego skierowany przeciwkoŻydom. 08,04 A król wycišgnšł do Estery złote berło: na co podniosła się Estera i stanęła przed królem, 08,05 i rzekła: Jeœli się to podoba królowi, jeœli darzy mnie życzliwoœciš, i jeœli królowi to odpowiada, a ja jestem w jego oczach miła, niech zostanie napisane, aby wycofano listy, plan Hamana, syna Hammedaty, który napisał, aby wygubić Żydów mieszkajšcych we wszystkich państwach króla. 08,06 Bo jakże mogłabym patrzeć na zło, które spadnie na lud mój, i jak mogłabym patrzeć na zgubę mojego narodu? 08,07 Wtedy rzekł król Aswerus do królowej Estery i do Żyda Mardocheusza: Oto dałem Esterze dom Hamana, a jego powiesili na drzewie, ponieważ wycišgnšł rękę na Żydów. 08,08 Wy zaœ, jeœli wam się wyda to słuszne, napiszcie w sprawie Żydów, w imieniu króla, i zapieczętujcie sygnetem, ponieważ pismo króla, napisane w imieniu króla i zapieczętowane sygnetem króla, jestnieodwołalne. 08,09 I zawołano pisarzy królewskich w tym czasie, w trzecim miesišcu, to jest miesišcu Siwan, w dniu dwudziestym trzecim, i napisano według tego wszystkiego, co rozkazał Mardocheusz, do Żydów i do satrapów, i do namiestników, i ksišżšt państw, które rozcišgajš się od Indii aż do Etiopii, to jest do stu dwudziestu siedmiu państw, do poszczególnych państw ich pismem i do poszczególnych ludów w ich języku, i do Żydów ich pismem w ich języku. 08,10 I napisał w imieniu króla Aswerusa pismo, i zapieczętował sygnetem króla, i posłał przez gońców, jadšcych na koniach,na wierzchowcach królewskich, na Ÿrebcach ze stadniny królewskiej, 08,11 że król pozwala Żydom, mieszkajšcymw poszczególnych miastach zgromadzić się istanšć w obronie swego życia, aby mogli wytracić i wymordować, i wygubić wszystkich zbrojnych swoich wrogów wœród ludów i państw wraz z ich niemowlętami i kobietami, a także aby zabrali ich majętnoœć 08,12 w jednym dniu, we wszystkich państwach króla Aswerusa, dnia trzynastego miesišca dwunastego, to jest miesišca Adar. 08,12a Odpis tego dekretu, dotyczšcego powyższych wypadków jest następujšcy: 08,12b Wielki król Artakserkses przesyła pozdrowienia stu dwudziestu siedmiu państwom od Indii aż do Etiopii, przełożonym krain i tym, którzy z nami sš jednej myœli. 08,12c Wielu z tych, którzy przez nadzwyczajnš łaskawoœć dobroczyńców zostało podniesionych do niezwykłej godnoœci, zapragnęło jeszcze czegoœ większego. Usiłujš nie tylko Ÿle czynić naszym poddanym, na których szczęœcie niemogš patrzeć, lecz przeciw swoim własnym dobroczyńcom knujš zdradę. 08,12d Nie tylko usuwajš wdzięcznoœć spomiędzy ludzi, lecz także rozzuchwaleni pochwałami tych, co nie znajš dobra, mniemajš, że ujdš karzšcej sprawiedliwoœciwszystkowiedzšcego Boga. 08,12e Często też namowa przyjaciół, którym powierzono zarzšd spraw, czynišc tych, którzy sprawujš władzę, odpowiedzialnymi za niewinnš krew, wikła ich w nipowetowane klęski. 08,12f W ten sposób kłamliwym rozumowaniem nikczemnoœci oszukujš szczerš życzliwoœć panujšcych. 08,12g I możecie zauważyć - niekoniecznie w starożytnych kronikach, któreœmy ogłosili - lecz o wiele więcej patrzšc na to,co jest przed stopami, ile zła dzieje się z powodu zepsucia ludzi niegodnie rzšdzšcych.08,12h Na przyszłoœć trzeba zwrócić uwagę na to, a w ten sposób sprawimy, że będzie królestwo nie zamšcone, pełne pokoju dla wszystkich ludzi, 08,12i a przy dokonywaniu zmian, narzucajšcych się z oczywistoœciš, rozsšdzimy zawsze kierujšc się większš łagodnoœciš. 08,12k Tak to Haman, syn Hammedaty, Macedończyk, co prawda, obcy pokrewieństwu perskiemu i bardzo daleki od naszej dobroci, znalazł u nas goœcinę i spotkał się do tego stopnia z życzliwoœciš, 08,12l którš mieliœmy wobec całego ludu, że nazywali go ojcem naszym i oddawali muwszyscy pokłon, bo osišgnšł drugie miejsce przy tronie królewskim. 08,12m Jednak nie ujarzmił żšdzy wielkoœci, ale przemyœliwał nad tym, jak bynas pozbawić panowania i życia. 08,12n Naszego zaœ wybawcę i stałego dobroczyńcę Mardocheusza i Esterę, wspólniczkę bez skazy we władzy królewskiej, wraz z całym ich ludem starał się doprowadzić do zguby podstępnymi, dobrze przemyœlanymi sposobami. 08,12o Tak spodziewał się, przez ujarzmienie nas osamotnionych, przenieœć panowanie z Persów na Macedończyków. 08,12p My jednak stwierdzamy, że Żydzi wydani na zagładę przez tego trzykroć zbrodniczego człowieka nie sš złoczyńcami, lecz rzšdzš się najbardziej sprawiedliwymi prawami, 08,12q i że sš synami najwyższego, żywegoBoga, który dobrze kierujšc zarówno nami, jak też i naszymi przodkami, królestwo nasze najlepiej utwierdza. 08,12r Dobrze więc zrobicie, jeœli nie będziecie zważać na listy nadesłane przez Hamana, syna Hammedaty, który za to, że się tego dopuœcił, zawisł na drzewie u bram Suzy, z całym swym domem, albowiem wszechwładny Bóg bezzwłocznie wymierzył mu wyrok sprawiedliwy. 08,12s A odpis tego listu wystawcie na widok publiczny, na każdym miejscu pozwalajšc Żydom jawnie posługiwać się ich własnymi prawami. Dopomóżcie im, aby tych, którzy ich napadnš w chwili ucisku, mogli odeprzeć dnia trzynastego dwunastego miesišca Adar, w tym samym dniu. 08,12t Ten bowiem dzień wszechwładny Bóg, zamiast na zagładę ludu wybranego, przeznaczył na jego wesele. 08,12u Przeto i wy w liczbie œwišt waszychimiennie okreœlonych obchodŸcie ów pamiętny dzień z wszelkimi biesiadami - abyon i teraz, i potem był dla nas i dla życzliwych Persów pamištkš wybawienia, a dla spiskujšcych przeciw nam - przypomnieniem zguby. 08,12x Wszelkie zaœ miasto czy okręg, bez wyjštku, który by tego nie spełnił, będzie wydany w gniewie na pastwę włóczni i ognia i będzie uważany nie tylko za niedostępny dla ludzi, lecz także za najbardziej wrogi dla zwierzšt i ptaków. 08,13 Odpis pisma został ogłoszony we wszystkich państwach z mocš prawa, aby było wiadomo wszystkim ludom, że Żydzi będš gotowi na ten dzień do pomsty nad nieprzyjaciółmi. 08,14 Gońcy konni, gońcy królewscy, pędzilispieszšc się, przynaglani rozkazem króla, adekret króla został ogłoszony na zamku w Suzie. 08,15 Mardocheusz zaœ wyszedł od króla wszacie królewskiej z fioletowej purpury i wbiałym odzieniu, w koronie złotej i wielkiej, w płaszczu bisiorowym i szkarłatnym, a miasto Suza cieszyło się i weseliło. 08,16 Dla Żydów nastało œwiatło i wesele, iradoœć, i sława. 08,17 We wszystkich bez wyjštku państwach i w każdym mieœcie, w miejscu, dokšd dotarło słowo króla i jego dekret dlaŻydów, była radoœć i wesele, uczty i dzień zabawy. Wielu spoœród narodów państwa perskiego przechodziło na judaizm, ponieważ padł na nich strach przed Żydami.*09 09,01 W dwunastym miesišcu, to jest w miesišcu Adar, trzynastego w nim dnia, gdyrozszedł się dekret króla i rozkaz jego, comiał być wypełniony w dniu, w którym spodziewali się wrogowie Żydów, że będš panowali nad nimi, zmieniło się wszystko, ponieważ Żydzi zapanowali nad tymi, którzyich nienawidzili. 09,02 I zgromadzili się Żydzi we wszystkichmiastach swoich, we wszystkich państwachkróla Aswerusa, aby podnieœć rękę na tych,którzy pragnęli ich zguby. Nikt nie stawił im czoła, ponieważ strach przed nimi padł na wszystkie narody. 09,03 Wszyscy zaœ ksišżęta państw, satrapowie i namiestnicy, i zarzšdcy sprawkróla podtrzymywali Żydów, bo padł na nichstrach przed Mardocheuszem. 09,04 Mardocheusz bowiem był wielki w domu królewskim i sława jego rosła po wszystkich państwach, tak że Mardocheuszwzrastał i coraz to większy się stawał. 09,05 Tak pokonali Żydzi wszystkich swoich wrogów przez uderzenie mieczem, przez zabójstwa i zagładę, i zrobili z nienawidzšcymi ich wszystko, co chcieli. 09,06 Na zamku w Suzie zabili Żydzi i wycięli pięciuset mężczyzn. 09,07 I zabili Parszandatę, i Dalfona, i Aspatę, 09,08 i Poratę, i Adalię, i Aridatę, 09,09 i Parmasztę, i Arisaja, i Aridaja, i Wajezatę - 09,10 dziesięciu synów Hamana, syna Hammedaty, dręczyciela Żydów, ale na majštek ich nie wycišgnęli ręki. 09,11 W tym samym dniu dowiedział się król o liczbie zabitych na zamku w Suzie. 09,12 Król rzekł do królowej Estery: W Suzie na zamku Żydzi zabili i wytracili pięciuset mężów i dziesięciu synów Hamana.A w pozostałych państwach króla, co uczynili? I jakie jest jeszcze twoje życzenie, a będzie dane tobie, i co za pragnienie dalsze, a stanie się? 09,13 I rzekła Estera: Jeœli królowi to się podoba, to niech pozwolš także jutro Żydom, którzy sš w Suzie, na działanie według dekretu z dnia dzisiejszego, aby mogli dziesięciu synów Hamana powiesić na szubienicy. 09,14 I rzekł król: Niech się tak stanie! I wydano zarzšdzenie w Suzie, i dziesięciu synów Hamana powieszono. 09,15 A Żydzi, którzy byli w Suzie, zgromadzili się także w dniu czternastym miesišca Adar i zabili w Suzie trzystu mężczyzn, ale na majštek ich nie wycišgnęliręki. 09,16 Reszta Żydów, którzy mieszkali w państwach króla, zgromadziła się i stanęław obronie swego życia. I uwolnili się od wrogów, i zabili nienawidzšcych ich siedemdziesišt pięć tysięcy, ale na majštek ich nie wycišgnęli ręki. 09,17 Tak było trzynastego dnia miesišca Adar. A czternastego odpoczęli i urzšdzili tegoż dnia ucztę i zabawę. 09,18 Żydzi zaœ, którzy byli w Suzie, zgromadzili się trzynastego i czternastego dnia, a piętnastego odpoczęli i urzšdzili sobie tegoż dnia ucztę i zabawę. 09,19 Dlatego Żydzi mieszkajšcy w miastachobchodzš dzień czternastego Adar jako dzień radoœci i ucztowania, i dzień zabawy oraz wzajemnego posyłania sobie darów z żywnoœci. 09,20 A Mardocheusz opisał te wypadki i rozesłał listy do wszystkich Żydów, którzybyli we wszystkich państwach króla Aswerusa, blisko i daleko, 09,21 aby im wydać polecenie, że majš obchodzić jako œwięto dzień czternasty w miesišcu Adar i piętnasty w nim - z roku narok - 09,22 jako dni, w których Żydzi uwolnili się od nieprzyjaciół, i miesišc, który obrócił się im ze smutku w radoœć i z żałoby stał się dla nich dniem wesela, aby obchodzili je jako dni ucztowania i wesela, posyłajšc innym coœ z zapasów żywnoœci, a ubogim dary. 09,23 A Żydzi przekazywali to, co rozpoczęli czynić i co napisał im Mardocheusz, 09,24 że Haman, syn Hammedaty, Agagita, wróg wszystkich Żydów, powzišł plan przeciw Żydom, aby ich wygubić, i rzucił Pur, to jest los, aby zniszczyć ich i zgładzić. 09,25 A gdy doszła wieœć o tym do króla, wydał dekret na piœmie: Niech się obróci zły jego zamiar, jaki zgotował Żydom, na jego głowę! I powiesili go i synów jego na drzewie. 09,26 Dlatego nazwano dni owe Purim stosownie do nazwy Pur. Również na podstawie wszystkich słów tego listu i na podstawie tego, co przeżyli i co ich dotknęło, 09,27 Żydzi postanowili i wzięli na siebie i na potomstwo swoje, i na wszystkich przyłšczajšcych się do nich, obowišzek nieprzemijajšcy obchodzenia owych dni, stosownie do pisma i stosownie do czasu - z roku na rok. 09,28 Owe dni będš wspominane i œwiętowane we wszystkich pokoleniach z rodziny na rodzinę i z państwa do państwa,i z miasta do miasta. I owe dni Pruim nie zaginš wœród Żydów, i pamięć ich nie ustanie u potomnych. 09,29 Napisali także królowa Estera, córka Abichaila, i Żyd Mardocheusz z wielkim naciskiem to, aby ten drugi list o dniu Purimobowišzywał jako prawo. 09,30 I rozesłano pismo do wszystkich Żydów w stu dwudziestu siedmiu państwachkrólestwa Aswerusa, pismo pokoju i prawdy, 09,31 aby utrwalić owe dni Purim w czasach ich, jak je przedtem ustanowili ŻydMardocheusz i królowa Estera, i jak ustanowili dla siebie i dla potomnych swoichprzepisy postu i lamentowania. 09,32 I tak rozporzšdzenie Estery umocniłoprzepisy w sprawie owego Œwięta Purim i spisane zostało to w księdze. *10 10,01 I nałożył król Aswerus podatek na kraj i na wyspy morza. 10,02 A wszystkie dzieła jego potęgi i jego mocy, i opis wielkoœci Mardocheusza, którego król uczynił wielkim czyż te sprawy nie sš zapisane w księdze kronik królów Medów i Persów? 10,03 Albowiem Żyd Mardocheusz był drugim po królu Aswersie i wielkim w oczach Żydów, i umiłowanym przez mnóstwo braci swoich. Troszczył się o dobro swego ludu i zabiegał o szczęœcie całego swojego narodu. 10,04a I rzekł Mardocheusz: Przez Boga tosię stało: 10,05b Wspomniałem sobie bowiem sen, który miałem o tych sprawach: nic w nim nie było na próżno: 10,06c małe Ÿródło, które stało się rzekš,potem było œwiatło i słońce, i woda wielka. Rzekš tš jest Estera, którš poœlubiłkról i uczynił królowš. 10,07d A dwa smoki to jestem ja i Haman, 10,08e narodami zaœ sš ci, którzy zgromadzili się, aby wygładzić imię Żydów. 10,09f A naród mój to Izrael, który wołał do Boga i został ocalony. Pan ocalił naród swój i uwolnił nas Pan ze wszystkich nieszczęœć, i uczynił Bóg znaki i cuda, jakienie działy się wœród pogan. 10,10g W tym celu sporzšdził dla losy: jeden dla ludu Bożego, a drugi dla narodów pogańskich. 10,11h Oba te losy przyszły na godzinę i czas, i na dzień sšdu wszystkich narodów przed oblicze Boga. 10,12i Bóg zaœ wspomniał na lud swój i oddał sprawiedliwoœć dziedzictwu swemu. 10,13k I będš dla nich owe dni w miesišcu Adar, czternastego i piętnastego tegoż miesišca, dniami zgromadzenia i radoœci, i wesołoœci przed obliczem Boga według pokoleń na wieki w Jego narodzie izraelskim. 10,14l W czwartym roku panowania Ptolemeusza i Kleopatry przynieœli Dozyteusz, który uważał się za kapłana i lewitę, i Ptolemeusz, syn jego powyższy listdotyczšcy Frurai, który - jak powiadajš - jest wiarygodny. Przetłumaczył go Lizymach, syn Ptolemeusza z Jerozolimy. 10,14l W czwartym roku panowania Ptolemeusza i Kleopatry przynieœli Dozyteusz, który uważał się za kapłana i lewitę, i Ptolemeusz, syn jego powyższy listdotyczšcy Frurai, który - jak powiadajš - jest wiarygodny. Przetłumaczył go Lizymach, syn Ptolemeusza z Jerozolimy. 18.Księga Hioba *01 01,01 Żył w ziemi Us człowiek imieniem Hiob. Był to mšż sprawiedliwy, prawy, bogobojny i unikajšcy zła. 01,02 Miał siedmiu synów i trzy córki. 01,03 Majętnoœć jego stanowiło siedem tysięcy owiec, trzy tysišce wielbłšdów, pięćset jarzm wołów, pięćset oœlic oraz wielka liczba służby. Był najwybitniejszym człowiekiem spoœród wszystkich ludzi Wschodu. 01,04 Synowie jego mieli zwyczaj udawania się na ucztę, którš każdy z nich urzšdzał po kolei we własnym domu w dniu oznaczonym. Zapraszali też swoje trzy siostry, by jadły i piły z nimi. 01,05 Gdy przeminšł czas ucztowania, Hiob dbał o to, by dokonywać ich oczyszczenia. Wstawał wczesnym rankiem i składał całopalenie stosownie do ich liczby. Bo mówił Hiob do siebie: Może moi synowie zgrzeszyli i złorzeczyli Bogu w swym sercu? Hiob zawsze tak postępował. 01,06 Zdarzyło się pewnego dnia, gdy synowie Boży udawali się, by stanšć przed Panem, że i szatan też poszedł z nimi. 01,07 I rzekł Bóg do szatana: Skšd przychodzisz? Szatan odrzekł Panu: Przemierzałem ziemię i wędrowałem po niej. 01,08 Mówi Pan do szatana: A zwróciłeœ uwagę na sługę mego, Hioba? Bo nie ma na całej ziemi drugiego, kto by tak był prawy,sprawiedliwy, bogobojny i unikajšcy grzechu jak on. 01,09 Szatan na to do Pana: Czyż za darmo Hiob czci Boga? 01,10 Czyż Ty nie ogrodziłeœ zewszšd jego ólowę w mojej obecnoœci, du jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP€ c Đ $ c ôÚ c Î'4 c 5V P samego, jego domu i całej majętnoœci? Pracy jego ršk pobłogosławiłeœ, jego dobytek na ziemi się mnoży. 01,11 Wycišgnij, proszę, rękę i dotknij jegomajštku! Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył. 01,12 Rzekł Pan do szatana: Oto cały majštek jego w twej mocy. Tylko na niego samego nie wycišgaj ręki. I odszedł szatansprzed oblicza Pańskiego. 01,13 Pewnego dnia, gdy synowie i córki jedli i pili w domu najstarszego brata, 01,14 przyszedł posłaniec do Hioba i rzekł:Woły orały, a oœlice pasły się tuż obok. 01,15 Wtem napadli Sabejczycy, porwali je, a sługi mieczem pozabijali, 01,16 ja sam uszedłem, by ci o tym donieœć. Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: Ogień Boży spadł z nieba, zapłonšł wœród owiec oraz sług i pochłonšł ich. Ja sam uszedłem, by ci o tym donieœć. 01,17 Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: Chaldejczycy zstšpili z trzema oddziałami, napadli na wielbłšdy, a sługi ostrzem miecza zabili. Ja sam uszedłem, byci o tym donieœć. 01,18 Gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i rzekł: Twoi synowie i córki jedli i piliwino w domu najstarszego brata. 01,19 Wtem powiał szalony wicher z pustyni, poruszył czterema węgłami domu,zawalił go na dzieci, tak iż poumierały. Ja sam uszedłem, by ci o tym donieœć. 01,20 Hiob wstał, rozdarł swe szaty, ogolił głowę, upadł na ziemię, oddał pokłon 01,21 i rzekł: Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione! 01,22 W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył inie przypisał Bogu nieprawoœci. *02 02,01 Pewnego dnia, gdy synowie Boży udawali się, by stawić się przed Panem, poszedł i szatan z nimi, by stanšć przed Panem. 02,02 I rzekł Pan do szatana: Skšd przychodzisz? Szatan odpowiedział Panu: Przemierzałem ziemię i wędrowałem po niej. 02,03 Rzekł Pan szatanowi: Zwróciłeœ uwagę na sługę mego, Hioba? Bo nie ma na całej ziemi drugiego, kto by był tak prawy,sprawiedliwy, bogobojny i unikajšcy zła jakon. Jeszcze trwa w swej prawoœci, choć mnie nakłoniłeœ do zrujnowania go, na próżno. 02,04 Na to szatan odpowiedział Panu: Skóra za skórę. Wszystko, co człowiek posiada, odda za swoje życie. 02,05 Wycišgnij, proszę, rękę i dotknij jegokoœci i ciała. Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył. 02,06 I rzekł Pan do szatana: Oto jest w twej mocy. Życie mu tylko zachowaj! 02,07 Odszedł szatan sprzed oblicza Pańskiego i obsypał Hioba tršdem złoœliwym, od palca stopy aż do wierzchu głowy. 02,08 [Hiob] wzišł więc skorupę, by się niš drapać siedzšc na gnoju. 02,09 Rzekła mu żona: Jeszcze trwasz mocno w swej prawoœci? Złorzecz Bogu i umieraj! 02,10 Hiob jej odpowiedział: Mówisz jak kobieta szalona. Dobro przyjęliœmy z ręki Boga. Czemu zła przyjšć nie możemy? W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył swymi ustami. 02,11 Usłyszeli trzej przyjaciele Hioba o wszystkim, co na niego spadło, i przyszli, każdy z nich z miejscowoœci swojej: Elifaz z Temanu. Bildad z Szuach i Sofar z Naamy.Porozumieli się, by przyjœć, boleć nad nim ipocieszać go. 02,12 Skoro jednak spojrzeli z daleka, nie mogli go poznać. Podnieœli swój głos i zapłakali. Każdy z nich rozdarł swe szaty irzucał proch w górę na głowę. 02,13 Siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, nikt nie wyrzekł słowa, bo widzieli ogrom jego bólu. *03 03,01 Wreszcie Hiob otworzył usta i przeklinał swój dzień. 03,02 Hiob zabrał głos i tak mówił: 03,03 Niech przepadnie dzień mego urodzenia i noc, gdy powiedziano: Poczęty mężczyzna. 03,04 Niech dzień ten zamieni się w ciemnoœć, niech nie dba o niego Bóg w górze. Niechaj nie œwieci mu œwiatło, 03,05 niechaj pochłonš go mrok i ciemnoœci.Niechaj się chmurš zasępi, niech targnie się nań nawałnica. 03,06 Niech noc tę praciemnoœć ogarnie i niech jš z dni roku wymażš, niech do miesięcy nie wchodzi! 03,07 O, niech ta noc bezpłodnš się stanie iniechaj nie zazna wesela! 03,08 Niech jš przeklnš złorzeczšcy dniowi, którzy sš zdolni obudzić Lewiatana. 03,09 Niech zgasnš jej gwiazdy wieczorne, by próżno czekała jutrzenki, Ÿrenic nowegodnia nie ujrzała: 03,10 bo nie zamknęła mi drzwi życia, by zasłonić przede mnš mękę. 03,11 Dlaczego nie umarłem po wyjœciu z łona, nie wyszedłem z wnętrznoœci, by skonać? 03,12 Po cóż mnie przyjęły kolana a piersi podały mi pokarm? 03,13 Teraz bym spał, wypoczywał, odetchnšłbym w œnie pogršżony 03,14 z królami, ziemskimi władcami, co sobie stawiali grobowce, 03,15 wœród wodzów w złoto zasobnych, których domy pełne sš srebra. 03,16 Nie żyłbym jak płód poroniony, jak dziecię, co œwiatła nie znało. 03,17 Tam niegodziwcy nie krzyczš, spokojni, zużyli już siły. 03,18 Tam wszyscy więŸniowie bez lęku, niesłyszš już głosu strażnika; 03,19 tam razem i mały, i wielki, tam sługa jest wolny od pana. 03,20 Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu, 03,21 co œmierci czekajš na próżno, szukajš jej bardziej niż skarbu w roli; 03,22 cieszš się, skaczš z radoœci, weselš się, że doszli do grobu. 03,23 Człowiek swej drogi jest nieœwiadomy, Bóg sam jš przed nim zamyka.03,24 Płacz stał mi się pożywieniem, jęki moje płynš jak woda, 03,25 bo spotkało mnie, czegom się lękał, bałem się, a jednak to przyszło. 03,26 Nie znam spokoju ni ciszy, nim spocznę, już wrzawa przychodzi. *04 04,01 Teraz zabrał głos Elifaz z Temanu i tak rzekł: 04,02 Wolno pomówić? Przykro ci? Lecz któż się wstrzyma od słów stwierdzonych doœwiadczeniem? 04,03 Tyœ przecież wielu pouczał, wzmacniałeœ omdlałe ręce, 04,04 twe słowa krzepiły słabych, wspierałeœ kolana zachwiane. 04,05 Gdy teraz przyszło na ciebie, tyœ słaby, strwożony, gdy ciebie dotknęło. 04,06 Czy bogobojnoœć już nie jest twš ufnoœciš, a nadziejš - doskonałoœć dróg twoich? 04,07 Przypomnij, czy zginšł kto prawy? Gdzie sprawiedliwych zgładzono? 04,08 O ile wiadomo, złoczyńca, który siejenieprawoœć, zbiera z niej plon. 04,09 Od gniewu Boga on ginie, upada od gniewu Jego oburzenia: 04,10 ryk lwa, wrzask lwicy, łamiš się i zęby lwištek; 04,11 lew ginie z braku łupu, a małe lwicy idš w rozsypkę. 04,12 Doszło mnie tajemne słowo, jakiœ szmer przyjęło me ucho 04,13 w zgłębianiu nocnych rozmyœlań, gdysen człowiekiem owładnšł. 04,14 Strach mnie ogarnšł i drżenie, że wszystkie się koœci zatrzęsły, 04,15 tchnienie mi twarz owionęło, włosy się na mnie zjeżyły. 04,16 Stał. Nie poznałem twarzy. Jakaœ postać przed mymi oczami. Szelest. I głos dosłyszałem: 04,17 Czyż u Boga człowiek jest niewinny, czy u Stwórcy œmiertelnik jest czysty? 04,18 Wszak On sługom swoim nie ufa: i w aniołach braki dostrzega. 04,19 A cóż mieszkańcy glinianych lepianek,których podstawy na piasku? - Łatwiej ich zgnieœć niż mola. 04,20 Od rana do zmroku wyginš, bez sławy przepadnš na wieki. 04,21 Czy ich mieszkanie nie runie? Umrš, lecz nie w mšdroœci. *05 05,01 Wołaj! Czy ktoœ ci odpowie? Do kogo ze œwiętych się zwrócisz? 05,02 Żal nierozsšdnych zabija, a gniew uœmierca niemšdrych. 05,03 Patrzałem, jak głupiec zapuszczał korzenie, gdy wtem widzę, że w jego siedzibie 05,04 synowie sš bez pomocy, w bramie ichsšd bez obrońcy, 05,05 zbiory ich głodni zjadajš lub do kryjówek zanoszš; chciwi bogactwa ich pragnš. 05,06 Wszak boleœć nie z roli wyszła, ni z ziemi cierpienie wyrosło. 05,07 To człowiek się rodzi, by jęczeć, jakiskra, by unieœć się w górę. 05,08 Lecz ja bym się zwrócił do Boga, Bogu przedstawiłbym sprawę. 05,09 On czyni niezmierne dziwy, a cudów Jego bez liku: 05,10 On udziela glebie deszczu, posyła wody na powierzchnię ziemi, 05,11 wysoko podnosi zgnębionych, smutni się szczęœciem weselš. 05,12 Udaremnia zamysły przebiegłych: dzieło ich ršk - nieskuteczne; 05,13 chytrzy złapani, choć sprytni - daremne knowania podstępnych. 05,14 Za dnia popadajš w ciemnoœć, w południe macajš jak w nocy. 05,15 Sierotę ratuje od miecza, biedaka - z przemocy mocarza, 05,16 ubogi się karmi nadziejš, bo nieprawoœć zamyka swe usta. 05,17 Szczęœliwy, kogo Bóg karci, więc nie odrzucaj nagan Wszechmocnego. 05,18 On zrani, On także uleczy, skaleczy - i rękš swš własnš uzdrowi. 05,19 Od szeœciu nieszczęœć uwolni, w siedmiu - zło ciebie nie dotknie; 05,20 w nędzy wykupi od œmierci, na wojnieod miecza wybawi. 05,21 Unikniesz chłosty języka, nie strwożycię nieszczęœcie, gdy spadnie; 05,22 będziesz się œmiał z suszy i głodu, nie zadrżysz przed dzikim zwierzęciem, 05,23 gdyż zawrzesz pakt z kamieniami i przyjaŸń z polnš zwierzynš. 05,24 Ujrzysz twój namiot spokojnym, mieszkanie zastaniesz bez braków. 05,25 Poznasz, że wielu masz potomków, żetwych dzieci - jak trawy na łšce. 05,26 Dojrzały zejdziesz do grobu, jak snopy zbierane w swym czasie. 05,27 Toœmy zbadali i tak jest; posłuchaj i sam to chciej pojšć! *06 06,01 Hiob na to odpowiedział: 06,02 Proszę was, zważcie nieszczęœcie, połóżcie na szali zniszczenie: 06,03 cięższe to od piasku morskiego, stšd nierozważne me słowa. 06,04 Bo strzały Boga tkwiš we mnie, mojadusza truciznę ich pije, strach przed Bogiem na mnie naciera. 06,05 Czy dziki osioł ryczy na trawie lub mruczy wół, gdy ma paszę? 06,06 Czy miła potrawa bez soli, a œlaz czyw smaku przyjemny? 06,07 Dotknšć się tego nie ważę, sš niby chleb nieczysty. 06,08 Któż zdoła ziœcić mš proœbę? Niech spełni Bóg moje życzenie! 06,09 Oby się zgodził mnie zmiażdżyć i przecišł pasmo dni moich! 06,10 Przez to już będę miał ulgę, ucieszę się w mojej udręce, że nie wzgardziłem słowami Œwiętego. 06,11 Czy starczy mi sił, aby przetrwać? Jakiż tu cel cierpliwoœci? 06,12 Czy moja siła z kamienia? Czy ja mam ciało ze spiżu? 06,13 Nie znajdę dla siebie pociechy. Choć stokroć pomnożę zasoby, daleki ode mnie ratunek. 06,14 W rozpaczy mieć pomoc od bliŸnich, to wrócić do czci Wszechmocnego. 06,15 Najbiliżsi zawiedli jak potok, jak zimowy strumień uchodzš 06,16 od lodu, co płynie, zmšcony, gdy œnieg już nad nim topnieje, 06,17 a suszš spalony wysycha, zanika w porze upałów. 06,18 Ze swych dróg karawany zbaczajš, wpustyni zagłębiš się, zginš: 06,19 podróżni z Temy wzrok natężajš, szukajš wędrowcy ze Saby. 06,20 Wstyd im, że mieli już pewnoœć, zmieszani, gdy przyszli na miejsce. 06,21 Tym wy jesteœcie dla mnie, przeraża was moje nieszczęœcie. 06,22 Czyż mówiłem: Dajcie mi coœ, wykupcie mnie swoim bogactwem? 06,23 Uwolnijcie z ręki ciemiężcy, wykupciemnie od okrutników? 06,24 Wskazania dajcie - zamilknę, i wyjaœnijcie, w czym błšdzę. 06,25 Ileż potęgi jest w słowach szczerych! A cóż pomoże wasze łajanie? 06,26 Czyż chcecie ganić same słowa - i mowy rozpaczy przez wiatr porywane? 06,27 Naprawdę, sierotę gubicie, kupczycieswym przyjacielem. 06,28 A teraz popatrzcie na mnie: więc w żywe oczy kłamałbym? 06,29 Zmieńcie się, zło niech zaniknie; zmieńcie się, o prawoœć mš chodzi. 06,30 Czyż język mój jest występny? Czy podniebienie grzechu nie rozezna? *07 07,01 Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik? 07,02 Jak niewolnik, co wzdycha do cienia, jak robotnik, co czeka zapłaty. 07,03 Zyskałem miesišce męczarni, przeznaczono mi noce udręki. 07,04 Położę się, mówišc do siebie: Kiedyż zaœwita i wstanę? Lecz noc wiecznoœciš sięstaje i boleœć mnš targa do zmroku. 07,05 Ciało moje okryte robactwem, strupami, skóra rozchodzi się i pęka. 07,06 Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei. 07,07 Wspomnij, że dni me jak powiew. Ponownie oko me szczęœcia nie zazna. 07,08 Nikt już mnie powtórnie nie ujrzy: spojrzysz, a już mnie nie będzie. 07,09 Jak obłok przeleci i zniknie, kto schodzi do Szeolu, nie wraca, 07,10 by mieszkać we własnym domostwie;nie zobaczš go strony rodzinne. 07,11 Ja ust ujarzmić nie mogę, mówić chcę w utrapieniu, narzekać w boleœci mej duszy. 07,12 Czy jestem morzem lub smokiem głębiny, żeœ straże przy mnie postawił? 07,13 Myœlałem: Wypocznę na łóżku, posłanie to trosk mych powiernik. 07,14 Lecz Ty mnie snami przestraszasz, przerażasz mnie widziadłami. 07,15 Moja dusza wybrała uduszenie, a œmierć - moje członki. 07,16 Zginę. Nie będę żył wiecznie. Zostaw mnie - dni me jak tchnienie. 07,17 A kim jest człowiek, abyœ go cenił i zwracał ku niemu swe serce? 07,18 Czemu go badać co ranka? Na co doœwiadczać co chwilę? 07,19 Czy wzrok swój kiedyœ odwrócisz? Pozwól mi choćby œlinę przełknšć. 07,20 Zgrzeszyłem. Cóż mogłem Ci zrobić? Przecież człowieka przenikasz. Dlaczego nacel mnie wzišłeœ? Mam być ciężarem Najwyższemu? 07,21 Czemu to grzechu nie zgładzisz? Nie zmażesz mej nieprawoœci? Wkrótce położę się w ziemi, nie będzie mnie, choćbyœ mnie szukał. *08 08,01 Bildad ze Szuach na to tak odpowiedział: 08,02 Jak długo chcesz mówić w ten sposób? Twe słowa gwałtowne jak wicher,08,03 Czyż Bóg nagina prawo, Wszechmocnyzmienia sprawiedliwoœć? 08,04 A jeœli synowie zgrzeszyli i oddał ich w moc ich występku? 08,05 Radzę do Boga się zwrócić, o łaskę do Wszechmocnego. 08,06 Jeœliœ jest czysty, niewinny, to czuwać będzie nad tobš, uczciwy twój dom odbuduje. 08,07 Skromny byłby poczštek, lecz koniec byłby wspaniały. 08,08 Pytaj no dawnych pokoleń, zwróć uwagę na doœwiadczenie przodków. 08,09 My, wczorajsi, znamy niewiele, bo wiek nasz jak cień jest na ziemi. 08,10 Lecz oni pouczš, wyjaœniš słowami, co płynš z rozsšdku. 08,11 Czyż roœnie papirus bez błota, czy się krzewi sitowie bez wody? 08,12 Jeszcze œwieże, niezdatne do œcięcia,a już usycha, prędzej od trawy. 08,13 Tak z drogš niepomnych na Boga; nadzieja nieprawych zaginie, 08,14 na krótko im starczy nadziei, ich ufnoœć jak nić pajęczyny. 08,15 Kto się jej uchwyci, ten nie ustoi, upadnie szukajšc oparcia. 08,16 On wprawdzie w słońcu soczysty, pędy swe puszcza w ogrodzie, 08,17 korzenie umacnia we żwirze, poœród kamieni zakwita. 08,18 Gdy utniesz go z jego podłoża, ono się zaprze: Ja go nie widziałem. 08,19 Oto wesele z tej drogi. A z pyłu wyroœnie ktoœ inny. 08,20 Prawego Bóg nie odrzuci, złego nie wzmocni ramieniem. 08,21 Napełni twe usta radoœciš, a wargi okrzykiem wesela. 08,22 Wrogowie zapłoniš się wstydem, przepadnš namioty występnych. *09 09,01 Hiob na to tak odpowiedział: 09,02 Istotnie. Ja wiem, że to prawda, Czy człowiek jest prawy przed Bogiem? 09,03 Gdyby się ktoœ z Nim prawował, nie odpowie raz jeden na tysišc. 09,04 Umysł to mšdry, a siła potężna. KtóżMu przeciwny nie padnie? 09,05 W mgnieniu oka On przesunie góry i zniesie je w swoim gniewie, 09,06 On ziemię poruszy w posadach: i pocznš trzeszczeć jej słupy. 09,07 On słońcu zabroni œwiecić, na gwiazdy pieczęć nałoży. 09,08 On sam rozcišga niebiosa, kroczy po morskich głębinach; 09,09 On stworzył NiedŸwiedzicę, Oriona, Plejady i Strefy Południa. 09,10 On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów. 09,11 Nie widzę Go, chociaż przechodzi: mija, a dostrzec nie mogę. 09,12 Kto Mu zabroni, choć zniszczy? Kto zdoła powiedzieć: Co robisz? 09,13 Bóg gniewu hamować nie musi, uległesš Mu służki Rahaba. 09,14 Jakże ja zdołam z Nim mówić? Dobiorę wyrazów właœciwych? 09,15 Choć słusznoœć mam, nie odpowiadami tylko błagam o litoœć. 09,16 Proszę Go, by się odezwał, a nie mam pewnoœci, że słucha. 09,17 On może zniszczyć mnie burzš, bez przyczyny pomnożyć mi rany. 09,18 Nawet odetchnšć mi nie da, tak mnie napełni goryczš. 09,19 O siłę chodzi? To mocarz. O sšd? Kto da mi œwiadectwo? 09,20 On i prawym zamknie usta, mam słusznoœć, a winnnym mnie uzna. 09,21 Czym czysty? Nie znam sam siebie, potępiam swe własne życie. 09,22 Na jedno więc, rzekłem, wychodzi, prawego ze złym razem zniszczy. 09,23 Gdy nagła powódŸ zabija, drwi z cierpień niewinnego; 09,24 ziemię dał w ręce grzeszników, sędziom zakrywa oblicza. Jeœli nie On - to kto właœciwie? 09,25 Szybsze me dni niŸli biegacz, ciekajš,nie zaznawszy szczęœcia, 09,26 mknš jak łodzie z sitowia, goniš jak orzeł ofiarę. 09,27 Gdy powiem: Zapomnę o męce, odmienię, rozjaœnię oblicze - 09,28 drżę na myœl o cierpieniu, pewny, że mnie nie uwolni. 09,29 Jestem grzesznikiem, przyznaję. Więcpo co się męczę na próżno? 09,30 Choćbym się w œniegu wykšpał, a ługiem umył swe ręce; ólowę w mojej obecnoœci, du jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP› c ë œ c ‡4 c ť&Č c ƒ3ę \ 09,31 umieœcisz mnie tam, na dole. Nawet mój płaszcz mnš się brzydzi. 09,32 Nie człowiek to, aby Mu odrzec: Razem stawajmy u sšdu! 09,33 Czy jest między nami rozjemca, co rękę położy na obu? 09,34 Niech zdejmie ze mnie swš rózgę i strachem mnie nie napełnia, 09,35 bym mówić zdołał bez lęku... A tak, ja nie mam œmiałoœci. *10 10,01 Życie obrzydło mojej duszy, przedstawię Jemu swš sprawę, odezwę się w bólu mej duszy! 10,02 Nie potępiaj mnie, powiem do Boga. Dlaczego dokuczasz mi, powiedz! 10,03 Przyjemnie ci mnie uciskać, odrzucaćdzieło swoich ršk i sprzyjać radzie występnych? 10,04 Czy oczy Twoje cielesne lub patrzysz na sposób ludzki? 10,05 Czy dni Twoje sš jak dni człowieka, jak wiek mężczyzny Twe lata, 10,06 że szukasz u mnie przestępstwa i grzechu mego dochodzisz? 10,07 Choć wiesz, żem przecież nie zgrzeszył, nikt mnie z Twej ręki nie wyrwie. 10,08 Twe ręce ukształtowały mnie, uczyniły: opuszczonego dokoła chcesz zniszczyć? 10,09 Wspomnij, żeœ ulepił mnie z gliny: i chcesz obrócić mnie w proch? 10,10 Czy mnie nie zlałeœ jak mleko, czyż zsišœć się nie dałeœ jak serowi? 10,11 Odziałeœ mnie skórš i ciałem i spišłeœ żyłami i koœćmi, 10,12 darzyłeœ miłoœciš, bogactwem, troskliwoœć Twa strzegła mi ducha - 10,13 a w sercu to ukrywałeœ? Teraz już znam Twe zamiary. 10,14 Tylko czyhałeœ na mój grzech, nie chcesz mnie uwolnić od winy. 10,15 Biada mi, gdybym ja zgrzeszył! Choć sprawiedliwy, nie podniosę głowy, syty pogardy, niedolš pojony. 10,16 Pysznego złowisz jak lwištko, na nowo użyjesz Twej mocy, 10,17 postawisz mi œwieże dowody, gniew swój umocnisz powtórnie, sprowadzisz nowe zastępy. 10,18 Czemuż wywiodłeœ mnie z łona? Bodajbym zginšł i nikt mnie nie widział, 10,19 jak ktoœ, co nigdy nie istniał, od łonazłożony do grobu. 10,20 Czyż nie krótkie sš dni mego życia? Odwróć Twój wzrok, niech trochę rozjaœnięoblicze, 10,21 nim pójdę, by nigdy nie wrócić, do kraju pełnego ciemnoœci, 10,22 do ziemi czarnej jak noc, do cienia chaosu i œmierci, gdzie œwiecš jedynie mroki! *11 11,01 Wówczas zabrał głos Sofar z Naamyi tak rzekł: 11,02 Czyż nie dostanie odprawy gaduła, a wymowny człowiek ma słusznoœć? 11,03 Czy mężowie zamilknš słyszšc brednie, czy szyderstwo nie otrzyma nagany? 11,04 Rzekłeœ: Nauka moja czysta, niewinny jestem w Twych oczach. 11,05 Lecz gdyby Bóg przemówił i zaczšł ztobš rozmawiać, 11,06 objawił ci tajniki rozumu, gdyż wieloraka to mšdroœć: poznałbyœ, ile Bóg cizapomniał. 11,07 Czy dosięgniesz głębin Boga, dotrzeszdo granic Wszechmocnego? 11,08 Wyższe nad niebo. Przenikniesz? Głębsze niż Szeol. Czy zbadasz? 11,09 Powierzchniš dłuższe od ziemi i szersze nawet od morza. 11,10 Gdy przechodzi, nakłada więzy, wołana sšd, kto zabroni? 11,11 Ludzie podstępni sš Mu jawni, widzi zło, bo uważa. 11,12 Lekkoduch niech się hamuje, a płochyniech wejdzie w siebie. 11,13 Gdy będziesz miał wierne serce, do Niego wzniesiesz swe ręce, 11,14 gdy odsuniesz dłonie od występku i nie œcierpisz grzechu w namiocie - 11,15 to głowę podniesiesz: bez winyœ; staniesz się mocnym: bez lęku. 11,16 Cierpienie twe pójdzie w niepamięć, jak deszcz miniony je wspomnisz. 11,17 Życie roztoczy swój blask jak południe, mrok się przemieni w poranek. 11,18 Pełen nadziei, ufnoœci, odpoczniesz bezpiecznie strzeżony. 11,19 Nikt nie zakłóci spokoju, a wielu ci będzie schlebiało. 11,20 Lecz oczy występnych osłabnš, nie znajdš dla siebie schronienia, ufnoœć ich - wyzionšć ducha. *12 12,01 Hiob na to odpowiedział: 12,02 Prawda, jesteœcie potężni, a z wami już mšdroœć zaginie... 12,03 I ja mam rozsšdek jak wy, /nie ustępuję wam w niczym/. Komu te rzeczy nieznane? 12,04 Na drwiny się bliŸnich narażam, gdy proszę, by Bóg się odezwał. Z czystego, prawego się œmiejš. 12,05 Wzgarda dla ginšcych - myœli bezpieczny - popchnšć tego, komu nogi się chwiejš. 12,06 Spokojne namioty złoczyńców, kto gniewa Boga, jest dufny; za rękę go Bóg prowadzi. 12,07 Zapytaj zwierzšt - pouczš. I ptaki w powietrzu powiedzš. 12,08 Zapytaj Podziemia, wyjaœni; pouczš cię i ryby w morzu. 12,09 Któż by z nich tego nie wiedział, że ręka Pana uczyniła wszystko: 12,10 w Jego ręku - tchnienie życia i dusza każdego człowieka. 12,11 Czyż ucho nie bada mowy, a smak niekosztuje pokarmu? 12,12 (Więc tylko) u starców jest mšdroœć,roztropnoœć u wiekiem podeszłych? 12,13 On ma potęgę i rozum, rozsšdek znaćw Jego planach. 12,14 Gdy On rozwali - któż odbuduje, gdy zamknie, kto by otworzył? 12,15 Gdy wody wstrzyma - jest susza; zwolni je - ziemię spustoszš. 12,16 U Niego zwycięstwo i siła, ma w ręku błšdzšcych i kłamców. 12,17 Radców przyda niemšdrych, a sędziów wyzuje z rozsšdku. 12,18 Królów pozbawi ich władzy i sznuremskrępuje ich biodra. 12,19 Kapłanów poœle nierozważnych, powali największych mocarzy. 12,20 Głos uzdolnionym odbierze, rozsšdku pozbawi i starców, 12,21 pogardš okryje szlachetnych, bo pas odepnie mocarzom. 12,22 Głębinom wydrze tajniki, oœwietli odwieczne ciemnoœci, 12,23 narody pomnoży i zgubi, jak dowódca ich prowadzi. 12,24 Rzšdcom ziem odbierze rosšdek, po bezdrożach pozwoli im błšdzić; 12,25 macajš w ciemnoœci bez œwiatła, chwiejš się jak pijani. *13 13,01 To wszystko me oko widziało, słyszało, pojęło me ucho. 13,02 Co wiecie, i ja wiem także. Nie ustępuję wam w niczym. 13,03 Lecz mówić chcę z Wszechmogšcym, bronić się będę u Boga. 13,04 Bo wy zmyœlacie oszustwa, lekarze nic nie warci. 13,05 Gdybyœcie chcieli zamilknšć, byłby to znak roztropnoœci. 13,06 Słuchajcie mego sprzeciwu, na odpowiedŸ mych warg zważajcie. 13,07 Czy Boga złem osłonicie? Wszechmogšcego obronicie kłamstwem? 13,08 (Tak) Jego stronę trzymacie? Czy rzecznikami jesteœcie Bożymi? 13,09 Czy dobrze by było, gdyby was doœwiadczył? Czy można z Niego szydzić jak z człowieka? 13,10 Przywoła was do rozsšdku, jeœli w ukryciu stronniczo mówicie. 13,11 Czy Majestat nie budzi lęku? Czy nie przejmuje was grozš? 13,12 Zdaniami z piasku wy strofujecie; wszak wasze tarcze sš z gliny. 13,13 Milczcie, niech ja teraz powiem, cokolwiek może przyjœć na mnie. 13,14 Między zęby stale biorę swe ciało, własne swe życie nadstawiam. 13,15 Choćby mnie zabił Wszechmocny - ufam, i dróg moich przed Nim chcę bronić. 13,16 To mi wystarczy za obronę. Nieprawydo Niego nie dojdzie. 13,17 Słuchajcie pilnie mej mowy, na słowame uszu nadstawcie. 13,18 Mam gotowš obronę przed sšdem, pewien, że jestem niewinny. 13,19 Kto chce się ze mnš prawować? A teraz umilknę i umrę. 13,20 Uczyń mi tylko dwie rzeczy, na pewno nie stchórzę przed Tobš: 13,21 Odejmij ode mnie Twš rękę i spraw, bym nie bał się Ciebie. 13,22 Mów pierwszy, a ja niech odpowiem, lub ja przemówię, Ty po mnie. 13,23 Ile mam przewin i grzechów? Ujawnijwystępki i winy! 13,24 Czemu chowasz swoje oblicze? Czemumnie poczytujesz za wroga? 13,25 Chcesz liœć gnany wiatrem płoszyć, przeœladować słomę (już) wyschłš? 13,26 Przypisujesz mi czyny gwałtu, wspominasz grzechy młodoœci. 13,27 Nogi zakułeœ w kajdany, dokładnie drogi me œledzisz, œlady stóp moich badasz.13,28 Jak próchno się to rozpadnie, niczym ubranie zjedzone przez mole. *14 14,01 Człowiek zrodzony z niewiasty ma krótkie i bolesne życie, 14,02 wyrasta i więdnie jak kwiat, przemijajak cień chwilowy; 14,03 a z gniewem na niego spoglšdasz i stawiasz przed swoim sšdem. 14,04 Któż czystym uczyni skalane? Nikt zgoła. 14,05 Człowieka dni iloœć zliczona, i liczba miesięcy u Ciebie, kres wyznaczyłeœ im nieprzekraczalny. 14,06 Zaniechaj go, wzrok Twój oderwij, niech cieszy się dniem najemnika! 14,07 Drzewo ma jeszcze nadzieję, bo œcięte, na nowo wyrasta, œwieży pęd nie obumrze. 14,08 Choć bowiem korzeń zestarzeje się wziemi, a pień jego w piasku zbutwieje, 14,09 gdy wodę poczuje, odrasta, rozwija się jak młoda roœlina. 14,10 A mocarz umarły przepada. Gdzież będzie człowiek, gdy zginie? 14,11 Wody z morza zniknš i rzeki wprzód wyschnš doszczętnie - 14,12 a człowiek umarły nie wstanie, zbudzi się, gdy nieba nie stanie, nie zdoła się ze snu ocucić. 14,13 O gdybyœ w Szeolu mnie schował, ukrył, aż gniew Twój przeminie, czas mi postawił, kiedy mnie wspomnisz... 14,14 Ale czy zmarły ożyje? Czekałbym przez wszystkie dni mojej walki, aż taka chwila nadejdzie. 14,15 Ty mówiłbyœ, ja bym odpowiadał, tęskniłbyœ do dzieła ršk swoich. 14,16 Obliczyłbyœ wtedy moje kroki, zło byœ mi puœcił w niepamięć, 14,17 pod pieczęciš trzymał przestępstwa, wybielił wszystkie me grzechy. 14,18 Góra rozpadnie się w gruzy i skała zmieni swe miejsce, 14,19 woda zniszczy kamienie, fala podmyjeglebę; i Ty nadzieję niweczysz w człowieku.14,20 Miażdżysz na zawsze i on odchodzi, pozbawiasz kształtu, odsyłasz. 14,21 Czy we czci jego synowie? - On nie wie. Czy też wzgardzeni? Już o tym nie myœli. 14,22 Zadręcza go własne ciało, odczuwa ból swojej duszy. *15 15,01 Elifaz z Temanu głos zabrał i rzekł: 15,02 Czy mowa mędrca to wicher? Czy pierœ mu wypełnia wiatr wschodni? 15,03 Czy gani zbędnymi słowami, słowami,co na nic się zdadzš? 15,04 Ty nawet niszczysz pobożnoœć, osłabiasz modlitwę do Boga. 15,05 Twoja nieprawoœć uczy cię mówić, używasz języka bluŸnierców. 15,06 Nie ja - twoje usta cię potępiš, twojewargi sš œwiadkami przeciw tobie. 15,07 Czyœ pierwszym człowiekiem na ziemi, wczeœniej niż góry stworzonym? 15,08 Czy z tobš to Bóg przyjaŸnie rozmawiał i zagarnšłeœ całš mšdroœć? 15,09 Czy może lepiej coœ od nas pojšłeœ? I jasne ci rzeczy nam nieznane? 15,10 I u nas sš mędrcy, sędziwi, starsi odojca twojego. 15,11 Czy nieważne u ciebie Boże pociechy iłagodne z tobš rozmowy? 15,12 Czemu masz serce wzburzone, oczami swymi tak mrugasz, 15,13 gdy duch twój się na Boga porywa i słowa z ust swoich miotasz? 15,14 Czyż mógłby człowiek żyć w œwięcie lub syn człowieczy bez zmazy, 15,15 gdy On nie ufa swym œwiętym, niebiosa nie doœć dlań czyste? 15,16 Tym bardziej wstrętny Mu grzesznik,co pije nieprawoœć jak wodę. 15,17 Wyjaœnię, ty mnie posłuchaj, a to wypowiem, com widział. 15,18 Naukę mędrców wyłożę, co ojców mšdroœci nie kryli. 15,19 Im samym ziemię oddano, bo obcych wœród nich nie było. 15,20 Nieprawy jest zawsze w strachu, zliczone sš lata tyrana, 15,21 głos wrogów brzmi w jego uszach, że w szczęœciu napadnie niszczyciel. 15,22 Nie wierzy, iż ujdzie mroku, los mu pod miecz wyznaczono, 15,23 rzucš go sępom na pokarm, rozumie, że zguba dlań pewna. 15,24 Czarny dzień go przeraża, strach go przygniata jak mara, niby król gotowy do boju. 15,25 Prawicę swš podniósł na Boga, do walki wyzwał Wszechmocnego, 15,26 biegł z wycišgniętš szyjš pod grubych tarcz ochronš. 15,27 Twarz swojš ukrył w tłuszczu, a lędŸwie mu utyły; 15,28 mieszkać chce w miastach zburzonych, w domach, gdzie ludzi już nie ma, którym pisana ruina. 15,29 Nie dojdzie do trwałej fortuny, ani do mroku zejdš bogactwa. 15,30 Nie zdoła uniknšć ciemnoœci: słońce spali mu zieleń, z oddechem i mowę utraci. 15,31 Niech złudš wiedziony nie ufa, bo złuda będzie jego zapłatš. 15,32 Latoroœl uwiędnie przed czasem, gałšzki się nie zazieleniš. 15,33 Wyrzucš go jak kwaœne grona, oderwš jak liœcie oliwki; 15,34 potomstwo niewiernym się nie rodzi, ogień strawi namiot przekupcy. 15,35 Kto krzywdę pocznie, ten rodzi nieszczęœcie, gdyż wnętrze gotuje mu zawód. *16 16,01 Hiob na to odpowiedział: 16,02 Podobnie mówiono mi często. Zamiast koić, wszyscy dręczycie. 16,03 Czy koniec już pustym dŸwiękom? Co skłania cię do mówienia? 16,04 I ja bym przemawiał podobnie, ale gdy role zmienimy. Mowy bym do was układał, kiwałbym głowš nad wami. 16,05 Pocieszałbym was ustami, nie skšpiłbym słów współczucia. 16,06 Lecz cierpień nie stłumię słowami. Czy odejdš ode mnie, gdy zmilknę? 16,07 Ach, teraz jestem zmęczony, zniszczyłeœ me wszystkie dowody; 16,08 œcisnšłeœ mnie, mój œwiadek mi wrogiem, oskarża mnie moja słaboœć. 16,09 Sroży się w gniewie i œciga, zgrzytajšc na mnie zębami. Wróg zmierzył mnie wzrokiem. 16,10 Usta swe na mnie rozwarli, po twarzy mnie bili okrutnie, społem się przeciw mnie złšczyli. 16,11 Bóg mnie zaprzedał złoczyńcom, oddał mnie w ręce zbrodniarzy, 16,12 zburzył już mojš beztroskę, chwyciłza grzbiet i roztrzaskał, obrał mnie sobie za cel. 16,13 Łucznikami mnie zewszšd otoczył, nerki mi przeszył nieludzko, żółć mojš wylał na ziemię. 16,14 Wyłom czynił po wyłomie, jak wojownik natarł na mnie. 16,15 Przywdziałem wór na swe ciało, czołem w proch uderzyłem, 16,16 oblicze czerwone od płaczu, w oczach już widzę pomrokę, 16,17 choć ršk nie zmazałem występkiem i modlitwa moja jest czysta. 16,18 Ziemio, nie zakryj mej krwi, by krzykukojenia nie zaznał. 16,19 Teraz mój Œwiadek jest w niebie, Ten, co mnie zna, jest wysoko. 16,20 Gdy gardzš mnš przyjaciele, zwracamsię z płaczem do Boga, 16,21 by rozsšdził spór człowieka z Bogiem, jakby człowieka z człowiekiem. 16,22 Jeszcze upłynie lat kilka, nim pójdę, skšd nie ma powrotu. *17 17,01 Zgnębiony duch - minęły dni, tylko grób mi pozostaje. 17,02 Czyż nie naœmiewcy sš ze mnš? Od szyderstw mam noce bezsenne. 17,03 Ty sam racz zastaw przechować, bo któż chce za mnie poręczyć? 17,04 Zamknšłeœ ich umysł przed rozsšdkiem, nie dopuœcisz do ich triumfu. 17,05 Zwołano bliskich do podziału, a mdlejš oczy własnych dzieci. 17,06 Wydano mnie ludziom na poœmiewisko,jestem w ich oczach wyrzutkiem. 17,07 Moje oko przyćmione od bólu, członkime wyschły jak cień. 17,08 Sprawiedliwi sš tym przerażeni, uczciwi na złych się gniewajš; 17,09 bogobojni pewniejsi swej drogi, kto ręce ma czyste, mocniejszy. 17,10 Wy wszyscy, nawróćcie się, przyjdŸcie! Mędrca wœród was nie znajduję.17,11 Minęło już życie, z nim plany i dšżenia mojego serca. 17,12 Noc chcš zamienić na dzień: œwiatło jest bliżej niż ciemnoœć. 17,13 Mam ufać? Szeol mym domem, w ciemnoœci rozœcielę swe łoże, 17,14 grobowi powiem: Mój ojcze! Matko ma, siostro! - robactwu. 17,15 Właœciwie, po cóż nadzieja, kto przedmiot ufnoœci zobaczy? 17,16 Czy zejdzie do królestwa Szeolu? Czy razem do ziemi pójdziemy? *18 18,01 I zabrał głos Bildad z Szuach, i rzekł: 18,02 Dokšdże tego łowienia słowami? Pomyœlcie, potem zaœ mówmy! 18,03 Czyœmy podobni do zwierzšt, jesteœmy nieczyœci w twych oczach? 18,04 Ten człowiek gniewem rozdarty. Czyżprzez cię wyludni się ziemia lub skała miejsce swe zmieni? 18,05 Tak œwiatło grzesznika zagaœnie, iskra już jego nie błyœnie, 18,06 œwiatło w namiocie się skończy i lampa się nad nim dopali. 18,07 Męski krok jego niepewny, zamiar gotuje upadek, 18,08 bo nogi zawiodš go w sieć, porusza się, lecz między sidłami. 18,09 Pętlica chwyciła się pięty, pułapka zamknęła się nad nim. 18,10 Zasadzka na ziemi ukryta, potrzask nań czeka na drodze. 18,11 Zewszšd upiory go dręczš, kroczš cišgle w œlad za nim. 18,12 Czeka na niego Żarłoczna, Œmierć czyha u boku. 18,13 Pożre mu członki ciała, pożre mu członki - zaraza. 18,14 Wygnanego z namiotu, bez nadziei, doKróla Strachów powiodš. 18,15 Zamieszka w namiocie - nie swoim; sypie się po nim siarkę. 18,16 Korzenie pod nim niszczejš, a nad nimpożółkły już liœcie. 18,17 Ginie wspomnienie w ojczyŸnie, zanikaimię na rynku. 18,18 Ze œwiatła rzucš go w ciemnoœć, wypędzš z zaludnionej ziemi; 18,19 ni syn w narodzie, ni dziedzic, nikt już po nim nie zostanie. 18,20 Mieszkańcy Zachodu zdziwieni, grozš przejęty lud Wschodu: 18,21 Więc takie mieszkanie grzesznika tu miejsce tego, kto Boga znać nie chce? *19 19,01 Hiob na to odpowiedział i rzekł: 19,02 Dokšd mnie dręczyć będziecie i gnębićwaszymi słowami? 19,03 Dziesišty raz mnie znieważacie. Nie wstyd wam nade mnš się pastwić? 19,04 Gdybym naprawdę zbłšdził, tkwiłaby we mnie nieprawoœć. 19,05 Jeœli naprawdę chcecie triumfować, próbujcie dowieœć mi ohydy. 19,06 Wiedzcie, że Bóg mnie pognębił, swe sieci rozstawił wokoło. 19,07 Gdy krzyknę: Gwałt - nie ma echa, Ratunku! - ja nie mam prawa. 19,08 Drogę mi zamknšł - nie przejdę; na œcieżkach ciemnoœci roztoczył. 19,09 Pozbawił mnie całkiem godnoœci, koronę zerwał mi z głowy, 19,10 wszystko poburzył. Odchodzę. ci, du jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPă c 3 ű c .Ć c ô&[ c O3 ^ Nadzieję mi podcišł jak drzewo. 19,11 Zapłonšł na mnie swym gniewem, za wroga mnie swego poczytał. 19,12 Przybyły wszystkie hufce, wytyczyłydrogę przeciwko mnie i oblegajš mój namiot. 19,13 Bracia ode mnie uciekli, znajomi stroniš ode mnie, 19,14 najbliżsi zawiedli i domownicy, zapomnieli mnie goœcie mego domu. 19,15 Dla moich służebnic jam obcy, stałemsię w ich oczach nieznany. 19,16 Na sługę wołałem bez skutku, me usta musiały go prosić, 19,17 żonie mój oddech niemiły, i cuchnę własnym dzieciom, 19,18 gardzš mnš nawet podrostki, szydzš,gdy staram się podnieœć. 19,19 Odrazę wzbudzam u bliskich, nastajš na mnie kochani. 19,20 Do skóry, do ciała przylgnęły mi koœci, ocaliłem (tylko) ciało moich dzišseł. 19,21 Zlitujcie się, przyjaciele, zlitujcie, gdyż Bóg mnie dotknšł swš rękš. 19,22 Czemu, jak Bóg, mnie dręczycie? Nie syci was wyglšd ciała? 19,23 Któż zdoła utrwalić me słowa, potrafi je w księdze umieœcić? 19,24 Żelaznym rylcem, diamentem, na skale je wyryć na wieki? 19,25 Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystšpi jako ostatni. 19,26 Potem me szczštki skórš odzieje, i ciałem swym Boga zobaczę. 19,27 To właœnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzš, nie kto inny; moje nerki już mdlejš ztęsknoty. 19,28 Powiecie: Po cóż nalegać? Czyż powódoskarżeń znajdziemy? 19,29 Wy sami drżyjcie przed mieczem, bo gniew za grzechy zapłonie. Wiedzcie, że sšdy istniejš. *20 20,01 Wtedy zabrał głos Sofar z Naamy i rzekł: 20,02 Zaprawdę, odpowiedŸ mojš dyktuje niepokój wywołany wewnętrznym wzburzeniem. 20,03 Słuchajšc łajań złoœliwych, duch mšdry gotuje odpowiedŸ. 20,04 Czyż nie wiesz? Od dawien dawna, odkšd jest człowiek na ziemi, 20,05 radoœć występnych jest krótka, szczęœcie niewiernego trwa chwilkę, 20,06 choć w pysze chce sięgać po niebo i głowš dotykać obłoków. 20,07 Na zawsze zaginie jak mierzwa, obecni powiedzš: A gdzież on? 20,08 Jak sen przeminšł, nie można go znaleŸć - znikł niby nocne marzenie. 20,09 Choć goni go oko, nie sięgnie, to miejsce nie ujrzy go więcej. 20,10 Synowie zwracajš mienie ubogim, jego ręce oddajš bogactwa. 20,11 Jego koœci tak pełne były krzepy: wraz z nim jš kładš do prochu. 20,12 Słodkie zło w jego ustach, chętnie jemiał pod językiem, 20,13 trzymał i nie chciał wypuœcić, język do niego przykleił. 20,14 Pokarm spleœniał mu w trzewiach, żołšdek zawiera truciznę; 20,15 dobra sam połknšł i zwrócił: Bóg wyrzucił je z niego. 20,16 Wchłaniał on jad padalców, zabije gojęzyk żmijowy. 20,17 Nie spojrzy na wody płynšce, choć płynš miodem i œmietanš. 20,18 Zwrócił swój zysk nie połknięty. Nie cieszy go złupione bogactwo. 20,19 Skrzywdził, zasmucił ubogich, domy zagrabiał, nie stawiał; 20,20 nie zaznał spokoju w swym wnętrzu,nie uratował się swoim skarbem. 20,21 Nic nie uszło jego chciwoœci, stšd jego dobra nietrwałe. 20,22 Poczuje głód mimo obfitoœci, owładnie nim siła nieszczęœcia. 20,23 Gdy będzie czym wnętrze napełnić, Bóg zeœle na niego żar swego gniewu, wyleje nań fale swej zapalczywoœci. 20,24 Uciekł przed broniš żelaznš, przebijego łuk bršzowy. 20,25 Przeszyje go, wyjdzie mu z grzbietu,błysk ostrza - z wštroby, owładnie nim przerażenie. 20,26 Ciemnoœć jak skarb zachowana, nie wzniecony ogień go strawi, zniszczy, co skryte w namiocie. 20,27 Niebo odsłoni przewiny, ziemia dlań wrogiem się stanie. 20,28 Rozdrapiš mu skarby w jego domu, rozpłynš się w dzień Jego gniewu. 20,29 To los odstępcy od Boga, dziedzictwo przez Boga przyznane. *21 21,01 Hiob na to odpowiedział, i rzekł: 21,02 Słuchajcie, słuchajcie mej mowy, może mnie tym pocieszycie. 21,03 Dopuœćcie i mnie też do słowa, potempozwalam wam szydzić. 21,04 A czyż ja do ludzi mam żal? Czy niesłusznie duch mój jest wzburzony? 21,05 Spójrzcie na mnie, zdziwieni, i rękš przymknijcie swe usta! 21,06 Jest myœl, co mnie tak przeraża, że drżę na całym ciele: 21,07 Czemuż to żyjš grzesznicy? Wiekowi sš i potężni. 21,08 Trwałe jest u nich potomstwo i dano oglšdać im wnuki. 21,09 Ich domy sš bezpieczne, bez strachu,gdyż nie sięga ich Boża rózga. 21,10 Ich buhaj jest zawsze płodny, krowaim rodzi, nie roni. 21,11 Swych chłopców puszczajš jak owce:niech dzieci biegajš radoœnie, 21,12 chwytajš za miecz i harfę i tańczš do wtóru piszczałki. 21,13 Pędzš swe dni w dobrobycie, w spokoju zstępujš do Szeolu. 21,14 Oddal się - mówili do Boga - nie chcemy znać Twoich dróg. 21,15 Po cóż służyć Wszechmogšcemu? Co da nam modlitwa do Niego? 21,16 Czyż w ich rękach nie ma szczęœcia, choć ich myœli od Niego daleko? 21,17 Czy często gaœnie lampa niewiernych,czy na nich klęska spada? Gniew Boży rujnuje nieprawych? 21,18 Czyż sš podobni do słomy na wietrze lub do plew pędzonych przez wicher? 21,19 Bóg chowa cierpienia dla synów. Trzeba je zadać samemu, niech pozna, 21,20 niech ujrzy oczami swš klęskę, niech gniew Wszechmocnego wypije! 21,21 Czy mu po œmierci zależy na domu, gdy liczba miesięcy skończona? 21,22 Czy Boga chcesz uczyć mšdroœci, Tego, co sšdzi mocarzy? 21,23 Jeden umiera szczęœliwy, ze wszech miar bezpieczny, beztroski. 21,24 Naczynia ma pełne mleka, szpik jego koœci jest œwieży. 21,25 Drugi zaœ kończy w boleœci i szczęœcia nigdy nie zaznał. 21,26 A w ziemi leżš razem, obydwu pokrywa robactwo. 21,27 Wasze myœli sš mi już znane i plany, jak chcecie mnie dręczyć. 21,28 Mówicie: A gdzie dom bogacza lub namiot mieszkalny złoczyńców? 21,29 Czy nie pytacie podróżnych? Co mówiš- nie wiecie dokładnie? 21,30 Grzesznik ocalał w dni grozy i w czasie, gdy nadcišga kara. 21,31 Więc kto mu wypomni złe życie i któżzapłaci za czyny? 21,32 Takiego grzebiš uroczyœcie i straże stawiajš przy grobie. 21,33 Toteż przyjemne sš mu grudy ziemi, bo tłum ludzi jest za nim, jak i przed nim bez liku. 21,34 Więc czemu mnie próżno cieszycie, gdy prawdzie odpowiedŸ zaprzecza? *22 22,01 Głos zabrał Elifaz z Temanu i rzekł: 22,02 Czy ludzie dodajš coœ Bogu? Czy mšdroœć nie służy im samym? 22,03 Czy Wszechmocny ma zysk z twojej prawoœci lub korzyœć - że droga twoja dobra? 22,04 Czyż za pobożnoœć twš karci się ciebie i wytacza ci sprawę przed sšdem? 22,05 Czy nie za zło twoje znaczne? Czy nie za nieprawoœć bez granic? 22,06 Braci ograbiasz bezprawnie i zdzierasz suknie obdartym. 22,07 Wody odmawiasz spragnionym, nie dajesz chleba głodnemu. 22,08 Kto pięœci zaciska, ma ziemię, może tam mieszkać dostojny, 22,09 a wdowę to z niczym odprawiasz, miażdżysz ramiona sierotom. 22,10 Stšd wokół ciebie sš sieci, i przerażacię nagła bojaŸń, 22,11 lub raczej ciemnoœci - nie widzisz, a przecież zalewa cię potop. 22,12 Czyż Bóg nie wyższy od nieba? Patrz w niebo! Jak gwiazdy wysoko! 22,13 A ty powiadasz: Czy Bóg wie cokolwiek, czy spoza chmur może sšdzić? 22,14 Chmura - zasłonš: Nie widzi. Chodzi po strefach niebieskich. 22,15 Chcesz drogi ciemnoœci się trzymać, którš kroczyli występni? 22,16 Ci poginęli przed czasem, powódŸ im ziemię pokryła. 22,17 A Bogu mówili: IdŸ precz! Co zrobić nam może Wszechmocny? 22,18 On bogactwem napełniał ich domy, knowania złych odeń daleko. 22,19 Patrzš i drwiš sprawiedliwi, i człowiek prawy się œmieje: 22,20 Czyż nie ginie ich własny dobytek? Bogactwo ich ogień pożera. 22,21 Pojednaj się, zawrzyj z Nim pokój, adobra do ciebie powrócš. 22,22 Przyjmij z Jego ust pouczenie, nakazy wyryj w swym sercu. 22,23 Wyzdrowiejesz, gdy wrócisz do Wszechmocnego, usuniesz z namiotu nieprawoœć. 22,24 Gdy złoto jak proch ocenisz, a Ofir jak piasek rzeczny. 22,25 Wszechmocny twš sztabš złota i srebrem błyszczšcym dla ciebie. 22,26 Nadziejš twš będzie Wszechmocny, obrócisz wzrok twój na Boga, 22,27 wezwiesz Go, a On cię wysłucha, wypełnisz swoje œluby, 22,28 zamiary swe przeprowadzisz. Na drodze twej œwiatło zabłyœnie. 22,29 On pychę wyniosłš uniża, tych wsławia, co oczy spuszczajš. 22,30 Uratuje prawdziwie czystego, za czystoœć ršk uratuje. *23 23,01 Hiob na to odpowiedział i rzekł: 23,02 I dziœ ma skarga jest gorzka, bo rękš swš ból mi zadaje. 23,03 Obym ja wiedział, gdzie można Go znaleŸć, jak dotrzeć do Jego stolicy? 23,04 Wszczšłbym przed Nim swš sprawę ipełne dowodów miał usta. 23,05 Gdybym znał słowa obrony, wiedział,co On mi odpowie... 23,06 Czy natrze na mnie gwałtownie? Raczej zwróci na mnie uwagę. 23,07 Z Nim się prawuję niewinny. Mój sędzia wypuœci mnie wolno. 23,08 Pójdę na wschód: tam Go nie ma; na zachód - nie mogę Go dostrzec. 23,09 Na lewo sieje zniszczenie - nie widzę, na prawo się kryje - nie dojrzę. 23,10 Lecz On zna drogę, którš kroczę, z prób wyjdę czysty jak złoto. 23,11 Moja noga kroczy w œlad za Nim, nie zbaczam, idę Jego œcieżkš; 23,12 nie gardzę nakazem warg Jego i w sercu słowa ust Jego chowam. 23,13 Lecz On doœwiadcza, kto zmieni? On postanowił, wykonał. 23,14 Plany wykonać potrafi. Wiele ich tai wswym sercu. 23,15 Więc drżę przed Jego obliczem, ze strachem o Nim rozmyœlam, 23,16 Bóg grozš przenika me serce, Wszechmocny napełnia mnie lękiem. 23,17 Bodajbym w mroku zaginšł, ciemnoœcimiał przed oczami! *24 24,01 Czemu Wszechmocny nie ustala terminów, a najbliżsi nie znajš dni Jego? 24,02 Nieprawi przesuwajš granice, trzodękradnš z pasterzem, 24,03 osła zajmujš sierotom i wołu wdowiezabierajš w zastaw. 24,04 Ubogich usuwa się z drogi, biedni się wszyscy chowajš 24,05 niby osły na pustkowiu. Wychodzš, byszukać pracy, żywnoœci szukajš do wieczora, pożywienia dla dzieci. 24,06 W polu żniwujš po nocy, męczš się w winnicy bogacza, 24,07 nocujš nago, bez odzienia, nie majš okrycia na mrozie, 24,08 gdy burza ich w górach zaskoczy, do skały bezdomni się tulš. 24,09 Sieroty odrywa się od piersi i w zastaw zdziera się suknię. 24,10 Nago chodzš, bez odzienia. Głodni dŸwigajš kłosy. 24,11 Wœród murów się męczš w południe, choć depczš tłocznie - spragnieni. 24,12 Jęczšc, umierajš w mieœcie, ranni wołajš: Ratunku! - a Bóg nie słyszy wołania. 24,13 Inni nie cierpiš œwiatła, nie chcš uznać Jego dróg, na œcieżkach Jego nie trwajš. 24,14 Morderca nie wstaje za dnia, by zabić biedaka, nędzarza, lecz chodzi po nocy jak złodziej. 24,15 Czeka na mrok cudzołożnik, mówi: Mnie oko nie dojrzy, mrok jest zasłonš dla twarzy. 24,16 O zmroku do mieszkań się włamiš, zadnia dom szczelnie zamknięty, œwiatła oni nie cierpiš. 24,17 Mrokiem zda się im dojrzany poranek, przywykli do grozy nocy. *25 25,01 Wtedy zabrał głos Bildad z Szuach i rzekł: 25,02 Z Nim panowanie i groza, na niebie ustalił porzšdek. 25,03 Czy siły Jego kto zliczy? Na kogo niestawia zasadzki? 25,04 Czy człowiek jest sprawiedliwy w oczach Boga, a syn niewiasty - bezgrzeszny? 25,05 Jeœli niejasny i księżyc, gwiazdy przed Nim nieczyste, 25,06 tym więcej człowiek - ten robak, i syn człowieczy - znikomoœć. *26 26,01 Hiob na to odpowiedział i rzekł: 26,02 Ależ pomogłeœ choremu, wzmocniłeœ ramię osłabłe! 26,03 Tyœ niemšdremu doradził, ujawniłeœ pełnię rozumu! 26,04 Do kogo kierujesz te słowa, czyjże to duch wionie z ciebie? 26,05 Umarli drżš w podziemiu, ocean i jegomieszkańcy. 26,06 Szeol dla Niego jest nagi, Abaddon jest bez zasłony. 26,07 Dach rozcišga nad pustkš, ziemi niczym nie umacnia, 26,08 wody chmurami krępuje, nie pęknš pod nimi obłoki. 26,09 Zakrywa oblicze księżyca rozcišgajšcnad nim chmury. 26,10 Wodom nakreœlił granice, oddzielił œwiatło od mroku. 26,11 Słupy niebieskie się chwiejš, drżšce przed Jego groŸbš. 26,12 Potęgš wzburzył pramorze, roztrzaskał Rahaba swš mocš, 26,13 wichurš oczyszcza strop nieba i WężaZbiega niszczy swš rękš. 26,14 Oto sš œlady dróg Jego; jak mało o Nim się słyszy! Któż zdoła pojšć grom Jego mocy? *27 27,01 Hiob jeszcze głos zabrał, i rzekł: 27,02 Na życie Boga, co nie dał mi prawa, na Wszechmocnego, co poi goryczš, 27,03 dopóki mam oddech w sobie, a w nozdrzach mam Boże tchnienie, 27,04 usta moje nie wyrażš się podle, nie wyrwie się słowo podstępne. 27,05 Dalekim od tego, by słusznoœć wam przyznać, jak długo żyć będę, twierdzę, żem czysty. 27,06 Że strzegę prawoœci, a nie porzucam:serce nie dręczy mnie nigdy. 27,07 Mój wróg niech stanie się winny, przeciwnik niech będzie występny! 27,08 W czym grzesznik ma ufać, gdy skończy, gdy Bóg zabierze mu duszę? 27,09 Czyż Bóg wysłucha jego wołania, gdyspadnie na niego nieszczęœcie? 27,10 Czy może się cieszyć Wszechmocnym,choć wzywałby Boga co chwila? 27,11 Pouczam was o Bożej mocy, niczego nie taję o Wszechmocnym. 27,12 Wy już to wszystko widzicie, więc pocóż jałowe spory? 27,13 Taki to los grzesznika - od Boga, dolaciemiężcy - od Wszechmocnego: 27,14 Synowie się mnożš pod miecz, a dzieci głodne z braku chleba; 27,15 potomków grzebie zaraza, a wdowomich płakać nie wolno. 27,16 Niech sobie on srebro jak proch gromadzi, suknie upycha jak glinę; 27,17 niech zbiera: prawy je wdzieje, a srebro posišdzie niewinny. 27,18 Zbudował dom z pajęczyny, jak szałas stawiany przez stróża. 27,19 Położył się bogacz, lecz zgarnia; otworzył oczy: nic nie ma. 27,20 Pędzi go strach niby powódŸ, po nocywichura go œciga. 27,21 Wiatr wschodni porywa i cišgnie, zabiera go z jego siedziby; 27,22 unosi, nie majšc litoœci, bo z ręki ujœć mu nie może. 27,23 Klaszcze się za nim w dłonie, gwiżdże ze wszystkich stron, 27,24 on lekki na wodnej powierzchni. Przeklęte dziedzictwo na ziemi: nie zwraca się on w stronę winnic. 27,24a Susza, spiekota, œnieg niszczy, a Szeol wymiata grzesznika. 27,24b Wymaże go łono z pamięci, robak gopołknie jak słodycz, nikt go już nawet nie wspomni. Nieprawoœć wycięta jak drzewo. 27,24c Gnębił niepłodnš, bezdzietnš, niedobrze się z wdowš obchodził, 27,24d swš siłš wspomagał mocarzy; stoi, lecz życia niepewien. 27,24e Oparcie mu dano, bezpieczny, pilnie naœladuje ich drogi. 27,24f Pysznił się krótko i odszedł, poniżony, wycięty jak malwa, jak wierzchołek kłosa zabrany. 27,24g Czy nie tak? Któż kłamstwo wykaże?Któż mowę mojš zniweczy? *28 28,01 Istnieje kopalnia srebra i miejsce, gdzie płuczš złoto. 28,02 Dobywa się z ziemi żelazo, kamienie na miedŸ przetapiajš, 28,03 kres się kładzie ciemnoœci, przeszukuje się wszystko dokładnie, kamień i mroki, i zmierzch. 28,04 Na odludziu kopiš chodniki, hen tam, gdzie noga się gubi, zawieszeni kołyszš się samotni. 28,05 Ziemię, skšd chleb pochodzi, od dna pustoszš jak ogniem, 28,06 bo kamień i szafir zawiera z ziarnkami złota zmieszany. 28,07 Drapieżnik nie zna tam œcieżki, nie widzi jej oko sępa; 28,08 nie dojdzie tam dumne zwierzę, nawet i lew tam nie dotrze. 28,09 By wycišgnšć ręce po krzemień, do gruntu przewraca się góry, 28,10 w skale się kuje chodniki, a oko otwarte na wszelkš kosztownoœć; 28,11 tamuje się Ÿródła rzek, by skarby wydobyć na powierzchnię. 28,12 A skšd pochodzi mšdroœć i gdzie jest siedziba wiedzy? 28,13 Człowiek nie zna tam drogi, nie ma jej w ziemi żyjšcych. 28,14 Otchłań mówi: Nie we mnie. Nie u mnie - tak morze dowodzi. 28,15 Nie daje się za niš złota, zapłaty nieważy się w srebrze, 28,16 nie płaci się za niš złotem z Ofiru, nisardoniksem rzadkim, ni szafirem. 28,17 Złoto i szkło jej nierówne, nie wymienisz jej na złote naczynie; 28,18 nie liczy się kryształ i koral, perły przewyższa posiadanie mšdroœci. 28,19 I topaz z Kusz nie dorówna, najczystsze złoto nie starczy. 28,20 Skšd więc pochodzi mšdroœć i gdzie jest siedziba wiedzy? 28,21 Zakryta dla oczu żyjšcych, i ptakom powietrznym nieznana. 28,22 Podziemie i Œmierć oœwiadczajš: Nie doszło tu echo jej sławy. 28,23 Droga tam Bogu wiadoma, On tylko zna jej siedzibę; 28,24 On przenika krańce ziemi, bo widzi wszystko, co jest pod niebem; 28,25 okreœlił potęgę wiatru, ustalił granice wodzie. 28,26 Gdy wyznaczał prawo deszczowi, a drogę wytyczał piorunom, 28,27 wtedy jš widział i zmierzył, wtenczas jš zbadał dokładnie. 28,28 A do człowieka powiedział: BojaŸń Boża - zaiste mšdroœciš, roztropnoœciš zaœ - zła unikanie. *29 29,01 Hiob tak dalej prowadził swš mowę i rzekł: 29,02 Kto dawne szczęœcie mi wróci, czas, kiedy Bóg mnie osłaniał, gdy œwiecił mi lampš nad głowš? 29,03 Z Jego œwiatłem kroczyłem w ciemnoœci, urzył. Odchodzę. ci, du jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż Pd c !´ G c "űă c #Ţ'ű c $Ů4Ÿ Q 29,04 gdym lata jesienne przeżywał, gdy Bóg osłaniał mój namiot. 29,05 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mnš, gdy moi chłopcy mnie otaczali, 29,06 nogi w mleku kšpałem, oliwa płynęłaze skały. 29,07 Gdy z bramy miasta wyszedłem, zajšłem miejsce na placu, 29,08 widzšc mnie usuwali się młodzi, starcy z miejsc powstawali, 29,09 ksišżęta kończyli swš mowę i ręce kładli na ustach. 29,10 Szlachetny głos się uciszał, do podniebienia język przywierał; 29,11 ucho chwaliło mnie, słyszšc, a oko godziło się, patrzšc. 29,12 Bo ratowałem biednego przed możnym, sierotę, co nie miał pomocy. 29,13 Nędzarze składali mi dzięki i serce wdowy radowałem. 29,14 Zdobiła mnie dotšd uczciwoœć, prawoœć mi płaszczem, zawojem. 29,15 Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi. 29,16 Dla biednych stałem się ojcem, pomagałem w sporze i nieznajomemu, 29,17 rozbijałem szczękę łotrowi i wydzierałem mu łupy z zębów. 29,18 Myœlałem: Skończę w rodzinie, będę miał dni niby piasku; 29,19 zapuszczę korzenie nad wodš, konaryme rosa w noc zwilży; 29,20 czeœć moja bez przerwy œwieża, jak łuk, co stale jest giętki. 29,21 Cierpliwie mnie przecież słuchajš, w milczeniu przyjmujš mš radę; 29,22 po mnie już nikt nie przemawia, tak moja mowa w nich wsiška; 29,23 wyczekujš mnie jak deszczu, otwarli usta jak na wody wiosenne. 29,24 Uœmiecham się do nich - nie wierzš, nie dajš zniknšć pogodzie mej twarzy. 29,25 Drogę wyznaczam, przewodzę, przebywam jak król wœród żołnierzy, jak ktoœ, kto smutnych pociesza. *30 30,01 A teraz œmiejš się ze mnie wiekiem ode mnie młodsi. Ich ojców umieœcić nie chciałem z psami przy mojej trzodzie: 30,02 bo cóż mi po pracy ich ršk, gdy siły ich opuœciły, 30,03 wynędzniali z biedy i głodu? Zrywajš roœliny pustyni, ziemi od dawna jałowej. 30,04 Żywiš się malwš i liœćmi krzewów. Chlebem ich - korzeń jałowca. 30,05 Społecznoœć się ich wyrzeka, krzyczy się na nich jak na złodzieja, 30,06 mieszkajš na brzegu rzeki, w jamachpodziemnych i skałach. 30,07 Między krzewami zawodzš, stłoczeni,nocujš pod cierniem; 30,08 jak synów przestępcy i głupca wypędza się ich z ojczyzny. 30,09 A teraz jestem przedmiotem ich fraszek i tematem wesołych pieœni, 30,10 brzydzš się, omijajš z dala, nie wstydzš się pluć mi w twarz. 30,11 Cięciwę mš On zluŸnił, zwalił mnie, wytršcił mi wodze z ust moich. 30,12 Motłoch mi stanšł po prawej stronie,nogom mym odejœć rozkazał, na zgubne skierował mnie drogi. 30,13 Zniszczył mš œcieżkę, starał się o mojš zagładę, nie było żadnego sprzeciwu. 30,14 Wszedł poprzez wyłom szeroki, wpadł jak zawierucha. 30,15 Nagły strach mnie ogarnšł, jak burza porwał mi szczęœcie. Uciecha minęła jak chmura. 30,16 We łzach rozpływa się dusza, zgnębiły mnie dni niedoli, 30,17 nocš koœci me jak piec rozpalone, cierpienie moje nie milknie. 30,18 Suknia mocno do mnie przywarła, szczelnie przylega tunika, 30,19 gwałtownie do błota On mnie wrzucił, podobny jestem do pyłu i piasku. 30,20 Ciebie błagam o pomoc. Bez echa. Stałem, a nie zważałeœ na mnie. 30,21 Stałeœ się dla mnie okrutny. Uderzaszpotężnš prawicš. 30,22 Porywasz, zezwalasz unosić wichrowi, rozwiewasz mojš nadzieję. 30,23 Wiem, że mnie prowadzisz do œmierci, wspólnego miejsca żyjšcych. 30,24 Czy zniszczonemu nie podaje się ręki?W nieszczęœciu nie woła się o pomoc? 30,25 Czy nie płakałem z innym w dzień smutku? Współczuła z biedakiem ma dusza.30,26 Czekałem na szczęœcie - a przyszło zło, szukałem œwiatła - a nastał mrok. 30,27 Wnętrze mi kipi, nie milczy, bo spadły na mnie dni klęski. 30,28 Chodzę sczerniały, spalony od słońca, powstaję w gromadzie, by krzyczeć. 30,29 Stałem się bratem szakali i sšsiadem młodych strusiów: 30,30 Ma skóra nad piec rozpalona, a koœci me - nad wiatr piekšcy, 30,31 stšd gra mi harfa żałobnie, a głos piszczałki posmętniał. *31 31,01 Zawarłem z oczami przymierze, by nawet nie spojrzeć na pannę. 31,02 Czy mógłbym mieć czšstkę w górze uBoga, u Wszechmocnego dziedzictwo? 31,03 Czyż złoczyńcy nie spotka zguba i klęska czynišcych nieprawoœć? 31,04 Czyż On nie widzi dróg moich, a kroków mych nie rachuje? 31,05 Czym chodził do bożyszcz? Czy noga do oszustwa spieszyła? 31,06 Niech zważy mnie bardzo dokładnie, a pozna, że jestem niewinny. 31,07 Jeœlim na krok odstšpił od drogi, bo serce poszło za okiem, i zmaza ta trwa na mych rękach: 31,08 niech sieję, a inni zbierajš, niech zgnijš moje latoroœle! 31,09 Jeœli serce me zwiodła kobieta i czatowałem pod drzwiami sšsiada: 31,10 niech moja żona miele obcemu, niech inni się do niej zbliżajš! 31,11 Gdyż byłby to czyn haniebny, zbrodnia podległa sšdowi; 31,12 to ogień, co niszczy do zatracenia, co strawi dobytek do reszty. 31,13 A jeœlim praw sługi nie uszanował lub skargę niewolnicy odtršcił, 31,14 co zrobię, gdy Bóg powstanie? Co w czasie badań odpowiem? 31,15 Jak mnie, tak jego we wnętrzu uczynił, On sam nas w łonie utworzył. 31,16 Czy odmawiałem proœbie nędzarzy i pozwoliłem zagasnšć oczom wdowy? 31,17 Czy chleb swój sam spożywałem, czynie jadł go ze mnš sierota? 31,18 Od dziecka jak ojciec go wychowałemi prowadziłem od łona matki. 31,19 Czy na biedaka nagiego patrzałem, kiedy nędzarzom zabrakło odzienia? 31,20 Czy jego biodra mi nie dziękowały, żegrzała je wełna mych jagništ? 31,21 Czy sierocie groziłem rękš, widzšc obrońcę w sšdzie? 31,22 Niech barki mi odpadnš od karku, niech ramię mi wyjdzie ze stawu; 31,23 gdyż bałbym się klęski od Boga, nie zniósłbym Jego potęgi. 31,24 Czy pokładałem ufnoœć w złocie lub rzekłem bogactwu: Nadziejo moja? 31,25 Czym chlubił się z wielkiej fortuny, że wiele moja ręka zgarnęła? 31,26 Wpatrujšc się w słońce, co œwieci, lub w księżyc, co dumnie przepływa, 31,27 czy serce tajemnie uległo i rękš słało pocałunek? 31,28 Byłby to czyn karygodny: zaparcie sięBoga na niebie. 31,29 Czym się cieszył z upadku wroga, czy radowałem się, że zło go spotkało? 31,30 Nie dałem, by język mój grzeszył ni miotał na drugich przekleństwa. 31,31 Czy mówił kto w moim namiocie: Pożywmy się jego ciałem! 31,32 Obcy nigdy nie sypiał na dworze, podróżnym otwierałem podwoje. 31,33 Czy taiłem jak inni przestępstwa i grzech swój chowałem w zanadrzu? 31,34 Czy lękajšc się licznej gromady, z obawy przed wzgardš u bliskich, milczałem, za próg nie wyszedłem? 31,35 Kto zechce mnie wysłuchać? Oto podpis: Wszechmocny odpowie. Przeciwnik niech skargę napisze, 31,36 na grzbiecie swym jš poniosę, jak koronę na głowę jš włożę. 31,37 Zdam sprawozdanie z mych kroków, przed Niego pójdę jak ksišżę. 31,38 Jeœli pole żaliło się na mnie, a jego bruzdy płakały; 31,39 Jeœlim jadł plon nie zapłacony, a dusza robotnika wzdychała; 31,40 Niech rosnš ciernie zamiast pszenicy,a chwasty na miejscu jęczmienia! 31,40b Koniec słów Hioba. *32 32,01 I zaprzestali trzej mężowie odpowiadać Hiobowi, gdyż w oczach własnych był on sprawiedliwy. 32,02 Wtedy wybuchnšł gniewem Elihu, syn Barakeela, Buzyta, ze szczepu Ram. Rozgniewał się na Hioba, że się uznaje u sprawiedliwego Boga. 32,03 Rozgniewał się i na trzech przyjaciół, że nie znaleŸli odpowiedzi i potępili Boga. 32,04 Odwlekał jednak Elihu rozmowę swš zHiobem, ponieważ tamci wiekiem byli od niego starsi. 32,05 Teraz Elihu zauważył, że trzej mężowie nie wiedzš, co odpowiedzieć, i wybuchnšł gniewem. 32,06 Zabrał głos Elihu, syn Barakeela, Buzyta, i rzekł: Co do lat jestem młody, wyzaœ jesteœcie już starzy: stšd się przelškłem, strwożyłem, nie ujawniłem swej wiedzy. 32,07 Niech mówiš lata - myœlałem, podeszły wiek jest rozumny. 32,08 Ale to duch w człowieku, to Wszechmocnego tchnienie go poucza. 32,09 Mšdroœć nie z wiekiem przychodzi, a prawoœć nie tylko starcom jest znana. 32,10 Stšd mówię: Mnie posłuchajcie; niechaj przedstawię swš wiedzę! 32,11 Czekałem na wasze mowy, wasze dowody ważyłem; gdyœcie szukali wyrazów,32,12 zwracałem na was uwagę. Nikt z was nie zwyciężył Hioba, nikt mu już nie odpowiada. 32,13 Nie mówcie: ZnaleŸliœmy mšdroœć; odeprze go Bóg, a nie człowiek. 32,14 Własnš przygotowuję mowę i nie tak,jak wy, mu odpowiem. 32,15 Zamilkli. Już więcej nie mówiš: widocznie słów zabrakło. 32,16 Czekałem. Nie odpowiadajš. Stojš. Nie wiedzš, co odrzec. 32,17 Niech ja z kolei coœ powiem, niech jawyjawię swš wiedzę! 32,18 Gdyż słów jestem pełen, od wnętrza duch mnie przymusza. 32,19 Me serce jak wino zamknięte, rwie się jak nowe bukłaki. 32,20 Muszę powiedzieć dla ulgi. Otworzę swe usta. Przemówię. 32,21 Nie trzymam niczyjej strony. Nie będę schlebiał nikomu, gdyż dusza moja niecierpi pochlebstw, wnet by mnie Stwórca usunšł. *33 33,01 Chciej słuchać, Hiobie, mej mowy, nadstaw ucha na wszystkie me słowa. 33,02 Pomyœleć chciej, usta otwarłem, język mówi pod podniebieniem, 33,03 prawe me serce i mowa, czysta w mych ustach jest mšdroœć. 33,04 I mnie też stworzył duch Boży, tchnienie Wszechmocnego i mnie uczyniło. 33,05 Jeœli zdołasz, odpowiedz! Sprzeciw się, przedstaw swš sprawę! 33,06 Tylem, co ty, wart u Boga. I jam jestz gliny zrobiony. 33,07 Niech mowy cię moje nie płoszš, powagš cię nie przytłaczam. 33,08 Ale tyœ mówił do moich uszu, słyszałem dŸwięk twoich słów: 33,09 Czysty jestem, bez grzechu, niewinnyi nie mam zmazy. 33,10 A znalazł On u mnie niewiernoœć, za wroga mnie swego uważa. 33,11 Nogi me zakuł w kajdany, baczy na każdy mój krok. 33,12 Tu nie masz słusznoœci - powiadam, bo wyższy jest Bóg od człowieka. 33,13 Czemu się z Nim spierałeœ: Moje słowa sš bez odpowiedzi? 33,14 Bóg raz się odzywa i drugi, tylko się na to nie zważa. 33,15 We œnie i w nocnym widzeniu, gdy spada sen na człowieka; i w czasie drzemkina łóżku 33,16 otwiera On ludziom oczy, przerażeniebudzi w ich sercu. 33,17 Chce odwieœć człowieka od grzechu i męża uwolnić od pychy, 33,18 uchronić duszę od grobu, a życie - odciosu dzidy. 33,19 Przez cierpienie nawraca na łożu i udrękę w koœciach nieustannš. 33,20 Kiedy posiłek już zbrzydnie i smacznepokarmy sš wstrętne; 33,21 gdy ciało mu w oczach zanika i nagie koœci zostajš, 33,22 jego dusza się zbliża do grobu, a życie do miejsca umarłych. 33,23 Gdy ma on swego anioła, obrońcę jednego z tysišca, co mu wyjaœni powinnoœć; 33,24 zlituje się nad nim i prosi: Uwolnij od zejœcia do grobu, za niego okup znalazłem -33,25 to wraca do dni młodoœci, jak wtedy ciało ma rzeœkie, 33,26 błaga Boga, a On się lituje, radosne oblicze nań zwraca. Przywrócono mu dawnšprawoœć 33,27 i ludziom swym tak wyœpiewuje: Grzeszyłem, przewrotnie działałem, nie oddał mi On według mej winy, 33,28 uwolnił od zejœcia do grobu, me życieraduje się œwiatłem. 33,29 Wszystko to dwa i trzy razy Bóg czyni względem człowieka, 33,30 chcšc go uwolnić od grobu i oœwiecić blaskiem żyjšcych. 33,31 Uważaj, Hiobie, i słuchaj, lub milcz, aja będę mówił. 33,32 Może chcesz coœ powiedzieć? Przemów, skargę twš przyjmę. 33,33 Czy nie chcesz? Przeto posłuchaj! Milcz - ja cię nauczę mšdroœci. *34 34,01 Dalej cišgnšł Elihu i rzekł: 34,02 Mędrcy, słuchajcie mych słów, nastawcie, znawcy, swe uszy: 34,03 bo ucho odróżnia słowo, a podniebienie smakuje pokarmy. 34,04 Szukajmy, co dla nas jest słuszne, wspólnie rozważmy, co dobre. 34,05 Bo Hiob powiedział: Jestem bez zmazy, a Bóg odebrał mi prawo: 34,06 wbrew prawu zostałem uznany za kłamcę, nie goi się rana, a jestem bez winy. 34,07 Kto jest podobny do Hioba, co pije obelgi jak wodę, 34,08 razem z grzesznymi chce kroczyć i znieprawymi wspólnš iœć drogš? 34,09 Bo rzekł: Nie zyskam nic na tym, że żyję z Bogiem w przyjaŸni. 34,10 Więc posłuchajcie, rozumni mężowie: Bóg jest daleki od grzechu, Wszechmocny - od nieprawoœci. 34,11 Według czynów każdemu zapłaci, odda, kto na co zasłużył. 34,12 Nie, Bóg nie działa zdradliwie ni Wszechmocny praw niczyich nie łamie. 34,13 Kto Jemu zlecił ziemię, a kto założyłcały œwiat? 34,14 Niech tylko zwróci uwagę, niech życie i tchnienie odbierze, 34,15 a wszelkie ciało zaginie i człowiek wpył się obróci. 34,16 Posłuchaj, jeœliœ rozumny, i nadstaw ucha na moje słowa. 34,17 Czy mógłby rzšdzić wróg prawa? Potępisz Mocarza sprawiedliwego? 34,18 Czy króla ktoœ nazwie: Nicponiu, lub możnych okreœli: Zbrodniarze? 34,19 On nie schlebia ksišżętom, bogacza nie stawia przed biednym, bo wszyscy sš dziełem ršk Jego. 34,20 Wszak ginš nagle wœród nocy, burzy się naród - mijajš, ciemięzcę bez trudu się stršca. 34,21 Utkwił On swój wzrok w drogę ludzi iwidzi wszystkie ich kroki. 34,22 Nie ma ciemnoœci ni mroku, gdzie by się schował nieprawy. 34,23 On człowiekowi nie ustala terminów, by stanšł przed Bożym sšdem. 34,24 Rozbija mocarzy bez dochodzenia, a innych w ich miejsce osadza. 34,25 Zna dokładnie ich występki. Nocš ich niszczy i miażdży. 34,26 Chłoszcze ich jako grzeszników, na miejscu zewszšd widocznym: 34,27 za to, że odeszli od Niego, że dróg Jego wszystkich nie strzegli. 34,28 Z ich winy Go doszedł krzyk biednych, a On słucha wołania ubogich. 34,29 Choć milczy, kto Go potępi, gdy schowa się, kto Go zobaczy? On patrzy na męża i naród, 34,30 by nie rzšdził człowiek nieprawy i nie był pułapkš dla ludu. 34,31 Lecz jeœli ktoœ mówi do Boga: Zwiedziono mnie, nie chcę przestępstwa, 34,32 pokaż mi, czego nie widzę, poprawię,co Ÿle uczyniłem, 34,33 ty kary żšdajšc - Nim gardzisz. Gdy nie ja, lecz ty sam wybierasz, więc wyjaw,co o tym sšdzisz. 34,34 Powiedzš mi ludzie rozsšdni i człowiek mšdry, co słucha: 34,35 Hiob nierozważnie przemawia, to słowa nieprzemyœlane. 34,36 Lecz Hioba zbadajmy dokładnie, bo mówi jak ludzie bezbożni. 34,37 Bunt dodaje do grzechu i w ręce już przy nas klaszcze, a przeciw Bogu mnoży słowa. *35 35,01 Elihu cišgnšł dalej, i rzekł: 35,02 Czy to uznajesz za słuszne, coœ rzekł: Mam prawo od Boga? 35,03 Powiedziałeœ: Co z tego mi przyjdzie?Czy to pomaga więcej niż grzech? 35,04 Parę słów ci odpowiem i twym przyjaciołom wraz z tobš. 35,05 Spojrzyj na niebo! Popatrz! Oglšdaj obłoki wysoko! 35,06 Gdy zgrzeszysz, co ty Mu zrobisz? Czy zaszkodzisz Mu mnóstwem grzechów? 35,07 Czy dajesz Mu co, gdyœ jest prawy? Czy otrzyma coœ z twojej ręki? 35,08 Podobnych do ciebie złoœć twa dosięga a twoja prawoœć ludziom pomaga. 35,09 Z ogromu ucisku się płacze, pod wroga przemocš się krzyczy, 35,10 a nikt nie mówi: Gdzie Bóg, mój Stwórca, co nocy użycza pieœni wesela, 35,11 nas uczy więcej niż uczš zwierzęta, mędrszymi jesteœmy od ptaków powietrznych. 35,12 Wołania sš bez odpowiedzi ze względu na pychę nieprawych. 35,13 Błędem jest przypuszczać, że Bóg niesłucha, że Wszechmogšcy nie zwraca uwagi. 35,14 Choć mówisz: Nie zwraca uwagi, u Niego sprawa, na Niego czekaj! 35,15 Teraz, gdy gniew Jego nie płonie, na grzech zda się nie zważać, 35,16 Hiob usta otworzył niemšdrze i mnoży słowa bezmyœlnie. *36 36,01 Dodał jeszcze Elihu, i rzekł: 36,02 Poczekaj chwilkę, wyjaœnię, bo jeszcze mam słowa od Boga. 36,03 Daleko poniosę swš wiedzę, by ukazaćsprawiedliwoœć Stwórcy. 36,04 Naprawdę, nie mówię podstępnie, prawdziwie jest mędrzec przed tobš. 36,05 Oto Bóg nie odrzuca potężnych, umysłów potężnych duchem, 36,06 ale ciemięzcy żyć nie dozwoli, ubogimprzyznaje słusznoœć, 36,07 nie spuszcza oka z uczciwych, osadzaich na tronach z królami, wywyższa ich po wsze czasy. 36,08 Gdy powrozami zwišzani, w kajdany nędzy zostanš zakuci, 36,09 wtedy im stawia przed oczy ich czyny, by ciężkoœć przestępstw widzieli. 36,10 Otwiera im uszy na radę, namawia: odzła niech odstšpiš! 36,11 Gdy usłuchajš z poddaniem, dni płynšim w dobrobycie, a lata mijajš w szczęœciu.36,12 Niewierni muszš zginšć od dzidy, wyginš z braku rozumu. 36,13 Ludzie zatwardziali gniew chowajš, zwišzani nie chcš ratunku; 36,14 wyginš za dni młodoœci, a życie ich godne pogardy. 36,15 Biednego On ratuje przez nędzę, cierpieniem otwiera mu uszy. 36,16 I ciebie chce On wybawić z nieszczęœć, przed tobš jest dal, nie cieœnina, i stół opływajšcy tłuszczem. 36,17 Lecz ty osšdzasz jak niewierny. Dosięgnš cię prawa i sšdy. 36,18 Strzeż się, by cię nie zwiodła obfitoœć i nie zmylił hojny okup. 36,19 Czy skłoni Mocarza twój krzyk bólu, jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż%Pß c &/ Ű c ' 2 c (<'‡ c )Ă4  ˙˙choćbyœ wytężył swe siły? 36,20 Spróbuj nie wzdychać do nocy, w której odchodzš najbliżsi. 36,21 Strzeż się, a zła unikaj! Przez nie dosięgła cię nędza. 36,22 Wielki jest Bóg w swej wszechmocy, któż takim mistrzem jak On? 36,23 Kto Jego drogę chce zganić? Kto powie: Ÿle uczyniłeœ? 36,24 Staraj się chwalić Jego dzieła, gdy o nich się pieœni układa. 36,25 Oglšda je każdy z radoœciš, choć widzi je tylko z daleka. 36,26 Wielki jest Bóg, choć nieznany, lat Jego nikt nie policzy . 36,27 On krople wody podnosi i mgłę na deszcz skrapla, 36,28 one płynš z nieba wysoko, obficie spływajš na ludzi. 36,29 A kto pojmuje warstwę chmur i huk niebieskiego namiotu? 36,30 On, Najwyższy, ogniem zieje i zakrywa podstawy morza. 36,31 Tak utrzymuje ludzi i żywnoœć im daje obficie. 36,32 Błyskawicš zbrojne ma ręce, wskazuje jej cel oznaczony, 36,33 głos przeciw niemu wydaje: zazdrosny gniew na nieprawoœć. *37 37,01 A na to drży moje serce, zda się, że z piersi wyskoczy. 37,02 Tego huku pilnie słuchajcie, grzmotu,co z ust Jego wychodzi. 37,03 Pod całym niebem latać każe błyskawicy, po krańce ziemi jej œwiatło. 37,04 Potem nastaje huk straszny, to grzmot zesłał Wszechmocny; nie wstrzymał go, bo cišgle go słychać. 37,05 A Bóg cudownie grzmi swoim głosem,działajšc cuda niepojęte. 37,06 Œniegowi mówi: Padaj na ziemię!, ulewie i deszczowi: BšdŸcie mocne! 37,07 Ludzi zamyka po domach, by każdy rozważał Jego dzieła. 37,08 Zwierzęta zaszyte w kryjówkach nocujš w swych legowiskach. 37,09 Burza przychodzi z komory, zima nadcišga z północy, 37,10 mróz dany z tchnienia Bożego i lodem œcięta powierzchnia wody. 37,11 Blask Jego chmury rozpędza, słońce rozprasza obłoki. 37,12 Tu i tam ono kršży, idzie, by spełnić zlecenia. Wszystkie nakazy wykona na całejpowierzchni ziemi, 37,13 jako upomnienie czy łaska lub jako miłosierdzie wysłane. 37,14 Posłuchaj, Hiobie, zaczekaj! A cuda Boże zrozumiesz. 37,15 Czy wiesz, jak Bóg rozkazuje, jak œwieci z chmur błyskawicš? 37,16 Czy wiesz, jak w powietrzu mgły wiszš? Te cuda sš pełne mšdroœci. 37,17 Ubranie twoje goršce, gdy ziemia spoczywa bez wiatru. 37,18 Potrafisz z Nim niebiosa rozcišgać, twarde jak lustro z metalu? 37,19 Poucz nas, co Mu odpowiedzieć, w ciemnoœci nie możemy się bronić. 37,20 Czy trzeba Mu zgłosić: Chcę mówić? Musi Mu człowiek powiedzieć, że ginie? 37,21 Nie widać teraz œwiatłoœci, jaœnieje poza chmurami. Zawieje wiatr i je rozpędzi.37,22 Z północy przychodzi blask złoty, to Boga straszliwy majestat. 37,23 Wszechmocny jest - któż Go dosięże? Pełen potęgi, œwiętoœci, bogaty w prawoœć,nie w ucisk. 37,24 Stšd Go się ludzie lękajš. Nie zważa na wszystkich mšdrych sercem. *38 38,01 I z wichru Pan odpowiedział Hiobowi tymi słowami: 38,02 Któż tu zaciemnić chce zamiar słowami nierozumnymi? 38,03 Przepasz no biodra jak mocarz! Będę cię pytał - pouczysz Mnie. 38,04 Gdzieœ był, gdy zakładałem ziemię? Powiedz, jeżeli znasz mšdroœć. 38,05 Kto wybadał jej przestworza? Wiesz,kto jš sznurem wymierzył? 38,06 Na czym się słupy wspierajš? Kto założył jej kamień węgielny 38,07 ku uciesze porannych gwiazd, ku radoœci wszystkich synów Bożych? 38,08 Kto bramš zamknšł morze, gdy wyszło z łona wzburzone, 38,09 gdym chmury mu dał za ubranie, za pieluszki ciemnoœć pierwotnš? 38,10 Złamałem jego wielkoœć mym prawem, wprawiłem wrzecišdze i bramę. 38,11 I rzekłem: Aż dotšd, nie dalej! Tu zapora dla twoich nadętych fal. 38,12 Czyœ w życiu rozkazał rankowi, wyznaczył miejsce jutrzence, 38,13 by objęła krańce ziemi, usuwajšc z niej grzeszników? 38,14 Zmienia się jak pieczętowana glina, barwi się jak suknia. 38,15 Grzesznikom œwiatło odjęte i strzaskane ramię wyniosłe. 38,16 Czy dotarłeœ do Ÿródeł morza? Czy doszedłeœ do dna Otchłani? 38,17 Czy wskazano ci bramy œmierci? Widziałeœ drzwi do ciemnoœci? 38,18 Czy zgłębiłeœ przestrzeń ziemi? Powiedz, czy znasz to wszystko? 38,19 Gdzie jest droga do spoczynku œwiatła? A gdzie mieszkajš mroki, 38,20 abyœ je zawiódł do ich przestworzy irozpoznał drogę do ich domu? 38,21 Jeœli to wiesz, to wtedyœ się rodził, a liczba twych dni jest ogromna. 38,22 Czy dotarłeœ do zbiorników œniegu? Czy widziałeœ zbiorniki gradu? 38,23 Na czasy gniewu je chowam, na dzień utarczki i wojny. 38,24 Czy nie tędy œwiatło zachodzi, rozsyłajšc błyskawice po œwiecie? 38,25 Kto kopał kanały ulewie lub drogę chmurze ze grzmotem, 38,26 by padał deszcz na pustkowiu, w pustyni zupełnie bezludnej, 38,27 chcšc pustynię bezludnš nasycić, zasilić rosnšcš tam trawę? 38,28 Czy deszcz także ma ojca? A kto zrodził krople rosy? 38,29 Z czyjego łona lód wyszedł? Kto rozmnożył szron z nieba? 38,30 Jak to woda krzepnie na kamień, powierzchnia głębiny się œcina? 38,31 Czy połšczysz gwiazdy Plejad? RozluŸnisz więzy Oriona? 38,32 Czy wypuœcisz o czasie Gwiazdę Porannš? I wywiedziesz NiedŸwiedzicę z dziećmi? 38,33 Czy znane ci prawa niebios, czy wyjaœnisz ich pismo na ziemi? 38,34 Czy głos swój podniesiesz do chmur, by cię ulewa przykryła? 38,35 Czy poœlesz pioruny i pójdš ze słowem: Jesteœmy do usług? 38,36 Kto ibisowi dał mšdroœć, a rozum dałkogutowi? 38,37 Kto mšdrze policzy chmury, w niebiosa zgromadzi wodę, 38,38 gdy gleba stwardnieje na bryłę, a pola zamieniš się w grudy? 38,39 Czy lwicy zdobyczy nałowisz, nasycisz żarłocznoœć lwištek, 38,40 gdy one mieszkajš w kryjówkach, w gęstwinach czekajš wieczoru? 38,41 Kto żeru dostarcza krukowi, gdy młode do Boga wołajš, gdy błšdzš ogromnie zgłodniałe? *39 39,01 Czy znasz poród koziorożca? Widziałeœ rodzenie gazeli? 39,02 Czy zliczysz miesišce, gdy noszš, i znana ci chwila rodzenia? 39,03 Kładš się i młode swe rodzš, na œwiat wydajš swój płód. 39,04 Ich młode mocne, rosnš swobodnie, odchodzš, by do nich nie wrócić. 39,05 Kto zebrę wolno wypuszcza? Kto osładzikiego rozwišże? 39,06 Za dom mu dałem pustkowie, legowiskiem zaœ jego słona ziemia. 39,07 Œmieje się z miejskiego zgiełku, słówpoganiacza nie słyszy, 39,08 w górach szuka pokarmu, goni za wszelkš zieleniš. 39,09 Czy bawół zechce ci służyć, czy zostanie przy twoim żłobie? 39,10 Przywišżesz go powrozem do pługa, będzie z tobš orał doliny? 39,11 Czy zaufasz, że bardzo silny, i włożysz nań owoc twej pracy? 39,12 Zawierzysz mu, że wróci, że dopilnuje ziarna na klepisku? 39,13 Żwawe sš skrzydła strusia, czy tak jak pióra bociana? 39,14 Jaja swe rzuca na ziemię, ogrzewa je w piasku, 39,15 zapomina, że można je zdeptać lub zniszczš je dzikie zwierzęta. 39,16 Swe dzieci traktuje jak obce, próżny to dla niego trud - jest bez stada. 39,17 Mšdroœci Bóg go pozbawił, rozsšdku mu nie udzielił. 39,18 Za to, gdy w góry cwałuje, œmieje się z konia i jeŸdŸca. 39,19 Czy dałeœ koniowi siłę, grzywš przystrajasz mu szyję 39,20 i sprawiasz, że biegnie jak szarańcza, aż silne parskanie przeraża? 39,21 Mocno bije kopytem, radoœnie, z mocš się rzuca na oręż, 39,22 nie boi się, drwi sobie z lęku, on nie ucieka przed mieczem. 39,23 Gdy kołczan nad nim zadŸwięczy, ostrze oszczepu i dzidy, 39,24 pędzi wœród huku i dudnienia, nie wstrzyma go sygnał tršby, 39,25 na głos tršbki rży: Haaa, z dala już węszy wojnę, wołanie dowódców i hałas. 39,26 Czy za twojš to radš uniesie się sokół, skrzydła rozwinie ku południowi? 39,27 Czy na twój rozkaz orzeł się wzbije,gdy ma swe gniazdo na górze? 39,28 Mieszka na skale i nocuje, w skalnymzałomie się gnieŸdzi, 39,29 stšd sobie szuka żeru, bo jego oczy widzš daleko. 39,30 Pisklęta jego krew chłepcš, on wszędzie tam, gdzie zabici. *40 40,01 Zwrócił się Pan do Hioba i rzekł: 40,02 Niech przeciwnik Wszechmocnego odpowie. Niech zabrzmi głos krytyka Boga! 40,03 A Hiob odpowiedział Panu: 40,04 Jam mały, cóż Ci odpowiem? - Rękę przyłożę do ust. 40,05 Raz przemówiłem, nie więcej, drugi raz niczego nie dodam. 40,06 I z wichru odpowiedział Pan Hiobowi: 40,07 Przepasz no biodra jak mocarz! Będę cię pytał - pouczysz Mnie. 40,08 Naprawdę chcesz złamać me prawa?Wykażesz Mi zło? Jesteœ czysty? 40,09 Czy ramię masz mocne jak Bóg? Czy głos twój rozbrzmiewa jak Jego? 40,10 Przywdziej potęgę, wyniosłoœć, przystrój się pięknem i siłš! 40,11 Wylewaj pyszny twój gniew, spojrzyjna dumnych i poniż ich: 40,12 Popatrz, upokórz pyszałka, zniwecz na miejscu grzesznika! 40,+13 Zakop ich razem w piasku, w ukryciu zachowaj ich twarze! 40,14 Nawet cię za to pochwalę, że twa prawica przemogła. 40,15 Oto hipopotama - - jak wół on trawš się żywi. 40,16 Siłę swojš ma w biodrach, a moc swš ma w mięœniach brzucha. 40,17 Ogonem zawija jak cedrem, œcięgna bioder ma silnie zwišzane, 40,18 jego koœci jak rury miedziane, jego nogi jak sztaby żelazne. 40,19 Wyborne to dzieło Boże, Stwórca dałmu twardy miecz. 40,20 Żywnoœć przynoszš mu góry: zwierzyna, co tam się bawi. 40,21 On leży pod krzewem lotosu, w ukryciu trzcin i trzęsawisk. 40,22 Lotos dostarcza mu cienia, otoczeniem sš wierzby potoku. 40,23 Gdy rzeka wezbrana, niespieszny, spokojny, choć pršd sięga paszczy. 40,24 Czy można go złapać za oczy, przez nozdrza przesunšć pętlicę? 40,25 Czy krokodyla chwycisz na wędkę lub sznurem wycišgniesz mu język, 40,26 czy przecišgniesz mu powróz przez nozdrza, a szczękę hakiem przewiercisz? 40,27 Może cię poprosi o łaskę? czy powie ci dobre słowo? 40,28 Czy zawrze z tobš przymierze, czy wcišgniesz go na stałe do służby? 40,29 Czy pobawisz się nim jak z wróblem, czy zwišżesz go dla swych córek? 40,30 Czy towarzysze go sprzedadzš, podzielš go między kupców? 40,31 Czy przebijesz mu skórę harpunem, głowę mu dzidš przeszyjesz? 40,32 Odważ się rękę nań włożyć, pamiętaj, nie wrócisz do walki. *41 41,01 Zawiedzie twoja nadzieja, bo już samjego widok przeraża. 41,02 Kto się oœmieli go zbudzić? Któż mu wystšpi naprzeciw? 41,03 Kto się odważy go dotknšć bezkarnie?- Nikt zgoła pod całym niebem. 41,04 Głosu jego nie zdołam przemilczeć, osile wiem - niezrównana. 41,05 Czy odchyli kto brzeg pancerza i podejdzie z podwójnym wędzidłem? 41,06 Czy otworzy mu paszczy podwoje? - Strasznie jest spojrzeć mu w zęby. 41,07 Grzbiet ma jak płyty u tarczy, spojone jakby pieczęciš. 41,08 Mocno ze sobš złšczone, powietrze nawet nie przejdzie. 41,09 Tak jedna przylega do drugiej, że nie można rozluŸnić połšczeń. 41,10 Jego kichanie olœniewa blaskiem, oczy- jak powieki zorzy: 41,11 z ust mu płomienie buchajš, sypiš sięiskry ogniste. 41,12 Dym wydobywa się z nozdrzy, jak z kotła pełnego wrzštku. 41,13 Oddechem rozpala węgle, z paszczy tryska mu ogień. 41,14 W szyi się kryje jego potęga, przed nim skaczšc biegnie przestrach, 41,15 częœci ciała spojone, jakby ulane, nieporuszone. 41,16 Serce ma twarde jak skała, jak dolnykamień młyński. 41,17 Gdy wstaje, mocni drżš ze strachu i przerażeni tracš przytomnoœć. 41,18 Bo cięcie mieczem bez skutku, jak dzida, strzała czy oszczep. 41,19 Dla niego żelazo - to plewy, bršz - niby drzewo zbutwiałe. 41,20 Nie płoszy go strzała z łuku, kamień z procy jest ŸdŸbłem dla niego. 41,21 Dla niego ŸdŸbłem maczuga, œmieje się z dzidy lecšcej. 41,22 Pod nim sš ostre skorupy, œlad jakby wału zostawia na błocie. 41,23 Głębię wód wzburzy jak kocioł, na wrzštek jš zdoła przemienić. 41,24 Za nim smuga się œwieci na wodzie, topiel podobna do siwizny. 41,25 Nie ma mu równego na ziemi, uczyniono go nieustraszonym: 41,26 Każde mocne zwierzę się lęka jego, króla wszystkich stworzeń. *42 42,01 Hiob na to odpowiedział Panu, i rzekł:42,02 Wiem, że Ty wszystko możesz, co zamyœlasz, potrafisz uczynić. 42,03 Kto przesłania zamiar nierozumnie? Orzeczach wzniosłych mówiłem. To zbyt cudowne. Ja nie rozumiem. 42,04 Posłuchaj, proszę. Pozwól mi mówić! Chcę spytać. Racz odpowiedzieć! 42,05 Dotšd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem, 42,06 stšd odwołuję, co powiedziałem, kajam się w prochu i w popiele. 42,07 Skoro Pan te słowa powiedział do Hioba, przemówił i do Elifaza z Temanu: Zapłonšłem gniewem na ciebie i na dwóch przyjaciół twoich, bo nie mówiliœcie o Mnie prawdy, jak sługa mój, Hiob. 42,08 WeŸcie teraz siedem młodych cielcówi siedem baranów, idŸcie do sługi mego, Hioba, i złóżcie ofiarę całopalnš za siebie. Mój sługa, Hiob, będzie się za was modlił. Ze względu na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliœcie prawdy o Mnie, jak sługa mój, Hiob 42,09 Poszli więc, Elifaz z Temanu, Bildad zSzuach i Sofar z Naamy. Uczynili, jak mówił im Pan, a Pan miał wzglšd na Hioba. 42,10 I Pan przywrócił Hioba do dawnego stanu, gdyż modlił się on za swych przyjaciół. Pan oddał mu całš majętnoœć wdwójnasób. 42,11 Przyszli do niego wszyscy bracia, siostry i dawni znajomi, jedli z nim chleb wjego domu i ubolewali nad nim, i pocieszali go z powodu nieszczęœcia, jakie na niego zesłał Pan. Każdy mu dał jeden srebrny pienišdz i jednš złotš obršczkę. 42,12 A teraz Pan błogosławił Hiobowi, także miał czternaœcie tysięcy owiec, szeœć tysięcy wielbłšdów, tysišc jarzm wołów i tysišc oœlic. 42,13 Miał jeszcze siedmiu synów i trzy córki. 42,14 Pierwszš nazwał Gołębicš, drugš Kasjš, a trzeciš Rogiem Antymonu. 42,15 Nie było w całym kraju kobiet tak pięknych jak córki Hioba. Dał im też ojciec dziedzictwo między braćmi. 42,16 I żył jeszcze Hiob sto czterdzieœci lat, i widział swych potomków - w całoœci cztery pokolenia. 42,17 Umarł Hiob stary i pełen lat. --------Konwersja: rpg6@go2.pl šdry, co słucha: 34,35 Hiob nierozważnie przemawia, to słowa nieprzemyœlane. 34,36 Lecz Hioba zbadajmy dokładnie, bo mówi jak ludzie bezbożni. 34,37 Bunt dodaje do grzechu i w ręce już przy nas klaszcze, a przeciw Bogu mnoży słowa. *35 35,01 Elihu cišgnšł dalej, i rzekł: 35,02 Czy to uznajesz za słuszne, coœ rzekł: Mam prawo od Boga? 35,03 Powiedziałeœ: Co z tego mi przyjdzie?Czy to pomaga więcej niż grzech? 35,04 Parę słów ci odpowiem i twym przyjaciołom wraz z tobš. 35,05 Spojrzyj na niebo! Popatrz! Oglšdaj obłoki wysoko! 35,06 Gdy zgrzeszysz, co ty Mu zrobisz? Czy zaszkodzisz Mu mnóstwem grzechów? 35,07 Czy dajesz Mu co, gdyœ jest prawy? Czy otrzyma coœ z twojej ręki? 35,08 Podobnych do ciebie złoœć twa dosięga a twoja prawoœć ludziom pomaga. 35,09 Z ogromu ucisku się płacze, pod wroga przemocš się krzyczy, 35,10 a nikt nie mówi: Gdzie Bóg, mój Stwórca, co nocy użycza pieœni wesela, 35,11 nas uczy więcej niż uczš zwierzęta, mędrszymi jesteœmy od ptaków powietrznych. 35,12 Wołania sš bez odpowiedzi ze względu na pychę nieprawych. 35,13 Błędem jest przypuszczać, że Bóg niesłucha, że Wszechmogšcy nie zwraca uwagi. 35,14 Choć mówisz: Nie zwraca uwagi, u Niego sprawa, na Niego czekaj! 35,15 Teraz, gdy gniew Jego nie płonie, na grzech zda się nie zważać, 35,16 Hiob usta otworzył niemšdrze i mnoży słowa bezmyœlnie. *36 36,01 Dodał jeszcze Elihu, i rzekł: 36,02 Poczekaj chwilkę, wyjaœnię, bo jeszcze mam słowa od Boga. 36,03 Daleko poniosę swš wiedzę, by ukazaćsprawiedliwoœć Stwórcy. 36,04 Naprawdę, nie mówię podstępnie, prawdziwie jest mędrzec przed tobš. 36,05 Oto Bóg nie odrzuca potężnych, umysłów potężnych duchem, 36,06 ale ciemięzcy żyć nie dozwoli, ubogimprzyznaje słusznoœć, 36,07 nie spuszcza oka z uczciwych, osadzaich na tronach z królami, wywyższa ich po wsze czasy. 36,08 Gdy powrozami zwišzani, w kajdany nędzy zostanš zakuci, 36,09 wtedy im stawia przed oczy ich czyny, by ciężkoœć przestępstw widzieli. 36,10 Otwiera im uszy na radę, namawia: odzła niech odstšpiš! 36,11 Gdy usłuchajš z poddaniem, dni płynšim w dobrobycie, a lata mijajš w szczęœciu.36,12 Niewierni muszš zginšć od dzidy, wyginš z braku rozumu. 36,13 Ludzie zatwardziali gniew chowajš, zwišzani nie chcš ratunku; 36,14 wyginš za dni młodoœci, a życie ich godne pogardy. 36,15 Biednego On ratuje przez nędzę, cierpieniem otwiera mu uszy. 36,16 I ciebie chce On wybawić z nieszczęœć, przed tobš jest dal, nie cieœnina, i stół opływajšcy tłuszczem. 36,17 Lecz ty osšdzasz jak niewierny. Dosięgnš cię prawa i sšdy. 36,18 Strzeż się, by cię nie zwiodła obfitoœć i nie zmylił hojny okup. 36,19 Czy skłoni Mocarza twój krzyk bólu, jego y48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjˆŒ@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż